• 1729, de gouden eeuw van de piraten loopt ten einde en het word moeilijker. De zwaar beladen schepen vormen niet meer zo’n makkelijke prooi als daarvoor, dus zoeken deze piraten een nieuwe en makkelijkere manier om hun prooi alsnog buit te maken. De bemanning van The Ophelia merkt ook dat alles slechter gaat. Het eens zo mooie schip dobbert al een tijdje haveloos rond op de woeste zee, terwijl haar bemanning uitgedund is door verschillende gevechten. Het lot is ze gunstig gezind als ze plotseling op het kleine, maar magische eilandje ‘Lighthouse Cove’ stuiten.
    Het eilandje is maar klein, de wateren om het eiland levensgevaarlijk. Dat is één van de redenen waarom niemand het eiland bezoekt. De trouwe vuurtorenwachter, die al generaties lang door dezelfde mannen word vervuld, loodst alle schepen netjes om het eiland. Het eiland is maar dunbevolkt, met een enkel dorpje dicht bij de vuurtoren en het strand. Voor de rest bestaat het eiland vooral uit een magisch, tropisch bos.
    De komst van de piraten word door sommige als een kleine verademing beschouwt, een afleiding van het dagelijkse leven. De piraten zuipen veel, maken gebruik van alle wat ze tegen komen en lokken de schepen in de val door de vuurtoren te saboteren. Uiteraard is niet iedereen hier blij mee, zoals een deel van de kleine bevolking en natuurlijk de trouwe vuurtorenwachter, die buiten het zicht van de piraten probeert om de schepen veilig weg te krijgen.


    Regels:
    - Lange posts van 200-300 woorden is echt een minimum. Dat houd in dat je minstens 10 of meer regels schrijft, een kort hoofdstuk eigenlijk. Dit houd dus niet in dat je om de regel of om de twee regels een enter doet.
    - Je schrijft in de ik-vorm, met de naam van je personage boven je post.
    - Geen onnodig gequote! Daarvan rekken de pagina’s uit en je hoeft echt niet een reactie te quoten als hij op de vorige pagina staat of als je een reactie op iemand schrijft, al is het al even geleden. Je neemt trouwens zelf maar even de moeite om een reactie terug te zoeken als je dat nodig hebt.
    - Niet off-topic gaan! Je bespreekt dingen maar in iemands gastenboek of via een privé bericht. Kleine dingetjes mogen uiteraard wel.
    - Geen Mary Sues, niemand houd ervan om met perfecte personages te spelen of mensen die zich overal uit weten te redden.
    - 16+ en al het bijbehorende is toegestaan.
    - Maximaal 3 rollen.
    - Geen mensen die al snel stoppen, denk daar goed over na voor je jezelf aanmeld. Meld het wel als je afwezig bent of wel wilt stoppen.

    Piraten:
    - Nicholas Elijah Hawkins Hidan - kapitein
    - Alice Gwyn Barwick Assassin - rechterhand
    - Bernadette Mary-Ann Raydel Permission
    - Peyton Locke Neiva
    - Noël Sam Thomson Frodo

    Eilandbewoners:
    - Ezra Gilbert Jenkins Assassin
    - Milan Montgomery Gasai
    - Aurélie Gabrielle du Aquitaine Neiva
    - Milena Cassia Jenkins Hidan
    - Hassu Kins Wiarda

    Rollentopic
    Een kleine map van het eiland.
    Bij het dorpje moet je je zoiets voorstellen.

    Het begin:
    Het is vroeg in de ochtend, de dageraad breekt pas net aan waardoor het nog redelijk donker is. De eilandbewoners doen gewoon hun ding, terwijl de piraten hun plan om de vuurtoren over te nemen helemaal klaar gemaakt hebben. De piraat Peyton Locke heeft de vuurtoren al verkend en verslag uit gebracht bij de kapitein om het plan compleet te maken. Nu hebben ze het schip veilig achter wat rotsen gelegd om vervolgens de vuurtoren over te gaan nemen. De piraten gaan ook naar het dorp en kunnen zelf kiezen of ze zich daar huisvesten of op de boot blijven.


    Your make-up is terrible

    Ik wacht nog op Cheryl?


    Quiet the mind, and the soul will speak.

    Ik had al gepost met Peyton.
    Ik quote het wel even.


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    Aurorea schreef:
    Peyton Locke
    'Duidelijk langer dan een uur,' gromt de cap'tein. Hij trekt zijn wenkbrauw op, als teken dat we ons zelf moeten verklaren, maar praat dan verder. 'Het kan maar beter goed zijn wat jullie hebben ontdekt, want dit aanvaard ik verdomme al helemaal niet.'
    'Het dorp is één grote puinhoop, het zal me verbazen als je daar iets vind. We waren redelijk snel klaar, maar Thompson hier dacht dat hij elfjes kon vangen in het bos,' gromt Alice en ze kijkt Thompson boos aan. ' Ik dacht al bijna dat hij bezweken was aan hun vervloekingen, dus wilde we hem al achter laten. Op dat moment besloot hij echter ineens wel op te dagen.' Ze richt haar blik weer op de cap'tein. Ik grinnik zachtjes.
    'Misschien geloof jij nog in elfjes, Barwick, maar ik dacht dat ik een bedreiging zag,' zegt Thompson nadat hij ook even gegrinnikt heeft. 'Ik zag een groepje mannen verderop, ik denk een stuk of twintig. Ze bleven maar naar het schip kijken en toen ben ik achter ze aan gegaan. Het zijn maar een stelletje boeren, niets om voor te vrezen, maar ze hebben het niet zo op vreemdelingen. Ons gewoon inlijven zal dus moeilijk worden,' vertelt hij vervolgens.
    Ik moet toegeven dat dat slim bedacht is van Thompson, maar ik betwijfel of het waar is wat hij zegt. Wanneer het niet waar blijft te zijn, en de cap'tein zal vast niet al te blij zijn als hij daar achterkomt.
    Ik kijk naar de cap'tein en schraap mijn keel. 'Zoals Barwick al zei heeft het dorp niet veel te bieden, maar ik denk dat het verstandig is de mensen die hier wonen wel voorzichtig te benaderen, ook al zijn het maar een stel boeren. We hebben wel eten en water nodig en ik denk wanneer de mensen hier ons niet als een vijand of bedreiging zien dat ze ons dan sneller zullen helpen.'


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    Omg... I'm a noob.
    Ik zal een reactie schrijven met Nicholas. 8D.


    Quiet the mind, and the soul will speak.

    Nicholas Elijah Hawkins, cap’tein The Ophelia.
    Toen ik naar Alice keek voor een uitleg, haalde ze even diep adem. Alle bewegingen van iedereen die nu voor me stond, registreerde ik. Zo hield Thomson zijn adem in en grinnikte Locke zachtjes. Ik was nu nog meer benieuwd naar haar uitleg, maar Thomson leek wel iets achter te houden. Anders zou hij zijn adem niet inhouden. “Het dorp is één grote puinhoop, het zal me verbazen als je daar iets vind. We waren redelijk snel klaar, maar Thompson hier dacht dat hij elfjes kon vangen in het bos.” Gromt ze vervolgens en werpt Noël een kwade, dodelijke blik toe, terwijl ze een pluk haar achter haar oor duwt. “Ik dacht al bijna dat hij bezweken was aan hun vervloekingen, dus wilde we hem al achter laten. Op dat moment besloot hij echter ineens wel op te dagen.”
    Nu keek ze mij weer aan, haar ogen terug naar de koude en emotieloze blik die ze normaal bij zich draagt. Daarom had ik haar ook als mijn rechterhand, wanneer ik haar beval iets te doen, deed ze het gewoon. Zelfs als ze iemand een straf moest geven, ze had dan ook nooit tegen gestribbeld of de fout in gegaan. Nu kwam ze later als een uur aangekakt met hen, dus schoof ik het ook gedeeltelijk op haar af, wat te zien was aan mijn blik. Ik had een verantwoordelijk iemand met een hardvochtig karakter nodig, eentje die ik nog kan vertrouwen. Over haar uitleg zucht ik diep en denk eraan wat ze had gezegd. Dat verklaart waarom hij zijn adem inhield en ik was dan ook erg nieuwsgierig naar zijn uitleg, dus keek hem net zo kil aan. Hij begint echter zachtjes te grinniken, waardoor ik mijn wenkbrauw kritisch optrek.
    “Misschien geloof jij nog in elfjes, Barwick, maar ik dacht dat ik een bedreiging zag.” Nu kijkt hij me wel recht in de ogen aan, mooi, want ik vind dat je iemand aan moet kijken als je met diegene spreekt. Zeker bij mij. “Ik zag een groepje mannen verderop, ik denk een stuk of twintig. Ze bleven maar naar het schip kijken en toen ben ik achter ze aan gegaan. Het zijn maar een stelletje boeren, niets om voor te vrezen, maar ze hebben het niet zo op vreemdelingen. Ons gewoon inlijven zal dus moeilijk worden.” Mijn blik liet ik over hem heen gaan, terwijl hij dit zei. “Vindt je het grappig, Thomson?” vroeg ik hem met mijn kille stem en voor een moment werden mijn ogen donkerder. Verder kon ik echter niet praten, misschien maar beter voor hem ook, want Locke schraapte zijn keel, waardoor ik naar hem keek.
    Mijn armen deed ik strak over elkaar. “Zoals Barwick al zei heeft het dorp niet veel te bieden, maar ik denk dat het verstandig is de mensen die hier wonen wel voorzichtig te benaderen, ook al zijn het maar een stel boeren. We hebben wel eten en water nodig en ik denk wanneer de mensen hier ons niet als een vijand of bedreiging zien dat ze ons dan sneller zullen helpen.” Ik knik, ik ben het met hem eens, zeker nadat ik er met twee kennis had gemaakt. Bij deze gedachte haal ik mijn neus op en richt mijn blik op Thomson. “Jullie horen alle drie terug te zijn in dat uur. Dit keer zal ik het door de vingers zien en over mijn hart strijken, maar als ik ook maar een spoortje van een leugen vind, zal je gestraft worden, savvy?” Het laatste meer aan Noël gericht. Ik keek naar Alice. “Ik moet je spreken.” Vertelde ik haar, terwijl ik me toen omdraaide, ten teken dat ze weg mochten gaan. “Thomson, Locke, doe wat nuttigs en zorg dat de wilden jullie gaan vertrouwen.” Vertel ik ze, terwijl ik gebaarde dat Alice met mij mee moest lopen.


    Quiet the mind, and the soul will speak.

    Ezra Gilbert Jenkins

    Aurélie steekt haar tong naar mij uit. "Dan ben ik tenminste wel een goed uitziende aansteller en blokje ijs." grinnikt ze. Ik probeer te lachen, maar het komt er flink nerveus uit. "Ja, dat zeker." mompel ik en ik vind het wel weer genoeg geweest nu. Genoeg geplaag, ik kan er niet meer tegen als ze dit soort dingen begint te zeggen. Ik word helemaal nerveus en het liefst dook ik nu weer onder water, maar dat laat ik maar eens.
    Ze heeft al snel door dat ik haar onder wat wil trekken en hapt snel naar adem voor ik het kan doen. Ik wil lachen, maar dat is onder water geen geweldig idee. Ik ben alweer boven als ik iemand in mijn buik voel prikken en vervolgens Aurélie zie verschijnen. Ik moet er zachtjes om lachen als ze vlak voor me verschijnt. "Dat was een verrassingsaanval, niet eerlijk." zegt ze met een pruillipje. Ik lach zachtjes. "Goed, dan ga ik nu je opnieuw naar beneden trekken en dan is het geen verrassingsaanval." zeg ik vrolijk.
    Als ik opnieuw onder water duik met mijn ogen open zodat ik haar enkel beet kan grijpen, zie ik hoe de onderjurk losjes om haar lichaam wappert in het water en ik alles er door heen kan zie. Het begint er in mijn onderbuik van te kriebelen en snel duik ik verder naar beneden. Zodra ik haar enkel grijp, kan ik zo omhoog kijken onder haar jurk, maar wend snel mijn blik af als ik merk dat er van alles begint te bewegen bij mij. Fuck, dit soort dingen gebeuren normaal alleen als ik alleen ben! Ik snap het niet, ik weet sowieso niet goed wat ik ermee moet. Gelukkig zijn we onderwater en kan ik het nog enigszins verbergen. Ik trek aan haar enkel en zwem zelf weer naar boven.

    Alice Gwyn Barwick

    Aan zijn blik na mijn verklaring kan ik zien dat hij de schuld alsnog gedeeltelijk op mij schuift, wat ik eigenlijk ook verdient heb. Locke en ik hadden gewoon terug moeten gaan in plaats van op die stomme klif naar dat verdomde uitzicht te blijven kijken. Hierdoor accepteer ik stilzwijgend de schuld dan ook, plus de straf die er eventueel bij zal horen. Hierna gaat zijn blik naar Thompson, die hij net zo kil aan kijkt, maar hij begint echter zachtjes te grinniken, waardoor Nicholas zijn wenkbrauw kritisch optrekt. Die gast kan me wat, ik vraag me af wat voor smoesje hij nu zal hebben om zich er onderuit te werken. Mooi niet, het is ook zijn schuld en als een goed bemanningslid zal hij die schuld dan ook gewoon accepteren zoals ik het doe.
    "Misschien geloof jij nog in elfjes, Barwick, maar ik dacht dat ik een bedreiging zag. Ik zag een groepje mannen verderop, ik denk een stuk of twintig. Ze bleven maar naar het schip kijken en toen ben ik achter ze aan gegaan. Het zijn maar een stelletje boeren, niets om voor te vrezen, maar ze hebben het niet zo op vreemdelingen. Ons gewoon inlijven zal dus moeilijk worden." Ik bal mijn vuisten, alsof er ook echt twintig stevige mannen in dat verdomde dorp wonen. Nicholas laat zijn blik over hem heen gaan, terwijl hij dit zegt. "Vindt je het grappig, Thomson?" vraagt hij hem met mijn kille stem en voor een moment worden zijn ogen donkerder. Mijn mondhoeken krullen om bij het idee om wat er gaat komen, maar Locke verpest dit door zijn keel te schrapen waardoor zijn blik naar hem toe trekt en mijn mondhoeken weer naar beneden trekken. Verdomme, daar gaat mijn pretje.
    Zijn armen doet hij strak over elkaar heen. "Zoals Barwick al zei heeft het dorp niet veel te bieden, maar ik denk dat het verstandig is de mensen die hier wonen wel voorzichtig te benaderen, ook al zijn het maar een stel boeren. We hebben wel eten en water nodig en ik denk wanneer de mensen hier ons niet als een vijand of bedreiging zien dat ze ons dan sneller zullen helpen." Hij heeft alles geneutraliseerd en Nicholas knikt er op. Hij haalt zijn neus op en richt zijn blik op Thomson. Waarom deed hij dat? Tegen de bewoners? Natuurlijk staan we wel boven hen. "Jullie horen alle drie terug te zijn in dat uur. Dit keer zal ik het door de vingers zien en over mijn hart strijken, maar als ik ook maar een spoortje van een leugen vind, zal je gestraft worden, savvy?" Het laatste meer aan Noël gericht. Ik hou mijn gezicht strak en kil en knik, terwijl hij naar mij kijkt.
    "Ik moet je spreken." vertelt hij me en de verbazing zal wel in mijn ogen te zien zijn, terwijl hij zich dan omdraait, ten teken dat ze weg mogen gaan. "Thomson, Locke, doe wat nuttigs en zorg dat de wilden jullie gaan vertrouwen." vertelt hij ze, terwijl hij gebaard dat ik met hem mee moet lopen. "Alsof zij ooit iets nuttigs kunnen." mompel ik en ik zet snel de pas in om Nicholas te volgen. "Wat is er, kapitein?" vraag ik voorzichtig en besef dat ik op mijn tellen moet passen nu ik al een fout gemaakt heb, die hij me zo'n beetje nog vergeeft ook. Dat had ik echt niet verwacht en daar ben ik dan ook dankbaar voor, terwijl ik normaal wel altijd alles goed uitvoer en ik hoop dat hij het daarom gedaan heeft. Toch houd ik mijn blik zo strak en emotieloos mogelijk.

    [ bericht aangepast op 3 jan 2013 - 17:12 ]


    Your make-up is terrible

    Aurélie Gabrielle du Aquitaine
    Ezra lacht zachtjes. 'Goed, dan ga ik nu je opnieuw naar beneden trekken en dan is het geen verrassingsaanval,' zegt hij vrolijk. Mijn ogen knijp ik dit keer dicht en ik wacht tot Ezra mij naar beneden trekt. Wanneer ik voel dat hij dat doet adem ik nog snel wat lucht in voordat ik onderwater verdwijnen. Hoewel ik vorige keer gelijk weer naar boven was gezwommen blijf ik nu zolang mogelijk onderwater, iets wat ik niet erg lang vol houd, waarschijnlijk omdat ik er niet aan gewend ben lang onderwater te blijven. Het is maar wel goed dat ik heb leren zwemmen, ook al wilde die jongen er een kus voor, anders was ik misschien wel verdronken door de schipbreuk.
    Als ik weer boven water kom kijk ik Ezra vragend aan. 'Hoe lang kan jij eigenlijk onderwater blijven?' vraag ik ietsjes nieuwsgierig waarna ik even over mijn armen wrijf, omdat ik het nog steeds best koud heb. 'Hmm, ik heb het nog steeds koud. Kan jij me zo meteen niet opwarmen?' vraag ik onschuldig, afwachtend of hij weer een rood hoofd krijg, hoewel ik het niet dubbelzinnig bedoel.


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    Ezra Gilbert Jenkins

    Aurélie blijft redelijk lang beneden voor ze eindelijk naar boven zwemt en ik ben bang dat ze het misschien opgemerkt heeft. Hopelijk heeft ze haar ogen dicht gehouden en zag ze niets, want dan sta ik wel heel erg voor schut. Volgens mij weet Aurélie alles, dus zal ze ook wel weten waarom ik last krijg van dat ding, net op dit moment. Als ze boven water komt kijkt ze me dan ook vragend aan en ik bijt gelijk op mijn lip. Ze weet het en gaat er vragen over stellen, ik weet het zeker. Ik ben dan ook verbaasd als ze iets anders vraagt.
    "Hoe lang kan jij eigenlijk onderwater blijven?" vraagt ze nieuwsgierig en ik kijk haar verbaasd aan. "Oh eh... Ik denk zo'n anderhalve minuut." antwoord ik dan. "Langer dan Mila in ieder geval." Ik haal mijn schouders iets nonchalant op, terwijl zij over haar armen begint te wrijven. "Hmm, ik heb het nog steeds koud. Kan jij me zo meteen niet opwarmen?" vraag ze onschuldig en ik sper mijn ogen wijd open.
    Heeft ze het dan toch gezien en drijft ze nu dan de spot met mij? "Eh, als je eh..." Mijn wangen kleuren weer vuurrood en ik kijk naar een plek schuinboven haar om haar niet aan te hoeven kijken. "Als je genoeg beweegt en zwemt krijg je het snel genoeg warm." murmel ik als ontwijkend antwoord. Alsof ik haar ooit warm zou kunnen houden en ik snap ook niet waarom ze dat wilt van mij.


    Your make-up is terrible

    Aurélie Gabrielle du Aquitaine
    Ezra kijkt me na mijn vraag verbaasd aan. 'Oh eh... Ik denk zo'n anderhalve minuut. Langer dan Mila in ieder geval,' antwoordt hij terwijl hij nonchalant zijn schouders ophaalt. 'Hmm, dat is best wel lang toch?' vraag ik. 'Ik vind het in ieder geval knap van je dat je zo lang onderwater kan blijven,' complimenteer ik hem.
    Als ik vraag of hij me niet op kan warmen spert hij zijn ogen wijdt open. 'Eh, als je eh...' Zijn wangen worden weer vuurrood en hij kijkt naar een plek schuin boven mij. Blijkbaar is mijn vraag zo erg dat hij me niet aan durft te kijken. 'Als je genoeg beweegt en zwemt krijg je het snel genoeg warm,' murmelt hij. Nu ben ik degene die iets verbaasd is. Ik had eerlijk gezegd niet verwacht dat hij nee tegen mij zou durven zeggen, ook al heeft hij dat nu niet letterlijk gezegd. 'Oh, ja, dat kan ook,' mompel ik waarna ik begin te zwemmen. Waarschijnlijk krijg ik het hier toch niet warm van, aangezien ik niet zo snel kan zwemmen.
    Ik besluit weer richting Ezra te zwemmen, onderwater dit keer, en wil hem laten schrikken door vlak voor hem bovenwater te komen. Als ik echter dichtbij hem ben zie ik de bobbel in zijn onderbroek, waardoor mijn ogen groot worden. Ik zwem vlug weg en kom dan pas bovenwater. Ezra kijk ik wantrouwig aan. 'Jezus christus, Ezra,' murmel ik terwijl ik mijn armen beschermend over elkaar sla.


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    Ezra Gilbert Jenkins

    "Hmm, dat is best wel lang toch?" vraagt ze. "Ik vind het in ieder geval knap van je dat je zo lang onderwater kan blijven."' complimenteer ze me, waar ik verlegen van glimlach. "Dank je wel." murmel ik met diezelfde glimlach op mijn volle en wat donkerdere lippen terwijl ik verlegen weg kijk.
    Ik zie de verbaasde uitdrukking op haar gezicht verschijnen vanuit mijn ooghoeken. "Oh, ja, dat kan ook." mompelt ze waarna ze begin te zwemmen. Ze zwemt niet zo snel en ik kijk haar na en bijt op mijn lip. Zou ze dan willen dat ik haar op ging warmen? De gedachten aan Aurélie die uit het water komt in haar doorschijnende onderjurk zorgt ervoor dat mijn hoofd weer vuurrood word en zorgt dat ik die vreemde kriebels in mijn onderbuik voel. Dit is voor mij echt een onbekend gevoel en ik weet niet waardoor het komt.
    Ik dobber een beetje rond en plotseling zie ik Aurélie niet meer, waardoor ik rondkijk, maar haar nergens kan ontdekken. Dan zie ik haar plotseling boven water komen. Ze kijkt me wantrouwig aan en ik frons gefrustreerd, wat is er? Is ze bang dat ik haar weer onderwater trek of kreeg ze het niet warm van het zwemmen zoals ik zei dat ze het zou krijgen? "Jezus christus, Ezra." murmelt ze terwijl ze haar armen beschermend over elkaar slaat.
    Mijn ogen worden iets groter. "Wat?" vraag ik schuldig, terwijl mijn stem de hoogte in schiet. Ze heeft het ontdekt, blijkbaar en ik word er nog veel paniekeriger van dan zij waarschijnlijk zal zijn. Toch doe ik alsof ik van niets weet voor als zij het ook niet weet. Ik kijk haar schichtig en schuldig aan, alsof ik hopeloos verloren ben, terwijl ik me niet goed voel worden. Ik snap er zelf niet eens iets van, hoe moet ik het dan ooit aan haar uitleggen? Misschien weet zij het wel, want zij weet veel meer dan ik...

    [ bericht aangepast op 3 jan 2013 - 20:23 ]


    Your make-up is terrible

    Aurélie Gabrielle du Aquitaine
    Ezra's ogen worden iets groter. 'Wat?' vraagt hij schuldig, waarbij zijn stem de hoogte in schiet. Ik snuif spottend. 'Doe niet alsof je het zelf nog niet door had,' antwoord ik en ik kijk hem beschuldigend aan. Ik had het dus wel goed toen ik dacht dat hij aan het kijken was. 'Je weet heus wel waarover ik het heb, dat ding in je broek,' vervolg ik waarna tot mijn schouders onderwater verdwijn, zodat ik zeker weet dat er niks te zien valt. 'Echt, Ezra. Ik dacht dat jij anders was dan de meeste jongens, maar blijkbaar niet dus.' Alle jongens zijn dus blijkbaar hetzelfde, ik had alleen gedacht dat Ezra anders zou zijn, omdat hij zo beschermend doet tegenover zijn zus en hij zelfs al rood wordt van een licht kusje. Verkeerd ingeschat dus.


    Schaamte voor mijn korte post


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    Ezra Gilbert Jenkins

    Aurélie snuift spottend. "Doe niet alsof je het zelf nog niet door had." antwoord ze en ze kijkt me beschuldigend aan. De tranen schieten spontaan in mijn ogen. "Je weet heus wel waarover ik het heb, dat ding in je broek." vervolgt ze waarna ze tot haar schouders onderwater verdwijnt. Ik dacht dat ze het water te koud vond daarvoor. "Echt, Ezra. Ik dacht dat jij anders was dan de meeste jongens, maar blijkbaar niet dus." Ik snap helemaal geen snars van wat ze zegt en er staat dan ook een dommige uitdrukking op mijn gezicht voor ik hard op mijn lip begin te bijten om de opkomende tranen tegen te houden. Ik voel me op het moment echt hopeloos, omdat zij wel weet wat er aan de hand is en ik niet.
    "Aurélie, i-ik..." begin ik met een trillende stem van paniek en de tranen die zich in mijn ogen vormen. Dan komt er ook nog eens die brok in mijn keel bij, die mijn tranen gezelschap houd. "Ik snap het niet." Ik laat mijn hoofd hangen en draai me dan beschaamd om, zodat ik de tranen van mijn wangen af kan vegen. Ik raak er gefrustreerd van, zeker omdat ik iets fout gedaan lijk te hebben maar niet weet wat. Ik durf haar niet eens meer aan te kijken. Met mijn hand sla ik hard in het water waardoor het opvliegt tegen mijn gezicht en zich vermengt met mijn tranen. Ik ben achterlijk, ik jank terwijl ik een man ben, hoewel ik er nog uitzie als een jongen en iedereen ook denkt dat ik dat nog ben. Het is oneerlijk, de vrienden waarmee ik opgroeide hebben al kinderen, terwijl ik nog niet eens weet waar kinderen vandaan komen.


    Your make-up is terrible

    [Hahaha. Aw, weet Ezra echt nog niet waar kinderen vandaan komen?
    Omg lol, 't schatje.
    Mila weet 't wel, maar hoeft en wil er geen flikker mee doen. God, wat een stel, zeg. 8D.]


    Aurélie Gabrielle du Aquitaine
    Er staat een dommige uitdrukking op Ezra's gezicht, alsof hij niets snapt van wat ik net zei. Daarna bijt hij hard op zijn lip. 'Aurélie, i-ik...' begint hij met een trillende stem, die iets paniekerig klinkt. Het lijkt alsof er zich tranen in zijn ogen vormen. 'Ik snap het niet.' Hij laat zijn hoofd hangen en draait zich beschaamd om. Met zijn hand slaat hij hard in het water waardoor het tegen zijn gezicht aan komt.
    Aarzelend bijt ik op mijn lip. Zou hij echt niet snappen, of hij zou hij gewoon doen alsóf hij het niet snapt? Dat laatste kan ik me eigenlijk lastig voorstellen, omdat hij meestal zo verlegen en vriendelijk is, maar ik kan me ook lastig voorstellen dat hij niet weet wat het betekend. Ik weet het, en ik ben een meisje, dus hij zou het wel moeten weten. 'Hou je niet van de domme, Ezra!' sis ik. Mijn Franse accent is duidelijker hoorbaar als normaal. 'Casse-toi, tu connard!*' bijt ik hem nog toe,waarna ik het water uit storm. Ik loop gelijk naar mijn kleren en wil die al aantrekken als ik me bedenk dat die dan ook nat zullen worden. 'Merde,' vloek ik geïrriteerd waarna ik me op de grond laat vallen, en mijn armen om mijn heen sla zodat er voor Ezra niks meer te zien valt.


    *Het betekent iets in de trant van, 'Rot op lul.'


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    Ezra Gilbert Jenkins

    "Hou je niet van de domme, Ezra!" sist ze naar me toe waardoor ik hard op mijn lip bijt, zodat deze gaat bloeden. haar Franse accent is duidelijker hoorbaar als normaal. "Casse-toi, tu connard!" bijt ze me nog toe en terwijl ik helemaal niet weet wat het betekent, klinkt het in ieder geval niet aardig en ik krimp in elkaar, waarna ik haar het water uit hoor stormen. Ik hoor haar nog iets zeggen, maar versta niet wat het is. Wat er in mijn onderbroek gebeurd is nu toch al weg, waardoor ik me omdraai en schichtig naar Aurélie kijk. Verdomme, ik haat vrouwen, dit is waarom. Haar armen zijn om haar heen geslagen, maar toch kan ik alles zien. Ik kijk er dit keer alleen niet naar en loop traag het water uit.
    Mijn ogen zijn wat rood geworden, maar ik huil niet meer. Huilen is voor watjes, niet voor mannen. "Dat was echt gemeen van je, niet iedereen is zo wereldwijs als jou, Aurélie." mompel ik terwijl ik voor me uit kijk. De lucht voelt koud aan op mijn lichaam en ik ben me heel erg bewust van mezelf op het moment, de magere lat die nog niet eens helemaal een man is. Ik ben allang blij dat er nu wat donkere haartjes op mijn onderbuik beginnen te groeien, wat betekent dat ik eindelijk wel een man begin te worden, maar zo te merken heb ik nog veel te leren.
    "Kleed je aan, dan gaan we." Ik buk om mijn eigen kleding bij elkaar te rapen en trek de witte linnen blouse al over mijn hoofd. Hij is wat te groot bij mijn schouders, maar dat moest wel omdat hij anders te kort zou zijn. Mijn vader zegt dat ik er ooit wel ingroei, maar ik weet het nog zo net niet. Hij plakt vast aan mijn natte lichaam, maar toch trek ik de donkerbruine broek ook al aan. Ik kijk hierbij expres niet naar Aurélie en ontwijk elk oogcontact of ander contact. Volgens mij zal ik nooit meer naar haar durven kijken.


    Your make-up is terrible