[RPG] Dimension Travel O6 - Speeltopics

Wezens:
• Assassin - James.
• Nychta - Athan Romanescu
• Tortura | Hidan - Andrei Shade Vaughn / Lilith.

Meisjes:
• Aurorea - Willow Nastya Reyes.
• Nychta - Amberlynn Lee Jefferson.
• Assassin - Sage Evangeline Clark
• Aurorea - Erin Naveen Lightwood

Jongens:
• Exasperated - Jack Rush.
• Oromis - Damien Hunter.

Wetenschappers:
• Tortura | Hidan. - Xavier Hush Gray.

Regels RPG:
• Ooc binnen de haakjes: (), [], {}.
• 16 + teksten mag.
• Geen perfecte rollen. Iedereen heeft wel wat minpuntjes.
• Max. 2 Personage's p.p.
• Schrijf meer dan 1 á 2 zinnetjes. Anders valt de Rpg dood en het is echt niet zo moeilijk.
• Geen ruzie maken. Hou het gezellig! De personage's zelf mogen wel ruzie maken.
• Geen andere dingen verzinnen van de verhaallijn of ervan afwijken. Hou je er gewoon aan.
• Maak geen grote beslissingen in je eentje en je bestuurt de personage van de ander niet! Alleen die van jezelf.
• Have fun! (:

[ bericht aangepast op 23 dec 2012 - 16:52 ]

---

†

Ik had haar een bericht gestuurd en ze heeft niet gereageerd. Het is al heel wat dat ik in elk geval haar de tijd nog heb gegeven.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Dankje dankje dankje dankje dankje dat je de moeite hebt genomen om op me te wachten. Ja ik had gedacht dat ik snel kon reageren maar niet dus. -.-

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

( Mitchell, goed als ik btw gewoon iets in elkaar flans?)

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

Erin Naveen Lightwood
Als ik wakker word, denk ik voor een paar seconden dat ik in mijn eigen, warme bed lig, maar dan merk ik hoe hard de ondergrond is en dringt het tot me door dat ik nog steeds in die verrotte dimensie zit. Met een zucht open ik mijn ogen. Het lijkt iets lichter te zijn als gister, maar er hangt nu een soort van nevel. Ik wrijf nog steeds wat slaperig in mijn ogen waarna ik om me heen kijk. De rest slaapt nog. Het valt me op dat we met minder dan gister zijn. Volgens mij missen er drie mensen. Misschien zijn ze gewoon verdwaald, maar ik had ook opgevangen dat hier “wezens” zijn die mensen eten. Bah, ik moet er niet eens aandenken.
Na nog een paar minuten gelegen te hebben, kruip ik mijn slaapzak uit. Ik rol de slaapzak op en loop naar de tijdmachine, zodat ik de slaapzak daar kan opbergen. Ik trek mijn wenkbrauwen op als ik Xavier, tenminste volgens mij is dat zijn naam, de wetenschapper, laveloos in de machine zie liggen. Er staat een fles drank naast zijn hoofd en de stank van alcohol is misselijk makend. 'Daar heb je wat aan, een wetenschapper die zichzelf in slaap drinkt,' brom ik terwijl ik de slaapzak laat vallen, die ruim ik later wel op.
Ik begin wat honger te krijgen. Ik heb alleen geen zin in de vruchten van gister, die zijn me iets te zoet. Dat is de reden waarom ik het bos in loop, om op zoek te gaan naar andere vruchten.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Nychta schreef:
( Mitchell, goed als ik btw gewoon iets in elkaar flans?)

Je kunt gewoon met een post beginnen dat je wakker word o.i.d.
Daarvoor hoef je niet meer persé rekening te houden met anderen, al kun je bijvoorbeeld wel met Amberlynn doen dat je vlakbij Damien wakker word.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Pfft. Finally.

Xavier Hush Gray, wetenschapper.
De volgende dag werd ik weer wakker, eer het niet zonder een akelige hoofdpijn en ogen die niet open kunnen blijven, omdat het anders te pijn doet. Mijn hoofd bonkt en het lijkt bijna alsof er iemand met een hamer op heeft geslagen. Nu is er geen koffie om me te redden, tenzij James een koffieleut is en mij hiermee voor een keer kan redden. Het is iets wat ik eigenlijk betwijfel, hij zal vast niet weten wat het is, waardoor ik lichtelijk begin te schelden.
      Mijn ogen waren nu opnieuw dicht, omdat zelfs dit licht – hoe weinig er ook van was in deze dimensie – pijn bezorgde aan mijn hoofd. Zuchtend keek ik na enkele seconde toch naar het plafond van de tijdmachine waar ik in lag. De machine die de klootzak Emanuel eveneens had gesaboteerd, aangezien ik gewoonweg wist dat hij het was geweest. Die vieze, pedo-achtige, meisjesaanrander. Hij had het gedaan omdat hij niet mee mocht en nu zitten we dankzij hem in deze dimensie. Ondanks dat ik niet mocht zeuren, anders had ik James niet ontmoet. Nee, dit was slecht en ik wilde nu liever in het verleden zijn dan hier, dan had ik hem ook niet hoeven te ontmoeten. Dat mannelijke wezen bracht me enkel verwarrende gevoelens mee en bovendien had ik geen flauw idee wat Willow en hij nu weer uitspookten. Waar hadden ze die slaapzak voor nodig?
      Abrupt had ik door hoe de slaapzak dichter over me heen was gelegd, iets wat ik toch echt niet zelf had gedaan. Wie of wat had dit op zijn geweten? Ik kon aan niemand denken en één van de anderen zouden het vast ook niet zijn geweest. De knoopjes van mijn zijden, donkere blouse deed ik weer dicht, terwijl ik de slaapzak van me afduwde en voorzichtig, vooral langzaam, overeind ging zitten. Er lag nog een slaapzak in de machine, maar ik lette niet echt op mijn omgeving door gisteren en daarom was dat precies de reden dat ik vandaag ook nog met deze fles door zou brengen. De schoenen die ik uit had getrapt, trok ik weer aan en met warrige haren, verwarde blik in mijn ogen en verwilderde houding liep ik wankelend weg. De fles drank nam ik mee en hield deze stevig in mijn hand. Een eindje verderop in het nevelige bos viel ik weer neer tegen een boom.

[ bericht aangepast op 23 dec 2012 - 21:28 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Andrei / Lilith, wezen.
De mensen slapen, terwijl ze niet weten hoe ik toekijk en alvast plannen beraam om ze aan te vallen. Nu zijn ze mijn prooi, hoewel James en Athan die rol zich ook wel willen toe eigenen. Met mij in de buurt zal dat echter niet zo gemakkelijk lukken, iets dat ze zeker weten en anders maak ik ze dat nog extra duidelijk. James zag ik eerder naar die jonge man kijken, een blik die ik niet kon begrijpen. Het zorgde ervoor dat ik die man als eerste prooi nam, zo kon ik misschien te horen krijgen wat er met hem was, wat die blik betekende. Dus sprong ik uit de hoge boom met een zachte plof om de deken over zijn lichaam te leggen, nadat ik mijn vingertoppen over zijn warme, klamme huid had laten dwalen. Het stonk naar drank, waardoor ik licht begon te grijnzen en naar het flesje in zijn arm keek. Daar zat het gif in, hij was mijn slachtoffer en hij zou eruit drinken – dat wist ik ronduit zeker. Hierna was ik al snel weg gegaan, niemand was gelukkig nog op, maar wat wil je dan ook midden in de nacht?
Toen het ochtend was geworden, kwam ik weer terug. Ik bleef echter stilstaan toen ik een geritsel hoorde en spitste mijn oren. Het kwam van de andere kant van mij, waardoor ik zachtjes achter een boom schoot en toekeek wie het was. Een blond meisje. Listig glimlachend veranderde ik in mijn vrouwelijke vorm en beet kort op mijn lip. Handig viste ik een mes uit mijn zak, waarmee ik een paar strepen over mijn armen zette en het direct begon te bloeden. Met een verwilderde blik kwam ik vanachter te boom vandaan, mijn mond pijnlijk vertrokken en hulp zoekend naar het meisje. Strompelend liep ik naar haar toe, terwijl ik het mes richting mijn keel zette. “H-help… me…” snikte ik. Mijn knieën knikte en het mes was al tegen mijn keel gezet.

[ bericht aangepast op 23 dec 2012 - 22:25 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Erin Naveen Lightwood
Terwijl ik mijn weg door de bosjes baan bedenk ik dat het handig zou zijn als ik op een één of andere manier zou markeren waar ik langs ben gekomen, anders vind ik de weg straks niet. Ik heb alleen geen idee waarmee ik dat zou moeten doen, krijt om de bomen mee te markeren heb ik niet. Misschien kan ik takken van struiken in de grond steken, of om de zoveel bomen een tak proberen te breken. Het enige probleem is dat die er misschien wel meer zijn, en ik dan alsnog de verkeerde kant op loop.
Voordat ik er verder nog over na kan denken, hoe ik eventueel de weg terug zou kunnen vinden, komt er iemand uit de bosjes gestrompeld. Het is een vrouw met rode lokken en ze ziet er nogal verward uit. Mijn ogen worden iets groter als ik de sneeën op haar arm op merk en vervolgens zie dat ze een mes richting haar keel brengt. Shit. Hopelijk is dit niet een zelfmoordpoging. 'H-help...me...' snikt ze. Geen zelfmoordpoging dus, als dat wel het geval zou zijn, dan zou ze vast niet om hulp vragen. Als ze het mes tegen haar keel heeft gezegd doe ik iets wat aarzelend een stap naar voren. Ik heb de vrouw voor me nog niet eerder gezien, het zou zo kunnen zijn dat ze één van de wezens hier is, maar ik kan me niet voorstellen dat die zichzelf expres zouden verwonden. De meeste zijn denk ik sterk genoeg om een mens zonder al te veel moeite mee te sleuren. Ze zou echter ook gewoon één van de andere mensen kunnen zijn. Het kan zijn dat ik haar, ondanks haar felle haren, over het hoofd heb gezien. Na nog even geaarzeld te hebben ga ik er vanuit dat ze gewoon een mens is, en zet ik nog een stap naar voren. Langzaam breng ik mijn hand, naar haar hand die het mes bij haar keel houdt en probeer ik het mes voorzichtig uit haar hand te trekken. 'Wat is er gebeurd?' vraag ik.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Andrei / Lilith, wezen.
De ogen van het blonde meisje worden iets groter wanneer ze me zo ziet, met de sneeën op mijn arm en ik vervolgens verwilderd het mes richting mijn nek brengt. Vlak erna heb ik het mes er al tegenaan gezet, zij zet op dat moment ietwat aarzelend een stap naar voren. Mooi, mijn plan werkt. Het is maar goed dat ik een vrouwelijke gedaante heb voor dit soort gedoe, anders hadden ze me direct door als ik maar één uiterlijk had – zoals James en Athan. Ze gaan niet erg slim te werk, ik ben de enige met gezond verstand in deze dimensie.
Hulpeloos kijk ik haar aan, terwijl mijn knieën nog altijd knikken en ik op het punt sta in elkaar te storen. “H-help me…” jammer ik weer, tranen die nu in mijn ogen opwellen, waarna ik deze even sluit, maar ze dan weer open. Ze staat daarna aarzelend voor me en langzaam brengt ze haar hand naar die van mij toe, die ik bij mijn keel houd. Ondanks dat ze dit deed, had ik al sterker tegen mijn keel aangezet, waardoor er een lichte snee van bloed te zien is, waar het mes ligt.
“Wat is er gebeurd?” vraagt ze. Ik doe net alsof ik onder één of andere vloek sta en stribbel kort tegen als ze het mes voorzichtig uit mijn hand probeert te trekken. Uiteindelijk is het haar dan toch gelukt, waardoor ik dit keer wel op de grond val en mijn handen voor mijn gezicht doe. Zacht snikkend blijf ik even zo zitten, waarna ik mijn handen slapjes op mijn schoot laat liggen. “K-kan ik niet zeggen… Anders…” Angstig kijk ik even om me heen, een bloeddruppel glijdt bij mijn nek naar beneden. “Anders v-vergeet ik a-alles…” fluister ik heel zachtjes, alsof we afgeluisterd worden door iemand.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Erin Naveen Lightwood
Het roodharige meisje drukt het mes meer tegen haar keel, waardoor er een lichte snee ontstaat waaruit gelijk bloed op welt. Iets wat paniekerig sterk ik wat harder aan het mes, bang dat ze haar keel zo meteen helemaal door snijdt. Gelukkig kan ik tegen bloed, anders had ik nu een probleem gehad.
Uiteindelijk krijg ik het voor elkaar het mes uit haar handen te krijgen. Het meisje zakt in elkaar en verstopt haar gezicht achter haar handen. Er klinkt zacht gesnik en na een tijdje vallen haar handen slapjes op haar schoot. Bezorgd, maar ook wat bang kijk ik haar aan. Alsof ze elk moment omhoog kan springen om het mes uit mijn handen te rukken zodat ze verder kan gaan met het doorsnijden van haar keel. 'K-kan ik niet zeggen...Anders...' Ze kijkt angstig om zich heen. Haast automatisch doe ik hetzelfde. Die wezens kunnen bloed vast en zeker ruiken. Ik kan het meisje hier waarschijnlijk beter weghalen voordat ze het bloed ruiken en deze kant op komen. 'Anders v-vergeet ik a-alles...' fluistert ze ontzettend zacht. 'Je zal alles heus niet vergeten,' zeg ik sussend, terwijl ik vluchtig een blik op haar wonden werp. Ze moet nodig verbonden worden, straks verliest ze te veel bloed. Ik kniel bij haar neer, om haar vervolgens omhoog te trekken en op mij te laten steunen. 'Kom, we gaan terug naar het kamp. Daar is vast wel wat verband waarmee ik je wonden kan verzorgen.'

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Je zou toch een post voor Willow schrijven?

---

Your make-up is terrible

Ze zei tegen mij dat ze op jou wachtte, omdat James nog moest jagen of zo.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Nou, dat heb ik nooit gezegd. Ze vroeg nog waar hij was zaterdag en toen zei ik dat hij nog bij de ingang van de grot was.

---

Your make-up is terrible

O, dan weet ik niet wat ze met haar personage wil. Afwachten?
Vandaag kan ik trouwens niet echt reageren. Mijn broertje is jarig.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Gefeliciteerd! Ik moet zo ook weg, laatste kerstinkopen haha.

---

Your make-up is terrible