[RPG] Camp Wolfe O1 - Speeltopics

Regels:
• Je mag meerdere personages aanmaken, maar je moet deze niet verwaarlozen.
• Er komt een rollenstorie.
• Alleen je eigen personage(s) besturen. Anderen vinden het niet zo fijn als je die van hen bestuurt.
• Geen ruzies, behalve in de RPG zelf.
• 16+ en al het andere is gewoon toegestaan.
• Het minimum is zeker 200 woorden [8-10 zinnen] schrijven. Ik wil dan liever ook wat ervaren RPG-ers er tussen hebben zitten.
• Mary Sue’s aren’t allowed. Also, Gary-Stu isn’t.
• Geen andere dingen verzinnen van de verhaallijn of ervan afwijken. Houd je er gewoon aan.
• Ik zal de martelmanieren verzinnen. Voor diegene die een begeleider spelen, zal ik een PB sturen. Geen dingen erbij verzinnen dus.

Het begin: De begeleiders hebben een boot geregeld om alle kampeerders zo naar het eiland te laten brengen. Ze zijn al bij het kamp aan gekomen en vanaf daar leggen de begeleiders alles uit. Deze dag zal vooral gebruikt worden om mensen te leren kennen en zo het kamp + de regels te leren kennen.

[ bericht aangepast op 15 feb 2013 - 22:45 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

[Hm, je kunt wel schrijven dat Caleb het tegen hem eerst zei. Dat kan je er van mij wel in verwerken, dan weet hij het. Ghehe. ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Ethan Smith

Ineens herinner ik me de woorden van Caleb tijdens het controleten van de tassen, hij had gezegd dat ik nadat ik mijn spullen in de hut had gezet maar even terug moest komen. Iedereen zou een gesprek hebben met de begeleiders maar waarom moest hij nou net met mij beginnen. "o, fuck." zei ik hardop terwijl ik mijn voeten weer op de grond zette. "Ik moest praten met die kerel" vervolg ik een beetje afwezig. "euh Caleb" zeg ik er nog even achteraan voor de duidelijkheid. Ik bijt even op mijn lip en loop richting de deur van de hut "ik zie jullie zo wel weer" zei ik en even lachte ik naar de jongens. Ik doe de deur van de hut open en loop naar buiten. Nu pas zie ik hoe mooi dit eiland eigenlijk is en word ik pas echt nieuwsgierig naar alle andere plekken hier. Het is alsof ik me nogsteeds niet besef waarom ik hier precies ben. Misschien wil ik het ook gewoon niet, hoe kunnen mensen zo wreed zijn.. Ik had me de begeleiders dan ook anders voorgesteld, maar ze zagen er niet bepaald vriendelijk uit. De kille, bijna emotieloze blik die ze ons vanaf het begin hadden gegeven.. een rilling liep over mijn rug bij het idee dat ik niet weet wat me te wachten staat. Waar ik precies heen moet weet ik niet dus loop ik maar gewoon naar de plek waar de tassen werden gecontroleerd. Als ik daar niemand zie loop ik het kantine gebouw in, ik kijk even vlug rond maar ook daar is niemand en besluitenloos loop ik weer naar buiten. Ik leuk tegen een muur van het kantine gebouw en besluit hier te wachten op Caleb.

[Hoop dat het zo goed is, ik zit op mijn telefoon dus kan de lengte van mijn bericht ook moeilijk inschatten. ]

