-3- This is my life now -RPG- - Speeltopics

Deze RPG is in principe een vervolg op; My school's Glee club. die dood is gelopen.

Toen kwam er iemand op het idee er nieuw leven in te blazen;
Vijf jaar later. Iedereen is opgegroeid, nog samen of uit elkaar. Heeft een super baan of juist helemaal niet. Heeft kinderen of studeert nog verder. Woont in een groot huis of in een klein huisje in een achterbuurt.

Dit speelt zich dus af na hun schooltijd en dezelfde personen.
-Natuurlijk mag je meedoen, maar doe dan wel een goed verleden met hoe het was op die school en wat die allemaal heeft meegemaakt.-

Wil je meedoen? Klik dan hier.

===================
Nieuwe mensen;
-
-
-

De al bestaande mensen;
- Levi Unknown Ninuturu
- Michael Thomas Brown Boira
- Charlotte Suavez Roane
- Mary Elizabeth Santiago Colfer
- Kyle Noah Morgan. KellyBelly
- William Irial Smelting Roane
- Arion O'Leary Roane
- Donna Banu Ganj Heimersson - Jalili Boira
- André Sean Stenvers KellyBelly
- Maya Hart AroonCat
- Dimitry Hart AroonCat
-

Jongeren/Kinderen;
-Diederik Jared Morgan - Mengelmoes
-Nathan Connor Finley - quin98
===================
Regels;
*Schrijf gelieve meer dan 5 regels.
*Ga niet aanstellen of juist niets doen.
*Speel alleen je eigen personage, niet die van andere.
*Géén perfecte personen.
*Wees beleefd -in RPg hoeft dat niet persé-
*Personen hoeven elkaar niet persé meer te kennen, het kan zijn dat ze elkaar niet meer herkennen of niet willen kennen.

[ bericht aangepast op 30 maart 2013 - 15:39 ]

[ bericht aangepast door een moderator op 31 dec 2012 - 16:10 ]

Ich liebe dich 27.12.23

(hahahaha, dat adres ging vanzelf en die jongen moest gewoon hahahaha)

« The "earth" without "art" is just "eh." »

Mary

"Alleen? Babe, waarom zei je niks? Ik had toch kunnen meegaan?"
Verontschuldigend kijk ik hem aan.
"Sorry, ik kwam er voorbij en... Sorry, lieverd," zeg ik gemeend.
Ik druk een klein kusje op zijn lippen.
"Wat zei de dokter dan?"
Ik haal mijn schouders op.
"Nog niets. Ergens volgende week zouden we de uitslag krijgen."
Ik neem zijn hand in de mijne en verstrengel onze vingers.
"Maar dan wil ik dat je meegaat, alsjeblief?" vraag ik zachtjes.
"Ik weet het, ik had je moeten meevragen, maar je moest werken en het was spreekuur... Sorry."
Verontschuldigend kijk ik hem aan. Het was niet mijn bedoeling geweest hem overstuur te maken, en zijn reactie was me even ontglipt. Voorzichtig druk ik een kusje op zijn lippen, hopend dat hij niet te ontgoocheld is. Ik sla mijn ogen neer en prul even aan het deken dat over me heen ligt.
"Mama had ook problemen... Om kinderen te krijgen," zeg ik zacht. "Ze moest medicatie met hormonen nemen, en... Ik heb schrik dat het erfelijk is," geef ik fluisterend toe.
Ik kruip dichter tegen hem aan en voel me plots enorm kwetsbaar. De gedachte dat we geen kinderen zouden kunnen krijgen, en dat door mijn schuld, ik zou eraan kapot gaan.

But I still have this faith in the truth of my dreams.

