[RPG] Dimension Travel O6 - Speeltopics

Wezens:
• Assassin - James.
• Nychta - Athan Romanescu
• Tortura | Hidan - Andrei Shade Vaughn / Lilith.

Meisjes:
• Aurorea - Willow Nastya Reyes.
• Nychta - Amberlynn Lee Jefferson.
• Assassin - Sage Evangeline Clark
• Aurorea - Erin Naveen Lightwood

Jongens:
• Exasperated - Jack Rush.
• Oromis - Damien Hunter.

Wetenschappers:
• Tortura | Hidan. - Xavier Hush Gray.

Regels RPG:
• Ooc binnen de haakjes: (), [], {}.
• 16 + teksten mag.
• Geen perfecte rollen. Iedereen heeft wel wat minpuntjes.
• Max. 2 Personage's p.p.
• Schrijf meer dan 1 á 2 zinnetjes. Anders valt de Rpg dood en het is echt niet zo moeilijk.
• Geen ruzie maken. Hou het gezellig! De personage's zelf mogen wel ruzie maken.
• Geen andere dingen verzinnen van de verhaallijn of ervan afwijken. Hou je er gewoon aan.
• Maak geen grote beslissingen in je eentje en je bestuurt de personage van de ander niet! Alleen die van jezelf.
• Have fun! (:

[ bericht aangepast op 23 dec 2012 - 16:52 ]

---

†

James - wezen

Willow glimlacht geamuseerd op mijn smekende woorden. Ze likt even over haar lippen heen waardoor het ook alleen maar erger word. Hierna bijt ze op haar onderlip en automatisch lik ik over mijn eigen lippen, vol verlangen. "Hmmm." is het enige wat ze zegt, alsof ze er over na denkt. Ik kijk haar dan ook verlangend af, afwachtend tot ze eindelijk een antwoord geeft. Ze buigt haar hoofd naar de mijne toe, pas na enkele gekmakende minuten. en ze stopt als er nog een paar centimeter tussen onze lippen zit. Er is een vermaakte fonkeling in haar ogen te zien. "Nee." zegt ze en gelijk verschijnt er een teleurgestelde blik in mijn donkere ogen. "Had je me maar niet halfnaakt naar de open plek moeten brengen." voegt ze er op een beschuldigende toon aan toe, terwijl haar lippen nog steeds dichtbij de mijne zijn.
Mijn mond zakt een stukje open en ik grom hierna zacht. "Je deed het gewoon expres, dit keer ben jij degene die met mij speelt." De woorden klinken oprecht verbaasd, maar ik zie de humor er wel van in. Er speelt een klein grijnsje over mijn lippen heen. "Oh lieverd, je hebt me zo enorm opgewonden gemaakt dat ik best in staat ben om je alsnog hier en nu te nemen, zonder jouw toestemming. Maar dat doe ik niet, goed gespeeld, Willow." zeg ik met goedkeuring in mijn stem en ik laat haar los om een kleine afstand van haar te kunnen nemen. "Je bent een waardige tegenstander, dit had ik niet verwacht." Ik haal mijn hand door mijn donkere haar heen en vis mijn shirt van het bed af, al trek ik hem niet gelijk aan. "Dus dit, tussen jou en mij, zal nooit echt gebeuren?" vraag ik dan.

