[RPG] Camp Wolfe O1 - Speeltopics

Regels:
• Je mag meerdere personages aanmaken, maar je moet deze niet verwaarlozen.
• Er komt een rollenstorie.
• Alleen je eigen personage(s) besturen. Anderen vinden het niet zo fijn als je die van hen bestuurt.
• Geen ruzies, behalve in de RPG zelf.
• 16+ en al het andere is gewoon toegestaan.
• Het minimum is zeker 200 woorden [8-10 zinnen] schrijven. Ik wil dan liever ook wat ervaren RPG-ers er tussen hebben zitten.
• Mary Sue’s aren’t allowed. Also, Gary-Stu isn’t.
• Geen andere dingen verzinnen van de verhaallijn of ervan afwijken. Houd je er gewoon aan.
• Ik zal de martelmanieren verzinnen. Voor diegene die een begeleider spelen, zal ik een PB sturen. Geen dingen erbij verzinnen dus.

Het begin: De begeleiders hebben een boot geregeld om alle kampeerders zo naar het eiland te laten brengen. Ze zijn al bij het kamp aan gekomen en vanaf daar leggen de begeleiders alles uit. Deze dag zal vooral gebruikt worden om mensen te leren kennen en zo het kamp + de regels te leren kennen.

[ bericht aangepast op 15 feb 2013 - 22:45 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Jeremiah Franco Boyd.
Sinds de hele bootrit dat ik op deze boot zat had ik alleen maar lange gezichten gezien en dat was ook wel logisch aangezien wij nu niet echt het leukste tegemoet gingen, maar wilden hun zich dan liever miserabel voelen dan blij? Je kon er nu net zo goed de humor van inzien en er wat leuks van maken en het niet somber inzien, want daar had je niets aan.
Natuurlijk had ik niet echt een van de blijste gedachtes toen ik hoorde van mijn moeder dat ik naar dit rottige kamp toe moest, en dat had ik haar ook duidelijk gemaakt, maar daar schoot ik niets mee op. Mijn moeder had haar eigen zinnetje, net zoals ik overigens, en ik zou er toch naar toe moeten.
So here I am on the boat. Varend naar een of andere rotkamp waar wij gezellig eens rond het kampvuur gaan zitten en kampliedjes gaan zingen. Tenminste, ik wist dat dit moeilijk zou kunnen, maar ik probeerde het er zonnig in te zien.
Eenmaal aangekomen op het eiland begon een van de begeleiders het uit te leggen en met de goedkoopste welkomst-speech ooit. Ik zou hierop willen roepen dat het wel wat gezelliger kon, maar had hier zowat geen ruimte in om dit toe te voegen, omdat die man maar bleef door praten. Hij had een of ander belachelijk pakje aan, maar ik accepteerde iedereen hoe diegene was.. zelfs als het een of andere slavendrijver was, zoals de begeleiders hier. Alhoewel ik hem ergens best aantrekkelijk vond.
Hij stelde zichzelf voor als Caleb en de man naast hem stelde hij voor als Ace. Ik glimlachte, terwijl ik de koffers naast mij neerzette. Zelf had ik niet veel mee genomen. Alleen wat kleding, ondergoed, gewichten (waarmee ik mijn o-zo prachtige lichaam behield), en wat overige – maar net zulke belangrijke, spulletjes.
“Wij zullen jullie begeleiders op dit kamp zijn. Ik zal jullie de papieren met regels geven. Het is belangrijk deze papieren door te lezen, aangezien alles erin staat wat je hoort te weten, zo ook jullie dagtaken. Ja, jullie hebben dagtaken, dat hoort bij dit kamp en ik zou er maar aan wennen.” Met dat de sexy Caleb dit zei, drukte hij een papiertje in mijn handen. Ik kon het niet laten om ongezien de begeleider na te kijken en keek toen snel, misschien een beetje beschaamd, op mijn papiertje. De regels vlogen langs, maar abrupt stopte ik bij het woordje 'martelen'. Oh, they like the kinky stuff. Dacht ik grinnikend.
Door de vieze gedachtes die ik had hoorde ik niet alles wat de begeleider nu aan het vertellen was, maar toen ik een korte kuch hoorde werd ik uit mijn gedachtes gehaald. 'De regels,' begon Ace. 'Het zijn er een hele hoop en je hebt je er maar aan te houden, anders zullen er maatregelen volgen en Caleb en ik zullen er streng op toezien dat deze maatregelen uitgevoerd worden. Niets zal ons ontgaan.' Ergens klonk het wat onheilspellend, maar hier werd ik niet bang van. Ik werd zoiezo niet echt snel bang.
Nu kwam ik aan bij de kampeerders met wie ik een slaapzaal samendeed. De namen 'Taylor-Ann Reyes, Brookelle Nina Danielle Sheen en Devin Ochoa' stonden erop. Ik ben benieuwd wie deze sexy personen waren?
“Wie zijn de o-zo sexy Taylor-Ann, Brookelle en Devin?!” Riep ik om zo het aandacht te krijgen en met dat ik dit riep liep ik wat naar voren.

