{RPG} Wolfblood ~03~ - Speeltopics

Een klein groepje tieners heeft een groot geheim, niemand mag hier achter komen want als dat gebeurd kunnen er erge dingen gebeuren.
Ze moeten zo onopvallend mogelijk blijven voor hun medestudenten.
Wat hun geheim is vraag je? Ze zijn wolven, die bij volle maan zichzelf niet kunnen beheersen. Ze veranderen in hun werkelijke vorm en moeten er voor zorgen dat ze niet gesnapt worden. Van de alfa krijgen ze allerlei opdrachten. Sommige zijn gevaarlijk, sommige beangstigend.

Voor deze groep tienerwolven is ook een groot gevaar. De Hunters. Zij zijn tieners die undercover zijn om de tienerwolven te vangen en te onderzoeken.
Ze voeren pijnlijke proeven uit om erachter te komen hoe het mogelijk is dat zij bij volle maan in wolven kunnen veranderen. En of ze er iets tegen kunnen doen. De Hunters zetten alles op alles om de tienerwolven tegen te houden, voordat ze uitzaaien en een groter gevaar voor de mens worden dan ze al zijn.

---

De tienerWolven [Max 7]
Jongens [VOL!]
- Alfa Memphis Grimmaud - Gancanagh
- Cooper Henderson - Mengelmoes
- Zonder roedel ; Jack Willows Mengelmoes
-Aotearoa

Meiden [VOL!]
- Aurora Elizabeth Morningrose - Shooter
- Katherine Audrey Swann - Gipsy
- Scarlet Morningstar - Jackxdaniels
- Ayla Hope Savage - Vesta

De Hunters [Max 12]
Jongens
- Riley Andreas Cromwell - Gipsy
- Aiden Blaine Preston - Assassin
- Levi Isaac Dales - IsaacLahey
- Damen Joey Dodger - Fluttershyx
-
Meiden
- Marcy Jarvis - Ortelius
- Aowynn Rune Savan - Vesta
- Candy Shary McCartney - LeFuck

---

Rules;
~Minimaal 8 regels schrijven, dat is niet heel erg moeilijk. Voeg dingen toe zoals; Omgeving, gebruik tekst van andere, gevoelens, waarnemingen etc.
~OOC graag met haakjes; [] {} () - -
~Er mag best liefde tussen tienerwolven en Hunters ontstaan, maar niet alleen maar die koppels.
~Reserveringen blijven twee dagen staan.
~Graag personages die verschillend zijn, qua karakter etc.
~Lol hebben, dat is de grootste regel hier!
~De tienerwolven kunnen veranderen in wolven wanneer ze willen, maar als het volle maan is zijn ze blijvend wolf tot de eerste zonnestralen de aarde verlichten.
~Houd rekening met andere, wacht tot vrijwel meer dan de helft gereageerd heeft voordat jij reageert. Het is zo voor mensen die minder vaak online zijn makkelijk om er weer in te geraken.

[ bericht aangepast op 5 jan 2013 - 22:37 ]

---

Ich liebe dich 27.12.23

Memphis

Ondanks mijn bui moet ik zachtjes lachen als ik merk hoe Aowynn zich uit de naad werkt het aanbod af te slaan en me tegelijk niet te beledigen. Komt die ommezwaai in haar houding nu echt puur omdat ik zelf even een kwetsbaar moment had? Probeert ze echt rekening te houden met hoe ik me op dit moment voel of heeft ze gewoon schrik dat ik uit mijn sloffen zou schieten mocht ze gewoon doorgaan met kattig doen? De stilte die valt geeft me even de tijd om er voor mezelf achter te proberen komen. Maar nog voor ik tot een conclusie kan komen, is het opnieuw Aowynn's stem die me uit mijn gedachtegang haalt.
"Dus..." Dat ik waarschijnlijk in haar persoonlijke ruimte sta, besef ik pas wanneer ze een stapje vooruit doet. Ikzelf heb niet echt een bubbel waarin niemand mag komen tenzij ik die personen heel goed ken, waardoor ik vaak vergeet dat dat bij andere mensen wel het geval kan zijn. Af en toe breek ik de lijn ook met opzet, uit gebrek aan respect voor die persoon of omdat ik echt dichter wil komen, maar ik kan eerlijk zeggen dat er hier op dit moment met Aowynn geen sprake is van kwade opzet.
Als Aowynn even snel als ze vooruit stapte weer naar achteren wankelt, vangt mijn lichaam een beetje het hare op zonder dat ik er eigenlijk iets voor hoef te doen. Had ik dan echt zo dichtbij gestaan? Ondanks het kleine beetje afstand dat ze genomen had zijn mijn handen wel de hele tijd op haar heupen blijven liggen, krijg ik nu in de gaten. Als ze ruimte wil, waarom slaat ze die dan niet gewoon van zich af?
"Ik krijg het warm hier in die verdomde apotheek. Hoelang duurt het nog?" moppert ze plots.
Ik volg haar blik naar de rij die voor ons staat en schat de situatie even in. Twee oude dametjes, die waarschijnlijk enkel een aanvulling van hun voorraadje medicatie nodig hebben en nog druk bezig zijn met het slaan van een babbeltje. Verder naar voor een jonge moeder met een maxi cosi, die me eerder gehaast lijkt en net aan de kassa staat een man die net zijn doktersbriefje afgegeven heeft.
"Laat mij maar even," fluister ik zachtjes in Aowynn's oor. "Blijf kalm en speel gewoon mee, ik zal geen grenzen dramatisch overschrijden," voeg ik er nog aan toe. Dat is het beste dat ik haar kan geven, zonder te gaan liegen. Normaal heb ik geen probleem met liegen tegen meisjes, maar ik ben ervan overtuigd dat Aowynn me twee keer zo hard terug zou kunnen pakken mocht ik haar in het ootje proberen nemen. Beter maar de korte pijn dan en haar laten weten dat ze zich aan een lichte overschrijding mag verwachten.
Om de daad bij het woord te voegen, laat ik mijn armen om haar middel glijden en trek haar voorzichtig het laatste stukje tegen me aan.
"Ja, poohbeertje , ik weet dat het pijn doet. Nog even wachten, het is zo aan ons en dan kunnen we je been verzorgen. Ik heb vast, je zult niet vallen, " zeg ik op een zachte manier maar toch luid genoeg zodat de oude besjes me boven hun gekakel kunnen horen. Net zoals ik gehoopt had, draaien ze zich nieuwsgierig en net iets te weinig subtiel om naar Aowynn en mij. Om het overtuigender te maken druk ik mijn lippen zachtjes op haar wang en laat vervolgens mijn hoofd tegen het hare rusten terwijl ik met mijn duim zachtjes haar zij streel.
Ik moet mijn uiterste best doen om niet te gaan grijnzen wanneer een van de dametjes geheel naar mijn verwachting ontroerd raakt. Na wat gekonkelfoes met haar collega gepensioneerde wordt de aandacht weer op ons gericht.
"Gaan jullie tortelduifjes maar voor," zegt degene met een brilletje. "Wij hebben geen haast."
"Ja, laat de jonge prins zijn dame in nood maar redden," beaamt de andere, die ons met een goedkeurende blik aankijkt, giechelend.
Ik zet mijn liefste glimlach op en doe alsof ik met moeite mijn ogen van Aowynn af kan houden. Opnieuw word ik wat ongemakkelijk als ik merk dat het me eigenlijk niet eens zoveel moeite kost. Ik moet wel toegeven dat ze een plaatje is om naar te kijken. Zeker als ze wat minder fronst.
"Echt waar?" vraag ik gespeeld verbaasd. "Dankuwel," voeg ik er met een brede glimlach aan toe.
Om het af te maken, til ik Aowynn een beetje op en draag haar voorbij de oude dametjes, die nu met z'n tweetjes staan te giechelen als twee tienermeisjes die een poster van Brad Pitt in zijn jongere jaren gezien hebben. Heel secuur zet ik haar weer neer en laat mijn armen om haar middel vandaan glijden, om ze weer op haar heupen te laten rusten.
"Je mag me straks een mep verkopen als je wilt, maar je kunt niet ontkennen dat het werkte," fluister ik met een kleine grijns zodat alleen Aowynn het kan horen.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Aowynn

