[RPG} A pirate's life 4 me. - Speeltopics

Het is de 18e eeuw wanneer het prachtige schip Medusa wordt overvallen door een plotselinge storm. Veel bemanningsleden komen hierbij om, het grootste gedeelte van de voorraden verdwijnen in zee en het schip loopt veel schade op. De kaptein, Ace __ besluit aan te meren bij Tortuga, daar zijn immers al bij in de buurt. Daar zullen zij verblijven tot het schip gemaakt is en er nieuwe bemanningsleden en voorraden zijn. Helaas kost dit alles wel veel geld en dat hebben ze niet zo één, twee, drie, dus zullen ze gauw met een oplossing komen mochten ze ooit nog met de Medusa willen varen.

Belangrijk:
Deze RPG heeft zoals jullie merken geen erg vaste verhaallijn, jullie zijn dus behoorlijk vrij te doen wat je wilt. Om deze RPG lopende te houden zijn er dus ook allerlei aparte personages nodig en laat ik wat meer toe (geen magische/futuristische dingen), in de eerste post zal ik een aantal ideeën zetten.

Alleen meedoen als je:
1) Graag langere stukken schrijft (rond 350 woorden of meer) en bereid bent dit te doen. (Hier tips!)
2) Graag meedoet aan RPG's waarin geen Mary Sue's meespelen en die dit zelf ook niet doen.
3) Graag meedoet aan RPG's waarbij het topic niet na één dag alweer vol zit, waardoor als je het wat drukker hebt met school, ook gewoon nog mee kan doen, omdat er simpelweg minder vaak gepost wordt (maar wel langer geschreven natuurlijk)..
4) Het prettig vinden dat het gemeld wordt als iemand wilt stoppen met de RPG en als dit zelf ook doet.
5) Je personages niet enkel één op één gesprekken laat voeren met steeds dezelfde persoon.
Meedoen kan hier!

Regels:
- Je houden aan het bovenstaande.
- Niemand buitensluiten. (Gebeurt dit wel, PB me dan, dan zal ik het proberen op te lossen)
- 16+ is toegestaan, zet het er desnoods wel bij.
- Niet zomaar moorden zonder toestemming.
- Niet extreem veel voor anderen bepalen.
- En al het andere gebruikelijke.

Personages:
De getallen die erachter staan geven topicnummer & paginanummer waar je ze kan vinden aan.

Bemanningsleden:
Tortura - Asilah Layla Salomn - 22 - 1,1
Endure - Abigial (Abby) Rosaline Valence - 21 - 1,5
Sytze - Ace - 27 - kapitein - 1,6
Sid - Tristan Wright - 24 - 1,2
Sid - Natambu Mmba - 25 - 1,2

Overige:
xDesire - Anna Marina Blackwater - 20 - Navigator - 1,1
Gipsy - Beaudine Anna-Mae Hawkins - 18 - Dievegge/Huurmoordenares - 1,1
Squib - Alida Maria Nevárez - 20 - Dochter herbergier - 1,5
Neiva - Florence Levesque - 19 - Gouverneurs dochter - 1,6
Endure - Aiyana Kateri Chestio - 22 - Opvarende Medusa, indiaan - 1,7
Assassin - Sadie Delilah Lyons / Sam Lewin - 19 - Bastaards dochter - 1,7
Squib - Lemuel Charles Edwards - 19 - Novice weggelopen uit klooster - 1,1
SICKENING - Myles/Bandit - 24 - Huurmoordenaar/Dokter - 1,2
Assassin - Cedric Cook - 24 - Charmeur - 1,4
Gipsy - Logan Wad - 27 - Ontsnapte gevangene - 1,4
Cheops - William Marlbourough - 28 - Opvarende Medusa - 1,5
Goldenwing - Gavin Sloan Honiahaka - 22 - Opvarende Medusa, indiaan - 1,7

Nog vragen?
Dan kan je ze altijd aan mij stellen of aan andere spelers.

[ bericht aangepast op 22 feb 2013 - 18:37 ]

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Florence Levesque
Als ik wakker word knipper ik even verdwaasd met mijn ogen om dat ik de ruimte waar ik mezelf in bevind niet gelijk herken. Pas na een paar seconden bedenk ik me wat ik hier ook alweer doe. Ik zucht even en glij onder de nog redelijk zachte dekens vandaan. Toen ik hier een paar dagen geleden aankwam, of beter gezegd er af werd gegooid, was ik gelijk opzoek gegaan naar de meest fatsoenlijke herberg, ik moet tenslotte ergens slapen. De naam van de herberg kan ik niet zo één, twee, drie opkomen, maar goed, dat is ook niet zo belangrijk. Ik ben toch niet van plan hier nog erg lang te verblijven. Ik vermoed namelijk dat mijn vader nog wel opzoek zal zijn naar mij, en hoewel hij vast niet verwacht dat ik hier zit zal hij vroeg of laat zijn mannen hier laten kijken. Hoe eerder ik hier weg ben en hoe verder uit de buurt, hoe beter.
Nadat ik mijn jurk* heb aangetrokken controleer ik of ik mijn geld en mijn dolk bij me heb. De dolk had ik gekocht op dezelfde dag als ik hier aankwam. Ik heb nog geen tijd gehad, of eigenlijk geen zin gehad, om andere, wat minder duur uitziende kleding te kopen, en aangezien ik niet overvallen wil worden door een één of andere engerd heb ik de dolk gekocht. Ik kan er niet echt goed mee overweg, maar dat maakt me niet heel veel uit, ik heb tenminste iets waarmee ik mezelf kan verdedigen.
Ik loop het kamertje waar ik slaap uit, doe de deur uit en loop daarna naar beneden. De sleutel geef ik aan de man die achter de bar staat. Hij is eigenlijk de enige persoon in deze barbaarse stad die ik enigszins vertrouw. Zonder eerst nog iets te eten loop ik de herberg uit en ga ik richting de haven, om opzoek te gaan naar een schip dat er betrouwbaar uitziet. Verreweg de meeste schepen die hier aanmeren zijn piratenschepen, dus er veel hoop ik heb niet.
Wanneer ik bij de haven aankom laat ik mijn ogen keurend over de schepen glijden terwijl ik er langs loop. Ik trek mijn wenkbrauwen op als ik een schip zie dat er erg gehavend uitziet. Die wordt het zeker niet. Ik wil net verder lopen wanneer ik de twee personen die voor het schip staan opmerk. De man die er staat ken ik niet, en hoef ik ook niet te kennen. De vrouw komt echter wel bekend voor. Mijn nieuwsgierigheid is gewekt en ik loop richting de twee. Mijn mond valt iets open wanneer ik doorheb dat ik de vrouw echt eerder heb gezien. Ik heb haar enkele keren op feesten ontmoet. Onze vaders zijn vrienden volgens mij. 'Abigail?' vraag ik haar verbaasd. Voor een enkele seconden glijden mijn oceaanblauwe ogen naar de jongeman, waarbij ze eerst naar zijn gezicht glijden en vervolgens naar zijn gespierde borstkas, die zichtbaar is doordat zijn blouse deels open hangt. Hij is blijkbaar zelfverzekerd, anders zou hij er niet zo mee lopen te pronken.
'Ik dacht dat je dood was, zolang ben je al vermist,' vertel ik dan tegen Abigail terwijl ik mijn ogen weer op haar richt en naar haar mannenkleding kijk. 'Waarom draag je mannenkleding?' vraag ik vervolgens, met een lichte frons op mijn voorhoofd.


*Het hoedje heeft ze niet op :')

[ bericht aangepast op 5 jan 2013 - 1:58 ]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Cedric Cook

Terwijl ze zwijgt merk ik op hoe ze haar ogen kort over mij heen laat glijden, iets wat me altijd goed. Ik had hetzelfde gedaan en kwam tot de conclusie dat het een mooie, wat exotische aandoende vrouw was, waardoor ik wel gelijk mijn excuses moest maken. Zo iemand liet je toch ook niet zomaar lopen, of wel soms? Haar licht getinte huid vraagt er gewoon om om door iemand zoals ik te worden aangeraakt, waardoor ik gelijk mijn hulp aanbied. Zo heb ik een kans om meer met haar in contact te komen en uiteindelijk dan ook mijn zin te krijgen. Ik heb normaal gesproken toch een heel scala aan plannetjes om te krijgen wat ik wil, anders ben ik toch wel creatief en verzin in gewoon een nieuwe.
"Eén van die vieze landlopers?" herhaalt ze. "Het spijt me dat ik je moet teleurstellen maar dat ben ik inderdaad niet." Ik grijns nog even schaapachtig naar haar waarna ik opnieuw mijn excuses maak. "Het spijt me, mevrouw, maar die kom je hier overal tegen en kijken voor niets en niemand uit." Ik vraag me af of ze wel bij dit schip hoort, ze lijkt er niet echt bij te passen, hoewel je door die mannenkleding bijna iets anders gaat denken. Haar vrouwelijke vormen komen er dan ook wel in uit, wat ik natuurlijk goedkeur, maar naast dat ziet ze er iets te fris en schoon uit om naast die vieze piraten rond te huppelen. Zelfs mannen die in dat soort kleding rondlopen zijn er minder schoon uit dan haar, wat me laat twijfelen of ze wel echt bij deze bemanning hoort.
De knappe vrouw, of misschien eerder nog jongedame, want ze lijkt niet zoveel jonger te zijn dan ik ben, kijk iets omhoog omdat ik langer ben, maar dat is altijd wel zo. "Maar er is inderdaad wel iets waar je me mee kunt helpen," vervolgt ze haar verhaal en ik trek nieuwsgierig en vragend mijn wenkbrauw omhoog. "Ik zoek de beste herberg met het lekkerste eten. Daar kun je me vast en zeker bij helpen, is 't niet?" vraagt ze met een glimlach. Door haar glimlach tover ik automatisch een grote, charmante grijns op mijn gezicht. Hier heb je het al, ze bied me werkelijk de beste kans aan die ik maar kan wensen. Perfect. Ik haal mijn hand even door mijn donkere haar heen voor ik spreek en ben blij dat ik vorige week nog een barbier bezocht heb, waardoor mijn haar zo goed als perfect zit, in mijn ogen.
"Maar natuurlijk, mevrouw," spreek ik zo beleefd en charmant mogelijk uit. Uit ervaring weet ik wel dat vrouwen dat liever hebben dan die taal die de schoffies van tegenwoordig spreken. Soms vraag ik me wel eens af of ze wel hele woorden uit kunnen spreken, want dat lijken ze wel nooit te doen. "Ik ken elke herberg hier in Tortuga, natuurlijk weet ik waar ze het lekkerste eten hebben. Het zal helaas wel een flinke duit kosten, maar ik zal u graag begeleiden en u trakteren." Natuurlijk heb ik wel een reserve zak met wat zilveren en gouden muntstukken voor dit soort gelegenheden, waarna ik overga op het teren van iemand ander's zak en daar soms geld vandaan haal. Ik wil haar net mijn arm aanbieden om haar te begeleiden en mezelf voorstellen voor we gestoord worden door iemand anders.
"Abigail?" vraagt een andere jongedame verbaasd. Mijn donkere ogen ontmoeten kort de oceaanblauwe ogen van het meisje, voor ze naar beneden, naar mijn openstaande blouse glijden. Ik grijns tevreden, maar neem haar ook snel in me op. Twee vrouwen die ik nog niet ken, kan het nog beter? Ze lijken me wel nogal verschillend, zij is gekleed in een dure jurk in tegenstelling tot de anders mannenkleding. Haar huid is lichter, iets wat ook geld voor haar lichtbruine lokken die langs haar tengere lichaam vallen. In die jurk ziet ze er zeker niet verkeerd uit, alleen de grote vraag is waarom ze hier is en deze jonge vrouw aanspreekt, ze lijkt hier namelijk niet echt thuis te zijn in tegenstelling tot de ander.
"Ik dacht dat je dood was, zolang ben je al vermist." vertelt de een dan tegen de jongedame die blijkbaar Abigail heet, terwijl ze haar ogen weer op haar richt en duidelijk ook haar kleding opmerkt. "Waarom draag je mannenkleding?" vraagt ze vervolgens, met een lichte frons op haar voorhoofd. Ik kucht vervolgens even om tussenbeide te komen. "Ik wil jullie kleine reünie niet verstoren, dames," begin ik dan en ik glimlach er wat bij. "maar misschien kunnen we dit beter bespreken tijdens het eten?" opper ik dan, om mijn kansen te vergroten voor ze me nog wegjagen ook. Je weet maar nooit met vrouwen.

---

Your make-up is terrible

Heb even wat kleins voor Florence bepaald, anders kon ik maar heel weinig schrijven en het leek me wel logisch (: Hopelijk vind je 't niet erg.
En jeetje, hebben jullie dat ook? Soms heb je echt een aantal dagen waarbij het schrijven je maar niet wilt lukken en je maar niet tevreden kan zijn.

Abigail Rosaline Valence.
De jongeman, van wie ze nog de naam niet kende, kwam haar iets te zelfverzekerd over. Er was niks mis met zelfverzekerd zijn, maar hij straalde een en al eigendunk uit en dat stond haar niet zo aan. Zelfs zijn charmante glimlach kon dat niet rechtzetten, maar dat nam niet weg dat ze hem geen kans zou geven. Hij had in ieder geval manieren en dat beviel haar dan weer wel.
"Ik ken elke herberg hier in Tortuga, natuurlijk weet ik waar ze het lekkerste eten hebben. Het zal helaas wel een flinke duit kosten, maar ik zal u graag begeleiden en u trakteren," vertelde hij haar en er gleed weer een zweem van een glimlach over haar lippen terwijl ze dacht aan het heerlijke eten. Écht eten, vers en warm in plaats van vies, droog brood wat je zelfs niet aan de ratten wilde voeren. "Dat is heel erg vriendelijk," antwoordde ze. Met hem ergens wat eten was tevens een mooie kans om bemanningsleden te zoeken, misschien had hij wat vrienden die interesse hadden of hijzelf. Kort liet ze haar blik keurend over hem heen glijden, nee, hij leek haar er het type niet voor. Hij zag er uit alsof hij niet graag zijn handen vies maakte, maar daarentegen leek hij zich geen zorgen te maken over geld. Misschien was hij van betere afkomst, of liet hij anderen het werk voor hem opknappen?
"Abigail?" hoorde ze plots naast zich en ondanks dat ze die naam lang niet gebruikt of gehoord had reageerde ze er direct op. Verbaasd knipperde ze met haar ogen en keek naar de jongedame voor zich terwijl haar hersenen op volle toeren werkten. Bruin haar, prachtige, blauwe ogen die nieuwsgierige de knappe, jongeman opnamen. Ook droeg de jongedame een jurk zoals zij die zelf ook altijd had gedragen, een chique jurk en hij stond haar ontzettend goed moest ze toegeven. De jongevrouw kwam haar vaag bekend voor, maar het schoot haar niet zo snel te binnen waar ze haar van zou kennen. "Waarom draag je mannenkleding?" vroeg de jonge vrouw haar, met een frons in haar voorhoofd. "Florence?" vroeg ze verbaasd. Ze kende de jongevrouw van verscheidene feesten die ze had bijgewoond toen ze nog thuis woonde, hun vaders waren bekenden van elkaar, vrienden zelfs. Ze hoorde de jongeman nog wat zeggen, maar het enige waar ze aan kon denken was het probleem waar ze nu mee zat. "Excuseer ons," zei ze tegen de jongeman, nam Florence bij haar arm en trok haar een eindje verderop. "Mijn hemel, Florence, wat heb ik jou lang niet gezien, maar luister: je mag tegen niemand zeggen waar ik ben en dat ik überhaupt nog leef. Ik ben niet voor niks vertrokken en ik wil echt niet terug naar huis, begrepen?" vroeg ze en keek Florence in haar ogen aan. Ze wilde er zeker van zijn dat de jongevrouw haar niet zou verraden. "Ga mee wat eten, dan kan je je vragen stellen, goed?" stelde ze voor. Zodra Florence had ingestemd liepen ze samen terug naar de jongeman. "Hé Casanova, ik hoop dat je genoeg geld hebt om ons beiden te trakteren?" grijnsde ze naar hem. Nee, zelfs de komst van Florence, wat dus een probleem kon zijn, kon haar humeur niet verpesten. Ongelofelijk wat een bord lekker eten met iemand kon doen. En wie wist kon ze wel een jurk van Florence lenen, die had hoogstwaarschijnlijk nog wel een paar jurken die ze niet zo mooi meer vond en ze was ook bereid er voor te betalen. In ieder geval zou ze goedkoper uit zijn dan wanneer ze naar één van de kleermakers hier ging.
Abby keek weer afwachtend naar de jongeman, nieuwsgierig wat hij hier eigenlijk te zoeken had. Ook hij leek hier niet te passen, hij zag er frisser en knapper uit en ook zijn manieren waren vele malen beter dan die van de meeste boerenpummels die ze hier rond had zien lopen. Vooral de man van de markt, die vol minachting naar haar had gekeken vanwege haar broek. Ja, ze had werkelijk een jurk nodig.

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

      Allycia Cassandra Black aka Nyx.
Er kwam een grijns op haar gezicht. 'Goed,' begon ze, terwijl ze haar handen langs haar lichaam liet hangen. 'Je mag mee, maar ik denk wel dat ik opzoek ga naar een schip dat bemanning zoekt.'
Ik haalde mijn schouders en wenkbrauwen op. Oké, dat maakt voor mij niets uit? Alles als ik maar hier weg was. “Dat is goed. Mij heb je er niet mee.”
'Ik ben Beaudine trouwens.' Zei ze. Waarschijnlijk had ze zich zojuist beseft dat we nog steeds elkaars namen niet wisten. 'Dat is misschien handig om te weten in de toekomst.'
“Dat zou kunnen, ja. Of ik bedenk een naam voor je.” Had ik haar simpelweg gezegd. Dit was niet bedoeld om haar te beledigen.
Mijn handen had ik ondertussen over elkaar gedaan en ik haalde de dichtstbijzijnde kruk erbij om erop te zitten. Beaudine had haar mond geopend om weer wat te zeggen, maar ik kon het amper horen vanwege dat ze het zo zachtjes zei en het nogal rumoerig was in de Silver Sword. Dus alles wat ik hoorde was: '… dievegge.. een..'
Ze had haar hand op haar voorhoofd gelegd en haar hoofd geschud. Fronsend met mijn wenkbrauwen kwam ik wat met mijn gezicht naar voren. “Wat zegg'ie?”
'Huurmoordenaar,' zei ze toen. 'Ik doe het alleen voor enorm veel geld, meestal zijn het rijke die andere rijke dood willen, dus geen zorgen.'
Verbaasd keek ik haar aan. “Oké, maar wat heeft dat ermee te maken dan? Snap er geen fuck van.”
Ik rolde mijn ogen, zuchtte toen even, en ging toen van de barkruk af. Vervolgens trok ik Beaudine mee richting een verborgen trap, waarna we op mijn kamer kwamen. “Zeg het nu nogmaals.”
Hier was het rustig en was er niemand te bekennen.

