[RPG] Camp Wolfe O1 - Speeltopics

Regels:
• Je mag meerdere personages aanmaken, maar je moet deze niet verwaarlozen.
• Er komt een rollenstorie.
• Alleen je eigen personage(s) besturen. Anderen vinden het niet zo fijn als je die van hen bestuurt.
• Geen ruzies, behalve in de RPG zelf.
• 16+ en al het andere is gewoon toegestaan.
• Het minimum is zeker 200 woorden [8-10 zinnen] schrijven. Ik wil dan liever ook wat ervaren RPG-ers er tussen hebben zitten.
• Mary Sue’s aren’t allowed. Also, Gary-Stu isn’t.
• Geen andere dingen verzinnen van de verhaallijn of ervan afwijken. Houd je er gewoon aan.
• Ik zal de martelmanieren verzinnen. Voor diegene die een begeleider spelen, zal ik een PB sturen. Geen dingen erbij verzinnen dus.

Het begin: De begeleiders hebben een boot geregeld om alle kampeerders zo naar het eiland te laten brengen. Ze zijn al bij het kamp aan gekomen en vanaf daar leggen de begeleiders alles uit. Deze dag zal vooral gebruikt worden om mensen te leren kennen en zo het kamp + de regels te leren kennen.

[ bericht aangepast op 15 feb 2013 - 22:45 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Devin Ochoa

Ondertussen tijdens het rennen had ik mijn mp3 op zijn hardst gezet en was daarmee gaan rennen. Zo af en toe zag ik wel iemand van het eiland, maar ik besteedde er geen aandacht aan. Dat betekende dat ik mijzelf vrolijk moest gedragen. De altijd vrolijke Devin. Kinderlijk, hyperactieve, vrolijke Devin. Ik gromde eventjes en schudde het een beetje van mij af, tot zo ver het ging tijdens het rennen. Als ze wouden dat ik zo bleef, dan hadden ze me niet dingen moeten gaan verbieden. Ik stopte met rennen en was uitgekomen bij het water. Ik knipperde een paar keer met mijn ogen en hield mijn hoofd schuin terwijl ik over het water heen keek. Eigenlijk gingen de laatste paar dagen aardig vlot. Zo lag ik heerlijk te ronken in zijn armen, zo kreeg ik te horen dat ik mijn tas kon inpakken, zo stond ik op het boot om vervolgens even later met Jeremiah te dansen, te rennen, te redden en zo stond ik hier voor de tweede keer bij het meer. Ik haalde mijn hand door mijn haar.
'Wat voor muziek luister ik nu eigenlijk,' mompelde ik zachtjes en keek vervolgens op het schermpje van mijn mp3. 'Oohh, die..' Ik maakte eventjes een vaag geluidje en stopte hem vervolgens weer weg. Een mondhoekje krulde omhoog, draaide mijzelf om en ging vervolgens weer wat joggen. Ook al werd dat joggen al gauw in rennen. Het voelde heerlijk hoe de wind en ik tegen elkaar op botsten. Enige waar ik een beetje op lette was op de muziek, maar ik had beter ook op andere dingen kunnen letten.. Aangezien niet veel later ik boven op iemand botste en samen met hem/haar voorover viel op de grond.
'Au, au, au,' mompelde ik en probeerde beetje bij beetje overeind te komen. Als eerste wat mij opviel waren de paarse haren die afkomstig waren van een meisje. 'Oh! Sorry, sorry!' zei ik vlug tegen het meisje, nadat ik van haar af was gegaan en het eindelijk tot mij door drong wat er was gebeurd. Ik stak mijn hand naar het meisje zodat ik haar overeind kon helpen. 'Ik ben Devin, sorry dat ik je om ver liep. Ik zat met mijn gedachten een beetje ergens anders.'

