{RPG} Wolfblood ~03~ - Speeltopics

Een klein groepje tieners heeft een groot geheim, niemand mag hier achter komen want als dat gebeurd kunnen er erge dingen gebeuren.
Ze moeten zo onopvallend mogelijk blijven voor hun medestudenten.
Wat hun geheim is vraag je? Ze zijn wolven, die bij volle maan zichzelf niet kunnen beheersen. Ze veranderen in hun werkelijke vorm en moeten er voor zorgen dat ze niet gesnapt worden. Van de alfa krijgen ze allerlei opdrachten. Sommige zijn gevaarlijk, sommige beangstigend.

Voor deze groep tienerwolven is ook een groot gevaar. De Hunters. Zij zijn tieners die undercover zijn om de tienerwolven te vangen en te onderzoeken.
Ze voeren pijnlijke proeven uit om erachter te komen hoe het mogelijk is dat zij bij volle maan in wolven kunnen veranderen. En of ze er iets tegen kunnen doen. De Hunters zetten alles op alles om de tienerwolven tegen te houden, voordat ze uitzaaien en een groter gevaar voor de mens worden dan ze al zijn.

---

De tienerWolven [Max 7]
Jongens [VOL!]
- Alfa Memphis Grimmaud - Gancanagh
- Cooper Henderson - Mengelmoes
- Zonder roedel ; Jack Willows Mengelmoes
- Aotearoa

Meiden [VOL!]
- Aurora Elizabeth Morningrose - Shooter
- Katherine Audrey Swann - Gipsy
- Scarlet Morningstar - Jackxdaniels
- Ayla Hope Savage - Vesta

De Hunters [Max 12]
Jongens
- Riley Andreas Cromwell - Gipsy
- Aiden Blaine Preston - Assassin
- Levi Isaac Dales - IsaacLahey
- Damen Joey Dodger - Fluttershyx
-
Meiden
- Marcy Jarvis - Ortelius
- Aowynn Rune Savan - Vesta
- Candy Shary McCartney - LeFuck

---

Rules;
~Minimaal 8 regels schrijven, dat is niet heel erg moeilijk. Voeg dingen toe zoals; Omgeving, gebruik tekst van andere, gevoelens, waarnemingen etc.
~OOC graag met haakjes; [] {} () - -
~Er mag best liefde tussen tienerwolven en Hunters ontstaan, maar niet alleen maar die koppels.
~Reserveringen blijven twee dagen staan.
~Graag personages die verschillend zijn, qua karakter etc.
~Lol hebben, dat is de grootste regel hier!
~De tienerwolven kunnen veranderen in wolven wanneer ze willen, maar als het volle maan is zijn ze blijvend wolf tot de eerste zonnestralen de aarde verlichten.
~Houd rekening met andere, wacht tot vrijwel meer dan de helft gereageerd heeft voordat jij reageert. Het is zo voor mensen die minder vaak online zijn makkelijk om er weer in te geraken.

[ bericht aangepast op 5 jan 2013 - 22:37 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Aurora Elizabeth Morningrose

Voorzichtig liet ik mijn blik terug naar Jack's gezicht glijden - die diep scheen na te denken over mijn woorden en nog geen enkele opmerking had gegeven. Het feit dat ik zoveel over Memphis had verteld, mijn idee over zijn reden om zichzelf weg te stoppen van zijn gevoelens, lag me helemaal niet lekker. Memphis was iemand wiens gevoelens moeilijk te begrijpen waren en ik was niet degene die daarover mocht oordelen.
Nog voordat Jack een antwoord had kunnen geven op mijn tirade over Memphis fluister ik er snel een verontschuldiging achteraan.
'Vergeet alles maar Jack, wat ik zei over Memphis, soms - Soms begrijp ik hem gewoon niet.'
Voor een kort moment schiet er een gekwetste uitdrukking over mijn gezicht, terug denkend aan het beklemmende, pijnlijke gevoel dat Memphis me had gegeven nadat hij had aangeven niets met me wilde te beginnen, 'voor het welzijn van de roedel'. De gekwetste uitdrukking glijdt echter direct van mijn gezicht wanneer ik aan de rand van het park auto's hoor toeteren, gevolgd door de woedende stem van Scarlet. Niet veel later vind mijn blik haar in de file van auto's, waardoor ik even verward van haar naar Jack kijk.
'Jack, meekomen, er is iets met Scarlet, ze hoort in bed te liggen na vannacht!'
Mijn stem klinkt ratelend en bezorgd. Direct schuif ik al mijn eigen zorgen en problemen naar de achtergrond en focus me alleen nog maar op Scarlet, wat overduidelijk aan mijn gezicht is te zien - er verschijnt een lichte glazige glans over mijn ogen die al mijn emoties lijkt te bedekken.
Dwingend pak ik Jack's hand vast en begin er zachtjes aan te trekken. Het was niet mijn bedoeling geweest om ons gesprek zomaar af te breken en ik was ook niet van plan om deze dag nóg een jongen te laten gaan zonder normaal gepraat te hebben.
'Sorry, we praten zo verder, echt!' fluister ik zachtjes, terwijl ik nog eenmaal naar zijn gezicht kijk en hem mijn kwetsbare glimlach laat zien - degene die niet voor iedereen is weggelegd en maar weinig personen ooit te zien hebben gekregen in mijn leven.
'Scarlet! Scarlet!' roep ik vervolgens hard om boven de auto's uit te komen en uitbundig met mijn hand heen en weer zwaai.

|| Sorry dat ik het gesprek met Jack zo heb afgebroken, maar anders is Scarlet zo eenzaam xd. ||

---

•

Scarlet

'Scarlet! Scarlet!' roept Aurora en ik zag haar uitbundig met haar hand heen en weer zwaai.
"Je heet Scarlet dus." zei de man licht geamuseerd van mijn gedrag
Als antwoord keek ik hem vuil aan, ook al zei iets in mij dat ik het niet wou doen. Ik kreunde en probeerde recht te staan, maar viel terug neer door een steek in mijn zij. Ik vloekte zachtjes terwijl ik de tranen verborg. Ik zou niet wenen, niet voor Aurora. Door dat gezegd te hebben kwam er een klein sarcastische glimlachje in de plaats van de tranen. De auto had me aan mijn zij geraakt waar ze eerder een mes in hadden gestokken. Ik zag dat er een klein bloedvlekje ontstond op het topje en keek de man woedend aan. Alleen verzachte mijn blik steeds als mijn ogen de zijne kruiste. Wat was dat toch?! Ik probeerde koppig nog eens recht te staan en voor ik terug kon vallen had de man me al vast. Ik was eerst verbaast en dan schoot er terug woedde door me heen. Waarom had Memphis juist deze dag gekozen om te stoppen met drinken? Het was voor te zien mijn ongeluksdag. Of Memphis het nu goed vind of niet, ik ging drinken. Alles kon momenteel de pot op. Ik begon de man van me af te duwen, maar merkte dat ik zachtjes duwde.
"Laat me los! Het is al erg genoeg dat je omver hebt gereden!" zei ik zwaar geïrriteerd. Ik richtte me op Aurora en keek haar met een klein geïrriteerd glimlachje aan. "Ro, wil je alsjeblieft zeggen dat die man me los moet laten. Hij wilt niet echt naar me luisteren."
Ik keek terug naar de man en zag dat hij een geamuseerd glimlachje op zijn gezicht had. Ik slikte krampachtig toen ik bedacht hoe dichtbij hij nu wel niet was.

[ bericht aangepast op 21 dec 2012 - 13:35 ]