Ace Dante Ferreira

Ik kijk met mijn armen over elkaar geslagen toe hoe Caleb verschillende dingen in beslag neemt. Drank, drugs, het normale. De reacties zijn vaak wel vermakelijk, de dodelijke blikken, de beschaming of als ze doen alsof het hen niets kan schelen, terwijl je toch echt wel kan zien dat ze het jammer vinden. Ik vind de aankomst hierdoor ook zo leuk, het eerste waaraan we laten weten wie de baas is en hoe, om het maar even barbaars te zeggen, kut het hier voor hen gaat worden. Voor mij enkel vermakelijk. Langzaamaan beginnen de mensen af te druipen, meestal in tweetallen, naar hun slaapzalen. Ik erger me aan een jongen die begin te dansen bij een ander, maar ik laat ze nog even. Even maar, vanavond weten ze wel dat ze beter normaal kunnen doen in mijn buurt, of gewoon in het algemeen. Ik pak ze overal voor, élk klein dingetje. Niets is veilig bij mij. Caleb had al enkele dingen in mijn handen geduwd, die zal ik zo maar even in de kluis stoppen. Er zelf iets van gebruiken komt zelden voor, behalve de drank dan, als het niet van die goedkope troep is.
Wat loom stap ik op één van de meisjes af die er nog staan. Mooi, first victim. Ik bekijk het meisje eerst bestuderend, wat keurend eigenlijk. Ze is van een gemiddelde lengte, donker haar en redelijk donkere ogen, maar niet bruin. Ik gok op donkeblauw, misschien groen. Ze heeft wel een mooi lichaam, redelijk slank, vrouwelijke vormen. Alleen jammer van de kleding. Ik knik goedkeurend en kucht dan. "Rayne Hazel Crowley, negentien jaar oud, biseksueel. eet graag planten en geen vlees." som ik op met een iets verveelde en kille stem als ik bij haar sta. "Meekomen, we gaan gezellig een gesprekje voeren in mijn kantoor. Maak je maar niet druk, Caleb heeft iedereen er al op gewezen en jij bent toevallig de eerste omdat je je niet eerder uit de voeten maakte." Mijn stem klinkt lichtelijk bevelend. Ik wacht niet op haar en begin richting mijn kantoor te lopen. "Je tassen kan je maar beter meenemen, al zal ik er niet doorheen zoeken." merk ik op terwijl ik weg loop. Meestal volgen ze toch wel, dus dat is iets waar ik me niet al te druk over maak. Ik loop snel richting het therapie gebouw, waar Caleb en ik allebei onze eigen kantoren hebben. Beter, anders zou hij wel eens flippen als hij zou zien wat ik allemaal uitspook soms.

Rye Liston

Ik kijk naar de deur als ik beweging hoor, enkele stemmen. Twee meisjes komen binnen en ik ga rechtop het bed zitten om ze te bekijken. Ze zien er beide nogal wat alternatief uit, op een verschillende manier. Volgens mij is niemand hier echt casual. Die ene met het paarse haar is dan wel extremer dan de ander, but care. Het ene meisje zet haar tassen op het bed tegenover mij en leunt vervolgens tegen de muur, waar ze haar benen over elkaar heen slaat. De paarse kiest een bed in het midden uit, bij een raam. Word je lekker gewekt door de eerste zonnestralen, joehoe. Feel the sacasm, "Heet je Rye of Rayne, lieverd?" vraag het wat normalere meisje dan op een veel te vies, zoet toontje waardoor er een walgende rilling over mijn rug heen loopt. Getsie. Ik zwaai mijn benen van het bed af. "Rye." antwoord ik iets kortaf. "Dan zijn jullie zeker Alexa en Roxana." Hierop merkt het paarse meisje iets op over dat haar naam de enige is die niet met een 'R' begint. Ik zeg er niets op, het is vast retorisch en tsja, haar pech dat ze niet een gave letter heeft gekregen. Ze heeft vast geen leuke ouders.
Er komt wel een zacht gegrinnik over mijn lippen heen als ze het bed uit lijkt te proberen. "Ze zijn niet zo geschikt voor seks." richt ik tegen haar op een neutrale toon, alsof het heel normaal is om daar als eerst aan te denken. Hierop trap ik de bergschoenen die ik vanmorgen vlug aangedaan had uit en strek ik mijn tenen iets. Dat is al een stuk beter. Mijn warrige haar schud ik even los over mijn schouders heen en maak er dan een kort en dun vlechtje in, net als aan de andere kant. Aan de bovenkant piekt er nog van alles uit, maar mij maakt het niet zoveel uit. Zo hangt het tenminste al wat minder in mijn gezicht. Behalve mijn lok dan, die ik om de 30 seconden geïrriteerd uit mijn gezicht blaas.

