[RPG] Greenfields Coven ~ 9 - Speeltopics

Greenfield California, 2012. Population: 16,330. In dit relatief kleine stadje gebeurd iets bijzonders, iets wat al jarenlang aan de gang is. Een coven gevult met heksen, goedaardige heksen en een enkele kwaadaardige. Daarnaast heb je degene die op hun jagen, de hunters.

De regels:
- Geen perfecte karakters.
- Orginele karakter die je niet ergens anders gebruikt.
- Geen tijd = niet meedoen.
- Niemand buitensluiten.
- 16+ is toegestaan.
- Geen one-liners.
- Alleen ik open nieuwe topics.
- Naamsveranderingen graag melden.
- Blijf realtisch, je kan geen onmogelijke krachten hebben.
- Alle krachten komen uit spreuken, niet uit jezelf.
- Maximaal 2 rollen per persoon, alleen in variatie.

Het hoofdkwartier van de hunters. Dit is hun vergaderzaal.
Dit is waar de Coven bijeenkomt.
In dit eeuwenoude gevecht proberen de heksen niet op te vallen en normaal te doen terwijl ze terugvechten tegen de hunters. Gaan ze alleen in de verdediging of slaan ze keihard terug met een aanval? Dat is aan de heksen.
De hunters stellen ondertussen allerlei missies op om erachter te komen wie de heksen zijn en hoe ze ze uit hun tent kunnen lokken in hun hoofdkwartier. Het liefst willen ze deze heksen vangen om erachter te komen waar hun coven bij elkaar komt en welke leden er allemaal zijn.

Heksen:

- Aurora Delila Whitlock CxStylinson
- Fiona Evelyn Sinclair Chat
- - -
- Avery Violet Stone Arachno

- Zane Blade Reynolds Assassin
- Kyle Dyer Soubi
- - -
- - -

Hunters:

- Angelica 'Angel' Wolfe Assassin
- - -
- Alice Hale Frodo
- - -
-
- Blaise Wolf Hunter Arachno
- Yurian Xander Green MakeMeIrish
- - -
- - -

Rollenstory
Rollentopic

[ bericht aangepast op 28 nov 2012 - 21:02 ]

---

Your make-up is terrible

Kyle Dyer

'Het probleem is dat je niet weet wat slecht is op dat moment en misschien wel denkt dat het goed is. Misschien vind ik iets dat jij hebt gedaan wel heel slecht terwijl jij het kwade er niet van inziet,' vertelde ze en zuchtte vervolgens. 'Laten we hier nou maar over ophouden, dat word toch niets denk ik zo maar,' vervolgde ze dan en weer schudde ik mijn hoofd.
'Dat is niet waar Angel!' zei ik tegen haar. 'Ik zal nooit iets kwaads doen! Ik zou je het zo willen bewijzen als ik dat kon.' Ik knikte bevestigend bij mijn woorden en bleef haar nog steeds aankijken met een serieus gezicht. Als ik nou eens zeker wist dat ze geen hunter was.. 'Het enige waar ik het voor zou willen gebruiken is voor simpele dingetjes om de ze mooier te laten lijken,' mompelde ik zachtjes. 'Een bloem wat mooier laten bloeien, of een beetje vind die de gevallen bladeren laat dansen.' Blozend keek ik omlaag. Het laatste was niet gelogen, die dingen deed ik, maar dat wist zij niet...

---

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

Avery Violet Stone.
Zane geeft me een waterig glimlachje op mijn poging tot een grapje, waardoor ik al opgelucht genoeg ben dat hij zo reageert en niet anders. Hij kon gemakkelijk anders reageren, boos of geïrriteerd dat ik er een grapje van probeerde te maken, echter deed hij dit gelukkig niet. Dat zou er nog maar bij moeten komen zeg, dan zou ik me daadwerkelijk afvragen of ik Zane niet voor een tijd moest vermijden.
“Prima, prima.” Mompelt hij tegen mij en zucht eens, waardoor ik, precies op het moment dat hij zijn armen even op het stuur legt, mijn handen van zijn arm af laat glijden. Deze leg ik naast me neer op de passagiersstoel, terwijl mijn lichaam al naar hem toegedraaid was. “Mooi, ik had niet gewild dat er iets met je gebeurd was.” Vertel ik hem zachtjes, met een serieuze toon. Diep haalt hij adem en ik probeer mijn hart weer wat rustiger te laten kloppen, hierdoor leg ik mijn hand ook even op mijn hart, zodat ik het geklop steeds kalmer voel worden. De jongeman kijkt naar mij op, mijn ogen laat ik die van hem ontmoeten. “Het spijt me van wat ik net zei…” zucht hij tegen mij, alsof hij dat mij verschuldigd is. Mijn blik word lichtelijk waakzaam toen hij dit zei, ik wilde wel horen wat hij te zeggen had.
“Het leek gewoon te erg alsof ik geen leven heb, wat ik eigenlijk ook niet heb, en dat jij dat lekker benadrukt.” Hij bijt kort op zijn lip en kijkt voor een moment door de voorruit, maar mijn donkere poelen zijn nog steeds op hem gericht. “Je hebt wel een leven,” vertel ik hem, ietwat tegendraads, maar volgens mij heeft hij dat op sommige momenten gewoonweg nodig. Daar was ik de perfecte persoon voor, tenminste, voor zover perfect bestaat. “Het is enkel je eigen keuze om er iets mee te doen of niet,” vervolgde ik wijs, waarop ik vervolgens toch maar niet door ging. Het was geen tijd om filosofische onzin uit te kramen. “Het spijt me, alweer, ik zeg soms dingen te snel zonder na te denken. Ik bedoel, als je liever niet wilt dat ik kom, moet je het gewoon zeggen, want dat bespaart mij weer de moeite. Het maakt ook niet uit eigenlijk,” Ik wendde mijn blik af naar mijn vingers die ondertussen met elkaar speelden en legde deze op mijn schoot neer. “Het is niet mijn bedoeling dat te benadrukken…”
Nog altijd is er niemand komen kijken hoe het met ons ging, aso’s. Snel doorrijden zeker, pfft. Ondanks dat Zane niet oplette, hadden we er alle drie een deel aan, vind ik. Plotseling hoor ik Zane’s stem weer, al keek ik niet op, maar luisterde gewoon. “Gaat het echt? Dan rijd ik weer verder. Als de motor wilt starten tenminste.” Ik knik enkel, niets zeggende. Ik kan nu wel van alles zeggen, maar volgens mij kan ik even voor een tijdje beter mijn mond houden.