[Ik heb totaal geen idee met André maar ik doe wel wat]

André

Ik knik naar Dimitri.
"Goed. Ik zie je daar," Ik start de wagen en sluit het raampje. Ik grijp met mijn hand naar de walkietalkie en drukt het knopje in.
"Agent 2265 André Stenvers opnieuw, ik heb het adres. Zonnelandslaan 155, noordzijde van de stad," Ik hoor geruis en kort daarna krijg ik antwoord dat ze meteen versterking sturen. "Mogelijk gewapend, verdachte heet Dave, achternaam onbekend" zeg ik dan als ze details vragen.
Ik start de wagen en rijd achteruit, om vervolgens de schoolpoort door te rijden de weg op. Ik versnel en open mijn raampje uiteindelijk weer om vervolgens het blauwe licht op het dak te zetten. Ik druk een knopje op het dashboard in en er klinkt een alarm. Ik ga de bochten door en zet het gas erop. Uiteindelijk kom ik vlak bij de straat waar ik moet wezen en ik zet het alarm uit. Ik rijd één straat verder en zet mijn wagen daar neer. Ik zet de motor uit en stap vervolgens zelf uit. Mijn geweer had ik net gepakt uit het handschoenen vakje en ik lock de wagen. Goed... Ik begin een sprintje te trekken richting het huis waar ik moet zijn.

Kyle

Irial kust me gretig terug en ik geniet er best wel van. Soms mag het best wel harder, alleen ik weet dat Irial mij niet graag pijn doet. Ineens barst Irial in lachen uit en vragend kijk ik hem aan.
"Hoe noemde je me nou net?" vraagt hij hees en hij kijkt me met een grijns aan. Er rolt een kleine kreun over Irial zijn lippen en ik voel hoe Irial door blijft stoten. Ik kijk Irial aan en lach ook even. "Opwindende prins?" zeg ik met een onschuldig gezicht. Ik ga rechtop zitten en kom omhoog om vervolgens weer naar beneden te zakken waarna ik luid kreun. Ik zet mijn nagels in Irial zijn buik en ik kras er daar na overheen.
"Dat ben je, toch?" zeg ik en ik lik even over mijn lippen. Ik streel met een hand richting zijn borstkas terwijl de andere over zijn onderbuik blijft strelen. Ik zou Irial nooit opgeven, voor niets. Ik blijf bij Irial tot de dood ons scheid, zelfs daarna nog!

Ich liebe dich 27.12.23

Arion

"Nog niets. Ergens volgende week zouden we de uitslag krijgen. Maar dan wil ik dat je meegaat, alsjeblief? Ik weet het, ik had je moeten meevragen, maar je moest werken en het was spreekuur... Sorry. Mama had ook problemen... Om kinderen te krijgen," zeg ik zacht. "Ze moest medicatie met hormonen nemen, en... Ik heb schrik dat het erfelijk is."
Ik zucht zachtjes terwijl alle puzzelstukjes in elkaar vallen. Met een geruststellende glimlach neem ik de hand waarmee ze aan het deken aan het prutsen is in de mijne. Ik breng hem naar mijn lippen en druk een er klein kusje op. Dan leg ik hem tegen mijn hart aan en kijk Mary diep in de ogen.
"Nou, als-" Ik schraap mijn keel even. "Als de uitslag negatief is, dan proberen we gewoon wat harder," fluister ik.
Ik druk mijn lippen zachtjes op de hare en draai ons met een kleine glimlach om zodat ze een beetje onder me komt te liggen. Ik haal mijn liefste, breedste glimlach boven en kijk haar aan.
"Wel misschien niet persé harder, maar gewoon meer," voeg ik met een glimlachje aan mijn eerdere woorden toe. Ik lach zachtjes om mijn woordspeling en overlaad Mary's gezicht met liefdevolle plakzoentjes.
"Er is niets dat ik niet zou doen om jou een kindje te gunnen, MaryMarySantiago, die belofte heb je."
Ik strijk zachtjes haar haren uit haar gezicht en voel mijn hart wat sneller gaan. Al moet ik een kind stelen. Oké, misschien dat nog net niet. En een andere man in mijn bed laten met haar zou me ook net te ver gaan, maar ik ben er zeker van dat Mary dat ook absoluut niet zou willen.

