{RPG} Wolfblood ~03~ - Speeltopics

Een klein groepje tieners heeft een groot geheim, niemand mag hier achter komen want als dat gebeurd kunnen er erge dingen gebeuren.
Ze moeten zo onopvallend mogelijk blijven voor hun medestudenten.
Wat hun geheim is vraag je? Ze zijn wolven, die bij volle maan zichzelf niet kunnen beheersen. Ze veranderen in hun werkelijke vorm en moeten er voor zorgen dat ze niet gesnapt worden. Van de alfa krijgen ze allerlei opdrachten. Sommige zijn gevaarlijk, sommige beangstigend.

Voor deze groep tienerwolven is ook een groot gevaar. De Hunters. Zij zijn tieners die undercover zijn om de tienerwolven te vangen en te onderzoeken.
Ze voeren pijnlijke proeven uit om erachter te komen hoe het mogelijk is dat zij bij volle maan in wolven kunnen veranderen. En of ze er iets tegen kunnen doen. De Hunters zetten alles op alles om de tienerwolven tegen te houden, voordat ze uitzaaien en een groter gevaar voor de mens worden dan ze al zijn.

---

De tienerWolven [Max 7]
Jongens [VOL!]
- Alfa Memphis Grimmaud - Gancanagh
- Cooper Henderson - Mengelmoes
- Zonder roedel ; Jack Willows Mengelmoes
-Aotearoa

Meiden [VOL!]
- Aurora Elizabeth Morningrose - Shooter
- Katherine Audrey Swann - Gipsy
- Scarlet Morningstar - Jackxdaniels
- Ayla Hope Savage - Vesta

De Hunters [Max 12]
Jongens
- Riley Andreas Cromwell - Gipsy
- Aiden Blaine Preston - Assassin
- Levi Isaac Dales - IsaacLahey
- Damen Joey Dodger - Fluttershyx
-
Meiden
- Marcy Jarvis - Ortelius
- Aowynn Rune Savan - Vesta
- Candy Shary McCartney - LeFuck

---

Rules;
~Minimaal 8 regels schrijven, dat is niet heel erg moeilijk. Voeg dingen toe zoals; Omgeving, gebruik tekst van andere, gevoelens, waarnemingen etc.
~OOC graag met haakjes; [] {} () - -
~Er mag best liefde tussen tienerwolven en Hunters ontstaan, maar niet alleen maar die koppels.
~Reserveringen blijven twee dagen staan.
~Graag personages die verschillend zijn, qua karakter etc.
~Lol hebben, dat is de grootste regel hier!
~De tienerwolven kunnen veranderen in wolven wanneer ze willen, maar als het volle maan is zijn ze blijvend wolf tot de eerste zonnestralen de aarde verlichten.
~Houd rekening met andere, wacht tot vrijwel meer dan de helft gereageerd heeft voordat jij reageert. Het is zo voor mensen die minder vaak online zijn makkelijk om er weer in te geraken.

[ bericht aangepast op 5 jan 2013 - 22:37 ]

---

Ich liebe dich 27.12.23

Memphis

Hoewel ik geen zin heb om nog meer emoties te laten zien, kijk ik Aowynn even dankbaar aan als ik haar zie knikken.
"Wat het ook is, jullie komen er vast wel uit."
De zin om haar uit te lachen en toe te schreeuwen dat ze haar mond moet houden over dingen waar ze geen weet van heeft is groot, maar het kleine glimlachje op haar gezicht houdt me tegen. Ze probeert, hoe onwerkelijk het ook lijkt, alleen maar te helpen. Een sarcastisch, halfhartig lachje verlaat mijn lippen terwijl ik mijn wenkbrauwen even omhoog haal. Iets zegt me dat Scar en Ro het niet zomaar met mee eens zullen zijn dat dit wel eens een goed plan kan zijn. Wanneer ik mezelf weer dreig te verliezen in een golf van gevoelens schud ik even mijn hoofd.
"Ik wil het er liever niet meer over hebben," zeg ik zo rustig mogelijk.
Deels omdat ik er absoluut niet vrolijk van wordt en deels omdat ik me kan inbeelden dat het niet charmant is mocht ik gaan snotteren en ik moet het ook niet teveel over andere meiden gaan hebben wil ik Aowynn voor me winnen.
Wanneer ik haar zie wankelen, leg ik heel lichtjes een hand op haar onderrug. Als Scarlet en Aurora me dan toch al afgeschreven hebben, kan dat er vast nog wel net bij. Ik klem mijn kaken op elkaar en richt mijn blik van de hemel naar de grond terwijl ik mezelf inwendig een standje geef omdat ik mijn gedachten alweer laat afdwalen naar zaken die tot vanavond moeten wachten. Ik slaak een diepe zucht en begin op een rustig tempo, zodat Aowynn zichzelf niet hoeft te forceren, te wandelen. Ik haal mijn vrije hand even door mijn haren en beslis dat ik vanavond op weg naar mezelf op een flinke fles drank ga trakteren. Als Scar de afspraak breekt, dan kom ik de mijne na. Misschien lukt het me dan eindelijk weer mezelf een beetje beter in de hand te houden.
"Wil je dat ik je been bij mij thuis verzorg of liever bij jou?" vraag ik na een vrij ongemakkelijke stilte aan Aowynn.
Wanneer we een eindje de hoek om zijn, hou ik even halt. Langzaam laat ik mijn armen weer onder haar rug en benen glijden zodat ze niet hoeft te schrikken zoals de eerste keer. Met een ietwat stevigere pas loop ik verder. Ik wil hier zo snel mogelijk weg.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