‘Laat mij maar even,’ fluistert Memphis zacht in mijn oor waarop wederom een lading kippevel op mijn huid verschijnt. ‘Blijf kalm en speel gewoon mee, ik zal geen grenzen dramatisch overschrijden.’
Geen grenzen dramatisch overschrijden? Alleen dat zorgde er al voor dat ik me schrap zette en Memphis een korte waarschuwende blik probeerde toe te werpen. Ik vond dat ik op dit moment al vrij veel van hem accepteerde. Het aanbod om mijn wond te verzorgen, zijn handen op mijn heupen en het feit dat hij, of misschien ik, weer heel dicht in de buurt stond.
Hij had de woorden nog niet uitgesproken of ik voel zijn armen om mijn middel heen glijden, waarna hij me voorzichtig volledig tegen zich aantrekt. Even raak ik compleet de weg kwijt, verward door wat er zojuist gebeurde en gevolgd door de nodige drang hem direct van me af te duwen. Echt veel tijd om er over na te denken krijg ik niet als ik hem weer hoor praten.
‘Ja, poohbeertje, ik weet dat het pijn doet. Nog even wachten, het is zo aan ons en dan kunnen we je been verzorgen. Ik heb vast, je zult niet vallen.’ Zijn stem klinkt zacht maar het was hard genoeg voor de twee oude dames voor ons om het te horen, die zich vervolgens met een nieuwsgierige blik naar ons omdraaien. ‘Dankje,’ breng ik schor uit en glimlach flauwtjes in de hoop dat het mijn lichte ergernis doet verdoezelen. Poohbeertje?! Hij durft, maar ik kreeg een vaag idee van wat hij van plan was en op deze manier kon ik het enigszins nog wel waarderen. Als zijn lippen zacht mijn wang raken voel ik hoe mijn hart een slag mist en mijn wangen plots licht kleuren, waarna hij zijn hoofd even tegen de mijne aan laat rusten. Dit ging te ver, hoelang kon ik zijn spel nu nog meespelen zonder enigszins iets te verraden van mijn reactie op hem?
Het liefste had ik me nu omgedraaid om hem een flinke mep te verkopen en een flinke tirade tegen hem te beginnen, maar daar zette ik niet alleen mezelf mee te kijk. Ook hij zal er dan niet al te mooi bij komen staan en ik moest nodig mijn spullen hebben. Waarom zou ik hem zoiezo die mep verkopen, vond ik het daadwerkelijk nog zo erg dat hij me vast had? Nee, juist dát was wat ik er zo erg aan vond en de reden dat ik hem een knal wilde verkopen. Ik voelde zijn duim zacht mijn zij strelen terwijl hij en de oude vrouwtjes wat woorden wisselde.
Mijn blik vangt even de zijne en ik hoop inwendig heel hard dat daar nu, behalve mijn opgezette toneelspel die ik meevoerde, niks van af te lezen was. Ik kon een masker goed opzetten en voor eventjes aanhouden, maar dit was helemaal nieuw voor me en iets wat ik eigenlijk bij Memphis helemaal niet wilde hebben, laat staan dat het hem zou opvallen.
Ik voel hoe hij me vervolgens een klein beetje optilt en me voorzichtig voorbij de twee oude vrouwtjes draagt, waarna hij me weer neerzet en ik zijn armen rondom mijn middel voel verdwijnen. Het gegiechel van de twee vrouwtjes negeer ik zo goed mogelijk,maar ik blijf me goed bewust van zijn handen nog steeds op mijn heupen. ‘Je mag me straks een mep verkopen als je wilt, maar je kunt niet ontkennen dat het werkte,’ fluister hij dan, zo zacht dat alleen ik het hoor.
‘Poohbeertje? Daar alleen verdien je al een knal voor,’ sis ik zacht terug en probeer een goede por naar achteren te doen. Hij was gek, of ik werd gek, of misschien allebei. ‘Maar wat jij kan, kan ik ook,’ pers ik er achteraan als een plots opkomend idee in mijn hoofd verschijnt. Als hij dacht een spel met mij te kunnen spelen midden in een apotheek, nou dan kon hij het krijgen ook. Langzaam en een tikkeltje moeizaam draai ik me naar hem om en richt mijn blik op de zijne. ‘Dankje schat, wat zou ik zonder jou moeten.’ Ik breng de woorden zacht, liefjes en warm over, maar hard genoeg voor de vrouwtjes achter hem om te horen. Precies wat hij eerder ook deed. Vervolgens druk ikmijn lippen zacht op zijn kaak als een liefkozend gebaar en werp hem een licht verleidelijke blik toe. 'En u natuurlijk ook bedankt,' glimlach ik vriendelijk naar de twee dames nadat ik mijn hoofd ietsje schuin hield om langs Memphis af te kijken, waarna ik me weer even moeizaam terug draai en met een half voldane blik vooruit keek. Nu hoopte ik dat hij degene was die even volledig in de war raakte.

