[‘Een antwoord uit een bijna dooie krijgen is ook niet echt goed werk.’ Lol, dat is veelbelovend.]
Andrei / Lilith, wezen.
Het meisje, Erin, schrikt duidelijk en draait zich snel om. Het is iets waardoor ik toch wel vermakelijk, maar ook lichtelijk spottend begin te grinniken, waarna een grijnsje zich op mijn lippen achterlaat. Ik kijk toe hoe ze argwanend een stap naar achteren zet. Onderzoekend kijkt ze me aan, het is echter logisch dat ze me niet kent, aangezien we elkaar niet hadden gezien. Of zij mij niet in mijn mannelijke echte gedaante tenminste. De vrouwelijke mocht zij net mee kennis maken. Uch, ik heb er een grondige hekel aan als ik zo timide en liefjes moet doen tegen een mens. Het zorgt ervoor dat ik haar nu eigenlijk direct mee wil nemen om haar van al het vlees op haar botten te ontdoen, het bloed uit haar aderen drinken. Ik houd me echter in, voor zover ik dat nog kan met een grijns op mijn gezicht.
“En wie ben jij?” vroeg ze me nog, terwijl ze mij in de gaten blijft houden. Het maakt mij niet uit, hetzelfde doe ik bij haar. Overdreven zodat zij het ziet, laat ik zelfs mijn ogen vermakelijk over haar heen gaan. “Andrei.” Terwijl ik dit zeg, laat ik mijn tong over mijn lippen gaan en peil haar reactie. “Als je me aanvalt dan ga ik gillen.” Ik grijns groots en zet me af van de boom, terwijl ik een stap in haar richting doe en mijn armen naast me laat hangen. “Fun.” Fluister ik nog aangenaam, een licht sadistische toon erin, terwijl ik hetzelfde grijnsje op mijn lippen heb. Dan beweeg ik richting haar en pak haar snel op, zodat ik haar over mijn schouder kan gooien. Hardhandig, wel te verstaan. “Scream all you want, I couldn’t care less.”
Xavier Hush Gray, wetenschapper.
Ze gooit nu al voor de derde keer een nieuw flesje over me leeg, waarbij ik mijn hoofd wel iets wegdraai zodat het niet over mijn ogen of in mijn mond komt. Hopelijk zal het snel beter gaan, want hoe het er nu uitziet en hoe het voelt, is alles behalve prettig. Hoe lang zal dit al aan de gang zijn? Zeker een halfuur en het lijkt steeds erger te worden. Mijn lichaam brand gewoon en hoewel ik, op mijn boxer na dan, helemaal naakt ben, zal ik gewoonlijk het nu tenminste iets koud moeten hebben. Dit was nu niet echt een warme wereld, of dimensie in dat geval. Het water was wel koud, maar op dat moment leek het me ook niet door te dringen.
Nu heb ik er al helemaal geen last van en ergens heb ik ook enorm veel respect, maar ook medelijden, voor Sage. Ze probeert me te helpen en heeft zelfs haar koppige, sarcastische gedrag aan de kant gezet ervoor. Al zal er vast nog wel iets zijn waarom ze me nog meer helpt, maar nu wil ik er niet aan denken. Abrupt staat ze weer op, werpt mij een verontschuldigende blik toe en loopt snel de machine uit. Ik probeer haar toch wel iets na te kijken, omdat ik eerlijk waar niet snap waarop ze doelt. “Willow, Damien, Amber, Erin, iemand!” roept ze luid over de open plek, terwijl ik nu wel opmerk hoe haar ogen paniekerig heen en weer schieten. Ergens wil ik gewoon dat ik een grapje maak en alles weer goed is, dat ik haar maar in de maling houd, was dat maar zo. Dat is echter niet het geval en bij haar volgende woorden krimp ik dan ook iets in elkaar. “Volgens mij gaat Xavier dood…” Haar stem sterft dan wel weg en ik mag dan wel echt dood aan het gaan zijn, het is nog steeds confronterend het te horen.
Haar handen zet ze vol afgrijzen in haar haar en ik hoop dat ze het allemaal nog red. Ironisch eigenlijk, ik heb nooit gedacht zo aan mijn einde te komen. But then again, who has? Sage draait zich om en loopt opnieuw naar de machine, waar ze in de opening blijft staan. “Er komt zo iemand aan.” Mompelt ze, terwijl ik heus wel weet dat het waarschijnlijk niet het geval is. Willow zit ergens fijn met James en weet ik veel wat ze aan het doen zijn. De anderen reageren niet, ik weet ook niet waar ze zijn gebleven en Sage is de enige die me helpt – die op het punt staat het te begeven. “Kan ik…” Ze lijkt haar woorden hierna kwijt te zijn, maar begint toch weer te praten. “Helpen of zo…” mompelt ze in het niets. Ik kijk haar even aan en probeer te glimlachen, wat echter als een grote faal komt, want een pijnscheut schiet er door mijn lichaam en ik klem mijn arm tegen mijn buik aan. Nog steeds op mijn zij gedraaid, begin ik toch weer naar een punt in de machine te staren. Het is zo doelloos, wachten op de dood. Ik ben zo helemaal niet, ik ben er eigenlijk ook niet bang voor, maar toch gaat er een lichte paniek door me heen. Ondanks dat ik me enkel kan bedenken dat ik niet wil dat de anderen wat overkomt, zelfs nu. Domme Xavier.
“Sage, wat is er mis?” hoor ik opeens een wel erg bekende stem vragen. Ja hoor, een seconde later staat Willow in de opening, maar ik knijp alleen pijnlijk mijn ogen dicht. Daar komt het, de woorden dat het mijn eigen schuld is of wat ze dan ook maar kan verzinnen. Eigen schuld, dikke bult, zoiets. “Wat is er gebeurd?” Het verbaast me dan ook werkelijk als ik opeens een bezorgde toon in haar stem hoor, dus doe ik mijn ogen iets open en merk dat ze naast me neer knielt om vervolgens een hand op mijn voorhoofd te leggen. Die is natuurlijk gloeiend heet ondertussen, het zal me niet verbazen als mijn lichaamstemperatuur dan ook de pan uitstijgt. Ik kijk even hulpzoekend naar Sage, aangezien ik het echt niet wil, maar ook niet kan uitleggen. Niet normaal tenminste en ik wil mijn adem besparen.
[ bericht aangepast op 27 dec 2012 - 1:13 ]
Quiet the mind, and the soul will speak.