[Juist, ik ging iets schrijven, lol(cat) Had gisteren geen tijd. Naar wie mag ik Katherine of Riley sturen?]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

[Riley is nog bij Marcy, dus Marcy c:]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[Waar is Marcy dan? Ik dacht dat je haar het huis uit had gestuurd :') ]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

[Ik heb haar terug gestuurd, dus nu ligt ze in de zetel. klik]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Aowynn

‘Ik wil het er niet er over hebben.’
De sarcasme in zijn lachje was me niet ontgaan, maar na hem een schuine blik toe te hebben geworpen besloot ik er, op een lichte knik na, verder niet op te reageren. Ik zou de laatste persoon zijn die hem er toe zou dwingen er met me over te praten.
Na enkele wankele passen voelde ik zijn hand lichtjes op mijn onderrug ter ondersteuning. Een vlugge rilling gleed weer even door me heen terwijl ik zo stug mogelijk door bleef lopen. Ik kon het ergens wel waarderen dat hij me toch wat steun gaf, ondanks dat zijn vrienden een eindje verderop stonden en het eerder leek dat hij voor hun wat afstand wilde houden. Aan de andere kant vond ik het helemaal niks, maar dat lag waarschijnlijk meer aan mij als aan hem.
‘Wil je dat ik je been bij mij thuis verzorg of liever bij jou?’ vroeg hij me na een tijdje stilte. De ongemakkelijke sfeer die was gevallen zorgde voor doodse stilte tussen ons beide. Iets wat ik aan de ene kant niet zo heel onprettig vond, maar aan de andere kant juist wel. Ik zat liever in een lichtelijk gefrustreerd gesprek dan deze stilte.
Bedenkelijk keek ik hem aan, nog steeds nadenkend over zijn vraag terwijl hij halt hield en vervolgens zijn armen onder mijn rug en benen door liet glijden. Met een ietwat ongemakkelijk gevoel lag ik weer in zijn armen en perste mijn lippen even op elkaar. ‘Mijn huis is goed,’ reageerde ik maar keek even twijfelend voor me uit. Toen ik vanmorgen thuis weg was gegaan had ik alleen wat mank gelopen, nu kwam ik zometeen thuis met een doorweekte broek van een wond waarvan mijn vader geen weet had.
Op sommige momenten vond ik het vreselijk dat ik een groot geheim met me mee droeg. Mijn vader wist dat ik jaagde en dit met veel plezier deed, maar hij wist niet dat zijn dochter leidster was van een huntervereniging die jaagde op een groep tieners, die op hun beurt weer veranderde in een roedel weerwolven.
Maar het was de wens van mijn moeder, en de wil van mijn oom, dat hij er buiten bleef. Ze kon mij al moeilijk veilig houden omdat ik haar opvolgster was dus ze wilde alles op alles zetten om er dan in ieder geval voor te zorgen dat al dit mijn vader te buiten bleef.
Ik zuchtte licht en beet even op mijn onderlip terwijl ik langs Memphis zijn gezicht af staarde. Deze hele zaak was wel de grootste reden dat mijn vader en ik nauwelijks een band hadden, buiten het feit om dat ik altijd al een mama’s meisje was geweest en grotendeels ben opgevoed door mijn oom. Het ergste van alles was dat ik inmiddels het punt had bereikt waarop ik het ook niet meer miste, het enige gemis wat me tot op de dag van vandaag bij bleef, en nog pijn deed, was het verlies van mijn moeder. Mijn gezicht vertrok en ik sloot even mijn ogen om de pijnlijke waas te verbergen die het denken aan mijn moeder veroorzaakte.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Riley Andreas Cromwell