[ bericht aangepast op 30 dec 2012 - 0:04 ]

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Alexa Veritas
Terwijl ze de namen riep van wat haar toekomstige kamergenotes zouden worden, keek ze om zich heen. Het kon zomaar zijn dat iemand opkeek bij het horen van haar naam. Ze was nieuwsgierig naar wat voor kamergenotes ze zou krijgen. Ze hoopte maar dat ze het met haar zouden uithouden, want waarschijnlijk kon zij het wel met hen uithouden, als ze tenminste openstonden voor haar ietwat gekke en soms übervrolijke karakter. Sommige mensen konden niet tegen haar soms ietwat tegen het naïeve optimisme, ergens wist ze wel dat mensen niet tegen mensen konden die altijd vrolijk waren, maar ze had het altijd gezien als dat ze jaloers op haar waren. Ze waren vast jaloers op haar vrolijkheid en onbegrensde kwaliteit om in werkelijk alles het goede te zien. Ergens wist ze wel dat dit niet enkel jaloezie was maar dat ook meerdere mensen zich aan haar irriteerden, maar dat kon haar niet zoveel schelen. Ze was wie ze was en als anderen daar een probleem mee hadden was het hun probleem, niet het hare. Plots bedacht ze zich dat ze waarschijnlijk één van de regels al had overtreden. Wat ze precies met ‘netjes aangekleed’ bedoelden wist ze niet, maar ze had zo’n vermoeden dat hun standaard niet overheen kwam met de hare. Ze had geen blote buik en dus vond ze dat ze wel netjes wat gekleed, maar haar push-up bh die ervoor zorgde dat haar borsten beter uitkwamen, was zeker iets wat ze niet op prijs stelden. Ze kon echt niet zonder haar push-up bh, het ding zat gewoon lekker en ze vond echt dat haar borsten zo beter naar voren kwamen. Ordinair vond ze het ook niet, het was niet zo dat je haar hele borsten kon zien, alleen net wel even een beetje wat ervoor zorgde dat haar looks vaak uitdagend werden. Wat ze van de rest van haar outfit (denk de ketting weg) vonden wist ze niet, maar het kon haar ook weinig schelen. Plots voelde Alexa dat iemand haar arm aanraakte, waardoor ze meteen zich met haar tassen omdraaide en in het gezicht keek van iemand die haar kamergenote bleek te zijn. Ze gaf haar meteen een grote glimlach. ‘Yup, that’s me’ zei ze tegen haar en ze zette haar tassen op de grond en keek even naar het meisje wat voor haar stond. ‘Dus chica, wij zijn roomies dus zullen we het even met elkaar moeten te zien uithouden’ zei ze tegen haar met nog een glimlach op haar gezicht. Dit meisje leek ze op het eerste gezicht wel te mogen, ze had een leuke kledingsstijl en de uitdagende blik in haar ogen was haar zeker niet ontgaan. Dat mocht ze wel. Ze had ook gezien dat het meisje een lolly in haar hand had. ‘Waar zouden de rest van onze roomies uithangen?’ vroeg ze zich hardop af en ze keek even vlug om zich heen of er nog iemand op haar geroep had gereageerd maar kon zo 1,2,3 niemand zien.

---

Aan niets denken is ook denken.

Rye Liston

Mijn blik glijd naar de twee die de begeleiders horen te zijn, maar volgens mij zijn ze nog redelijk jong en zeker knap, iets waar ik wel op zou vallen. Ze lijken me iets pervers, echt mijn type. Caleb en Ace, mooi. Dat ga ik even niet vergeten. Ik luister naar hun goedkope riedeltje en de regels, ik werp niet eens een blik op het papier dat ik in mijn handen houd en gekregen heb van de zogenaamd strenge Caleb. Ik luister wel, maar sla het niet op, waardoor ik nu al weet dat dit nog een moeilijke tijd gaat worden. Ik kan de regels niet eens onthouden, laat staan me er aan houden. Mijn ogen glijden automatisch naar de rest, stuk voor stuk redelijk knappe jongeren. Iedereen is eigenlijk mijn type, moet ik nageven. Dat komt omdat ik gewoon niet zo kieskeurig ben, zolang ik er maar seks mee kan hebben. Daar ben ik nou niet verslaafd aan, ik vind het gewoon leuk en fijn. Hierdoor gaat het nog al eens fout, maar dat maakt mij maar weinig uit.
Ik hoor mijn naam, blijkbaar een kamergenoot. Ik kijk even op naar het meisje met het paarse haar en het meisje dat naar haar toe loopt. Meisjes, meisjes en meisjes. Hoe moet ik er dan ooit vanaf komen, als ze me samen stoppen met zulke verleidingen? Ik schud kort met mijn hoofd, waardoor mijn warrige blonde haar over mijn schouder waaiert. Verder ga ik niet in op de meisjes en laat ik niets van me horen. Ze zoeken het zelf maar uit. Mijn haar doe ik in een warrige staart, omdat ik mijn haar los nogal irritant vind. Hierdoor heb ik het dan ook bijna nooit los. Ik vind het wel grappig dat iedereen hier redelijk goed gekleed is, of tenminste in een stijl, terwijl ik zelf maar iets aangetrokken heb, met het oog op: 'ik moet kleding aan, zolang het maar kleding is'. Ik heb geen stijl, het enige waar je me aan kan herkennen is dat ik maar iets aandoe en het er vaak nonchalant uitziet. Vaak past het meeste me niet eens goed.
Mijn broek is dan eigenlijk ook iets te strak en het spijkerjasje dat ik draag zeker twee maten te groot. Ik rol de mouwen ervan nog eens goed op en lik langs mijn bleke lippen. Een paar van de zandkleurige lokken waaien zachtjes langs mijn gezicht, ze dansen in de wind. Met mijn smalle hand strijk ik ze eens naar achteren, hoewel ze bijna gelijk weer terug komen. Ik heb er weinig zin in dat mijn tas doorzocht word, zo goed heb ik al die dingen nou ook weer niet verstopt en ze zullen er hier vast ervaring mee hebben waardoor ze het zo kunnen vinden. Verdomme, ik kan nu wel alvast afscheid nemen van mijn geliefde drank en coke. Ik mis ze nu al, dat kan ik je wel zeggen. Ik wrijf even zacht met mijn vingers over mijn meest recent opgelopen brandwondjes op mijn onderarm, afdrukken van sigaretten, terwijl ik zelf niet eens echt rook.

---

Your make-up is terrible

Devin Ochoa

'Hallo iedereen, welkom op Camp Wolfe,' werd er door iemand gezegd. Iets wat verward keek ik op naar de persoon waarvan ik dacht dat daar de stem vandaan kwam. Een kerel, duidelijk ouder dan ons zei dat, of die kerel die naast hem stond zei het. 'Mijn naam is Caleb en dit is Ace,' zei één van de kerels en gebaarde vervolgens naar de kerel naast hem. Ik zal de namen maar eens onthouden.. Er werd verteld dat zij de begeleiders waren, dat ze aan ons de papieren met regels gingen geven en onze dagtaken. Ik zuchtte, ach.. Misschien waren dagtaken wel goed, wat afleiding kon geen kwaad, toch? Er werd een papier aan mij gegeven door één van de begeleiders. Nu was ik al vergeten welk naam bij hem hoorde. Ace of Caleb.. Ik zuchtte eventjes en besteedde maar een beetje aandacht aan het papiertje. Ondertussen werd er weer door één van de kerels verder gepraat. Iets over opstaan, roken, drinken, drugs. Enige wat ik deed was zo nu en dan drinken, maar dat was nu verboden. Alsof iedereen zich hier aan ging houden... Ace ging nu verder praten volgens de andere kerel, zal ik nu proberen te onthouden wie, wie is? In ieder geval, de andere kerel.. Caleb.. ging de tassen controleren, waren stikkers nu wel of niet verboden?
'De regels,' begon de kerel die dan Ace moest zijn. Ik negeerde de rest van zijn woorden, ik had hier in mijn hand waar het allemaal op stond. Waarom zou ik dan ook nog naar hem luisteren? De meeste mensen die regels op gingen noemen lieten het klinken alsof het heel erg was, terwijl als je het zelf doorneemt het al stuk minder erg klinkt. Tenminste... zo ging dat bij mij. Ondertussen tijdens het lezen door werden er namen op geroepen.
'Wie heet hier Rye, Roxaba of Rayne?' werd er door iemand geroepen. Lag het aan mij of begonnen al die namen met de letter R, zal het meisje zelf ook met een R beginnen? Ik grinnikte eventjes. Terwijl ik verder las kreeg ik door waarom mensen namen op riepen, we waren in soort van groepen gedeeld. Ik las de eerste slaapzaal door en kwam er achter dat ik daar in zat, samen met nog drie andere. In slaapzaal één en twee zaten vier mensen, maar in slaapzaal drie zaten er maar drie in.
'Wie zijn de o-zo sexy Taylor-Ann, Brookelle en Devin?!' hoorde ik een jongen roepen. Ik knipperde eventjes met mijn ogen en vroeg mij even af of ik het goed hoorde. Ik keek in de richting waar de stem vandaan kwam en zag een jongen staan met zwart kort haar, dat omhoog stond. Ik moest bekennen dat hij er niet verkeerd uit zag, iedereen hier trouwens zag er niet verkeerd uit. Hoe wouden die begeleiders nu voorkomen dat de regels werden verbroken? Ik boog even voorover naar mijn tas om daar eventjes vlug een klein stikkertje uit te halen. Met het stikkertje in mijn hand liep ik naar de jongen toe, die trouwens blijkbaar Jeremiah heette. Zonder te waarschuwen plakte ik het stikkertje op zijn wang en lachte toen vriendelijk naar hem.
'Jeremiah, toch? Je had me geroepen?' vroeg ik aan hem en zwaaide toen eventjes vriendelijk naar hem. 'Aangenaam, ik ben Devin.'

---

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

Aurorea schreef:
Rayne Hazel Crowley
Als de begeleider een shampoofles uit mijn tas haalt bijt ik kort en aarzelend op mijn lip. Hopelijk is dat niet één van de flessen waar de drank in zit, anders ben ik die gelijk kwijt. Tenminste het lijkt me dat hij wil ruiken of er drank in zat. Als hij het zou ruiken omdat hij wil weten hoe mijn haar ruikt, dat zou gewoonweg doodeng zijn, maar als ik eerlijk ben zie ik hem er nog wel voor aan. In een poging hem af te leiden schraap ik mijn keel en vraag ik wat er verstaan wordt onder rebels gedrag en martelen. Zijn blik glijdt even naar mij, maar dan weer terug naar de fles om er aan te ruiken. Ik blijf voor een paar seconden verstijfd zitten maar ontspan snel weer als ik me bedenk dat dat verdacht over kan komen.
'Precies zoals het er staat, Rayne,' zegt Caleb waarna hij de tas dichtritst en aan de andere begint. 'Wanneer iemand zich rebels zal gedragen en hard tegen een begeleider in gaat, dus Ace of ik, dan zijn we geneigd jullie hiervoor te straffen,' verklaart hij simpel. Ik knik en vraag me af hoe ver ik zou kunnen gaan met rebels gedrag. Er is maar één manier om daar achter te komen, maar dat bewaar ik wel voor later. 'En wat als de begeleiders zich niet aan de regels houden, worden die dan ook gemarteld?' vraag ik. Ik ben benieuwd naar wat hij gaat antwoorden. Aan de ene kant kan ik me niet voorstellen dat ze dan ook gemarteld zullen worden, maar het lijkt me wel dat ze íets van een straf krijgen, anders is het niet bepaald eerlijk.
Caleb kijkt me met een opgetrokken wenkbrauw aan als hij al het snoep ziet. Hij schudt zijn hoofd en doet de tas weer dicht. 'Als het op is, kun je niet meer krijgen. Dat besef je toch wel, hoop ik?' Ik knik. 'Waarom denk je dat ik anders zoveel meegenomen heb? Als ik hier ook snoep zou kunnen krijgen, dat had ik minder mee genomen,' antwoord ik. Wat snoep betreft ben ik net een vijfjarige. Ik houd er echt van. En van chocoladekoekjes.
De begeleider staat op en gebaart naar me dat ik van de tas af moet gaan. Ik word echter afgeleid door een meisjesstem die iets vraagt. 'Wie heet hier Rye, Roxana of Rayne?' Het wordt gevraagd door een meisje met opvallend, paars haar. Het staat haar wel, maar zelf zou ik mijn haar zoiets nooit aandoen. Ik ga mijn haar pas verven als het grijs wordt. Als ik er een ander meisje op haar antwoorden kijk ik weer naar Caleb en schud ik lichtjes mijn hoofd. 'Mijn lingerie zit hier in,' meld ik hem zonder blikken of blozen. 'En u bent een man, maar dat wist u vast zelf ook al wel. Hoop ik.' Mijn blik glijdt even naar de andere kampers maar gaat al snel weer terug naar de begeleider voor me. 'Wat ik dus wil zeggen is dat mannen over het algemeen nogal...pervers kunnen zijn, niet dat u er zo uit ziet,' eigenlijk wel, maar dat vertel ik hem maar niet,' maar goed. Je kan nooit helemaal zeker weten wat er in zo'n kerels hoofd omgaat en totdat ik zeker weet dat u niet zo'n vieze kerel bent mag u niet in mijn tas kijken.'

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Caleb Wolfe, begeleider.
Vaag merk ik op hoe Rayne kort en aarzelend op haar lip bijt. Zou het toch iets zijn? Ik rook eraan. Nee, dat is het niet. Gewoon een prima geurende shampoo. Vlak hierna schraapt zij haar keel en vraagt ze wat er word verstaan onder rebels gedrag en martelen. Ik keek even naar haar, dan geef ik haar antwoord en rits de tas dicht. Ik had de fles alweer terug gedaan, als er iets verboden in zou zitten, zou ik het wel afpakken. Simpel verklaar ik wat er onder verstonden word. Rayne knikt.
“En wat als de begeleiders zich niet aan de regels houden, worden die dan ook gemarteld?” Ik frons, maar kijk niet direct op. “Wat is dat nu weer voor een vraag?” stel ik dan uiteindelijk terug, omdat ik ook niet begrijp wat ze ermee wil bereiken. “Dat is nog nooit gebeurd, dus ik begrijp niet wat je vraag voor nut heeft.” Vertel ik haar, maar zucht dan diep en besluit de vraag toch serieus op te vatten. Iets wat ik van mezelf moet, vanwege het werk. “Maar als het toch gebeurd, zal er vast wel iets zijn waardoor diegene een straf of dergelijke krijgt.” Vervolg ik.
Daarna kijk ik met een opgetrokken wenkbrauw op het al het snoep, om hierna de tas dicht te doen. Rayne knikt. “Waarom denk je dat ik anders zoveel meegenomen heb? Als ik hier ook snoep zou kunnen krijgen, dat had ik minder mee genomen,” antwoord ze. “Oké, dat je het maar weet.” Geef ik dan iets in en gebaar haar vervolgens op te staan van de tas. Ze leek echter afgeleid door iemand, volgens mij had er een meisje gevraagd wie ze waren, omdat ze met elkaar op de kamers zaten. Er klonk geroezemoes door elkaar, ze vroegen elkaar wie-wie was, maar ik liet ze voor even. Toch keek ik Ace even aan, dat hij ze in de gaten moest houden totdat ik de spullen verder door zou zoeken.
Abrupt schud ze lichtjes haar hoofd en kijkt naar me. “Mijn lingerie zit hier in,” meld ze me zonder blikken of blozen. “En u bent een man, maar dat wist u vast zelf ook al wel. Hoop ik.” Haar blik glijdt weer even weg, maar al snel weer terug naar mij. Ik snap niet waar ze nu zo bang voor is, ik ben heus geen pervert of iets in die richting. “Wat ik dus wil zeggen is dat mannen over het algemeen nogal… pervers kunnen zijn, niet dat u er zo uit ziet.” Nou, daar is het antwoord al, dacht ik sarcastisch. “Maar goed. Je kan nooit helemaal zeker weten wat er in zo'n kerels hoofd omgaat en totdat ik zeker weet dat u niet zo'n vieze kerel bent mag u niet in mijn tas kijken.”
Voor een kort moment kijk ik haar aan of ze gek is geworden, welke snel terug veranderd in een emotieloze blik. “Sta op, Rayne. Ik moet die tas controleren of ik neem alles in beslag.” Vertel ik haar kortaf. “Ik wil het alleen controleren, verder niets. Ik ben geen vieze pervert die dat om andere redenen doet. Ik ben nu je begeleider.” Zeg ik haar, nu iets zuchtend, terwijl ik haar weer gebaar op te staan.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Rayne Hazel Crowley
De begeleider, Caleb, fronst op mijn vraag. 'Wat is dat nu weer voor een vraag?' vraagt hij uiteindelijk. Ik haal nonchalant mijn schouders op. 'Gewoon, een vraag,' antwoord ik simpel. Ik had niet echt een reden om die vraag te stellen, het was meer uit nieuwsgierigheid, naar wat hij er op zou antwoorden. 'Dat is nog nooit gebeurd, dus ik begrijp niet wat je vraag voor nut heeft,' vertelt hij waarna hij diep zucht. Ik trek mijn wenkbrauwen iets op. 'Dat het nooit is gebeurt wil niet zeggen dat het nooit zál gebeuren,' mompel ik binnensmonds. 'Maar als het toch gebeurd, zal er vast wel iets zijn waardoor diegene een straf of dergelijke krijgt,' vervolgt Caleb. Dat mag ik hopen. Het is niet echt fair als zij gewoon alles zouden kunnen doen zonder er voor gestraft te worden, of iets in die trant.
'Oké, dat je het maar weet,' zegt hij als ik uitleg waarom ik zoveel snoep heb meegenomen. Hmm, snoep. Daar heb ik nu wel zin in eigenlijk.
Als ik vervolgens uit leg waarom hij niet in mijn tas mag kijken, kijkt hij me aan alsof ik gek ben. Zelf zie ik het liever als prettig gestoord. Zijn blik veranderd al terug in een emotieloze blik. 'Sta op, Rayne. Ik moet die tas controleren of ik neem alles in beslag,' vertelt hij kortaf. 'Ik wil het alleen controleren, verder niets. Ik ben geen vieze pervert die dat om andere redenen doet. Ik ben nu je begeleider.' Hij gebaart weer of ik op wil staan. Ik kijk hem onderzoekend aan, terwijl ik blijf zitten. Hij kan wel zeggen dat hij geen pervert is, hij ziet er wel uit als één. Uiteindelijk sta ik toch maar, gepaard met een diepe zucht, op. Dan is het straks maar een pervert die mijn ondergoed ziet. Ik wil niet mijn gitaar, ipod en snoep kwijt raken. Ik rits de tas met het snoep open, scheur een zakje lolly's open, pak er eentje van en stop die in mijn mond nadat ik het papiertje er af heb gedaan en die in mijn broekzak heb gepropt.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Gregory 'Greg' Lorenzo Hojem
Als ik merk dat de tassen gecontroleerd worden, sla ik even mijn ogen ten hemel. Dat was best kinderachtig. Mij kon het echt niet schelen, ik had niks te verbergen, geen drugs, geen alcohol... Ik keek om me heen. Het zou me niks verbazen als een paar van deze mensen toch echt iets mee wilden smokkelen. Ook dat deed weinig bij me. Ze moesten het zelf weten en ik vond het niet erg. Het kamp beviel me minder. Het liefst was ik gewoon weggegaan. Met het geld dat ik had gehad, tot mijn vader in een dronken bui alles afpakte nadat hij me de trap af had gedonderd, had ik rond kunnen komen tot ik werk had gevonden. Ik kon best wel slapen bij familie, die dat zelfs hadden aangeboden. Maar mijn vader was het daar niet mee eens geweest, hij had me naar dit rotkamp gestuurd. Ik zuchtte. Hier mocht volgens mij niks. En nee, ik was niet van plan om echt mijn best te doen om hetero te worden, wat ze hier volgens mij wilden. Er was niks mis mee met biseksueel of homo. Was er geen manier om je uit te schrijven? Gewoon weg te mogen? Sommige mensen leken dezelfde gedachtes als ik te delen, anderen waren uitdrukkingsloos of zelfs blij dat ze hier waren. Mijn ogen gleden langs de mensen en dwaalden uiteindelijk af naar mijn blad. Wie waren Noah en Ethan? Zou hij... Of hij... Of die..? Ik keek weer rond. Zin om te roepen had ik niet. Ook niet om naar iemand toe te lopen en het te vragen. Ik kwam ver van zelf wel achter. Toch was ik een beetje nieuwsgierig en keek opnieuw de mensenkring rond. De begeleiders en de meisjes kon ik uitsluiten, maar dan nog bleven er nog vijf à zes mensen over. Dodelijk verveeld begon ik de begeleiders te volgen die met mensen praatten en de tassen controleerden. Wat een gedoe, kon dat niet later of zo? Waarom lieten ze ons niet gewoon weg gaan? Het begin van het kamp was al saai, en dan moest ik nog beginnen.