[ bericht aangepast op 26 dec 2012 - 1:15 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Aurora Elizabeth Morningrose

'Dan zijn we het daarover eens,' zegt Scarlet, waarna ze een geïrriteerde blik op Jack werpt, 'en wie ben jij?'
Het verbaasd me lichtelijk dat Scarlet nog nooit van Jack heeft gehoord, alhoewel Memphis ook nooit tegen mij heeft verteld waarom Jack daadwerkelijk was vertrokken. Mijn blik glijdt als vanzelf naar Jack, die nog steeds doodsstil naar ons staat te kijken en diep in gedachten verzonken lijkt te zijn.
'Dat is Jack, hij - Hij zag vroeger in de roedel, maar is er door omstandigheden uit gestapt.'
Bewust maak ik de keuze om niets te vertellen over het verhaal dat ik van Memphis heb gehoord, niet alleen omdat Scarlet de hierarchie in een roedel belangrijk vind, maar ook omdat ik nog steeds niet Jack's reactie heb gehoord op mijn vragen tegenover het gehele gebeuren. Daarnaast is Jack altijd mijn maatje geweest, de persoon waar ik alles tegen kon vertellen en degene die me nooit zou veroordelen, op de een of andere manier voelde ik mezelf altijd veilig bij hem. Als vanzelf glijdt er een lichte glimlach over mijn lippen en verdwijnt de doffe kleur die in mijn ogen lag als sneeuw voor de zon.
Met moeite trek ik mijn blik van Jack af - die nog steeds staat te staren - en kijk vervolgens Scarlet doordringend aan.
'We lopen even langs de winkels. De supermarkt voor drank, de kledingwinkel voor een nieuwe outfit voor ons allebei en daarna de apotheek om voor jou wat spullen te halen. We hebben geluk want de winkels liggen allemaal naast elkaar, dus je moet nog even volhouden.'
Voorzichtig haak ik mijn arm door die van Scarlet en trek haar op die manier zachtjes en beheerst opzij. De bezorgde, moederlijke kant was direct naar boven gekomen op het moment dat ik had gezien dat Scarlet gewond was. Op de een of andere manier voelde het raar om me zo om haar te bekommeren, het was vrijwel altijd andersom geweest, Scarlet was een groot voorbeeld voor me en net als bij Jack voelde ik me veilig bij haar, omdat ik wist dat ze voor me zou zorgen wanneer dat nodig zou zijn.
'Jack, dit is Scarlet, zo'n beetje mijn grootste voorbeeld in de roedel. Jij loopt wel mee toch, alsjeblieft...' vraag ik dan voorzichtig als ik - met Scarlet aan mijn arm - aan hem voorbij loop. Niet wachtend op een antwoord laat ik mijn hand voorzichtig in de zijne glijden, waardoor er opnieuw een lichte glimlach op mijn gezicht verschijnt, en hem vervolgens zachtjes meetrek.
'Het is niet ver Scar,' fluister ik dan, 'daar zijn de supermarkt en de apotheker al,' glimlach ik er dan achteraan.

---

•

Scarlet

'Dat is Jack, hij - Hij zag vroeger in de roedel, maar is er door omstandigheden uit gestapt.' zei Ro waarna ik Jack een meelevende glimlach schonk met waarschijnlijk een moeilijk gezicht.
Jep, ik kende het als je eruit werd gezet of zelf opstapt. Ik had het al te vaak meegemaakt. Als Memphis me niet had overtuigd om in de roedel te komen was ik nu ergens aan het rondzwerven door de bossen. Dat was misschien beter geweest. Ik was te graag een vrije wolf. Geen roedel waar je verantwoordelijk voor bent als je iets hebt uitgestoken. Alleen de vrijheid en de eenzaamheid.
Ik keek toe hoe Aurora naar Jack keek en ik kreeg een licht gevoel dat ik hier niet hoor te zijn. Ik zag hoe een lichte glimlach over haar gezicht ging en ik voelde me soort van blij in haar plaats. Ik voelde me altijd wel beter als Ro in de buurt was. Ik wist niet waarom. Ze gaf me een soort van rustgevend gevoel, ook al toonde ik het nooit.
'We lopen even langs de winkels. De supermarkt voor drank, de kledingwinkel voor een nieuwe outfit voor ons allebei en daarna de apotheek om voor jou wat spullen te halen. We hebben geluk want de winkels liggen allemaal naast elkaar, dus je moet nog even volhouden.' zei Ro met een doordringende blik.
Ik knikte ter bevestiging dat het goed was. Ik had niet zo zin in praatten. Voorzichtig haakt ze haar arm door de mijne en trekt mij recht op een zachte manier. Ik trok even een moeilijk gezicht, maar die trok weer weg als ik dacht aan drinken en pijnstillers. Had Memphis niet gezegd dat hij naar de apotheker ging? Ik weet het niet meer.
'Jack, dit is Scarlet, zo'n beetje mijn grootste voorbeeld in de roedel. Jij loopt wel mee toch, alsjeblieft...' vraagt ze, maar ik zie dat ze haar hand in de zijne liet glijden.
Van waar kwam die naam me nu toch zo bekent? Het deed er niet toe. Als Jack lief is tegen Aurora ging ik niet zo kut tegen hem doen zoals tegen andere mensen. Daarbij was ik verbaast omdat ze zei dat ik haar grootste voorbeeld was. Dat had ik nooit verwacht. Ik zou er wel is achter vragen waarom ik dat was en dan ging het ook uitleggen van wat erin de auto was gebeurt. Met een lichte grimas op mijn gezicht sleurde ik mezelf mee terwijl ik lichtjes op Ro steunde.
'Het is niet ver Scar, daar zijn de supermarkt en de apotheker al.' zei Ro met een glimlach.
'Gaan we eerst naar de apotheker?' zei ik zachtjes terwijl ik toch met een beetje kracht haar meesleurde met een moeilijk gezicht.
Het grappige was dat ik de pijn heerlijk vond, maar ik kon moeilijk met een halve glimlach op mijn gezicht rondlopen als ik net aan was gereden. Daarbij leek ik nu al gestoord volgens mij. Mijn gezicht hangt onder de krassen omdat ik die heb willen open krabben in mijn droom. Ik had een schotwonde in mijn schouder, mijn knieën lagen nu soort van open en mij zij bloed hard. Mijn dag was langs één kant geweldig door de pijn die ik nu voelde en langs de andere kant niet omdat ik 2 keer de kans op dood gaan heb meegemaakt. Ik trok de deur van de apotheker open en bleef staan in de deuropening in de hoop dat Ro niks kon zien. Voor een paar ouwe dames stond Memphis met een meisje die ik als 2 dingen kende. Aowynn als haar naam en als hunter. Ik had gisteren haar bloed geroken samen met dat van een andere hunter waarvan ik dacht dat ze Marcy heette. Ik had net gezien hoe ze Memphis zijn wang had gekust. Memphis... was een vuile verrader, schoot door mijn hoofd terwijl ik mijn vuisten balden. Ik vergat alles van wat erin de afgelopen 12 uur gebeurt was tussen Memphis en mij. Ik wou op hem aflopen en hem met zijn haar door de apotheek naar buiten sleuren, maar ik deed het niet omdat Aurora er was.
"Te veel volk hier. We komen straks wel terug." zei ik luid zodat hij het zeker kon horen.
Voordat ik Aurora terug naar buiten duwde, schonk ik hem een moordlustige blik. Memphis ging er straks niet goed van zijn en dat zou hij best wel weten. Ik wist niet of Ro er iets van had gezien of zelfs Jack, maar ik beende met een kwaad gezicht weg van de apotheker.
'Ro heb je iets gezien?' vroeg ik terwijl ik diep in ademde en uit om rustig te worden.
Deze bom ging ontploffen als ik niet oppaste. Wie weet wat ik zou doen. Straks vermoorde ik iemand opnieuw en had ik weer iets dat mij achterna ging volgen tot in de eeuwigheid. Ik liep rustiger en negeerde de steken die ik kreeg van de pijn en sloot even mijn ogen terwijl ik mijn vrij hand tot een vuist balde en hard kneep. Hopelijk werd ik rustig.