Ik sloeg een handdoek om mijn middel en bekeek de vele blauwe plekken die op mijn lichaam stonden.
Om te voelen hoe erg het was, drukte ik op een grote blauwe plek ter hoogte van mijn ribben en krom een klein beetje in elkaar.
De kans dat het een gekneusde rib was, was redelijk groot maar het enige wat ik er aan kon doen was rusten.
Niet dat ik mijn eigen raad op zou volgen eigenlijk.
Aangezien ik toch wakker was geworden na het vertrek van Marcy, had ik een hete douche genomen om tot rust te komen.
Wat gelukkig had gewerkt.
Mijn blik gleed van mijn ribben naar mijn armen waar allerlei littekens te zien waren, de meeste van gevechten met wolven.
Maar mijn blik bleef vastgepind op de littekens die ik het meest haatte, de littekens van mijn drugsverleden.
Meestal hield ik het gewoon bij snuiven, maar toch had ik enkele keren geprobeerd om te spuiten maar stopte er al snel mee wanneer ik besefte dat het me eigenlijk erg ziek maakte.
Een kleine verbeten trek stond op mijn gelaat wanneer ik er aan terug dacht.
Ik was blij dat ik al een hele tijd clean was, maar de angst dat ik ooit zou hervallen was natuurlijk wel altijd aanwezig.
Snel schudde ik die gedachte van me af voordat ik me nog slecht zou voelen door de fouten uit mijn verleden, het was het niet waard.
Aangezien Marcy toch niet thuis was, slenterde ik traag de trap af richting de keuken waar ik voor mezelf een hete koffie maakte.
Cafeïne was hetgeen dat ik nodig had om er weer goed bovenop te komen deze dagen.
Met de tas dampende koffie, slenterde ik naar de woonkamer waar ik Marcy in de zetel aantrof.
"Eh," Zei ik niet goed wetend welke houding ik mezelf moest geven. "Koffie?"
Ik stak de tas naar haar uit in de hoop dat dit haar aandacht zou trekken in plaats van de simpele handdoek die ik rond mijn heupen had gebonden.
"Het is nog warm," Spoorde ik haar aan met een kleine glimlach. "Vers gemaakt?"

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Marcy Jarvis

Ik opende een oog toen ik iemand naar beneden hoorde komen. Riley stond in de keuken met enkel een handdoek om zich heen. Ik haalde mijn schouders op en sloot mijn ogen weer, in de hoop dat hij niet zou gezien hebben dat ik even naar hem aan het staren was.
“Eh… Koffie?” weerklonk zijn stem. Hij stak de tas naar me uit. “Het is nog warm. Vers gemaakt?”
Ik hees mezelf recht en sprong op een been in zijn richting. Het was niet de bedoeling om de hele tijd naar zijn borstkas te staren, maar ik kon het niet helpen, de blauwe plekken trokken gewoon mijn aandacht.
Met een lichte blos op mijn wangen schudde ik mijn hoofd. “Nee, drink maar. Ik zal wel nemen als ik moet hebben.”
Ik wreef lichtjes met mijn vingers over de blauwe plek, maar trok snel terug toen ik me bedacht dat hij die aanraking misschien niet leuk vond.
“Dat ziet er niet goed uit.” Ik keek verlegen op en wendde mijn blik terug op de plekken. “Weet je zeker dat je niet naar de dokter wil?” Ik liet mezelf zachtjes terug in de zetel vallen en trok mijn broekspijp omhoog. “En zou je mijn verband alsjeblieft wat strakker kunnen doen, volgens mij is het losser gekomen…” Ik keek een beetje hulpeloos op. Wat voor een jager was ik? Ik kon niet eens mijn eigen wonden verzorgen. Ik zuchtte zachtjes en dacht terug aan het berichtje van Aowynn. “O, voor ik het vergeet, we moeten om vier uur bij Aowynn zijn, er komt een nieuwe jager.”

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Cooper

"Een echte gentlemen," zegt Ayla als ik de deur voor haar open houd. Ik glimlach wat verlegen naar haar. Bij haar vormen wat blosjes op haar wangen als ze naar me kijkt. "Laten we dan maar eens gaan kijken wat ze hebben," zegt ze om vervolgens, tot mijn teleurstelling, haar blik van de mijne af te wenden.
Ik loop achter Ayla aan naar binnen toe en glimlach als ze dat naar mij doet. Ze opent haar jasje en ik volg haar voorbeeld.
"Waar wil je gaan zitten?" Ik kijk wat rond en zie nog een tafeltje vrij, in een hoekje. Ik kijk even naar Ayla en merk dat zij naar precies hetzelfde tafeltje staat te kijken.Er speelt een glimlach om mijn lippen en ik leg mijn hand op de onderrug van Ayla. Vervolgens begin ik rustig richting het tafeltje te lopen.
"Ik zag je ernaar kijken," zeg ik met een glimlach en glinsteringen in mijn ogen. Ik help haar met haar jasje en hang doe achter op haar stoel, vervolgens schuif ik de stoel wat naar achter. "Neem plaats," zeg ik en kijk naar Ayla met nog altijd dezelfde glinsteringen in mijn ogen.
Ik weet niet wat er met me is, maar ik vergeet alles om mij heen als ik naar Ayla kijk. En die rare prikkels in mijn buik dan wanneer ik naar haar kijk. Zoiets heb ik nog nooit gehad. Ik bijt op de binnenkant van mijn wang en probeer mijn blik van haar af te wenden wat gewoon helemaal niet gaat.

Jack

"Ik weet het niet Jack," fluistert Ro zachtjes. Ik zie haar ogen naar Scar gaan en ik kijk even bedenkelijk. "Ik zal erover nadenken.Ik zal het proberen," roept ze dan uit. Het was erg luid want het galmde door de straat heen.
Mijn blik gaat naar Scar diens haar blik is veranderd na wat ik net vroeg. Waarom? Wat zei ik verkeerd? Ik bedoelde het 'goed'. Memphis is verkeerd bezig, en dat besefd ze misschien wel niet. Maar wanneer het fout gaat, gaat het goed fout!
"Nee, ik ben geen roedel dier. Als ik uit Memphis zijn roedel stap, ga ik hem niet verraden omdat hij ons verraden heeft en bij iemand in een roedel gaan zitten die hij precies zo hard haat als de pest." En daar had ik het antwoord. Een luide zucht verlaat mijn mond.
"Luister nou even goed, Scarlet. Memphis is verkeerd bezig, en je verraad hem heust niet als je naar mijn roedel toekomt. Hij verraad jullie harder dan dat jij bij hem zou doen!" Mijn stem klinkt iets norser. "Ik zeg het nog een keer; Als die huntres erachter komt dat hij een wolf is lopen jullie állemáál gevaar. Ze zou haar mede-hunters erbij roepen en ze roeien jullie uit!" Het is niet zozeer om die twee bang te maken. Misschien een beetje. Maar het is de waarheid.
"Dan heeft vluchten ook géén zin meer, want ze vinden je," Ik kijk Scarlet doordringend aan. Misschien kom ik dwingend over, maar ze moeten de waarheid onder ogen zien. Ze moeten zien dat Memphis zo verkeerd bezig is. Ik laat mijn blik even naar Ro'tje glijden. Ze twijfelt, dat is een goed teken. "Bedenk wat je te wachten zou staan, Ro, als je bij mij in de roedel komt. Ik behandel je beter dat Memphis ooit zou hebben gedaan. Jullie allebei behandel ik beter dan hij doet," Ik kijk de twee apart even recht in de ogen aan.