---

Your make-up is terrible

Xavier Hush Gray, wetenschapper.
Sage rookte een paar sigaretten, terwijl ik wat takken bij elkaar zocht en zo een soort standaard maakte waar ik mijn kleding op kon leggen, zodat ze wat op droogden. Ze schrok duidelijk op toen ik wat uitriep, maar ik hield mijn gegrinnik binnen. Wanneer ze opmerkt dat ik alleen een boxer aan heb, trekt ze opnieuw haar wenkbrauw naar me op.
“Je weet toch wel dat je eerst je kleding uit moet doen voor je gaat zwemmen?” vraagt ze sarcastisch. “Je komt trouwens mooi op het juiste moment. Je mag bedenken hoe je water gaat koken voor je koffie.” Zegt ze er vlug achteraan en staart terug naar het vuur, waarna ze haar opgerookte sigaret erin gooit.
“Hadden we maar een blik of iets,” murmelde ik, terwijl ik wazig om me heen keek, maar niets opmerkte dat we konden gebruiken. Verdomme, ik wil mijn koffie. Heb ik eindelijk Sage over gehaald met me te delen, krijgen we dit. Toen draaide ik me naar haar om met een grijnsje. “Ik ging mijn kleding wassen en tja, mezelf,” Er kwam een schaapachtig glimlachje op mijn lippen, terwijl ik nog naar haar keek. Toen liep ik naar haar toe en boog iets voorover, maar wel zo dat ik genoeg tegenstand kon bieden als ze me weg zou duwen – waar ik haar wel voor aan zag.
“Ruik maar, veel beter, toch?” Gniffelde ik.

Andrei / Lilith, wezen.
“Verschrikkelijk. Je wilt niet weten hoe erg,” antwoordde ze droog, waarop ik met een serieuze psychologen-stem zei: “Ach, wil je erover praten?” Ik kon het echter niet laten een sarcastische toon erdoor te laten horen. “Iemand is chagrijnig,” zingt ze op een vrolijke toon toen ik wat schold, maar ik merk het helemaal niet op en loop gewoon door.
Wanneer we bij de trap aankomen, loop ik deze gewoon op zonder aandacht te schenken aan Erin – nog steeds vergeten dat zij erbij zit. Ik kan dat gewoon, maar zij zal er zeker duizenden keren vanaf vallen omdat het glad ijs is. Na enkele minuten ben ik dan ook halverwege, maar kijk op als ik wat hoor. “Kut trap.” Gromt iemand zacht, Erin. Ik kijk naar beneden en lach zachtjes om het tafereel, dat ze van de trap af gegleden is en nu over haar kont wrijf.
“Mensen…” verzucht ik dan, aangezien ik haar zou moeten helpen. Mijn ledematen kunnen nu gewoon bewegen zonder pijnlijk stijf te zijn, ik zal het alleen nog wel iets koud hebben totdat ik hier weg ben. Op mijn langzame gemakje loop ik naar beneden, til haar op zonder erop te letten wat zij wil en gooi haar weer over mijn schouder, terwijl ik de trap weer op loop. “Een blok aan je been zullen ze zijn.” Ik moet maar eens verzinnen hoe ik haar zal verorberen. Bovenaan de trap gekomen, zet ik haar weer neer.

[ bericht aangepast op 31 dec 2012 - 15:06 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Willow Nastya Reyes
Ik grinnik zacht als zijn mond een stukje open zakt en vervolgens zachtjes gromt. 'Je deed het gewoon expres, dit keer ben jij degene die met mij speelt.' Hij is duidelijk echt verbaasd, maar aan het grijnsje op zijn lippen te zien vindt hij het niet erg. 'Oh lieverd, je hebt me zo enorm opgewonden gemaakt dat ik best in staat ben om je alsnog hier en nu te nemen, zonder jouw toestemming. Maar dat doe ik niet, goed gespeeld, Willow,' zegt hij met goedkeuring in zijn stem. Ik trek mijn wenkbrauwen iets op. 'Nee, dat zou je niet doen,' beslis ik. 'Het is je eigen schuld dat je opgewonden raakte. Dan moet je je mannenhersens maar beter leren te beheersen,' grinnik ik vervolgens.
Als hij me loslaat zet ik voor de zekerheid een stapje naar achteren. Je kan het nooit zeker weten met hem.
'Je bent een waardige tegenstander, dit had ik niet verwacht.' Hij haalt een hand door zijn donkere haar en pakt zijn shirt van het bed. 'Je had me gewoon niet moeten onderschatten,' zeg ik. 'Ik ben tot nog wel meer in staat dan dit alleen,' vervolg ik mysterieus.
'Dus dit, tussen jou en mij, zal nooit echt gebeuren?' vraagt James dan. Nu aarzel ik even. 'Dat weet ik niet,' antwoord ik eerlijk. 'Misschien wel, misschien niet. Hangt er vanaf wat er voor de rest gebeurd.'