[ bericht aangepast op 26 dec 2012 - 15:39 ]

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Aurora Elizabeth Morningrose

'Gaan we eerst naar de apotheker?' hoor ik Scarlet zachtjes vragen, terwijl er een mengeling van emoties over haar gezicht is getrokken. Vanaf de ene kant leek het alsof ze genoot van de pijn die haar overspoelde - iets wat bij Scarlet altijd aan de orde was geweest. Maar vanaf de andere kant leek het alsof ze bang was, om wat er vandaag was gebeurd of om wat er misschien nog ging gebeuren - al had ik geen enkel idee wat dat allemaal kon zijn. Als ik eerlijk moest zijn, kon ik wel zeggen dat ze er verschrikkelijk uit zag, haar gehele lichaam was gehavend en moest hoognodig verzorgd worden, wanneer we thuis waren en ze rustig met haar drank op de bank kon zitten zou dat het eerste zijn wat ik zou gaan doen.
Op dit moment voelde ik me nog steeds schuldig tegenover Jack, die nog geen woord had gezegd nadat ik had toegegeven dat hij een goede Alfa zou kunnen zijn voor een roedel, maar dat Memphis dat op de een of andere manier ook wel was - wanneer ik het feit weg dacht dat hij me geen enkele kans had gegeven om te laten zien wat ik hem zou kunnen bieden. Het feit dat mijn hand met die van Jack was verstrengeld en Scarlet naast me liep maakte me op de een of andere manier rustig en kalm, twee mensen waar ik me veilig bij voelde waren altijd beter dan een die zij dat hij dat deed maar me vervolgens geen kans gaf.
Zuchtend probeerde ik mijn gedachten van mijn schouders te gooien op het moment dat Scarlet de deur van de apotheker open duwde en plotseling bleef staan, waardoor ik half tegen haar aan botst en op mijn tenen ging staan om over haar schouder te kijken waarom ze was gestopt. Mijn adem stokte in mijn keel bij het zien van de lippen van Aowynn die op Memphis wang belanden en voor een moment werd ik weer terug gezogen naar vanmorgen, naar het moment dat Memphis vertelde dat hij niet klaar was voor een vriendin omdat hij altijd een klootzak zou blijven.
'Te veel volk hier. We komen straks wel terug,' hoor ik Scarlet vaag zeggen, wat maar half door komt door de waas die over mijn gedachten is gevallen. Voor ik het in de gaten heb loop ik op een stevig tempo met Scarlet mee - dit maal is het haar beurt om mij mee te trekken, terwijl ze zichtbaar moeite doet om te kalmeren en rustig te worden. 'Ro, heb je iets gezien?' vraagt ze uiteindelijk, onder geluid van een zware ademhaling.
'Nee. Nee,' piep ik zachtjes, terwijl mijn hand die van Jack zo ongevaar fijn knijpt en ik vecht tegen de opkomende tranen. De verrader. De leugenaar. De klootzak. schiet er door mijn gedachten, terwijl ik alles op een rijtje probeer te krijgen en verslagen en gebroken naar Jack's gezicht begin te staren. Zouden er nog jongens zijn die lief voor je waren en niet als klootzakken met andere meisjes gingen lopen zoenen terwijl ze net gezegd hadden dat ze je niet wilden? vroeg ik mezelf in stilte af.
'We gaan nu die drank halen,' fluister ik dan hees, terwijl ik bij de ingang van de supermarkt - twee deuren verder van de apotheker - stop en mijn blik op de grond richt. 'Blijven jullie maar hier, ik - Ik haal het wel,' fluister ik snel, 'ik weet wat je lekker vind Scar,' laat ik er dan zacht achteraan volgen, waarna ik de supermarkt inschiet en me begeef tussen de mensen om mezelf bij een te rapen, maar er uiteindelijk toch verschillende tranen over mijn wangen rollen.