---

Your make-up is terrible

      Jeremiah Franco Boyd.
'Dat past niet bij mij.. En misschien dachten jullie dat ik écht Brookelle zou heten, dan zat ik nog lang aan die naam vast,' had ze kloon van Devin geantwoord. 'Maar goed, laat ik me voorstellen. Ik ben Taylor.'
Nog steeds stond ik met mijn armen over elkaar met een zijlingse blik naar Devin te kijken. Hij moest lachen en schudde zijn hoofd, waarna hij in mijn wang prikte – precies op het stickertje. Nu ging ik weer goed staan en drukte mijn lippen even op elkaar, terwijl ik mijn blik op de grond richtte.
Een korte stilte volgde en toen opende Taylor haar mond. 'En, waarom zijn jullie hier?'
Tja, waarom zouden wij hier zijn? Lijkt me nogal logisch toch. We zijn hier gezellig te samen om rond het kampvuur te zitten, spelletjes te spelen en nieuwe mensen te leren kennen.
Ik zag vanuit mijn ooghoeken dat de gezichtsuitdrukking van Devin veranderde in een vage blik. 'Goh, waarom zouden wij hier zijn,' had hij vervolgens hardop gezegd, waarna hij naar omlaag keek. Ik grinnikte. Ach, hij zei het en ik dacht het.
Hij schudde lichtjes zijn hoofd en deed opeens een arm om mijn nek, terwijl hij met een grote glimlach ons beiden aankeek. Lichte blosjes kwamen tevoorschijn op mijn wangen en durfde Devin niet aan te kijken. 'Ik kan je niet vertellen waarom hij hier is, maar ik kan wel vertellen waarom ik hier ben,' zei hij en haalde toen de arm weg. Pffoe, gelukkig. Ik had namelijk het gevoel dat ik nog roder werd.
'Ik ben hier om te wachten tot meneer hier zijn benen breekt door het vallen zodat ik hem kan verzorgen,' zei Devin blij. Nou, zo onhandig ben ik toch niet? Ik grinnikte zachtjes om zijn antwoord. 'En om hem onder te plakken met stickertjes.' Had hij er kort achteraan gemompeld.
Nu had ik het gevoel dat ik weer lichte blosjes op mijn wangen kreeg en grinnikte verlegen, terwijl ik naar hem keek.
“Dus ik ben je stickertjes wel waard? Yeeuy!” Had ik misschien wat overdreven blij gezegd, met een grote glimlach op mijn gezicht.
De zin dat Devin net zei over dat hij zit te wachten tot ik mijn benen breek bij het vallen, schiet weer in mijn hoofd.
“Zo klunzig ben ik trouwens niet!” En de pruillip kwam weer tevoorschijn. Dit keer voegde ik de zielige puppy-oogjes er ook bij.
“Normaal ben ik niet zo klunzig en ik kan heel goed dansen hoor! En..” Ik keek nu naar Taylor in plaats van Devin en opende toen mijn mond om verder te gaan met de zin.
“Ik ben hier, omdat ik echt heel, heel, heeél erg ziek ben. Dat zei mijn mama tegen mij.” Dit had ik gezegd met een kinderlijke stem en prikte toen vervolgens in Devins zijn zij.
“Devintje hier is hier ook om verpleegster voor mij te zijn!” Zei ik wat overdreven blij en kinderlijk.

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Rayne Hazel Crowley
Zodra Caleb klaar is met mijn laatste tas te controleren en die heeft dicht geritst ga ik er weer op zitten. Hopelijk is hij een beetje snel klaar met het controleren van de spullen van rest. Ik heb geen zin om hier nog een uur te zitten. Bij een paar van de andere jongeren vindt hij zo te zien wel dingen. Één jongen is volgens mij zijn drugs en drank kwijt. Bah, drugs. Iets waar ik echt nooit aan zal beginnen, voor je het weet ben je verslaafd en ben je kilo's geld kwijt voor dat spul. Nee dank je.
Wanneer Caleb klaar is loopt hij naar Ace, aan wie hij een paar van de afgepakte spullen geeft. 'Jullie mogen nu naar de slaapzalen gaan.' Hij gebaart een paar gebouwen. 'Vandaag kunnen jullie elkaar leren kennen, maar er moeten wel gesprekken plaats vinden.' Gesprekken, natuurlijk. Ik kom van mijn tas af en probeer te verzinnen hoe ik mijn spullen in één keer in het slaapgebouw kan krijgen, ik heb namelijk geen zin om twee keer te lopen. Daar doe ik blijkbaar langer over dan ik dacht, want wanneer ik op kijk als iemand kucht zijn de meeste jongeren al verdwenen. Degene die kuchte is de andere begeleider, Ace. 'Rayne Hazel Crowley, negentien jaar oud, biseksueel, eet graag planten en geen vlees,' somt hij met een verveelde en kille stem op. 'Meekomen, we gaan gezellig een gesprekje voeren in mijn kantoor. Maak je maar niet druk, Caleb heeft iedereen er al op gewezen en jij bent toevallig de eerste omdat je je niet eerder uit de voeten maakte.' Het klinkt bevelend en voordat ik er iets op kan zeggen begint hij weg te lopen, waarschijnlijk richting zijn kantoor. 'Je tassen kan je maar beter meenemen, al zal ik er niet doorheen zoeken.' Achter zijn rug steek ik mijn tong naar hem uit en doe ik een poging mijn tassen te tillen, wat wonderbaarlijk genoeg nog lukt ook. Nog geen meter verder kan ik het echter al niet meer houden en laat ik mijn tassen vallen. 'Weet je, het zou beleefd zijn als je even zou helpen,' meld ik Ace.