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Sage Evangeline Clark

Xavier heeft al een standaard gemaakt waar hij zijn kleding op laat drogen, die blijft dus gewoon mooi in zijn boxer rondlopen. Ik zeg dat hem dat hij net op tijd is om te bedenken hoe hij het water voor zijn koffie gaat koken. "Hadden we maar een blik of iets." murmelt hij, terwijl hij wazig om zich heen kijkt, maar niets lijkt te merken. Ik had hetzelfde al opgemerkt, helaas. "Ja, dan was de koffie nu wel al klaar en op geweest." mompel ik. Dan draait hij zich naar me om met een grijnsje op zijn lippen, wat ergens toch best eng aandoet. "Ik ging mijn kleding wassen en tja, mezelf," Er komt een schaapachtig glimlachje op zijn lippen, terwijl hij nog naar me kijkt. Jeetje, wil ik het wel weten?
Dan loopt hij naar mij toe en buigt iets voorover, maar wel zo dat hij genoeg tegenstand kan bieden als ik hem weg zou duwen. Hierdoor probeer ik mezelf gelijk naar achter te schuiven met een wat paniekerige blik in mijn ogen. Wat is hij nou helemaal van plan? "Ruik maar, veel beter, toch?" gniffelt hij. Ik grimas en hou zoveel mogelijk afstand van hem. "Ik wil helemaal niet aan je ruiken, Xavier." murmel ik. "Rot op." Ik kruip weg en spring overeind om Xavier een enge blik toe te werpen en aan de andere kant van het vuur weer te gaan zitten. "Vreemde vogel." mompel ik.

James - wezen

Ze trekt haar wenkbrauwen iets op. "Nee, dat zou je niet doen." beslist ze. "Het is je eigen schuld dat je opgewonden raakte. Dan moet je je mannenhersens maar beter leren te beheersen." grinnikt ze vervolgens. Ik grijns even. "Jij altijd met je weerwoord. Je weet dat ik zo reageren en je lokt het zelf uit." grinnik ik en ik heb nu alleen maar de neiging om haar te straffen en het alsnog te doen.
Ze zet een stap naar achteren als ik haar los heb gelaten, wat eigenlijk niet hoefde. "Je had me gewoon niet moeten onderschatten." zegt ze. "Ik ben tot nog wel meer in staat dan dit alleen." vervolgt ze mysterieus. Geïnteresseerd door haar woorden trek ik mijn wenkbrauw omhoog. "Daar zal ik proberen achter te komen, dat weet je wel hé?" vraag ik.
Ze lijkt te aarzelen na mijn vraag en ik kijk iets hoopvol naar haar. "Dat weet ik niet." antwoord ze eerlijk. "Misschien wel, misschien niet. Hangt er vanaf wat er voor de rest gebeurd." Ik grijns breed, natuurlijk kan ze me gewoon niet weerstaan, zeker niet nu ze er iets van heeft meegekregen hoe goed ik ben. "Hm, dat klinkt eigenlijk nog best goed..." Ik trek het zwarte shirt over mijn hoofd heen en kijk Willow onderzoekend aan.
"Ik vind het knap van je dat je zomaar kon stoppen." zeg ik dan tegen haar. "Zeker bij mij." Ik grijns eens, mijn ego krijgt hier alleen maar nog een boost van. "Maar we kunnen beter even iets anders gaan doen nu..." begin ik dan aarzelend. In de grot hangt de geur van opgewonden mensen, de spanning trilt na in de geladen lucht. Ik wil vragen of we nu kunnen kijken hoe het met Xavier gaat, maar ze reageert er nooit goed op, dus doe ik het niet.