---

†

Angelica Wolfe

Hij schud opnieuw zijn hoofd, kan hij er dan niet gewoon mee ophouden? "Dat is niet waar Angel!" zegt hij tegen me. "Ik zal nooit iets kwaads doen! Ik zou je het zo willen bewijzen als ik dat kon." Hij knikt bevestigend bij zijn woorden en blijft me nog steeds aankijken met een serieus gezicht. "Het enige waar ik het voor zou willen gebruiken is voor simpele dingetjes om de ze mooier te laten lijken." mompelt hij zachtjes. "Een bloem wat mooier laten bloeien, of een beetje vind die de gevallen bladeren laat dansen." blozend kijkt hij omlaag.
"Dat is pas het begin! Wat als je door hebt dat je alles mooier kan laten lijken, tegen elke prijs? Wie weet hoever je dan zou gaan?" vraag ik op een sarcastische toon. "Jij kan helemaal niet weten dat het niet waar is of niet, je weet niet of je iets kwaads zal doen want magie bestaat niet en je gebruikt het dus ook niet." zeg ik op een wat kattige, maar eigenwijze toon om te zeggen dat het zo wel genoeg geweest is met deze zinloze discussie. Mijn lippen zijn samen getrokken op mijn gezicht en ergens voel ik een sterke haat door mijn lichaam heen spoelen, maar niet eentje die voor Kyle is bedoeld.

Zane Blade Reynolds

Als ik mijn handen op het stuur leg, laat zij die van haar van mijn arm af glijden. Deze legt ze naast zch neer op de passagiersstoel, terwijl haar lichaam al naar me toegedraaid is. "Mooi, ik had niet gewild dat er iets met je gebeurd was." vertelt ze me zachtjes, met een serieuze toon. Ze legt haar hand op haar hart en ik vraag me af of het wel echt goed gaat. Onze ogen ontmoeten elkaar als ik haar aan kijk. Haar blik word waakzaam, alsof ze wel wilt horen wat ik nu te zeggen heb. "Je hebt wel een leven." vertelt ze me, ietwat tegendraads. "Het is enkel je eigen keuze om er iets mee te doen of niet." vervolgt ze wijs, waarop ik verwacht dat er nog een hele shitload aan goede raad en ingewikkelde, cryptische zinnen komen, filosofie tot de max. "Het spijt me, alweer, ik zeg soms dingen te snel zonder na te denken. Ik bedoel, als je liever niet wilt dat ik kom, moet je het gewoon zeggen, want dat bespaart mij weer de moeite. Het maakt ook niet uit eigenlijk." Ze wend haar blik af naar haar vingers die ondertussen met elkaar spelen en legt deze op haar schoot neer.
"Het is niet mijn bedoeling dat te benadrukken…" Ik knik kort op haar woorden, er is zelfs kort een gekwetste uitdrukking op mijn gezicht te zien, maar die trek ik al snel weer in de plooi. Over wat ze zegt blijf ik maar stil, als het haar zoveel moeite kost voor iets dat haar eigenlijk niet eens uitmaakt, kan ze maar beter niet langskomen. Ik red het prima in mijn eentje, met Bruce. Het enige dat ik nog vraag is of alles wel echt gaat. Ze knikt enkel en kijkt niet eens op, waardoor de sfeer in de auto enkel nog drukkender word. Ik ben allang blij dat ik me nu kan concentreren op de auto, die gelukkig bij de tweede poging alweer start en die ik met aanhang wagen naar achteren kan gaan manouvreren, door de berm heen de snelweg op. Het duurt eventjes, maar ik probeer het zo veilig mogelijk te doen. Als ik eenmaal weer op de weg ben en gas geef, blijf ik stil terwijl ik mezelf alleen op de weg richt. Ik probeer zelfs om niet meer na te denken over deze dingen.
Gelukkig is Greenfield niet ver weg en rijd ik al snel het kleine, maar bekende stadje in. Ik blijf gewoon stil, ik heb geen behoefte om te praten en om dingen goed te maken nu. De sfeer word er misschien wel erger van, maar dat maakt me nu barweinig uit. Ik rijd rechtstreeks naar het enige winkelcentrum dat we hebben, voor de rest zijn er wel losse winkels en supermarkten, maar geen winkelcentra's. Deze is ook nog relatief klein, als je die van grotere steden ziet. Op de redelijk lege parkeerplaatsen stop ik en zet ik de auto op de handrem, waarna ik me voor het eerst sinds daarnet weer op Avery richt. "Ik koppel de aanhanger weer los voor je. Bel me als ik hem terug moet brengen." zeg ik, mijn stem vlak en neutraal. Hierna glijd ik de auto uit en ik weet heus wel dat dit niet onze afspraak was, maar die afspraak kan me nog maar weinig schelen op het moment. Ze zoekt het maar uit.

[ bericht aangepast op 19 nov 2012 - 23:23 ]

---

Your make-up is terrible

Kyle Dyer

'Dat is pas het begin! Wat als je door hebt dat je alles mooier kan laten lijken, tegen elke prijs? Wie weet hoever je dan zou gaan?' vroeg ze op een sarcastische toon. Iets wat geïrriteerd keek ik haar aan. 'Jij kan helemaal niet weten dat het niet waar is of niet, je weet niet of je iets kwaads zal doen want magie bestaat niet en je gebruikt het dus ook niet,' zei ze op een wat kattige, maar eigenwijze toon. Ik moest hier mee ophouden, maar ik was dat niet van plan.
'Ik weet dat wel,' zei ik koppig tegen haar, al was het niet echt koppig.. Het was gewoon de waarheid.. 'Ik wil niks groots, is je dat nou nog opgevallen aan mij? Wou ik grote dingen, dan zat ik niet hier maar bij Phoenix.. Die heeft een doolhof als huis!' Ik stond op, waar wou ik heen gaan? 'Als of magie mij echt zou gaan veranderen.' Ik schudde lichtjes mijn hoofd en liep vervolgens de woonkamer uit, om door te gaan naar de voordeur, die open te doen en te gaan zitten op het stoepje. 'Absurd,' mompelde ik.

---

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

Angelica Wolfe

"Ik weet dat wel." zegt hij koppig tegen mij. "Ik wil niks groots, is je dat nou nog niet opgevallen aan mij? Wilde ik grote dingen, dan zat ik niet hier maar bij Phoenix... Die heeft een doolhof als huis!" Hij staat ineens op. "Alsof magie mij echt zou gaan veranderen." Hij schud lichtjes met zijn hoofd en loopt vervolgens de woonkamer uit, waarna ik de voordeur hoor. Als ik uit het raam kijk, zie ik dat hij op het stoepje zit. Ik bijt op mijn lip met een schuldige blik in mijn ogen. Heb ik dit iets te ver gedreven door mijn intense haat tegenover echte magie? In films heb ik er niet zoveel last van, maar die laten dan ook meestal de keerzijde van magie zien.
Ik zucht, drink het glas wijn in één keer leeg, wat een lichte, onaangename smaak in mijn mond veroorzaakt. Ik kucht even en zet het glas weer op de tafel terug, waarna ik toch naar de voordeur loop en zwijgzaam naast Kyle op het stoepje ga zitten. "Sorry voor net." murmel ik tegen hem. "Ik bedoelde het niet zo kwaad, ik liet me gewoon even meesleuren denk ik." vervolg ik zacht en ik zucht even, terwijl ik voor me uit kijk naar mijn slecht onderhouden voortuintje.

---

Your make-up is terrible

Kyle Dyer

Eventjes bleef ik vooruit staren, maar had eigenlijk al gauw een sigaret uit mijn broekzak gehaald en die opgestoken. Ik gromde lichtjes en probeerde mijzelf maar een beetje af te leiden met de rook die van de sigaret vandaan kwam. Ik hoorde Angels voetstappen achter mij. Vanuit mijn ooghoeken zag ik haar naast mij komen zitten.
'Sorry voor net,' murmelde ze tegen mij. 'Ik bedoelde het niet zo kwaad, ik liet me gewoon even meesleuren denk ik,' vervolgde ze zacht en zuchtte toen even. Ik gaf er geen antwoord op. Was het niet normaal dat ik nu ook mijn verontschuldigingen aanbood? Mooi dat ik niet normaal was, alles behalve voor mijn gevoel.
'Zie eens in dat niet iedereen slechte bedoelingen heeft,' mompelde ik zachtjes en trok mijn knieën iets op. Ik nam een klein trekje en nam geen moeite om de rook nog even in te houden en blies die daarom gelijk weer eruit. Met mijn ogen volgde ik de rook en zuchtte toen zachtjes. Ik wil het haar graag bewijzen.. 'Je zal verstel staan hoe veel boeken gelijk staan tegenover de werkelijkheid... Misschien is dat met films net zo..'

---

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

Avery Violet Stone.
Hij knikt kort op mijn woorden, merk ik in mijn ooghoeken, want mijn blik is nog steeds gericht op mijn handen. Er is zelfs een korte gekwetste uitdrukking op zijn gezicht te zien, al kan dat ook verbeelding zijn geweest. Nee, dat is wat ik had gewild, ik weet dat ik die blik voor een klein moment in zijn ogen heb gezien. Vlak nadat ik dit alles gezegd heb, bedacht ik me eigenlijk dat ik beter mijn mond kon houden. Het klonk ook best fout, hoewel ik dat niet zo bedoelde. Misschien moet hij het wel gewoonweg van mij denken, zodat hij niet denkt dat het me eigenlijk wel uitmaakt. Sowieso is het beter als niemand achter mijn masker kijkt, dan komt er een hele emotionele trein aan van gevoelens en familieproblemen, problemen met mezelf. Dat wilde ik hem echt niet aan doen.
Zoals ik al verwacht had werd de sfeer enkel drukkender, hierdoor houd ik, en Zane, onze monden dicht. Hij is al bezig met de auto te starten, welke bij de tweede poging alweer start en die hij met de aanhang wagen naar achteren kan besturen, door de berm heen de snelweg terug op. Hoewel het eventjes duurt, maakt het mij niet zoveel uit, aangezien ik toch niet echt op let. Ik kan echter wel opmerken dat, wanneer hij eenmaal op de weg is, gas geeft en stil blijft. Hij richt zich enkel op de weg en ondanks dat ik naar hem wilde kijken om zijn blik te peilen, deed ik dit niet en wendde mijn blik dus af door het raam aan mijn kant. Al snel rijdt hij Greenfield in, ik weet niet echt of ik me over moet geven aan het praat-gedeelte met hem of het zwijgen en hier zo snel mogelijk weg willen. Niet omdat ik hem haat, want ik mag hem juist, heel graag. Alleen omdat ik niet weet wat ik moet zeggen of hoe te handelen, het brengt ongemakkelijke, drukkende stiltes als je twee jaar weg bent geweest.
Rechtstreeks rijdt hij naar het enige winkelcentrum dat we hebben. Op de redelijk lege parkeerplaatsen stopt hij en zet de auto op de handrem, waarna hij zich weer voor het eerst op mij richt. Ik probeer zo nonchalant mogelijk terug te kijken. “Ik koppel de aanhanger weer los voor je. Bel me als ik hem terug moet brengen.” Zegt hij, zijn stem vlak en neutraal. Hierna glijd hij de auto uit. Fijn, heb ik het gedaan. Great, nu weet ik precies hoe ik moet handelen als ik hem chagrijnig wil hebben, want hoewel hij dit niet laat zien door dat vlakke, weet ik dat hij zwaar gehumeurd is. Ik neem mezelf voor dat het nu niet het goede moment is om te zeuren en houd dus mijn mond, terwijl ik mijn tas neem en de auto uit ga, waarna ik vervolgens de deur dichtgooi en richting Zane loop met een uitdrukkingsloos gezicht. De tas gooi ik over mijn schouder heen, terwijl ik met mijn tong even over mijn tanden lik. “Je kunt de doos spullen beter bij jezelf in de auto zetten, die zijn nu tenminste van jou.” Zeg ik hem, ook met een vlakke stem.