[Baahh, flutpost]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Ace Dante Ferreira

Ik hoor hoe ze me achter me probeert te volgen, maar nadat haar tassen zijn gevallen geeft ze het volgens mij op. "Weet je, het zou beleefd zijn als je even zou helpen." meld ze, volgens mij tegen mij. Ik draai me met een vermakelijke blik in mijn ogen naar het donkerharige meisje om en trek mijn wenkbrauwen op. "Werkelijk, Rayne?" vraag ik, retorisch, "Ja, misschien zou dat wel beleefd zijn..." bedenk ik me vervolgens hard op en ik wrijf even over de duidelijke stoppels op mijn kin, van het korte baardje die ik niet eraf wil scheren maar gewoon trim, omdat ik het wel leuk vind staan. De grijns op mijn lippen voorspelt echter niet veel goeds. "Helaas ben ik het niet, behalve als ik er iets voor terug krijg en dat lijkt me nu niet het geval te zijn. Daarbij hoor jij beleefd te zijn en ik draag al genoeg, vind ik."
Met diezelfde grijns op mijn wat vollere lippen draai ik mezelf om, om mijn hand door mijn donkere, wat langere haar heen te halen en begin ik een deuntje te fluiten, terwijl ik de verboden goederen in de broekzakken van mijn zwarte broek laat glijden en mijn handen er vervolgens bijstop. Ik loop op een relaxt tempo verder, niet echt snel, maar ook niet te langzaam. Dat meisje kan me wat, ze sleept alles zelf maar. Ik verwacht toch niet dat ze iets te bieden heeft dat mij anders zal laten denken. Dat is sowieso al moeilijk, want ik ben daarin niet zo corrupt om het eerlijk te zeggen. Voor hen zal ik de regels streng aanpakken en erop letten, maar als het mij uitkomt en voor mij beter word, zal ik het veranderen, niet omdat het hen beter uitkomt. Ik hou ook wel van een beetje chantage en de martelingen gaan me nooit te ver hier. Ik ben blij dat ik het wel kan vinden met de ouwe van Caleb zijn ideeën. Samen zouden wij een perfect duo geweest zijn, maar hij is al te oud en Caleb is nou niet de perfecte zoon daarin... Hij kan wel wat en doet het goed natuurlijk, maar zijn vader was beter.

---

Your make-up is terrible

Devin Ochoa

'Dus ik ben je stikkertjes wel waard? Yeeuy!' had Jeremiah gezegd. Eventjes keek ik hem aan met een klein glimlachje en dacht zelfs lichte blosjes bij hem te zien. Een grote glimlach was ook te zien op zijn gezicht. Zacht moest ik erom lachen. 'Zo klunzig ben ik trouwens niet!' had hij daarna gezegd en zijn pruillip kwam weer tevoorschijn, maar dit keer kwamen er ook van die zielige oogjes erbij. Je weet wel, grote puppy oogjes die zo'n beetje niemand kan weerstaan! 'Normaal ben ik niet zo klunzig en ik kan heel goed dansen hoor! En...' begon hij en keek vervolgens naar Taylor in plaats van naar mij. Goed dansen? Hihi, dat zag ik net. Goed dansen over zijn eigen tassen heen. Zacht grinnikte ik. 'Ik ben hier, omdat ik echt heel, heel, heeél erg ziek ben. Dat zei mijn mama tegen mij,' ging hij verder met een kinderlijke stem vervolgd door een prik in mijn zij. Een vaag spastisch beweging maakte ik en begon vervolgens weer te lachen. 'Devintje hier is hier ook om verpleegster voor mij te zijn!' zei hij overdreven blij en kinderlijk. Ik begon te lachen, maar stopte al gauw toen ik door had dat hij verpleegster zei.
'Eey!' zei ik tegen hem. 'Ik ben geen meisje!' Ik deed mijn armen over elkaar en draaide met mijn rug naar hem toe. 'Jouw mama is trouwens gek dat ze je heel, heel, heeél erg ziek noemt,' mompelde ik er achteraan. 'Maar misschien is dat wel beter dan te zeggen dat je gelijk een schande ben.' Ik zuchtte zachtjes en krabde lichtjes aan mijn achterhoofd. Eventjes werd ik afgeleid door mijn eigen woorden. Al gauw schudde ik lichtjes mijn hoofd, draaide mijzelf weer om en keek ze beide aan met een grote, vrolijke lach. 'Nyan nyan Nyanmaru, he's everyones friend,' zei ik met een lachje.

---

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

Caleb Wolfe, begeleider.

De spullen die ik had afgepakt, voornamelijk drugs leek het wel, al was er ook genoeg drank gevonden. Sommige waren wel heel goed verstopt, andere minder, die dachten zeker dat we het niet af zouden pakken. In elk geval liep ik net mijn kantoor binnen, waarvan ik de deur met een klap dichtgooide en vervolgens de spullen opborg. Die zouden ze niet meer terug krijgen, hoewel ik wel dacht dat er vast nog kampeerders zouden zijn waar ik het nog niet van af had gepakt. Een jongen waarvan ik de drugs had afgepakt zou straks naar me toe komen, het eerste gesprek van de dag. Goh, wat verfrissend, dacht ik sarcastisch, waarna ik wat papieren uit een laatje van het bureau haalde en door bladerde.
      “Ethan Smith,” murmelde ik, waarbij ik even ongevoelig over mijn iets volle lippen likte. Abrupt stond ik op en liep met een sierlijke, maar enigszins harde tred naar de deur, deed deze opnieuw open en liep naar buiten. Hij was er nog niet, constateerde ik. Toen ik echter om me heen keek een enkele keer zag ik hem bij het kantine gebouw staan, waardoor ik een paar passen naar hem toe deed. Vervolgens gebaarde ik hem rustig om naar me toe te komen, alsof ik hem zo gemakkelijk kon commanderen. “Smith, achttien jaar, biseksueel.” Somde ik op, bij het laatste mijn gezicht iets vertrokken alsof het zo walgelijk was. “Meekomen.” Mijn lippen waren op elkaar geperst en ik draaide me al iets om, hierdoor gaf ik hem geen tijd om te antwoorden. Direct begon ik weer terug te lopen naar het gebouw.

[ bericht aangepast op 12 jan 2013 - 12:50 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Ethan Smith

Ik zag Caleb ineens mijn richting in lopen, na een paar passen bleef hij echter staan, hij gebaarde dat ik zijn kant op moest komen. Even bekeek ik hem goed zonder van mijn plaats te komen. "Smith, achttien jaar, biseksueel" somde hij op, bij het laatste veranderde zijn gezichtsuitdrukking. Even keek ik hem vragend aan, wat zou hij normeer van me weten? "Meekomen." vervolgde hij en hij draaide zich al om waardoor ik geen kans had op hem te reageren. Langzaam liep ik achter hem aan naar het gebouw, mijn handen in mijn zakken. Ik beet even hard op mijn tong, steeds meer begon ik me te beseffen waar ik terecht was gekomen. Bij het gebouw aangekomen bleef ik in de deuropening staan en keek Caleb strak aan zonder enige emotie in mijn gezicht, ik wist niet wat precies de bedoeling was van dit gesprek en hoopte dat het niet al te lang zou duren want ik zou het waarschijnlijk niet heel lang alleen met hem uithouden. De manier waarop hij loopt en praat.. Hij dwingt respect af en het is moeilijk hier tegen in te gaan, ook lijkt hij te genieten van de 'macht' die hij heeft. Ik vraag me af hou hij dit kan doen, hij hij in godsnaam denkt dat het te genezen valt.