---

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

Alexa

Dromerig als ze soms wel kon zijn in haar eentje, lette ze niet precies op waar ze heen ging. Al snel was ze in gedachten verzonken. De meesten gedachten hadden te maken met haar leven ‘voor het kamp’. Juist doordat ze nu zoveel rust in het bos kon vinden begon ze weer na te denken. Ze dacht na over hoeveel vrijheid ze eigenlijk van haar ouders had gehad voor het kamp. En hoe de vrijheid haar plots was beroofd toen ze erachter kwamen dat ze anders dan andere meisjes was. Dat ze niet alleen op jongens viel. Plots mocht ze veel minder en ruziede ze veel meer met haar ouders. En dan het dieptepunt; het moment waarop ze vertelden over het kamp, alsof het voor haar eigen bestwil was en alsof ze het er zo leuk zo krijgen. Ze had er geen woord van gelooft, dat het haar ‘beter’ zou maken, maar had moeten instemmen. Haar ouders zouden haar anders het leven zuur maken en niet s meer voor haar betalen, dat wilde ze absoluut niet. Ze keek naar haar voeten, die een beetje modderig waren en toen weer naar de omgeving. Ze kon nooit lang niet vrolijk zijn en dus begon ze op de omgeving te letten, om haar gedachten ergens anders naartoe te verplaatsen. Ze lette niet heel goed op, liep een beetje sneller dan eerst, en plots kon ze de aanwezigheid van een andere levende ziel horen. De muziek die hij op had stond hard, hij rende snel genoeg om ervoor te zorgen dat ze hem net niet kon ontwijken. Wie eerder viel en hoe het precies kwam wist ze niet, maar ze viel. Samen lagen ze op de grond. Het was best grappig geweest, dat ze samen op de grond vielen, en dus moest ze ook lachen toen ze op de grond viel. Ze hoorde dat de jongen, dat het een jongen was wist ze door zijn stem, zich gelijk verontschuldigde. ‘Ach, geeft niet, kan gebeuren’ zei ze en ze haalde even een hand naar haar hoofd, met de andere hand maakte ze een wuifend wegwerpgebaar. Het duizelde haar even, geen idee of ze iets van een wond had of iets dergelijks. Ze keek op naar de jongen en bekeek hem even vluchtig. Dat hij zijn hand uitstak, vond ze wel vriendelijk van hem, ze pakte hem dan ook snel aan om overeind te komen. Ze glimlachte even naar hem toen ze op haar beide benen stond. ‘Ah, Devin dus. Nou, ik heet Alexa’ stelde ze zich voor. ‘En dat kan ik wel begrijpen, zelf lette ik ook niet bepaald goed op’

---

Aan niets denken is ook denken.

Noah Forrister

Jeremiah knikt na me even verbaast te hebben aangekeken. "Oké is goed, wat wil je doen? Opdrukken of gewoon rustig lopen" stelt hij voor. "Of wil je even uitrusten?" een glimlach glijd over mijn lippen en ik schud even mijn hoofd,
Hij pakt een flesje water uit zijn broekzak en reikt het me aan. Ik neem een klein slokje voor ik het hem terug geef. "rustig lopen is goed" antwoord ik. Ik gluur even naar Jeremiah. "Ik weet niet hoe het met jou zit, maar het hele concept van dit kamp enzo...Ik vind het geen fijn idee..Ik durf te wedden dat ze overal camera's ofzo hebben opgehangen. Daarom houd ik zo van bossen, daar kan dat niet" Ik kijk even glimlachend naar Jeremiah. "Daarom wilde ik rustiger aan doen" Onbewust knipoog ik weer even.
Ik word nieuwschierig naar Jeremiah. Hij is leuk...Knap sowieso en grappig. Ik gluur weer even naar hem. "Dus.." zeg ik zacht. "Hoe oud ben je Jeremiah?" vraag ik om een gesprek op gang te komen. Of vraag ik nu weer teveel? Flirt ik te snel? Bah soms vraag ik me te snel dingen af,en soms praat ik ook teveel in mijn hoofd tegen mezelf. Ik kijk Jeremiah weer even aan met een lieve glimlach terwijl ik wacht op een antwoord. Ondertussen begin ik in mijn hoofd weer allemaal dingen af te vragen en onzeker te worden. Straks loop ik voor de zoveelste keer een blauwtje.. Bij mannen gebeurt dat toch wel vaker dan bij vrouwen..Of mannen laten sneller zien dat ze in je geïntereseert zijn. Of het nou bij mannen of bij vrouwen is. Ik weet nooit hoe ik me moet gedragen als ik geïntereseert ben in iemand..

