Andrei / Lilith, wezen.
“Ik bedoelde gewoon dat ik voor een vrouw niet eens zo klein bent, maar jij voor een man wel redelijk lang,” probeert ze te verduidelijken. “Ik wil geen kleine vriend, dat knuffel helemaal niet fijn en het is nogal awkward als hij op ooglengte van mijn boezem zou zitten,” vervolgt ze, waarop ik haar niet meer aankijk, maar even over mijn lippen lik omdat ze wat droog zijn. Er komt een gedachte bij me naar binnen van Willow met een jongen die klein is, waardoor ik wel een kort humorloos lachje laat horen. Mijn mondhoeken trekken wel iets naar boven, zodat het er als een glimlach uitziet, hierdoor komen er echter wel een aantal scherpe tanden tevoorschijn die ik als wezen heb. Ik moet nodig weer eens naar eten op zoek gaan, maar Willow telt nu nog als entertainment. Bovendien is ze van James en die heeft haar gewonnen, zoals hij zo graag wilde, maar waar is hij nu dan? Nog bij Xavier, zoals zij me vertelde? Sowieso is Erin ook geen eten voor mij, ik wil haar alleen wat pesten, al lukt het haar nu meer bij mij.
Hierna keek ik haar al aan alsof ze een grapje maakte, waarna ik grinnik dat het zo niet werkt. Verontwaardigd snuift zij en slaat beledigd haar armen over elkaar. “Als ik zo’n ‘nietig mens’ ben, waarom praat je dan met me?” vraagt ze met een sarcastische toon erin verworven, waar ik dan wel weer op reageer. Al kijk ik haar eerst aan met een blik vol ongeloof, weet ze dat dan niet? “Entertainment natuurlijk. Een wezen zoals ik op z’n ouwe daggie mag toch wel vermaakt worden door een mens?” Hoewel het een retorische vraag was, verwacht ik al wel dat ze er iets op terug antwoord, zo iemand leek ze mij ook wel. Iemand die met een koppig antwoord gelijk wilde krijgen. “Ben je voor James ook niet entertainment?” Grinnik ik vervolgens. “Daarom ben je nu vast nog niet dood.” Verklaar ik mijn nader, waar ik wel even op frons. Anders was ze nu allang al voedsel geweest.
Toen ik een seksdroom in mijn gedachten kreeg en dat duidelijk liet merken aan Willow, expres natuurlijk, gaf ze me een harde stoot met haar ellenboog. Hierdoor was ik dan ook uit de droom gehaald, wat heel jammer was, want we kwamen net op een stuk aan dat het voor mij wel heel aangenaam was. “Dat wil ik helemaal niet!” protesteert ze. “Ik zeg alleen dat áls jij over zoiets droomt, het in die dromen zal blijven en nooit echt zal gebeuren.” Hierop slaak ik een zuchtje, eentje die zegt dat ze er niets over weet. “Ah, maar Willow toch. Je kunt niet nooit zeggen, je weet niet wat er gaat gebeuren in de komende dagen. Misschien val je wel als een blok voor me.” Zeg ik grijnzend, waarbij ik mijn arm weer om haar schouder sla. Toch moet ik even denken aan Erin, want wat zou ze nu aan het doen zijn? Zou het drankje al uitgewerkt zijn? Ik hoef me ook helemaal geen zorgen te maken dat ze daar weg is, het is voor haar onmogelijk om beneden te komen. “Diegene die het hardste protesteert, wil het stiekem wel.” Grijns ik vervolgens.
Hierna ging het onderwerp over de blauwe vlekjes op Willow haar lichaam. Ik vertel haar op een serieuze toon dat het zou kunnen, hoewel ik het deels gelogen heb. Stiekem wil ik gewoon naar haar ontblote lichaam kijken en misschien voelen, maar ik hoop gewoon dat ze dat nu niet doorheeft. Wantrouwig kijkt ze me aan. Uiteindelijk mompelt ze dan dat het oké is en met tegenzin trekt ze haar shirt uit, waardoor er een rode, kanten BH zichtbaar wordt. “Schiet wel een beetje op, want het is koud.” Direct loop ik een paar rondjes om haar heen, bestudeer haar lichaam zonder grijns, maar wanneer ik achter haar sta, glipt er toch een pervers glimlachje op mijn iets volle lippen. Ik had gehoopt dat ze het zou toestemmen, niet verwacht, ach, mensen en hun naïviteit. Mijn vingertoppen laat ik strelend over haar rug gaan, de warme huid waartegen de koelte van de lucht slaat. Dan zucht ik even diep en nog voordat ik mijn vingers bij haar BH bandje laat komen, trek ik het terug en ga voor haar staan. “Nergens, alleen op je arm. Kom mee, dan breng ik je met mij mee en krijg je een tegengif ervoor.” Meld ik haar, emotieloos.
Xavier Hush Gray, wetenschapper.
Wat verlekkerd likt James over zijn lippen heen en praat hij snel, hoewel ik het niet kan laten en mijn blik in mijn ooghoeken op zijn lippen blijft hangen. Ik wil die van mij direct terug op die van hem drukken, maar probeer me zo goed mogelijk in te houden, ondanks dat ik weet dat het niet lijkt te lukken. Jezus, hoe had ik het al die tijd in kunnen houden om hem niet aan te raken? Die tijd dat ik bij hem in de buurt stond zonder ook maar iets te doen, het lijkt echt onmogelijk in mijn ogen als ik daaraan terug denk. Ik had nog antwoord gegeven op wat hij zei, waardoor hij verder praat en opstaat. Mijn ogen gleden over zijn lichaam en ik keek hem met open mond aan, waarna ik naar adem hapte. Gelukkig kan ik me wel weer bij elkaar rapen, want volgens mij is dit echt niet meer gezond gewoon. Het lijkt wel alsof ik nu de hele tijd naar hem verlang, zelfs nu ik net klaar ben.
Grijnzend had ik gezegd dat hij dan hetzelfde moet doen. Hierdoor trekt er een grote grijns over zijn lippen heen, waar ik weer even naar kijk totdat hij antwoord geeft. “Prima, dat is afgesproken.” Ik knik even hierop en grijns dan. Nu kan hij niet meer terug, want ik zal het hem laten herinneren. Nu kom ik ook helemaal overeind en strek mezelf iets uit, terwijl ik hem grijnzend aankeek en mijn kleding oppakte. Die van hem pakte ik ook op, welke ik in zijn armen duwde en hij het aanpakt. Ik had hem gezegd dat ik zelf loop, dat ik er zelf fit genoeg voor ben en eerlijk gezegd, klonk dat nogal dubbelzinnig. Iets dat ik misschien wel zo bedoeld had, waarna ik snel vervolgde dat we wel konden gaan. “Ja, dat heb ik gemerkt.” Mompelt hij op het fit-zijn, waarna hij zich haastig naast me voegt, maar ik laat enkel een wazig grijnsje zien, omdat ik kort in gedachten was verzonken. Ik twijfelde nu enorm of ik hem moest vertellen over de machine, die bijna gemaakt was en we hier weg konden… Dagenlang hadden we, vooral Sage en ik, eraan gewerkt en nu was het eindelijk bijna klaar. Wie weet wat James zou doen met de machine of mij als ik het hem zou vertellen? Nee, ik houd het nog wel even voor me, denk ik zo.
“Hm, je zou vaker naakt door het bos in dit licht moeten lopen.” Merkt hij op een nonchalante toon op. Mijn gedachten zijn echter nog altijd ergens ver weg en ik reageer er niet zo op, maar bijt wel kort op mijn onderlip. “Siert je wel.” Ik knipper een enkele keer met mijn ogen en kijk hem dan grijnzend aan. Ik moet wel, zo heeft hij tenminste niets door. “Als jij de wacht maar houd, James.” Zijn naam had ik op een uitdagende, verleidelijke toon uitgesproken, waarna ik mijn blik expres tergend langzaam over zijn gespierde lijf liet gaan voordat ik deze weer voor me richtte. Hij grijnst eens, maar bijt dan op zijn lip en kijkt weer vooruit. “Heb je zin om te zwemmen?” vraagt hij dan, waardoor ik aangenaam zucht en knik. “Dat was wel de bedoeling ja. Zeg niet dat ik in mijn eentje moet hé, ik wil jou lijf ook nat zien worden door het water.” Grijns ik groots, terwijl ik nieuwsgierig afwacht naar wat zijn antwoord hierop is. Hierdoor krijg ik al direct voor me te zien hoe er waterdruppels over zijn lichaam glijden en ik moet hard op mijn lip bijten om een genotvolle zucht niet te laten blijken of om hem weer aan te raken. Zo merk ik ook niet op hoe hij verlangend over zijn lippen heen likt.
Abrupt voel ik hoe zijn vingers kort langs mijn hand strijken en ik frons kort, terwijl er een rilling door mijn lichaam gaat. Was dat nu maar niet gebeurd, want zijn aanraking liet direct weer dat verlangende gevoel in mij los, wat ik zo graag wilde controleren. Ik klem mijn kaken sterk op elkaar hierdoor en blijf voor me kijken, zonder naar James te kijken en hem aan te vallen door mijn lippen op die van hem te drukken. Gelukkig duurt het volgens mij niet lang meer voordat we er zijn, ik moet even wat koelte vanwege dit alles. Zelfs de lucht lijkt nu voor mij drukkend te zijn en die verlangende sfeer komt weer bij mij op, alleen vanwege die aanraking en omdat ik zo stom ben geweest te zeggen dat James naakt door het bos met me mee moet lopen. “Trek je kleding maar weer aan.” Zeg ik dan vervolgens, omdat ik me anders echt niet meer in lijk te houden. Hoewel het nu wel een beetje koud lijkt nu, na dit alles… wat totaal niet mijn bedoeling was. Ik wil hem gewoon niet laten merken dat ik hem weer wil aanraken.
[ bericht aangepast op 10 jan 2013 - 19:31 ]
†
