[RPG] Camp Wolfe O1 - Speeltopics

Regels:
• Je mag meerdere personages aanmaken, maar je moet deze niet verwaarlozen.
• Er komt een rollenstorie.
• Alleen je eigen personage(s) besturen. Anderen vinden het niet zo fijn als je die van hen bestuurt.
• Geen ruzies, behalve in de RPG zelf.
• 16+ en al het andere is gewoon toegestaan.
• Het minimum is zeker 200 woorden [8-10 zinnen] schrijven. Ik wil dan liever ook wat ervaren RPG-ers er tussen hebben zitten.
• Mary Sue’s aren’t allowed. Also, Gary-Stu isn’t.
• Geen andere dingen verzinnen van de verhaallijn of ervan afwijken. Houd je er gewoon aan.
• Ik zal de martelmanieren verzinnen. Voor diegene die een begeleider spelen, zal ik een PB sturen. Geen dingen erbij verzinnen dus.

Het begin: De begeleiders hebben een boot geregeld om alle kampeerders zo naar het eiland te laten brengen. Ze zijn al bij het kamp aan gekomen en vanaf daar leggen de begeleiders alles uit. Deze dag zal vooral gebruikt worden om mensen te leren kennen en zo het kamp + de regels te leren kennen.

[ bericht aangepast op 15 feb 2013 - 22:45 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

      Jeremiah Franco Boyd.
Langzaam nam mijn huid dezelfde temperatuur aan als het lauwwarme water. Mijn huid begon wat blauw te worden en knarsetandend draaide ik mij om richting Devin. Ik stond half met mijn middel in het water. Hij had namelijk mijn naam geroepen.
'Was het niet beter om eerst zwemkleding aan te doen?' Vroeg hij met een verwarde stem. 'Uitkijken dat je geen kou vat.'
Ik grinnikte wat moeilijk vanwege 't water waar ik nu instond. Ik haalde mijn schouders op en mijn armen had ik nog steeds over elkaar heen geslagen.
“Kou vatten? Ik? Nee, helemaal niet! Ik ben warmbloedig! Ik kan geen kou vatten.” Zei ik alsof het niets was en ik gebaarde met mijn hand dat het niets was.
Devin had mijn handdoek goed neer gelegd op het zand en ging er vervolgens op zitten. Ik lachte er kort om, omdat die handdoek voor mij bedoeld was en niet voor hem. Maar het maakte niets uit. Als ik maar niet onder het zand kwam, want daar had ik een enorme hekel aan.
'Straks niet te lang in je natte kleding blijven,' had Devin gezegd, terwijl er een goed idee in mijn hoofd opkwam. Tenminste, dat hoopte ik.
Ik haalde diep adem en hield dit vast, waarna ik vervolgens in het water dook. Steeds verder ging ik zwemmen, maar ik kon niet goed zien vanwege het troebele water. Dit kon natuurlijk ook komen, omdat ik dichtbij de bodem was en het zand hierdoor omhoog kwam. Wat ik uitermate irritant vond.

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Devin Ochoa

'Kou vatten? Ik? Nee, helemaal niet! Ik ben warmbloedig! Ik kan geen kou vatten,' zei hij alsof het niets was en gebaarde daarbij ook met zijn hand erbij, maar ik kon aan zijn lichaam zien dat het degelijk wel iets was. Ik zuchtte zachtjes en schudde iets mijn hoofd. Trouwens, wist hij niet dat alle mensen warmbloedig waren? Een klein glimlachje verscheen er op mijn gezicht.
'Straks niet te lang in je natte kleding blijven,' had ik daarna nog gezegd. Jeremiah dook onder en ik zag hem verder niet meer. Ik leunde naar achter op mijn handen en keek vervolgens omhoog naar de lucht. Hij was hier diegene die ouder was, toch? Ik voelde mij nu de ouder.. Mijn hand hield ik voor mij omhoog en spreidde mijn vingers. Ik keek door de ruimte heen van mijn vingers en glimlachte vervolgens. Had hij zich ook zo gevoeld? Hij was duidelijk toen diegene die als een soort ouder was. Raar stelletje waren wij eigenlijk ook. Een stelletje hoorde zo toch niet te gedragen? Niet dat hij mij wat uitmaakte, ik was blij en dat telt, toch? Een nog grotere glimlach verscheen er op mijn gezicht en liet me helemaal zakken waardoor ik lag.
'Jeremiah, kijk je wel uit?!' riep ik vragend aan hem. Ik betwijfelde het alleen of hij het wel hoorde.

---

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

Caleb Wolfe, begeleider.

Terwijl ik dingen van Ethan opsomde, bekeek hij me eerst goed zonder van zijn plaats af te komen. Er ging een rilling over mijn rug terwijl hij dit deed. Hiervoor zou ik hem eigenlijk al moeten straffen, maar alsnog mag het nu niet, niet alleen omdat ik dit walgelijk vind. Straks gaat de reputatie van mijn vader eraan.
      Kort keek hij mij vragend aan, ik gaf hem echter geen verdere aandacht meer en eiste hem met mij mee te kijken. Hierna draaide ik me al snel om, zodat hij geen kans had op mij te reageren. Zijn voetstappen kwamen langzaam achter mij aan, ik hoorde ze over het pad gaan. We zeiden echter niets tegen elkaar de korte tijd dat we naar het gebouw liepen, wat een zwijgende, drukkende stilte opleverde. Zoals elke keer weer als ik iemand op moest halen, de vorige keren had ik me net zo ijzig opgesteld als deze. Ik zie niet wat hieraan zo anders of verschillend is. Een ziekte die ik eruit moest slaan als het nodig was.
      Eenmaal bij het gebouw aangekomen, bleef hij in de deuropening staan en blikte ik op hem. Ethan keek mij strak aan, zonder enige emotie in zijn gezicht, die ik kon respecteren. Het was in elk geval beter dan het zielige jongen-act of iets dergelijks, wat sommige nogal eens deden. Hierdoor pakte ik ze enkel harder aan. Het was beter wanneer ze geen enkele emotie toonden, zoals ik altijd deed. De deur van mijn kantoor hield ik open en ik gebaarde dat hij naar binnen moest gaan, waarna ik de deur dichtdeed. Vervolgens liep ik direct naar mijn bureau om op de stoel plaats te nemen. “Ga zitten, Ethan, je blijft hier nog wel even.” Meldde ik hem nonchalant, terwijl ik er wat papieren bijhaalde.

[Wie is er eigenlijk bij Lexus en Assassin aan de beurt?]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Jij volgens mij.

---

Your make-up is terrible

      Jeremiah Franco Boyd.
Nog steeds was ik onder water aan het zwemmen en ik kreeg het benauwde gevoel dat mijn zuurstof bijna op was, dus zwom ik weer naar boven. Zachtjes hoorde ik iets dat Devin naar mij toe schreeuwde, maar ik kon het niet duidelijk horen. Het troebele water begon steeds minder te worden en ik zag snel het oppervlakte naderen, zodra ik boven kwam haalde ik meteen opgelucht adem.
Ik keek om mij heen en zag dat ik al best ver van Devin vandaan was. Had ik serieus zover gezwommen? Kort haalde ik mijn schouders op, waarna ik met een glimlach naar Devin zwaaide. Het was nu eigenlijk best lekker water. Hier was het wat warmer, niet veel warmer, maar wel beter. Ik voelde nog steeds bij mijn voeten en benen het koude als ik bewoog.
Weer keek ik om mij heen en zag dat er niet ver van mij vandaan een eilandje was, dus was ik van plan om daar naartoe te zwemmen. Ik dook onder water en zwom er naartoe. Opeens voel ik plots mijn spieren samen getrokken worden in mijn bovenbenen. Een pijnscheut schoot er door mijn hele lichaam heen en de paniek volgde.
Ik voelde langzaam, maar zeker, dat mijn kleding steeds zwaarder begon te worden waardoor het moeilijker was om me te focussen op het proberen te zwemmen en niet aan de negatieve gedachtes te denken. Wat een stomkop ben ik toch. Ik had eerst gewoon het water moeten voelen wat voor temperatuur het was en gewoon mijn zwemkleding aan moeten doen.
Paniek overspoelde mij en mijn gedachtes. Mijn armen sloeg ik hard door het water en af en toe lukte het mij om boven het water te komen. Ik had hulp nodig, maar hiervoor was ik te koppig om hulp te roepen. Zoiets duurde niet lang toch? Kramp ging altijd snel voorbij.
Het stickertje, dat Devin op 't begin van de dag op mijn wang had geplakt, zag ik voorbij drijven op het water. Snel voelde ik op mijn wang. Ja, het was weg. En het water voelde ik binnen via mijn mond komen, terwijl ik hopeloos en paniekerig adem probeerde te halen.

[ bericht aangepast op 19 jan 2013 - 19:22 ]

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Rayne Hazel Crowley
Als ik iets grommend heb gevraagd wat hij er voor wil, voor het helpen met mijn tassen, draait hij zich om en loopt hij met sierlijke passen naar mij toe. 'Ten eerste, Rayne, dit is geen kamp voor geluier en ik heb weinig zin om steeds naar beneden te moeten kijken, dus sta eens op,' begint hij waarbij hij zijn handen uit zijn broekzakken haalt en zijn armen over elkaar slaat. Ik rol met mijn ogen. 'Ik weet wel zeker dat ik actiever ben de meerderheid hier,' mompel ik terwijl ik overeind kom. De jongens zullen vast wel sporten lijkt me, dat moet haast wel, hoe komen ze anders aan die spieren? De meisjes zullen denk ik echter niet sporten, de meeste van hun lijken me daar niet echt types voor, zover ik heb kunnen zien.
Ace likt iets pervers over zijn volle lippen heen, waarop ik mijn wenkbrauwen iets optrek, hoewel mijn blik daardoor wel naar zijn lippen wordt getrokken.
'Het liefst zou ik hebben dat je stopt met zo walgelijk te zijn, maar helaas gaat daar wat meer tijd overheen. Anders zou dit kamp behoorlijk nutteloos zijn, niet?' Ik haal mijn schouders op. 'Je zou ons eigenlijk allemaal dankbaar moeten zijn dat we deze “ziekte” hebben,' meld ik hem, waarbij ik “ziekte” spottend uitspreek. 'Anders was je nu waarschijnlijk werkloos.' Ik kan niet verzinnen wat een idioot als hij anders voor werk zou moeten doen.
Er komt een grijns op zijn lippen te staan en hij haalt een hand door zijn donkere haar. 'Laat eens zien wat je waard bent. 20 push ups en 20 sit ups. Snel een beetje, anders kan je het wel vergeten,' zijn stem klinkt nog steeds wat verveeld. Nou, als hij dit werk saai vindt dat had hij maar iets anders moeten gaan doen. Hmm, twintig push-ups en twintig sit-ups. Dat stelt niet eens zo heel veel voor als je je bedenkt wat ik voor dansen altijd moet doen. Om hem te laten denk dat ik dit verschrikkelijk vind trek ik een geërgerd gezicht. Ik zie hem er nog wel vooraan iets anders te verzinnen als mijn gezicht hier te blij over zou zijn. 'Oké, best,' brom ik waarna ik mijn hakken uit doe, omdat push-ups en sit-ups daarmee doen niet echt handig is. Vervolgens ga ik op de grond zitten om de sit-ups te doen, daarna gun ik mezelf een minuutje of twee rust waarna ik de push-ups doe, die wel iets moeizamer gaan als de sit-ups. Als ik klaar ben ga ik weer recht op staan, trek ik mijn hakken weer aan en kijk ik Ace aan. 'Goed zo?'

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Devin Ochoa

Ik keek omhoog naar de lucht naar de wolken. Ze waren mooi en prachtig wit, althans dat vond ik. Ik wist niet wat een ander van vond en eerlijk gezegd kon het mij ook vrij weinig schelen. Ik schoot omhoog en zag nog net iemand vaagjes zwaaien. Eventjes kneep ik mijn ogen fijn en kreeg door dat het Jeremiah was die zo ver was. Mijn ogen versperde zich iets.
'Kijk je wel uit?!' riep ik naar hem, maar hij zal me wel niet gehoord hebben want hij ik zag hoe hij zich omdraaide en weer onder water verdween. Ik begon me toch lichtelijk zorgen te maken en dat was ook te zien aan mijn gezicht. Ik stond op, pakte de handdoek op en ging dichter naar het meer toe. Ik liep langs de rand om zo toch wat dichter in de buurt te komen van waar ik Jeremiah zag zwaaien. Ik schrok op uit mijn gedachten toen ik wat water hoorde. Ik keek op naar het water, maar ik zag niets. Toch bleef ik er na kijken en niet veel later zag ik een hand verschijnen, maar die verdween al gauw weer. Geschrokken keek ik naar het water, keek om mij heen, maar er was verder niemand.
Gauw gooide ik de handdoek op de grond, trapte mijn schoenen uit en haalde tegelijkertijd mijn mobiel uit mijn zak, die ik op de handdoek gooide. Nadat ik dat allemaal gedaan had dook ik het water in en zwom ik zo snel als ik kon naar Jeremiah toe. Gelukkig had was ik al een heel stuk naar hem to gelopen en was het niet zo ver meer om te zwemmen. Niet veel later voelde ik Jeremiah en kon ik mijn arm om hem heen doen.
'Eikel!' riep ik hijgend naar hem toen we boven waren. Nu pas zag ik ook de aanwezigheid van de bril, doordat ik allemaal natte stippen voor mij zag. Na wat moeite waren we eindelijk bij de kant gekomen en hielp ik ons beide aan te kant. Uitgeput liet ik mijzelf op mijn rug vallen. 'Eikel,' mompelde ik. 'Wat had ik nou gezegd?'


[Laat mij de volgende keer geen reddingactie stukje schrijven, hij faalt..]

---

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

Morgen zal ik wat met Roxana schrijven.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

[Haha. Nee, zal ik niet doen. De volgende keer schrijf ik wel een reddingsactie ofzo x'D.
Vond het trouwens best een goed stukkie. En zal ik je dan maar de volgende keer wel die spoiler vertellen? :'p]

      Jeremiah Franco Boyd.
Mijn ogen begonnen wat zwaarder te worden, net zoals mijn armen en de rest van mijn lichaam. Ik was toch niet zo slim bezig geweest. Als ik hieruit kwam zal ik hoe dan ook dat kampvuur krijgen!
Mijn hoofd verdween weer onder het water en in het troebele water zag ik iets of iemand naderen en steeds dichter bij mij komen. Nog meer paniek schoot in mijn hoofd en de negatieve gedachtes wilden mijn hoofd over nemen, maar dit verbood ik. Dit zou niet gebeuren.
Toen voelde ik iets om mij heen en ik probeerde goed te kijken wat het was. Een arm.. van Devin. Oh kut, Devin. Straks is hij boos op mij en dat wilde ik helemaal niet..
De schuldgevoelens die ik zo hard probeerde buiten te sluiten kwamen toch binnen en ik wist dat ik hierna Devin voor een tijdje niet aan durfde te kijken.
'Eikel!' Riep Devin hijgend naar mij. Ik probeerde zijn blik te ontwijken, maar dit ging nogal moeilijk aangezien we dicht bij elkaar waren. Mijn mondhoeken gingen hierdoor automatisch naar beneden, waardoor mijn gezicht er zielig en hulpeloos uitzag. Hij had nog steeds mijn bril op, maar die kon mij nu wel gestolen worden.
Eenmaal toen wij boven kwamen op het vaste land bleef ik uitputtend liggen op het zand, net zoals Devin. 'Eikel,' mompelde hij weer. 'Wat had ik nou gezegd?'
Mijn mond vormde weer meteen een pruilmond, maar ik bleef liggen. Het water spuug ik uit en ik had meteen zin in om mijn mond te spoelen. De smaak van het vieze water zat nog in mijn mond.
"Maar.." Begon ik eerst wat twijfelend.
"Sorry.." En ik keek opzij naar Devin. "Haat Devin mij nu? En betekend dat dat ik geen stickertjes meer krijg?" Het laatste vroeg ik wat zachter, hopend op dat Devin het niet gehoord had.

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Devin Ochoa

Ik hoorde gehoest naast mij en het enige wat ik zei was dat hij een eikel was en vroeg wat ik nou gezegd had. Weer hoorde ik wat geluid, een geluid dat leek op overgeven. Ik zuchtte zachtjes.
'Maar...' hoorde ik hem naast mij twijfelend zeggen. 'Sorry... Haat Devin mij nu? En betekend dat dat ik geen stikkertjes meer krijg?' vervolgde hij zacht. Ik fronste eventjes, schudde lichtjes mijn hoofd en moest toen toch eventjes zachtjes lachen.
'Meneer hier verdrinkt bijna en het enige waar hij zich druk om maakt is om stikkertjes,' zei ik met een klein lachje. Ik ging rechtop zitten en rekte mij vervolgens uit. Ik keek om mij heen op zoek naar de handdoek en zag dat hij niet veel ver van ons vandaag lag. Ik stond op, om vervolgens naar de handdoek te lopen en die op te pakken. Samen met mijn mobiel en schoenen. Zodra ik weer terug was bij Jeremiah, gooide ik de handdoek boven op hem. 'Hopelijk heb je wel gehoord wat ik had gezegd over je natte kleding,' zei ik tegen hem en keek hem eventjes voor een moment aan. 'Of ik boos ben bedenk ik later wel, ik ga nu naar de hut toe om droge kleding aan te doen,' vervolgde ik, draaide mij om en liep vervolgens terug.

[Welke spoiler?]

[ bericht aangepast op 21 jan 2013 - 9:16 ]

---

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

Aurorea --> Gamgee

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

[Jij wou die spoiler niet weten, dus mijn vraag was of je de volgende dan wel wilt weten als ik weer wat bedacht hebt? (:]

      Jeremiah Franco Boyd.
Vanuit mijn ooghoeken zag ik Devin zachtjes met zijn hoofd schudden, waarna een zacht gelach volgde. 'Meneer hier verdrinkt bijna en het enige waar hij zich druk om maakt is om stickertjes.' Hij ging rechtop zitten en rekte zich uit.
Mijn hoofd draaide ik om met een verbaasd gezicht en ik keek naar hem. Ja, dat is toch logisch? Of was dat gewoon raar van mij dat ik mij hierom druk maakte? Waarschijnlijk wel.
Ik kreeg weer een glimlach op mijn gezicht. “Dus, dat betekend dat ik dat wel waard ben?” Ik kwam overeind. Oh. Dat vieze smaakje van het water zat nog steeds in mijn keel. Gelukkig had ik genoeg sportdrank bij me. Wat mij eraan deed denken dat ik zo maar goed ga sporten om mijn conditie op peil te houden.
Devin stond op, pakte mijn handdoek op, en liep toen terug. Hij gooide de handdoek boven op me. “Hey!” Grinnikte ik. Deels haalde ik de handdoek van mijn hoofd af, zodat ik weer kon zien.
'Hopelijk heb je wel gehoord wat ik had gezegd over je natte kleding,' zegt hij, terwijl hij mij eventjes aankeek. 'Of ik boos ben bedenk ik later wel, ik ga nu naar de hut toe om droge kleding aan te doen.' Toen draaide hij zich om en liep weg.
Goed. Die was boos denk ik? Nee. Jeremiah, geen conclusies trekken. Hierbij schudde ik zachtjes mijn hoofd en begon mijn haar af te drogen met de handdoek.
Toen stond ik ook op van het zand. Ik zat er helemaal onder en het plakte enorm. Nu irriteerde ik mij er echt dood aan, maar gelukkig was de kramp wel wat voorbij. Al had ik nog wel wat pijn. Met een pijnlijk gezicht liep ik ook terug naar de hut toe. Tijd voor een warme douche.

[ bericht aangepast op 21 jan 2013 - 23:31 ]

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Devin Ochoa

Ik was ergens wel blij dat hij nog kon lachen, maar moest hij niet wat meer geschrokken zijn dan dat? Ik zuchtte zachtjes en haalde mijn hand eventjes door mijn haren heen. Het vieze geur van het water drong mijn neus in. Eerst douchen.. Een zacht gegrom verliet mijn mond. Net hier en nu al gedwongen worden om te douchen. Ik schudde lichtjes mijn hoofd en lachte iets. Sinds wanneer was ik zo serieus? Ik hield mijn hoofd een beetje schuin en een zacht gegrinnik verliet mijn mond. Ondertussen was ik aangekomen bij onze hut en gooide ik mijn schoenen naast mijn koffers neer. Mijn mobiel gooide ik op mijn bed.
'Ik wil naar huis,' mompelde ik zachtjes terwijl ik mijn koffer opende om er een handdoek uit te halen en mijn shampoo. Met de spullen in mijn hand liep ik naar de douches toe en legde daar mijn spullen neer. Zonder mijn natte kleding uit te doen stapte ik onder de douche en wachtte ik geduldig af totdat het water warm werd. 'Is het goed om bang te zijn?' fluisterde ik zachtjes. Wetend dat er toch niemand was.. Zo wel, dan.. ja.. Ik zuchtte zachtjes en was benieuwd waar hij nu was.. Was hij ook naar een kamp net zoals dit? Zo ja.. Gaat het ze lukken hem veranderen? Een kleine paniek vloeide er door mij heen en ik wist eventjes niet wat ik moest doen. Ik begon stappen te zeggen, niet weten waar ik heen moest. Uiteindelijk zuchtte ik en liet mij neerzakken op de vloer. Dit leek wel een afkickkliniek. Als een idioot begon ik opeens te lachen, lachen met tranen. Het laatste wat ik wou was afkicken van hem. Ik wreef een beetje de tranen weg bij mijn ogen en stond vervolgens op. Ik begon mijzelf uit te kleden en vervolgens mijzelf verder te douchen.

---

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

Roxana Asia Salome
Terwijl ik een bed had uitgekozen die een eindje bij de deur vandaan stond, liep Alexa uiteindelijk naar het midden van de slaapzaal om hier haar spullen neer te zetten. Haar bed stond onder een raam, iets verder weg dan het blonde meisje en mij. Ik volgde mijn blik even over haar spullen heen, om deze vervolgens weer nieuwsgierig naar het meisje tegenover me te laten dwalen. Alexa was ondertussen op het bed gaan zitten met haar handen in de zakken van haar sweater. Kort knipperde ik even met mijn ogen en zuchtte diep, hoe ik daarna opmerkte dat het paarsharige meisje ook naar het blondje keek.
Het meisje zwaait haar benen van het bed af. ‘Rye.’ Antwoord ze iets kortaf, al lette ik niet op de toon ervan. Ze moet het zelf maar weten, ik ken haar niet eens. ‘Dan zijn jullie zeker Alexa en Roxana.’ Merkte zij op, waar ik enkel mijn schouders iets van ophaalde en alweer wegkeek. ‘Wie zouden we anders moeten zijn?’ stelde ik terug, ietwat achteloos, aangezien ik er toch al geen aandacht meer aan gaf en het zo goed als vergeten was.
‘Hmm… ben ik nou de enige wiens naam niet begint met een R?’ vroeg zij zich hardop af, een vrolijk toontje in haar stem, waardoor ik mijn blik opnieuw naar haar liet afdwalen. Dit keer met een vreemd glimlachje. ‘Dat lijkt zo inderdaad,’ Een zacht gegrinnik volgde. ‘Daarbij moet je denk ik bij je ouders wezen, Alexa.’ Klonk er met een grappig toontje in door.
Het raam boven haar deed zij open, wat misschien ook wel een goed idee was, want het rook hier muf in deze hut. Hierbij trok ik dan ook iets mijn neus op, om daarna mijn spullen uit te pakken en de kleding op mijn bed te dumpen. Er stonden wel kasten, maar ik had de neiging om met tas en al het in de kast te gooien, op slot te doen en er niet meer naar om te kijken. Misschien was dat maar een goed idee ook, voor nu in elk geval. Hoewel mijn eerste tas al halfleeg was, liep ik doods naar één van de grote, brede, houten kasten en deed deze open om er even in te kijken. Het was schoon, dat wel gelukkig. Haastig liep ik terug, echter toen ik dat deed, merkte ik abrupt hoe Alexa op haar bed stond te springen, waardoor ik even een wenkbrauw ophaalde.
‘Lukt het?’ vroeg ik nonchalant. ‘Hopelijk zak je er niet doorheen.’ Grinnikte ik vervolgens er iets achteraan, plagend. Verder gaf ik er geen aandacht aan, pakte mijn tas die al halfleeg was en propte deze op één van de planken, terwijl ik de kleding ernaast deed of terug erin propte. Mijn andere twee tassen deed ik één plank erboven. Het was dan wel vol nu, maar het zat er in elk geval in, ernaar omkijken had ik nu geen zin in. Het blonde meisje, Rye, had zacht gegrinnikt. ‘Ze zijn niet zo geschikt voor seks.’ Meld ze op een neutrale toon, alsof het heel normaal is om daar als eerste aan te denken. Voor een moment kijk ik haar dan ook even zwijgzaam aan en lach dan kort, terwijl ik iets met mijn hoofd schud. Hierna haal ik een hand door mijn donkere haren en grijns iets, terwijl zij al haar bergschoenen uittrapt en haar tenen iets strekt.
‘Weet je wat? Probeer het maar eens op het bed en meld me de info wanneer je klaar bent, of het bed geschikt is voor seks.’ Lach ik nog iets na, al is het iets zachter en klinkt het nogal tactloos in de oren, wat niet zo bedoeld was. Rye had haar losse haar in een kort en dun vlechtje gemaakt, net als aan de andere kant. Ik kan haar nu gewoonweg niet serieus nemen nu, hoe de plukjes er nog iets uitpieken en ze er nogal onschuldig uitziet.

