[RPG] Lighthouse Cove || 1 - Speeltopics

1729, de gouden eeuw van de piraten loopt ten einde en het word moeilijker. De zwaar beladen schepen vormen niet meer zo’n makkelijke prooi als daarvoor, dus zoeken deze piraten een nieuwe en makkelijkere manier om hun prooi alsnog buit te maken. De bemanning van The Ophelia merkt ook dat alles slechter gaat. Het eens zo mooie schip dobbert al een tijdje haveloos rond op de woeste zee, terwijl haar bemanning uitgedund is door verschillende gevechten. Het lot is ze gunstig gezind als ze plotseling op het kleine, maar magische eilandje ‘Lighthouse Cove’ stuiten.
Het eilandje is maar klein, de wateren om het eiland levensgevaarlijk. Dat is één van de redenen waarom niemand het eiland bezoekt. De trouwe vuurtorenwachter, die al generaties lang door dezelfde mannen word vervuld, loodst alle schepen netjes om het eiland. Het eiland is maar dunbevolkt, met een enkel dorpje dicht bij de vuurtoren en het strand. Voor de rest bestaat het eiland vooral uit een magisch, tropisch bos.
De komst van de piraten word door sommige als een kleine verademing beschouwt, een afleiding van het dagelijkse leven. De piraten zuipen veel, maken gebruik van alle wat ze tegen komen en lokken de schepen in de val door de vuurtoren te saboteren. Uiteraard is niet iedereen hier blij mee, zoals een deel van de kleine bevolking en natuurlijk de trouwe vuurtorenwachter, die buiten het zicht van de piraten probeert om de schepen veilig weg te krijgen.

Regels:
- Lange posts van 200-300 woorden is echt een minimum. Dat houd in dat je minstens 10 of meer regels schrijft, een kort hoofdstuk eigenlijk. Dit houd dus niet in dat je om de regel of om de twee regels een enter doet.
- Je schrijft in de ik-vorm, met de naam van je personage boven je post.
- Geen onnodig gequote! Daarvan rekken de pagina’s uit en je hoeft echt niet een reactie te quoten als hij op de vorige pagina staat of als je een reactie op iemand schrijft, al is het al even geleden. Je neemt trouwens zelf maar even de moeite om een reactie terug te zoeken als je dat nodig hebt.
- Niet off-topic gaan! Je bespreekt dingen maar in iemands gastenboek of via een privé bericht. Kleine dingetjes mogen uiteraard wel.
- Geen Mary Sues, niemand houd ervan om met perfecte personages te spelen of mensen die zich overal uit weten te redden.
- 16+ en al het bijbehorende is toegestaan.
- Maximaal 3 rollen.
- Geen mensen die al snel stoppen, denk daar goed over na voor je jezelf aanmeld. Meld het wel als je afwezig bent of wel wilt stoppen.

Piraten:
- Nicholas Elijah Hawkins Hidan - kapitein
- Alice Gwyn Barwick Assassin - rechterhand
- Bernadette Mary-Ann Raydel Permission
- Peyton Locke Neiva
- Noël Sam Thomson Frodo

Eilandbewoners:
- Ezra Gilbert Jenkins Assassin
- Milan Montgomery Gasai
- Aurélie Gabrielle du Aquitaine Neiva
- Milena Cassia Jenkins Hidan
- Hassu Kins Wiarda

Rollentopic
Een kleine map van het eiland.
Bij het dorpje moet je je zoiets voorstellen.

Het begin:
Het is vroeg in de ochtend, de dageraad breekt pas net aan waardoor het nog redelijk donker is. De eilandbewoners doen gewoon hun ding, terwijl de piraten hun plan om de vuurtoren over te nemen helemaal klaar gemaakt hebben. De piraat Peyton Locke heeft de vuurtoren al verkend en verslag uit gebracht bij de kapitein om het plan compleet te maken. Nu hebben ze het schip veilig achter wat rotsen gelegd om vervolgens de vuurtoren over te gaan nemen. De piraten gaan ook naar het dorp en kunnen zelf kiezen of ze zich daar huisvesten of op de boot blijven.

---

Your make-up is terrible

Aurélie Gabrielle du Aquitaine
Ezra wordt weer rood waardoor ik wel doorkrijg dat hij het wel degelijk leuk vond. Zwijgend staat hij op, pakt hij de touwtjes van mijn jurk vast, trekt deze aan en maakt ze vast. 'Dan moet je me maar vaker helpen,' zegt er brutaal tegen in. 'Want zoveel helpt die ene keer echt niet hoor.' Nu is het al helemaal duidelijk dat hij het wel wilt. Hij spreekt zichzelf wel erg tegen door eerst te zeggen dat hij het niet wilt en dat het gemeen is maar vervolgens zulke opmerkingen maken. Nou, dan kan hij het krijgen ook.
'Vast,' meldt Ezra dan. Ik glimlach als ik merk dat mijn jurk vastzit en draai me dan om naar Ezra. 'Dankjewel, Ezra,' glimlach ik naar hem een charmante toon waarna ik expres met mijn tong over mijn lippen glij. Vervolgens zet ik een paar stappen zijn kant op en duw ik hem tegen de dichtstbijzijnde boom aan. Met de vingers van mijn linkerhand glij ik over zijn kaaklijn en mijn rechterhand laat ik op zijn borstkas rusten. 'Als een keer niet helpt, dan zullen we het maar vaker moeten doen,' zeg ik op een fluistertoon. Hierna ga ik op mijn tenen staan en druk in mijn lippen voor de derde keer vandaag op de zijne terwijl ik mijn ene hand op zijn borstkas houd en de andere in zijn nek leg. Iets ruwer lik ik met mijn tong over zijn onderlip waarna ik er zachtjes in bijt, afwachtend of hij zijn mond open zal doen om onze tongen kennis laten te maken.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Alice Gwyn Barwick

Op mijn woorden over dat ik hem toch niet geloof, begint Nicholas sluw te grijnzen, een halve die niets goed te betekenen heeft. Ik vind het hem wel goed staan, zeker nu we het over Thomson hebben. "Het is al helemaal vreemd als je, je bedenkt dat ik hier de gehele tijd was en niemand, behalve twee erg irritante wilden, niets gezien had. Bovendien had de rest van de bemanning die naar de vuurtoren was gegaan ook niets opgemerkt. But I’ll let it slip, this time…" Het laatste op een geheimzinnige toon gezegd, waar ik licht door begin te grijnzen. Als hij de twee wilden heeft genoemd kijk ik wel even verbaasd en nieuwsgierig op, maar spreek er niets over uit.
"O, Barwick." vervolgt hij dan, waarbij hij me aankijkt. "Vertel niemand dat je dit bevel van mij gekregen hebt." Ik grijns opnieuw iets en knik dan. "Dat was ik al zeker niet van plan, sir." antwoord ik hier op. Ik moet dan ook toegeven dat ik het heerlijk vind om zijn rechterhand te zijn en dit soort taken stilletjes uit te voeren voor hem. Ik zou nooit een gewoon bemanningslid willen zijn en stiekem geniet ik wel iets van de macht die ik hiermee verkregen heb, als vrouw zijnde. Gelukkig maakt het Nicholas dan ook weinig uit dat ik een vrouw ben, zolang ik mijn taken maar goed en precies uitvoer. Volgens mij is Nicholas dan ook iets gesteld op mij geraakt, niet als persoon, maar op wat ik doe en hoe ik het doe.
"U had trouwens contact gemaakt met twee wilden?" vraag ik dan en ik laat mijn stem neutraal en zelfs iets nukkig klinken. Toch wil ik wel graag weten wat daar de uitkomst van was en wie het waren, als het vrouwen waren zou hij ze nu best al eens op het schip kunnen hebben. Dat kan ik ook best begrijpen, we hebben al een tijdje op zee doorgebracht en dan heb je niet veel. Vanuit mijn ooghoeken zie ik dat een vrouwelijk bemanningslid, Raydel, zich bij Locke en Thomson voegt. Ze lijkt zich eigenlijk nooit op haar gemak te voelen bij ons.

Ezra Gilbert Jenkins

Als ik meld dat haar jurk vast zit, draait ze zich om naar mij. "Dankjewel, Ezra." glimlacht ze naar me een charmante toon waarna ze met haar tong over haar lippen glijd, waar ik verlegen van moet glimlachen en iets weg kijk. Vervolgens zet ze een paar stappen mijn kant op waardoor ik wel weer op moet kijken naar haar en duwt ze me tegen de dichtstbijzijnde boom aan, waardoor mijn ogen groot worden en ik wil protesteren, maar mijn adem stokt in mijn keel als ze met de vingers van haar linkerhand over mijn kaaklijn glijd en haar rechterhand op mijn borstkas laat rusten.
"Als een keer niet helpt, dan zullen we het maar vaker moeten doen." zegt ze op een fluistertoon waardoor mijn ademhaling rasperig word. Hierna gaat ze op haar tenen staan en drukt ze haar lippen voor de derde keer vandaag op de mijne terwijl ze haar ene hand op mijn borstkas houd en de andere in mijn nek legt. Ik blijf ondertussen stijfjes staan en durf amper te bewegen. Iets ruwer likt ze met haar tong over mijn onderlip waarna ze er zachtjes in bijt, waardoor ik een halve hartverzakking krijg.
Ik probeer haar naam te stotteren, maar zelfs dat werkt op dit moment niet. Niets lijkt mee te werken, het enige wat er in eerste instantie dan ook beweegt is de bobbel in mijn broek die weer groeit. Beschaamd erover knijp ik mijn ogen dicht en probeer ik na te denken, ik had haar niet uit moeten lokken... Verder kom ik ook niet, mijn hoofd zit vol met watten. In een reflex open ik mijn mond iets en druk ik mijn onderlichaam haar richting op, maar ik weet gewoon niet wat ik moet doen en wat ik nu doe, gaat allemaal op instinct. Volgens mij heb ik daar ook niet veel van want hier houd het op.

---

Your make-up is terrible

Nicholas Elijah Hawkins, captain The Ophelia.

Licht begint zij te grijnzen door de laatste paar geheimzinnige woorden. Er kwam wel een iets verbaasde en nieuwsgierige blik op haar gezicht toen ze opkeek en ik het over de wilden had, maar daar vertelde ik niets over of zei er überhaupt niets op. Dat is ook niet echt iets waar ik het nu over zou willen hebben. Alleen de gedachte al over hun en ik word chagrijnig. Mijn wraak zal zoet zijn, bedacht ik me, niemand komt zo gemakkelijk van mij af.
      Toch waarschuwde ik haar hierna dat ze het aan niemand anders mocht vertellen dat ik haar dit bevel had gegeven. Opnieuw grijnst ze iets en knikt dan. “Dat was ik al zeker niet van plan, sir.” Antwoord ze erop, waar ik even een goedkeurende blik in mijn ogen kreeg. “Mooi, ik zou niet willen dat hij er opeens weet van krijgt, dat is absoluut niet de bedoeling.” Even zucht ik diep, waarbij ik mijn hand door mijn bijna witte haren haalde om ze opnieuw goed te strijken vanwege de wind die er stond. Mijn blik ging naar mijn schip, terwijl ik iets op mijn lip beet.
      “U had trouwens contact gemaakt met twee wilden?” vraagt ze. Hoewel haar stem neutraal klinkt en zelfs wat nukkig, verstrakte mijn kaken direct door de vraag die ze had gesteld. Abrupt beet ik dan ook een velletje van mijn lip af, waardoor het iets begon te bloeden. Mijn blik was uiterst kil geworden, maar toen een andere gedachte door mijn hoofd ging, begon ik opnieuw sluw te grijnzen. “Er is nog iets dat je voor me moet doen, Alice.” Haar naam deze keer bijzonder liefkozend, voor mijn doen, uitgesproken toen ik me omdraaide om haar aan te kijken. “Als je dit lukt, zal ik je belonen.” Grijnsde ik.

[ bericht aangepast op 7 jan 2013 - 18:43 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Alice Gwyn Barwick

De goedkeurende blik in zijn ogen op mijn woorden is maar van korte duur, maar hij was er tenminste wel. "Mooi, ik zou niet willen dat hij er opeens weet van krijgt, dat is absoluut niet de bedoeling." zegt hij en ik knik opnieuw serieus, om hem te laten weten dat ik dit serieus op vat. Hij zucht even diep, waarbij hij zijn hand door zijn zeer aparte bijna witte haar heen haalt en ze vervolgens opnieuw goed te strijken vanwege de wind. Zijn blik gaat naar het schip heen terwijl hij iets op zijn lip bijt. Ik waag het om de vraag te stellen die ik eigenlijk niet wilde stellen, maar waar ik te nieuwsgierig naar ben.
Als zijn kaken verstrakken, weet ik al dat ik het eigenlijk niet had moeten doen en zolang hij er niets over zei, ik dat ook niet moest doen. Nu is het echter al te laat. Hij bijt een velletje van zijn lip af, wat begint te bloeden, terwijl zijn blik uiterst kil is geworden. Ik richt snel mijn blik voor me, tot hij sluw begint te grijnzen. "Er is nog iets dat je voor me moet doen, Alice." Mijn neemt zegt hij bijzonder liefkozend, wat alle alarmbellen bij mij laat rinkelen. Hij zegt mijn voornaam en dan ook nog eens op deze manier, wat voor hem zeker zeldzaam is, hij moet nu wel iets gaan vragen wat ik evengoed kan weigeren.
Hij draait zich naar me om en ik doe mijn best om nu niet wat verbouwereerd te kijken. "Als je dit lukt, zal ik je belonen." grijnst hij. Dus geen straf als het me niet lukt? Het maakt me iets in de war waardoor ik mijn wenkbrauwen iets in een lichte frons trek. "Belonen?" Ik moet toegeven dat dat kleine woordje mijn interesse heeft getrokken. "Zegt u het maar." vervolg ik mezelf snel, maar toch iets argwanend.

---

Your make-up is terrible

Nicholas Hawkins, Captain.

Opnieuw knikt zij serieus, waardoor ze me liet weten dat ze het ook echt serieus op vat. Dat was ook niet waar ik mijn zorgen bij had, bedacht ik me, die lagen heel ergens anders. Het liefst wilde ik natuurlijk ook dat ik iemand op iets kon straffen, het was al veel te lang geleden voordat ik mijn sadistische gevoelens weer kon uiten. Iemand moest hier een straf krijgen, waarbij het pijn zou doen en hopelijk zou dat niet te lang duren. Anders zag ik mezelf er wel voor aan dat ik om het minste of geringste al iets uit zou delen. Bij de vrouwen zou ik iets anders moeten verzinnen.
Door haar vraag over de wilden had ik op mijn lip gebeten, waardoor er een velletje afging en het iets begon te bloeden. Mijn blik was bijzonder kil geworden toen dit gebeurde. Haar blik was eerst op die van mij gericht, maar het was niet eens zozeer de vraag waaraan ik me irriteerde, het waren die twee verdomde ratten. Ik zou ze nog wel krijgen en volgens mij had ik daar een perfect plan voor. Hierop richtte Barwick haar blik snel voor zich, tot ik sluw begon te grijnzen, waarop ik haar vertel dat ze nog iets voor mij moet doen. Het is uiterst liefkozend en erg zeldzaam voor mij, aangezien ik het bijna tot nooit zeg of zo ook maar doe. De gedachte alleen al eraan laat me rillen. Nu heb ik echter iets nodig en de enige die daaraan kan voldoen om mijn bevel niet te negeren, is Alice Barwick.
Ik draaide me naar haar om, maar negeer de blik die er in haar ogen staat, die haar verraad dat ze nogal in de war is. Haar wenkbrauwen trekt ze dan ook iets in een lichte frons. “Belonen?” Half grijnzend knik ik mijn hoofd. Het is duidelijk dat haar interesse gewekt is, maar zelfs wanneer dit niet het geval was, zou ze het nog moeten doen. “Zegt u het maar.” Vervolgt ze zichzelf snel, echter toch iets argwanend. Zonder er nog aandacht aan te besteden, steek ik van wal. “Eén van die wilden was een jonge vrouw met licht, blond haar. Ik wil graag dat je haar zoekt en naar me toe brengt, alleen zij.” Beveel ik Barwick, waarbij ik een bepaalde blik in mijn ogen laat zien welke zij direct zou moeten snappen. Er is namelijk een blik te zien wat ik met haar zou doen en die is niet bepaald bescheiden.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Alice Gwyn Barwick

Half grijnzend knikt hij als ik iets vraag over het belonen. "Eén van die wilden was een jonge vrouw met licht, blond haar. Ik wil graag dat je haar zoekt en naar me toe brengt, alleen zij." beveelt hij me, waarbij hij een bepaalde blik in zijn ogen laat zien welke ik direct snap. Er is namelijk een blik te zien wat hij met me zou doen en die is niet bepaald bescheiden. Mijn blik verhard hierdoor gelijk, maar ik weet niet of ik deze opdracht wel kan volbrengen. Normaal gesproken zou ik alles aannemen, maar dit is wat anders. Hierdoor draai ik mijn hoofd dan ook van hem weg en kijk ik uit over de zee. Hij vraagt me nu gewoon om iets wat hij nog nooit gedaan heeft, het leven van een waarschijnlijk onschuldig meisje.
"Ik zal mijn best doen." mompel ik dan als antwoord, omdat ik waarschijnlijk toch liever voor mezelf als een onbekend meisje kies. Al kan je wel verwachten dat ik niet aanwezig zal zijn in zijn buurt als hij haar heeft, ik heb geen behoefte aan de schuldgevoelens die haar geschreeuw of gehuil mee zal brengen. Dit is toch wel even wat anders dan het onnozele gekerm van een hoertje. "Heeft u nog wat details, zodat ik haar beter kan herkennen?" Ik praat met redelijk opeengeklemde kaken en probeer mijn ongenoegen tot deze taak niet te laten blijken aan hem. Ik heb dan wel niemand anders gezien met licht haar en het lijkt me sterk dat er meerdere meisjes met licht haar hier zullen zijn, maar ik wil weten waarom hij perse haar wilt en hoe oud ze ongeveer zal zijn.
Mijn ogen houd ik voor de verandering op het water gericht als ik tegen hem praat, ik wil die blik van hem niet zien, het geeft me een blik op de toekomst als ik haar niet zal brengen. Mijn kaken houd ik op elkaar geklemd en aan de linkerkant komt een dikke ader langs mijn slaap opzetten ervan. Mijn gebalde vuisten prop ik in de broekzakken van mijn losse broek om niets te laten merken.

---

Your make-up is terrible

Nicholas Hawkins, captain.

Haar blik verhard hierdoor direct, maar het kan me eerlijk waar geen donder schelen wat zij hiervan vind. Het ongenoegen stond bijna op haar hele gezicht te lezen, toch bleef mijn grijns op mijn lippen en de bepaalde blik in mijn aparte ogen dwalen. Goed dat ze ziet dat ik het meen, want wanneer ze het niet zou doen of denkt dat ik een grapje maak, zal ik enkel bozer worden. Ik sta niet echt bekend om mijn vergiffenis en dat van daarnet was ook behoorlijk zeldzaam van mij, ze mocht blij zijn dat ik haar geen straf gaf. Barwick draait haar hoofd van me af en kijkt uit over zee, terwijl ik weer naar mijn schip kijk die in het water ligt, hoewel ik stiekem gewoon naar Alice en haar reactie kijk. Het bestudeer en het in me opneem, zodat ik weet waar ik aan toe ben. Hoewel ik me al bedacht dat ze er op tegen zou zijn, dus het ook niet uit zou voeren. Daar stelde ik me dan ook op af, maar liet er niets van merken.
      “Ik zal mijn best doen.” Mompelt ze als antwoord, totaal anders dan hoe ze eerder reageerde en deed. Haar uitdrukking is niet hetzelfde en ik doe net alsof ik dat niet zie. Ten minste, ik had geen idee hoe lang ik nog mijn geduld in zou kunnen houden. Wanneer het niet meer lukte, zou het pretty ugly kunnen worden en ondanks dat ik dat Barwick niet aan zou willen doen – mijn trouwe rechterhand en wat er allemaal bij komt – zou ik het toch doen. Om haar een lesje of iets te leren, zodat zij ook weer weet waarom ze mijn rechterhand is geworden en het niet nog een keer moet flikken.
      “Heeft u nog wat details, zodat ik haar beter kan herkennen?” De redelijk opeengeklemde kaken zijn me eveneens opgevallen, net zoals haar ongenoegen die ze hierbij voelt. Het laat me kort afvragen of ze hier wel toe in staat is, al weet ik stiekem het antwoord wel. Haar ogen houd ze op het water gericht, zoals ik mijn blik op het schip gericht houd. Het prachtige schip en waarvan het dek eens nodig geschrobd moet worden, dat zal ik ook zeker doen met één van de bemanning hun hoofden als ik me op niemand af kan richten. Niet met die van Alice, voor haar had ik wat anders in petto en bovendien was ze veel beter dan het stelletje malloten als bemanning. Eén van de redenen waarom ik haar tot mijn rechterhand had benoemd, ik wist heus wel dat ze er stiekem van genoot – de macht dat het haar gaf. De rest van haar houding probeerde ik zo goed mogelijk te negeren.
      “Klein postuur, ik schat één meter zestig, blanke huid en lichte lokken die redelijk lang zijn. Die andere wilde noemde haar van een hoge stand, dus ik geloof dat je haar gemakkelijk kunt vinden met alle donkerharige op dit verdomde, pokke-eiland.” Sprak ik, het laatste wat meer kil uitgesproken. Hierna draaide ik me abrupt om en pakte haar schouders met beide handen stevig vast. Mijn afstandelijke ogen boorde ik in die van haar, waarbij mijn bleke lippen stevig op elkaar waren gedrukt. “Barwick, ik merk je hele houding en ongenoegen tot dit bevel op. Wanneer het je bij de duivel niet zal lukken, zal je nog wel merken wat je straf is. Dan ruil ik haar om voor jou, dus ik zal maar fucking goed nadenken over wat je besluit is.” Kwamen de woorden over mijn bleke lippen gerold, nog killer dan ik was geweest tegen haar. Hierna draaide ik me abrupt om en liep weg, om weet ik veel wat te doen.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Alice Gwyn Barwick

Nicholas heeft zijn blik ook ergens anders heen gericht, volgens mij het schip, maar ik let er verder maar weinig op. Op het moment heb ik toch even heel andere dingen in mijn hoofd, met name een wroeging die ik normaal gesproken niet zo snel heb, maar dit verzoek is dan ook alles behalve normaal. Toch stem ik er mee in, ik zal in ieder geval mijn best doen voor hem en voor mezelf, om mezelf heel te houden. Ik zou ook niet meer voor de rest van de bemanning durven te verschijnen als hij klaar met me zou zijn, voorlopig niet in ieder geval. Dan schaam ik me helemaal rot, al is het zo ongeveer het enige waar ik me voor zou schamen. Toch zou ik mijn straf dapper ondergaan en niets laten merken van mijn ongenoegen.
Hierna vraag ik toch maar om details. "Klein postuur, ik schat één meter zestig, blanke huid en lichte lokken die redelijk lang zijn. Die andere wilde noemde haar van een hoge stand, dus ik geloof dat je haar gemakkelijk kunt vinden met alle donkerharige op dit verdomde, pokke-eiland." spreekt hij, het laatste wat meer kil uitgesproken. Ik bijt nadenkend op de binnenkant van mijn wang, dat is de reden dus. Nou, makkelijk te onderscheiden zal ze wel zijn zo te horen. De smoes dat ik haar niet kon vinden gaat zeker niet werken en het lijkt alsof hij haar graag wilt. Ik heb het gevoel dat ik haar makkelijk kan overmeesteren met mijn lengte.
Hierna draait hij zich abrupt om en pakt mijn schouders met beide handen stevig vast. Zijn afstandelijke ogen boort hij in die van mij, waarbij zijn bleke lippen stevig op elkaar zijn gedrukt. Mijn blik verhard ik gelijk weer terwijl ik terug kijk, geen emoties meer, Alice. "Barwick, ik merk je hele houding en ongenoegen tot dit bevel op. Wanneer het je bij de duivel niet zal lukken, zal je nog wel merken wat je straf is. Dan ruil ik haar om voor jou, dus ik zal maar fucking goed nadenken over wat je besluit is." komen de woorden over zijn bleke lippen gerold, nog killer dan hij ooit is geweest tegen me. Hierna draait hij zich abrupt om en loopt weg.
Ik hap even naar adem omdat ik die de hele tijd ingehouden heb. Jezus, die wilt hij wel heel erg graag en ik kan haar maar beter meteen vinden denk ik. Ik veeg wat eigenwijze plukjes vuil haar achter mijn oor en trek ter afleiding even mijn kleding recht. Nou, ik wil niet dat hij zijn dreigement op mij uitvoert dus moet ik dat mens maar eens vinden. Ik loop snel achter Nicholas aan maar waag het absoluut niet om nu naast hem te gaan lopen, dus blijf ik zwijgend een stuk achter hem lopen. Eigenlijk moet ik Thomson maar eens zoeken, misschien als ik hem tevreden genoeg maak met het rapport over hem, dat hij dat meisje dan vergeet.

---

Your make-up is terrible

Aurélie Gabrielle du Aquitaine
Het lijkt alsof Ezra mijn naam probeert te stotteren maar ik besteed er geen aandacht aan en kus rustig verder. Al snel voel ik zijn erectie tegen mij aanprikken. 'Je moet echt snel leren je broek in controle te houden, Ezra,' mompel ik iets hees tegen zijn lippen aan. Uiteindelijk haalt hij zijn lippen van elkaar en duwt hij zijn onderlichaam tegen mij aan, dat laatste had ik niet verwacht. Ik zie hem er nog niet zo voor aan om dat te doen, vandaar dat ik denk dat het meer uit instinct was. Langzaam laat ik mijn tong zijn mond in glijden, om die vervolgens spelletjes te laten spelen met zijn tong. Tegelijkertijd laat ik mijn hand die op zijn borstkas ligt langzaam richting de rand van zijn broek glijden. Dan laat ik hem abrupt los en zet ik een stap naar achteren, deels omdat ik last krijgen van mijn voeten door zolang op mijn tenen te staan, maar ook omdat ik het voor nu wel genoeg vind. Ik denk dat ik beter met kleine stapjes kan beginnen.
'Laten we maar teruggaan naar het dorp,' zeg ik tegen hem, als je goed luistert kan je horen dat mijn stem nog steeds iets hees klinkt. 'We moeten ons maar eens klaarmaken voor het feest van vanavond.'

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Ezra Gilbert Jenkins

"Je moet echt snel leren je broek in controle te houden, Ezra." mompelt ze iets hees tegen mijn lippen aan en ik knik, terwijl ik mijn best doen om niet hysterisch te knikken en gewoon normaal te doen. Ik weet dat ik dat moet doen, maar het lukt me gewoon niet. Nadat ze het heeft gezegd kan ik er niet eens meer aan denken. Als ik mijn lippen iets van elkaar laat wijken gebeurt er iets waar ik niet op had gerekend. Ze laat haar tong mijn mond in glijden, om die vervolgens spelletjes te laten spelen met mijn tong. Ik had gedacht dat zoiets vies en slijmerig zou zijn, maar eigenlijk is het lekker en groeit mijn jongeheer er nog meer van van. Wat onhandig beweeg ik mee, terwijl zij de hand die ze op mijn borstkas had liggen langzaam richting de rand van mijn broek laat glijden en ik als een vis op het droge naar adem begin te happen.
Ze laat me ineens abrupt los en doet een stap naar achteren, waardoor ik met mijn mond half open sta en mijn ogen open sper. Ik voel kort aan mijn lippen en sluit deze dan snel, als ik besef hoe idioot het eruit moet zien. "Laten we maar teruggaan naar het dorp." zegt ze tegen mij en die hese klank zit er nog in, al weet ik nog niet precies waardoor. "We moeten ons maar eens klaarmaken voor het feest van vanavond." Ik knik snel hierop en maak mezelf los van de boom waar ik heel erg tegen aan leunde om niet om te vallen. "Ja, dat is misschien wel een goed idee." Ik hoor dat mijn stem ook hees klinkt, waardoor ik het langzaam begin te snappen. Naast dat klink er ook iets van teleurstelling en verwondering in door. Teleurstelling omdat het zo ineens stopte terwijl ik zo benieuwd was naar haar hand en verwondering door hoe het voelt en hoe alles erop lijkt te reageren. Misschien kan ik het dan toch, ondanks mijn achter gebleven lichaam. Dit moet ik Mila vertellen!

---

Your make-up is terrible

Aurélie Gabrielle du Aquitaine
Wanneer ik hem plots loslaat en een stap naar achteren zet, staat hij met zijn mond half open en spert hij zijn ogen open, wat er nogal komisch uitziet en er voor zorgt dat ik zachtjes grinnik. Vervolgens voelt hij aan zijn lippen, wat er uitziet alsof hij niet kan geloven wat er net gebeurd is.
Ik meld hem dat we maar beter terug naar het dorp kunnen gaan zodat we ons kunnen klaar maken voor het feest, waarbij mijn stem iets hees klinkt. Ezra knikt en maakt zich los van de boom waar hij tegenaan leunde. 'Ja, dat is misschien wel een goed idee.' Het valt me op dat zijn stem ook hees klinkt, maar het klinkt ook iets teleurgesteld en verwondering. Hij vindt het wel degelijk leuk, dat is nu wel duidelijk. 'Snap je nu wel waarom mensen met elkaar naar bed gaan?' vraag ik iets wat plagerig aan hem, maar de vraag meen ik serieus.
Als we teruglopen bedenk ik me iets. Waar ik kan vandaan kom is niemand zo gek om wat er net gebeurde verder te vertellen, maar ik weet niet hoe het hier zit. 'Ezra?' begin ik nadat ik mijn keel heb geschraapt. 'Je kan wat er net gebeurd is beter niet tegen iemand anders vertellen, straks gaan er daardoor roddels rond dat wij een stel zijn, wat we duidelijk niet zijn. Oké?'



Aurélie is gonna kill him if he tells Mila :x

[ bericht aangepast op 8 jan 2013 - 7:35 ]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Ezra Gilbert Jenkins

Ik hoor Aurélie wel grinniken om me, maar het dringt niet echt tot me door, ik zit nog veel te veel in de kus en het gevoel gevangen. Als ik uiteindelijk iets uit weet te brengen en me losmaak van de boom reageert ze er bijna gelijk op. "Snap je nu wel waarom mensen met elkaar naar bed gaan?" vraagt ze iets wat plagerig aan me, waardoor ik nerveus grijns. "Ik denk het wel, vooral als seks net zo goed is als dit. Ik snap nu wat het verlangen inhoud." antwoord ik hier eerlijk op, hoewel haar vraag plagerig klonk.
We beginnen terug te lopen, al loop ik nu niet zo snel. Ik sta nog een beetje onvast op mijn benen door daarnet en zwijg omdat ik de stilte niet weet te verbreken nu, maar dat doet Aurélie al. "Ezra?" begint ze dan nadat ze haar keel heeft geschraapt. Ik kijk vragend naar haar op "Je kan wat er net gebeurd is beter niet tegen iemand anders vertellen, straks gaan er daardoor roddels rond dat wij een stel zijn, wat we duidelijk niet zijn. Oké?" Ik frons wat onbegrijpelijk naar haar. "Waarom maakt het je iets uit wat andere mensen denken? Zolang wij het maar beter weten, toch?" vraag ik dan aan haar. "Maar oké, ik zal niets zeggen..."
Natuurlijk is dat niet de volledige waarheid, ik zal wel iets met Mila bespreken. Ik vertel haar bijna alles, maar ik ga niet tot in de details zeggen wat ik gedaan heb natuurlijk en omdat Aurélie het niet wilt zal ik haar naam ook niet noemen, aangezien ik veel respect heb voor vrouwen. Toch vind ik het wel slecht van mezelf dat ik dit met haar doe, eigenlijk is het ook niet zo respectvol naar vrouwen toe. Al weet ik wel dat ik het nu niet meer kan afslaan, nu ik weet hoe lekker dit kan zijn.

---

Your make-up is terrible

Er wordt op me gelet o.o ergens zou het best wel awesome zijn als ik een soort straf krijg.. wat heb ik toch een zin in het avondfeest (;

---

“Moonlight drowns out all but the brightest stars.” - Tolkien

Ghehe, yeah, ik denk dat Noël nu sowieso een straf krijgt, omdat Alice erger op je gaat letten. :].
Iemand een idee wat ik nu met Mila / Nicholas kan doen?

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Mila kan Aurélie en Ezra wel tegenkomen? Die lopen door het bos terug naar het dorp.

---

Your make-up is terrible