      Jeremiah Franco Boyd.
Zachtjes hoorde ik gegrinnik bij Devin vandaan, waarna hij een spastische beweging maakte doordat ik hem in zijn zij prikte. Hij begon erna weer te lachen, maar door mijn opmerking stopte hij meteen met lachen. Oh gosh. I did something wrong..
'Eey!' Zei hij tegen mij. 'Ik ben geen meisje!' Hij deed zijn armen over elkaar en draaide toen zijn rug naar mij toe. Zachtjes grinnikte ik beschamend. Zo bedoelde ik het helemaal niet en ergens had ik dit wel aan moeten zien komen. Had je mond gehouden, Jeremiah of zeg het dan gewoon goed! Zachtjes sloeg ik mijzelf voor mijn hoofd.
“Dat weet ik toch wel. Het was alleen een grapje.” Waarom heb ik nu zo de neiging om hem van achter te knuffelen? Hij is zo schattig, zelfs als hij zo boosjes reageert..
'Jouw mama is trouwens gek dat ze je heel, heel, heeél erg ziek noemt,' mompelde hij er achteraan. 'Maar misschien is dat wel beter dan te zeggen dat je gelijk een schande ben.' Hij zuchtte zachtjes en krabde lichtjes aan zijn achterhoofd.
Mijn mond had ik al geopend om terug te reageren, maar hij schudde toen lichtjes met zijn hoofd en draaide zichzelf al weer om. Hij keek mij en Taylor-Ann aan met een grote, vrolijke lach. Zo, die veranderd snel van stemming.
'Nyan nyan Nyanmaru, he's everyones friend,' zei hij toen met het al bekende lachje. Hierbij fronste ik toch mijn wenkbrauwen en keek hem verbaasd aan. Weer die Nyanmaru.. wie is diegene toch? Hij beantwoordde net mijn vraag ook al niet daarover. Misschien wilt hij er gewoon niet over praten? Want dan doe ik dat. Maar eerlijk was eerlijk, ik was lichtelijk benieuwd aan het worden en wilde ik wat geïrriteerd reageren.
“Oh.. sorry. Verpleger dan?” Vroeg ik aan hem, waarna ik mijn mond op elkaar drukte en hem toen af en toe aankeek.
Snel herstelde ik me en begon ik weer uit het niets te dansen. Dit keer zou ik nergens overheen vallen. Dans het van je af, Jeremiah. Dansen!

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Rayne Hazel Crowley
Ace draait zich om en ik merk dat er een geamuseerde blik in zijn ogen staan. Zijn wenkbrauwen trekt hij op.
'Werkelijk, Rayne?' vraagt hij, duidelijk retorisch bedoeld. 'Ja, misschien zou dat wel beleefd zijn...' Hij wrijft over de stoppels op zijn kin terwijl er een grijns op zijn lippen staat. 'Helaas ben ik het niet, behalve als ik er iets voor terug krijg en dat lijkt me nu niet het geval te zijn. Daarbij hoor jij beleefd te zijn en ik draag al genoeg, vind ik.' Zodra hij zich weer heeft omgedraaid steek in mijn tong naar hem uit. 'Eikel,' brom ik en ik heb de neiging iets naar zijn arrogante, maar wel knappe, kop te gooien.
Met tegenzin raap ik mijn spullen van de grond, begin die moeizaam mee te slepen en stop ik de lolly weer in mijn mond.. Hoewel ik een goede conditie heb, ben ik na een paar meter al moe. Misschien had ik geen hakken aan moeten doen Ik laat mezelf languit op de grond vallen en merk dat Ace al een eindje verder op. 'Wat zou je er voor terug willen hebben?' vraag ik iets grommend, net luid genoeg zodat hij het kan horen, waarvoor ik de lolly even uit mijn mond haal. Hierna stop ik de lolly weer terug in mijn mond. Hierna haal ik mijn ipod nano uit mijn broekzak en zoek ik een liedje, terwijl ik me afvraag of mijn kleding* wel goedkeurend zou worden. Waarschijnlijk vinden ze het broekje te kort. Ach, whatever. Ze kunnen me er lastig straf voor geven aangezien ik het nog niet wist toen ik hier kwam.
Iets ongeduldig wacht ik af tot Ace naar me toeloopt. Als hij wilt dat ik met hem ga praten, dan zal hij moeten helpen met mijn spullen.


[* Zonder de bril, het oranje ding is wit/beige en daaronder draagt ze wel een zwart hemdje]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Ace Dante Ferreira

Ik hoor de plof wel achter me en gok dat Rayne het opgegeven heeft. Ik hoorde de eikel van eerder wel, maar reageer er verder niet op. Ik weet dat ik een eikel ben, soms nog wel veel erger. Nu zal ze blij zijn dat ik alleen maar een eikel ben en niet meer. "Wat wil je er voor terug willen hebben?" vraag ze iets grommend. Ik grijns en draai me vervolgens op, op het donkerharige meisje op de grond te zien liggen met een lolly in haar mond. Binnen enkele sierlijke passen ben ik weer bij haar terug en kijk ik op haar neer. "Ten eerste, Rayne, dit is geen kamp voor geluier en ik heb weinig zin om steeds naar beneden te moeten kijken, dus sta eens op." begin ik. Hierbij haal ik mijn handen uit mijn broekzakken, die nu opbollen van de spullen, en sla ik mijn armen over elkaar. Ik lik eens pervers over mijn lippen heen en kijk haar bedenkelijk aan voor ik echt antwoord geef.
"Het liefst zou ik hebben dat je stopt met zo walgelijk te zijn, maar helaas gaat daar wat meer tijd overheen. Anders zou dit kamp behoorlijk nutteloos zijn, niet?" Op zich vind ik het nog niet eens walgelijk als vrouwen wat dingen met elkaar doen, maar zolang er maar geen liefde aan te pas komt en al helemaal niet als het mannen zijn, dat is nog wel het goorste wat er bestaat. Ik snap niet dat mensen zulke dingen ooit toe stonden. Daarna verschijnt er weer een grijns op mijn volle lippen en ik haal mijn hand kort door mijn haar. Ik weet wel hoe ik mezelf kan vermaken, zonder nog al te veel prijs te geven van mijn gruwelijke innerlijk. "Laat eens zien wat je waard bent. 20 push ups en 20 sit ups. Snel een beetje, anders kan je het wel vergeten." Mijn stem klinkt nog steeds iets verveeld, alsof ik dit allemaal voor haar doe en dit toch wel een enorme uitzondering is voor mij.

---

Your make-up is terrible

Devin Ochoa

'Dat weet ik toch wel. Het was alleen een grapje,' hoorde ik Jeremiah achter mij zeggen. Een kleine opluchting ging er in mij en ik ging in op zijn andere worden. Gelijk zakte mijn humeur ervan, maar ik zorgde er weer voor dat hij weer omhoog ging.
'Nyan nyan Nyanmaru, he's everyones friend,' zei ik met een lach. Zo lang anderen het geloven, dan kan ik het ook geloven, toch? Een glimlach op mijn gezicht liet ik blijven. De mond van Jeremiah stond open en ik was benieuwd wat hij ging zeggen.
'Oh... sorry. Verpleger dan?' vroeg hij aan mij, waarna hij zijn lippen op elkaar drukte en mij vervolgens aan keek. Lichtjes knikte ik op zijn woorden. Waarom had ik het gevoel dat dat niet hetgeen was wat hij wou zeggen? veel tijd erover om na te denken had ik niet, want Jeremiah begon alweer te dansen. Lachend schudde ik zachtjes mijn hoofd.
'Hmm, ik ga naar het meer toe,' zei ik met een glimlach tegen hun beiden. Echt veel zin op hun antwoord te wachten had ik niet. Daarom draaide ik mijzelf om en liep rustig terug naar waar wij aankwamen. Nyanmaru, hmm? Ik ging even met mijn vingers langs mijn tattoo en weer lichtjes met mijn hoofd. dit keer hielp het niet.