[ bericht aangepast op 30 dec 2012 - 21:26 ]

---

Ich liebe dich 27.12.23

Riley Andreas Cromwell

"Dat ziet er niet goed uit." Hoorde ik Marcy zeggen nadat ze met haar vinger over de pijnlijke plek was gegaan. "Weet je zeker dat je niet naar de dokter wil?"
Ik schudde lachend even mijn hoofd en keek toe hoe ze weer in de zetel ging zitten.
Een dokter was wel het laatste dat ik wilde, het stonk er altijd zo vreselijk muf en ik kon het idee maar niet van me afzetten dat ze me slecht nieuws zouden melden.
"En zou je mijn verband alsjeblieft wat strakker kunnen doen, volgens mij is het losser gekomen." Ik liet mijn ogen van haar gezicht naar het verband om haar knie glijden en zag dat ze gelijk had, het was losser gekomen.
Ik zette het kopje koffie op het salontafel en knikte vervolgens ter bevestiging.
Zonder iets te zeggen, knielde ik neer bij haar knie en begon het verband los te maken om het vervolgens op te rollen zodat het beter zou werken.
"O, voor ik het vergeet, we moeten om vier uur bij Aowynn zijn, er komt een nieuwe jager."
Nieuwsgierig keek ik op terwijl ik het verband er opnieuw rond deed. "Een nieuwe jager? Wat voor iemand?"
Behendig rolde ik het verband om haar knie heen en maakte het op het einde stevig vast zodat het niet voor een tweede keer los kon komen.
Terwijl ik dit deed, bleef ik haar aankijken om er zeker van te zijn dat het niet te strak was en ik haar geen pijn deed.
Nadat ik klaar was, ging ik naast haar in de zetel zitten en steunde met mijn ellebogen op mijn bovenbenen om vervolgens mijn hoofd in mijn handen te laten rusten.
De hete douche had goed gewerkt, voor even dan maar toch bleef ik het vermoeiende gevoel behouden.
Om toch wat meer energie te krijgen, griste ik het kopje koffie weer van tafel en zette het even aan mijn lippen om er van te drinken.

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Marcy Jarvis

“Een nieuwe jager? Wat voor iemand?” Riley deed het verband opnieuw rond mijn knie en maakte het stevig vast. Er trok een pijnscheut door mijn knie, maar ik gaf geen kik.
Hij ging naast me zitten en nipte van zijn dampende tas koffie. Het was al een wonder dat hij toch nog iets drinkbaars had weten te krijgen uit die versleten koffiezet van me die voornamelijk warm water met korreltjes zette.
Ik haalde mijn schouders op en leunde naar achteren. “Bedankt en weet ik veel. Ze zei alleen zijn naam.”
Ik leunde met mijn hoofd voorover, zodat al mijn haar naar voren hing. Ik greep behendig met bruin golven beet en deed ze in een staart, waardoor de tatoeage in mijn nek zichtbaar werd. De drie vogeltjes die voor mijn verloren familieleden stonden.
Met een zwaai deed ik mijn hoofd weer naar boven en keek Riley onderzoekend aan. Ik had zo’n gevoel dat ik ook iets aan Riley moest doen, maar ik had helemaal geen idee hoe. Ja, ik was bezorgd over mijn medejagers. Het zag er gewoon zo pijnlijk uit.
“Riles, gaat het wel? Ik bedoel, je borst en je rug?” Ik keek weer bezorgd in zijn richting. Ik was misschien wat overbezorgd, maar ik kon er gewoon niet aan doen.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Riley Andreas Cromwell

"Riles, gaat het wel? Ik bedoel, je borst en je rug?" Hoorde ik haar bezorgd vragen terwijl ik het halflege kopje weer op tafel zette.
"Natuurlijk Marcy," Zei ik en glimlachte even geruststellend. "Geloof me, ik heb al veel erger meegemaakt."
Het was de waarheid, ik hal al veel ergere verwondingen opgelopen in een gevecht met zo'n wolf, ik mocht van geluk spreken dat het deze keer wat blauwe plekken waren en enkele gekneusde ribben.
Marcy was er echt veel erger aan toe, ik hoopte alleen dat de wonde niet zou infecteren, anders zaten we wel met een probleem.
Ik had al vaker geïnfecteerde wonden gezien bij onze soort, later werd er dan wel eens een ledemaat afgezet waardoor vele niet langer konden werken.
Maar ach, dat was immers het risico van het vak, toch?
"Ik was eerder toch nog in staat om je op te tillen?" Hielp ik haar lachend herinneren. "Dus geloof me op mijn woord dat ik in orde ben."
Voorzichtig stond ik op en keek ik heel even grijnzend op Marcy neer.
"Als je het niet erg vindt, ga ik me nu even omkleden." Zei ik en kruiste mijn armen voor mijn borstkas. "Het voelt nogal ongemakkelijk aan die handdoek."
Waarschijnlijk was het meer informatie dan ze hoefde te weten, maar aangezien ik me vrijwel voor niets schaamde maakte dat niet uit.
Snel verdween ik weer naar boven waar ik me snel omkleedde waardoor sommige plaatsen op mijn lichaam toch pijn deden.
Maar de pijn was nog dragelijk dus gaf ik geen kik, ik wilde echt niet dat Marcy zich zorgen zou maken.
Niet veel later voegde ik me weer bij haar in de zetel terwijl ik in kleermakerszit ging zitten, wat redelijk comfortabel zat.
"Me gemist?" Zei ik met een jongensachtige grijns. "Domme vraag, tuurlijk heb je me gemist."

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Memphis

Als ik Aowynn's gezichtsuitdrukking zie, pas ik opnieuw mijn greep wat aan in de hoop dat ze zo beter zal liggen. Al ben ik er niet zeker van of het komt door het algemene feit dat ze in mijn armen ligt of omdat ze gewoon niet lekker ligt.
"Mijn huis is goed," antwoordt ze nog op mijn vraag. Ik knik even.
Om de een of andere reden zou ik me er veel beter bij voelen mochten we naar mijn huis gaan, ik zou beter mijn gang kunnen gaan en doen wat ik moet doen. In haar huis zal ik me indringer voelen, en al helemaal omdat ik niet de puurste intenties heb. Aan de andere kant is het voor haar natuurlijk wel makkelijker dat ze meteen thuis is en niet meer verplaatst hoeft te worden nadat ik haar verzorgd heb. Daarbij lig ik ook nog eens met haar pijl en mes in mijn nachtkastje en hoewel het niet de bedoeling zou zijn dat ze op mijn slaapkamer komt, je zult nooit anders tegenkomen dan dat ze die verdomde dingen alsnog zou vinden. Om dit tafereel in de toekomst te voorkomen begin ik in gedachten mogelijke verstopplaatsen op te sommen. Volgens mij heb ik ergens achter in mijn kleerkast nog een doos staan met foto's van mijn ouders in, waarvan ik het niet over mijn hart kreeg ze weg te doen ondanks dat ik die dingen liever kwijt dan rijk zou zijn. Misschien kan ik ze daar in verstoppen. Maar wat als Aowynn dan ooit een keer toevallig familiefoto's wil zien? Ik glimlach even als ik me bedenk dat de beste manier om ervoor te zorgen dat Aowynn ze niet bij mij aantreft ze aan haar terug te geven is. Goed wassen, misschien met bleekwater zodat er geen DNA meer op zit en s nachts aan haar deur achter laten. Ja, dat zou wel eens kunnen werken. Of misschien kan ik ze wel "toevallig aan haar deur gevonden hebben" in de nabije toekomst, als alles volgens plan gaat. Dan zou elke mogelijke verdenking van mij in het niet vallen.
Wanneer ik me bedenk dat ik zometeen Aowynn's huis binnen moet, verdwijnt mijn glimlach weer. Ik kijk haar aan en merk nog een keer op dat ik haar eigenlijk wel knap vind. Het is alleen jammer dat ze altijd zo serieus kijkt.
"Ehm..." Ik slik een keer en schraap mijn keel. "Ik sta toch niet op het punt een boze vader of beschermende broer te ontmoeten die hun dochter of zus gewond in mijn armen zal zien liggen, he?" vraag ik een beetje bezorgd.
Ik heb mijn deel ongeluk wel al gehad voor vandaag en ik ben er vrij zeker van dat mocht ik nu tot slaags komen met iemand dat ik het onderspit zou moeten delven. Voor verbale verdediging heb ik gewoon geen energie meer over.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Scarlet