---

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

      Jeremiah Franco Boyd.
Er gleed een glimlach op Noah zijn lippen en hij schudde kort zijn hoofd. Hij pakt het flesje water uit mijn handen en neemt er een slokje van, waarna hij deze teruggeeft. Ik stop het flesje weer terug in mijn broekzak.
'Rustig lopen is goed.' Antwoord Noah. 'Ik weet niet hoe het met jou zit, maar het hele concept van dit kamp enzo.. Ik vind het geen fijn idee.. Ik durf te wedden dat ze overal camera's hangen ofzo hebben opgehangen. Daarom houd ik zo van bossen, daar kan dat niet.' Hij kijkt mij vervolgens glimlachend aan. 'Daarom wilde ik rustiger aan doen.'
“True. Daar zie ik ze ook eigenlijk wel voor aan.” Gaf ik eerder toe, terwijl ik een knik gaf met mijn hoofd.
“Maar dan is het toch geen reden om meteen zo depri te zijn?” Vroeg ik met een glimlach en ik bracht mijn hand naar zijn kin, waarna ik hem dwong om hem in mijn ogen te kijken.
“Je moet er het positieve van zien. Zie het als een soort van.. vakantie.” En ik gaf hem een knipoog. Mijn hand liet ik weer naast mij hangen.
Ik merk dat Noah naar mij gluurt. 'Dus..' Zegt hij zachtjes. 'Hoe oud ben je, Jeremiah?'
Meteen begin ik te lachen om deze vraag. Het schiet mij meteen te binnen wat mijn moeder ooit een keertje tegen mij gezegd had: Stel nooit de vraag aan een meisje of een vrouw hoe oud zij is. Ongeacht hoe zij eruit ziet. Dat is onbeleefd. Weer begin ik te grinniken.
“Dat is erg onbeleefd, jongeman.” Begin ik.
“Zoiets vraag je niet aan een jonge vrouw.” Grap ik.

[ bericht aangepast op 29 jan 2013 - 0:06 ]

---

† Love? I want to sleep.

Noah Forrister
"True daar zie ik ze ook eigenlijk wel voor aan" Zegt Jeremiah met een knik met zijn hoofd. "Maar dat is toch geen reden om meteen zo depri te zijn?" vraagt hij met een glimlach en legd zijn hand onder mijn kin en dwingt me hem aan te kijken. "je moet het er het positieve van zien. zie het als een soort van...vakantie" Hij knipoogt en laat zijn hand weer naast zich hangen waardoor ik glimlach.
Hij lacht als ik vraag naar zijn leeftijd. "Dat is erg onbeleeft jongeman, Zoiets vraag je niet aan een jonge vrouw" Ik grijns breed nadat ik even gegrinnikt heb. "Is dat zo?' vraag ik dan nieuwschierig. "Ik heb altijd geleerd dat het niet erg is om zoiets te vragen, omdat het altijd handig kan uitkomen" antwoord ik met een kleine grijns. "Maarja, dan kom ik ook uit een hele vervelende stinkend rijke familie en zijn mijn ouders de bekendste en van mij part vervelendste advocaten van het land. " Ik frons even kort mijn wenkbrouwen. "Je kunt vast nagaan wat een schande het was toen ze erachter kwamen dat ik ook op jongens was." Ik grijns even en schud dan weer mijn hoofd. "ik ben 20 jaar trouwens, als je het wil weten...Zo niet..ja te laat" Ik grinnik weer.
Ik zucht even zacht en onhoorbaar. "je kan het wel zien als een soort van vakantie, denk ik. Alleen dan met veel meer regeltjes dan een vakantie" voeg ik er aan toen en ik frons mijn wenkbrouwen weer even. "Denk ik.,..sowieso meer regeltjes dan een hotel" Ik haal mijn schouders maar even op.