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Florence Levesque
Wanneer ik mijn aandacht weer op de Abigail richt en aan haar vraag waarom ze mannenkleding vraagt merk ik op dat de jongeman mij snel in zich opneemt, zoals ik net bij hem ook had gedaan. Blijkbaar vindt hij dat hij het bij mij mag doen, omdat ik het ook bij hem deed. Of hij is zo'n type man dat elk vrouwelijk wezen boven de vijftien en onder de vijftig in zich opneemt, bekijkt of hoe je het ook wilt noemen. Als mijn broer dat had gezien, dan dat hij de jongeman waarschijnlijk een flinke opdonder verkocht. In dat opzicht is hij echt een heer. Hij zal nooit zomaar een vrouw bekijken, of hij moet het doen zonder dat ik het zie, omdat hij waarschijnlijk wel weet dat ik hem er op aan zou spreken wanneer hij het wel zou doen.
'Florence?' vraagt Abigail verbaasd, die mij nu blijkbaar herkent. De jongeman kucht en voordat ik de kans krijg nog iets tegen Abigail te zeggen, zegt hij iets: 'Ik wil jullie kleine reünie niet verstoren, dames,' begint hij, 'maar misschien kunnen we dit beter bespreken tijdens het eten?' stelt hij voor. Ik trek mijn wenkbrauwen iets op. Was Abigail serieus iets van plan om iets met deze jongeman te gaan eten? Oké, ik moet toegeven: hij ziet er goed uit, maar alsnog. Zo te zien kent ze hem nog maar net, dat idee heb ik tenminste, en ik zelf zou niet zomaar iets gaan eten met iemand die ik vaag ken. Wie weet wat voor een enge barbaar het wel niet is. Je weet maar nooit in dit soort plaatsen. 'Excuseer ons,' zegt Abigail dan tegen de jongeman waarna ze mijn arm vastpakt en mij meetrekt. 'Mijn hemel, Florence, wat heb ik jou lang niet gezien, maar luister: je mag tegen niemand zeggen waar ik ben en dat ik überhaupt nog leef. Ik ben niet voor niks vertrokken en ik wil echt niet terug naar huis, begrepen?' vraagt ze als we een eindje verderop staan. Ik knik haast gelijk. 'Natuurlijk zal ik niks zeggen,' meld ik haar eerlijk. 'En ik wil op dit moment toch niet naar huis, dus ik zal het toch niet tegen iemand kunnen zeggen,' vervolg ik. Als ik een paar maand geleden al had geweten dat Abigail was weggelopen, dan had ik het waarschijnlijk niet begrepen. Nu kan ik het echter maar al te goed snappen. 'Ga mee wat eten, dan kan je je vragen stellen, goed?' oppert Abigail. 'Oh ja, dat is goed,' antwoord ik. Het zal fijn zijn om even met een fatsoenlijk persoon te kunnen praten, die niet uit zijn of haar mond stinkt naar drank.
Samen lopen we terug naar de jongeman. 'Hé Casanova, ik hoop dat je genoeg geld hebt om ons beiden te trakteren?' grijnst Abigail. Wanneer ik mijn blik op hem richt, worden mijn ogen haast automatisch weer naar zijn borstkas getrokken. Niet zo zeer omdat het erg goed uit, maar eerder omdat ik me er aan irriteer. Ik zet een stap naar voren en maak met mijn slanke vingers de knopen van zijn witte blouse vast. Als die nu grotendeels dicht zit, waardoor zijn borstkas niet meer zichtbaar is, klop ik hem even op zijn schouder. 'Zo, veel beter. Nu zie je er tenminste niet meer uit als een één of andere mannelijke lichtekooi die met zijn spieren loopt te pronken.'

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Beaudine Anna-Mae Hawkins

"Zeg het nu nogmaals." Vroeg ze nadat ze me mee had gesleurd naar een totaal andere kamer waar het rustiger was.
"Als je met me mee wilt, verwacht ik eerlijkheid van beide kanten." Begon ik en begon langzaam te ijsberen door het kamertje. "En ik zet de eerste stap omdat ik wil dat elkaar kunnen vertrouwen."
Abrupt stopte ik in het midden van de kamer en keek haar van op een afstandje aan terwijl ik mijn lippen even kort op elkaar perste.
"Ik zei dus dat ik niet alleen een dievegge ben, maar ook een huurmoordenaar." Het kwam er op een redelijk zakelijke toon uit, maar ondanks dat, klonk het toch ergens wat aan de voorzichtige kant aangezien ik niet wist hoe ze zou reageren op mijn bekentenis. "Iedereen heeft zo zijn geheimpjes, maar ik heb liever dat je het uit mijn mond hoort dan uit die van een ander."
Mijn kaak verstrakte even terwijl ik langzaam weer begon te ijsberen nadat ik mijn blik van haar had afgewend.
Normaal gezien zou ik met deze geheimen nooit te koop lopen, maar iets gaf me het gevoel dat het beter was dat ze dit nu zou weten.
Op deze manier zou ze nog kunnen terugkrabbelen als ze het echt wilde, niet iedereen wilde immers bij een moordenaar in de buurt willen komen.
En me ontwijken op een schip zou nogal moeilijk kunnen zijn, tenzij ze over boord zou springen natuurlijk.
Snel schudde ik de belachelijke gedachtes van me af en stopte weer met ijsberen zodat ik haar weer aan kon kijken om haar reactie te kunnen peilen.
Maar veel wijzer werd ik er niet uit en liet me daarom even op een stoel ploffen om uiteindelijk mijn benen elegant over elkaar te slaan.
Als ik nog veel langer zou ijsberen, zou ze waarschijnlijk denken dat ik nerveus was, wat eigenlijk totaal niet waar was.
Ik was gespannen, maar niet uit angst, eerder uit onwetendheid omdat ik dit nog nooit eerder had gedaan.
Mijn gezicht stond gelukkig erg neutraal, iets wat ik wel vaker had als ik te lang nadacht over zaken die redelijk belangrijk voor me waren.



Logan Wade Earnshaw


"Maudit" Vloekte Anna klaarblijkelijk in een andere taal nadat ze de ruimte even rond had gekeken. "Volgens mij wordt het tijd dat ik wat anders aantrek. Mensen zullen me straks nog voor hoer aanzien,"
Haar ogen bleven op mijn gezicht rusten, maar toch kon ik het niet laten om even te grijnzen.
"Je ziet er nochtans niet zo uit," Probeerde ik haar gerust te stellen maar was er niet zeker van of het ook echt hielp. "Waarom denk je dat trouwens?"
Het kwam er nieuwsgierig uit, maar wanneer ik doorhad waarom ze het dacht, veranderde mijn blik van opgewekt naar uiterst hard.
Met een kille blik in de ogen, keek ik de mannen recht in de ogen aan die ietsje verderop stonden.
Wanneer het tweetal doorhad dat ik keek, zag ik hen wat tegen elkaar zeggen, wat het was kon ik niet horen maar het was blijkbaar genoeg om niet langer onze richting uit te kijken.
Aan hun uiterlijk te zien waren het net als mij piraten, waaruit ik kon afleiden dat ze waarschijnlijk aan de haven aangemeerd waren om voorraden op te halen.
"Maak je geen zorgen," Mompelde ik en deed een poging om weer te glimlachen. "Ze zullen waarschijnlijk niets doen."
Of het ook daadwerkelijk zo was, wist ik niet met volle zekerheid maar ergens had ik wel het vermoeden dat ze doorhadden dat ik ook een piraat was.
Ik zou ongelukken doen als ze in deze drukte toch ruzie zouden doen, als dat gebeurde kon je er haast zeker van zijn dat er een gevecht zou losbarsten over de hele bar.
Het gebeurde vaker, maar het rotte er aan was, was dat ook de onschuldige mensen zware klappen kregen, zowel mannen als vrouwen.
Ergens achterin de ruimte, begonnen enkele mannen een piratenliedje te zingen, wat mijn aandacht trok.
Mijn ogen flitsten snel naar de mannen die overduidelijk flink waren aangeschoten door al hun glazen rum die ze al op hadden.
Een kleine grijns sierde mijn gezicht wanneer ik besefte dat ik het liedje kende en vrijwel automatisch begon ik zacht mee te zingen, maar ik was niet de enige.
"We’re going this way, that way, forwards, backwards, over the Irish Sea. A bottle of juice to give me a boost, ‘cause that’s the life for me."