"Luister nou even goed, Scarlet. Memphis is verkeerd bezig, en je verraad hem heust niet als je naar mijn roedel toekomt. Hij verraad jullie harder dan dat jij bij hem zou doen! Ik zeg het nog een keer; Als die huntres erachter komt dat hij een wolf is lopen jullie állemáál gevaar. Ze zou haar mede-hunters erbij roepen en ze roeien jullie uit. Dan heeft vluchten ook géén zin meer, want ze vinden je. Bedenk wat je te wachten zou staan, Ro, als je bij mij in de roedel komt. Ik behandel je beter dat Memphis ooit zou hebben gedaan. Jullie allebei behandel ik beter dan hij doet.” Hij kijkt ons apart aan.
Een geïrriteerde grom verlaat mijn mond. Hij wist niet waar hij het over hij had. Ik had nog erger het gevoel dat ik gedwongen word om in zijn roedel te komen. Tegen dit kon ik niet tegen. Ik was niet op de vlucht voor alles zoals hij denkt. Ik wou geen verantwoordelijkheid voor een roedel hebben als je iets mis hebt gedaan! Ik wou niet gecommandeerd worden door iemand die niet mijn pijn heeft doorstaan. Die niet bijna heel zijn familie heeft verloren en misbruikt is geweest door dezelfde hunters. Jack moest respect voor mij tonen en zolang hij dat niet deed kon hij de pot op met zijn roedel. De neiging om achter Memphis aan te rennen werd groter. Memphis had me tenminste met respect behandelt en dwong me niet iets te doen. Jack had de verkeerde woorden tegen mij gebruikt en dat ging hem horen.
“Ten eerste vlucht ik niet zoals jij denkt. Ik wil niet in een roedel omdat ik dan geen verantwoordelijkheden heb dan en ik voel me veel beter als ik alleen ben. Daarbij weet ik beter dan iedereen wat hunters kunnen doen en ik vecht er al heel mijn leven tegen hun alleen. Dus je hoeft me niks te zeggen van vluchten. Ten tweede dwing je me net precies om te kiezen tussen jou en Memphis en dat is iets waar ik niet tegen kan. Ik luister naar geen enkele Alfa meer, dus zet je erover heen. Ten derde je gebruikt op dit moment de zwakte van Ro tegen haar en daar kan ik ook niet tegen. Dus pas op Jack, of jij bent mijn volgend slachtoffer dat ik meedogenloos afslacht, want als je me kent weet je dat ik me niet laat commanderen en dat ik een moordenaar ben. En je hebt geluk dat Ro je graag mag of je lag op de grond met een blauw oog en bloedneus.” Bijt ik hem toe met een vuile blik.
Jep, dit meisje zou je nooit kunnen temmen. Dat zulle ze dringend is moeten leren.

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Marcy Jarvis

“Dat zeg je wel, maar toen wist je nog niet dat het er zo uit zou zien.” Ik wierp hem een ongelovige blik toe. Ik sprak uit ervaring, de meesten wonden begonnen pas pijn te doen als je wist dat ze er waren. Daarvoor voel je meestal niets. Volgens mij had het iets met een reactie van je hersenen en zenuwstelsel te maken.
“Als je het niet erg vindt, ga ik me nu even omkleden.” Hij kruiste zijn armen voor zijn borstkas. “Het voelt nogal ongemakkelijk aan, die handdoek.”
Ik haalde mijn schouders op. Spijtig, ik vond het anders wel een leuk uitzicht en ik dacht dat jongens het comfortabeler vonden met hun 'ding' vrij. Blijkbaar dus niet.
Ik legde mijn beide benen op de salontafel. Het maakte toch niets uit, het was mijn huis en mijn salon dus ik deed ermee wat ik wilde. Of het nu onbeleefd was of niet.
Riley was sneller weer beneden dan ik verwacht had. Hij ging in kleermakerszit zitten.
“Me gemist?” Hij grijnsde. “Domme vraag, tuurlijk heb je me gemist.”
Ik grijnsde. “O, ja hoor,” zei ik sarcastisch. “Heel erg hard.”
Ik speelde lachend wat met de uiteinden van mijn haar en leunde met de achterkant van mijn hoofd tegen de rugleuning aan. Ik bewonderde Riley wel. Ik had zijn littekens gezien en ik wist niet waar ze allemaal voor stonden, maar toch was hij nog in staat om hier weer te zitten, elke keer met een glimlach.
Ik probeerde dat ook, maar slaagde er iets minder in dan Riley. Als je hem de eerste keer zou zien, zou je denken dat hij een gewone vrolijke jongen was.
Maar ik wist wel beter, ik had gehoord dat hij soms wel eens heel kwaad kon worden. Dat was iets wat we niet gemeen hadden, want ik werd bijna nooit boos. Je moest al iets heel ergs gedaan hebben, wilde je me boos hebben. Maar als ik boos was, dan vergaf ik niet snel.
Ik wilde ook in kleermakerszit gaan zitten, maar aangezien dat niet lukte, zat ik half schuin op de bank, met mijn gezicht naar Riley toe. “Lekker geslapen?”

[ bericht aangepast op 30 dec 2012 - 22:58 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov