[RPG] Dimension Travel O6 - Speeltopics

Wezens:
• Assassin - James.
• Nychta - Athan Romanescu
• Tortura | Hidan - Andrei Shade Vaughn / Lilith.

Meisjes:
• Aurorea - Willow Nastya Reyes.
• Nychta - Amberlynn Lee Jefferson.
• Assassin - Sage Evangeline Clark
• Aurorea - Erin Naveen Lightwood

Jongens:
• Exasperated - Jack Rush.
• Oromis - Damien Hunter.

Wetenschappers:
• Tortura | Hidan. - Xavier Hush Gray.

Regels RPG:
• Ooc binnen de haakjes: (), [], {}.
• 16 + teksten mag.
• Geen perfecte rollen. Iedereen heeft wel wat minpuntjes.
• Max. 2 Personage's p.p.
• Schrijf meer dan 1 á 2 zinnetjes. Anders valt de Rpg dood en het is echt niet zo moeilijk.
• Geen ruzie maken. Hou het gezellig! De personage's zelf mogen wel ruzie maken.
• Geen andere dingen verzinnen van de verhaallijn of ervan afwijken. Hou je er gewoon aan.
• Maak geen grote beslissingen in je eentje en je bestuurt de personage van de ander niet! Alleen die van jezelf.
• Have fun! (:

[ bericht aangepast op 23 dec 2012 - 16:52 ]

---

†

Willow Nastya Reyes
Ik moet toegeven dat het ergens verleidelijk is, het idee om naar beneden te springen. De pijn die daarbij gepaard zou gaan, zou de andere pijn laten vervagen. Misschien zou er zelfs geen pijn zijn, maar alleen maar zwart en stilte. Dan zou ik gelijk van alles af zijn en mijn broer zou denken dat ik gelijk zou zijn, omdat ik niet terug gekomen ben. Dat hadden we afgesproken. Als de plek waar ik terecht zou komen mij zou bevallen, dan zou ik er blijven. Zo niet, dat zou ik terug gaan.
Ik word uit mijn gedachten gehaald doordat James mijn pols vastpakt en mij naar zich toetrekt. Het valt me op dat zijn hand koud aanvoelt, terwijl die anders zo warm zijn. 'Dan heb je zeker het stuk gemist waar ik besloot mijn leven te wagen voor jou en Xavier. Ik antwoordde niet omdat ik niet wilde dat je onze kant op kwam. Hoe langer Andrei niet van jou bestaan af zou weten, hoe beter. Ik heb net drie kwartier in een poel gezeten die zo koud is, dat als jij er drie minuten in zou zitten, je dood zou gaan omdat je bevroren bent. Zodat hij jullie niets aan zal doen en jullie van mij blijven, hoewel ik jullie toch niet op zal eten.' Als hij mijn pols loslaat zet ik gelijk een stap naar achteren. Hij liegt. Dat kan niet anders. 'Ik moest het wel zeggen, hij mag me niet verdenken. Dan zijn jullie alsnog de lul. Maar als het niet goed genoeg voor je is moet je maar gaan.' Hij zet een stap achteruit en kijkt me afwachtend aan. 'Hoe kan ik zo zeker weten dat je nu niet liegt?' vraag ik, met een licht trillende stem. Hoewel ik van plan was de hele tijd afstandelijk te blijven, lukt dat steeds minder. 'Wie weet ben je wel net zoals Athan, en ben je met mijn gedachten aan het spelen.' Kort bijt ik op mijn onderlip. 'Je hoeft niet te doen alsof je het ook voor mij deed. Het is duidelijk dat je het alleen maar voor Xavier deed.'

Erin Naveen Lightwood
Andrei had zijn hoofd geschud en zijn jas weer aan mij gegeven. Ik trek de jas echter niet aan laat die over mijn arm hangen. Het is duidelijk aan hem te merken dat hij niet leuk vindt dat hij de weddenschap verloren heeft, en dat is nog zacht uitgedrukt. Als ik van hem eis dat hij mijn pols loslaat en vervolgens zijn hand van mijn pols probeer te halen, laat hij uit zichzelf al los. Ik werp een blik op mijn pols waar je, als je goed kijkt, een afdruk van Andreis hand in kan zien.
Ik brom dat ik geen troostprijs ben . 'Nee, dat ben je inderdaad niet,' zegt Andrei, nadat hij even over zijn armen heeft gewreven, om ze iets op te warmen waarschijnlijk, en een beetje heen en weer heeft gelopen, dat waarschijnlijk om zijn spieren een beetje los te krijgen. Als ik al stijf ben van gewoon aan de kant staan, moet hij al helemaal stijf zijn, aangezien hij ruim drie kwartier in het, als ik hem moet geloven, ijskoude water heeft gezeten.
'Kom, ik zal je dit keer niet over mijn schouder gooien. Dat zou ik nu ook niet kunnen. We zullen moeten lopen en het is nogal een end.' Ik blijf gewoon staan en trek ietsjes mijn wenkbrauwen op. 'Jij zal moeten lopen, bedoel je,' verbeter ik hem ik. 'Ik ga echt niet mee naar een één of andere grot, of waar jullie holbewoners ook in wonen.' Nadat ik dat gezegd heb geef ik hem zijn jas terug. 'En trek je jas aan, jij hebt hem nu denk ik meer nodig als ik.'

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

James - wezen

Ze doet gelijk een stap naar achteren als ik haar pols los laat. "Hoe kan ik zo zeker weten dat je nu niet liegt?" vraagt ze, met een licht trillende stem. Ik trek mijn wenkbrauw op, gelooft ze dit echt niet? Ja, dit verhaal zuig ik zo even uit mijn duim natuurlijk. "Willow, voel je dan niet hoe ijskoud ik ben?" vraag ik zacht en ik trek mijn shirt iets omhoog zodat de rode huid eronder zichtbaar word. "Wie weet ben je wel net zoals Athan, en ben je met mijn gedachten aan het spelen." Kort bijt ze op haar onderlip. "Dat is mijn kracht niet, dat weet jij ook wel." probeer ik zwak, maar ik heb het gevoel dat ze nergens naar wilt luisteren nu. Ik had gedacht dat ze makkelijk te overtuigen was. Nou, mooi niet dus.
"Je hoeft niet te doen alsof je het ook voor mij deed. Het is duidelijk dat je het alleen maar voor Xavier deed." Die beschuldiging zorgt ervoor dat ik voor een moment mijn ogen open sper en dan kort op mijn lip bijt. "Aan het begin wel ja, ik wilde niet dat hij dood ging." biecht ik op en ik weet nu al hoe dat over gaat komen op haar. "Maar daarna merkte hij jou op en moest ik het ook voor jou doen, anders was je nu net als dat andere blonde meisje in zijn greep geweest en stond je hetzelfde lot te wachten. Misschien wel net zo'n pijnlijke dood als Xavier zou hebben als ik er niet tussen gekomen was. Dat wil je toch niet?" vraag ik twijfelend aan haar.

---

Your make-up is terrible

Willow Nastya Reyes
James trekt zijn wenkbrauw op. 'Willow, voel je dan niet hoe ijskoud ik ben?' vraagt hij zacht. Hij trekt zijn shirt iets op zodat ik zijn rode huid kan zien. Ik haal mijn schouders op. 'Misschien ging je wel gewoon in koud water zwemmen,' mompel ik.
'Dat is mijn kracht niet, dat weet jij ook wel,' zegt James, wanneer ik heb gezegd dat hij wel net als Athan met mijn gedachten aan het spelen kan zijn. 'Dat weet ik niet, James. Je vertelt me nauwelijks iets over jezelf en bijna alles wat je verteld zijn ook nog eens bijna allemaal leugens, hoe kan je dan van mij verwachten dat ik je vertrouw?' vraag ik op een zachte toon.
Na mijn opmerking, dat hij het alleen maar voor Xavier deed, spert hij zijn ogen voor een moment open en bijt hij kort op zijn lip. 'Aan het begin wel ja, ik wilde niet dat hij dood ging,' geeft hij toe. Ik sla mijn armen over elkaar en keer James mijn rug toe. 'Zie je nou wel dat je iets voor hem voelt,' mompel ik, en er klinkt een licht jaloerse toon in door. Nog een leugen erbij, of eigenlijk twee leugens erbij. 'Maar daarna merkte hij jou op en moest ik het ook voor jou doen, anders was je net als dat andere blonde meisje in zijn greep geweest en stond je hetzelfde lot te wachten. Misschien wel net zo'n pijnlijke dood als Xavier zou hebben als ik er niet tussen gekomen was. Dat wil je toch niet?' vraagt hij twijfelend. Ik zucht even en draai me om, zodat ik hem weer aan kan kijken. 'Alsof het jou ook maar íets zou kunnen schelen als dat andere wezen mij zou vermoorden. Daar ben je te harteloos voor, dat heb je nu wel bewezen.'