---

•

Memphis

"Poohbeertje? Daar alleen verdien je al een knal voor."
"Oempf," breng ik uit als ik plots een elleboog in mijn middenrif krijg. Zelfs zonder kijken kan die meid goed mikken. Nog voor ik een antwoord kan geven, en geloof me; dat heb ik, neemt Aowynn zelf weer het woord.
"Maar wat jij kan, kan ik ook." Ik frons even mijn wenkbrauwen en voel een kleine grijns op mijn gezicht glijden. Nu ben ik echt benieuwd naar wat ze van plan is. Met een niewsgierige blik kijk ik toe hoe ze zich naar me omdraait. "Dankje schat, wat zou ik zonder jou moeten."
Ik grinnik even, als ik doorkrijg dat ze de bal gewoon aan het terugkaatsen is. En mocht ik niet beter weten, dan zou ik het heel overtuigend vinden. Voor de tweede keer vandaag merk ik op dat Aowynn en ik qua karakter niet zo heel verschillend zijn en ik ben niet zeker of ik het aantrekkelijk of afstotelijk vind. Mijn grijns wordt nog breder als ze, net als ik eerder bij haar deed, een kusje op mijn wang drukt. Over wat ik van de blik die ze me toewerpt vind is geen twijfel mogelijk. Ik ben op z'n minst geïntrigeerd.
Van het ene moment op het andere sta ik zo stijf als een lijk in de rigor mortis fase. Ik zie Aowynn's lippen bewegen maar de stem die tot me doordringt hoort niet aan haar toe.
"Te veel volk hier. We komen straks wel terug." Ik hoef niet over mijn schouder te kijken om te weten dat die stem van Scar is, maar toch doe ik het. Zo snel als mijn blik haar gezicht kruist, wens ik dat ik dat niet gedaan had. De blik in haar ogen is zo anders dan degene die Aowynn me net toewerpt. En alsof dat nog niet erg genoeg is, zie ik vanuit mijn ooghoeken ook nog eens het blonde kopje van Aurora. Ook de figuur die naast haar staat is me niet ontgaan. Jack. Nadat ik haar specifiek gevraagd had niet naar hem toe te gaan. Met op elkaar geklemde kaken richt ik mijn blik voor me. Zonder dat ik het besef laat ik mijn handen van Aowynn's heupen afglijden om ze naast mijn lichaam tot vuisten te ballen. Als ik die verdomde Jack nog één keer in de buurt van mijn Ro zie, dan kunnen ze me in een cel naast mijn vader opsluiten want reken dan maar dat ik hem eigenhandig met blote handen van kant maak.
Pas wanneer ik de deur dicht hoor gaan, ontspan ik weer een beetje. Mijn hoop dat dit alles Aowynn ontgaan is, is niet erg groot. Ik haal even diep adem en flex en strek mijn handen een paar keer. Ondertussen is de dame met de maxi cosi aan de beurt.
Ik weet dat ik zelf ook wat uit te leggen heb, maar je kan er van op aan dat Ro en Scar zich ook aan een fikse tirade mogen verwachten. Ze horen niet aan me te twijfelen, en ze horen al zeker niet mijn orders te negeren.
"Voor mocht je nog willen weten waarom ik poohbeer tegen je zei, ik dacht eerst aan Wynnie maar dat leek je niet leuk te vinden toen ik het zei. Poohbeer was het eerste dat me te binnen schoot. Winnie de Poohbeer, Wynnie de Poohbeer. Snap je?" zeg ik op fluistertoon tegen Aowynn, meer om mezelf af te leiden dan om haar die duidelijkheid te geven.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Aowynn

‘Te veel volk hier. We komen straks wel terug.’
Normaal gesproken zou het me niet geïnteresseerd hebben als iemand zoiets iets zei, maar nu kon ik het niet helpen even een beetje om te draaien en een blik op de deur te werpen. Alleen de stem waarmee degene sprak dreef me ertoe het te doen. De blik die de jonge vrouw op haar gezicht had staan was alles behalve vriendelijk. Ze keek eerder alsof ze van plan was een moord te begaan. Zodra ze zich omdraaide en de apotheek verliet samen met nog twee andere wierp ik een schuine blik naar Memphis. Zijn handen waren inmiddels van mijn heupen afgegleden en tot twee stevige vuisten gebald.
Met een opgetrokken wenkbrauw keek ik hem aan, nieuwsgierig maar ook onderzoekend. Het was me inmiddels duidelijk dat de twee elkaar konden en het zou me ergens niks verbazen als het een van zijn gedumpte meisjes was. Ik snoof licht van afkeuring, niet goed wetende of ik het doelde op de jonge vrouw, of op Memphis zelf. Misschien wel op beide. Zij had moeten weten waar ze aan was begonnen en hij moet eens een keer leren dat vrouwen geen speeltjes zijn, en al helemaal niet wanneer het hem uit komt.Ondertussen negeerde ik het knagende gevoel dat ik zelf ook maar eens moest gaan oppassen, want in dit tempo kon ik mezelf ook toevoegen aan de lijst met meisjes "die wisten waar ze aan begonnen waren."
Diep in gedachten verzonken kijk ik toe hoe de vrouw voor ons aan de beurt is en even schrik ik licht op als ik Memphis’s fluisterende stem weer hoor. ‘Voor je nog mocht willen weten waarom ik poohbeer tegen je zei, ik dacht eerst aan Wynnie maar dat leek je niet leuk te vinden toen ik het zei. Poohbeer was het eerste dat me te binnen schoot. Winnie de Poohbeer, Wynnie de Poohbeer. Snap je?’
Met een schuine gefronsde blik keek weer even naar hem op. ‘Oh ik snap hem. Erg schattig hoor,’ reageer ik met een lichte vorm van sarcasme en rol even met mijn ogen voordat ik hem weer aankijk. ‘Maar dat is inmiddels niet meer hetgeen wat ik nu nog zo graag had willen weten,’ voegde ik eraan toe, doelend op de jonge vrouw van net. ‘Wordt er altijd een blik op je geworpen alsof je een potentiele slachtoffer bent? Of was die van net verdiend?’ Ik probeerde mijn stem zo vriendelijk mogelijk te laten klinken, maar ik kon het niet helpen de bitterheid in mijn stem te laten doorklinken.
Mijn gezicht vertrok even licht en ik tikte me in gedachten op mijn vingers, dat waren mijn zaken niet. Ik merkte hoe de afstandelijkheid in me weer langzaam omhoog dreef, vooral nu zijn handen me niet meer aanraakte, en de verwarringen waren verdwenen vanwege de afstand die weer tussen ons was ontstaan. Het gaf me weer een helder zicht en een nieuwe waarschuwing niet te dicht bij hem in de buurt te komen wilde ik mezelf niet volledig in hem gaan verliezen. ‘Sorry,’ bracht ik uit en wendde mijn blik van hem om weer vooruit te kijken terwijl ik zo min mogelijk probeerde te wankelen. ‘Dat is natuurlijk niet iets wat me aangaat.’