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Memphis

"Jij bent… echt.. ohw!" moppert Aowynn terwijl ze naar binnen wandelt. Nouja, wankelt is misschien een beter woord. Ik grinnik even en doe een stap vooruit zodat de deur dicht kan vallen. En ik was nog wel zo'n gentleman, voor zo'n twee hele seconden.
Als ik Aowynn vanuit haar ooghoeken naar me zie kijken, laat ik een verbazingwekkend makkelijke glimlach op mijn lippen glijden. Ik onderdruk de neiging om te knipogen, omdat ik weet dat het een averrechts effect zou hebben. Tenminste, ik heb een sterk vermoeden, met Aowynn zou ik me namelijk wel eens kunnen vergissen.
Ik haal mijn mobiel uit mijn broekzak en lees het berichtje van Aurora. Ik kan hier nu even niet mee omgaan. Vanavond, als ze dat wil kan ze mijn volledige aandacht krijgen, ik wil namelijk echt dat dit opgeklaard en uitgepraat raakt, ik wil weten hoe ik haar kan helpen over me heen te raken en haar er toch van te overtuigen dat dit niet betekent dat alles compleet hoeft te veranderen. Ik ben nog steeds Memphis, haar Alfa, haar vriend, die door het vuur zou gaan om haar te beschermen en gelukkig te zien. Terwijl ik toch mijn telefoon in mijn handen heb, besluit ik een smsje te sturen naar Scarlet.
"Hé liefje, voel je je al wat beter? Zorgt bonnie goed voor je? Ik ben nu bij de apotheker, misschien hebben ze iets om het je makkelijker te maken. Doe me een plezier en laat me even weten of Ro veilig is toegekomen."
na een diepe zucht geslaakt te hebben, druk ik op verzenden en berg mijn mobiel weer op. Mijn blik dwaalt onmiddellijk weer af naar Aowynn.
Wanneer ik haar zie wankelen, denk ik even na voor ik beslis wat mijn volgende stap zal zijn. De kans dat ze me in behoorlijk drukke apotheek een klap verkoopt is gering, al is het maar omdat ze dan de aandacht naar zichzelf zou trekken en ik heb zo het idee dat dat niet echt iets is dat ze wil nu ze gewond is. Op een rustig tempo schuifel ik steeds dichter en dichter naar haar toe, tot ik vlak achter haar sta. Ik leg mijn handen heel losjes op haar heupen, je kan het amper een aanraking noemen, alsof ik haar zou willen ondersteunen.
Gezien ze wat kleiner is dan ik ben hoef ik dit keer geen moeite te doen mijn lippen naast haar oor te brengen. Ze heeft precies de juiste lengte.
"Grappig, galant, onweerstaanbaar, vervelend?" fluister ik, zodat de andere klanten me niet kunnen horen, om haar zin van eerder af te maken.
Zonder dat het mijn intentie was, snuif ik de geur van haar haren op. Ik kon het even niet tegenhouden, alsof de geur zichzelf sowieso wel in mijn neusgaten had gedrongen. Ik blijf even verstomd staan, als ik besef dat ik haar echt lekker vind ruiken. Het is iets heel fleurigs, liefs, zo anders dan hoe ze zich tegenover mij gedraagt. Heel even vraag ik me af of het haar shampoo is of haar eigen geur.
Ik frons mijn wenkbrauwen en slik even, blij dat ze mijn gepijnigde gezichtsuitdrukking niet kan zien. Volgens mij ga ik het nog lastiger krijgen om mijn belofte na te komen dan dat ik voorzien had. Natuurlijk heeft ze geen heerlijk geurend haar op haar been dat me af kan leiden dus dat zou nog moeten meevallen, tenminste dat hoop ik toch.
Een rilling verpreidt zich van kop tot teen en ik ben er even niet zeker van of het door de harige gedachte komt of door Aowynn zelf.

[ bericht aangepast op 21 dec 2012 - 22:29 ]

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Aurora Elizabeth Morningrose

Verbijsterd staar ik naar het taferaal dat zich voor mijn neus afspeelt op de straat, terwijl mijn hand nog steeds om die van Jack is geklemd. Mijn stoere, sterke roedelmaatje - dat altijd een groot voorbeeld voor me is geweest - zakt in elkaar op de straat en wordt vervolgens overeind geworden door een knappe man, waarna ze me woedend aankijkt.
'Ro, wil je alsjeblieft zeggen dat die man me los moet laten. Hij wil echt niet naar me luisteren.'
Plotseling overspoeld door blinde woede trek ik mijn hand weg van die van Jack en kijk hem nogmaals - met vuurspuwende ogen - aan, voordat ik de weg op stamp, mezelf niets aan trekkend van de toeterende automobilisten in de file.
'Doe normaal en laat haar los, jij vuile achterbakse vent! Jullie zijn állemaal hetzelfde!'
Mijn stem klinkt woedend, wanhopig en verdrietig tegelijk - iets wat vrijwel nooit voorkomt bij mij, omdat ik meestal mijn kalmte weet te bewaren. Nu lijkt het echter alsof er een waas over mijn ogen is getrokken en ik me alleen maar kan richtingen op de 'mannen' die altijd alles proberen om je helemaal de grond in te boren en geen enkel momenten ook maar próberen om er iets van te maken.
Mijn handen klemmen zich rondom Scarlet's arm, waarna ik haar meetrek naar de rand van het park, waar Jack nog steeds staat te kijken en ik haar op de grond neerzet. 'Blijven zitten, ik moet zo naar je wond kijken,' mompel ik zachtjes, terwijl ik weer overeind ga staan en mezelf omdraai naar de man, die nog steeds bewegingloos op de straat voor zijn auto staat. Mensen uit de winkels uit de straat gluren nieuwsgierig naar buiten, sommigen verlaten zelfs hun plekje om boodschappen te doen om te zien wat er aan de hand is, maar op dit moment kan het me weinig schelen.
'Blijf van haar af als ze dat zegt! Wat geeft jou het recht om haar aan te raken, NOU?! Stap maar weer in je mooie auto en ga op zoek naar een nieuw slachtoffer, sneue vent!'
Woedend draai ik mezelf om, de arme man verbijsterd achter latend, terwijl ik mijn handen tot vuisten bal en de tranen in mijn ogen prikken, wetend dat mijn tirade niet tegen de man was bedoeld, maar tegen Memphis...

---

•

Aowynn

Tijdens het wachten laat ik mijn blik een paar keer over de wachtende mensen heen glijden, en hoewel ik mijn best doe hem niet af en toe stiekem op Memphis te richten, gebeurt dat toch. Met een bedenkelijk frons staar ik even vooruit en heb daarbij niet in de gaten dat hij zich zachtjes achter me heeft geplaatst. Mijn lichaam verstijfd even als ik zijn handen licht op mijn heupen voel en midden in een drukke apotheek weet ik me even geen houding te geven.
‘Grappig, galant, onweerstaanbaar, vervelend?’ fluisterde hij zacht in mijn oor en ik voelde een vlugge lading kippevel over mijn huid heen trekken. Zoekende naar een reactie probeerde ik mijn aandacht van zijn handen af te halen. Ergens had ik die nu het liefst van me af willen tikken, maar buiten het feit om dat ik daarmee misschien net iets teveel aandacht zou trekken, zorgde zijn handen er wel voor dat ik ondersteund werd. Ookal was zijn aanraking erg los en minimaal. Toch leidde het me ook af en dat alleen al zorgde ervoor dat mijn lichaam niet gelijk reageerde met mijn gedachten. ‘Precies,’ bracht ik zacht uit. ’Onweerstaanbaar vervelend, galant op zijn tijd en momenteel alles behalve grappig.’
Ik probeerde mijn reactie als een snauw over te brengen, maar het kwam zelfs voor mijn doen net iets te zacht over. Licht schraapte ik een keer mijn keel, hopende dat dat de aandacht er vanaf haalde en sprak mezelf in gedachten streng toe. Vervolgens haalde ik in een vlugge beweging mijn hand even door mijn haar waarna ik lichtjes met het verbandje om mijn hand begon te spelen.
Op dit moment wilde ik niets liever als snel aan de beurt zijn zodat we naar buiten konden en ik mijn gebruikelijke afstand weer van hem kon houden. Zo dichtbij vertrouwde ik hem helemaal niet, zelfs de belofte die hij me gemaakt had stelde nu niks voor me voor. Het ergste van alles was dat ik het gevoel kreeg dat als hij dit zo bleef doen ik mezelf ook steeds minder begon te vertrouwen. Ik kreunde licht bij de laatste gedachten en sloot even mijn ogen, waarna ik ze vlug weer opende en voor me uitkeek. Die uitwerking gaat hij niet op me krijgen, die uitwerking mág hij niet op me krijgen. Even balde ik mijn handen weer licht tot een vuist, raapte alles vanbinnen weer stevig bij elkaar en rechtte daarbij iets mijn rug. ‘Welke spullen heb je precies nodig om je stappen zorgvuldig mee uit te werken?’ vroeg ik hem zacht en met z’n strak mogelijke toon. Toch kon ik het niet helpen de zin een tikkeltje dubbeler over te brengen dan dat eigenlijk de bedoeling was. Als hij verwarring creëert kan ik dat ook proberen.

[ bericht aangepast op 22 dec 2012 - 16:59 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Scarlet

Ik zag hoe Ro de hand van de jongen los liet en naar ons toe kwam. Ik wist hoe ik me moest voelen. Langs één kant schaamde ik me kapot omdat ik niet kon wandelen zonder steun, langs de andere kant was ik ergens opgelucht om Aurora te zien. Ik voelde iets trillen in mijn shortje en dacht even na wat het kon zijn. Mijn gsm. Hoe kon dat ding toch die klap opvangen? Mijn gedachten werd onderbroken door Aurora.
'Doe normaal en laat haar los, jij vuile achterbakse vent! Jullie zijn állemaal hetzelfde!' Haar stem had een mengeling van woede,wanhoop en verdriet.
Ik keek haar soort van meelevend aan. Ik wist niet wat ze had, maar ik ging er toch achter vragen als we even alleen waren. Al was het morgen. Toen haar handen zich om mijn armen wikkelde en me mee begon te sleuren, sukkelde ik achter haar aan met een koppig gezicht om het niet op te geven. Toen ze me neer had gezet had ik terug willen recht springen ook al zou dat grandioos mislukken. Ze had het denk ik gezien.
Blijven zitten, ik moet zo naar je wond kijken,' mompelt ze zachtjes en ik begon te mokken.
Ik wou niet verzorgd worden. Ik keek haar even na voordat ik mijn gsm pakte om te zien wie me lastig viel. Ik opende het en zag dat het van Memphis was. Ging hij nu ook al checken of alles oké was? Dit meen je niet. Ik begon terug te mokken terwijl ik het bericht las.Hé liefje, voel je je al wat beter? Zorgt bonnie goed voor je? Ik ben nu bij de apotheker, misschien hebben ze iets om het je makkelijker te maken. Doe me een plezier en laat me even weten of Ro veilig is toegekomen.
Ik reageerde erop: Ik ben aangereden.. door een Porsche. Ik ben Ro tegen gekomen in het park voor ik omver was gereden. Ik heb een ongeluksdag, dus ik ga drinken. Ps; noem me geen liefje of ik doe je iets aan de volgende keer als je me zo noemt..
Zoiets kon hij nog van me verwachtten. Ik had alleen geen idee hoe hij ging reageren op het feit dat ik aangereden was. Ik zou het wel zien of horen. Ik keek terug op toen Aurora kwam.
"We hadden aan die man geld moeten vragen voor de schade aan mijn lijf." zei ik uiteindelijk mokkend.
Ik kon er niet aan doen. Ik wou drinken. Ik had het nu nodig.
"Ro, wil je me misschien straks helpen om ergens aan drank te komen? Ik sta al even droog en ik word er zot van." zei ik en keek haar smekend aan.
Dit was het enigste wat ze van zwakte ging zien nog van mij. De rest zou ik gewoon weer opsluiten zodat ze die kant niet hoeft te zien. Hoop ik.

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Aurora Elizabeth Morningrose

Woedend keek ik op Scarlet neer, die naar me op keek nadat ik terug was gelopen van mijn aanvaring met de porsche - bezitter. Trillend vouw ik mijn handen samen tot vuisten, wetend dat de woede en onmacht die door me heen spoelde voor geen enkel ogenblik op de arme man was gericht, maar op Memphis. Koppig klap ik mijn kaken hard op elkaar, ik had mezelf niet voor niets beloofd dat ik het anders zou gaan doen en dat ik me niet meer zou inlaten met zijn toespelingen en pogingen op een goed blaadje te komen.
Mijn blik gleed even naar Jack, die bewegingloos stond te kijken, waarschijnlijk nog overdonderd door het feit dat ik ons gesprek zo had afgebroken. Vurig hoopte ik dat hij niet zou zien wat er aan de hand was, dat hij niet zou zien dat ik leed onder grandioos liefdesverdriet of onmacht of iets in die richtig. Toch vertelde een klein stemmetje in mijn hoofd dat Jack álles zou doorzien, dat hij precies zou weten over wie het zou gaan en dat hij precies zou weten wat er allemaal gebeurd was waardoor ik op dit moment niet mezelf ben.
'Ro, wil je misschien straks helpen om ergens aan drank te komen? Ik sta al even droog en ik word er zot van.'
Vragend keek ik Scarlet aan, die met een smekend gezicht omhoog keek en overduidelijk behoefte had aan wat alcohol. Ik wist dat Scarlet voor mij probeerde te verbergen dat het niet zo erg was, maar ik wist wel beter. Alle leden van de roedel dachten dat ik geen weet had van de dingen die er bij ons afspeelden. De waarheid was dat ik álles wist, ik probeerde het alleen niet zo veel te zeggen, ik probeerde er juist zo op in te spelen dat iederen het naar zijn zin had en er niet zulke dingen zouden gebeuren. Helaas lukte het me niet altijd...
Zorgzaam glimlachend laat ik mezelf door mijn knieeën zakken - negeer de steek in mijn zij - en veeg dan een aantal losse haarplukken uit Scarlet's gezicht. Zonder wat te zeggen gris ik een klein rolletje verband uit mijn mini rugzak - die ik haast altijd bij scheen te hebben - en wurm haar topje voorzichtig een klein stukje omhoog, waardoor de wond in haar zij zichtbaar werd. Met gecontroleerde bewegingen wikkel ik vervolgens het verbandje rond haar middel, sluit het uiteindelijk goed af zodat het niet los kan raken en trek dan haar topje weer naar beneden.
'Ik denk dat we allemaal wel wat drank kunnen gebruiken Scar,' glimlach ik dan voorzichtig.

---

•

(Ik maak derekt wel een berichtje met Cooper en Jack ^^)

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Memphis

"Precies. Onweerstaanbaar vervelend, galant op zijn tijd en momenteel alles behalve grappig."
Ik grinnik even en kan helemaal niks doen aan de brede grijns die op mijn gezicht verschijnt.
"Kan ik mee leven," antwoord ik. Door te praten adem ik in en word opnieuw overvallen door de zoete, ietwat exotische geur van Aowynn's haren. Heel even moet ik me inhouden mijn neus er niet in te drukken. Ik ben blij voor de afleiding die het gezoem in mijn broekzak brengt. Staan mijmeren en zweven zoals ik net bijna deed is namelijk niet echt mijn stijl. Ik haal mijn ene hand van Aowynn's heup zodat ik mijn mobiel kan nemen en laat de andere er zonder bij na te denken wel op rusten als compensatie.
"Ik ben aangereden.. door een Porsche. Ik ben Ro tegen gekomen in het park voor ik omver was gereden. Ik heb een ongeluksdag, dus ik ga drinken. Ps; noem me geen liefje of ik doe je iets aan de volgende keer als je me zo noemt."
Alle opluchting die ik net voelde, verdwijnt als sneeuw voor de zon. Ik knipper even en lees het nog een keer. Wanneer ik er zeker van ben dat mijn ogen me niet bedriegen, voel ik een krop in mijn keel op komen. Wat heb ik in godsnaam gedaan tegenover Scarlet en Ro dat ik het verdien dat ze zo bot tegen me doen. Van Ro kan ik het ergens nog begrijpen, maar het is me een raadsel waarom Scar nu plots de pik op me heeft. Tevergeefs probeer ik een aantal keer de krop weg te slikken terwijl tranen mijn ogen doen branden. Ik ben gewoon op voor vandaag, de emmer is vol, ik kan niks meer hebben.
"Wat?" vraag ik, als ik merk dat Aowynn iets gezegd heeft. Ik schrik even van mezelf als ik hoor hoe rauw en gebroken mijn stem klinkt. Om het te verdoezelen schraap ik snel mijn keel, alsof er een kriebel in zat. Terwijl ik mijn mobiel terug in mijn broekzak steek moet ik mijn uiterste best doen de tranen terug te dwingen, en hoewel mijn zicht wat wazig blijft lukt het me niet te gaan huilen. Dan kan ik Aowynn meteen op mijn buik schrijven.
"Sorry, wat zei je?" vraag ik nogmaals. Mijn stem beeft nog wat, bijna onhoorbaar maar toch aanwezig.
Ik leg ook mijn tweede hand weer op Aowynn's heup, al ben ik er niet zeker van of het dit keer is om haar of mezelf te ondersteunen.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Scarlet

Ik liet mokkend Ro mijn wond verbinden en dacht terug aan de man. Ik kreeg gewoon al warm als ik aan hem denk. Laat staan als ik moest beginnen fataseren wat hij met zijn lange smalle vinger en lippen had kunnen doen. Ja, ik was nog steeds een tiener die seksueel gefrustreerd was. Zou dat ooit veranderen? De laatste keer dat ik met iemand het bed had gedeeld was allang geleden. Het was niet omdat ik niemand kon krijgen. Ik kon elke jongen krijgen als ik er moeite voor zou doen en sommige zelf zonder moeite. Het was omdat ik nooit om de jongen, Christian, was geraakt toen hij recht voor mijn ogen was vermoord. Ik had echt van hem gehouden. Hij had me David laten vergeten een stuk. Het ergste aan hem was het feit dat hij een alfa was. Ik altijd iets met alfa's gehad. Dat kwam meestal omdat ik altijd bij jongens roedels had gezeten. De alfa had altijd achter me gezeten, maar ik had ze altijd af gewezen. Ik was blij dat het hier niet het geval was, Memphis besefte hoe het een roedel kon kapot maken en hier waren gelukkig meer meiden. Dus was er niet zo'n drang om met een wijfje te gaan, hij had meerdere keuzes. Christian was de enigste waar ik aan toe had gegeven. Het probleem was als we ruzie hadden dat de roedel er ook onder leed en ik dan altijd voorrang kreeg door het feit dat ik het 'alfa wijfje' was. De roedel ging in opstand tegen de alfa waardoor we kwetsbaar waren voor de jagers. Zo is het roedel uitgemoord. Dit was één van de zoveel reden waarom ik niet graag had dat ze me liefje noemde of andere troetelnamen. Er kroop even een triestig blik over mijn gezicht, maar ik vermande me snel. Ik was gewend omdat te doen. Ik doe het al heel mijn leven bijna.
Mijn aandacht werd terug getrokken toen Ro zei met een voorzichtige glimlach:'Ik denk dat we allemaal wel wat drank kunnen gebruiken Scar."
Ik haalde opgelucht adem. Memphis had haar dus niet vertelt dat ik niet mocht drinken. Over Memphis gesproken hij had nog niet op mij geantwoord. Waren mijn woorden misschien te hard geweest? Hij had vandaag ook niet makkelijk gehad en mijn ambetant kwaad gedrag zou misschien nog de druppel kunnen zijn voor hij instort. Ik zou straks wel iets heel lief sturen, als ik gedronken heb. Dan lukt dat meestal beter.
"Dan zijn we daarover eens." zei ik voor ik een geïrriteerde blik op de jongen werp. "En wie ben jij?"
Ik had echt geen flauw idee wie hij moest voorstellen. Ik had hem nog nooit gezien.

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Aowynn

Het moment waarop Memphis een van zijn handen van mijn heupen afhaalt ontgaat me niet. Hoewel ik verwacht had dat de andere ook zou verdwijnen blijft deze tot mijn eigen verbazing gewoon liggen. Inmiddels heb ik het verwarrende en irriterende gevoel langs me weten te leggen. Hij hielp me gewoon ondersteunen, meer niet.
'Wat?' Hoor ik hem na een tijdje vragen en een van mijn wenkbrauwen schiet vragend omhoog. Of ik verbeelde het me, of zijn stem leek even gebroken te klinken. Tijd om er echt naar te vragen had ik niet want zijn gekuch haalde de twijfel weg. Waarschijnlijk had ik het me gewoon verbeeld. 'Sorry, wat zei?'
Met een vragende blik keek ik over mijn schouder naar hem op. Op het moment dat hij zijn hand weer terug op mijn heup legde kon ik een nieuwe rilling niet onderdrukken. Hetgeen wat me deed beseffen dat het toch echt kwam doordat mijn lichaam, ondanks dat ikzelf daar niet zo mee eens was, op hem reageerde. Dat was iets wat ik moest proberen voor mezelf te houden. Ik wilde niet dat hij ging opmerking dat mijn gedachten, houding en mijn lichaam momenteel met elkaar in de knoop waren geraakt en al helemaal niet dat dát door hem kwam.
Even keek ik hem met een onderzoekende blik aan, niet wetende of er nou daadwerkelijk wel of niet iets aan de hand was. Ik wierp hem vervolgens een flauwe glimlach toe en richtte me weer voor me uit. Zelfs al zou er iets aan de hand zijn, het was iets waarvan ik nu al wist dat hij me dat toch niet ging vertellen.
'Welke spullen heb je precies nodig om je stappen zorgvuldig mee uit te werken?' Herhaalde ik mijn vraag van eerder. Dit keer liet ik de dubbelzinnigheid niet doorklinken, of misschien een beetje.
Zijn plotselinge verandering van stemming en houding weerhield me ervan bot, snauwerig of kortaf te doen.

[Sorry voor evt typefouten, post is gemaakt op me gsm ]

[ bericht aangepast op 23 dec 2012 - 21:24 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

[Waar zijn de rest van de jagers eigenlijk? ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[ ik heb echt geen idee, krijg zo 't idee dat wij met z'n tweeën nog de enige actieve jagers zijn. Van Gipsy was wel bekend dat ze een tijdje niet meeschreef in verband met school.. ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Memphis

Wanneer ik merk dat Aowynn naar me kijkt, wend ik mijn blik af. Veel interessants is er niet te zien moet ik eerlijk zeggen maar op dit moment heb ik geen zin haar in de ogen te kijken en het risico te lopen dat ze kan zien hoe ik me op dit moment voel.
"Welke spullen heb je precies nodig om je stappen zorgvuldig mee uit te werken?"
Ik frons mijn wenkbrauwen als ik hoor hoe anders haar stem plots klinkt. Iets vertelt me dat ze toch wel door heeft dat ik me op dit moment niet opperbest voel. Ergens voel ik me beledigd, dat ze nu wel vriendelijk kan doen maar tegelijk ben ik er haar dankbaar voor. Ik denk namelijk dat ik wel eens door het lint zou kunnen gaan mocht er nog veel meer tegen gaan.
"Oh," breng ik uit als ik door krijg dat k nog niet geantwoord heb op haar vraag. "Ehm."
Ik frons mijn wenkbrauwen nog een keer terwijl ik mijn gedachten op orde te krijgen. Eerst en vooral bedenk ik me dat we hier waren omdat Aowynn gewond is. Waar ook alweer? Ja, juist, haar been. En dat zou ik gaan verzorgen. Juist. Focus.
"Voorlopig alleen ontsmettingsmiddel en verband," zeg ik na nog even gedacht te hebben. "Tenzij het gehecht moet worden, maar daar vertrouw je me vast niet mee."
Ik probeer er niet teveel over na te denken dat er op dit moment van mijn flirterige façade helemaal niks meer overblijft, dat zou alleen maar tegendraads werken. Ik zou het ook namelijk wel begrijpen dat ze er niet tuk op is dat ik met naald en draad aan haar zou zitten. Ik verwacht namelijk niet dat ze weet dat mijn grootmoeder verpleegster was vroeger, en dat ik nogal eens mijn eigen wonden moet hechten zowel wanneer ik veranderd ben als wanneer niet. Met mijn hoge pijngrens durven mijn wonden al eens ernstiger zijn dan ik ze inschat.
Onbewust schuif ik nog wat dichter naar haar toe. Langzaam begint het me te dagen dat ze helemaal nog niet geprotesteerd heeft op het feit dat ik zo dicht bij haar sta. Zou ze dit dan leuker vinden dan ze toegeeft?

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Aowynn

'O, ehm. Voorlopig alleen ontsmettingsmiddel en verband. Tenzij het gehecht moet worden, maar daar vertrouw je me vast niet mee. '
Mijn lichaam verstijfd bij het horen van het woordje "gehecht" en ik voel het bloed uit mijn gezicht wegtrekken. Even was ik druk bezig geweest met waarom zijn houding ineens zo veranderd was, maar dat was nu compleet weggeslagen. Mijn eigen paniek had op dit moment toegeslagen.
'Hechten is niet nodig,' bracht ik moeizaam uit en probeerde de benauwdheid die het woord veroorzaakte niet op te laten vallen.
Het interesseerde me niet dat mensen me misschien zwak zouden vinden, vooral niet als ze wisten waar ik regelmatig mee te maken had, maar mijn schrik voor naalden was zo erg dat ik daar liever nog geen centimeter bij in de buurt kwam.
'De wond is niet zo diep. Hechten is zoiezo toch te laat, lijkt me niet?' Ik probeerde zo luchtig mogelijk te klinken en wierp een vlug schuine blik omhoog naar hem. 'Daarbij vertrouw ik je nog maar net qua verzorging, met naald en draad word het wel een ander verhaal.' Door het te schuiven op het feit dat ik hem niet vertrouwde hoopte ik dat hij niks had meegekregen van mijn benauwdheid momentje.
Ondertussen voelde ik dat hij nog dichterbij was komen staan en mijn hersens concentreerde zich vrij direct op zijn dichte aanwezigheid. 'Dus..' Bracht ik uit, niet wetende waar ik eigenlijk precies op doelde en zette een stap naar voren om weer wat meer afstand tussn hem en mij te creeren. Ik moest iets doen om mijn gedachten zo snel mogelijk weer op een rijtje te krijgen en de wankele pas die ik weer even achteruit zetten hielp daar niet bij. 'Ik krijg het warm hier in die verdomde apotheek. Hoelang duurt het nog?'
De irritatie wegens mezelf laaide weer op en met een licht vertrokken gezicht wierp ik een blik op de rij voor ons.

[ bericht aangepast op 25 dec 2012 - 15:56 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'