Irial

"Opwindende prins?"
Ik moet opnieuw lachen als blijkt dat ik hem toch juist begrepen had. Ik heb er geen idee van hoe het in hem op komt me in een prins te noemen. Maar ik moet wel toegeven dat Kyle me altijd wel weet te verrassen.
Zo zie ik het aanvankelijk ook helemaal niet aankomen dat hij rechtop gaat zitten om zich vervolgens weer helemaal over mee heen te laten zakken.
"O-oh," breng ik verbaasd uit.
Een opeenvolging van kreunen rolt over mijn lippen als ik dan ook nog eens zijn nagels over mijn buik voel gaan.
"Dat ben je toch?"
Ik wil antwoorden maar omdat ik zo opgewonden ben, komt er niks dan gemompel uit. Ik slik even en probeer mijn ademhaling wat onder controle te krijgen. Ik leg opnieuw mijn handen op Kyle's heupen om hem een beetje tegen te houden zodat het weer wat langzamer gaat.
"V-voor jou ben ik a-aahlles dat je wilt da-dat ik ben," kreun ik.
Ik laat mijn handen weer naar zijn hals glijden om hem net als eerder weer naar me toe te trekken. Heel zachtjes en liefdevol druk ik mijn lippen op die van hem.
"Alles," verzeker ik hem nog een keer.

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Mary

"Nou, als- Als de uitslag negatief is, dan proberen we gewoon wat harder."
Ik giechel zachtjes om de dubbelzinnigeid van zijn opmerking en kijk hem aan wanneer hij half boven me komt hangen. Zijn glimlach doet me smelten.
"Wel misschien niet persé harder, maar gewoon meer."
Grinnikend schud ik mijn hoofd. Onvoorstelbaar. Ik begin weer te giechelen wanneer ik beladen word met kusjes.
"Er is niets dat ik niet zou doen om jou een kindje te gunnen, MaryMarySantiago, die belofte heb je."
Verliefd kijk ik hem in de ogen en bijt op mijn lip om de stomme glimlach op mijn gezicht te verbergen. Ik sla een arm om zijn hals en kruip wat rechtop om mijn lippen liefdevol op de zijne te drukken.
"Ik hou van je," fluister ik. "Ik hou zo ongelooflijk veel van je, Arion."
Ik haal teder een hand door zijn haren en laat mijn blik over zijn gezicht glijden.
"En ooit zal je belofte uitkomen, lieverd. Dàt beloof ík aan jou."
Ik druk nog een klein kusje op zijn lippen en kijk hem glimlachend aan.
"Want er is met niemand anders op deze hele wereld waarmee ik liever de toekomst wil delen, dan met jou," zeg ik zacht.
Mijn vingertoppen strelen lichtjes over zijn wang en verliefd kijk ik hem in de ogen.

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Dimitry

Ik kijk als André gewapend en al aan komt sluipen.
Ik ga van het muurtje af en loop naar hem toe.
'Ga je haar niet redden? Amanda is al weggevlucht, wat inhoud dat Maya waarschijnlijk nu nogal... Betast word' zeg ik simpel, en kijk André aan.

Maya

Als hij mijn lichaam loslaat, tilt hij me ruw op en loopt hij naar de slaapkamer, waar hij me neerlegt op het bed.
Als hij mijn broek probeert uittetrekken gil ik mijn longen uit mijn lijf en probeer ik onder hem vandaan te komen, en aangezien ramen en de voordeur opens staan is dit 3 straten verderop nog te horen.
Opeens word mijn mond gedempt doordat er een hand op word gedrukt.
'Een kik, en ik ruk je tong eruit!' Sist Dave boos.
Ik gehoorzaam, en als hij mijn broek uit heefd prutst hij aan mijn shirt, die hij kapotscheurt door zijn ongedult.
Ik sla mijn armen om mezelf heen en kijk weg, overspoelt door herrinneringen en emoties die terugstromen.
'Je bent mooi opgegroeit May' hijgt Dave hees, en ik krimp in mekaar als ik merk dat hij mijn benen aanraakt.