[ bericht aangepast op 26 dec 2012 - 21:52 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Memphis

"Oh ik snap hem. Erg schattig hoor." Ik trek mijn neus op en moet mijn best doen niet naar haar te grommen als ik de toon van sarcasme in haar stem opmerk. Sinds wanneer zijn we weer in dat straatje beland? Ik had namelijk de indruk dat ze zich op z'n minst een beetje voor me begon open te stellen. "Maar dat is inmiddels niet meer hetgeen wat ik nu nog zo graag had willen weten. Wordt er altijd een blik op je geworpen alsof je een potentiele slachtoffer bent? Of was die van net verdiend?"
Die opmerking komt zo hard aan dat ze letterlijk veel pijnlijker is dan de pijl die ze vannacht door mijn dij geschoten heeft. Automatisch doe ik nog een stap achteruit. Als ze afstand wil, kan ze die krijgen. Het kost me ondertussen alle moeite van de wereld niet zonder verdere uitleg de zaak uit te lopen en Aowynn verder maar haar eigen boontjes te laten doppen. Ik wil net mijn mond open doen om haar van een antwoord te dienen wanneer Aowynn me ondebreekt. Vervelende gewoonte heeft die meid.
"Sorry. Dat is natuurlijk niet iets wat me aangaat."
"Scarlet is een vriendin, als familie. Dat zal je misschien verbazen, maar ik kan ook op die manier naar meisjes kijken, ja," sis ik. "Dat meisje dat bij haar was, het blondje, Aurora, ook. Alleen voelt zij-" Ik hou mijn mond als ik besef dat Aurora's gevoelens niet de mijne zijn om in het rond te gaan strooien. Ze kent Aowynn amper. Wie ben ik dan om Ro tegenover haar bloot te geven. "Weet je wat, het zijn inderdaad je zaken niet." Ik bedien haar van dezelfde afstandelijke toon die ik net te slikken kreeg.
Wanneer de moeder met de maxi cosi de apotheek verlaat, stap ik voorbij Aowynn naar de toonbank en som op wat ik nodig heb terwijl ik mijn portefeuille boven haal. Nogal bruut sla ik een briefje van vijftig neer. Ik glimlach verontschuldigend naar de dame die net al de spulletjes in een plastic zakje aan het steken was omdat ze er duidelijk van schrok. Wanneer ik ook mijn wisselgeld gekregen heb, loop ik weer voorbij Aowynn, maar ik hou wel halt om de deur voor haar open te houden. Ze wilde zo graag zelf lopen, laten we dan maar eens zien hoe ver ze komt.

[ bericht aangepast op 26 dec 2012 - 23:33 ]

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Aurora Elizabeth Morningrose

Zonder mijn aandacht er daadwerkelijk bij te hebben gris ik drie flessen drank uit het rek van de supermarkt - vanonder de waas die de tranen veroorzaken kan ik nog net het logo van Jack Daniels onderscheiden en weet ik dat ik Scarlet niet teleur zal stellen. Direct daarna loop ik op goed gevoel de mensenstroom achterna en sluit vervolgens aan bij een van de lange rijen van de kassa's, niet in de gaten hebbend dat het op dit moment spitsuur is in de supermarkt en alle mensen me achterdochtig aankijken door de tranen die langs mijn wangen naar beneden rollen. Lichtelijk geschrokken veeg ik mijn hand langs mijn wangen en negeer de bezorgde blikken die het oplevert, wensend dat ik voor één moment in mijn leven mijn emoties onder controle kon houden en sterk kon zijn in plaats van zwak en breekbaar.
Voor ik het daadwerkelijk in de gaten heb glijden mijn drie flessen drank over de scanner van de kassajuffrouw, die haar handelingen even inhoudt en me met een doordringende blik begint aan te kijken. 'Zijn deze flessen voor jou, meisje?' vraagt ze dan zonder enige schaamte, de ongeduldige zakenman achter me negerend die overduidelijk geen zin heeft in dit soort oponthoud. Langzaam schud ik mijn hoofd, eerst wilde ik mezelf het liefst volgieten met de inhoud van de flessen, maar na kort nadenken ben ik tot de conclusie gekomen dat het geen enkele zin zou hebben en ik mezelf er alleen maar mee in het ootje zou nemen. 'Vooruit dan,' hoor ik de kassajuffrouw vervolgens zeggen - een vriendelijke dame met een rond brilletje op haar neus, 'sterkte met de jongen, meisje, ik weet niet wat voor klootzak het is, maar hij zou zo'n mooie meid als jou niet aan het huilen mogen maken.' Verbaasd hef ik mijn hoofd dan op, terwijl ik de drie flessen op de automatische piloot in een grote boodschappentas schuif. 'Zeg, deze dame maak je niks wijs hoor, ik heb het een en ander meegemaakt met mijn dochters en kleindochters,' glimlacht ze dan vriendelijk, waardoor er een lichte grinnik over mijn lippen rolt. 'Bedankt mevrouw,' weet ik er dan zacht en hees uit te brengen, terwijl ik mijn rug recht en vastberaden naar de uitgang stap.
'Ben ik weer,' fluister ik dan zacht tegen Scarlet en Jack, die me staan op te wachten tegen de muur. Met een lichte glimlach kijk ik naar Scarlet en wiebel de tas even heen en weer in mijn hand, 'Jack Daniels zit er in, nu nog nieuwe kleren en medicijnen.' Het volgende moment zie ik de deur van de apotheker open gaan en verschijnt Memphis in de deur opening, terwijl hij naar binnen kijkt om te zien waar het meisje - Aowynn - blijft. Voor een moment schiet er weer een gekwetste uitdrukking over mijn gezicht, als ik me plots de stem van de kassajuffrouw herinner ; ik weet niet wat voor klootzak het is, maar hij zou zo'n mooie meid als jou niet aan het huilen mogen maken. Met een plotseling hernieuwde kracht in mijn lichaam recht ik mijn rug, voel mijn felgroene ogen flitsen van woede en kijk strak Memphis' richting op. 'Laten we naar de apotheker gaan, zometeen is hij vrij van klootzakken en ander gespuis,' zeg ik dan met een licht sarcasme in mijn stem, terwijl ik mijn arm - waar de tas met drank aan hangt - weer rond die van Scarlet sla en mijn hand opnieuw in die van Jack laat glijden, verbaasd over het feit wat voor kracht ze me beiden op dit moment geven.

