[RPG] Camp Wolfe O1 - Speeltopics

Regels:
• Je mag meerdere personages aanmaken, maar je moet deze niet verwaarlozen.
• Er komt een rollenstorie.
• Alleen je eigen personage(s) besturen. Anderen vinden het niet zo fijn als je die van hen bestuurt.
• Geen ruzies, behalve in de RPG zelf.
• 16+ en al het andere is gewoon toegestaan.
• Het minimum is zeker 200 woorden [8-10 zinnen] schrijven. Ik wil dan liever ook wat ervaren RPG-ers er tussen hebben zitten.
• Mary Sue’s aren’t allowed. Also, Gary-Stu isn’t.
• Geen andere dingen verzinnen van de verhaallijn of ervan afwijken. Houd je er gewoon aan.
• Ik zal de martelmanieren verzinnen. Voor diegene die een begeleider spelen, zal ik een PB sturen. Geen dingen erbij verzinnen dus.

Het begin: De begeleiders hebben een boot geregeld om alle kampeerders zo naar het eiland te laten brengen. Ze zijn al bij het kamp aan gekomen en vanaf daar leggen de begeleiders alles uit. Deze dag zal vooral gebruikt worden om mensen te leren kennen en zo het kamp + de regels te leren kennen.

[ bericht aangepast op 15 feb 2013 - 22:45 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Ethan Smith

Toen Caleb mijn tas controleerde bleek dat ik mijn coke toch niet zo goed verstopt had, wat ik eigenlijk wel had kunnen verwachten. Ergens hoopte ik dat hij iets over het hoofd had gezien maar die kans was klein. Ik pakte mijn rugzak weer op en met de papieren die iedereen een tijdje geleden had gekregen nog in mijn handen liep ik richting de slaapzalen. Ik had geen zin om te wachten tot mensen om mijn naam zouden vragen. Toen ik de deur van slaapzaal drie in liep bleef ik even bij de deuropening staan, op een van de bedden zat een jongen met donkerblond haar. Ik twijfelde of ik het bed naast hem zou nemen of die nog even vrij zou laten, maar ik voelde er niet veel voor om zo dicht bij de deur te slapen." O, hey" zei ik terwijl ik verder de hut in liep, ik moet zeggen dat hij er niet verkeerd uit zag. Ik liep naar het bed naast de blonde jongen en gooide mijn tas daar op de grond, om daarna op het bed neer te ploffen. "Ik ben Ethan trouwens, en jij bent vast Noah of Gregory" begon ik nadat ik nog even snel een blik op het papier had geworpen zodat ik zeker wist dat ik wel ze goede namen zou noemen. Ik lachte even naar hem en legde het papier op het kastje dat naast mijn bed stond, ik had het nog steeds niet door gelezen en het kon me ook weinig boeien.
Ik maakte mijn rugzak open en pakte mijn telefoon en teken spullen eruit. Deze verdwenen in een lade van het kastje, mijn mobiel hield ik nog even in mijn handen om te kijken of ik een bericht had, wat niet het geval was. Ook ontdekte ik dat ik hier geen bereik had, ik vervloekte mijn telefoon en het bereik in deze hut binnensmonds. Ik zuchtte diep en duwde het laatje dicht nadat ik mijn telefoon er ook in had gegooid.

[Ethan had geen alcohol mee btw haha.]

Niet kort erna werd er op mij gereageerd. Een andere jongen liep naar mij toe. Waarschijnlijk was dit dus Devin. Of hij moest Taylor-Ann of Brookelle heten, dacht ik grinnikend. Maar dat zou onwaarschijnlijk zijn. Al zou het niet zo raar zijn, aangezien wij op dit belachelijke kamp-gebeuren zijn.
Abrupt en onverwacht plakte de jongeman een stickertje op mijn wang en wierp vervolgens een vriendelijke glimlach naar mij toe zonder iets te zeggen. Zelf werp ik hem ook een glimlach toe.
Misschien was mijn lach een beetje te overdreven, maar vrienden van mij hadden een keer gezegd dat ik niet echt naar mijn leeftijd handel. Ik snapte er zelf ook niet echt veel van.
Dat ik net een klein puber jochie was van 13 in plaats van een volwassen jongeman van 20. Ik kan best serieus reageren. Zo ben ik heus niet altijd.
'Jeremiah, toch? Je had me geroepen?' Vroeg hij aan mij en zwaaide toen kort naar mij. 'Aangenaam, ik ben Devin.' Well, hello Devin. Dacht ik grinnikend, met misschien een perverse gedachte. Ik moest eerlijk zijn; hij zag er niet verkeerd uit.
Ik grinnikte en schudde zachtjes met mijn hoofd. “Nee, fout. Ik ben Taylor-Ann.” Zei ik hem als grapje. “Dat kun je toch zien?” Vroeg ik hem, terwijl ik de beweging met de beroemde gayhand deed.
“Maar hoe leuk ik stickertjes ook vind. Waarom ben ik gestickerd?”
Mijn grote, misschien overdreven, glimlach zat nog steeds op mijn gezicht.

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Ardina schreef:
Taylor-Ann Reyes
Nadat mijn tas uitgebreid gecontroleerd was, maakte ik de rits dicht en deed de tas weer om mijn rug. De controle ging best goed, ook al had ik niet veel bij. Caleb had alleen een klein zakje wiet afgepakt, maar het kon erger want gelukkig heeft hij de rest niet gezien. Ik liep richting de slaapzalen, achter een paar anderen aan en ik zocht naar slaapzaal 1. Ik was benieuwd wie er in mijn slaapzaal lagen, het zijn toch mensen met wie je een hele tijd om moet gaan en ik hoopte dat ze aardig zouden zijn. Ik zag het nummer '1' staan bij een van de zalen en liep er langzaam naar binnen. De houten deur kraakte en ik werd meteen aangekeken door twee mensen en ik had geen idee wie ze waren. Ik zag dat er al bij twee bedden tassen stonden dus ik gooide mijn tas neer op een van de bedden daarachter, het zou mij toch niets uitmaken waar ik moest slapen. Ik mompelde zacht 'hoi' en liep naar het bed toe waar ik net mijn tas op gegooid had en viel met een plof neer. 'Ik ben Taylor,' zei ik daarna iets harder, ik bedacht me dat ik misschien aardig moest doen en mezelf voor moest stellen dus dat deed ik, ook al was het misschien onbeleefd omdat ik op mijn bed lag, dat aan de andere kant lag van waar ze stonden te praten. Ik draaide me om en pakte mijn tas, ik zocht mijn sigaretten. Ik pakte een van de vele pakjes en trok het plasticje eraf, haalde er een sigaret uit en pakte mijn aansteker uit het voorvakje en liep meteen naar buiten en ging daar op het houten bankje zitten dat tegen de slaapzaal aanstond.

[Ehm, ik had al een reactie geschreven eerder met dat Jeremiah de namen riep, toen Caleb die tassen doorzocht.]

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Devin Ochoa

Ik was blij om hoe hij reageerde op mijn stikker gedrag. Nergens leek het erop dat hij het erg vond. Ik hoorde hem zelfs grinniken. Nou, dat was dan toch een goed teken? of niet? Weer grinnikte hij en schudde toen vervolgens zachtjes zijn hoofd.
'Nee, fout. Ik ben Taylor-Ann,' zei hij, ook al klonk het duidelijk als een grapje. Een speelse lach verscheen er op zijn gezicht. 'Dat kun je toch zien?' vroeg hij terwijl hij een beweging maakte met zijn hand. Eventjes leidde mij dat af en liet mij weer denken aan hem.. De stem van Jeremiah zorgde er echter voor dat ik weer terug was. 'Maar hoe leuk ik stikkertjes ook vind. Waarom ben ik gestikkerd?' vroeg hij met een overdreven, grote glimlach. De speelse grijns was weer terug gekomen op mijn gezicht.
'Omdat,' begon ik en ik zag één van de begeleiders vanuit mijn ooghoek naar mijn tas toe lopen. 'Wacht even..' Ik draaide mijzelf om, om eventjes te kijken hoe de begeleider mijn tas door zocht. Een tevreden grijns verscheen er op mijn gezicht toen mijn tas weer dicht ging zonder dat er wat uit werd gehaald. Terwijl ik mijzelf weer toe draaide naar Jeremiah, tikte ik met mijn vinger links en rechts van mijn tattoo. 'Jeremiah & stikkers,' zei ik met een lach. 'Misschien ook die andere twee & stikkers, maar ik weet niet of meisjes stikkers leuk vinden.. Vinden meisjes dat leuk? Tenminste, ik geloof dat het meisjes zijn.. Het zijn toch meisjes namen? Oké, Taylor kan ook voor een jongen zijn.. Maar het Ann gedeelte laat het weer als een meisje klinken..' Ik besefte alleen nog niet echt dat ik niet echt een duidelijk antwoord had gegeven op zijn vraag. Stikkers waren gewoon leuk.. Het maakte je vrolijk, het liet je er vrolijker uit zien.. Stiekem had ik het gewoon overgenomen van hem..

---

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

[@ForbesBrooks: Ah, dat wist ik niet. Ghehe, dan heeft hij dat bij deze niet bij hem weg gehaald.]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

'Omdat,' begon Devin. Maar hij zag iets en stopte toen wat hij wou zeggen. 'Wacht even..' Hij draaide zich om en had zich erna omgedraaid toen de begeleider bij zijn tassen klaar was. Een glimlach zat er op zijn gezicht. Er was dus niets uit zijn tas gehaald.
Hij keek toen naar mij en tikte met zijn vinger links en rechts van zijn tattoo in zijn nek. Eigenlijk was mij die tatoeage niet eerder opgevallen doordat zijn vrolijke gezicht mijn aandacht trok. 'Jeremiah & stickers,' zei hij met een lach. 'Misschien ook die andere twee & stickers, maar ik weet niet of meisjes stickers leuk vinden.. Vinden meisjes dat leuk?' Ik grinnikte hierbij. Hij is wel een gezelligheidspersoontje. En niet dat ik daarmee niets had, want dat is niet waar. Het maakte alles juist leuker en ik was benieuwd hoe het zou gaan als wij die slaapzaal deelden.
'Tenminste, ik geloof dat het meisjes zijn.. Het zijn toch meisjes namen?' Weer klonk er een lach uit mijn mond en ik knikte met mijn hoofd van ja – om zijn vraag te beantwoorden. Al zou het mij niets verbazen als het ook best jongensnamen konden zijn.
'Oké, Taylor kan ook voor een jongen zijn.. Maar het Ann gedeelte laat het weer als een meisje klinken..'
Ik drukte een wijsvinger op zijn mond. “Ssst.” Zei ik alleen en ik wierp een blik over de mensen. Toen keek ik weer naar Devin.
“Straks zijn wij erbij dat we hierover praten. Het zou verboden moeten zijn met wat wij leuk vinden,” grapte ik. Oké, misschien was die ergens wel wat lullig, maar ik dacht er niet echt over na.
En uit het niets maakte ik een random dansje. Gewoon, omdat ik er zin in had en het kon. Ergens wilde ik ook kattenkwaad uithalen, maar dat zou niet goed zijn toch? Zo op de eerste dag? Ach, what the hell. Je leeft maar een keer, dus ik kan er net zo wat van maken van mijn leven.
Ik draaide dansend naar Devin en trok aan zijn arm mee dat hij mee moest dansen. “Kom op. Doe gezellig mee.” Zei ik hem met een glimlach.

[ bericht aangepast op 3 jan 2013 - 1:43 ]

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

-Eigenlijk bleef Devin gewoon bij Jeremiah staan en keek hij gewoon naar zijn tassen-

Devin Ochoa

Een vinger werd op mijn mond gedrukt. 'Ssst,' zei hij daarbij en wierp vervolgens een blik over de mensen en toen weer naar mij. 'Straks zijn wij erbij dat we hierover praten. Het zou verboden moeten zijn met wat wij leuk vinden,' grapte hij. Ik hield mijn hoofd eventjes schuin en vroeg mij af met wal hij bedoelde. Met wat wij leuk vinden? We hadden het niet over jongens, toch? Stikkers en meisjes.. Maar dat was gewoon leuk leuk, toch? Hea... Ik snapte er niets meer van. Blijkbaar had Jeremiah er ook geen zin meer in, want in eens vanuit het niets maakte hij een dansje. Ik begon te lachen en schudde luchtjes mijn hoofd. Al dansend draaide Jeremiah om mij heen en trok vervolgens aan mijn arm. Mijn hoofd deed iets zijn en keek hem lachend aan. Ik deed alsof ik niet begreep wat hij nu wou.
'Kom op. Doe gezellig mee,' zei hij met een glimlach. Ik begon te lachen en vroeg mij af of we hiermee niet in de problemen kwamen. Twee jongens die opeens met zijn tweetjes aan het dansen waren? Ach, ze zouden toch niks verkeerds erover denken? Voor mij was dit onschuldig. Dansen is onschuldig. Ik vroeg mij af hoe volwassen de rest was. Jeremiah's volwassenheid leek mij niet zo hoog te liggen. Niet dat ik het erg vond. Lachend knikte ik op zijn woorden en begon uiteindelijk dan toch met hem mee te dansen.
'Ik snap nog steeds waarmee wij zo net dan mee moesten worden betrapt. We hadden het over stikkers! Maar als de andere twee net zo zijn als jou.. Misschien ga ik deze kamp nog leuk vinden ook,' zei ik lachend tegen hem. 'Hoop trouwens voor jou en voor die andere twee, dat jullie het niet erg vinden om wakker te worden met een stikker.'

---

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

Gasai schreef:
-Eigenlijk bleef Devin gewoon bij Jeremiah staan en keek hij gewoon naar zijn tassen-

Oh, echt? Shitties. Ik zal 'm zo veranderen nadat ik je post heb gelezen en mijn post heb geschreven.

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Devin had zijn hoofd eventjes schuin gehouden. Wist hij überhaupt wel hoe ik het bedoelde? Waarschijnlijk niet, maar dat zou ik zo dan wel uitleggen als hij ernaar vroeg. Eerst dansen.
Lachend had hij mij aangekeken en plaagde hij mij met dat hij niet begreep met wat ik nou bedoelde, maar daarna had Devin lachend geknikt op mijn woorden. En begon eindelijk mee te dansen. Mooi. Stonden we gezellig samen voor schut. Ach, lol mocht toch wel 's gemaakt worden?
'Ik snap nog steeds waarmee wij zo net dan mee moesten worden betrapt. We hadden het over stickers!' Begon Devin en ik moest hierom lachen.
“Omdat dit een kamp is om de 'slechte mensen' te straffen.” Legde ik hem uit, terwijl ik haakjes maakte van mijn vingers, toen ik de woorden 'slechte mensen' zei.
“Of wil jij zeggen dat jij hetero bent, Devintje?” Grinnikte ik knipogend en ik maakte een idiote draai.
'Maar als de andere twee net zo zijn als jou.. Misschien ga ik deze kamp nog leuk vinden ook,' zei hij lachend. Right back at ya. Zoals ik al eerder gedacht had, zou dit nog best eens leuk kunnen worden. En hey, misschien komt die kampvuur en de kampliedjes dus toch! Het zou best zo eens kunnen met Devin als slaapzaal-genoot. Was dat eigenlijk wel een woord? Ach. Whatever.
'Hoop trouwens voor jou en voor die andere twee, dat jullie het niet erg vinden om wakker te worden met een sticker.'
Met dat hij dit zei maakte ik nog een idiote draai, waarbij ik mijn tassen niet had zien staan en struikelde dus over een van de tassen. Hard viel ik met mijn rug op de grond en lachend bleef ik liggen.
“Nee, dat vind ik totaal niet erg. Anders had ik dit schattige stickertje toch ook weggehaald?” Zei ik hem en wees toen vervolgens naar het stickertje op mijn wang.

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Roxana Asia Salome, kampeerder.
Meteen draaide het meisje met de paarse haarlokken, dat ik voor een moment bewonderd had, zich met haar tassen naar me om. Direct gaf ze me een grote glimlach, waardoor ik niets anders kon dan net zo groot, maar charmant terug te glimlachen. Wat boeien mij die begeleiders nu eenmaal? Tegen een glimlach kunnen ze niets doen, bovendien hoor je toch lief tegen de andere kampeerders te zijn. Nou, ik was erg liefjes bezig, al zei ik het zelf. “Yup, that’s me.” Zei ze tegen mij en zette haar tassen op de grond, om vervolgens even naar mij te kijken, waarop ik zacht grinnikte. De lolly had ik kort uit mijn mond gelaten, wat ik elke keer deed als ik iets wilde zeggen of grinnikte. Het had een helderrode kleur, omdat het de smaak van aardbeien had. Misschien was ik wel een te erge zoetekauw, ik had dan ook echt een soort obsessie voor deze dingen, aangezien er één tas aan de voorkant helemaal volgepropt was.
“Dus chica, wij zijn roomies dus zullen we het even met elkaar moeten te zien uithouden.” Zei ze tegen mij met een glimlacht op haar gezicht. Ik vond het wel aangenaam dat het meisje me zo aansprak, ze leek me in elk geval chill genoeg om mee om te gaan, niet iemand die je opfokte op wat voor manier dan ook. Sommige moest ik alleen al naar kijken, zoals die begeleider, en ik verstrakte al helemaal. Al speelde het ook mee dat hij een man is. Over hem gesproken: hij kwam er net aan toen ik mijn mond open wilde trekken en wat tegen Alexa wilde zeggen. Het was duidelijk aan mijn houding te merken dat ik iets verstrakte toen hij voor me ging staan en ik keek hem afstandelijk aan. Hij zei echter niets en leek totaal niet onder de indruk te zijn toen ik dit deed, want hij begon mijn tassen al te onderzoeken. “Niet nog één…” murmelde hij iets, merkte ik en ik vroeg me af waar the hel hij het over had.
Uiteindelijk kwam hij weer overeind en had een fles drank vast, een strenge blik op zijn gezicht naar mij, alsof ik iets heel fout had gedaan. “Dude, die is van mij.” Gromde ik, terwijl ik de lolly in mijn mond deed en mijn armen over elkaar sloeg. Hij keek enkel kil terug. “Ja, dat weet ik. Ik heb het bij jou vandaan.” Meldde hij simpel, voordat hij wegliep. Mijn mond viel iets open toen ik hem achterna keek. “Hoe moet ik anders dit kamp overleven?” riep ik hem achterna, maar hij reageerde er al niet meer op. Het was misschien maar goed ook, want ik kon soms nogal flippen over bepaalde dingen, soms was het echt onnozel. Ik keek terug naar Alexa met een glimlachje op mijn gezicht, alsof er net niets gebeurd was. “Waar zouden de rest van onze roomies uithangen?” Ik vroeg me niet eens af of het wel tegen mij bedoeld was, maar antwoordde er gewoon op, terwijl zij vlug om zich heen keek. Niemand behalve mij had echter gereageerd erop, dan zagen we ze gewoon zo meteen. “Dat merken we straks. We kunnen nu alvast naar de slaapzaal gaan om onze spullen daar te dumpen.” Antwoordde ik haar met een glimlachje op mijn lippen en uitdagende blik in mijn ogen die er bijna altijd in leek te zitten. Ik pakte al mijn spullen al om te beginnen met lopen.

[Sorry dat het zo lang duurde.]

[ bericht aangepast op 3 jan 2013 - 2:20 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Devin Ochoa

'Omdat dit een kamp is om de slechte mensen te straffen,' legde Jeremiah aan mij uit. Bij de woorden slechte mensen, maakte hij met zijn vingers haakjes. Ik grinnikte eventjes naar hem. Slechte mensen.. 'Of wil jij zeggen dat jij hetero bent, Devintje?' vroeg hij grinnikend met een knipoog naar mij en maakte vervolgens een idiote draai, waar ik om moest lachen. Voordat ik antwoord gaf op zijn vraag, zei ik eerst mijn dingen. Nadat ik mijn zegje had gedaan, maakte Jeremiah nog een idiote draai met als gevolg dat hij viel over zijn eigen tassen. Ik lachte eerst, totdat ik de klap hoorde. Hij viel nogal hard met zijn rug op de grond, maar hijzelf bleef liggen.
'Nee, dat vind ik totaal niet erg,' zei hij, terwijl ik nog geschrokken en bezorgd naar hem keek. 'Anders had ik dit schattige stikkertje toch ook weggehaald?' vroeg hij en wees vervolgens naar het stikkertje op zijn wang. Mijn bezorgde blik veranderde in een lach terwijl ik naar hem bleef kijken. Mijn hand stak ik naar hem uit terwijl ik begon te praten.
'Daar heb je een punt, maar om terug te komen op je vraag..' begon ik en ik bleef hem vriendelijk aankijken. 'Tuurlijk ben ik hetero! Stiekem ben ik hier undercover!' zei ik lachend, pakte vervolgens zijn hand beet en trok hem overeind. 'Maar stiekem ben ik alles behalve hetero, zelfs niet een klein beetje,' fluisterde ik naar Jeremiah. 'Nooit geweest ook.'

---

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

['Maar stiekem ben ik alles behalve hetero, zelfs niet een klein beetje,' fluisterde ik naar Jeremiah. 'Nooit geweest ook.'
Aww, call me crazy, maar dat vind ik stiekem echt enorm schattig. Hahaha.]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Noah Forrister
Na een tijdje begon ik toch iets zenuwachtig te worden. Waarom weet ik niet precies. Ik pulk aan mijn nagels terwijl ik op een zuurtje zuig. Na een tijdje gaat de deur open en staat er een jongeman, niet verkeerd overigens. "O Hey" zegt hij. Hij loopt naar het bed naast de mijne en gooit zijn tas op de grond voor hij er zelf op ploft. "Ik ben Ethan trouwens, jij bent vast Noah of Gregory" zegt hij, nadat hij een blik op het papier geworpen heeft. Hij lacht even naar me en legt het papier dan op het kastje. "Noah" antwoord ik met een glimlach. "Ik ben Noah". Ik kijk naar wat hij doet, teken spullen en mobieltje pakt. Dat stopt hij in het laatje maar zijn mobiel houd hij vast. "ook geen bereik?' vraag ik. Ik werp een blik op mijn mobieltje. "Ik ook niet."
"Maar ik geef toe dat ik het al verwachtte" Ik kijk op naar Ethan. "Dit zou toch zo'n super streng kamp zijn dat mensen 'geneest' van hun 'ziekte'?" Hij de woorden geneest en ziekte maak ik met mijn vingers twee aanhalings tekens. "Dan zouden ze wel iets hebben waardoor we geen contact met de buitenwereld kunnen hebben" Ik zucht en schud mijn hoofd. "Klinkt logisch toch" Mompel ik. Ik begin weer te ratelen en schud nogmaals mijn hoofd. "Onzin" Ik slaak nogmaals een diepe zucht en glimlach even weer naar Ethan. "Dus...waar kom jij vandaan?" vraag ik zacht. Ik slik even en kijk om me heen. Ik haat het hier nu al en ik ben er nog geen uur. Bah hoe kom ik dit ooit door, door leuk te hebben met 'vrienden' is dat mogelijk??

---

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

Ethan Smith

"Noah, ik ben Noah" Zei hij met een glimlach. Dan moesten we nu nog wachten op Gregory leek mij, eigenlijk had ik geen idee wat de bedoeling was. Moesten we in onze hut blijven of het terrein verder verkennen. "ook geen bereik?" Ik schudde mijn hoofd, "Ik ook niet, Maar ik geef toe dat ik het al verwachtte" Ging hij verder en hij keek me aan. "Dit zou toch zo'n super streng kamp zijn dat mensen 'geneest' van hun 'ziekte'? Dan zouden ze wel iets hebben waardoor we geen contact met de buitenwereld kunnen hebben" Zijn woorden bleven in mijn hoofd hangen, het was alsof ik even was vergeten waar ik was en wat ik hier deed. Maar met zijn woorden viel ik met een klap terug in de realiteit, ik beet even op mijn lip. Hij mompelde er nog achteraan en schudde zijn hoofd "onzin." zuchtte hij en even verscheen er weer een lach op zijn gezicht, ik mocht hem wel. Ja, het was inderdaad onzin, dit hele kamp was onzin. Ik keek naar mijn schoenen. Alhoewel mijn moeder zich nooit echt met mij heeft bemoeit, vind ze het wel nodig om mij naar dit kamp te sturen. Ze heeft het me al moeilijk genoeg gemaakt in mijn leven. "Dus...waar kom jij vandaan?" Ik schrok op uit mijn gedachten door de vraag van Noah, Ik hield er niet van om het over thuis te hebben, waar ik vandaan kwam zou ik nooit meer terug komen. "Een klein dorpje." zei ik met een schuine lach op mijn gezicht. " Er woonde denk ik zo'n 100 mensen. En laten we zeggen dat het absoluut geen leuke plek was." Ik keek naar mijn handen, het feit dat mijn moeder zowat als dorpsgek gezien werd en ik nou ook geen beste reputatie had hield ik achterwegen. "En jij?" Vroeg ik erachteraan.

Exasperated schreef:
(...)
[Ehm, ik had al een reactie geschreven eerder met dat Jeremiah de namen riep, toen Caleb die tassen doorzocht.]

Oh, ik dacht dat hij dat pas riep bij de slaapzalen, dus dat zou Taylor niet gehoord kunnen hebben.