[ bericht aangepast op 31 dec 2012 - 15:29 ]

---

Your make-up is terrible

Xavier Hush Gray, wetenschapper.
“Ja, dan was de koffie nu wel al klaar en op geweest.” Mompelt ze, waarop ik haar even aankijk. Zoiets dacht ik al ja, het is dus maar goed dat ze het niet zo snel weet waar ze het in kan doen. Net zoals ik trouwens, we hebben niets hier waar het in kan of waarmee we iets kunnen maken. Verdomme, ik verlangde nog wel zo naar die koffie, ook al was het geen echte. Ik was er opgelucht mee te horen dat ze het in elk geval bij zich had.
Ik loop hierna naar haar toe om me wat voorover te buigen en murmel wat, waarna zij zich direct naar achter schuift met een wat paniekerige blik in haar ogen. Ben ik zo eng dan? Haar grimas die ze dan heeft, bevestigd dat nog maar eens en ze houd dan ook zoveel mogelijk afstand van mij. Ik snap niet wat ik precies verkeerd heb gedaan, echter krijg ik het idee dat ze zich ongemakkelijk voelt met mannen dichtbij haar in de buurt. Er moet wat geweest zijn waardoor dat veroorzaakt is bij haar.
“Ik wil helemaal niet aan je ruiken, Xavier.” Murmelt ze. “Rot op.” Ze kruipt weg en springt vervolgens overeind om me een enge blik toe te werpen, maar ik lach enkel zachtjes, een vermakelijke blik in mijn ogen. Sage ging aan de andere kant van het vuur zitten en mompelde dat ik een vreemde vogel was. Voor een klein moment kijk ik even peilend naar haar, maar beslis dan toch richting haar af te lopen en opnieuw voorover te buigen – dit keer wel op een passende afstand, wat voor mij genoeg was in elk geval. “Ik doe je heus niets hoor, Sage. Het duurt echt maar één seconde,” zeg ik dan, het eerste wat beledigd murmelend.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Willow Nastya Reyes
James grijnst. 'Jij altijd met je weerwoord. Je weet dat ik zo reageren en je lokt het zelf uit,' grinnikt hij. Ik knipper onschuldig met mijn wimpers. 'Hoe zou ik dan moeten weten dat jij zo zou reageren?' grinnik ik. 'En trouwens, het is je eigen schuld. Jij bent degene die mij zoende, als je dat niet had gedaan dan had ik je ook niet zogenaamd “uitgelokt”,' vervolg ik bijdehand.
Als ik zeg dat ik tot wel meer instaat ben, trekt hij zijn wenkbrauw op. 'Daar zal ik proberen achter te komen, dat weet je wel hé?' vraagt hij. Ik haal mijn schouders op. 'Dat zullen we wel zien. Je mag dan alleen niet gaan zeuren dat ik je weer uitlok,' antwoord ik.
Op mijn antwoord dat we nog wel zien wat er gebeurt, grijnst hij breed. 'Hm, dat klinkt eigenlijk nog best goed...' Hij trekt het zwarte shirt over zijn hoofd om mij vervolgens onderzoekend aan te kijken. 'Ik vind het knap van je dat je zomaar kon stoppen. Zeker bij mij,' grijnst hij. Als er ooit iets komt dat je jezelf kan klonen, dan zie ik hem er nog wel voor aan om seks te hebben met zijn kloon. Bah. 'Ik laat me niet alleen door mijn lichaam leiden, in tegenstelling tot andere mensen hier,' grinnik ik, duidelijk doelend op James.
'Maar we kunnen beter even iets anders gaan doen nu...' begint hij dan aarzelend. Ik knik. 'Voor we iets anders gaan doen kunnen we misschien beter mijn slaapzak pakken'. Aarzelend kijk ik James aan. 'Als ik hier nog mag slapen tenminste...' vervolg ik op een iets onzekere toon.