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Andrei / Lilith, wezen.
Erin trekt de jas niet aan en laat deze gewoon over haar arm hangen, waarop ik diep en luid geïrriteerd zucht. Godver, moet zij ook weer aan komen met haar koppige gedrag. Ik zweer wraak op James en ik heb al een idee hoe ik dat kan doen… Eerst moet ik echter terug zien te komen naar mijn hut, waar ik altijd al verbleven heb. Erin gaat met me mee, of ze dat nu wil of niet.
Het irriteert me dan ook mateloos wanneer ze gewoon blijft staan als ik al wegloop en haar wenkbrauwen iets op trekt. “Jij zal gewoon moeten lopen, bedoel je.” Denkt ze me te verbeteren, waardoor ik mijn armen waarin nog steeds een pijnlijk gevoel ligt, over elkaar sla. “Ik ga echt niet mee naar een één of andere grot, of waar jullie holbewoners ook in wonen.” Hierna geeft ze mijn jas terug, welke ik niet aan pak natuurlijk.
“En trek je jas aan, jij hebt hem nu denk ik meer nodig als ik.” Emotieloos kijk ik haar aan, al denk ik nu meer in de richting van: ‘You kidding me?’ Ze had echt geen flauw idee hoe deze dimensie in elkaar zat, dat bleek maar weer met die opmerkingen van haar. “Trek die jas aan Erin.” Gromde ik, nog steeds geïrriteerd over het feit dat ik verloren had, al zou ik dat nooit toegeven. “Wil je hier soms doodvriezen?” Doordringend keek ik haar hierbij aan. “Ik dacht het ook niet.” Hierna draaide ik me weer om in de richting waar we naartoe moesten. “Blijf dan maar hier, alleen met een wezen weet je de weg terug naar het kamp. Dus ik wens je veel geluk en plezier terug wanneer je dit doet. Het is 100% zeker dat je zult sterven van de kou hier, maar als jij het beter denkt te weten.” Toen zette ik al een paar stappen van haar weg.

---

†

Erin Naveen Lightwood
Als ik hem verbeter slaat hij zijn armen over elkaar. Vervolgens meld ik hem dat ik niet mee ga naar zijn grot, of waar hij ook in woont en wil ik hem zijn jas geven, maar hij neemt zijn jas niet aan. Hij kijkt me emotieloos aan wanneer ik zeg dat hij zijn jas meer nodig heeft als ik. 'Trek die jas aan Erin,' gromt hij. Het is duidelijk dat hij nog steeds geïrriteerd is dat hij verloren heeft, hopelijk duurt die bui niet lang. Voor die onnozele weddenschap was hij al humeurig genoeg. 'Wil je hier soms doodvriezen?' Hij kijkt me doordringend aan en ik rol met mijn ogen. 'Natuurlijk wil ik hier doodvriezen, ik wil niets liever,' antwoord ik sarcastisch, waarna ik toch zijn jas maar aantrek. Het is hier echt koud en die wind maakt het niet veel beter. 'Ik dacht het ook niet'. Na deze woorden draait hij zich weer om. 'Blijf dan maar hier, alleen met een wezen weet je de weg terug naar het kamp. Dus ik wens je veel geluk en plezier terug wanneer je dit doet. Het is 100% zeker dat je zult sterven van de kou, maar als jij het beter denkt te weten.' Hij zet een paar stappen bij mij vandaan en ik zucht zacht. 'Jaja, niet zo ongeduldig. Ik ga al met je mee,' brom ik.
Ik was liever in mijn eentje naar het kamp gegaan, maar daar zou ik waarschijnlijk toch niet uitkomen, of ik zou er erg lang over doen. Zelfs toen hij net snel rende, deden we er een paar minuten over. Ik lopend zou er waarschijnlijk wel een paar uur over doen.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

James - wezen

Ze haalt haar schouders op en ik laat mijn shirt weer langzaam zakken. "Misschien ging je wel gewoon in koud water zwemmen." mompelt ze en ik grom zacht. "Hou op met die achterlijke smoesjes! Normaal koud water doet mij niets, ik verkleum niet zoals jou van dat pokkemeertje." Mijn stem begint geïrriteerd en snauwerig te klinken.
"Dat weet ik niet, James. Je vertelt me nauwelijks iets over jezelf en bijna alles wat je verteld zijn ook nog eens bijna allemaal leugens, hoe kan je dan van mij verwachten dat ik je vertrouw?" vraagt ze op een zachte toon. Ik snuif verontwaardigt. "Wat nou leugens? Ik heb alleen leugens vertelt aan die achterlijke Andrei. Ik heb nog nooit tegen iemand zoveel over mezelf als tegen jou en dan doe je het nou af als leugens ook!"
Als ik het begin toegeef, slaat ze haar armen over elkaar en keert ze mij haar rug toe. "Zie je nou wel dat je iets voor hem voelt." mompelt ze, en er klinkt een licht jaloerse toon in door. Ik frons even maar besluit er niet op te reageren. Ik word gek van de dingen die ze zegt. De ene keer geef ik nergens om en de andere keer heb ik weer gevoelens voor jan en alleman. Ze zucht even en draait zich om, zodat ze me weer aan kan kijken na de rest van mijn woorden. "Alsof het jou ook maar íets zou kunnen schelen als dat andere wezen mij zou vermoorden. Daar ben je te harteloos voor, dat heb je nu wel bewezen."
Ik grom, nu ben ik pas echt kwaad. "Natuurlijk, want harteloze mannen vallen natuurlijk op andere mannen. Ik weet niet waar je naartoe wilt, maar ik ga eens laten zien hoe harteloos ik kan zijn." grauw ik kwaad. Ik pak haar ruw bij haar pols vast en sleur haar mee over de richel voor de grot, die schuin omhoog loopt. Daar bevind zich een smalle spleet, waar ik nog door heen pas en ik trek Willow achter me aan er door heen. Van boven valt er een vaal licht door een rond gat naar binnen. Overal liggen verscheidene botten verspreid, aan de wanden zitten staven met lederen boeien eraan. De muren hebben een vage, rode kleur en er liggen allerlei gereedschappen waarvan alleen ik weet waarvoor deze dienen, en mijn slachtoffers.
Ik heb nog altijd bij haar pols vast en trek haar zo dicht naar mij toe, zodat onze gezichten maar een klein stukje van elkaar af zijn. "Vind je me nu nog steeds harteloos tegenover jou?" vraag ik woedend. "Want als dat zo is, kan ik je zo laten zien wat écht harteloos is en dan ben ik er ook klaar mee. Dan zal je precies dezelfde behandeling krijgen als je voorgangers." Mijn blik is duister en mijn ogen vlammen in mijn woede.

---

Your make-up is terrible

Xavier Hush Gray, wetenschapper.
Ik bleef langer dan eigenlijk nodig was op de plek bij het meertje, hoewel Sage me vast al terug had verwacht. Misschien dacht ze wel dat ik het onderweg toch begeven had of dat een ander wezen me te pakken had gekregen, iets wat niet waar was. Ik wilde alleen even dingen op een rijtje zetten en dat lukte niet als ik telkens op de open plek was, bovendien was Sage nogal nieuwsgierig geworden. Daarom wilde ik ook deels even helemaal alleen zijn, voor zover dat mogelijk was. Ze had wel gelijk, ik stond nog naar drank en dus besloot ik om weer snel naar het kamp terug te gaan. De tas en alle spullen die er nog lagen terug genomen naar de open plek, zo kon Sage zich ook eindelijk aankleden. Het was gewoonweg aan haar te merken dat ze zich ongemakkelijk voelde, wat ik kon begrijpen.
“Hier, Sage.” Zei ik dus, toen ik er eenmaal was. De tas liet ik voor haar voeten op de grond vallen, maar haar kleding gaf ik zelf aan haar, terwijl ik daarna al wegliep om de EHBO doos open te doen. Op dit soort momenten moesten we maar even improviseren met wat we wel hadden in plaats van niet. Er zaten, voor de zekerheid, soorten zeepjes in welke ik vast wel kon gebruiken. Deze haalde ik eruit, waarna ik deze weer in het gat erboven deed en liep toen weer het kamp af. Mijn kleding kan misschien ook wel een wasbeurt krijgen, maar het zou wel even duren voordat deze droog waren denk ik, met dit weer. Die mist helpt ook voor geen ene fuck, dus moet ik het maar gewoon doen met dit weer.
Eenmaal terug bij het meertje trek ik mijn boxer uit, het kan me nu ook niet schelen wie er misschien toekijkt of is. Ik wil gewoon mezelf en de kleding wassen, verder niets. De kleding was ik dan ook eerst zo goed mogelijk en kijk rond waar ik het misschien op kan hangen, waardoor ik merk dat er bij één boom wel prima wat zon is en dus daar mijn kleding bij de takken ophang. Zuchtend haal ik de zeepjes tevoorschijn en loop direct door naar het meertje, waar ik in ga zitten en gelijk begin met mezelf zo goed mogelijk te wassen. Een paar keer duik ik onder, zodat ook mijn haren een wasbeurt krijgen, maar let nog altijd goed op mijn kleding. De overgebleven zeep leg ik aan de kant, maar zelf blijf ik er nog even in. Hoewel ik er al een tijdje ben, betwijfel ik of mijn kleding überhaupt al droog is, dus wacht ik nog even.

---

†

Sage Evangeline Clark

Een halve grijns komt er op zijn gezicht terecht terwijl hij de machine uitloopt, al moet hij eerst nog wel iets strompelen, waarschijnlijk door daarnet. Op mijn goh vraag heeft hij geen antwoord gegeven, want dat hoefde toch niet. Het was wat retorisch bedoeld. Toch kijkt hij een keer naar achter voordat hij helemaal weggaat. "Tuurlijk, Sage. Geen probleem." antwoord hij om op mijn vraag. Ik had het al verwacht door zijn grijns, maar ben toch wel blij dat hij alsnog antwoord heeft gegeven. Dat scheelt nogal wat zenuwen.
Hij kijkt me eerst vragend aan maar daarna snuift hij iets en ik vraag me af of dit niet een heel verkeerde vraag was, te merken aan zijn reactie. Hij wend zijn blik iets af, schud met zijn hoofd en kijkt me aan, een spijtige, maar ook wazige blik in zijn ogen. "Het ene wezen wil ons allemaal dood en het andere… James…" Zijn stem sterft iets af en zachtjes bijt hij op zijn lip. "Geen flauw idee eigenlijk, ik snap er nu ook vrij weinig meer van." geeft hij dan toe en ik knik eventjes. Kan ik me voorstellen, ik ben er al verward door. Hierna draait hij zich om en loopt hij weg.
Ik blijf in de buurt van de machine, ga op de vloer zitten en sla mijn dunne armen om mijn lange benen heen. Verveeld wacht ik op Xavier, eigenlijk had ik gewoon mee moeten gaan. Hij blijft steeds langer en langere weg, waardoor ik me toch enigszins zorgen begin te maken of alles niet ineens opnieuw begint. Zou ik naar hem toe moeten gaan? Ik pieker, ik wil hem niet storen. Ik krabbel overeind en heb besloten dat het zo wel lang genoeg geduurd heeft, maar dan zie ik hem al aan komen lopen. Met mijn tas en kleding uiteraard. "Nog altijd even sloom." merk ik op.
"Hier, Sage." zegt hij en hij laat de tas voor me vallen, maar de kleding geeft hij aan mij. Ik werp hem een dankbare blik toe terwijl hij weg loopt. Zo, die heeft haast. Ik begin me snel aan te kleden, mijn kleding voelt een beetje klam aan, waarschijnlijk vanwege die stomme mist. Toch ben ik blij als alles weer bedekt is, vooral als ik mijn spijkerjasje aandoe en mijn sigaretten eruit haal. Ik steek een peuk op, Xavier is ondertussen nergens meer te bekennen. Ik heb geen idee wat hij aan het doen is, maar ik weet wel dat ik het koud heb en dat ik zo eens eindelijk die koffie op wil gaan drinken. Als Xavier er is of niet, ik doe het gewoon.
Hierdoor begin ik wat hout bij elkaar te sprokkelen, het kost nog heel wat moeite om droog hout te vinden. Uiteindelijk heb ik dan een hoopje en wat reserve, waarna ik met mijn aansteker heel wat moeite doe om dat pokkevuur eindelijk aan te krijgen. Het duurt even, maar dan ontstaat er een klein vlammetje die groter word en uiteindelijk is het dan een vuur. Ik zoek wat stenen en begin die er voor de zekerheid omheen te leggen, waarna ik dicht bij het vuur ga zitten en de vlammen me laat verwarmen.

---

Your make-up is terrible

Willow Nastya Reyes
James gromt zacht ´Hou op met die achterlijke smoesjes! Normaal koud water doet mij niets, ik verkleum niet zoals jou van dat pokkemeertje.' Het klinkt snauwerig en geïrriteerd. 'Nou, het spijt me heel erg dat ik het snel krijg,' brom ik.
Hij snuift verontwaardigd. 'Wat nou leugens? Ik heb alleen leugens vertelt aan die achterlijke Andrei. Ik heb nog nooit tegen iemand zoveel over mezelf als tegen jou en dan doe je het nou af als leugens ook!' Ik haal weer alleen mijn schouders op. 'Je zegt gewoon zoveel verschillende dingen die elkaar tegenspreken! Hoe kan ik er dan ooit uit halen wat wel, en wat niet de waarheid is?' kaats ik terug.
Als ik zeg dat hij harteloos is gromt James kwaad. 'Natuurlijk, want harteloze mannen vallen natuurlijk op andere mannen. Ik weet niet waar je naartoe wilt, maar ik ga eens laten zien hoe harteloos ik kan zijn,' grauwt hij kwaad. Ruw pakt hij mijn pols beet en sleurt hij me over de richel voor de grot, die schuin omhoog loopt. Ik begin in paniek te raken en probeer mijn pols los te trekken, maar James is gewoon te sterk. Hij gaat een smalle spleet in en trekt mij achter zich aan. Er valt een vaal licht naar binnen door een gat dat boven in de grot zit. Als ik rond kijk zie ik meerdere botten licht en aan de wanden zitten staven met boeien er aan. Wanneer ik merk dat de muren een wat roodachtige kleur hebben blijf ik zoveel mogelijk bij de muren vandaan. Ik word licht in mijn hoofd als ik er aan denk wat hier wel niet allemaal gebeurd is, en als ik dat voor me zie. James trekt mij naar zich toe, zo dichtbij dat er nog maar een klein stukje tussen onze gezichten in zit. Voor het eerst ben ik écht bang voor hem, en dat is ook duidelijk aan mijn gezicht te zien. 'Vind je me nu nog steeds harteloos tegenover jou?' vraagt hij woedend. 'Want als dat zo is, kan ik je zo laten zien wat écht harteloos is en dan ben ik er ook klaar mee. Dan zal je precies dezelfde behandeling krijgen als je voorgangers.' Zijn blik is duister en zijn ogen vlammen van woede.
Ik zie nog steeds voor me wat James mensen hier allemaal heeft aangedaan. Bij het zien van al dat bloed krijg ik steeds meer moeite met ademhalen en ik krijg dat beeld niet meer weg. Voor mij heeft dit James alleen maar hartelozer gemaakt. 'Je bent niet harteloos,' piep ik zacht en met tranen in mijn ogen. 'Maar als je me zo graag iets aan wilt doen, ga je gang, dan ben ik gelijk van alles verlost,' vervolg ik met een trillende stem.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

James - wezen

"Nou, het spijt me heel erg dat ik het snel krijg." bromt ze. Ik moet het echt negeren, anders spring ik al helemaal uit mijn vel. Ik begrijp niet waarom ze dit doet als ik haar net heb gered van een gruwelijke dood. Ze kan alleen maar domme opmerkingen maken de hele tijd en ik ben het gewoon meer dan zat. Ik probeer het steeds goed te doen, maar het werkt niet.
Ze haalt haar schouders op. "Je zegt gewoon zoveel verschillende dingen die elkaar tegenspreken! Hoe kan ik er dan ooit uit halen wat wel, en wat niet de waarheid is." kaatst ze terug. Ik grom opnieuw zacht. "Nee, zo wil jij het gewoon elke keer zien. Sorry dat ik niet zo in elkaar zit als jullie nietige mensjes, daar kan ik maar weinig aan doen." is mijn snauwerige antwoord. Ik krijg steeds meer genoeg van die mensen. Het zal me niets verbazen als Xavier straks ook zo gaat doen.
Als ik haar meeneem naar mijn geheime plek, eentje die ik liever verborgen had gehouden voor haar, probeert ze zich los te rukken. Ik merk het amper en houd haar gewoon stevig vast. In de kamer blijft ze angstvallig in het midden staan, weg van de rode muren. Het is duidelijk aan haar gezicht te zien dat ze nu écht bang is en dat was de bedoeling ook wel een beetje, maar meer om haar te laten zien dat ik haar heel goed behandel voor mijn doen, maar volgens mij wilt ze dat helemaal niet inzien en gaat dat ook nooit gebeuren.
Willow antwoord niet meteen, maar ik merk wel dat het flink mis is en het een behoorlijke indruk maakt op haar. Ze krijgt steeds meer moeite met ademhalen. "Je bent niet harteloos." piept ze zacht met tranen in haar ogen en ik hoor aan haar stem dat ze het niet meent. "Maar als je me zo graag iets aan wilt doen, ga je gang, dan ben ik gelijk van alles verlost." vervolgt ze met een trillende stem. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes. "Gelijk? Het gaat wel even duren lieverd." antwoord ik kil. "Ik wil je niets aan doen, maar je laat me geen keuze."
Ik hou haar nog altijd bij haar pols vast en duw haar daarmee in mijn woede tegen de muur aan, naast een rode vlek. Haar polsen priem ik boven haar hoofd vast en ik heb een paar van die gereedschappen mee gegrist. Ik hou een langwerpige steen voor haar neus, waarvan de voorkant een scherpe punt is. "Ik zou hiermee allemaal kleine gaatjes in je huid kunnen boren en dan langzaam het bloed eruit kunnen zuigen." zeg ik op een woedende, maar kille toon. Ik kan mijn stem alleen niet kalm en beheerst houden, zoals ik normaal tegen mijn slachtoffers zou doen. "Of langzaam aan je huid laagje voor laagje eraf kunnen schrapen, terwijl je leeft." grauw ik, waarna ik haar polsen loslaat en de gereedschappen op de grond laat kletteren. "Maar dat doe ik verdomme niet, wanneer krijg je dat nou eens door?" Ik draai me kwaad om en druk mijn vingers aan de zijkanten van mijn neusvleugels terwijl ik mijn ogen sluit en even diep inadem, ik moet die woede kwijt zien te raken.

---

Your make-up is terrible

[ bericht aangepast op 30 dec 2012 - 18:22 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Willow Nastya Reyes
James knijpt zijn ogen tot spleetjes. 'Gelijk? Het gaat wel even duren lieverd,' antwoordt hij kil. 'Ik wil je niets aan doen, maar je laat me geen keuze.' Hij duwt mij tegen de muur. Als ik opzij kijk ik een rode vlek. Mijn ogen worden groot en met een angstige blik er in kijk ik weer naar James. Hij pint mijn polsen vast boven mijn hoofd. Een langwerpige steen met een scherpe punt houdt hij voor mijn neus. 'Ik zou hiermee allemaal kleine gaatjes in je huid kunnen boren en dan langzaam het bloed eruit kunnen zuigen,' zegt hij op een woedende, maar kille toon. Ik zie het beeld voor me en begint te beven van angst terwijl ik weer wat lichter word in mijn hoofd. 'Of langzaam aan je huid laagje voor laagje eraf kunnen schrapen, terwijl je leeft,' grauwt hij. Er beginnen zwarte vlekken voor mijn ogen te dansen. James laat mijn polsen los en laat de steen op de grond vallen. 'Maar dat doe ik verdomme niet, wanneer krijg je dat nou eens door?' Kwaad draait hij zich om. Het lukt me niet meer om logisch na te denken door al die beelden in mijn hoofd, die elkaar steeds sneller opvolgen. Ademhalen gaat steeds lastiger. 'James, wil je alsjeblieft naar buiten krijgen. Ik krijg geen lucht meer,' weet ik er op een fluistertoon uit te krijgen, terwijl ik me aan de staven in de muur moet vast houden om niet in elkaar te zakken.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

James - wezen

Willow haar ogen zijn groot met een angstige blik er in, maar door mijn woede negeer ik dit. Ze beeft van angst als ik haar vertel wat ik met haar kan doen en ik voel het onder mijn handen. Als ik me omgedraaid heb, hoor ik nog hoe haar ademhaling lastig lijkt te gaan. Op het moment ben ik eerst mezelf aan het kalmeren voor ik het bij haar kan doen. Ik voel me nu wel iets schuldig dat ik dit gedaan heb, maar ze vroeg er gewoonweg om met haar gedrag. "James, wil je alsjeblieft naar buiten krijgen. Ik krijg geen lucht meer." weet ze er op een fluistertoon uit te krijgen en als ik me omdraai, zie ik dat ze zich aan de staven aan de muur vast houd omdat ze anders om valt.
"Natuurlijk, het spijt me." mompel ik en ik til haar opnieuw op, nu vooral omdat ik bang ben dat ze niet stevig genoeg op haar voeten staat of onderweg ineens flauw valt. Er zijn er genoeg die hun bewustzijn verliezen in deze kamer, al is dat dan vaker van de pijn dan van de schrik. Zo voorzichtig mogelijk wurm ik ons tussen de wat smalle spleet in de wand door en staan we al snel buiten. Ik zet haar nog niet neer, gewoon voor de zekerheid en loop terug naar mijn eigen grot, de grote. Ik loop er snel naar binnen, waar het nu wat lichter is dan gisteren omdat het buiten ook lichter is. Voorzichtig leg ik haar op het bed neer en kijk ik haar met een wat schuldige en verontschuldigende blik aan.
"Sorry, ik kon me niet meer beheersen. Je maakte me zo boos." murmel ik als een slecht excuus en ik wend nog schuldiger mijn hoofd af terwijl ik zucht. "Dat zal wel niet zoveel geholpen hebben... Voel je je al iets helpen?" vraag ik dan en ik kijk haar opnieuw aan, maar de schuldige blik verdwijnt niet uit mijn ogen. Mijn woede is nu wel voor het grootste gedeelte weggeëbd en ik probeer mijn vingers eens te ontspannen. De kou is tenminste wel al helemaal uit mijn lichaam verdwenen nu.

---

Your make-up is terrible

Amberlynn Jefferson.

Ik dacht na terwijl ik me simpel achterover liet vallen. 'Wie weet..' zei ik toen en haalde mijn schouders op. 'Mij boeit het vrij weinig.' zei ik toen en beet op mijn onderlip. 'Erger dan een James kan het niet worden geloof ik.' zei ik meer op een vragende toon dan was bedoeld.
'Xavier.. ik heb nog steeds geen vertrouwen meer in hem. Punt.' zei ik standvastig.
Ik pakte één van de vruchten die ik had geplukt. 'Laat ik eens iets nieuws proberen.' mompelde ik en pakte een klein donkerrood vruchtje uit. Het leek op een soort peer, alleen had het stekels. Ik pakte vlug mijn Zwitsers zakmes eruit en sneed de vrucht in mootjes waarna ik een hap nam. Het proefde goed, zoet met een klein bitter randje. 'Nou, dit kunnen we ook eten.' zei ik toen tegen hem en fronste toen ik maar één in mijn tas vond. Ik dacht dat ik meer had geplukt. Ik keek naar Damien en wou net zeggen dat ik weer is iets had overleefd totdat ik me erg duizelig begon te voelen. Ik kneep mijn ogen even tien seconden dicht en opende ze weer.
Mijn zicht was wat vervaagd. Ik beet op mijn lip en liet het fruit uit mijn handen vallen.

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

Willow Nastya Reyes
'Natuurlijk, het spijt me,' mompelt James en hij tilt me op. Dit keer protesteer ik niet en hang ik wat slapjes in zijn armen. Voorzichtig wurmt ons door de smalle spleet. Als we buiten staan verwacht ik dat hij me neer zet, maar hij loopt verder richting zijn grot. Snel loopt hij naar binnen en legt hij me neer op zijn bed. Met een schuldige en verontschuldigende blik in zijn ogen kijkt hij me aan. Ik wil mijn slaapzak pakken, om die om me heen te trekken maar bedenk me dat ik die naar van de rots af had gegooid.
'Sorry, ik kon me niet meer beheersen. Je maakte me zo boos,' murmelt hij en hij wendt zijn blik af. 'Dat zal wel niet zoveel geholpen hebben...Voel je je al iets beter?' vraagt hij waarna hij me weer aankijkt, nog steeds met die schuldige blik. 'Een beetje,' mompel ik. Ik bijt aarzelend op mijn lip. 'Ik weet het echt niet meer James, of ik je wel of niet kan vertrouwen,' zeg ik op een zachte toon. 'Mijn hoofd is één grote warboel.' Ik zucht zacht en trek mijn knieën op. 'Het kan me niet eens meer echt schelen of je het voor alleen Xavier deed, of voor ons allebei. Het kwetste me gewoon dat je weer zo kleinerend en kortaf deed, terwijl je had beloofd dat niet meer te doen.'

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered