[RPG] Camp Wolfe O1 - Speeltopics

Regels:
• Je mag meerdere personages aanmaken, maar je moet deze niet verwaarlozen.
• Er komt een rollenstorie.
• Alleen je eigen personage(s) besturen. Anderen vinden het niet zo fijn als je die van hen bestuurt.
• Geen ruzies, behalve in de RPG zelf.
• 16+ en al het andere is gewoon toegestaan.
• Het minimum is zeker 200 woorden [8-10 zinnen] schrijven. Ik wil dan liever ook wat ervaren RPG-ers er tussen hebben zitten.
• Mary Sue’s aren’t allowed. Also, Gary-Stu isn’t.
• Geen andere dingen verzinnen van de verhaallijn of ervan afwijken. Houd je er gewoon aan.
• Ik zal de martelmanieren verzinnen. Voor diegene die een begeleider spelen, zal ik een PB sturen. Geen dingen erbij verzinnen dus.

Het begin: De begeleiders hebben een boot geregeld om alle kampeerders zo naar het eiland te laten brengen. Ze zijn al bij het kamp aan gekomen en vanaf daar leggen de begeleiders alles uit. Deze dag zal vooral gebruikt worden om mensen te leren kennen en zo het kamp + de regels te leren kennen.

[ bericht aangepast op 15 feb 2013 - 22:45 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

-

[ bericht aangepast op 3 jan 2013 - 18:59 ]

Noah Forrister

"Een klein dorpje." zegt Ethan met een schuine lach op zijn gezicht. " Er woonde denk ik zo'n 100 mensen. En laten we zeggen dat het absoluut geen leuke plek was." Hij kijkt naar zijn handen "En jij?" Ik frons even als ik de manier zie hoe hij naar zijn handen kijkt. Ik grinnik even "ik?" Ik haal mijn schouders op.. "The big city" antwoord ik. "Mijn ouders zijn grote advocaten dus ja..best logisch" Ik haal nogmaals mijn schouders op en neem een snoepje. "Wil je een snoepje?" Vraag ik. Maar zonder echt op antwoord te wachten gooi ik er al een paar naar hem toe. Even zwijg ik. Waar zouden we over kunnen praten? Iedereen vind het kamp denk ik net zo'n onzin en is het eigenlijk gewoon deprimerend om er over te praten. Ik weet niet of het voor iedereen als net zon verrassing kwam als bij mij. Ik kijk weer even naar Ethan. "Denken ze eigenlijk serieus dat je zoiets...gewoon uit iemand kan halen? als...als een soort ziekte?" Ik haal mijn hoofd vragend schuin. "dat kan toch niet? Gevoel is toch geen ziekte?" Ik krab even langs mijn kaak en voel wat stoppels. "Dan zou je hier wel een life time kunnen zitten en ik neem aan dat dit kamp niet zo lang duurt" Ik haal weer even vragend een wenkbrouw op. "Of heel wat mensen moeten gaan acteren" Ik grinnik even. "Dan ben je hier wel snel weg ja" Ik zucht weer even. "Zou jij dat doen? Acteren zodat je eerder weg kan of mag?" vraag ik nieuwschierig. Terwijl ik me tegelijkertijd besef dat het misschien wel iets te nieuwschierig is. "Zouden ze erin trappen?" een kleine grijns, maar groot genoeg om wat spierwitte rechte tanden bloot te leggen, glijd over mijn gezicht.

---

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

Ethan Smith

"ik? The big city, Mijn ouders zijn grote advocaten dus ja..best logisch" hij haalt zijn schouders op. Ik merkte nu al dat we totaal verschillend opgevoed waren, maar dat hoeft geen verschil uit te maken. Ik besloot verder niets te vragen over zijn familie omdat ik dan ook vragen terug kon verwachten. "Wil je een snoepje?" Vraagt hij dan en zonder dat ik de tijd heb om te antwoorden gooit hij er een paar mijn richting op, vanuit een reflex probeer ik ze te vangen maar de meeste vallen naast me op het bed. Toch heb ik er nog een in mijn handen en hou hem even triomfantelijk in de lucht. "Bedankt" zeg ik lachend terwijl ik het papiertje van het snoepje haal en hem in mijn mond stop. "Denken ze eigenlijk serieus dat je zoiets...gewoon uit iemand kan halen? als...als een soort ziekte?" Even houd hij zijn hoofd vragend schuin om vervolgens verder te praten. "dat kan toch niet? Gevoel is toch geen ziekte? Dan zou je hier wel een life time kunnen zitten en ik neem aan dat dit kamp niet zo lang duurt. Of heel wat mensen moeten gaan acteren" Ik moet even lachen bij het laatst wat hij zei, als ik zou moeten doen alsof ik 'genezen' ben zouden ze daar snel genoeg achter komen. Maar af en toe heb ik wel gevoelens voor een meisje gehad. Ik snap het probleem niet zo. "Zou jij dat doen? Acteren zodat je eerder weg kan of mag? Zouden ze erin trappen?" vraagt hij dan nieuwschierig en even ontbloot hij zijn witte tanden.
"Je hebt helemaal gelijk, gevoel is geen ziekte en je kan het ook niet genezen. Ik denk dat iedereen hier op dit kamp het daar wel mee eens is. Ik ben benieuwd wie dat belachelijke idee eigenlijk in z'n hoofd heeft gehaald."
Ik stop even met praten en verfrommel het papiertje van het snoepje. "En ik weet niet of ze erin zouden trappen als je gaat acteren, ze zijn wel wat gewent denk ik. Maar aan de andere kant, ze kunnen het niet controleren." Ik was niet eens van plan 'te genezen.' Wat dachten ze wel niet, ons gevoel eruit te slaan? Wat een belachelijk idee. "Ik denk niet eens dat ik het zou kunnen, doen alsof ik 'genezen'ben." Ik legde de nadruk op het woord genezen, en zuchtte even diep. "Mijn voorkeur voor jongens hoort bij mij, en ik ben niet van plan een stukje van mezelf weg te laten slaan." Het was raar om er zo open over te praten, om in een kamp te zitten met mensen die je snapte.

[ bericht aangepast op 3 jan 2013 - 20:04 ]

Toen ik was gevallen liet Devin eerst een lach horen, maar later kwam er een geschrokken en bezorgde afdruk op zijn gezicht. Hij stak zijn hand uit, terwijl hij zijn mond opende om wat te zeggen: 'Daar heb je een punt, maar om terug te komen op je vraag..' Hij bleef mij vriendelijk aankijken.
'Tuurlijk ben ik hetero! Stiekem ben ik hier undercover!' Zei hij lachend en met dat hij dit zei pakte ik zijn hand en trok Devin mij overeind.
“Dan moet ik vast oppassen?” Daagde ik hem deels uit.
'Maar stiekem ben ik alles behalve hetero, zelfs niet een klein beetje,' fluisterde hij. En ergens vond ik dit aantrekkelijk. Voor kort had ik niet door dat ik zijn hand nog vasthield en keek ik in zijn zwarte ogen. Eigenlijk wist ik ook niet echt hoe ik dit moest opvatten? Dit was gewoon een grapje toch of iets?
'Nooit geweest ook.'
Ik glimlachte en had toen weer door dat ik zijn hand nog steeds vast hield. Snel liet ik hem los en zette ik een stap van hem weg.
“Dat zal vast.” Zei ik toen snel en zette toen weer een stap bij hem vandaan. “Zeg, ik pas wel op voor jou.”
Ik pakte mijn tassen op en gooide er eentje over mijn schouder.
“Zullen we alvast naar de slaapzaal gaan om daar onze spullen uit te pakken en je weet wel.. rond te kijken?” Snel had ik dit gezegd, om van onderwerp te veranderen en ik wist niet waar ik het anders over moest hebben. Misschien klonk het zelfs een beetje zenuwachtig.

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Ardina schreef:
(...)

Oh, ik dacht dat hij dat pas riep bij de slaapzalen, dus dat zou Taylor niet gehoord kunnen hebben.

Okay. Maar hoe kan jouw personage al bij de slaapzaal zijn, terwijl ze nog bezig waren met tassen doorzoeken? In iedergeval, mijn personage komt jouw kant op. Anders begroet hij jouw personage daar wel?

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Noah Forrister
Ethan houd het snoepje triomfantelijk omhoog. "bedankt!" zegt hij lachend. Nadat ik uitgepraat ben speelt hij even met het papiertje van het snoepje. "En ik weet niet of ze erin zouden trappen als je gaat acteren, ze zijn wel wat gewent denk ik. Maar aan de andere kant, ze kunnen het niet controleren. Ik denk niet eens dat ik het zou kunnen, doen alsof ik 'genezen'ben. Mijn voorkeur voor jongens hoort bij mij, en ik ben niet van plan een stukje van mezelf weg te laten slaan" Zegt Ethan. Ik glimlach even."Ik denk dat niet alleen ik, maar haast iedereen van dit kamp het op dit moment heel erg met je eens zijn" Ik zucht even. "Ik vind het alleen een heel naar idee, dat mijn ouders, of de ouders van iedereen hier eigenlijk, denken dat het wel kan" Ik slaak een diepe zucht. "Als ik ooit kinderen krijg, zou ik het ze nooit aandoen"
Ik haal mijn schouders op en sta op om me even uit te rekken. "Nouja goed, we moeten er maar het beste van maken nietwaar?" Ik plof weer op het bed neer. "Goed" zeg ik terwijl ik weer om me heen kijk. "Wat zullen we eens gaan doen, heb je een idee?" Ik houd weer mijn hoofd een beetje schuin. Het is een vage tik van mij als ik vragen stel. Mijn moeder is er heel vaak boos om geworden eigenlijk. Maar eigenlijk word zij wel snel boos om dingen, Ze had nergens tijd voor. Mijn vader ook niet. Altijd maar weer een lelijke of stinkende Nanny.

---

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

Devin Ochoa

Een glimlach was te zien op zijn gezicht, terwijl ik natuurlijk wel doorhad dat hij in mijn ogen keek. Gelukkig had hij het zelf ook door en ook had hij door dat we onze handen nog vast hadden. Snel liet hij die los en deed een stap terug. Voor de zekerheid deed ook ik maar een stap terug. Hoe we net stonden was al riskant met die begeleiders hier.
'Dat zal vast,' zei hij snel en deed weer een stap bij mij vandaan. 'Zeg, ik pas wel op voor jou.' Ik lachte iets. Hea? Was ik zo angstaanjagend? Ik begon iets meer te lachen. Jeremiah pakte zijn tassen op en gooide er eentje over zijn schouder. 'Zullen we alvast naar de slaapzaal gaan om daar onze spullen uit te pakken en je weet wel.. rond te kijken?' vroeg hij, maar hij zei het aardig snel. Ik bespeurde zelfs een beetje iets van zenuwachtig.. Even deed ik mijn hoofd weer schuin en keek ik hem vragend aan.
'Oppassen.. Voor mij?' vroeg ik aan hem en ik begon weer te lachen. Mijn lach was gelukkig wel aldoor even vrolijk. Het gebeurde maar zelden dat mijn lach anders klonk en dat het verkeerd werd opgevat. Daar was ik blij om. Mijn lach stierf een beetje af en het enige wat overbleef was een vriendelijke glimlach. 'Hmm, maar ik heb nu nog geen stikkers bij mij.. die liggen in mijn tas. Misschien voor andere dingen?' vroeg ik. Ik legde mijn wijsvinger eventjes op mijn kin en dacht een beetje na. Ik vroeg mij af waarvoor hij ging oppassen bij mij. Ik wist wel dat hij vast en zeker niet de stikkers bedoelde.. Dacht hij dat ik hem wat ging aan doen? of dat ik echt undercover was? Mijn glimlachje werd ietsjes breder en prikte vervolgens in zijn wang. 'Tikkie, jij bent hem,' zei ik lachend en rende vervolgens weg van Jeremiah en ging naar mijn tassen toe. Mijn beide tassen pakte ik op en keek een beetje om mij heen. 'Slaapzaal één, toch Jeremiah?!' riep ik lachend naar hem en ik begon richting de slaapzaal te rennen.

---

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

Devin keek mij vragend aan. 'Oppassen.. voor mij?' Vroeg hij toen en begon weer te lachen. Hierdoor begon ik ook weer te lachen, al was het meer een opgeluchte glimlach, dan echt een blije. Ik knikte met mijn hoofd op zijn vraag.
Toen stierf het lachje van Devin een beetje af. Ik vroeg mij af wat er aan de hand was of dat ik wat verkeerds had gezegd? 'Hmm, maar ik heb nu nog geen stickers bij mij.. die liggen in mijn tas. Misschien voor andere dingen?' Had Devin gevraagd en legde toen voor kort zijn wijsvinger op zijn kin. Ik kon zien dat hij nadacht.
Dacht hij erover na? Hij snapte toch wel dat ik gewoon een grapje maakte of niet? Natuurlijk geloofde ik hem niet met dat hij undercover was. Ach, anders merk ik dat vanzelf wel.
Ik keek weer op, met mijn blik naar Devin gericht, en zag toen dat zijn glimlach weer ietsjes breder werd. Hierna prikte Devin in mijn wang en een verbaasde blik sierde er nu op mijn gezicht, waarna ik vragend mijn hoofd een beetje schuin hield.
'Tikkie, jij bent hem,' zei Devin en lachend rende hij weg van mij, op naar zijn tassen. Nu begon het te dagen waarom hij dit gedaan had en een harde lach rolde er uit mijn mond. Tikkertje was ik wel erg goed in – al denk ik het zelf.
Devin pakte nu zijn beide tassen op en ik zag dat hij een beetje om zich heen keek. 'Slaapzaal één, toch Jeremiah?!' Riep hij lachend naar mij toe, waarna hij vervolgens naar de slaapzaal begon te rennen.
“Nee. Het is slaapzaal drie. Je rent de verkeerde kant op!” Riep ik hem na, terwijl ik toekeek hoe hij wegrende. Ik grinnikte en telde af.
3.. 2.. 1..
En ik begon met rennen. Richting Devin natuurlijk. Steeds dichter kwam ik nu bij hem in de buurt. Hij was zelfs zo dichtbij dat ik mijn hand probeerde uit te steken naar hem om hem aan te tikken, maar het lukte niet, het scheelde maar die ene verdomde centimeter.
“Ik heb je bijna.” Grinnikte ik. Oh shit. Door het gelach verminderde ik wat vaart van het rennen. Ik verloor namelijk altijd de controle als ik begon te lachen en dat vond ik wat minder. Al was lachen natuurlijk erg gezond voor je. Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd.
Ik had de neiging om mijn tassen weg te gooien en te springen, zodat ik alsnog gewonnen had. Maar de slaapzaal kwam steeds meer in beeld.

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Devin Ochoa

'Nee. Het is slaapzaal drie. Je rent de verkeerde kant op!' riep hij mij na. Ik fronste iets en keek naar de slaapzalen. Ik dacht toch echt dat er op het papiertje nummer één op stond.. Achjaah, maakte ook niet uit ook en anders keek ik later nog een keer op het papier. Ik snapte alleen niet hoe ik de verkeerde kant op kon rennen, alle drie de slaapzalen stonden toch echt duidelijk naast elkaar! Nou ja, slaapzaal drie en twee..Ook wal was zaal twee zat half verscholen achter een ander gebouw. Ik had er gewoon op gegokt dat één daar ook zat.
'Ze staan alle drie naast elkaar! Hoe wil ik verkeerd rennen?' vroeg ik lachend. Mijn vaart verminderde iets en ik keek achterom om te kijken waar Jeremiah was. Een verbaasde blik verscheen er op mijn gezicht toen ik hem mijn kant op zag rennen. Gauw versnelde ik mijn vaart weer.
'Ik heb je bijna,' hoorde ik even later verdomd dicht bij mij. Lachend keek ik achterom en zag, zoals ik had verwacht, Jeremiah gevaarlijk dicht bij mij met zijn hand uitgestoken naar mij.
'Mispoes,' riep ik lachend. Ik wist niet of ik sneller was gaan rennen, of hij langzamer, maar de afstand werd weer wat groter. Ik hoopte dat de begeleiders ons hier niet op ging straffen. Het was niks seksueels of wat dan ook, gewoon spelen.. Ik had eerlijk gezegd nooit verwacht dat er meer mensen waren die zo kinds ware. Even keek ik opzij en zag ik dat we al bijna voorbij zaal drie waren. Abrupt stopte ik, wat ik beter niet kon doen. Ik was vergeten dat Jeremiah op mijn hielen zat en met gevolg dat ik zo abrupt stopte, rende hij volop tegen mij op waardoor wij met zijn tweetjes voorover vielen.

---

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

'Ze staan alle drie naast elkaar! Hoe wil ik verkeerd rennen?' Had hij nog lachend gevraagd. Ik besloot hier maar niets op te zeggen. Hij had hier namelijk een punt, dus ik wilde hem wat in de war brengen. Goed, ik was misschien een beetje te fanatiek in spelletjes spelen, maar ik zal hoe dan ook hem aantikken.
'Mispoes,' had Devin erna geroepen – toen hij achterom keek. Ik zag dat er een verbaasde blik op zijn gezicht kwam en mijn lach werd wat breder hierdoor. Ik was altijd wel in een spelletje. Het brengt mensen samen en het is ook nog erg gezellig, tenminste als er geen pretbedervers waren.
Op het moment dat ik hem weer bijna kon aantikken stopte Devin onverwachts, waardoor ik volop tegen hem aanrende en te laat nog kon stoppen. Met een bots viel ik bovenop hem en op de grond.
Natuurlijk, Jeremiah! Je bent weer eens goed klunzig bezig vandaag. Eerst over je eigen tassen gevallen met dansen en nu tegen Devin aangebotst.
Ik schudde mijn hoofd en kneep kort mijn ogen dicht vanwege de koppijn. Kort wreef ik even over mijn hoofd en merkte toen dat ik op Devin lag. Automatisch begon ik te lachen en prikte toen met mijn wijsvinger in zijn wang om hem terug te pakken. Ik wilde zeggen dat hij 'm nu was, maar of het wel met hem ging was wel wat belangrijker. “Ehm, gaat het?”
“Ik bedoel, je hebt geen pijn of iets toch?” Met een bezorgde blik keek ik naar hem.
Toen haalde ik het stickertje van mijn wang af, waar ik eigenlijk best verbaasd om was dat die nog bleef plakken, en plakte die toen op Devins wang. “Alsjeblieft, Devintje. Om je op te vrolijken.”
Ik drukte even kort mijn lippen op elkaar. Wat nu? “Ehm, ik heb geen eigen stickertjes. Daarom..”

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Devin Ochoa

Ligt gekreun verliet mijn mond, terwijl ik boven mij Jeremiah hoorde lachen en ik voelde vervolgens een prikte in mijn wang. Ik fronste iets, maar al gauw verscheen er een lachje op mijn gezicht.
'Ehm, gaat het?' vroeg hij aan mij, waarop ik lichtjes knikte. 'Ik bedoel, je hebt geen pijn of iets toch?' Ik wou hem aankijken, maar dat ging lastig doordat hij nog steeds op mij lag. Ik had hier en daar een beetje pijn, maar dat ging ik niet zeggen. Het ging vanzelf weer over. Bovendien, het was net zo leuk! Dat liet ik niet verpesten door een beetje pijn. Ik schrok op uit mijn gedachten toen er iets op mijn wang werd geplakt.
'Alsjeblieft, Devintje. Om je op te vrolijken.' Een brede lach verscheen op mijn gezicht en ik begon weer te lachen. Devintje, Devintje! Alsof ik een klein kindje was. We waren van dezelfde leeftijd en klein was ik zeker niet! Toch vond ik het niet erg. 'Ehm, ik heb geen eigen stikkertjes. Daarom..' Ik begon wat harder te lachen, draaide mij vervolgens om waardoor ik Jeremiah van mij af gooide.
'Hmm, het ziet er naar uit dat ik hem weer ben,' zei ik lachend en ging vervolgens recht op zitten. Ik draaide mij een beetje om zodat ik Jeremiah aan kon kijken, haalde de stikker van mij wang en plakte die vervolgens weer op zijn wang. Nadat ik dat had gedaan prikte ik in zijn andere wang. Tikkie. 'Devin heeft al een stikker,' zei ik met een klein lachje en tikte mijn vinger op mijn tattoo. 'Devin heeft een grote stikker. Een geweldige stikker!'

---

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

Alexa Veritas
Ze zag dat Roxana wat wilde zeggen, maar haar woorden moest inslikken omdat de begeleider eraan kwam. De begeleider, wat vond ze hem toch verschrikkelijk. Nu al irriteerde hij haar, gewoonweg om het feit dat hij tussen hen in kwam staan, terwijl zij gewoon wilde praten. Roxana leek hem ook niet bepaald te mogen, aan haar veranderende lichaamshouding te zien. Ze leek gespannen toen hij eraan kwam. Alexa was niet van plan om zich ook maar enigszins door die begeleiders te laten intimideren, ze zou gewoon nonchalant blijven staan, zoals ze nu deed, ook al zouden ze haar alcoholvoorraad van haar afpakken. Alexa kon het niet laten om haar ogen niet af te wenden op het moment dat de begeleider Roxana haar tas ging controleren. Ze was gewoonweg te nieuwsgierig om niet te kijken en vroeg zich af wat voor spullen Roxana mee had genomen. Het idee dat ze een zoetekauw was werd bevestigd met de inhoud van één van de tassen, die volgestouwd leek te zijn met alleen maar snoep. Ze vroeg zich af of er nog wat anders in die tas vond. Slim was het wel, een noodpakket van snoep, want hier zouden ze vast niets lekkers te eten krijgen. Dat herinnerde haar eraan dat ze toch meer chocolade mee had moeten nemen. Haar motto was niets voor niets; ‘Een dag geen chocolade gegeten, is een dag niet geleefd’. Maar ze wilde niet met al te veel spul rondsjouwen en dus had de chocolade moeten wijken voor de cocaïne in vermomming en de alcohol in de bidons. Alexa keek op naar de fles drank die hij uit haar tas haalde. Kut, dacht ze gelijk, dan zou hij vast ook mijn drank kunnen innemen. Maar ze had het wel in een andere verpakking weten te stoppen, misschien dat dat toch hielp. Alexa begreep Roxana helemaal toen ze zei ‘Hoe moet ik anders dit kamp overleven?’, het was al primitief genoeg. Toen de begeleider haar tassen ging controleren, had ze voor een klein moment haar adem ingehouden. Het was de tas waar al haar alcohol en cocaïne in zat waar hij mee was begonnen. Toch leek hij niet raar op te kijken van haar poedersuiker en haar poffertjes, hij had soortgelijke gevallen vast wel bij anderen gezien. Tot haar verbazing nam hij helemaal niets in beslag, zelfs niet één van de flessen waarin zich drank bevond. Opgelucht was ze zeker. Toen hij haar andere tas ging controleren, met immens veel troep, vond hij ook niets, wat ze ook wel verwachtte want in die tas had ze niets gestopt.

Haar blik had nog wat rondgedwarreld tussen wat personen die zich in de groep bevonden, maar al snel gaf ze het op. Ze had lang genoeg gekeken om te zien dat ook anderen zich bij hun kamergenoten hadden gevoegd, maar er ook nog mensen stonden die zich niet in een groepje bevonden. Die kamergenotes zou ze later dan wel tegenkomen, ze zouden niet in stof kunnen opgaan. Ze was blij dat Roxana haar tenminste een aardig meisje leek, en zij haar op het eerste gezicht ook wel leek te mogen, aan de wederzijdse glimlach te zien. “Dat merken we straks. We kunnen nu alvast naar de slaapzaal gaan om onze spullen daar te dumpen.”. Alexa knikte op deze woorden en glimlachte even. Ze pakte haar tassen van de grond en ging naast Roxana lopen. ‘Wel balen van je drankfles zeg’ zei ze tegen haar, en dit meende ze echt. Ze toverde een soort van geheimzinnige brede glimlach op haar gezicht. ‘Gelukkig dat ze bij mij niets hebben afgenomen, ik denk dat ik genoeg drank heb om een heel leger tevreden mee te stellen’ zei ze iets zachter tegen haar. De begeleiders mochten dit soort taal natuurlijk niet horen. Natuurlijk was dit een beetje overdreven, een heel leger, maar ze had zeker genoeg om een aardige tijd mee door te komen. En ze was ook niet te beroerd om niets te delen, die indruk wekte ze vast niet op. Voor zich kon ze de 3 zalen al zien. Ze liepen richting de tweede slaapzaal. ‘Dat vreselijke hok zal wel onze slaapzaal zijn’ zei ze en ze knikte richting de tweede zaal. ‘Jeetje, al die slaapzalen lijken wel op grote varkensstallen’ was het enige wat ze over de buitenkant van de slaapzalen kon zeggen.

---

Aan niets denken is ook denken.

Flitwick = Sinistra

---

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

      Jeremiah Franco Boyd.
Devin had lichtjes geknikt met dat het ging met hem. Toen ik het stickertje op zijn wang plakte verscheen er een brede lach op zijn gezicht en begon hij weer te lachen. Eigenlijk had hij best een aanstekelijke lach, want daardoor begon ik ook weer te lachen en verdween mijn bezorgde gezicht als sneeuw voor de zon.
Later besefte ik pas dat ik nog steeds boven op hem lag en ik er vanaf moest gaan, maar door wat ik zojuist zei begon Devin nu nog harder te lachen. Had ik soms iets verkeerds gezegd? Nee, toch? Ach, niet zoveel zorgen maken Jeremiah! Maak toch lol!
Devin draaide zich vervolgens om, waardoor ik van hem afviel en weer op mijn rug belandde. Mijn rug had wel veel te verduren vandaag zeg.
'Hmm, het ziet er naar uit dat ik hem weer ben,' zei Devin lachend en ging rechtop zitten. Hij haalde de sticker weer van zijn wang en plakte die nadien weer op mijn wang. Hierna prikte hij in mijn andere wang. Oh, gosh, ik ben 'm weer. Niet dat ik het erg vind. Ik had alleen nooit echt gedacht dat hier iemand net zo kinderlijk en hyper kon zijn als ik – misschien zelfs erger.
'Devin heeft al een sticker,' zei hij met een lachje en tikte toen met zijn vinger op zijn tatoeage in zijn nek. 'Devin heeft een grote sticker. Een geweldige sticker!' Dat klopt inderdaad, ja.
Ik grinnikte, terwijl ik hem aankeek en ging rechtop zitten. “Maar de jongen zelf is dat ook.” Zei ik tegen hem en ik ging opstaan.
Mijn tassen pakte ik weer op, waarna ik dezelfde tas weer over mijn schouder heen gooide en een beetje onhandig tikte ik Devin aan met mijn wijsvinger. Op zijn voorhoofd.
“Tikkie.” Had ik met een uitdagende glimlach gezegd, waarna ik met snelle stappen naar slaapzaal één toeliep. Devin was veels te ver gegaan en waarschijnlijk had hij mij geloofd. Ik schudde mijn hoofd en liet een korte lach horen toen ik hierover dacht.
De slaapzaal kwam al bijna in beeld, maar ik keek meer uit naar waar ik mijn snelle stappen neerzette. Het zou mij niets verbazen als er weer iets zou gebeuren waardoor ik onderuit zou gaan.

[ bericht aangepast op 4 jan 2013 - 23:08 ]

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Devin Ochoa

Gegrinnik kwam bij hem vandaan. Jeremiah ging rechtop zitten terwijl hij naar mij keek.
'Maar de jongen zelf is dat ook,' zei die tegen mij en ging toen opstaan. Mijn hoofd deed ik een beetje schuin terwijl ik hem vragend aankeek. Wat aarzelend wees ik met een vinger naar mijzelf en voelde een lichte blos opkomen. Snel schudde ik mijn hoofd. Het was riskant van hem om dat zo maar hier te zeggen of konden die woorden nog? Ik schrok een beetje toen ik een onhandige tik voelde tegen mijn voorhoofd.
'Tikkie,' zei Jeremiah met een uitdagende glimlach. Terwijl ik zo net in gedachten zat, had hij zijn tassen opgepakt en liep nu met snelle stappen slaapzaal drie voorbij. Het was dus toch slaapzaal één! De leugenaar! Toch kon ik er wel om lachen en deed dat daarom dus ook.
'Leugenaar!' riep ik zo hard als ik kon naar Jeremiah, maar het werd half verdoezeld door het gelach wat er doorheen ging. Hmm, maar ik was hem nu alweer.. Vroeger vond ik het echt niet leuk om hem te zijn.. De andere renden veelte hard en ze tikte telkens mij, omdat ik niemand kon tikken. Ik zuchtte eventjes, stond op en klopte mijzelf vervolgens af. Mijn tassen pakte ik weer op en liep rustig verder naar slaapzaal één. Dit soort tikkertje vond ik veel leuker. 'Het is dus jouw schuld dat we vielen,' zei ik tegen hem. 'Zo maar zeggen dat we in drie zaten hea!'

---

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you