---

†

Angelica Wolfe

"Zie eens in dat niet iedereen slechte bedoelingen heeft." mompelt Kyle zachtjes en trekt zijn knieën iets op. Hij neemt een klein trekje van de sigaret die hij daarnet opgestoken heeft, toen ik er nog niet was en neemt geen moeite om de rook nog even in te houden en blas die daarom gelijk weer eruit. Met zijn ogen volgt ihijde rook en zucht dan zachtjes."Je zal verstel staan hoe veel boeken gelijk staan tegenover de werkelijkheid... Misschien is dat met films net zo.."
Ik knik langzaam. "Ik weet het Kyle, ik weet het." zucht ik en ik ga met mijn hand even door mijn krullen heen, waarna ik een poging doe om mijn haar wat te fatsoeneren. "En vast niet iedereen heeft slechte bedoelingen." Ik glimlach lichtjes en sta weer op. "Ik ga weer naar binnen, ik zie je zo wel denk ik?" vraag ik kort, waarna ik me weer omdraai en naar binnen loop. Ik loop richting de keuken en rommel wat nutteloos in de kastjes, aangezien ik geen idee heb wat ik nu eigenlijk wil doen. Eigenlijk heb ik heel veel zin om gewoon lang te gaan slapen, maar dat doe ik niet. Uiteindelijk loop ik maar gewoon weer naar de woonkamer, waar ik de tv aanzet, mijn slippers uitschop en mezelf opkrul op de bank, terwijl ik naar een nutteloos programma kijk. Een beetje zoals een groot deel van mijn vrije tijd eruit ziet.

Zane Blade Reynolds

Tegen mijn verwachtingen in, gaat Avery mee met mijn stilte en de drukkende sfeer. Ik vraag me af of ze door heeft dat haar woorden het nog erger gemaakt hebben dan ik het al voor elkaar gekregen had. Ik ben in ieder geval vast blijer met die stilte dan zij, want meestal kletst ze de oren van mijn hoofd af. Ik hoor dat Avery ook de auto uit komt, waarna de deur met een klap dicht geslagen word. Ze loopt richting mij met een uitdrukkingsloos gezicht. De tas gooit ze over haar schouder heen, terwijl ze met haar tong even over haar tanden likt. "Je kunt de doos spullen beter bij jezelf in de auto zetten, die zijn nu tenminste van jou." zegt ze me, ook met een vlakke stem. Ik bijt kort op mijn lip en knik, waarna ik de klep weer open en de doos eruit vis, om die op de achterbank van mijn eigen auto te zetten.
Hierna koppel ik aanhang wagen los voor Avery, al heb ik geen idee wat ze er nu mee gaat doen. Dat ding trekken lijkt me lastig, maar aangezien ze even vlak doet tegen mij als ik tegen haar doe en verder niets van me wilt, hou ik het ook hierbij. Als hij los is, werp ik nog een blik op Avery. "Je weet me te vinden." zeg ik op een afstandelijke manier tegen haar, waarna ik terug naar de auto loop en instap. Ergens hoop ik dat ze weg blijft, maar aan de andere kant weer van niet. Ik heb haar werkelijk wel gemist in die twee jaar dat ze weg was, maar er is blijkbaar te veel veranderd. Sorry Bruce, je zal het moeten doen met supermarkt voer, want nu heb ik geen zin meer om hier eten te gaan halen. Ik krijg het alleen niet voor elkaar om gewoon weg te rijden en Avery meteen aan haar lot over te laten, dus blijf ik in de auto zitten tot zij haar eigen weg vind, wat die ook moge zijn.

---

Your make-up is terrible

Avery Violet Stone.
Kort bijt hij op zijn lip na mijn woorden en knikt, waarna hij de klep weer opent en de doos eruit vist, om deze op de achterbank van zijn eigen auto te zetten. Hierna koppelt hij de aanhang wagen los voor mij, waar ik nog steeds geen gemene of bitse opmerking over maak. Nu zal ik me inhouden, maar ook enkel omdat het Zane is, anders had ik allang in een ander deel van mezelf veranderd. Als de aanhang wagen los is, werpt hij mij nog een blik, die ik maar al te emotieloos terug beantwoord. Waarschijnlijk is het deel toch al in me ontwaakt, waardoor scherpe duidelijk in mijn donkere ogen te zien is. “Je weet me te vinden.” Zegt hij op een afstandelijke manier tegen mij, waar ik enkel kort op knikt en hij al terug naar zijn auto loopt en instapt. Het is alsof hij me niet eens de kans wilde geven om nog wat te zeggen. Goed, hoe hij het wil spelen, kan ik ook.
Fuck, nu moet ik alleen bedenken hoe the hel ik die aanhang wagen mee wil krijgen. Ik kijk om me heen en vraag me ondertussen af waarom hij niet gewoon wegrijdt. Wanneer ik mijn ogen over de straat laat gaan en de verschillende mensen die er lopen, merk ik een jonge man op die richting zijn auto loopt, zijn handen in zijn broekzakken. Misschien kan hij me wel tot aan de deur brengen met de aanhang wagen, ik wil echt geen magie er voor gebruiken en trekken is voor mij onmogelijk. Zonder Zane nog een blik te gunnen, loop ik met stevige passen richting de jonge man. Ik schatte hem begin twintig, hoewel hij door zijn stoere uitstraling misschien ouder zou lijken. Hij had donker warrig haar en een drie dagen baardje, zijn ogen hadden een goudachtige kleur. Toen ik bij hem aangekomen was, merkte ik op dat hij zeker anderhalve kop groter was. Hij zag me al aankomen en stopte langzamerhand, de sleutels van zijn hand al in de auto. Waarschijnlijk stond hij net op het punt weg te gaan, goede timing Avery.
“Kan ik wat voor je doen?” vroeg hij, een nieuwsgierige blik in zijn ogen, waarop ik een glimlachje op mijn lippen liet krullen. “Het spijt me dat ik je stoor, als je net weg wilde gaan. Ik ben alleen net verhuisd en een vriend die mijn spullen hier wilde brengen, moet net ergens naartoe.” Hierbij wees ik naar de auto die er stond en vervolgens naar de aanhang wagen. Een ondeugende grijns gleed op mijn lippen en hetzelfde in mijn ogen. “Maar nu zit ik met de aanhang wagen opscheept, zou je misschien heel lief willen zijn om me naar huis te brengen?” Mijn meest charmante glimlachje gleed op mijn lippen, terwijl ik mijn slanke vingers over zijn arm liet strelen. Hij had mijn gebaren gevolgd en bekeek me even, voordat hij knikte en een hand grijnzend door zijn haar liet gaan. “Tuurlijk, ik kan een dame toch niet aan haar lot over laten. Om me daarom even voor te stellen: Jake.” Hierna liet hij zijn arm zakken, gaf me een hand en keek even fronsend naar de auto.
“Avery.” Stelde ik me kort voor, waarna hij zijn auto in stapte en de deur open deed zodat ik ook in kon stappen. Daarna waren we al bij de aanhang wagen gestopt en hoewel hij tegen me had gezegd dat ik in de auto kon blijven wachten, deed ik dat niet en stapte toch uit met een koppige blik. Hij grinnikte enkel terwijl hij de aanhang wagen vast deed achter zijn auto. “Ik snap niet dat je vriend je nu wel aan je lot over laat.” Voor een kort moment was er een kritische blik in mijn ogen te zien.
“Hij is niet mijn vriend, we zijn gewoon vrienden. Verder niets.” Zei ik hem abrupt, waarop ik naar Zane liep en bukte om hem aan te kijken door het auto raampje. “Je kan gaan, ik red me heus wel zonder je. Jake brengt me.” Hierna liep ik met een ijskoud gezicht weg, maar draaide me toch weer terug, “Vanavond hoeft al niet meer.” Ik red me wel. Alleen. Toen liep ik wel weg naar de auto en stapte in bij de jonge man. Hij zat al in de auto, terwijl hij Zane wel een blik gunde en zijn hand opstak waarbij hij wegreed. Ik keek echter helemaal niet naar hem en maakte de strik uit mijn haren los, waardoor de donkere lokken terug om mijn gezicht vielen. Mijn vingers liet ik erdoor heen woelen, om tegelijkertijd Jake een charmant glimlachje te gunnen. “Dank je.”

[ bericht aangepast op 20 nov 2012 - 14:46 ]

---

†

Zane Blade Reynolds

Ze beantwoord mijn blik maar al te emotieloos terug en ik haar donkere poelen is een scherpe blik te zien. Ze knikt enkel kort op mijn afstandelijke woorden. Vanuit mijn zijspiegel hou ik haar in de gaten. Ik zie hoe ze om zich heen kijkt en uiteindelijk op een jongen afstapt, die me niet zo aanstaat. Mij gunt ze geen blik en ze zet stevig passen richting hem, iemand die een stuk jonger dan ik zal zijn en ondanks zijn stoere uitstaling zal ik hem makkelijk aan kunnen. Hij begint tegen haar te praten en aan haar reactie zie ik al hoe ze het gaat spelen. Verdomme, dat is echt dom van haar. Die hele gast maakt me achterdochtig, wie zegt dat het geen hunter is? Ik wil niet nog iemand verliezen. Ik zie hoe ze naar mijn auto wijst en naar de aanhang wagen, waarop ik even met mijn ogen rol en toch mijn ogen van hen beide afwend. Mijn vingers klem ik hard om het stuur heen, waardoor het bloed eruit trekt. Ik kan niet aanzien hoe ze hem zo half op straat probeert te verleiden.
Even later stopt de auto hier en stappen ze beiden uit, waarbij hij de aanhang wagen vast begint te maken. Kort erop loopt Avery naar mijn auto en bukt ze zich om me aan te kijken door het auto raampje, die ik open draai. Ik geef haar een doodse blik. "Je kan gaan, ik red me heus wel zonder je. Jake brengt me." Hierna loopt ze met een ijskoud gezicht weg, maar draait zich toch weer terug, net als ik het raampje dicht wil draaien en weg wil gaan. "Vanavond hoeft al niet meer." Ik frons kort. "Dat had ik al verwacht." mompel ik terwijl ik het raampje dicht doe. Dan loopt ze weg en stapt ze weer in de auto, waar de jongen al in zit. Hij geeft me een blik en steekt zijn hand op, waarna hij weg rijd. Ik negeer het compleet, evenals Avery. maar die gunt mij toch geen blik meer. Ik zit mezelf nu echt van binnen op te vreten, met mijn handen nog altijd om het stuur geklemt. Mijn tanden knarsen over elkaar heen en ik probeer de woedende blik van mijn gezicht te krijgen. Zo kan ik beter nog maar even niet het verkeer in gaan.
Hoe kan het nou dat het allemaal zo snel veranderd is? Er was eindelijk iemand die mijn hulp kon waarderen, is het allemaal in eens teveel moeite. Ik zucht even en rijd uiteindelijk wel weg, maar met een hol gevoel in mijn maag. Was ze maar niet terug gekomen, de herinnering aan haar was veel mooier dan hoe ze nu doet. Het is vast omdat Violet er niet meer is. Mannen zijn altijd een stuk interessanter als ze een vriendin hebben. Meestal zakt die interesse als het uit gaat en daalt hij tot het nulpunt als je je vriendin hebt vermoord. Het duurt even voordat ik merk dat ik als een idioot rijd terwijl ik terug naar huis ga, maar ik neem geen gas terug. Als ik thuis kom, stap ik uit en klem ik de doos onder mijn arm. Als die CD er niet in zat, had ik hem waarschijnlijk niet eens meegenomen. Wat moet ik met de pullaria die niet eens voor mij bestemd is? Ik schop mijn schoenen uit en doe het leren jack dat ik aanhad uit, waarna ik deze ophang. Hierna loop ik verder naar de huiskamer, waar ik een foto van een meisje, oppak, het is Violet. De foto is gemaakt toen we op vakantie waren, meer dan twee jaar geleden. Het is de enige foto die nog in mijn huis te vinden is van haar.
"Hey lieverd." mompel ik. "Raad eens wie ik vandaag tegenkwam? Je zal het niet leuk vinden... Het was Avery." Met de foto in mijn hand geklemt loop ik door het huis heen. "Ze gaf me eens CD uit New York, eentje die ik al heel lang wil hebben. Maar maak je geen zorgen hoor, we hebben toch een soort van ruzie, gok ik. Ze vind me te veel moeite en wilde alleen iets doen omdat ik zo'n beetje de enige ben die over is." Hierna zucht ik. "Ik ben eenzaam, Violet, ik mis je. Waarom deed je dat nou weer?" Ik schud licht met mijn hoofd, zet de foto terug op een plank en loop nar de CD-speler, waar ik hem induw en het geluid luid zet, wat behoorlijk zeldzaam is voor mij. Hierna loop ik terug naar de keuken om koffie te zetten. Bruce, de jonge kat, komt slaperig kijken en ik til hem op terwijl ik wacht tot de koffie klaar is.

[ bericht aangepast op 20 nov 2012 - 15:45 ]

---

Your make-up is terrible

Kyle Dyer

'Ik weet het Kyle, ik weet het,' zuchtte ze. Een klein glimlachje sierde mijn gezicht. Ik wist niet of ze het ook echt meende, of dat ze het gewoon zij zodat ik tevreden was.. Ik hield het wel op het eerste. Ik had weinig zin om verder erover te discussiëren, ook al was ik diegene die maar door bleef gaan erover. 'En vast niet iedereen heeft slechte bedoelingen.' Vanuit mijn ooghoeken zag ik haar opstaan. 'Ik ga weer naar binnen, ik zie je zo wel denk ik?' vroeg ze kort. Eventjes keek ik haar aan om te knikken, haar weg te zien gaan naar binnen en toen weer naar voren keek. Ik zuchtte zachtjes, nam een trekje van mijn sigaret en nam net zo veel moeite als daarvoor om de rook in te houden, helemaal niet dus. Ik rook mijn sigaret op, nadat ik dat gedaan had drukte ik hem uit en ging vervolgens ook naar binnen. Ik liep door de gang heen en keek de ruimtes in waar ik langs liep, geen Angel. Aan het eind toen ik bij de woonkamer was, zag ik Angel opgekruld in de bank zitten. Even ging mijn blik naar de tv, die aanstond op een programma die mij niet veel zei. Logisch..
'Wat ben jij aan het kijken?' vroeg ik aan haar, ook al kon het mij eigenlijk vrij weinig schelen. Ik nam plaats naast haar op de bank en keek haar eventjes aan met een klein glimlachje.

---

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

Avery Violet Stone.
Zane had kort gefronst, gezegd dat hij dat al verwacht had, terwijl hij het raampje dicht deed. Hierna ging alles al heel snel en reed Jake met mij samen in de auto weg. Ik kan me zelf wel redden, daar heb ik echt geen hulp van Zane bij nodig, zeker niet als hij opeens zo gaat doen. Ik snap niet wat er met hem allemaal aan de hand is, maar het begint me steeds meer te irriteren. Opeens herinner ik me dat ik totaal iets vergeten was te vragen aan hem, hoewel ik absoluut niet terug wilde gaan om er moeite voor te doen. Sowieso zou hij toch al weg zijn, hij vond me waarschijnlijk toch al raar.
‘Heb je last van de rook of muziek?’ hoorde ik abrupt, waardoor ik opkeek en nu pas merkte dat hij een sigaret had opgestoken en de radio wat harder had gezet. Hij was zo anders als Zane, niet normaal meer. Ik bekeek zijn gezicht en merkte op hoe hij redelijk op Clay leek, de jongen die ik in New York had ontmoet. Hij had dezelfde donkere, warrige haren en stoere uitstraling. Ondanks dat waren zijn ogen niet hetzelfde, die van Clay leken wel een aparte glans te hebben naast die van iedereen.
Rustig in gedachten verzonken probeerde ik te antwoorden, maar mijn lippen bleven op elkaar geplakt, waardoor ik dus vaagjes begon te schudden met mijn hoofd. Blijkbaar zag hij dat, want hij begon te fronzen en legde onverwacht zijn hand op mijn bovenbeen om hier vervolgens even overheen te strelen. ‘Gaat het wel?’ vroeg hij, een zachte ondertoon in zijn stem, terwijl hij ondertussen nog op de weg lette. Zie je, zelfs een halve zool als Jake kan het nog. Ik zuchtte diep en rolde even mijn ogen, waarna ik mijn hand op die van hem legde en toen met mijn andere hand door mijn haar ging.
‘Prima,’ Ik keek weer op naar de weg. ‘Oh, je moet hier linksaf!’ zei ik iets harder toen ik zag waar we al waren. Het was ook niet zover rijden, maar het was gewoon onmogelijk het alleen te doen en die aanhang wagen te dragen dat end. Direct sloeg hij linksaf en haalde zijn hand van mijn been af, om deze weer op het stuur te leggen. Ik probeerde niet meer aan het hele gedoe te denken en wanneer we dan ook eenmaal aangekomen waren, had hij de auto gestopt. ‘Bedankt,’ grinnikte ik liefjes terwijl ik de auto al uitgestapt was en vervolgens naar de aanhang wagen liep. Snel erna hoorde ik de autodeur van hem ook al dicht gegooid worden, waarna zijn voetstappen mijn richting op kwamen. Met een grijnsje op zijn lippen keek hij me weer aan, om vervolgens de aanhang wagen los te koppelen.
‘Ik zal je wel helpen de dozen uit te laden en deze in je huis zetten.’ God, dubbelzinnig. We wisten allebei heel goed dat hij er meer van verwachtte wanneer hij in dat huis kwam, en überhaupt zou Blaise het geen fijn idee vinden als dat gebeurde. Misschien liet ik me wel mee slepen met dit alles. Toch liep ik op hem af, waarna ik mijn handen tegen zijn borstkas legde en hem met een verleidelijk glimlachje aan keek. ‘Zet de dozen maar voor de deur, ik heb nog veel te doen en ik weet zeker dat een stoere gast zoals jij ook wel meerdere dingen te doen hebt.’ Grijnsde ik, waarop het allemaal al heel snel gebeurde, want daarna hielp hij me al met alle dozen voor de deur te zetten. Ik strikte hem om zijn telefoonnummer te krijgen en plaatste een kusje op zijn wang, hierna reed hij weg.
Diep zuchtte ik om vervolgens de deur van Blaise open te maken en even om me heen te kijken. Ik was geïrriteerd, nog altijd door Zane en hoewel ik geen magie wilde gebruiken, liet ik de dozen toch naar binnen zweven. De voordeur klapte ik dicht, liep naar de bank en plofte hier neer om daarna in mijn mobiel te kijken. Ik stopte bij Zane en klikte toen op het groene knopje, waarna ik de telefoon zuchtend tegen mijn oor aan hield. Beter voor hem als hij op zou nemen, ondanks dat ik het ergens niet wilde. Ik wilde zijn stem nu even niet horen, maar ik was nu eenmaal wat vergeten aan hem te vragen.

---

†

Alice Hale

“Je bent beter af alleen.” Klonk Blaise's zachte stem door het bos. Zijn rug en schouders zijn gebogen, alsof hij een oude man is die al veel te verduren heeft gekregen in zijn leven. Maar dan loopt hij op zo'n forse, haastige manier van me weg dat het beeld van de oude man verdwijnt. Ik zeg niets, blijf gewoon staan. Waarschijnlijk is dit wat ze de stilte voor de storm noemen. De pijn is nog niet tot me doorgedrongen, maar hij komt. Daar ben ik zeker van. Hij komt.
Met een uitgestreken gezicht haal ik mijn gsm uit mijn tasje.
'Angel?' een snik klinkt door in mijn stem. 'Wil je me alsjeblieft komen halen?'

---

“Moonlight drowns out all but the brightest stars.” - Tolkien

Angelica Wolfe

Een klein glimlachje siert zijn gezicht als ik zeg dat ik het weet. Als ik naar binnen ga, kijkt hij me aan om te knikken. Dan loop ik weer verder. Als ik op de bank zit, kijk ik naar een onzinnig programma waar ik niets van volg omdat ik bijna in slaap val. Mijn ogen zakken steeds dicht en mijn aandacht blijft er niet bij. Het liefst trek ik nu een lekker dekentje over mij heen, al is dat best raar met dit weer. "Wat ben jij aan het kijken?" hoor ik Kyle dan vragen, waardoor ik zo goed als wakker word en even naar hem op kijk. Hij neemt plaats naast mij op de bank en kijkt me even aan met een glimlachje.
Wat verward richt ik mijn blik kort op de tv. "Oh, eh... Geen idee, ik besteedde er niet echt aandacht aan." mompel ik, terwijl ik mijn benen weer strek van de bank af en even gaap. Hierna zoek ik de afstandsbediening, die blijkbaar naast me ligt en zet ik de tv over naar het nieuws, wat me een stuk leuker lijkt dan de stel halvegare die ik net rond zag tokken. Plotseling gaat mijn telefoon en schrik ik wat op, waarna ik het ding uit mijn broekzak vis en opneem. "Angel." Het is Alice haar stem en er klinkt een snik in haar stem. Nu weet ik wel hoe het is afgelopen. "Wil je me alsjeblieft komen halen?" vraagt ze.
Ik knik, hoewel ik weet dat zij het natuurlijk niet kan zien. "Natuurlijk, ik kom er aan." zeg ik en ik hang op. "Het is Alice. Ik moet haar halen. Wil je mee of..." vraag ik wat aarzelend aan hem. Ik weet niet of het wel een goed idee is, maar toch. Als Blaise daar nog is, al denk ik dat hij haar heeft achtergelaten, zal ik hem toch eens een flink lesje leren. Alice maak je niet zomaar verdrietig, ik mag haar heel graag en we hebben haar al genoeg aan gedaan vind ik.

Zane Blade Reynolds

Als de koffie klaar is, neem ik Bruce en het kopje koffie, wat ik dit keer zwart besluit te drinken omdat ik dat nu wel nodig heb, mee naar de woonkamer, waar ik op een beige achtige bank ga zitten. Alles is ingericht met lichte kleuren en wit hout, omdat Violet dat zo mooi vond. Het is open en licht, met grote ramen en veel kussens en dat soort dingen. Niet mijn smaak, maar ik verander het ook niet. Ik zet Bruce op mijn schoot neer en zet de televisie aan, maar aangezien Bruce liever speelt dan rustig gaat liggen, duw ik hem even later alweer aan de kant. Die drukke kat kan ik er even niet bij hebben. Uiteindelijk sta ik op en pak ik wat droge brokken voor hem, die ik in en bakje gooi en op de grond zet, naas de koelkast. Haastig begint hij te eten en ik heb even rust. Als mijn koffie op is, maak ik daar dan ook goed gebruik van en ga ik op de bank zitten, met mijn ogen gesloten. Mijn ademhaling probeer ik rustig en gecontroleerd te houden.
Ik wil even nergens aan denken, niet aan Violet, niet aan Avery, niet aan iedereen die ondertussen verloren is. Ik wil gewoon even rust. Rust in mijn hoofd. Al word die rust alweer snel verstoord, natuurlijk, als de telefoon gaat. Ik raak er alleen nog maar geïrriteerder van en ik kijk naar de draadloze telefoon die op de oplader staat. Het nummer herkent hij niet, maar dat is ook logisch. Er staan amper tot geen nummer in opgeslagen. Dan sta ik toch maar op en loop ik naar de telefoon toe. Onderweg struikel ik nog bijna over Bruce die tussen mijn benen door loopt. Ik grijp de telefoon vast, mijn handen omklemmen de telefoon iets te stevig. "Zane." brom ik chagrijnig in het toestel. Er is bijna niemand die mij belt, daarom vraag ik me toch af wie me nu komt storen. Een telemarker, iemand van de verzekering of iemand die ik ken? Ik hoop stiekem altijd dat het Violet is, dat ze nog leeft en dat er iets mis is gegaan, dat ze niet is overgelopen en dat ik toevallig iemand anders heb vermoord. Ik sta nog veel te veel stil bij haar dood en hoe het ooit was tussen ons, zelfs anderhalf jaar later ben ik nog niet verder gegaan met leven omdat het niet lukt. Er zijn geen andere vrouwen geweest, ik heb het niet eens geprobeert.

---

Your make-up is terrible

Blaise Wolf Hunter.
Ze stopte me niet, ik hoorde zelfs haar voetstappen niet eens, maar dat kan ook komen doordat de adrenaline nu door mijn aderen suizen. Ik wil nu gewoon even rust, nadenken over wat ik nu beter kan doen en hoe te handelen. Ik moest toegeven dat ik Alice nu al miste, maar dat zou ik niet hardop zeggen. Nu in elk geval niet, daar was ik niet klaar voor.
Oh god, wat zou ik blij zijn als ik terug bij mijn auto was en – Abrupt stopte ik en keek om me heen. Dit was toch de plek waar ik mijn auto had gelaten? Een rondje draaide ik om mijn as heen terwijl mijn hersenen begonnen te kraken. ‘Godverdomme!’ schold ik toen luid, wanneer ik me bedacht had wat Avery had gedaan. Ze had mijn auto meegenomen met één van die stomme trucjes van haar. Nu zal ze het berouwen.
Dit hielp enkel nog meer met het feit dat ik mijn rust wilde, door dit soort acties voelde ik een woede-bui opkomen en dat was geen mooi gezicht. Elke keer dat Avery er tussen uit ging, zonder naar mij te luisteren, om vervolgens terug te komen zodat ik haar acties op kon knappen. Nu een soort ruzie met Alice en dan kom ik er verdomme achter dat Avery mijn fucking auto heeft mee genomen! Ik bel een taxi en wanneer deze er eindelijk aankomt, stap ik in met een woedend gezicht. Degene die de taxi rijdt, kijkt enkel strak naar voren en geeft dan gas naar mijn adres, omdat ik hem had verteld op het pedaal te trappen.

Avery Violet Stone.
Eigenlijk wilde ik ophangen, maar wanneer ik doorhad dat er al werd opgenomen, bracht ik de telefoon toch terug naar mijn oor. “Zane.” Bromt hij chagrijnig door de telefoon heen, waardoor ik eerst hard op mijn onderlip beet, doordat ik dacht dat hij nog steeds gehumeurd was om de hele situatie tussen ons. Waar heeft hij eigenlijk last van? Ik weet wel dat we nu een soort ruzie hebben, of dat er in elk geval een rare sfeer tussen ons hangt, maar komt dat echt alleen doordat ik zei dat hij moest koken? Ik snap het niet.
Een grappige opmerking zal ik dus niet zeggen op hoe zijn toon is, want dan zal hij direct ophangen. “Zane, ik was vergeten te vragen, wat heb je morgen te doen?” Ondanks dat ik nog altijd een afstandelijke houding had, was ik opgelucht dat hij dit niet kon zien, aangezien hij aan de andere kant van de lijn hing. Mijn stem klonk zelfs op de oude toon zoals ik normaal praatte, al was dit natuurlijk en masker en kon je wel duidelijk horen dat ik nieuwsgierig was.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.