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

verwijderd. nieuw stuk in de maak

[ bericht aangepast op 10 jan 2013 - 18:53 ]

---

How many legs does a dog have if you call the tail a leg? Four. Calling a tail a leg doesn't make it a leg.

Sadie Delilah Lyons / Sam Lewin

“Hm, daar ben ik wel eens geweest in verleden jaren.” zegt hij licht hijgend, terwijl hij nog altijd zijn aansteker niet te pakken kan krijgen. “Ik neem aan dat je een vorm van scholing hebt genoten in het verleden, of heb ik het mis?” Shit, hij heeft het gemerkt. Ik kauw op de binnenkant van mijn wang terwijl ik nadenk wat ik moet zeggen. “Je taalgebruik. Er is een verschil tussen spreektaal en schrijftaal. Soms haal ik die twee wel eens door elkaar omdat ik in het verleden heb leren lezen en schrijven door m'n neeffie. De reden waarom ik dit naar voren breng is dat niet veel mensen die scholing hebben gehad besluiten aan boord te gaan van een schip met een bemanning als de onze. Er zijn veel wegen die iemand als jij kan volgen. Er is een schreeuwend tekort aan mensen die kunnen lezen of schrijven en scholing bepaalt voor een groot deel of je van elitaire afkomst bent. Wat overigens niet in alle gevallen van toepassing is. Hoe het ook zij- aah godverdomme, verrekte aansteker!” Al snel heb ik de aansteker tussen de planken vandaan gevist
“Mijn dank is groot.” Ik knik alleen maar kort op zijn woorden van dank. “Ik ben opgegroeit in betere kringe, dankzij mijn moeders werk.” informeer ik hem naar de waarheid. “Lezen en schrijven kan ik niet.” lieg ik erachter aan. Ik kan wel een beetje lezen en zelfs wat schrijven, al is het heel erg weinig en ook nog eens slecht in van weinig waarde in mijn ogen. Veel kan ik er toch niet mee. Ik vind dat ik zo wel genoeg informatie prijs heb gegeven, maar vraag toch wat nonchalant of het zo genoeg is, voor de zekerheid.
Ace komt overeind, met zijn warrige haar en hij krabt aan zijn hoofd. Ik zie de verwarring die zich afspeelt in zijn ogen en vraag me af waarom dat nou weer is. Het komt allemaal nogal vreemd over op mij, vooral als hij zich van mij weg draait en zich dan weer naar mij terug draait. Hij buigt zich lichtelijk naar me toe en voor mijn idee is hij nu veel te dichtbij, alsof hij één of andere homo-pedofiel is. Het azorgt ervoor dat ik kort rol, vooral als de walm van zijn adem in mijn gezicht terecht komt. Wat aarzelend buig ik mijn hoofd dan ook automatisch iets naar achteren. Ze hebben hier echt nooit van hygiëne gehoord volgens mij.
“Zeg es.” begint hij bijna fluisterend en ik trek mijn neus op.” Zeg es jochie.. krijg ik rimpels? Ben ik oud?” Ik begin zacht te lachen, maakt hij zich serieus daar druk om? Ik dacht echt dat vrouwen, vooral in de hoge kringen, zich daarom druk maken, maar geen mannen op een schip. Hij draait zich wel heel plots ineens weg en richt zich tot een paar andere bemanningsleden. “Wat mot je?” Mijn ogen volgen zijn zicht automatisch.
“Zeg kapitein, waar moet dit spul heen?” Het duurt enkele seconden voor het woord ‘kapitein’ echt bij mij doordringt, dat ze hem zo noemen. Wacht eens even, hij is de kapitein? Verdomme, heb ik mezlef niet echt in een goed licht gezet bij hem. Shit, ik vloek zacht binnensmonds en doe net alsof er niets aan de hand is. “Naar het ruim die hap en begin aan de kant van de boeg.” De ander komt naar ons toe en geeft hem een vriendschappelijke stomp. Nou, ook hierin komt hij niet erg kapiteinerig over eigenlijk.
“Zeg Ace, ik wist niet dat je op jochies viel. In het vervolg zal ik wat uitzoeken dat aan je zoekcriteria voldoet.” Ik hoor het gelach en voel me plots erg ongemakkelijk, terwijl ik mijn best doe om de bemanningsleden geen vuile blik te geven, die probeer ik iets verveeld te laten lijken. Hij geeft de man een stomp tegen zijn kop. “Jij idioot, ben je helemaal mesjogge! Nog een keer zo'n opmerking en ik rijt je keel open.” Ik frons naar de grijnzende bemanningsleden die er snel weer vandoor gaan. Hoewel het grappig klonk, zit er toch iets van een werkelijk dreigement in. Ik luister niet meer naar wat ze elkaar toeroepen.
Uiteindelijk ligt de aandacht toch weer bij mij, in de tussentijd heb ik tenminste een passend antwoord kunnen verzinnen. “Maak je nou maar niet zo druk, het is gewoon een tegenwoord op jochie.” antwoord ik dan uiteindelijk met een grijnsje, op een iets plagerig toontje. Het klinkt misschien iets gemaakt omdat ik het erin pers, ik probeer om nog altijd even nonchalant over te komen als dat ik deed toen ik het schip op kwam. “Rimpels heb je niet echt, al zou het misschien wel wat meer... uitstraling geven.” besluit ik.

---

Your make-up is terrible

[Leef topic, leef(cat)]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Gipsy schreef:
[Leef topic, leef(cat)]

[Ik post morgen weer. Moet nu van de computer af D; ]

---

"like i'd follow you around like a dog that needs water."

Ik zit te wchten op assassin

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Gipsy schreef:
[Leef topic, leef(cat)]

Heb toetsweek, maar ik snap je punt.

---

Aan niets denken is ook denken.

Endure schreef:
Ik zit te wchten op assassin

Ik maak hem vanavond even af. 8D

---

Your make-up is terrible

De mijne komt ook zo, als ik thuis ben en heb gegeten.
/Le monsterspits, ish not funny.

---

No growth of the heart is ever a waste

      Allycia Cassandra Black aka Nyx.
Nadat ik dit gezegd had opende ze haar mond. 'Als je met me mee wilt, verwacht ik eerlijkheid van beide kanten.' Langzaam aan begon ze te ijsberen door mijn kamer en mijn ogen volgden haar. 'En ik zet de eerste stap omdat ik wil dat we elkaar kunnen vertrouwen.' Oké, dat is begrijpelijk. Maar het liefste had ik gewoon dat ze het meteen zei. Dan hoefde ik er niet zo nieuwsgierig om te zijn en erop te wachten, want dat was iets waar ik niet tegen kon.
Een beetje ongeduldig begon ik met mijn voet te tikken en ik had mijn armen over elkaar heen geslagen. Mijn ogen bleven bij haar hangen toen ze abrupt stopte met ijsberen. Kort had ze haar lippen op elkaar geperst.
'Ik zei dus dat ik niet alleen een dievegge ben, maar ook een huurmoordenaar.' Meteen stopte het tikken met mijn voet en mijn mond zakte bijna open. Een huurmoordenaar? Hmm. Misschien kon ze mijn vader het duidelijk maken met dat ik mijn vrijheid nodig heb? Wacht. Meteen schudde mijn hoofd alsof het heel beschamend was wat ik dacht.
Wat? Waarom denk ik dit? Het is mijn vader. Zoiets zou ik niet moeten denken..
'Iedereen heeft zo zijn geheimpjes, maar ik heb liever dat je het uit mijn mond hoort dan uit die van een ander.' Haar kaak verstrakte en langzaam begon ze weer te ijsberen, nadat ze haar blik van mij afwende.
Oké, dat was wel begrijpelijk. Ik zou het niet leuk vinden als ik dit van iemand anders moest aanhoren en er zo moest achter komen. Dan zou ik mij verraden voelen. Alhoewel ik het ergens wel begreep van haar kant. Zoiets is ook niet gemakkelijk om te zeggen en je zou zoiets ook niet zomaar vrijgeven aan een vreemde.
Toen stopte ze weer met het door mijn kamer lopen en keek mij aan. Waarschijnlijk om te zien wat mijn reactie was en hoe stom ik er nu wel niet bij moest staan. Ze liet zich op een stoel vallen en sloeg elegant haar benen over elkaar. Haar gezicht stond op neutraal.
“Hmm.” Wat moest ik hier nou op zeggen? Een grapje van maken of vragen of zij iemand voor mij kon vermoorden en ik haar inhuurde? Wist ik veel.
Ik kuchte, likte kort over mijn lippen – dat nog de smaak van het biertje hadden, en ik beet hier vervolgens op nadenkend. “Dus..” Begon ik.
“Wanneer gaan we?” Vroeg ik aan haar. Great. Ik wist nog niets te zeggen, dus zei ik dit maar? Goed gedaan, Allycia.
Al meende ik het wel. Het maakte mij niets uit, maar ik hoopte dat zij niet zoiets bij mij geflikt had. Alhoewel ik haar niet eerder ben tegengekomen, al kon dit ook zijn omdat ik alleen maar druk bezig ben geweest dat ik haar gezicht niet kende.
“Nog tips met wat ik moet meenemen?” Vroeg ik aan haar. Zij had er immers meer ervaring mee.

[ bericht aangepast op 15 jan 2013 - 18:37 ]

---

Don't walk. Run, you sheep, run.