---

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

[iemand voor Noah?]

---

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

[is het btw niet handig als Ace ook tassen gaan controleren? Anders duurt het zo lang]

Ik ga straks een post met Caleb schrijven en dan zet ik er gewoon in dat hij alle tassen heeft gecontroleerd, maar een paar dingen in beslag genomen heeft. Dan zet ik onder de post van wie en wat. :'].

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

[haha oke, anders waren we echt kapot lang bezig geweest met die tassen-.]

[ bericht aangepast op 2 jan 2013 - 22:39 ]

Caleb Wolfe, begeleider.
Nonchalant haalt ze haar schouders op. “Gewoon, een vraag.” Antwoord ze simpel, waarna ik antwoord dat het nog nooit gebeurd is, dus ik niet begrijp wat het voor nut heeft. Rayne trekt haar wenkbrauwen iets op. “Dat het nooit is gebeurt wil niet zeggen dat het nooit zál gebeuren.” Mompelt ze binnensmonds. Streng kijk ik haar hier even op aan, dat zeg ik toch ook niet. Dit antwoord had ik eigenlijk wel van haar verwacht, zo’n uitstraling had ze wel, dat ze direct gelijk wilde krijgen. Ik vertel haar dat diegene vast een straf of dergelijke krijgt.
Onderzoekend kijkt ze me aan, terwijl ze nog wel blijft zitten. Ik had haar gevraagd om op te staan, omdat ik anders de hele tas in beslag zou nemen. Uiteindelijk staat ze toch maar op, gepaard met een diepe zucht. Rayne ritst dan de tas met het snoep open, scheurt een zakje lolly’s open en stopt er één in haar mond, nadat ze het papiertje eraf had gedaan. Er zat niets in wat van belang was, wat ingenomen moest worden, dus deed ik de tas weer dicht en zuchtte, voordat ik naar de volgende ging.
Uiteindelijk had ik een paar dingen met alcohol in beslag genomen en zakjes drugs. Rookwaren mochten ze voor de rest wel houden, maar toch zouden we erop moeten letten. Ik ga weer terug staan naast Ace, de spullen in mijn handen, terwijl ik sommige dingen aan Ace gaf. “Jullie mogen nu naar de slaapzalen gaan.” Ik maak plaats en gebaar naar een paar gebouwen die in zicht komen. “Vandaag kunnen jullie elkaar leren kennen, maar er moeten wel gesprekken plaats vinden.” Eindig ik dan.

[Hij heeft drugs van Taylor-Ann Reyes, Rye Liston en Ethan Smith gepakt, maar niet alles. Dat geld ook voor de alcohol die hij bij Roxana en Ethan Smith heeft gevonden.
Wanneer er nog meer mensen aangeven dat ze willen dat er iets afgepakt moet worden door Caleb: ik schrijf het graag. Ghehe.]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Noah Forrister

“Jullie mogen nu naar de slaapzalen gaan.” Caleb maakt plaats en gebaart naar een paar gebouwen die in zicht komen. “Vandaag kunnen jullie elkaar leren kennen, maar er moeten wel gesprekken plaats vinden.” Ik frons even mijn wenkbrouwen. Dus ze zijn echt heel streng hier he. Ik haal even mijn schouders op. Het moet maar. Ik zit hier toch nog even tot ik overtuigend genoeg overkom dat ik Straight ben. Ik kijk even naar het papiertje in mijn hand. Slaapzaal drie dus he? Ik kijk even rond. Zal ik in mijn eentje gaan? Of toch even wachten tot ik mijn kamergenoten gevonden heb? Ik kijk nogmaals rond. Nee Het kan iedereen wel zijn en ik heb niet echt zin om te gaan zoeken. Ik zie ze daar vast wel.
Ik loop richting slaapzaal drie. Als ik de deur open zie ik een ruime hut met een aantal bedden. Ik leg mijn weekend tas op het bed, het verste van de deur. Ik ga ernaast zitten en zucht, Ik kijk even om me heen en schud weer even mijn hoofd. Ik mis mijn huis nu al. Ik pak mijn mobiel uit mijn tas. Geen bereik, natuurlijk. Ik leg het op het nachtkastje. Het boek waar ik in begonnen ben met lezen leg ik ernaast. Ik kijk even in mijn tas. Op mijn kleding na heb ik niet veel persoonlijke spullen meegenomen. Heel veel snoep, ja dat wel. Ik ben een echte snoep kont. Ik neem een snoepje. Ik vouw mijn benen even onder me en rommel in mijn tas. Er moet toch wel iets persoonlijks in zitten wat ik op mijn nachtkastje kan leggen. Ik zucht even. Laat ook maar dat vind ik vast nog wel. Toen had ik geen zin om mijn tas in te pakken, ik was veels te kwaad op mijn ouders, dus heeft mijn moeder het grootste gedeelte gedaan. Ik pak nog een snoepje en kijk verwachtingsvol naar de deur.

---

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

Taylor-Ann Reyes
Nadat mijn tas uitgebreid gecontroleerd was, maakte ik de rits dicht en deed de tas weer om mijn rug. De controle ging best goed, ook al had ik niet veel bij. Caleb had alleen een klein zakje wiet afgepakt, maar het kon erger want gelukkig heeft hij de rest niet gezien. Ik liep richting de slaapzalen, achter een paar anderen aan en ik zocht naar slaapzaal 1. Ik was benieuwd wie er in mijn slaapzaal lagen, het zijn toch mensen met wie je een hele tijd om moet gaan en ik hoopte dat ze aardig zouden zijn. Ik zag het nummer '1' staan bij een van de zalen en liep er langzaam naar binnen. De houten deur kraakte en ik werd meteen aangekeken door twee mensen en ik had geen idee wie ze waren. Ik zag dat er al bij twee bedden tassen stonden dus ik gooide mijn tas neer op een van de bedden daarachter, het zou mij toch niets uitmaken waar ik moest slapen. Ik mompelde zacht 'hoi' en liep naar het bed toe waar ik net mijn tas op gegooid had en viel met een plof neer. 'Ik ben Taylor,' zei ik daarna iets harder, ik bedacht me dat ik misschien aardig moest doen en mezelf voor moest stellen dus dat deed ik, ook al was het misschien onbeleefd omdat ik op mijn bed lag, dat aan de andere kant lag van waar ze stonden te praten. Ik draaide me om en pakte mijn tas, ik zocht mijn sigaretten. Ik pakte een van de vele pakjes en trok het plasticje eraf, haalde er een sigaret uit en pakte mijn aansteker uit het voorvakje en liep meteen naar buiten en ging daar op het houten bankje zitten dat tegen de slaapzaal aanstond.