---

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

Rechazame -> MrsCatS

---

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

Devin Ochoa

Ik verwachtte een boos iemand onder mij toen ik viel, maar het enige wat ik hoorde was gelach. Zelfs toen ik omhoog ging en mij verontschuldigde zei ze dat het niet gaf en dat da kon gebeuren. Voordat ze mijn hand aan had genomen, had ze mij vluchtig bekeken, wat eerlijk gezegd mij nogal ongemakkelijk liet voelen.
'Ah, Devin dus. Nou, ik het Alexa,' vertelde ze nadat ik mijzelf had voorgesteld. 'En dat kan ik wel begrijpen, zelf lette ik ook niet bepaald goed op.' Ik knikte lichtjes en haalde vervolgens mijn schouders iets op. Veel was er niet aan te doen. Gebeurd is gebeurd, toch? Ik vroeg mij alleen ergens af waarom haar haren paars waren. Eventjes bleef het stil en het werd voor mij als maar ongemakkelijker.
'Ehm, ja.. Ik denk dat ik maar eens verder ga met rennen,' ze ik vriendelijk tegen Alexa. Ik begon aanstalten te maken om weer verder te rennen, maar ergens vond ik het wel sneu om weer weg te rennen.. Leek het net of ik haar niet mocht.. Maar mij zelf vrolijk doen had ik ook weinig zin in.. 'Ik spreek je een ander keer wel weer, ok?' vroeg ik aan haar, maar echt wachten op een antwoord deed ik niet. De doppen van mijn mp3 stopte ik weer in mijn oren en begon te rennen. Ik keek nog eventjes achterom en zwaaide iets naar Alexa.

---

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

Sorry, als je er niets aan hebt. Ik wist niets.

      Jeremiah Franco Boyd.
Eventjes grinnikt Noah. 'Is dat zo?' Vraagt hij op een nieuwsgierige toon. 'Ik heb altijd geleerd dat het niet erg is om zoiets te vragen, omdat het altijd handig kan uitkomen.' Een klein grijnsje zat rondom zijn lippen waardoor ik ook wat moest glimlachen. Hij verwoordde het wel heel mooi.
'Maar ja, dan kom ik ook uit een hele vervelende stinkend rijke familie en zijn mijn ouders de bekendste, en van mij part, vervelendste advocaten van het land.' Hij fronst hierbij kort zijn wenkbrauwen. En hij niet alleen. Ook deed ik dit door mijn verbaasde blik op mijn gezicht. Alleen al als hij het zo verwoord voel ik allemaal stress op mijn schouders.
'Je kunt vast nagaan wat een schande het was toen ze erachter kwamen dat ik ook op jongens was.'
Dat kon ik inderdaad nagaan. Hun reputatie zou waarschijnlijk ten schande gezet worden en naar beneden gaan en dan niet alleen hun reputatie zou ten schande worden gezet, maar ook hunzelf als ouders. Want zo hadden ze hun eigen kind niet opgevoed. Als ze een geloof hadden dan was het waarschijnlijk nog veel erger geworden, dus ik kon het wel nagaan.
Al waren mijn ouders niet een van de beste, bekende, rijkste advocaten. Ze hadden simpel werk, dus hadden lange dagen.
Noah grijnst even en schud vervolgens zijn hoofd. 'Ik ben 20 jaar trouwens, als je het wil weten.. Zo niet.. Ja, te laat.' Grinnikt hij. Hierbij schud ik kort mijn hoofd lachend.
“Volgens mij ben jij een echte doorzetter hé?” Grapte ik deels.
Noah zucht dan wat zachtjes. 'Je kan het wel zien als een soort van vakantie, denk ik. Alleen dan met veel meer regeltjes dan een vakantie.'
Ik druk zachtjes mijn lippen op elkaar, waardoor mijn kin wat naar voren gaat. Bedenkelijk kijk ik naar een andere kant en automatisch gaan mijn gedachten naar de vakanties samen met mijn ouders. “Ik betwijfel dat.” Zei ik, terwijl ik nog in gedachten was.
“Toen ik op vakantie ging met mijn ouders had ik behoorlijk veel regeltjes.” Zeg ik eerlijk tegen hem, terwijl ik mijn flesje met water pak en hier een grote slok van neem. Wat mis ik het sporten eigenlijk. Waarom staan wij ook al weer stil?
'Denk ik.. sowieso meer regeltjes dan een hotel.' Hij haalt zijn schouders op en met dat hij dit doet pak ik Noah bij zijn hand en trek hem mee als teken dat wij verder moeten lopen. Eigenlijk vind ik het niet zo fijn om te lang stil te blijven staan op dezelfde plek waar ik het niet zo vertrouw, dus vandaar dat ik door wil lopen. Zijn hand laat ik weer los en het flesje met water stop ik weer terug in mijn broekzak.
Ik open mijn mond om te antwoorden op wat hij eerder gezegd had: “Ik moet dan wel toegeven dat je er erg goed uitziet voor een 20-jarige.” Dit meen ik ook echt. Er waren niet veel mensen van 20 jaar die er zo goed uitzagen. Behalve ik dan. Grinnik ik in mezelf.
Dan stop ik opeens en blijf ik voor hem staan, zodat hij niet door kan lopen. Mijn hand ging naar zijn kaak en bleef hier ook, terwijl mijn andere hand zijn hand zachtjes vastpakt. Langzaam, maar zeker, komt mijn hoofd dichter bij die van hem – tot mijn mond vlak bij zijn oor komt. Dit was een totaal spontane reactie geweest. Ik weet niet waar dit vandaan komt. Misschien was er iets mis met mij?
“Oh, en ik ben ook 20 jaar.” Fluister ik hem zachtjes.

---

† Love? I want to sleep.

Noah Forrister

"Volgens mij ben jij een echte doorzetter he?" Ik glimlach een beetje betrapt en knik dan. "Ik betwijfel dat" zegt hij vervolgens. Jeremiah neemt een slokje van zijn water, pakt mijn hand en trekt me mee als teken dat hij door wil lopen. Wat ik dan dus ook doe. Hij laat mijn hand los en stopt het flesje terug in zijn broekzak. Het is even stil maar dan zegt hij plotseling "Ik moet dan wel toegeven dat je er erg goed uit ziet voor een 20-jarige" Ik kan een grijns niet onderdrukken. "Dankjewel. Je ziet er zelf ook heel erg goed uit....wat je leeftijd dan ook is" Ik knipoog even.
Jeremiah gaat opeens voor me stil staan, zodat ik niet verder kan lopen en blijf dan ook maar stilstaan. Zijn hand gaat naar mijn kaak terwijl zijn andere hand de mijne vastpakt. Langzaam komt zijn hoofd dichterbij,Tot vlakbij mijn oor. Een paar seconde stokt mijn adem. "Oh, en ik ben ook 20 jaar" fluistert hij zachtjes. Een grijns glijd weer over mijn gezicht, en heel zachtjes trek ik hem aan zijn hand iets dichterbij. "Ik hoopte al dat je dat zou zeggen" fluister ik net zo zacht in zijn oor.
Waar ben ik mee bezig? Gaat dit niet iets te snel? Schrik ik hem nu niet meteen af? Die gedachtes gaan een paar secondes door mijn hoofd. Maar ondande onzekere gedachtes, leg ik mijn hand toch zachtjes op zijn heup. Wat nu? Ik twijfel even maar kijk dan Jeremiah aan, mijn fel groene ogen twinkelend, afwachtend en nieuwschierig. Wat zou hij doen? wat zou ik verder doen?

---

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

[Ik ben bijna klaar met mijn post, maar is het goed als ik Devin erin schrijf?]

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Waarschijnlijk heb je er niet veel aan, want in deze post zegt hij niet veel.

      Jeremiah Franco Boyd.
Na dit gezegd te hebben komt er meteen een grijns op Noahs gezicht tevoorschijn. 'Dankjewel. Je ziet er zelf ook heel erg goed uit.. wat je leeftijd dan ook is.' Knipoogt hij.
Nu ik nog steeds zo sta bij Noah krijg ik een onbehaaglijk gevoel. Is dit wel goed? En moest ik dit wel doen? De gedachte met dat hier camera's kunnen hangen schiet meteen mijn hoofd in. Zonder dat ik het doorhad pakte ik de hand van Noah wat harder vast.
Wacht. Waarom dacht ik dit? Misschien is het gezeur van mijn moeder zo erg in mijn hoofd komen te zitten dat ik ook zo ga denken? Want dat verklaart dan wel een boel. Maar het volgende probleem was dan wel waarom ik daar naar zou luisteren? Ik wist zelf dondersgoed dat het allemaal bullshit is.
Zachtjes voel ik dat Noah mij wat dichter bij hem trekt, wat mij een nerveus gevoel geeft. 'Ik hoopte al dat je dat zou zeggen.' Fluistert hij dan zachtjes terug in mijn oor. Het doet mij trillen. Dit had ik dus niet verwacht.
“Oh, echt?” Grijns ik wat nerveus terug. Ik wist niet wat ik hier terug op moest antwoorden. Mijn hoofd word helemaal blanco.
Niet vele seconden later voel ik een hand op mijn heup van Noah. Mijn hoofd haal ik wat naar achter, zodat mijn lippen zijn oor niet meer aanraken, en ik nog geen paar centimeter met mijn hoofd van de zijne verwijderd ben. Zijn felgroene ogen twinkelen recht in mijn bruine, donkere ogen. De ogen van Noah laten duidelijk zien dat hij in een nieuwsgierige en afwachtende bui is. Iets wat het mij nog meer moeilijker maakt.
Mijn ogen wijken geen moment van die van hem af en ik weet nu totaal niet wat ik moet doen. Kan ik het überhaupt wel? Mijn gezicht wijk ik van die van Noah af om te proberen om rustig na te kunnen denken en mijn hand, die op zijn kaak rust, laat ik wat zakken.
Mijn ogen volgen de voetstappen op het weggetje waar Noah en ik net gelopen hebben. Hij is wel erg knap, maar betekend het dan wel dat ik hem moet zoenen? Straks verschillen wij enorm veel van elkaar en dan denkt hij dat ik hem gebruik. Dat zou ik niemand aandoen.
Hij is leuk, maar meteen verliefd ben ik niet. Dus hoe moest ik hem dit vertellen zonder hem boos te maken of hem beschaamd te laten voelen? Dat is namelijk niet mijn bedoeling. Weer dacht ik goed na over de dingen die ik zou kunnen zeggen en ik kijk hierbij Noah goed aan.

