[RPG] Camp Wolfe O1 - Speeltopics

Regels:
• Je mag meerdere personages aanmaken, maar je moet deze niet verwaarlozen.
• Er komt een rollenstorie.
• Alleen je eigen personage(s) besturen. Anderen vinden het niet zo fijn als je die van hen bestuurt.
• Geen ruzies, behalve in de RPG zelf.
• 16+ en al het andere is gewoon toegestaan.
• Het minimum is zeker 200 woorden [8-10 zinnen] schrijven. Ik wil dan liever ook wat ervaren RPG-ers er tussen hebben zitten.
• Mary Sue’s aren’t allowed. Also, Gary-Stu isn’t.
• Geen andere dingen verzinnen van de verhaallijn of ervan afwijken. Houd je er gewoon aan.
• Ik zal de martelmanieren verzinnen. Voor diegene die een begeleider spelen, zal ik een PB sturen. Geen dingen erbij verzinnen dus.

Het begin: De begeleiders hebben een boot geregeld om alle kampeerders zo naar het eiland te laten brengen. Ze zijn al bij het kamp aan gekomen en vanaf daar leggen de begeleiders alles uit. Deze dag zal vooral gebruikt worden om mensen te leren kennen en zo het kamp + de regels te leren kennen.

[ bericht aangepast op 15 feb 2013 - 22:45 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Taylor-Ann Reyes
Een jongen kwam voor mij staan, ik had hem al van ver aan zien komen en hem ook allang gehoord. 'Nee, ik ben Devin, dat kun je toch wel zien?' zei ik terwijl ik mijn lach probeerde in te houden. Ik wilde serieus lijken, alsof ik echt Devin was. Ik stak mijn hand uit. 'Prettig kennis met je te maken, ik ben Devin Ochoa.' Volgens mij keek ik hem nogal scheel aan omdat de zon in mijn ogen scheen en ik dus met spleetoogjes moest kijken. 'Jeremiah!' riep hij opeens. 'Wie denk jij dat dit is?' Nu kwam er ook een andere jongen naast hem staan. 'Nou, nou, jongedame. Weet jij niet dat roken erg slecht voor je is?' De jongen keek mij nogal streng en chagrijnig aan en ik wist niet of ik hem serieus moest nemen. 'Het is hartstikke gezond, wist jij niet dat ik minder kans op Alzheimer heb dan jou?' Glimlachend keek ik hem aan terwijl ik mijn rook uitblies en mijn sigaret uittrapte op de grond. 'Wie is dit? Hmm, Devin. Hoe denk jij dat deze jongedame heet?' vroeg hij. Ik mompelde zacht 'Fuck' omdat ik me bedacht dat de jongen met wie ik net stond te praten Devin moest zijn. Ik voelde me vernederd, maar aan de andere kant vond ik het ook grappig. 'Ik ben Devin! Hij liegt! Zijn naam is niet Devin, maar Taylor!' riep ik snel voordat Devin iets kon zeggen. Misschien zou hij het toch geloven, maar waarschijnlijk niet. Ik probeerde mijn lach in te houden, en dat lukte ook redelijk goed. Pas toen ik weer probeerde om serieus te kijken, proestte ik het uit van het lachen.