« The "earth" without "art" is just "eh." »

Michael

Ze trekt haar benen op de bank en slaat haar armen er om heen. Zachtjes bijt ik op mijn onderlip als het even stil blijft. Ik weet ook niet wat voor een antwoord ik wil. Elk antwoord, alles, het is eigenlijk een samenstelling van gebeurtenissen.
Wanneer Charlotte’s stem weer door de kleine zithoek weerklinkt, kijk ik op.
"Ik denk dat ik dan nog wat heel wat meer verkeerd M.Browns zou gebeld hebben, telkens als Evangelynn naar je vroeg. Ik heb haar vaak over je verteld. Eén keer noemde ik je in het midden van een verhaal per ongeluk Hercules, waarop ze prompt de kat met die naam herdoopte."
Ik glimlach afwezig. De schattigheid van het meisje heeft een hoge factor. Vertederend gewoon.
"Misschien moest het gewoon zo lopen?"
Zachtjes knik ik, nog steeds niet helemaal aanwezig bij haar. Het lot. Het lot klinkt zo hard. Alsof het ooit zo is gepland is, alsof het leven niet uit zichzelf loopt maar al voor je is uitgestippeld. Het klinkt alsof ik geen eigen keus kan maken omdat men toch wel wist wat ik zal doen. Een benauwd gevoel bekruipt me bij deze gedachte. Geen eigen keuzes, geen eigen wil. Toeval op toeval, daar houd ik het bij. Even staar ik naar buiten en slik zachtjes. Toeval, hoe vaak begon men daar wel niet over? Toeval beheerst feitelijk ons leven. Kansen krijg je door toeval, het is alleen de vraag wat je met het toeval doet. Laat je het gaan of houd je het vast?
Ik week mijn ogen los van het raam met haar uitzicht en richt ze weer op Charlotte. Ik glimlach naar haar – wel als een boer met kiespijn maar daar moet ze het maar even mee doen.
“Misschien wel,” zeg ik zachtjes.

[Kom ik ook weer :'D Haha.]

"The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

Levi
Aan het einde van de straat was het, ik zag het bordje al branden, ookal waren er 2 letters aan het knipperen, die zouden hoog nodig vervangen moeten worden. Naja niet iedereen heeft daar de tijd en gedult voor. Ik stap naar binnen en krijg gelijk een paar blikken op me gericht, het is niet zo'n drukke kroeg maar wel een gezellige, overal word gerookt, gelachen en gedronken, het valt natuurlijk op als er een vreemde naar binnen stapt. Ik zie gelijk het persoon zitten dat ik moet hebben, hij zit aan de hoek van een tafel, hij was al dronken of aangeschoten, zijn glas met bier was net gevult. Ik had mijn plan in mijn hoofd, ik wist precies hoe ik het moest doen. Ik schrik op uit mijn gedachten als er achter me nog twee personen binnen komen, ik loop wat verder door en draai me dan om, en schrik nog een keer, ik slik een paar keer. Het zijn 2 agenten, de een loopt recht op me af, hij haalt een foto uit zijn zak. "Hey, heb jij dit meisje soms ergens gezien?" vraagt hij aan mij, ik neem de foto aan en kijk eens goed. Het was een blond meisje van ongeveer 17 of 18 jaar, ik wist wie ze was, ik kende haar goed, ik vroeg me af wat ze nou weer had uitgespookt. "Nee, sorry" zeg ik tegen de agent en hij gaat verder en vraagt het aan iemand anders. Ik schud even mijn hoofd, ik zal later wel vragen aan haar wat er aan de hand is, als ik haar ooit nog zie, en anders vraag ik of David haar nog heeft gezien. Ik ga door met mijn plan en rits mijn jas open, ik loop richting de lege tafel achter de man. Ik stoot iets te hard tegen zijn tafel aan waardoor zijn glas met bier valt en leeg loopt. "Hey!" schreeuwt hij boos, "Oh het spijt me! Ik zal een nieuw glas voor je halen op mijn kosten!" zeg ik heel beleeft, ik pak zijn glas en loop naar de bar, ik werp tussendoor een blik op de agenten maar die gaan door met vragen. "Een bier, en een cola speciaal" zeg ik tegen het meisje achter de bar, het meisje lijkt het niet zo fijn te vinden met die agenten in de buurt, ik denk dat ze zwaar minder jarig is. Ik geef haar een briefje van 5 "Hou het wissel geld maar" glimlach ik, zij gaat de andere kant op naar een andere klant. Snel nu niemand kijkt laat ik een bloed rode pil vallen in de bier van de man, zo gouw als hij erin viel zo gouw die verdwijnt en mengt met de bier. Ik loop met de bier en de cola naar de tafel van de man. Ik zet de bier neer, "Nogmaals mijn excuses meneer" zeg ik vriendelijk en ik ga aan de tafel erachter zitten. Dit zal niet lang duren.