Erin Naveen Lightwood
Als ik van de trap gegleden ben, kom ik weer overeind terwijl zacht de trap vervloek en over mijn billen wrijf. Ik besluit niet langer op Andrei te wachten en dat ik gewoon zelf ga proberen de open plek te vinden. Maar net als ik wil weglopen word ik opgetild en weer over zijn schouder gegooid. 'Een blok aan je been zullen ze zijn,' hoor ik Andrei zeggen. Ik snuif verontwaardigd. 'Je hoeft me niet mee te slepen hoor. Je kan me ook gewoon naar het kamp toebrengen, dan ben je van me af,' zeg ik. 'En als je daar te lui voor bent moet je ook niet zeuren dat ik een blok aan je been ben,' vervolg ik.
Het duurt niet lang voordat we bovenaan de trap zijn aangekomen, waar Andrei mee neerzet. Ik vind het hier kouder als beneden en ben dankbaar voor de jas, zelfs al is die van deze rare kerel. 'Is het nog ver lopen?' vraag ik, ook al heb ik zelf nog maar een klein stuk gelopen. Ik houd gewoon niet van lopen, of rennen. Dat verklaart waarschijnlijk wel hoe het kan dat mijn conditie zo slecht is.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Sage Evangeline Clark

Xavier lacht enkel zachtjes om mijn vluchtende gedrag, met een vermakelijke blik in zijn ogen. Hoe komt hij ineens in zo'n vrolijke bui? Als ik aan de andere kant zit, kijkt hij voor een klein moment peilen naar mij. Tot mijn ongenoegen loopt hij alsnog mijn kant op en buigt hij opnieuw voorover naar mij, dit keer op een gepaste afstand, maar nog altijd te dichtbij voor mij. Dat ik daarnet in mijn paniek dat hij zowat dood ging zo dichtbij hem kwam, zo bezorgd was en hem hielp is heel iets anders, nu gaat het voor mij gewoon te ver. "Ik doe je heus niets hoor, Sage. Het duurt echt maar één seconde." zegt hij dan, het eerste wat beledigd murmelend.
Ik schuif opnieuw wat van hem af. "Dat weet ik heus wel." antwoord ik, al weet je het maar nooit. "En ik geloof ook wel dat je nu beter ruikt, want ik ruik je tenminste niet meer van een kilometer afstand. Ik wil gewoon niet aan je ruiken." Ik voel me een beetje in het nauw gedreven en doe mijn best om de neiging te onderdrukken om hem weg te duwen en uit te schelden. "Ik snap niet waarom ik perse aan je moet ruiken. Vraag het aan iemand anders die het leuk vind om mensen te besnuffelen, ik ben geen hond." Hiermee probeer ik mijn schild weer op te trekken en hem weg te jagen met mijn botte gedrag. Hij is al enigszins afgebrokkeld door alles wat hier gebeurt is.

James - wezen

Ze knippert onschuldig met haar wimpers. "Hoe zou ik dan moeten weten dat jij zo zou reageren?" grinnikt ze. "En trouwens, het is je eigen schuld. Jij bent degene die mij zoende, als je dat niet had gedaan dan had ik je ook niet zogenaamd “uitgelokt”." vervolgt ze bijdehand. "Oh, nu lok je het wel heel erg uit. Pas maar op, of ik geef je er nog straf voor." grijns ik iets pervers. Ze haalt haar schouders op. "Dat zullen we wel zien. Je mag dan alleen niet gaan zeuren dat ik je weer uitlok." antwoord ze en ik grinnik. "Dat zal ik dan niet doen, dan zal ik het uitlokken en flink ook. Je weet niet wat je overkomt." antwoord ik op een geheimzinnig toontje. Ik lik uitdagend over mijn lippen heen terwijl ik haar doordringend aan kijkt.
"Ik laat me niet alleen door mijn lichaam leiden, in tegenstelling tot andere mensen hier." grinnikt ze, duidelijk doelend op mij als ik zeg dat het knap van haar is dat ze zo kon stoppen, zeker bij mij. "Gelukkig ben ik daar niet de enige in, anders was het zo saai." Ik haal nonchalant mijn schouders op, het zegt maar weer eens hoe geweldig ik eigenlijk ben. Ze knikt. "Voor we iets anders gaan doen kunnen we misschien beter mijn slaapzak pakken." Aarzelend kijkt ze mij aan. "Als ik hier nog mag slapen tenminste..." vervolgt ze op een iets onzekere toon.
Ik tover een lieflijke glimlach op mijn lippen. "Natuurlijk mag je hier blijven slapen. Zeker na net..." Ik schenk haar een perverse glimlach, waarna ik verdwijn naar onder aan de rots en haar slaapzak van de grond vis. Al snel sta ik weer naast haar en leg ik de slaapzak op het bed neer. "Zo." zeg ik tevreden, het is me gelukt ook, op een nog betere manier dan ik had verwacht. "Wat wil je nu doen?" vraag ik vervolgens.

---

Your make-up is terrible

Willow Nastya Reyes
'Oh, nu lok je het wel heel erg uit. Pas maar op, of ik geef je er nog straf voor,' grijnst James pervers. 'Straffen nog wel,' grinnik ik. 'Kinky hoor James,' zeg ik met een lichte grijns.
'Dat zal ik dan niet doen, dan zal ik het uitlokken en flink ook. Je weet niet wat je overkomt,' zegt hij op een geheimzinnig toontje. Uitdagend likt hij over zijn lippen heen terwijl hij me doordringend aankijkt. 'Hmm, dat zal je meer je best moet doen dan zo net,' grijns plagerig. 'Maar goed, wie weet gebeurd er wel nooit meer iets,' voeg ik er aan toe.
'Gelukkig ben ik daar niet de enige in, anders was het zo saai.' Nonchalant haalt hij zijn schouders op. Als ik aarzelend heb gevraagd of ik hier nog mag blijven slapen tovert hij een lieflijke glimlach op mijn lippen. 'Natuurlijk mag je hier blijven slapen. Zeker na net...' Hij glimlacht even pervers en gaat daarna weg op de slaapzak onder aan de rots weg te halen. 'Haal je maar niks in je hoofd!' roep ik hem lachend na.
James is al snel weer boven en legt de slaapzak neer op het bed. 'Zo,' zegt hij tevreden. 'Wat wil je nu doen?' vraagt hij daarna. 'Hmm, mij maakt het niet zoveel uit, zolang het maar niks met straffen te maken heeft,' antwoord ik.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

James - wezen

"Straffen nog wel." grinnikt ze. "Kinky hoor James" zegt ze met een lichte grijns. "Heel kinky. Wacht maar, je zal iets heel nieuws beleven." beloof ik haar, maar ik meen het uiterst serieus. Ik bijt kort op mijn lip en knipoog eventjes naar haar. Ik wil dat ze ernaar gaat verlangen. "Hmm, dat zal je meer je best moet doen dan zo net." grijnst ze plagerig. "Maar goed, wie weet gebeurd er wel nooit meer iets." voegt ze er aan toe. "Daar zou ik maar niet op rekenen." antwoord ik, serieuzer dan bedoeld. Eigenlijk heb ik er zin in, veel te veel zin in. Ik ben het bestaan van Xavier nu zowat alweer vergeten.
"Haal je maar niks in je hoofd!" roept ze me lachend na als ik de slaapzak ophaal. Als ik terug ben vraag ik wat ze wilt gaan doen. "Hmm, mij maakt het niet zoveel uit, zolang het maar niks met straffen te maken heeft." antwoord ze. Ik grinnik eventjes. "Zeker weten?" vraag ik, maar ik weet het antwoord al. "Wil je eh, nog even naar het kamp?" vraag ik aarzelend, voor ik het weer allemaal over me heen krijg zoals daarnet. "Zolang we hier maar weg zijn, voor de rest maakt het mij weinig uit." brom ik er snel achteraan.

---

Your make-up is terrible

Willow Nastya Reyes
'Heel kinky. Wacht maar, je zal iets heel nieuws beleven.' Hij bijt kort op zijn lip en knipoogt. Ik grinnik kort. 'Je maakt me wel nieuwsgierig hoor,' grijns ik met een ondeugende en geamuseerde fonkeling in mijn ogen. Ik moet toegeven dat hij me er echt nieuwsgierig naar heeft gemaakt, naar wat hij precies in zijn hoofd heeft bij "straffen". Hoewel hij pervers overkomt zie ik hem nog niet een zweep, of iets in die trant vasthouden, om daar iemand mee te slaan.
'Daar zou ik maar niet op rekenen,' antwoord hij, wat nogal serieus overkomt, als ik zeg dat er misschien wel niks gebeurd. 'Zo, meneer is er erg zeker van dat er iets gaat gebeuren, merk ik,' grinnik ik zacht.
Hij grinnikt even na mijn antwoord op zijn vraag wat ik wil doen. 'Zeker weten?' vraagt hij. Ik kijk hem met mijn wenkbrauw iets opgetrokken aan, maar blijkbaar weet hij het antwoord al wel want hij praat verder. 'Wil je eh, nog even naar het kamp?' vraagt hij aarzelend. 'Zolang we hier maar weg zijn, voor de rest maakt het mij weinig uit,' bromt hij er snel achteraan. Ik haal mijn schouders op. 'Als jij graag naar het kamp wilt,' antwoord ik waarna ik alvast naar de ingang van de grot loop. 'Of wilde je nog op eh, beesten jagen?'

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

James - wezen

Ze grinnikt kort. "Je maakt me wel nieuwsgierig hoor." grijnst ze met een ondeugende en geamuseerde fonkeling in haar ogen. Hierdoor merk ik dat ze dit meent en ik grijns tevreden. Hierna buig ik me iets naar haar toe om in haar oor te kunnen fluisteren. "Je hoeft niet nieuwsgierig te zien. Je zegt het maar en ik laat het je voelen." Mijn adem slaat tegen haar hals aan en ik ga snel weer recht staan, maar die enorme en tevreden grijns op mijn lippen blijft gewoon staan.
"Zo, meneer is er erg zeker van dat er iets gaat gebeuren, merk ik." grinnikt ze zacht. "Je bent niet voor niets nieuwsgierig, sweetheart." Ik grijns wat triomfantelijk bij deze woorden, omdat zij me gewoon erg zeker van mijn zaak maakt en me er enorm laat verlangen. Volgens mij verlangt ze er zelf ook wel naar, ik kan niet de enige zijn.
Ze haalt haar schouders op. "Als jij graag naar het kamp wilt." antwoord ze waarna ze alvast naar de ingang van de grot loopt. Ik volg haar op haar tempo. "Of wilde je nog op eh, beesten jagen?" Ik kijk haar even aan en schep haar snel in mijn armen, omdat ik geen zin heb in dat trage gedoe. "Hm, misschien. Ik weet het nog niet." antwoord ik wat nonchalant en spring de hele weg naar beneden, waarna ik op een hoog tempo naar het kamp begin te rennen. Onderweg kom ik wel een geur tegen die ik nog niet zo goed ken, een geur die me hongerig maakt. Daar wil ik zo meteen nog best even achteraan.
In het kamp aangekomen zet ik Willow gelijk weer neer en zie ik dat er een vuur aanstaat. Ik rook hem al vanaf meters afstand en boven het kamp zat een rookpluim. Ach, alle wezens wisten toch al dat ze hier zaten, dus wat maakt het nog uit? Als ik verder kijk, zie ik dat Sage erbij zit en Xavier... In zijn boxer? Ik frons even, misschien is het toch maar beter dat ik later terug kom. "Willow, ik moet nog even iets doen, ik ben zo terug." mompel ik dan ook.

---

Your make-up is terrible

Ziet Xavier hem of niet? Dan kan ik dat er doorheen schrijven.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Dat mag je zelf weten.

---

Your make-up is terrible

Willow Nastya Reyes
James grijnst tevreden, buigt zich naar me toe en fluistert iets in mijn oor: 'Je hoeft niet nieuwsgierig te zijn. Je zegt het maar en ik laat het je voelen.' Ik voel zijn warme adem op mijn hals. Hij gaat weer recht staan, nog steeds met diezelfde grijns op zijn gezicht. 'Ik zal er over nadenken,' grinnik ik.
'Je bent niet voor niets nieuwsgierig, sweetheart.' Ik lach geamuseerd. 'Dat ik nieuwsgierig ben wil nog niet zeggen dat ik het zelf wil voelen,' zeg ik. 'Je komt er vanzelf wel achter of ik het wel of niet wil.' Ik wiebel even plagerig met wenkbrauwen.
James schept me in zijn armen. 'Hm, misschien. Ik weet het nog niet,' antwoordt hij luchtig. Vervolgens springt hij naar beneden en sprint hij richting het kamp. Mijn armen sla ik stevig rond zijn nek, omdat ik ben dat ik door de snelheid uit zijn armen kan vallen.
Als we bij het kamp aankomen zet hij me gelijk weer op de grond. Mijn blik valt op het vuurtje en ik ben er benieuwd naar wie het vuur aan heeft weten te krijgen. Ik vind het niet echt iets voor Sage omdat voor elkaar te krijgen, maar ik zie Xavier, die blijkbaar weer terug is, het ook niet doen. Xavier zit alweer in zijn boxer en ik vraag me af of hij daar een gewoonte van gaat maken, en of hij thuis ook altijd zo rondloopt. Ik denk niet dat hij nog bij zijn ouders woont, dus waarschijnlijk doet hij dat wel. Maar goed, hij ziet er tenminste wel uit alsof hij beter is.
'Willow, ik moet nog even iets doen, ik ben zo terug,' mompelt James. Ik wil vragen wat hij moet doen, maar ik doe het toch maar niet. Hij moet waarschijnlijk jagen. Wat me verbaasd is dat hij niet gelijk met Xavier wilt praten, aangezien hij dat eerst wel wilde. Ik dacht ook dat dat de reden was dat hij naar het kamp wilde. 'Oh, oké. Ik zie je zo wel weer.' Ik glimlach lichtjes naar James en ga daarna op zoek naar mijn tas. Wanneer ik die gewoon heb, pak ik de tas op en loop ik naar het vuurtje, waar ik bij ga zitten.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Xavier Hush Gray, wetenschapper.
Opnieuw schuift ze wat van me af, iets waardoor ik mijn wenkbrauwen ophaal. “Dat weet ik heus wel.” Antwoord zij. “En ik geloof ook wel dat je nu beter ruikt, want ik ruik je tenminste niet meer van een kilometer afstand. Ik wil gewoon niet aan je ruiken. Ik snap niet waarom ik perse aan je moet ruiken. Vraag het aan iemand anders die het leuk vind om mensen te besnuffelen, ik ben geen hond.” Voor een kort moment stond ik nog voor over gebogen bij haar, maar knik dan en ga rechtop staan.
“Goed, ik snap het al. Laat maar, het sloeg ook nergens op.” Murmel ik iets en ga bij mijn kleding, aan de andere kant van het kampvuur zitten. Mijn boxer is ondertussen opgedroogd, dus voel ik even aan mijn kleding en grinnik, terwijl ik de kleding omdraai. Zo kan deze kant ook droger worden. Ik wil nog iets zeggen, maar abrupt komt Willow erbij zitten en verward kijk ik naar haar. “Waar kom jij nu opeens vandaan?” Een beetje overdonderd, maar schud mijn hoofd en wijf met mijn hand. “Dat maakt ook niet uit. Je bent alleen de hele tijd bij James, ik dacht dat je daar nu ook wel zou zijn.” Vervolg ik dan iets zachter verder, om tegelijkertijd toch op te staan en mijn kleding aan te trekken. Ik ben alleen wel een beetje lui bezig, want ik houd mijn donkere blouse gewoon open gehangen. Ze mogen niet zeuren want ik heb het in elk geval aan getrokken, zo loop ik niet meer in mijn boxer.

[Voor Erin weet ik even niets. Ik zal zo meteen een reactie proberen te verzinnen.]

[ bericht aangepast op 31 dec 2012 - 21:00 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.