Andrei / Lilith, wezen.
“Kan je niet iets comfortabelers vinden om me te vervoeren?” bromt ze geïrriteerd. Ik dwing haar echter me aan te kijken en zeg haar waarvoor ik haar nodig heb, terwijl ik haar het klokje geef. Nadat ik dit had gedaan, rolt ze met haar ogen. “Je geeft me niet echt een keus, hé,” mompelt ze sarcastisch, waarop ik zacht vermakelijk grinnik. Mooi dat ze het doorheeft. Ik beveel haar nog sissend dat ze niet weg moet rennen en kleed me dan uit. Hoewel ik haar nog wel had gehoord, zeggen: “Wat jammer nou, ik was net van plan dat te doen.” Dan zal ze het vast en zeker snel te weten komen, want ik zal haar dan gewoon vastzetten bij een boom. Ondanks dat het wel wat lastiger zal gaan, want het is hier wel altijd winter lijkt het, altijd zo ijskoud dat de bomen hier zowat dood zijn. Dit zal dan ook een lastige weddenschap voor me worden, al wil ik geen enkele afslaan als James het me voorstelt.
Van de koude voel ik niets, maar wanneer ik mijn eerste paar stappen in het water zet, ril ik iets. Eigenlijk zou ik er tegen moeten kunnen van mezelf, in elk geval om mijn concurrent te verslaan, maar ik heb nu eenmaal iets tegen de koude. James volgt me al snel. “Al de hele tijd, slome.” Antwoord hij en zet ook voet in het ijskoude water, wat ook een rilling bij hem veroorzaakt merk ik op. Gelukkig ben ik niet de enige, maar we moesten nog voor dit uur dit water uit. Het zou anders ook zeker effecten op ons hebben, we konden er zelfs aan dood gaan. James gaat in het water zitten. “Tot je schouders hé.” Helpt hij mij herinneren, maar ik grijns alleen, als teken dat ik dat heus wel weet. Ik ga het echt niet uit de weg als het een weddenschap met hem niet. Zelfs niet toen er iemand aan overleden was, maar dat was eigenlijk ook logisch, hij was niet zo sterk. Dat wezen liet zich in met mensen die hier toentertijd waren, had nogal een claimobsessie met ze.
Om te laten zien dat ik er niet bang voor was en het aan kon, ging ik ook zitten tot het water aan mijn schouders kwam en grijnsde toen terug naar hem. Hij had een uitdagende blik in zijn ogen. Om hem nog een beetje te stangen, vroeg ik: “Wat was dat daarnet, James? Opgelucht dat je nietige prooi leeft? Vergeet niet wat het met het wezen toen had gedaan…” Grijnsde ik nog altijd, waarna ik mijn tong over mijn tanden liet gaan.
Xavier Hush Gray, wetenschapper.
Sage knikt lichtjes, waarna ze ook overeind gaat staan toen ik dat had gedaan. “Goh, valt het zo erg op?” Het klinkt sarcastisch maar ook ietwat vermaakt, waardoor ik haar even grinnikend aan kijk. Ik zal daar maar niet op antwoorden, niet wetende wat ze erop zal zeggen of doen. Al valt het nu wel een beetje op wat ik denk, ik weet zeker dat Sage dat weet. De laatste tijd lijk ik niet meer zo onvoorspelbaar als dat ik wil eigenlijk zijn, dat is wel bewezen.
Ze kijkt me verbaasd aan als ik zeg dat ik de kleding wel terug ga halen. “O, oké.” Zegt ze er wat aarzelend op. “Kan je ook mijn tas meenemen, die staat er ook nog.” Een halve grijns komt er op mijn gezicht terecht terwijl ik de machine uitloop, al moet ik eerst nog wel iets strompelen, omdat ik het gevoel heb alsof al het gevoel en leven uit mijn benen was. Iets wat eigenlijk ook niet raar is als ik daarnet nog bijna dood was. Toch kijk ik een keer naar achter voordat ik helemaal wegga. Ze leunt tegen de wand en kijkt ongemakkelijk rond. “Tuurlijk, Sage. Geen probleem.”
“Xavier, ik snap het niet zo…” begint ze dan opeens en omdat ik de aarzelende toon daar ook in hoor, kijk ik haar afwachtend en nieuwsgierig aan. Wat zou ze willen vragen? “Waarom probeerde die ene jou te redden en de ander je te doden?” Ik snoof iets, maar het was helemaal niets spottend, het kwam gewoon door de vraag en ik wendde mijn blik wat weg. Dan schud ik mijn hoofd en kijk haar aan, een spijtige, maar ook wazige blik in mijn ogen. “Het ene wezen wil ons allemaal dood en het andere… James…” Mijn stem sterft iets af en zachtjes bijt ik op mijn lip. “Geen flauw idee eigenlijk, ik snap er nu ook vrij weinig meer van.” Geef ik dan toe, wat voor de helft waar is. Hierna draai ik me om en begin weg te lopen.
[ bericht aangepast op 29 dec 2012 - 22:20 ]
Quiet the mind, and the soul will speak.