---

•

Aowynn

‘Scarlet is een vriendin, als familie. Dat zal je misschien verbazen, maar ik kan ook op die manier naar meisjes kijken, ja,’ sist hij waarop ik even slik bij het zien van zijn uitdrukking en het langzaam tot me door begint te dringen dat ik mogelijk net een stap te ver heb gezegd. ‘Dat meisje dat bij haar was, het blondje, Aurora, ook. Alleen voelt zij- Weet je wat, het zijn inderdaad je zaken niet.’ Zijn stem klonk net als de mijne net en ik weet nu zeker dat ik te ver ben gegaan.
Moeizaam houd ik de opkomende woordenstroom voor me en kijk toe hoe hij langs me stapt om wat benodigdheden op te noemen tegen de apotheker. Ik had in moeten dimmen, wat beleefder moeten blijven in plaats van z’n grove opmerking naar hem te maken. Mijn blik vertrekt licht terwijl hij afrekent en weer volledig langs me heen loopt. ‘Memphis..’ breng ik uit en kijk hem na tot hij bij de deur blijft staan. Ik stond er van te kijken dat hij deze überhaupt nog voor me opende. Mijn vaders stem klonk plots door mijn hoofd heen, waarschuwde me voor het feit dat ik met mijn gesloten persoonlijk, zoals die nu regelmatig was, nergens zou komen en ik moest leren mezelf wat meer open te stellen. Hoevaak had ik hem dat al tegen me horen zeggen?
Met een vertrokken gezicht raap ik mezelf bij elkaar, probeer de pijn die het lopen veroorzaakt niet in mijn blik te laten zien en loop in een wankelende moeizame pas langs hem heen naar buiten. ‘Touche, Memphis Deze had ik verdiend,’ zei ik tegen hem op het moment dat we buiten stonden en ik voelde hoe zwaar dat ene kleine stukje me gevallen was. ‘Je mag van me denken wat je wilt; bot, arrogant, gevoelloos en noem het maar op. Je zal niet de eerste zijn,' vervolg ik met een zo strak mogelijke stem om even geen emotie te verraden en zoek met mijn blik de zijne. ‘Ik vertrouw je gewoon nog niet en dat heeft niks met jou persoonlijk te maken, maar je kunt het me niet kwalijk nemen als ik lichtelijk op mijn hoede ben wanneer het aankomt op iemand met jou uiterlijke en, en..de hele riedel, en je reputatie. Het spijt me, oke?'
Het laatste haperende stukje overviel mezelf een beetje, bijna had ik dingen eruit geflapt die ik liever voor mezelf wilde houden. Ik begreep eigenlijk helemaal niet waarom ik me nu ineens zowaar stond te verontschuldigen tegenover hem, laat staan dat zijn bottigheid tegenover mij me raakte, maar ik meende het wel. Mijn gezicht vertrok licht van opkomende spanning en ik wendde mijn blik van hem af terwijl ik steun begon te zoeken aangezien mijn benen leken te bezwijken van het lange staan. Als hij het nog toe zou laten zou ik proberen mijn gesloten masker wat te laten zakken en mezelf iets meer voor hem open te stellen, hopende dat hij daar echt geen misbruik van zou maken, want ondanks alles stond hij toch nog steeds hier voor me om me te helpen.

[ bericht aangepast op 27 dec 2012 - 12:09 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Memphis

Ondanks het feit dat ik helemaal niet naar haar wil kijken nu, kan ik toch niet anders dan toezien hoe ze naar buiten hobbelt. Wanneer ze er is, doe ik een paar stappen naar voren zodat de deur achter me kan toe vallen. Een blik door het glas toont me de twee besjes die ons een beetje verbaasd, aangedaan staan aan te kijken. Ik hou mijn hand even op, alsof ik wil zeggen 'Bedankt, het komt wel in orde.' Maar eerlijk gezegd zie ik die hoop steeds verder smelten, als sneeuw onder de ochtendzon. Scar en Ro willen me vast levend villen, als ik Ro ooit nog terug zie. Tot mijn groot ongenoegen ligt de bal nu in Jack's kamp. Voor het eerst in mijn hele leven twijfel ik aan Aurora's trouw aan mij. Niet omdat ik haar niet vertrouw, maar omdat ik waarschijnlijk zelf stomme dingen uit zou gaan halen in haar situatie. Ik wees haar af, mijn kleine popje, en dan ziet ze me nog geen twee uren later met een ander meisje in mijn armen staan. Een Hunter, nota bene. Zouden ze dan echt niet verder proberen kijken dan hun neus lang is en beseffen dat ik er misschien een hele goede reden voor heb?
"Touche, Memphis Deze had ik verdiend. Je mag van me denken wat je wilt; bot, arrogant, gevoelloos en noem het maar op. Je zal niet de eerste zijn. Ik vertrouw je gewoon nog niet en dat heeft niks met jou persoonlijk te maken, maar je kunt het me niet kwalijk nemen als ik lichtelijk op mijn hoede ben wanneer het aankomt op iemand met jou uiterlijke en, en..de hele riedel, en je reputatie. Het spijt me, oke?"
Ik hap even naar adem en richt mijn blik, dit keer wel met opzet, weer op Aowynn. Ik frons en pas wanneer ik een paar keer uit ongeloof knipper merk ik dat mijn ogen wat vochtig zijn. Volgens mij sta ik onze kleine boze jager nog net niet met open mond aan te kijken.
"Wacht. Wat?" Ik steek mijn vinger op als halt-teken dat ze me even de tijd moet gunnen om te proberen bevatten wat ze net tegen me zei. Ik schud mijn hoofd even en lik over mijn lippen terwijl er in sneltempo een redenering door mijn hoofd kronkelt. "Nog.niet?" Ze vertrouwt me nog niet? Is ze dan van plan daar in de toekomst verandering in te brengen? Vindt ze dat ik haar vertrouwen verdien? Ik haal even een hand door mijn haar terwijl een zucht zo diep als de Grand Canyon uit mijn lippen wervelt. Waarom doet dat me überhaupt iets? Ik hoor er niet om te geven, ik ben op een missie. De enige reden waarom ik haar vertrouwen voor me moet winnen is omdat ik plannen heb die dat vergen. Plannen die in mijn hoofd een stuk simpeler leken, achteraf bekeken.
Ik lik nog een keer over mijn lippen en doe een paar stappen vooruit terwijl ik met mijn vinger zwaai, een tik die ik wel vaker heb voor ik aan een uitleg wil beginnen.
"Normaal klap ik niet uit bed, maar gezien jij mijn reputatie opgebracht hebt, wil ik toch even wat kwijt. Dat ene meisje dat zo vaak naast jou zit in Bio, Lara?" Ik maak met mijn handen een 'grote borsten' gebaar voor mijn borstkas, omdat dat zo'n beetje de enige manier is hoe ik Lara weet te omschrijven. "Niet zo maagdelijk als ze zichzelf voordeed. Geloof me vrij als ik zeg dat ik niet haar eerste, en zeker niet haar enige was zoals ze zelf beweert. Zij was degene die mij naar haar kamer vroeg, nog voor we op de eigenlijke date zouden gaan. Voor wat daar gebeurd is, heb ik geen enkel initiatief genomen. Nu heb jij de keus om haar of mij te geloven, maar als je een beetje logisch denkt dan zul je snel beseffen dat ik over geen enkel meisje opgeschept heb tegen gelijk wie. Die verhalen die over hen de ronde doen hebben ze echt zichzelf aangedaan door mij in een slecht daglicht te proberen stellen. En dan zul je waarschijnlijk ook wel doorhebben dat zij mij net zo hard gebruiken als ik hen."
Dat een one-night stand voor mij voldoende is, betekent niet dat ik volkomen respectloos ben tegenover meisjes. Wat mij betreft is "Kiss and don't tell" de regel. Zelfs aan Cooper's neus hang ik niet altijd met wie ik naar bed ben geweest. Die meiden weten perfect hoe ik ineen zit, wat voor mij telt, en toch staan ze nog in rijtjes aan te schuiven om met me uit te gaan. Dan kan je mij niet wijsmaken dat sommigen enkel op hetzelfde uit zijn als ik. Ik wil net mijn mond open doen om mijn verhaal nog wat toe te lichten, wanneer er iets tot me doordringt.
"Wachtwachtwacht. Gaf je nou net toe dat je me knap vindt?" vraag ik aan Aowynn, terwijl ik echt mijn uiterste best doe niet te gaan grijnzen. Ik breng mijn hand voor mijn gezicht en probeer het nog wat extra te verdoezelen door te doen alsof ik aan mijn wang krab.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Aowynn