[ bericht aangepast op 29 jan 2013 - 22:24 ]

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Rayne Hazel Crowley
Ace trekt een nadenkend gezicht als ik heb gevraagd of het zo goed was. Als hij het durft om nu nee te zeggen, dan kan hij mooi vergeten dat ik "gezellig" met hem een gesprekje ga houden. Nee, dank je. Hij mag dan een ander slachtoffer gaan zoeken om te vervelen. Wanneer hij kort grijnst denk ik voor een enkele seconde dat hij nog echt "nee" gaat zeggen ook, maar uiteindelijk knikt hij en pakt hij twee van mijn tassen gemakkelijk op. 'Goed, kom mee,' beveelt hij mij waarna hij mij voorgaat naar zijn kantoor.
In het gebouw aangekomen zie ik dat één van de deuren al dichtzit, daar zal Caleb wel zitten. Ace loopt het andere kantoor in, zet mijn tassen bij de deur neer en loopt dan verder. Vervolgens stopt hij spullen die door Caleb waren afgepakt in een laatje van zijn bureau en gaat hij zitten. Ik neem mezelf voor om niet te vergeten waar hij die spullen heeft in gedaan, dat zou nog wel van pas kunnen komen...Er is vast wel een manier om ongezien zijn kantoor in te glippen.
'Ga zitten,' zegt hij bevelend. Mijn wenkbrauwen gaan omhoog. We zijn hier nog maar net, en deze sukkel hier gedraagt zich nu al als een dictator. Hij zal vast wel geen vriendin hebben, en als hij die wel heeft heb ik erg medelijden met haar. 'Wat jij wilt cap'tein,' mompel ik dan op een iets spottende toon terwijl ik de tas die ik net droeg op de grond zet en op de stoel voor Ace' bureau ga zitten. 'Goed, Rayne Hazel Crowley. Rare naam eigenlijk,' zegt hij emotieloos en hij legt een map, waarschijnlijk mijn map, op zijn bureau neer om er volgens iets in te bladeren. Ik haal mijn schouders op. 'Daar kan ik ook niet veel aan doen. Als je je irriteert moet je maar bij mijn ouders gaan klagen,' meld ik hem. Ik vraag me af wat er allemaal in de map staat, blijkbaar dat ik een vegetariër ben, anders weet ik niet, hoe hij kan weten dat ik "graag planten eet maar geen vlees". Ik leun dan ook nieuwsgierig iets naar voren in een poging om iets te kunnen zien van wat er staat. Ace heeft ondertussen een pen gepakt en wanneer ik opkijk, kijkt mij doordringend aan. 'Nou, vraag maar raak,' zucht ik.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Noah Forrister
"Ooh echt? grijnst Jeremiah. Maar dan zie ik de twijfeling in Jeremiah's ogen en ik glimlach. Het is okee, al schaam ik me best, hij heeft me nog niet vernederd. "het is oke" zeg ik zacht. Ik duw hem zachtjes van me af en glimlach naar hem. "het is oke" zeg ik nogmaals met wat meer overtuiging dit keer. "zullen we verderlopen? vraag ik dan en kijk hem even vragend aan, loop een stukje en loop dan terug en trek hem aan zijn hand mee.
Ondanks dat ik net tegen Jeremiah zei dat het okee was, schaam ik me ergens wel diep. Ik ben te ver gegaan, Ik heb hem afgeschrikt. Niet dat ik al verliefd op hem was, maar hij had wel mijn interesse gewekt en was ik nieuwschierig naar hem geworden.
Ik heb de neiging snel dingen te verpesten, had alleen niet gedacht dat het zo snel zou gaan. Als ik merk dat Jeremiah mee loopt, laat ik voorzichtig zijn hand los. Ondertussen probeer ik koortsachtig naar een gespreks onderwerp te zoeken. Gelukkig kan ik me gevoelens goed verbergen en valt het hopelijk niet zo erg op hoe erg ik me schaam. "zullen we nog een stukje rennen of kun je het niet aan?" grap ik en kijk Jeremiah geamuseerd aan.

---

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

hopelijk heb ik nu wel genoeg regels anderspas ik t ff aan

---

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

      Jeremiah Franco Boyd.
Eenmaal toen ik terugkeek in de ogen van Noah, wat twijfelend, had ik niet door dat ik dit zo duidelijk had gemaakt. Hij glimlachte. 'Het is oké.' Zegt hij zachtjes, waarna hij mij zachtjes van hem afduwt.
Het was een simpel gebaar en het betekende genoeg. Ik had hem vernederd, tenminste.. dat dacht ik. Ik zou best kunnen snappen dat ik hem beschaamd liet voelen, want het was ook niet niets. Eigenlijk was het een soort van blauwtje lopen.
De glimlach die nu op zijn gezicht zat geloofde ik deels. Zelf had ik hier geen glimlach op mijn gezicht gedaan. Ik voelde mij schuldig. Ik wist dat het niet hoefde, maar het kwam als vanzelf – alsof het iets van mijzelf was. Nu al, dus mijn ogen sloeg ik neer – waardoor mijn hoofd wat hangend naar beneden keek en het droge, donkere zand zag.
Nogmaals zegt hij dat het oké is en dit maakte hem nog ongeloviger. Dit kon ik eigenlijk niet geloven. Vaak genoeg had ik een blauwtje gelopen en zelf had ik dit ook bij anderen meegemaakt. Al was het niet echt een blauwtje lopen, maar ik wilde hem gewoon geen valse hoop geven. Hopelijk snapte hij dit.
'Zullen we verder lopen?' Vroeg hij dan met een vragende blik mijn kant op. Hierop knikte ik alleen. Hij liep een stukje en toen weer terug als hij merkte dat ik blijf staan. Noah pakte mijn hand vast en trok mij mee.
Vervolgens liet Noah voorzichtig mijn hand los en liep ik wat ongemakkelijk, en misschien zelfs op een houterige, stijve manier, naast Noah.
'Zullen we nog een stukje rennen of kun je het niet aan?' Grapte hij naar mij en keek mij geamuseerd aan alsof er zonet niets gebeurd was.
Opeens stopte ik met lopen en hield Noah tegen. Met een schuldgevoel keek ik naar Noah toe en mijn ogen lieten dit merken, omdat deze bedroefd oogden. Mijn mondhoeken hingen naar beneden. Ik moest het hem gewoon eerlijk vertellen, want ik wilde niet dat hij verkeerd over mij zou denken. Zo zat ik gewoon niet in elkaar, want ik moest eerlijk zijn. Met leugens kom je niet ver.
Eerst drukte ik kort op mijn lippen, omdat ik niet wist hoe ik het moest zeggen, maar opende dan toch mijn mond. “Eh..”
Wat zenuwachtig friemelde ik aan het uiteinde van mijn shirt, waardoor een stukje van mijn buik te zien was, maar hier lette ik totaal niet op. Ik bedacht mij meer hoe ik het Noah moest vertellen.
“Het is mijn bedoeling niet.” Kwam er dan uiteindelijk uit, waardoor ik in zijn ogen keek, om te laten merken dat ik eerlijk ben.
“Ik vind je echt een leuke jongen. Je ziet er echt goed uit, maar..” Ik stokte even en wist niet hoe ik dit moest zeggen. Straks dacht hij dat ik hem de schuld gaf, terwijl dit niet mijn bedoeling was.
“Maar.. ik.. het gaat wat te snel en ik wil je geen valse hoop geven.” Ik had door dat ik friemelde aan mijn shirt en stopte er toen meteen mee.
“Sorry, Noah. Misschien kunnen we eerst elkaar beter leren kennen?” Toen kwam het in mij op dat wij op een kamp zaten waar het ten strengste verboden was om op hetzelfde geslacht te vallen. Hierbij sloeg ik mij voor mijn hoofd.
“Voor zover dat kan.” Grapte ik toen deels. “En jij dat wilt?” Wat nieuwsgierig keek ik hem aan.

---

† Love? I want to sleep.