Tortura schreef:
Caleb Wolfe, begeleider.
Terwijl ik dingen van Ethan opsomde, bekeek hij me eerst goed zonder van zijn plaats af te komen. Er ging een rilling over mijn rug terwijl hij dit deed. Hiervoor zou ik hem eigenlijk al moeten straffen, maar alsnog mag het nu niet, niet alleen omdat ik dit walgelijk vind. Straks gaat de reputatie van mijn vader eraan.
      Kort keek hij mij vragend aan, ik gaf hem echter geen verdere aandacht meer en eiste hem met mij mee te kijken. Hierna draaide ik me al snel om, zodat hij geen kans had op mij te reageren. Zijn voetstappen kwamen langzaam achter mij aan, ik hoorde ze over het pad gaan. We zeiden echter niets tegen elkaar de korte tijd dat we naar het gebouw liepen, wat een zwijgende, drukkende stilte opleverde. Zoals elke keer weer als ik iemand op moest halen, de vorige keren had ik me net zo ijzig opgesteld als deze. Ik zie niet wat hieraan zo anders of verschillend is. Een ziekte die ik eruit moest slaan als het nodig was.
      Eenmaal bij het gebouw aangekomen, bleef hij in de deuropening staan en blikte ik op hem. Ethan keek mij strak aan, zonder enige emotie in zijn gezicht, die ik kon respecteren. Het was in elk geval beter dan het zielige jongen-act of iets dergelijks, wat sommige nogal eens deden. Hierdoor pakte ik ze enkel harder aan. Het was beter wanneer ze geen enkele emotie toonden, zoals ik altijd deed. De deur van mijn kantoor hield ik open en ik gebaarde dat hij naar binnen moest gaan, waarna ik de deur dichtdeed. Vervolgens liep ik direct naar mijn bureau om op de stoel plaats te nemen. “Ga zitten, Ethan, je blijft hier nog wel even.” Meldde ik hem nonchalant, terwijl ik er wat papieren bijhaalde.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Ethan Smith

Caleb houd de deur van zijn kantoor open en gebaard me dat ik naar binnen moet gaan, ik loop langzaam de kamer binnen en hij sluit de deur achter mij. Daarna loopt hij naar het bureau en neemt plaats op de stoel, “Ga zitten, Ethan, je blijft hier nog wel even.” zegt hij nonchalant en rommelt met wat papieren, ik slenter langzaam wat verder de kamer in en ga op de stoel tegenover Caleb zitten. Fijn, ik zou hier nog wel een tijdje zitten dus. Even zucht ik kort en kijk om me heen terwijl ik mijn vingers weer een voor een laat knakken en haal daarna even mijn neus op. Ik heb hem niet zoveel te melden en wacht tot hij begint met zijn gesprek, een beetje ongeïnteresseerd peuter ik aan de nagel van mijn duim. Ik had bijna nog geen woord met hem gewisseld en was nu al helemaal klaar met hem, hij is net zo oppervlakkig als iedereen in mijn dorp dat zie ik zo. Ik kijk even naar de papieren die hij voor zich op tafel heeft gelegd en ben benieuwd wat hier allemaal in staat, hij mag dan misschien een aantal dingen van me weten maar lang niet alles. De stilte in de kamer en de klok die steeds harder lijkt te tikken maken me lichtelijk zenuwachtig maar ik probeer hier niets van te laten merken. Sinds ik de kamer ben ingelopen heb ik Caleb ook niet meer aangekeken, ik hoef niet te zien hoeveel hij van me walgt alleen maar omdat ik jongens verkies boven meisjes. Ik bijt hard op mijn tong en proef al snel de smaak van mijn eigen bloed, ik slik de warme vloeistof door maar de smaak blijft terugkomen. Dan besluit ik mijn tong maar weer met rust te laten, ik zit hier nog niet eens drie minuten en word nu al onrustig. Ik verschuif wat op mijn stoel en kijk Caleb dan toch even aan met een van mijn wenkbrauwen licht omhoog getrokken.