"Find peace in who and what you are." — Saphira

Arion

"Ik hou van je. Ik hou zo ongelooflijk veel van je, Arion. En ooit zal je belofte uitkomen, lieverd. Dàt beloof ík aan jou. Want er is met niemand anders op deze hele wereld waarmee ik liever de toekomst wil delen, dan met jou."
Ik lig haar vertederd aan te kijken terwijl ze mijn wang streelt. Ik leg mijn hand op die van haar en zucht zachtjes, uit puur contentement.
"Achja, ik ben ook zo'n schatje he," grap ik dan.
Ik lach even om mijn eigen flauwe humor en ga rustig op mijn zij liggen, waarop ik een arm over Mary heen leg en haar volledig tegen me aan trek. Vervolgens trek ik het deken over ons beide heen. Ik druk mijn lippen met een glimlach op die van haar.
"Heb je eigenlijk al nagedacht over namen? Voor de kindjes..." vraag ik zacht.
Ik haal mijn hand langzaam door haar haren terwijl ik rustig op een antwoord wacht. Ik weet niet of er in haar familie tradities zijn, maar mocht ze ervoor open staan dan zou ik graag die van mij verderzetten. Alleen als zij het ook goed vindt natuurlijk. Als dat niet het geval is dan starten we gewoon onze eigen traditie.

Charlotte

Ik schiet, ondanks dat het niet eens zo grappig is, in de lach als ik Michael's uitdrukking zie. Blijkbaar is hij het niet echt met me eens.
“Misschien wel."
Ik trek een wenkbrauw op en geef hem een duwtje tegen de borstkas.
"Sinds wanneer geef jij iemand gelijk als je er anders over denkt? Straks stel je me nog teleur, monsier Brun."
Met een zachte glimlach probeer ik de sfeer er weer een beetje in te krijgen. Het was ook niet echt een goed idee om te suggesteren dat het voorbestemd was dat zijn verloofde niet bij hem mocht blijven. Zo had ik het ook helemaal niet bedoeld, maar ik zou het begrijpen mocht hij het zo opgevat hebben.
Een beetje tact, Suavez.
Een kleine zucht verlaat mijn lippen. Toch moet er me iets van mijn hart, ik moet verduidelijken waarom ik met het idee van Het Lot op de proppen kwam.
"Weet je... Ik denk dat het voor haar beter is dat je er nu pas achter komt. Hadden we het geweten voor we elk onze eigen weg gingen, dan was je tegen je zin gebleven om het juiste te doen en dan was je ons allebei gaan haten met verloop van tijd omdat we je ervan zouden weerhouden hebben te doen wat je hart je ingaf. Al ben ik wel opgelucht dat je er was vanavond. Niet alleen voor Koekje. Het is fijn je weer te zien en spreken, op deze manier, als de volwassenen die we toen probeerden te zijn maar belange niet waren."
Dat neemt niet weg dat ik hem Thiara niet gegund had, ze lijkt me echt een geweldig persoon.

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Mary

"Achja, ik ben ook zo'n schatje he."
Ik frons even en grinnik dan. Uiteraard vind ik hem een schatje, dat hoef ik niet te beamen, hij weet dat ik dat vind. Ik nestel me tegen hem aan wanneer hij op zijn zij gaat liggen en kus hem zachtjes terug als ik zijn lippen op de mijne voel. De vlinders in mijn buik gaan lichtjes tekeer, nog steeds, na al die jaren.
"Heb je eigenlijk al nagedacht over namen? Voor de kindjes..."
Ik haal mijn schouders op en denk even na.
"Nou, ik heb er al wel over nagedacht," zeg ik glimlachend.
Ik druk een kusje op zijn lippen voor ik verderga.
"Mijn enige vereiste is zowat dat hun achternaam O'Leary zal zijn, maar daar houdt het dan ook bij op."
Lachend kijk ik hem aan en bijt even op mijn lip. De namen van onze kinderen is iets waar ik het liefst samen met hem over praat, zo op ideeen komen en nog dichter naar elkaar toegroeien. Elke dag lijkt wel een nieuwe reis met hem, en ik ben wat hierboven ook mag zijn, enorm dankbaar dat ik de kans heb gekregen om deze reis met Arion te maken. Zachtjes druk ik nog een kusje op zijn lippen.
"Had jij al enkele ideetjes?" vraag ik vervolgens.

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Michael

Ze zet haar hand af tegen mijn borstkas waardoor ze me zachtjes wegduwt.
"Sinds wanneer geef jij iemand gelijk als je er anders over denkt? Straks stel je me nog teleur, monsier Brun."
Ik grinnik zachtjes en heel mijn schouders op.
“Wijsheid komt met de leeftijd, hè,” grijns ik.
De stilte, een stuk luchtiger dan daarnet, zet zichzelf voort als we beide niets zeggen. Ik buig me voorover naar mijn glas en zet hem aan mijn lippen. Voorzichtig neem ik één klein slokje waarna ik het glas tussen mijn handen geklemd houd.
De stilte wordt doorbroken door een zucht die afkomstig is van Charlotte.
“Weet je... Ik denk dat het voor haar beter is dat je er nu pas achter komt. Hadden we het geweten voor we elk onze eigen weg gingen, dan was je tegen je zin gebleven om het juiste te doen en dan was je ons allebei gaan haten met verloop van tijd omdat we je ervan zouden weerhouden hebben te doen wat je hart je ingaf. Al ben ik wel opgelucht dat je er was vanavond. Niet alleen voor Koekje. Het is fijn je weer te zien en spreken, op deze manier, als de volwassenen die we toen probeerden te zijn maar belange niet waren."
Ik knik zachtjes, al betwijfel ik dat ik zou zijn gebleven als ik het al wist voor Thiara. Ik acht die kans niet al te groot. Waarschijnlijk had ik ze dan zo genegeerd, zodat ze zelfs uit mijn gedachten verbannen zouden zijn. Het zelfde zou waarschijnlijk zijn gebeurd als ze me wel meteen goed had gebeld, maar al deze scenario’s doen er nu niet aan toe en zullen er waarschijnlijk ook niet meer aan toe doen in de toekomst.
“Ik ben ook blij dat het op deze manier kan,” zeg ik oprecht. “Ik denk dat dit ook het beste is voor haar en voor jou.”