‘Wacht. Wat?’ Zodra ik steun heb gevonden aan een laag paaltje richt ik mijn blik weer op Memphis, die me met een soort van verbaasde blik aan staat te kijken en zijn vinger heeft opgestoken. ‘Nog.niet?’ Echt veel tijd om te reageren krijg ik niet dus in plaats van mijn opkomende reactie uit te spreken haal ik lichtjes mijn schouders op en besluit ik nog even te wachten. Een diepe zucht klinkt waarna hij even zijn hand door zijn haren heen haalt en een paar stappen mijn richting in doet terwijl hij met zijn opgestoken vinger begint te zwaaien.
Met een lichte frons en een vragende blik kijk ik hem aan. ‘Normaal klap ik niet uit bed, maar gezien jij mijn reputatie opgebracht hebt, wil ik toch even wat kwijt. Dat ene meisje dat zo vaak naast jou zit in Bio, Lara?’ Bedenkelijk kijk ik hem even aan en kan het niet helpen licht met mijn ogen te rollen als hij haar probeert te beschrijven door uit te beelden hoe groot haar borsten zijn. Ook zonder die uitleg wist ik inmiddels wel wie ze was, maar ik hield mijn commentaar voor me en luisterde stilletjes naar zijn verhaal over haar.
Ergens had hij wel een punt, ik had veel verhalen gehoord over hem en de hele reeks meisjes waarmee hij naar bed was gegaan, of enkele keren op date. Maar nooit had ik verhalen over ze gehoord die van hem afkomstig waren. Er liepen zat jongens rond die over hun veroveringen van de nacht spraken, en nog net niet in geuren en kleuren elke detail wisten te vertellen, maar Memphis was daar geen van. Ik snapte dan alleen niet waarom hij zich dan zomaar in een slecht daglicht liet zetten, waarom sprak hij het niet tegen? Als die meiden net zoveel misbruikt maakte van hem, als hij misschien van hun deed was het toch een kleine moeite om er tegen in te gaan?
Zachtjes schudde ik met mijn hoofd en haalde mijn hand een keer vluchtig door mijn haren heen, waarna ik weer met een bedenkelijke blik naar hem opkeek. Ik had waarschijnlijk gewoon te weinig ervaring met dat soort dingen, maar het is natuurlijk als meisje zijnde makkelijker om van een jongen een slecht beeld te geven. Vooral als er meerdere meisjes zich daarbij aansluiten.
‘Je weet natuurlijk wel dat het-‘ begon ik maar mijn zin werd onderbroken door Memphis. ‘Wachtwachtwacht. Gaf je nou net toe dat je me knapt vindt?’ Mijn mond val even open waarna ik hem snel weer dicht klap, ondertussen probeer ik mezelf te dwingen niet te gaan blozen en hoopte ik hard dat ik daar in slaagde. Een licht gefrustreerde zucht rolde over mijn lippen heen terwijl ik van hem wegkeek, om hem vervolgens toch weer een schuine blik toe te werpen. ‘Ik vertrouw je inderdaad nog niet, maar je bent zometeen van plan mijn been te verzorgen. Dat verdient op zijn minst wel een klein beetje vertrouwen. Plus het feit dat je me zojuist een deel van jou kant van het verhaal hebt verteld wat betreft je reputatie, verdient dat weer een heel klein beetje extra,’ mompelde ik een beetje warrig terwijl ik even toe keek hoe hij aan zijn wang krabde.
‘En ja, Memphis, ik heb zojuist toegegeven dat ik je knap vind. Wat overigens de eerste en meteen ook de laatste keer is dat je mij zult horen zeggen. Dit soort dingen zijn niet voor mij weggelegd,’ voeg ik eraan toe. Om hem te laten merken dat ik het niet bot bedoelde glimlach ik er kleintjes achterna. Hij was vast niet achterlijk en moest dondersgoed weten wat voor een uitwerking zijn uiterlijk alleen al op een meisje had. Hij zag er goed en verzorgd uit, en ik moest gewoon eerlijk toegeven dat hij een knappe verschijning was om te zien. Als ik dat zelf niet deed, dan zou mijn lichaam het wel doen, gezien deze alleen al reageert op zijn lichte aanraking. Ik mocht dan misschien gevoelloos overkomen, dat wilde niet zeggen dat ik het niet in me had.
In mijn hoofd was er zojuist een bom los gebarst, mijn gevoel en mijn verstand. Het een wat zei dat ik stom bezig was geweest door het aan hem toe te geven, en het ander wat zei dat ik er juist goed aan had gedaan. Ik wist alleen niet welke van de twee er nu gelijk had.
‘Ik kan je alleen nu niet gaan beloven dat ik nu ineens poeslief ga doen, dat zit niet in mijn karakter, dus als jij leert daarmee om te gaan zal ik een poging doen je iets meer te vertrouwen,’ zei ik met een lichte ondertoon terwijl ik hem aankeek met een blik vol gemengde emoties en mijn verstand vaag hoorde gillen dat ik dat niet moest doen. Ookal was het waarschijnklijk alleen voor de tijd die hij bij me was om me te helpen.‘Vertrouwen is iets heel belangrijks voor me, Memphis, schaad het alsjeblieft niet.’

[ bericht aangepast op 28 dec 2012 - 0:02 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

[ Lyris --> Vesta ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

(Kan ik Aylas post gequote krijgen? Ik weet niets met Jack )

---

Ich liebe dich 27.12.23

Mengelmoes schreef:
(Kan ik Aylas post gequote krijgen? Ik weet niets met Jack )

[Hij staat toch nog bij Scarlet en Aurora?]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov