[RPG] Camp Wolfe O1 - Speeltopics

Regels:
• Je mag meerdere personages aanmaken, maar je moet deze niet verwaarlozen.
• Er komt een rollenstorie.
• Alleen je eigen personage(s) besturen. Anderen vinden het niet zo fijn als je die van hen bestuurt.
• Geen ruzies, behalve in de RPG zelf.
• 16+ en al het andere is gewoon toegestaan.
• Het minimum is zeker 200 woorden [8-10 zinnen] schrijven. Ik wil dan liever ook wat ervaren RPG-ers er tussen hebben zitten.
• Mary Sue’s aren’t allowed. Also, Gary-Stu isn’t.
• Geen andere dingen verzinnen van de verhaallijn of ervan afwijken. Houd je er gewoon aan.
• Ik zal de martelmanieren verzinnen. Voor diegene die een begeleider spelen, zal ik een PB sturen. Geen dingen erbij verzinnen dus.

Het begin: De begeleiders hebben een boot geregeld om alle kampeerders zo naar het eiland te laten brengen. Ze zijn al bij het kamp aan gekomen en vanaf daar leggen de begeleiders alles uit. Deze dag zal vooral gebruikt worden om mensen te leren kennen en zo het kamp + de regels te leren kennen.

[ bericht aangepast op 15 feb 2013 - 22:45 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Ethan Smith

"Ik denk dat niet alleen ik, maar haast iedereen van dit kamp het op dit moment heel erg met je eens zijn. Ik vind het alleen een heel naar idee, dat mijn ouders, of de ouders van iedereen hier eigenlijk, denken dat het wel kan. Als ik ooit kinderen krijg, zou ik het ze nooit aandoen."Ik knikte even afwezig en dacht aan mijn moeder, zo raar was het niet eens dat ze me hierheen had gestuurd. Herinneringen en haat gevoelens kwamen omhoog en ik schudde even mijn hoofd heen en weer om ze kwijt te raken. Ik wil niet meer aan haar denken. "Nee, nee inderdaad" Herpakte ik mezelf. " Als ik ooit kinderen zou krijgen.." zei ik terwijl ik weer naar mijn handen begon te staren. Ik zou toch geen kinderen krijgen, en daarbij denk ik niet dat ik een goede vader zou zijn. maar mocht het toch zo zijn.. "Dan zou ik er voor zorgen dat ze dit nooit, nooit hoeven mee te maken." Maakte ik mijn zin hardop verder af. En daarmee bedoelde ik meer als alleen dit kamp. "Nouja goed, we moeten er maar het beste van maken nietwaar?" Zegt Noah terwijl hij zich uit begint te rekken. "Goed, wat zullen we eens gaan doen, heb je een idee?" gaat hij verder als hij weer op het bed zit en houdt zijn hoofd weer schuin zoals hij eerder ook al had gedaan toen hij me een vraag stelde. Ik haalde mijn schouders op en dacht even na "we kunnen wachten op onze kamergenoot.." even wierp ik een blik op het lege bed. "Of we kunnen buiten een beetje rondkijken, m'n tas uitpakken kan ook wel op een ander moment." Vervolgde ik. "Ik heb ook geen idee wat de rest allemaal doet en wat nou precies de bedoeling is eigenlijk.." En alweer komt er een diepe zucht uit mijn mond.

[ bericht aangepast op 5 jan 2013 - 1:41 ]

      Jeremiah Franco Boyd.
Zijn gezicht schoot weer in mijn gedachten van toen ik een flirtopmerking gemaakt had naar hem. Hij had liefjes zijn hoofd een beetje schuin gehouden en mij vragend aangekeken. Aarzelend had hij toen met zijn vinger naar zichzelf gewezen en noem mij gek, maar ik dacht dat ik een lichte blos bij hem zag opkomen. Ik grinnikte weer.
'Leugenaar!' Had Devin geroepen, maar ik hoorde dat hij het niet gemeen bedoelde, doordat er ook veel gelach doorheen klonk.
Met mijn tassen ging ik het kleine trapje op en stond ik nu voor de deur. Ik keek naar achteren waar Devin nou bleef, maar ik zag dat hij nog op dezelfde plek was. Hij stond nu pas op en klopte zichzelf af. Hierna pakte hij zijn tassen op en liep rustig mijn kant op. Zal ik wachten of niet?
'Het is dus jouw schuld dat we vielen,' zei hij tegen mij. 'Zomaar zeggen dat we in drie zaten hé!'
Ik grinnikte en kneep mijn ogen erdoor kort dicht. “Zoiets heet een afleidingsmanoeuvre.” Probeerde ik hem uit te leggen, terwijl ik de deur van de slaapzaal opendeed. Ik dumpte mijn tassen neer op het bed dat het dichtst bij 't raam stond en draaide mij toen om naar Devin.
“Ik moet toch winnen?”
Kort liet ik mijn blik over de ruimte gaan. Er stond niet veel belangrijks in. Alleen wat kasten om je kleding en spullen in te doen, een paar simpele bedden en nachtkastjes. Het huisje was van hout en de gedachte met dat het in de fik kon staan kwam meteen in mijn gedachten op, maar dit schudde ik weg. Dat zal toch vast niet gebeuren? Tenminste, als ze niet binnen roken.
Mijn bed stond tegen de muur aan en daarboven was een redelijk groot raam waar ik uit het prachtige natuur kon zien. Ik kroop op mijn bed en mijn knieën bleven rusten op het bed, terwijl ik met mijn armen op het raamkozijn leunde voor steun. Mijn hoofd rustte op mijn handen en nog steeds keek ik dromerig naar buiten.
Het meer kon ik zien, waarvan wij waarschijnlijk net over gevaren hadden, en de bergen rezen er vlak boven uit. Groen en hoge bomen sierden het meer tot helemaal naar de slaapzalen.
Hier kreeg je toch totaal geen depressief gevoel van? Ik had meer het gevoel dat ik op vakantie was dan op een strafkamp.
“Wat is het toch prachtig, hé?” Mompelde ik meer tegen mijzelf, in gedachten verzonken, dan dat ik het tegen Devin had. Eerlijk was ik een beetje vergeten dat er nog anderen in dezelfde ruimte waren. Door dit soort landschappen kon ik er helemaal in opgaan en vergeten waarom ik zo boos was. Ik kon rust vinden.

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Devin Ochoa

'“Zoiets heet een afleidingsmanoeuvre,' legde hij uit terwijl hij de deur open deed van de slaapzaal. Een kleine sprint nam ik en stond even later in de deur opening van de slaapzaal. 'Ik moet toch winnen?' vroeg hij nadat hij zich naar mij toe had omgedraaid. Lachend schudde ik lichtjes mijn hoofd. Ik zag hoe zijn blik kort door de ruimte heen ging, volgde zijn voorbeeld ook al keek ik wat langer dan hem. Nog even en ik ging denken dat dit een doodgewone schoolkamp was. Man wat wou ik graag dat het ook echt zo was. Hmm, maar dan was hij er als nog niet.. Andere klassen. Ik zuchtte eventjes en keek even naar de bedden die nog over waren. Twee.. Op de ene bed lagen de tassen van Jeremiah en op de ander die van... Geen flauw idee.. Ik had niet doorgehad dat Jeremiah op zijn bed was gekropen en ging kijken naar het uitzicht van zijn raam.
'Wat is het toch prachtig, hé?' mompelde Jeremiah. Die was duidelijk in dromenland. Ik keek een beetje naar de bedden en gooide mijn tassen op de bed die vlak bij die van Jeremiah stond. Hem kon ik nu tenminste een beetje.. Bovendien, de andere twee waren meisjes..
'Hmm, droomstand is gevaarlijk als je tikkertje doe,' zei ik met een klein lachje, toch prikte ik hem niet. Mijn tassen haalde ik al gauw van bed, zette ze naast het bed en ging vervolgens op mijn rug liggen op bed. Nu voelde het toch definitief.. Ik zuchtte zachtjes. Net voelde het nog als een uitje.. Eventjes lol maken en dan vervolgens weer naar huis gaan, maar dat was dit niet. Geen leuk uitje.. Althans, het begon leuk, maar dat is er nu al weer van af.
'Ik wil naar huis,' zei ik zacht. Met mijn vinger ging ik eventjes over mijn tattoo heen. Nyanmaru en hij. Een glimlach sierde mijn gezicht, draaide op mijn zij om vervolgens bij mijn tas te kunnen, waar ik een stikkertje uithaalde. Het stikkertje plakte ik boven mijn bed. 'Nyanmaru red iedereen!'

---

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

      Jeremiah Franco Boyd.
Doordat ik zo in dromenland was hoorde ik niet dat Devin zijn tassen op een bed had gegooid. Vogels zag ik voorbij vliegen. Toen merkte ik dat ik mijzelf weer liet meegaan en schudde mijn hoofd om mijzelf uit dromenland te krijgen.
'Hmm, droomstand is gevaarlijk als je tikkertje doet,' hoorde ik Devin vanachter mij zeggen. Toch draaide ik mij hier niet van om en bleef naar buiten kijken.
“Misschien houdt ik wel van gevaarlijke dingen,” floepte er uit mijn mond en ik grinnikte kort, beschaamd en pervers.
Wat later kwam er rooklucht in de kamer en draaide ik mij om. Natuurlijk, de deur stond nog open. Waarschijnlijk was iemand buiten aan het roken. Nu ik erover nadacht; er zat wel een meisje buiten voor de slaapzaal te roken. Misschien zat zij ook bij ons? Zal ik haar even gaan begroeten? Gezellig, dan ken ik weer iemand! Ik kreeg een glimlach hiervan op mijn gezicht en mijn dromerige blik verdween.
Nu pas zag ik dat Devin het bed naast mij had gepakt en daar nu op zijn rug lag. Hij zuchtte zachtjes. Ergens had ik het gevoel dat hij het niet zo leuk vond en hij nu aan een boel dingen nadacht. Ik zat erover te twijfelen om naast hem te gaan liggen en te vragen wat er aan de hand was, maar ik deed het niet. Ik kende hem pas net. Wat moest hij dan van mij denken?
'Ik wil naar huis,' had hij zachtjes gezegd. Ja, dit bevestigde mijn gedachtes al. Hij draaide zich op zijn zij om bij zijn tas te kunnen en haalde daar nog een stickertje uit. Hij plakte deze boven zijn bed. 'Nyanmaru red iedereen!'
Ik fronste mijn wenkbrauwen en keek verbaasd naar Devin en misschien zelfs een beetje nieuwsgierig. “Nyanmaru?”
Nu ging ik goed op mijn bed zitten, met mijn rug tegen het hout en keek Devin aan.
“Ben jij nu aan het dagdromen?” Grapte ik.

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Devin Ochoa

Op mijn buik lag ik te kijken naar het stikkertje boven mijn bed. Automatisch begon ik in mijn hoofd het rijmpje op te noemen.
'Nyanmaru?' hoorde ik Jeremiah vragen. Ik draaide mijn hoofd naar hem toe en zag de nieuwsgierige blik die over zijn gezicht lag. Een klein glimlachje verscheen op mijn gezicht waarna ik knikte op zijn woorden. 'Ben jij nu aan het dagdromen?' grapte hij. Mijn blik ging eventjes naar het stikkertje op zijn wang, lachte eventjes en haalde toen mijn schouders op. Mijn hoofd draaide ik weer weg en bevestigde mijn blik weer op het stikkertje. Als of het stikkertje de oplossing was. Beetje zielig van mij om mij daar aan vast te klammen, niet?
'Wie weet,' mompelde ik een beetje afwezig als antwoord op zijn vraag. Ik schoot overeind, rekte mij eventjes uit en keek toen met een grote lach naar Jeremiah. Als of dat inzinkertje van net helemaal niet was gebeurd. 'Nyanmaru red iedereen!' zei ik lachend tegen hem. 'Trouwens, zag jij net ook dat meisje roken? Zou ze bij ons horen?' voordat hij antwoord kon geven verdween ik al uit de hut en ging vervolgens naar het meisje dat rokend opeen bankje zat naast de slaapzaal. Knalrood haar had ze!
'Hmm, laat me raden,' zei ik met een lachje toen ik voor haar stond. 'Even denken.. Brookelle, Taylor-Ann... Taylor is apart.. Dat kan gebruikt worden voor een jongen en meisje!! Brookelle vind ik meer voor een blond meisje.. of brunette.. Vind je ook niet? Rood meisje? Ik gok dus op Taylor-Ann...' ratelde ik aan één stuk door, waarna ik om Jeremiah riep. 'Jeremiah!!' riep ik. 'Wie denk jij dat dit is?'

---

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

      Jeremiah Franco Boyd.
Hij had zijn schouders opgehaald om het grapje en draaide zijn hoofd toen weg. Zijn blik bevestigde hij weer op het stickertje dat hij had opgeplakt. Waar zat hij toch met zijn hoofd? Ach, misschien was het ook beter dat ik hier niet naar vroeg. Ik kende hem pas net en ik moest me niet in privé-zaken gaan mengen.
'Wie weet,' mompelde Devin wat afwezig. Vervolgens schoot hij overeind, waar ik een beetje van schrok, en hij rekte zich uit. Ik kon het niet helpen, maar mijn blik ging meteen uit naar zijn lichaam. Toen keek hij naar mij met een grote lach en snel keek ik beschamend weg, alsof ik betrapt was door hem. Had hij het door gehad of niet?
'Nyanmaru red iedereen!' Had hij lachend gezegd. Hierdoor keek ik weer verbaasd naar hem op. Wat was er toch met Nyanmaru? Het was wel zeker een persoon, maar hierdoor werd ik alleen maar nieuwsgieriger. Het was het beste als ik er niets over vroeg, want de vorige keer dat ik het vroeg zei hij er ook niets op en had hij niets uitgelegd.
'Trouwens, zag jij net ook dat meisje roken? Zou ze bij ons horen?'
Ik had mijn mond geopend om te antwoorden en had mijn wijsvinger al wijselijk opgestoken, maar voor ik wat kon zeggen verdween Devin de hut al uit. Devin was erg.. bijzonder. Hij was niet zoals de meesten. Devin was echt Devin en gelukkig bleef hij zichzelf.
Ik ben nog nooit een jongen tegengekomen die dol was op stickertjes en daarmee ook anderen lastig viel. Of nou ja, niet lastig viel. Dat is niet het juiste woord.
Verbaasd bleef ik weer achter op mijn bed en de prachtige uitstraling van de natuur riep mij weer. Ik draaide mij dus al om, om weer het raam uit te kijken, maar hoorde toen vervolgens Devin hard naar mij toeroepen.
'Jeremiah!! Wie denk jij dat dit is?'
Ik stond meteen op struikelde over de tassen van Devin. Met een knal viel ik op de grond. “Au!” Kreunend van de pijn bleef ik op de grond liggen en draaide ik me op mijn rug. “Godverdomme.”
Een zucht verliet mijn mond en langzaam kwam ik weer overeind. Ik kroop naar mijn tassen en haalde daar mijn grote bril uit, zette 'm op en liep toen naar buiten.
Eenmaal toen ik buiten was gekomen zag ik een roodharig meisje op een bankje zitten te roken. Ik zette mijn bril goed op mijn neus, net zoals leraren soms doen, en zette een quasi strenge blik op.
“Nou, nou, jongedame. Weet jij niet dat roken erg slecht voor je is?” Ik wees met mijn wijsvinger streng naar haar en vestigde mijn blik toen op Devin.
“Wie dit is? Hmm, Devin. Hoe denk jij dat deze jongedame heet?” Vroeg ik toen, nog steeds mijn strenge lerarenact spelend.

[ bericht aangepast op 5 jan 2013 - 22:45 ]

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

[ bericht aangepast op 6 jan 2013 - 21:43 ]

[Ehh.... Je vergat de dingen die Devin zei.. Hij stond er eerder dan Jeremiah..]

---

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

[Ah, sorry ik had er snel overheen gelezen omdat ik snel weg moest. Ben nu nog op mijn werk]

[Ahh ok, verander je later je stukje nog? Want dan wacht ik even met wat schrijven ;d.]

---

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

Gregory 'Greg' Lorenzo Hojem
Het was heel vervelend dat mij niet even de goede kamer was gewezen. Maar met de kaart kwam ik er min of meer toch. Er waren al twee jongens in de kamer. Zoals altijd als ik bij vreemde mensen kwam voelde ik me gespannen en toch liep ik naar binnen. Ik zette mijn tas met een plof op een leeg bed en ging er naast zitten. Het papier had ik nog steeds in mijn hand.
Dat waren dus Noah en... ik wierp een blik op het blad dat losjes in mijn hand zat, Ethan. Volgens mij waren ze aan het praten, ik wilde ze niet in de reden vallen dus nam ik ze beiden goed in me op. Ik vroeg mezelf af wie van de twee Noah en wie van de twee Ethan. Misschien was het vreemd dat ik niets zei, maar nog vreemder zou het zijn als ik dwars door hun gesprek heen iets zou gaan zeggen. Even zuchtte ik en stopte de papieren, die ik eigenlijk nu al had willen verscheuren, in mijn tas en ritste die weer dicht. Het waren verschrikkelijke regels, het was een lange lijst en toen ik ze had gelezen was mijn moed en hoop per regel weggeëbd. Ik wist wel dat dit kamp tegen homo- en biseksualiteit was, maar toch waren de regels die dit soort relaties verboden de naarste. Wat was er mis mee? Het was geen ziekte of zo... En we deden niks verkeerds. Waarom hadden ze niet zulke kampen voor pedoseksuelen? Die deden wel iets verkeerds. Wij gingen niet met kleine kinderen die geen weet hadden van wat die man, of vrouw, met ze deed... Ik kneep mijn ogen even dicht. De enige pedofiel die ik ooit had ontmoet was mijn oom geweest. Verschrikkelijk had ik het gevonden toen ik er achter kwam en daarna had ik hem nooit meer aangekeken. Hij verdiende het om naar zo'n kamp als dit te gaan. Als ze mij wilden martelen dan deden ze dat maar. Mijn vader had jaren lang niets anders gedaan dan me geslagen, geschopt en op andere pijnlijke manieren gestraft. Dus ik was het gewend. Ik had geen zin om me hier braaf aan regeltjes te houden. Natuurlijk ging ik niet raar doen, ik ging niet openlijk de regels aan mijn laars lappen. Maar mocht ik iets willen hebben of doen wat verboden was, dan zou ik me door martelingen niet tegen laten houden. Of die moesten hier wel heel erg zijn. Ik keek weer van de ene jongen naar de andere, nog steeds niet met me zelf er over eens wie nou wie was. Ik ging pas wat zeggen als een van hen iets tegen mij zei, daar voor hield ik mijn mond en wachtte af.

[ bericht aangepast op 6 jan 2013 - 17:37 ]

---

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

[Ik kijk of ik vanavond tijd heb, anders morgenvroeg..]

Ethan Smith

Nog voor Noah de kans had om te antwoorden ging de deur van de hut open en kwam er een jongen binnen lopen, hij legde zijn tas op het bed om er daarna naast te gaan zitten. "O, wachten op onze andere kamergenoot hoeft dus al niet meer." Zei ik tegen Noah, ik tilde mijn voeten op het bed en draaide me een beetje de andere kant op. "Jij moet Gregory zijn" Lachte ik hem toe terwijl ik hem even in me opnam. "Ik ben Ethan trouwens" vervolgde ik waardoor meteen duidelijk was dat Noah de jongen op het andere bed was. Ik knakte een voor een mijn vingers, een vervelende tik waar ik maar niet af kwam. "Dus, het lijkt erop dat wij de komende tijd met elkaar opgescheept zitten.." Zei ik met een schuine lach op mijn gezicht. Ik schoof iets meer naar achter waardoor ik met mijn rug tegen de muur kon leunen. Ik dacht even terug aan Caleb die mijn coke had ingenomen en was benieuwd of ik daar nog wat van zou horen. Ineens had ik de sterke neiging om alles uit mijn tas te gooien en te kijken of ik nog wat zou vinden maar dat leek me niet echt handig, ik zou dat spul wel nodig gehad hebben hier denk ik. Maar er is niets aan te doen, ik denk niet dat ik het nog terug zie. De coke die ik mee had was eigenlijk van mijn moeder, ik wist dat ze het boven op haar kamer had liggen. En de dag voor ik vertrok, toen mijn moeder dronken in slaap was gevallen op de bank heb ik het gepakt.
Het was niet zozeer dat ik het nodig had, nee ik kon prima zonder drugs of alcohol, ik ben niet als mijn moeder. Maar soms zorgde het ervoor dat ik gewoon even alles kon vergeten. Ineens besefte ik dat ik er zo wel voor had gezorgd dat ze me niet snel zou vergeten, ze zou wel aan mij blijven denken. Misschien niet als haar lieve zoon, maar als de persoon die haar coke had gejat. Even verscheen er een kleine glimlach op mij gezicht zonder dat ik het echt door had. Het was misschien niet iets om over te lachen, maar dat was mijn enige manier geweest om me er doorheen te slaan. Ze zou mij toch als eerste verdenken, dat deed ze altijd. Even wreef ik in mijn ogen, dat was allemaal verleden, daar hoefde ik niet meer aan te denken mu.

[ik zal morgen even reageren, sorry dat t weekend nietlukte]

---

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

Rye Liston

De begeleider, Caleb geloof ik, die de tassen kwam controleren, was er blijkbaar goed in. Ik hoor al genoeg gemompel van dingen die werden afgepakt. Nu zou ik wel willen dat ik mijn drugs beter had verstopt, want nu vind hij het zeker weten. Van mij krijgt hij alleen een verveelde blik als hij een zakje coke uit een schoen in mijn tas vist, dat is nog niet eens alles, lang niet alles eigenlijk. Ik heb al mijn geld opgemaakt voor ik hier heen kwam aan dat spul. Volgens mij gaan de begeleiders echt een feestje bouwen vanavond met hun verworven rijkdommen. Ik pak nog even verveeld mijn tassen op en begin vervolgens naar mijn slaapzaal te sjokken. Degenen die er ook bij horen interesseren me echt niet zoveel en ik loop, volgens mij als de eerste van mijn slaapzaal, naar binnen. Ik pik gelijk het beste bed, naar mijn idee dan, in. Het verst van iedereen en de deur af, omdat ik me liever een beetje afzijdig houd aan het begin. Ik kijk liever even wat er gebeurd voor ik ook echt wat ga doen.
De slaapzalen zijn op zich erg minimalistisch ingericht. Een nachtkastje, een bed en een kast. Ik besluit dat ik te lui ben om mijn tassen uit te pakken en schuif die gewoon onder het bed, waarna ik op mijn rug ga liggen, mijn handen onder mijn hoofd vouw en naar het plafond begin te staren. Voor zover ik gezien heb zijn de meesten hier een beetje vreemd. Ik kan wel tegen vreemd, al heb ik er weinig zin in. Op het moment heb ik gewoon overal weinig zin in en zie ik dit vooral als een plek waar ik mezelf doorheen moet bijten en eventueel alles af zal neuken, kampeerder of begeleider. Het is nog maar een geluk dat die Caleb mijn vibrator niet gevonden heeft, die zal me toch raar aankijken. Ja, ik heb misschien een kleine obsessie, dus toch... Maar geen verslaving! Nou, als hij het gevonden had, zou ik aan hem vragen of hij hem wilde lenen voor zijn kont, hij zag er veel te stijfjes uit, vind ik. Kan wel eens een flinke beurt gebruiken in mijn ogen.

---

Your make-up is terrible