---

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

      Jeremiah Franco Boyd.
Ik bleef dansen en, zoals ik al hoopte, viel ik niet over iets of over mijn eigen voeten. Gelukkig bleef ik rechtop staan en hoefde ik geen zand te happen.
Devin had alleen wat gelachen en met zijn hoofd geschud. 'Hmm, ik ga naar het meer toe,' zei hij met een glimlach. Oké, ergens maakte ik mij nu wel een beetje zorgen. Wat was er toch met Devin? Had ik misschien wat verkeerd gedaan of zo? Of zat hij toch nog steeds met dat wat ik daarnet zei? Hopelijk was dit niet zo, want het schuldgevoel kwam al een beetje bij mij naar boven als ik hieraan dacht.
Hij draaide zich om en liep richting de plek waar wij net vandaan kwamen. Met fronsende wenkbrauwen en een denkende blik keek ik hem na.
Ik bleef even voor mij uit staren, schraapte mijn keel en keek toen naar Taylor-Ann. “Excuseer mij.” Zei ik haar op deftige, nette toon. Totaal het tegenovergestelde met de stem wat ik zonet had.
Met grote stappen liep ik de slaapzaal binnen en rommelde ik mijn tas open. Een handdoek haalde ik eruit en legde deze om mijn nek.
Toen merkte ik opeens dat ik mijn bril nog niet terug had. Die had Devin nog steeds op. Ik grinnikte. Hoe zou hij hierop reageren? Ik wil hem alleen maar blij maken.
Weer met grote, ferme stappen liep ik de slaapzaal uit en toen ik bijna bij het meertje was, waar Devin ook was, begon ik een aanloopje te nemen totdat ik snel rende.
“Bonzaaaáii!” Riep ik hard, terwijl ik voorbij Devin rende en de handdoek van mijn nek aftrok – deze liet ik achter op het zand. Waarna ik in het water terecht kwam. De lauwe warmte van het water overheerste mijn lichaam. Ik had niet geweten dat het water zo'n warmte zou hebben. Meteen sloeg ik mijn armen over elkaar en automatisch begon ik te klappertanden.

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Devin Ochoa

Mijn handen stopte ik in mijn broekzakken en keek ondertussen een beetje om mij heen. Een gaap verliet mijn mond en zachtjes moest ik eventjes grinniken. Lange dag was het ook eigenlijk, en hij was nog niet eens om. Het werd alsmaar langer en langer. Mijn blik ving het water van het meer op en een glimlach verscheen op mijn gezicht.
'Bonzaaaáii!' hoorde ik opeens iemand van achter roepen. Een gestalte vloog naast mij voorbij richting het water. Voor een momentje keek ik eventjes naar achteren of diegene werd gevolgd. Nee.. Mijn hoofd deed ik een beetje schuin en keek vervolgens weer naar voren. Nu werd het mij duidelijk dat het Jeremiah was die naar het water toe rende. Ik trapte tegen een handdoek aan en vermoedde dat die van Jeremiah was. Ik vroeg mij af wat die gek van plan was, aangezien hij zijn gewone kleren nog aan had. Al gauw kreeg ik antwoord en zag hoe Jeremiah in het water terecht kwam.
'Jeremiah!' riep ik en nam een klein aanloopje, daarvoor had ik zijn handdoek opgepakt en nam die mee naar het meertje. 'Was het niet beter om eerst zwemkleding aan te doen?' vroeg ik iets wat verward aan hem. 'Uitkijken dat je geen kou vat.' Mijn blik ging even over het meer heen en ik merkte een bos op. Dat maakt het eiland wel leuker. Mijn blik ging weer naar Jeremiah en lachte toen eventjes zachtjes. De handdoek legde ik lang uit neer op de grond en ging er vervolgens op zitten. Ik keek een beetje toe wat Jeremiah aan het doen is in het water. Waar was de rest eigenlijk... Allemaal in hun hutje zeker of het eiland aan het verkennen.. of in gesprek met één van die begeleiders.. Hoe heette ze al weer? Ace en Caleb?.. Hmm, ik was alweer vergeten wie wie was.. Ik merkte het vanzelf wel. 'Straks niet te lang in je natte kleding blijven,' zei ik nog tegen hem. Ik was toch een verpleger?

---

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you