[ bericht aangepast op 18 dec 2012 - 21:23 ]

"The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

Arion

"Nou, ik heb er al wel over nagedacht. Mijn enige vereiste is zowat dat hun achternaam O'Leary zal zijn, maar daar houdt het dan ook bij op. Had jij al enkele ideetjes?"
Er verschijnt een brede glimlach op mijn gezicht bij die tweede zin, en als zij me geen kusje had gegeven, dan had ik dat wel gedaan. Ik knik even op haar vraag en lik over mijn lippen voor ik antwoord.
"Wel, in ons familie is het een beetje gewoonte dat de zonen naar de grootvader langs moeder's kant vernoemd worden, en de dochters naar grootmoeder langs vader's kant. De grootvader van mijn moeder heette dus Arion, de grootmoeder van mijn vader heet Auryn."
Eigenlijk kun je het dus best een toeval noemen dat onze namen zo op elkaar lijken. Met een nieuwsgierige blik laat ik mijn ogen over Mary's gezicht glijden.
"Mijn grootmoeder heet Moira," zeg ik zacht. "Lijkt je dat wat?"
Ik druk een vlinderlicht kusje op haar neus en kijk haar afwachtend aan. Ik hoop dat dit haar niet van streek maakt, we hebben het vrijwel nooit over haar familie.
Meestal omdat ik er zelf niet wil over beginnen, wetende dat ze geen goede band had met haar moeder. Ik ben er ook zeker van dat ze het me zou vertellen mocht ze iets kwijt willen over haar familie dus meestal kaart ik het gewoon niet aan.

Charlotte

“Ik ben ook blij dat het op deze manier kan. Ik denk dat dit ook het beste is voor haar en voor jou.”
Er verschijnt een brede glimlach op mijn gezicht bij die zin. Ik kan het niet helpen me even gevleid te voelen, ookal was het volgens mij niet eens als compliment bedoeld.
Mijn gedachten gaan even naar het kleine mensje dat ondertussen vredig ligt te slapen. Al die keren dat ik het ooit vervloekt heb dat ik hem leren kennen heb waren vergeten toen ik haar in mijn armen had. Voor al het verdriet dat hij me aangedaan heeft, heeft hij me via haar een vreugdevol moment bezorgd.
"Bedankt dat je haar een kans wil geven," zeg ik. Mijn stem breekt even en ik moet een traantje weg vegen. "Oh God, doe ik het weer," lach ik zachtjes.
Ik veeg de rug van mijn hand even over mijn wang om nog een paar verdwaalde tranen te doen verdwijnen. Het betekent gewoon veel voor me, wetende dat hij zich net zo goed had kunnen omdraaien en zich niks van haar aantrekken.
"Da's jouw schuld dat ik zo'n huilebalk geworden ben," verwijt ik hem lachend.
Toegegeven, het is is evengoed mijn schuld maar het is gewoon fijn dat ik ook even iemand anders de schuld kan geven. Ik hou teveel van mijn dochter om het op haar te steken. Dat ik zwanger raakte kwam door Michael en niemand minder dan mezelf, ookal was het het kleine wezentje in mijn buik dat mijn hormonen zo ontregelde.
Maar ik zou het niet anders gedaan hebben. Ik heb ook mooie momenten gehad met hem. Vandaar ook Evangelynn.

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Mary

"Wel, in ons familie is het een beetje gewoonte dat de zonen naar de grootvader langs moeder's kant vernoemd worden, en de dochters naar grootmoeder langs vader's kant. De grootvader van mijn moeder heette dus Arion, de grootmoeder van mijn vader heet Auryn. Mijn grootmoeder heet Moira. Lijkt je dat wat?"
Tijdens zijn uitleg frons ik even en probeer het te structureren in mijn hoofd. Wanneer ik denk dat ik het begrijp, knik ik even.
"Ik denk dat ik het snap."
Zachtjes grinnik ik. Soms is het een redelijke warboel in mijn bovenkamer.
"En Moira," herhaal ik zacht.
Ik laat de naam even over mijn lippen rollen en kijk Arion glimlachend aan.
"Doet me denken aan Wendy. Wendy Moira Angela Darling," zeg ik met een korte giechel.
Ik neem zijn hand in de mijne en druk een kusje op zijn vingers.
"Ik vind het een mooie naam," zeg ik eerlijk.
Glimlachend kijk ik hem aan en druk een kusje op zijn lippen. Als iemand me mijn favoriete smaak zou vragen, zou ik vanille antwoorden, en Arion's lippen vlak na seks denken. Ik grinnik stilletjes in mezelf.
"En hoe heet je grootvader?" vraag ik vervolgens, weer met een serieuzere, geïnteresseerde blik.
Wanneer we het over dit onderwerp hebben, begint het te kriebelen bij me, en begin ik haast te fantaseren over kleine blonde krullebolletjes, met Arion's hemelse ogen en speelse karakter. Ik zou hen allemaal rotbederven, en beschermen met heel mijn leven. Ik zou echt een vreselijke moeder zijn.

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Arion

"Ik denk dat ik het snap. En Moira. Doet me denken aan Wendy. Wendy Moira Angela Darling. Ik vind het een mooie naam. En hoe heet je grootvader?"
Wanneer de liefde bijna uit haar ogen stroomt, kan ik niet anders dan haar vertederd aankijken. Het voelt zo goed te weten dat we alletwee hetzelfde willen, en dan nog liefst van al met elkaar. Wanneer ik besef dat ze me verkeerd begrepen heeft, lach ik zachtjes. Ik lik even over mijn lippen en schud mijn hoofd.
"Niet mijn grootvader, die van jou, langs je moeder's kant," zeg ik voorzichtig.
Ik neem haar hand in de mijne en laat mijn vingers tussen die van haar glijden. Haar dunne vingertjes verschillen zo van de mijne. Niet dat ik dikke vingers heb, maar mijn handen lijken zoveel steviger. Raven, vergeleken met haar musjes.
Als ik er aan denk hoeveel meer een kinderhandje nog zou verschillen, gaat mijn hart een beetje sneller slaan. Tien kleine vingertjes die helemaal in mijn hand zouden kunnen verdwijnen. Mijn gedachten dwalen nog wat verder af. Getrippel van kleine voetjes op zondagochtend, van een klein mensje dat niet kan wachten ons weer te zien, ons weer te kunnen omhelzen. En reken maar dat ik de wensen van dat kleintje met veel plezier zou inwilligen.
Een verlangende zucht verlaat mijn lippen. Gelukkig duurt het niet lang meer voor Mary is afgestudeerd. Dan kunnen we eindelijk aan ons echte leven samen beginnen.

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Mary

"Niet mijn grootvader, die van jou, langs je moeder's kant."
"Oh," is het enige wat ik kan uitbrengen.
Ik voel zijn hand in de mijne glijden en kijk er even naar.
Ergens al een geluk dat het niet de traditie is dat het mijn grootvader langs vader's kant is. Dat zou pas genant zijn. Want ja, ik weet niet waar mijn vader is, en wie zijn ouders zijn. Niet dat ik de ouders van mijn moeder ooit heb gezien. Misschien een keer, toen ik klein was. Met Kerstmis, ik herinner het me vaag van een of andere foto. Een foto van een klein blond meisje in een blauw jurkje, op de schouders van een oudere man.
"Thomas," zeg ik zacht. "Zo heette hij."
Ik kuch even en sla mijn blik neer. Ik vraag me af hoe alles eruit zou zien als alles anders was geweest. Als ik wel uit een normale familie was gekomen. Dan had ik Arion nooit ontmoet. De gedachte alleen al lijkt me vreselijk, ik kan het me niet inbeelden dat ik gelukkig zou zijn zonder hem. Uit angst dat de gedachte realiteit zou worden, kruip ik iets dichter tegen hem aan en verberg mijn gezicht in zijn hals.
De negatieve herinneringen en gevoelens blijven, maar het wordt steeds makkelijker om het van me af te zetten en een plaats te geven. Ik probeer me te focussen op onze toekomst, in plaats van mijn wazige verleden. Als ik even mijn ogen sluit en een beetje lig weg te dromen, kan ik haast het geroep van kinderstemmetjes al horen, een perfect gelukkig gezin. Ook zonder kinderen ben ik dat al, perfect gelukkig.

But I still have this faith in the truth of my dreams.