Devin Ochoa

'Nee, ik ben Devin, dat kun je toch wel zien?' zei ze. Mijn hoofd ging even schuin en ik keek haar iets wat verward aan. Mijn mondhoeken krulden iets omhoog toen ik merkte dat ze haar lach in moest houden. 'Prettig kennis met je te maken, ik ben Devin Ochoa,' zei ze met een schele blik, nadat ze haar hand naar mij had uitgestoken. Waarom ze zo keek kon ik wel raden, ze schoon scheen haar kant op. Ik riep Jeremiah erbij en vroeg aan hem wie ze was. Mijn keuze bleef nog steeds bij Taylor-Ann. Even duurde het voordat hij er was. Ik hoorde een klap en moest even lachen, daarna kwam er een schuldig blik tevoorschijn. Jeremiah zou wel weer gevallen zijn, over mijn tassen.. Zo ver ik het wist lagen alleen mijn tassen op de grond..
'Nou, nou, jongedame. Weet jij niet dat roken erg slecht voor je is?' hoorde ik Jeremiah naast me zeggen en zag zijn vinger naar haar wijzen. Met een klein lachje keek ik naar Jeremiah en moest eventjes mijn lach in houden toen ik de bril op zijn neus zag. 'Wie dit is?' vroeg Jeremiah en ik trok gauw mijn gezicht in de plooi. 'Hmm, Devin. Hoe denk jij dat deze jongedame heet?' vroeg hij streng. Zachtjes hoorde ik het meisje iets mompelen wat ik niet echt duidelijk kon verstaan. 'Ik ben Devin! Hij liegt! Zijn naam is niet Devin, maar Taylor!' riep ze gauw, voordat één van ons beide er iets op kon zeggen. Weer zag ik aan haar dat ze haar lach in probeerde te houden, maar even later proestte ze het dan toch uit. Iets wat beledigd keek ik het meisje aan.
'Zeg, kon je niet de naam Brookelle nemen?' vroeg ik aan haar. 'Devin is namelijk toch echt een jongensnaam! Geen stikker voor jou Tay-Lor-Ann,' vervolgde ik en toverde daarna gauw een lachje op mijn gezicht. 'En jij meneertje,' ging ik al gauw weer verder en draaide mijzelf toen om naar Jeremiah. Voorzichtig haalde ik zijn bril van zijn neus af en zette die vervolgens bij mijzelf op. 'Je kan niet eens lopen zonder te vallen zonder bril, laat staan met bril! Die klap kwam van jou val, of niet?' vroeg ik met een klein lachje en tikte vervolgens op zijn neus.

---

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

Roxana Asia Salome.

Mijn ogen hadden de bewegingen en handelingen van de begeleider gevolgd, eveneens voor die van het meisje Alexa. Zo was ik erachter gekomen dat ze wel heel nieuwsgierig was wat in mijn tassen zaten, toen hij bij het snoep was aangekomen moest ik toch even grinniken. Wanneer hij aan Alexa haar tassen begon keek ik nieuwsgierig mee, deels ook omdat zij bij mij had gekeken, dus had ik het recht ook bij haar te kijken. Sowieso kon ik het niet bedwingen, maar bij haar moest ik even glimlachen toen ik de poffertjes en poedersuiker zag. Ik betwijfelde echter of het wel echt poedersuiker was, je wist maar nooit met mensen en bovendien had ik echt wel vrienden die dat gebruikten. Opgelucht was ik zeker toen de begeleider wegging, hij nam niets van haar in beslag.
      Direct toen hij wegliep, richtte ik me naar het meisje met het paarse haar, welke ik soms nog steeds bewonderde vanwege de kleur. Pasteltinten vond ik altijd al mooi, bij het meisje stond het ook werkelijk goed. Niet veel mensen konden dat soort kleuren verdragen qua haar. Alexa knikte op mijn woorden dat we alvast naar de slaapzaal konden gaan en glimlachte even. Net zoals ik mijn tassen op had gepakt en begon te lopen, volgde zij mijn voorbeeld en een seconde later liep ze alweer naast me. “Wel balen van je drankfles zeg.” Zei ze, waarop ik even kuchte en een pruillipje trok. “Ah, breek me de bek niet open. Het is al erg genoeg dat ik hier ben, maar nee, dan pakt Meneer ook nog eens even mijn drankfles af.” Een terneergeslagen zucht verliet mijn mond, maar toen Alexa een soort geheimzinnige brede glimlach op haar gezicht toverde, ging ze wat dichter bij haar lopen met een sluw, nieuwsgierig gezicht. “De blik… Vertel het me maar.” Fluisterde ik dan ook naar haar, zodat alleen zij het kon horen.
      “Gelukkig dat ze bij mij niets hebben afgenomen, ik denk dat ik genoeg drank heb om een heel leger tevreden mee te stellen.” Zei ze iets zachter tegen mij, waardoor de rest – en al zeker de begeleiders – het niet konden horen. Een brede glimlach sierde mijn volle, rozige lippen nu, terwijl ik mijn ene arm over haar schouders deed. “Mevrouw Alexa, ik denk dat we het nog heel goed met elkaar zouden kunnen vinden.” Vertelde ik haar toen, waarna ik begon te grinniken en weer een tas in mijn hand nam om verder te lopen. We konden de drie slaapzalen al zien en we liepen direct naar de tweede. “Dat vreselijke hok zal wel onze slaapzaal zijn.” Zei ze en knikte richting de tweede, waar ik ook even een blik op richtte. We hadden in deze tijd van alles, moderne techniek en dan krijgen we dit hutje? Opnieuw zuchtte ik diep. Dit wordt dan erger dan ik had verwacht, denk ik zo. “Jeetje, al die slaapzalen lijken wel op grote varkensstallen.” Ik lachte toen ze dit zei en trok de deur van de slaapzaal open, waarbij ik haar eerst liet gaan voor ik zelf naar binnen stapte. “Je haalt de woorden uit mijn mond, meis.” Vertelde ik haar. De lolly had ik ondertussen weggegooid, het stokje ervan dan.
      Mijn blik valt op een blond meisje die ik eerder nog zag in de rij, ze had het verste bed van de deur vandaan ingepikt en ik grijnsde kort. Hierna gleed mijn blik verder door de ruimte en dumpte ik mijn tassen tegenover die van het blonde meisje, ook bij de deur vandaan. Dat deed ik zeker toen ik erachter kwam dat de douche aan mijn kant zat. Ik pakte nog niet uit, maar pakte nog wel een aardbeienlolly waarvan ik het papiertje in mijn zak stopte en in mijn mond deed. Toen gleed mijn blik naar Alexa voordat ik naar het meisje keek. Mijn benen deed ik over elkaar, terwijl ik tegen de muur aanleunde. "Heet je Rye of Rayne, lieverd?" vroeg ik haar vervolgens met een zoet toontje.

[Wie wil er als eerste een gesprek met Caleb? :]. ]

[ bericht aangepast op 7 jan 2013 - 0:19 ]

---

†

[Ik post 'morgen'avond iets met Rayne]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

[ik wil wel als eerst een gesprek met Caleb ]

Noah Forrister

Nog voor ik de kans had om te antwoorden, gaat de deur open en komt er een jongen binnen. Hij legt zijn tas op het bed en gaat er naast zitten. "O, wachten op onze andere kamer genoot hoeft niet meer" Zegt Ethan. "Jij moet Gregory zijn " lacht hij hem toe. "Ik ben Ethan trouwens" Ik glimlach even naar Gregory. "Noah" antwoord ik, zonder dat er een vraag gesteld was. "Dus het lijkt erop alsof wij de komende tijd met elkaar opgescheept zitten" zegt Ethan nadat hij zijn vingers een voor een geknakt heeft. Hij gaat op zijn bed, tegen de muur aan zitten. "Ziet er wel naar uit" antwoord ik. "Maar volgens mij is dat niet zo'n heel erg groot probleem..." voeg ik er aan toe. "Ik ben iniedergeval een makkelijke jongen, om mee om te gaan, iniedergeval....dat word mij verteld"
Ik vouw mijn benen in kleermakers zit onder mij en pak weer een snoepje die ik in mijn mond stop. Even weet ik niks te zeggen, weet ik ook niet wat ik moet doen, of moet vragen. Ik wil niet te nieuwschierig overkomen, maar ik houd ook niet echt van stilte, Misschien praat ik zelfs wel wat teveel. Mijn moeder vond altijd van wel, maarja zij zat ook continu aan de telefoon dus was ik alleen maar een stoorzender. Mijn vader zag ik nauwelijks, dus daarvoor kon ik moeilijk iets verkeerds doen. Ik glimlach even naar beide jongens. Tsja, wat moet je zeggen op zo een moment? "Hoe oud zijn jullie eigenlijk?" vraag nieuwschierig. Wat een vraag Noah! Ugh soms ben je echt een Loser, maarja. Gezegd is gezegd en we moeten het er maar mee doen. Iets wat nieuwschierig bekijk ik beide jongens even, zo onopvallend mogelijk. Hoe moet ik hier ooit vanaf komen. Een kamp om je seksualiteit te veranderen, iets wat niet mogelijk is en je dan in een slaapzaal met jongens plaatsen....Nee dat is Logisch....

[Noah kan wel t eerste gesprek met Caleb ]

---

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

      Jeremiah Franco Boyd.
'Het is hartstikke gezond. Wist jij niet dat ik minder kans op Alzheimer heb dan jou?' Glimlachend had het roodharige meisje mij aangekeken, terwijl ze haar rook uitblies en haar sigaret op de grond uittrapte. Ik grinnikte en keek quasi verbaasd naar haar en vervolgens had ik diezelfde blik op Devin gericht. Wat moest ik hier nou op zeggen? Oh, vergeten dat het zo gezond is dat je er dood van kunt gaan. Dacht ik sarcastisch.
Overigens had ik niet echt iets met sigaretten en roken. Zelf had ik het wel een keer gedaan, maar ik gaf meer om mijn lichaam en het was gewoon ronduit ranzig. Uiteindelijk ben ik er dus maar mee gestopt, was niet met moeite, en daar was ik ook erg blij mee. Ik had er niets mee met dat mensen rookten, maar het was gewoon zonde voor je lichaam. Maar ach, wie ben ik om daarmee te bemoeien? Mensen doen wel meerdere domme dingen.
Een zacht gegrinnik hoorde ik naast mij en vanuit mijn ooghoeken zag ik Devin naar de bril op mijn neus kijken.
'Ik ben Devin! Hij liegt! Zijn naam is niet Devin, maar Taylor!' Had het roodharige meisje snel geroepen voordat Devin zelf antwoord kon geven. Ik wist dat ze loog, maar deed net alsof ik haar geloofde. “Nee? Echt?” Vroeg ik haar quasi ongelovig.
Ik richtte me naar Devin toe. Mijn grote, zielige ogen zette ik op en keek hem ontdaan aan. “Maar.. Devin. Hoe kon je? Ik dacht..” Ik liet een nep gesnik horen.
“Ik dacht dat ik jouw stickertjes waard was.” Mijn pruillip kwam langzaam tevoorschijn.
Ondertussen was het roodharige meisje al uitgeproest van het lachen en ik wist niet zeker waardoor het kwam. Kwam het nou door mijn slechte acteerwerk of door haar grapje?
Maar ik zag dat Devin wat beledigd het meisje aankeek, dus ik besloot om er maar mee te stoppen.
'Zeg, kon je niet de naam Brookelle nemen?' Vroeg hij. 'Devin is namelijk toch echt een jongensnaam! Geen sticker voor jou Tay-Lor-Ann,' en hij toverde er daarna gauw een lachje op mijn gezicht.
Een paar keer knipperde ik met mijn ogen naar Devin en toen naar Taylor. Een onbegrijpende blik kwam er op mijn gezicht. Ik wist niet dat iemand zo schattig kon zijn, terwijl die beledigd was. Maar dat kon dus wel.
'En jij meneertje,' begon hij toen vervolgens. En hij draaide toen mijn kant op. Voorzichtig had hij mijn o-zo sexy bril van mijn neus gepakt en zette die toen bij hemzelf op. 'Je kan niet eens lopen zonder te vallen zonder bril, laat staan met bril! Die klap van jou val, of niet?' Ik grinnikte. Hij had daar een punt, maar dat ga ik hem niet zeggen.
Oké, dit was dus echt mijn bril. En het feit dat ik niet normaal één stap kon doen en dan meteen moest vallen, bewees maar weer dat ik onhandig ben. Hoewel, ik dat eigenlijk nooit echt ben. Wat was er toch met mij vandaag?
Quasi verwaand draaide ik mijn hoofd naar de zijkant en koppig keek ik zijlings naar Devin. “Nee. Dat kwam dit keer niet van mij af.”
Maar een paar seconden later toen ik mijn armen over elkaar deed, versprak ik me even later door te zeggen: “Komt gewoon door jouw stomme tassen.”
Mijn wangen begonnen langzaamaan pijn te doen van het inhouden van mijn lach, dus keek ik weer opzij naar Devin of hij dit misschien door had. Natuurlijk meende ik dit niet echt.

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

[Ik wacht nog even op een reactie van Alexa voor ik met Rye schrijf.]

---

Your make-up is terrible

Taylor-Ann Reyes
Ik zag dat Devin me nogal chagrijnig aankeek toen ik zei dat ik Devin was, en hij Taylor. 'Zeg, kon je niet de naam Brookelle nemen?' Vroeg hij. 'Dat past niet bij mij.. En misschien dachten jullie dat ik écht Brookelle zou heten, dan zat ik nog lang aan die naam vast,' antwoordde ik. 'Maar goed, laat ik me voorstellen. Ik ben Taylor.' Eigenlijk haatte ik het als mensen me Taylor-Ann noemden hoewel ik meestal wel zo genoemd werd, behalve door mijn vrienden natuurlijk of wat je vrienden kon noemen. Er volgde een korte stilte nadat ik me had voorgesteld, dus vroeg ik: 'En, waarom zijn jullie hier?' Nog een korte stilte, het was misschien logisch waarom we hier waren dus ik wist het antwoord op de vraag eigenlijk al. Ik vroeg me ook af hoe ze dit gingen doen met slechts twee begeleiders; hoe kun je zo'n grote groep mensen in bedwang houden en 24/7 controleren als je maar met zijn tweeën bent? Ik grinnikte even vanbinnen, ik wist dat bijna niemand hier écht zou veranderen door dit kamp.

Devin Ochoa

'Ik dacht dat ik jouw stickertjes waard was,' zei Jeremiah, nadat hij had gevraagd hoe ik tegen hem kon liegen. Blijkbaar speelde hij met Taylor mee. Ik lachte zachtjes toen een pruillipje bij hem tevoorschijn kwam. Ik liet het maar eventjes voor hoe het nu was en begon tegen Taylor over de namen. Waarom ze mijn naam koos en niet die van Brookelle.
'Dat past niet bij mij.. En misschien dachten jullie dat ik écht Brookelle zou heten, dan zat ik nog lang aan die naam vast,' had ze erop geantwoord. 'Maar goed, laat ik me voorstellen. Ik ben Taylor.' Ik haalde mijn schouders lichtjes op. Hmm, dat wisten we ook nog niet. Een klein glimlachje liet ik maar tevoorschijn toveren en begon daarna tegen Jeremiah over zijn val. Quasi verwaand draaide Jeremiah zijn hoofd, maak keek toch zijlings naar mij. Poeslief keek ik hem aan.
'Nee. Dat kwam dit keer niet van mij af,' zei hij, maar een paar seconde nadat hij zijn armen over elkaar deed, versprak hij door te zeggen dat het door mijn stomme tassen kwam. Ik lachte zachtjes en schudde lichtjes mijn hoofd. Zijn gezicht stond een beetje gespannen en eventjes keek Jeremiah opzij, naar mij. Ik begon te lachen, schudde mijn hoofd weer iets en prikte vervolgens in zijn wang, bovenop het stikkertje.
'En, waarom zijn jullie hier?' vroeg Taylor, met een korte stilte als gevolg. Met een vage blik keek ik haar aan. Was die vraag serieus? Hmm..
'Goh, waarom zouden wij hier zijn,' zei ik hardop, zonder dat dat de bedoeling was. Lichtelijk beschaamd keek ik omlaag. Echt aardig kwam die zin niet over. Ik schudde licht mijn hoofd, deed een arm om de nek van Jeremiah en keek ze beide eventjes aan met een grote glimlach. 'Ik kan je niet vertellen waarom hij hier is, maar ik kan wel vertellen waarom ik hier ben,' zei ik met dezelfde grote glimlach en haalde vervolgens mijn arm weg van de nek van Jeremiah. 'Ik ben hier om te wachten tot meneer hier zijn benen breekt door het vallen zodat ik hem kan verzorgen,' zei ik blij. 'En om hem onder te plakken met stikkertjes,' mompelde ik er zachtjes achteraan.

---

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

Nog liefhebbers voor een pervers gesprek met de lieftallige Ace?

---

Your make-up is terrible

Rayne wel :')

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Ik wacht op Lexus en Ethan of Noah mogen wel naar Caleb komen. :'].
Anders heb ik niets te doen, lol.

---

†

Blub, dan schrijf ik nu wel wat~~
~~~~~~

Alexa

Alexa mocht die Roxana steeds meer, vooral doordat ze zich niet leek te irriteren aan haar manier van doen en zelf ook een vrij vrolijke meid leek. Haar glimlach bedacht ze zich, met die rozige lippen, was net zo zoet als haar snoep. Dat ze een arm om haar schouder deed, vond Alexa dan ook niet erg. Ze vertrouwde haar op zich wel, het leek haar niet het typ dat heel erg veel zou roddelen en gelijk moeilijk zou doen over dingen. Toen zij begon met grinniken, moest Alexa ook grinniken, deels omdat Roxana haar gegrinnik lichtelijk aanstekelijk was. Het klonk als meisjesachtig gegrinnik, iets waar ze zich soms aan kon irriteren, maar nu boeide het haar niet zo. Alexa ging voor Roxana de slaapzaal in.

Het was Alexa niet ontgaan dat er al iemand was in de slaapzaal. Haar ogen hadden binnen een paar seconden het hele ding al afgezocht om iets interessants tegen te komen, en dat persoon dat zich al in de slaapzaal bevond was wel het enige interessante dat zich er bevond. Het was echt een slaapzaal-slaapzaal, je kon er slapen en daar hield het dan ook wel weer mee op. Het was niet dat het logisch was om er meer van te verwachten, het was immers een kamp en op kampen had je dit soort slaapzalen, maar toch had Alexa meer verwacht. Wat ze precies meer had verwacht wist ze niet, maar ze had toch wel gehoopt dat het ding niet zo kaal zou zijn. Gezellig kon je het nou niet bepaald noemen. Maar gezelligheid moest je maken, daar was ze wel van overtuigd. Alexa keek even naar het persoon, dat blijkbaar meteen de behoefte had om haar territorium af te bakenen, door haar tas onder haar bed te zetten. Natuurlijk was het logisch dat je als je de eerste was een goed bed uitzocht, first pick, best chances, maar was dat nou echt het bed dat het verst van iedereen afstond en dat het verst van de deur af stond? Persoonlijk zou ze voor iets heel anders kiezen, het tegenovergestelde. Ze wilde het liefst zoveel mensen om zich heen, in het midden van de slaapzaal, zodat ze zich makkelijk in gesprekken kon mengen. Dan wilde ze ook het liefste toch dichtbij de deur, want dan had je de beste kansen om weg te sneaken, als dat mogelijk was. En bij het raam, want het zou vast benauwd worden met zoveel mensen op zo’n slaapzaal. Ze zag dat Roxana een bed had gekozen, ook een eindje van de deur vandaan. Zelf keek ze nog even naar de bedden om te besluiten waar ze haar spul neer zou gaan dumpen. Ze besloot om toch maar in het midden van de slaapzaal haar spul neer te zetten, onder een raam, ondanks ze dan ietsjes verder weg lag dan de andere twee die al in de slaapzaal waren. Ze dumpte haar spullen naast het bed, deed haar handen in de zakken van haar sweater en ging zitten op het bed. Ze keek even naar het meisje waar Roxana zojuist de naam om had gevraagd. Het leek haar niet meteen een heel sociaal type, zoals ze daar op dat bed zat. ‘Hmm,, ben ik nou de enige wiens naam niet begint met een R?’ vroeg ze zich hardop af, met het vrolijke toontje nog in haar stem, al wist ze het antwoord wel. Ze deed meteen het raam boven zich open , zodat er wat frisse lucht binnen kwam. Veel zin had ze niet om te proberen een gesprek aan te knopen met dat andere meisje, moest ze maar niet zo ver weg zitten. Alexa kon het niet nalaten om gelijk ook maar haar bed uit te testen, zoals ze vroeger altijd als klein kind ook deed. Het lag op zich wel oké, maar daar ging het niet alleen om. Ze sprong er een beetje op, om te testen of het ding ook nog veerde.

[ bericht aangepast op 8 jan 2013 - 21:30 ]

---

Aan niets denken is ook denken.

[ Ik schrijf zo wel wat anders, maar hoe weet Ethan dat hij naar Caleb moet komen? ]