[RPG] Greenfields Coven ~ 9 - Speeltopics

Greenfield California, 2012. Population: 16,330. In dit relatief kleine stadje gebeurd iets bijzonders, iets wat al jarenlang aan de gang is. Een coven gevult met heksen, goedaardige heksen en een enkele kwaadaardige. Daarnaast heb je degene die op hun jagen, de hunters.

De regels:
- Geen perfecte karakters.
- Orginele karakter die je niet ergens anders gebruikt.
- Geen tijd = niet meedoen.
- Niemand buitensluiten.
- 16+ is toegestaan.
- Geen one-liners.
- Alleen ik open nieuwe topics.
- Naamsveranderingen graag melden.
- Blijf realtisch, je kan geen onmogelijke krachten hebben.
- Alle krachten komen uit spreuken, niet uit jezelf.
- Maximaal 2 rollen per persoon, alleen in variatie.

Het hoofdkwartier van de hunters. Dit is hun vergaderzaal.
Dit is waar de Coven bijeenkomt.
In dit eeuwenoude gevecht proberen de heksen niet op te vallen en normaal te doen terwijl ze terugvechten tegen de hunters. Gaan ze alleen in de verdediging of slaan ze keihard terug met een aanval? Dat is aan de heksen.
De hunters stellen ondertussen allerlei missies op om erachter te komen wie de heksen zijn en hoe ze ze uit hun tent kunnen lokken in hun hoofdkwartier. Het liefst willen ze deze heksen vangen om erachter te komen waar hun coven bij elkaar komt en welke leden er allemaal zijn.

Heksen:

- Aurora Delila Whitlock CxStylinson
- Fiona Evelyn Sinclair Chat
- - -
- Avery Violet Stone Arachno

- Zane Blade Reynolds Assassin
- Kyle Dyer Soubi
- - -
- - -

Hunters:

- Angelica 'Angel' Wolfe Assassin
- - -
- Alice Hale Frodo
- - -
-
- Blaise Wolf Hunter Arachno
- Yurian Xander Green MakeMeIrish
- - -
- - -

Rollenstory
Rollentopic

[ bericht aangepast op 28 nov 2012 - 21:02 ]

---

Your make-up is terrible

Zane Blade Reynolds

Het verbaasd me eigenlijk wel dat Avery op neemt, maar het lucht me wel op. "Je hing op." constateerd ze, herinnerd ze me, zonder enige begroeting. Ik hou voor een korte tijd mijn adem in en knik, terwijl zij dit helemaal niet kan zien en waardoor er een akelige stilte heerst "Ja." antwoord ik kort. Plotseling lijk ik opnieuw mijn woorden kwijt te zijn, iets wat ik niet uit kan staan. Ik wil haar zoveel zeggen om het weer goed te maken. "Wil je echt dat ik blijf? Ik kan niet garanderen dat dit niet nog een keer gaat gebeuren…" vertelt ze me dan eerlijk. "Dat ik wegloop, bedoel ik dan." Ik bijt op mijn lip en aarzel een moment. Niet dat ik niet weet wat ik moet antwoorden, ik kan alleen de juiste woorden er gewoon niet voor vinden op het moment.
"Dat wil ik echt." zeg ik dan uiteindelijk zacht terug. "Je mag zelf beslissen wanneer je weer gaat, waarheen je gaat. Maar vertel alsjeblieft wel waarheen. Ik maak me nu al zorgen omdat ik dat ben vergeten te vragen." murmel ik tegen haar. "Dat je straks geen verblijfplaats heb ofzo... Door mijn schuld." Ik schud kort met mijn hoofd en schud even. "Kom je nu terug dan?" vraag ik met een klein stemmetje, die eigenlijk helemaal niet bij mij past, maar zo voel ik me op het moment wel. Enorm klein en nietig. Avery heeft nooit een groot deel van mijn leven uitgemaakt, waarom ben ik nu dan zo bang om haar te verliezen, aan New York, aan hunters, aan weet-ik-veel wat. Misschien omdat ze nog de enige houvast is aan een vorig leven, dat ik blijf koesteren.
Mijn vingers glijden door de gekleurde vacht van de kat die nog altijd slaapt en zich niets aantrekt van het gesprek, van de emoties en van mijn koesterende aanrakingen. Er zijn dingen waar je voor wilt vechten, Avery is zo'n ding. De jonge kat die op mij ligt te slapen waarschijnlijk ook, het is een belangrijk deel van mijn leven geworden. Een klein, vrolijk of slaperig, lichtpuntje en het donkere leven van een eenzame tovenaar. Oké, nu word ik toch wel iets te melancholisch, niets voor mij eigenlijk.

---

Your make-up is terrible

Avery Violet Stone.
“Ja.” Antwoord hij kort, waarop ik even mijn lippen tuit, eroverheen wrijf met mijn wijsvinger en vervolgens de lippenstift afveeg aan een watje. Ondertussen ga ik gewoon door de make-up eraf te halen, terwijl ik naar zijn stem luister. Anders irriteer ik me er alleen nog maar meer aan en aan de spullen die nu op mijn schoot liggen. Een vrouw kan dit tegelijkertijd, geen probleem.
“Dat wil ik echt.” Zegt hij uiteindelijk zacht terug. “Je mag zelf beslissen wanneer je weer gaat, waarheen je gaat. Maar vertel alsjeblieft wel waarheen. Ik maak me nu al zorgen omdat ik dat ben vergeten te vragen.” Murmelt hij. Vergeten te vragen? Ik wist niet precies wat ik ervan moest denken, maar de gevoelens dat ik hem wil vergeven beginnen op te dagen, ondanks dat ik het nog altijd niet zomaar kan doen. Wel probeer ik me zo rustig mogelijk te houden. “Dat je straks geen verblijfplaats heb ofzo… Door mijn schuld.” Ik zucht even door zijn woorden en laat mijn rug tegen de leuning rusten, terwijl ik in de spiegel kijk hoe mijn ene oog make-up vrij is en mijn andere oog nog niet.
“Kom je nu terug dan?” vraagt hij met een klein stemmetje, eentje die ik helemaal niet van hem gewend ben. Abrupt heb ik het gevoel om gewoon in zijn armen te kruipen en hem alles op te biechten, over mijn familie die me niet accepteren zoals ik ben, over Blaise en dat hij een hunter is, en over hoe ik de liefde niet aan durf door verschillende dingen. Gewoon alles. Maar dat gaat niet gebeuren en ik verbied het mezelf ook erover te praten. “Nee.” Zeg ik dan, zachtjes en een kleine snik in mijn stem. Mijn andere oog maak ik ondertussen ook make-up vrij, waarna ik toch even mijn spullen neer leg. “Maar ik wil wel dat je morgen naar mijn verjaardag komt, nog steeds. Ik ben bij mijn Tante. Wil je alsjeblieft komen?” Het laatste stilletjes, bijna smekend zelfs, wat helemaal niet bij mij paste. Het verbaast me dan ook enorm dat ik het opeens zo tegen hem zei, vooral met die toon. “Daar kunnen we wellicht ook verder praten…” murmel ik verder, hem hiermee over proberende te halen.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Zane Blade Reynolds

Ik hoor haar zuchten door mijn woorden, waardoor mijn stem alleen maar kleiner word. "Nee." zegt ze dan, zachtjes en een kleine snik in haar stem. Mijn schudgevoel heeft nu het toppunt bereikt volgens mij. "Maar ik wil wel dat je morgen naar mijn verjaardag komt, nog steeds. Ik ben bij mijn Tante. Wil je alsjeblieft komen?" Het laatste stilletjes, bijna smekend zelfs, wat helemaal niet bij haar past. Ik blijf stil, aarzelend. "Daar kunnen we wellicht ook verder praten…" murmelt ze verder, me hiermee over proberende te halen. Ik blijf nog steeds stil en het voelt ondertussen behoorlijk ongemakkelijk aan. Ik bijt even op mjn lip en zucht dan toch. "Oké." stem ik in. "Vertel me maar hoelaat ik waar moet zijn, dan ben ik er." Ik probeer te glimlachen, gewoon om aan mijn eigen uitdrukking te ontsnappen. De mondhoeken die naar beneden trekken, mijn ogen met de zware blik er in. "Wil je nog iets hebben?" vraag ik vervolgens, om het gesprek wat leuker te laten verlopen, maar toch blijft naar mijn idee diezelfde sfeer hangen. Alsof er iets veranderd is, iets heel dieps, maar ik kan niet zeggen wat dat nou precies is.
Avery is heel onvoorspelbaar, maar toch had ik wel verwacht dat ze niet zomaar terug zou komen. De uitnodiging op haar verjaardag had ik ook niet verwacht en ik moet toegeven dat ik aangenaam verrast ben, al klinkt dit niet helemaal door in mijn woorden. Ik leg mijn kin op mijn borstkas om naar Bruce te kijken, waardoor ik even met tederheid word overwelmt. Ik blijf nog altijd op dezelfde, luie manier op het bed hangen. Ik weet niet goed hoe Avery wilt dat ik me gedraag. Ik voel me nog altijd klein en nietszeggend, wat wanhopig omdat ze nog niet terug komt, maar wilt ze dat wel weten? Wilt ze dat ik me normaal gedraag, stoer, afstandelijk? Ik vind het zo moeilijk om haar te doorgronden. Wat ik wel weet is dat ik haar duizend keer mijn excuses aan wil bieden en daar zal ik ook zeker een paar pogingen toe doen. "Sorry." murmel ik dan ook opnieuw, als stom, slap excuus voor mijn gedrag. Alsof dat woordje iets goed maakt!

---

Your make-up is terrible

Avery Violet Stone.
Hij blijft stil op mijn vraag, waardoor ik lichtelijk onzeker begin te worden. Om het hopend zo over te halen, vervolg ik de woorden dat we daar wellicht verder kunnen praten. Alleen ook hierop blijft hij even stil, hierdoor groeit mijn schuldgevoel en nervositeit nog meer. Stomkop, had dan ook ja gezegd dat je terug kwam! Als hij vervolgens zucht, knars ik even mijn tanden op elkaar. “Oké.” Stemt hij dan in, iets waardoor ik een zucht van opluchting wil slaken, wat ik toch niet doe. “Vertel me maar hoe laat ik waar moet zijn, dan ben ik er.”
Ik knik, ondanks dat hij het niet kan zien. Ik staar naar mezelf in het spiegeltje. Nu mijn beide ogen make-up loos zijn, voelt het raar en dat ziet er ook zo uit. Zo niet… Avery. “Één uur, Crystalbridge? Je kunt me bellen als je er bijna bent, dan geef ik je instructies hoe je er verder kunt komen.” Vertel ik hem, wel blij en duidelijk opgelucht dat hij er toch mee ingestemd heeft, hoewel ik dit niet door wil laten schemeren in mijn stem, maar ondertussen zit ik wel met een klein, voorzichtig glimlachje op de achterbank van de taxi.
“Wil je nog iets hebben?” vraagt hij vervolgens, vast proberend om het gesprek wat leuker te laten verlopen, hoewel er toch iets van dezelfde sfeer blijft hangen. Ik was dan ook nerveus voor morgen nu. “Nee,” zeg ik in eerste instantie, maar kuch dan. “Eh, ja, eigenlijk wel. Jou…” zeg ik hem dan eerlijk, hoewel het niet is hoe het klinkt. “Dat je morgen komt en het gesprek goed verloopt.” Vervolg ik dan, als verklaring. “Sorry.” Murmelt hij opnieuw, maar ik schud even mijn hoofd. “Ik weet dat het je spijt, Zane.” Glimlach ik waterig en kijk weer uit het raam. Nog een kleine vijf minuten ongeveer en ik zou er zijn. “Heb je de CD al geluisterd?” vraag ik hem dan, om het ongemakkelijke dan proberende weg te halen. Hopelijk zou hij het nu niet opeens weg hebben gegooid of zo. In een bui dat hij boos op me is.

[ bericht aangepast op 22 nov 2012 - 0:16 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Zane Blade Reynolds

"Één uur, Crystalbridge? Je kunt me bellen als je er bijna bent, dan geef ik je instructies hoe je er verder kunt komen." vertelt ze me, wel blij en duidelijk opgelucht dat ik er toch mee ingestemd heb. Ik denk even na, Crystalbridge? Dat is best wel ver van Greenfield eigenlijk... "Ja, natuurlijk, prima. 1 uur." stem ik dan toch in. Die reis heb ik er toch wel voor over. Nu maar hopen dat ik haar mee terug mag nemen. "Nee." antwoord ze in eerste instantie op mijn vraag of ze nog iets wilt hebben, maar kucht dan. "Eh, ja, eigenlijk wel. Jou…" zegt ze dan, waardoor ik even een verbaasde blik in mijn ogen krijg en er speelt een licht glimlachje rond mijn lippen. "Dat je morgen komt en het gesprek goed verloopt." vervolgt ze dan, als verklaring. "Dat kan geregeld worden." zeg ik terwijl ik licht naar de telefoon grijns. Het zorgt er wel voor dat mijn humeur spontaan iets beter is geworden en dat ik me wat minder schuldig voel nu.
"Ik weet dat het je spijt, Zane." zggt ze en ik kan de waterige glimlach bijna door de telefoon horen, ik kan me haar er zo bij voorstellen. Ik zucht zacht, maar weet niet wat ik moet zeggen, "Heb je de CD al geluisterd?" vraagt ze me dan, waarschijnlijk om het ongemakkelijke dan proberende weg te halen. Hierdoor denk ik even aan de CD in de CD-speler en glimlach ik. "Ja, dat was één van de eerste dingen die ik deed toen ik thuis kwam, eigenlijk." vertel ik haar dan, op een iets enthousiast toontje. "Zo klinkt het nog beter dan uit de computer." vervolg ik mezelf. "Ik weet niet hoevaak ik je ervoor moet bedanken, het is gewoonweg geweldig en dat valt niet te overtreffen." Ik aai nog altijd over de zachte vacht van de kat, maar het gaat steeds afweziger aangezien mijn hele gedachtegang nu alleen naar mijn die CD bevat.

---

Your make-up is terrible

Avery Violet Stone.
“Ja, natuurlijk, prima. 1 uur.” Stemt hij toch in, gelukkig maar, want anders wist ik niet echt hoe te antwoorden of doen. Waarschijnlijk zou ik dan ophangen. Een vaag nerveus gevoel borrelde in mijn maag wanneer ik hem vertelde dat ik wilde dat hij zou komen, dat het gesprek goed zou lopen. Ik ben opgelucht als hij er geen opmerking over maakt, anders zou ik me straks nog schamen dat ik het überhaupt had gemeld. “Dat kan geregeld worden.” Zegt hij, hoewel ik hem gewoonweg voor me zie met een klein grijnsje op zijn lippen. Ik zeg er echter niets op, aangezien ik überhaupt niet weet wat ik hierop moet antwoorden, dus blijf ik stil. Zwijgzaam.
Hij zucht zacht. “Ja, dat was één van de eerste dingen die ik deed toen ik thuis kwam, eigenlijk.” Vertelt hij mij dan, op een iets enthousiast toontje waarvan ik een glimlach op mijn lippen krijg. “Zo klinkt het nog beter dan uit de computer.” Vervolgt hij. “Ik weet niet hoe vaak ik je ervoor moet bedanken, het is gewoonweg geweldig en dat valt niet te overtreffen.” Ik knik even glimlachend, terwijl ik de telefoon dichter tegen mijn oor houd en ondertussen de lippenstift van mijn mond veeg. Make-up loos zijn voelt best raar. “Ik ben echt blij dat je de CD leuk vind, want ik was bang dat je het misschien niet meer zou luisteren toen ik het kocht. We hadden elkaar ook al best lang niet gesproken of gezien.” Vertelde ik hem dus maar en ruimde ondertussen de spulletjes op, welke ik ook in mijn tas deed.
De taxichauffeur gebaarde dat we er waren. Een middelgroot, alleenstaand huis doemde voor ons op. “Zane, ik moet even uitstappen hoor. Blijf je nog wel even aan de lijn? Ik moet je wat zeggen.” Hierna stapte ik de auto al uit met mijn tas, gaf de chauffeur geld – ondanks dat hij me had gezegd dat ik de helft maar hoefde te betalen… hij had vast het hele verhaal afgeluisterd. – En hielp hem toen de aanhang wagen naast het huis te zetten, waar ik deze vastkoppelde aan een metaal ding dat aan het huis vastzat. “Ik ben er weer.” Ik zwaaide de taxichauffeur uit, want hij reed breed glimlachend en zwaaiend van me weg. Vervolgens was de voordeur al open gegooid en kwam mijn Tante naar buiten die me een knuffel gaf. “Ava!” riep ze, terwijl ik zacht kreunde door het feit dat ze me steeds steviger vast nam. Mijn rug deed nog altijd pijn door die klap en volgens mij zat ik morgen onder de blauwe plekken. Tante Léonie was nog best sterk voor een oude dame, of nou ja, zo oud was ze ook weer niet. Ze zag er op en top uit waardoor de leeftijd 70 vaak gezien werd als 50. Eindelijk liet ze me los, waardoor ik vaag glimlachte en we samen naar binnen liepen. Zij sloot de deur.
“Het spijt me Zane.” Mijn Tante keek me raar aan toen ik zijn naam zei, maar schudde vervolgens haar hoofd als teken dat ze er niet mee zou bemoeien en ging toen weg om thee te zetten. “Voor die dingen die ik had gezegd dan, en eerder toen ik weg was gegaan naar New York. Over Violet, weet je…” vervolgde ik zachter.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Zane Blade Reynolds

"Ik ben echt blij dat je de CD leuk vind, want ik was bang dat je het misschien niet meer zou luisteren toen ik het kocht. We hadden elkaar ook al best lang niet gesproken of gezien." vertelt ze me en ik knik even tegen de telefoon. "Je hebt goed gegokt." grinnik ik, blij dat de sfeer omgeslagen is. Hierna hoor ik een stem. "Zane, ik moet even uitstappen hoor. Blijf je nog wel even aan de lijn? Ik moet je wat zeggen." vraagt ze. "Eh ja hoor." mompel ik wat verrast. Wat zou ze me willen zeggen dan? Ik hoor de geluiden op de achtergrond van het uitstapen en wiebel ongeduldig heen en weer op het bed, terwijl de spanning stijgt voor mij. Bruce lijkt me een geïrriteerde blik te geven maar legt zijn kop al snel weer neer om verder te slapen. Ik hoor de stemmen op de achtergrond, maar het irriteert me best dat ik er geen woord van kan volgen.
"Ik ben er weer." hoor ik haar dan zeggen en ik begon me al flink te vervelen, waardoor ik nu overeind schiet en de kat geschrokken en beledigd van me af springt, om zich uit te rekken en loom weg loopt. Ik glimlach lichtjes. "Mooi. Wat wilde je zeggen?" vraag ik. "Ava!" hoor ik een vrouw luid in de telefoon schreeuwen en ik frons even. Vast haar tante, naar wie ze toe zou gaan. Toch? Want daar moet ik morgen heen, dan lijkt dat me logisch. Ik hoor Avery zacht zuchten en besef me tegelijkertijd dat ik haar nooit bij een bijnaam noem. Ik wacht een beetje ongeduldig tot ze weer iets zegt. "Het spijt me Zane." hoor ik haar dan zeggen en ik frons even. "Voor die dingen die ik had gezegd dan, en eerder toen ik weg was gegaan naar New York. Over Violet, weet je…" vervolgt ze zachter.
Ik slik de brok weg die zich bij haar woorden in mijn keel gevormt heeft. De herinneringen daar aan, aan Violet en Avery, de 'ruzie' van toen, het is niet echt bepaald een prettig onderwerp om over na te denken of over te praten. Ik vind het eerder vreselijk. Toch weet ik dat deze confrontatie zou komen, vroeg of laat. Nou, nu dus. "Het geeft niet, Avery..." mompel ik zacht tegen haar. Ik had gehoopt dat ze iets leukers te zeggen had dan dit. "Je had uiteindelijk toch gelijk." Normaal zou ik dit zeggen met tegenzin omdat ik haar niet graag gelijk geef, ik geef niemand graag gelijk, maar nu klinkt er enkel spijt door mijn stem heen. Ik zucht even en weet nu niet meer wat ik moet zeggen tegen haar.

---

Your make-up is terrible

Avery Violet Stone.
“Je hebt goed gegokt.” Grinnikt hij, ik haal even opgelucht adem. Hoe kan het dat ik het zo graag wilde, hem verrassen met de CD? “Eh ja hoor.” Hoewel ik de auto al uit was gestapt, was ik toch blij dat hij nog aan de telefoon bleef. Het deed me ietwat goed om zijn stem te horen, op de een of andere manier kalmeerde het me nu.
“Mooi. Wat wilde je zeggen?” vroeg hij. Ik wilde net antwoorden als mijn Tante me al praktisch gezien aanviel met een stevige knuffel. Hierom voelde ik me ook redelijk slecht dat hij zo op mij moest wachten, totdat ik weer tegen hem kon praten. Eenmaal binnen ging ik direct op de grote, zwarte nep leren bank zitten. Mijn Tante hield erg van dieren en was een geval apart met andere in de straat. Ik word wakker geschud als ik opmerk hoe hij de brok in zijn keel weg slikt. Fuck, verkeerde woorden… en het begon net een beter gesprek te worden. Goede woorden en goede timing, Ava, verzuchtte ik hopeloos in mezelf.
“Het geeft niet, Avery…” mompelt hij zacht tegen mij. “Je had uiteindelijk toch gelijk.” Het doet me nu meer pijn dat hij me gelijk geeft dan dat hij zou protesteren, alsof ik het expres zou doen. “Shit, het spijt me echt Zane… Ik doe het weer hé, ik verpest het gesprek door dit te zeggen?” Hoewel het een vraag was, klonk het niet als een vraag, eerder als een constatering. “Ik zal wel over leuke dingen praten. Heb je nog vragen voor me, dingen die je wilt weten? Ik kan over mijn tijd in New York vertellen of iets randoms?” Mijn Tante komt de keuken uit gelopen met een grote pot donkere thee, welke ze op de salontafel zet en vervolgens op de bank tegenover me gaat zitten. Vragend keek ze me eerst aan, maar ging toen verder om thee in te schenken voor in beide. Ze wist dat ze het later wel te horen zou krijgen, dus drong ze niet aan.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Zane Blade Reynolds

"Shit, het spijt me echt Zane… Ik doe het weer hé, ik verpest het gesprek door dit te zeggen?" Hoewel het een vraag is, klinkt het niet als een vraag, eerder als een constatering. "Nee nee. Het valt wel mee." antwoord ik zacht, omdat ik niet wil dat ze zich er rot om voelt. Ze heeft haar verontschuldigingen daarnet aangeboden, ik wil niet dat dat erg is. "Ik zal wel over leuke dingen praten. Heb je nog vragen voor me, dingen die je wilt weten? Ik kan over mijn tijd in New York vertellen of iets randoms?" Mijn mond voelt droog aan, krukdroog. evenals mijn keel en ik weet er even geen geluid uit te krijgen. Op de achtergrond hoor ik wel het geluid van kopjes en weet ik dat er iemand bij haar moet zijn. Haar tante, hoogstwaarschijnlijk. Ik maak een raar geluid uit mijn droge keel en kucht dan kort.
"Nee, doe dat morgen maar. Ik verwacht een hele raportage over New York dan, als je tijd voor me hebt." zeg ik tegen haar en ik verdom mezelf dat mijn stem nog niet helemaal als mezelf klinkt. "Maar Avery, ik heb nog genoeg eh, te doen. Moet zo nog weg en je kan beter nu even aardig zijn tegen je tante denk ik." murmel ik, terwijl ik eigenlijk niets te doen heb. Ik ga misschien nog even bij de Coven langs, omdat ik van die plek hou, meer dan van mijn eigen huis. Misschien is er wel iets ongecompliceerds, iemand die niets hoeft, die niets ongemakkelijks kan zeggen. "En mijn tegoed is ook bijna op ondertussen. Als je wilt, bel ik je vanavond nog wel..." mompel ik. Ik wacht nog even op haar antwoord voor ik ophang en me uit rek. Loom sla ik mijn benen over de rand van het bed heen, waarna ik iets sneller de trap af ga, mijn zwarte jack pak en de deur uitga.
De auto laat ik maar eens thuis en ik loop sloffend de straat op. Zover is het toch niet. Mijn handen steek ik diep in mijn broekzak en ik probeer maar eens om niet na te denken over alles, klinkt als een heel goed idee. Avery had alleen maar het beste ermee bedoeld, niets slechts, dus neem ik haar sowieso niets kwalijk erover. Ik zucht en loop loom verder naar het huis. Als ik de vreemde auto zie, herinner ik me Avery opeens weer. De eigenaar heeft hem dus niet opgehaalt, weet hij überhaupt wel dat hij hier staat? Ik frons eventjes en loop er naar toe, om door het raampje naar binnen te kijken. Misschien moet ik hem maar opspeuren via zijn kenteken en hem bellen of zoiets. Ik loop even rond de auto, het voelt niet goed aan, de sfeer is fout. Er is iets mis mee, maar ik kan niet zeggen wat. Ik probeer er achter te komen door naar binnen te gluren, maar toch is er niets wijst op mijn slechte voorgevoel. Ach, misschien ligt het wel gewoon aan mijn wantrouwigheid.

---

Your make-up is terrible

Lol alweer een dubbelpost.

[ bericht aangepast op 22 nov 2012 - 16:53 ]

---

Your make-up is terrible

Avery Violet Stone.
‘Nee nee. Het valt wel mee.’ Antwoord hij zacht, hoewel ik wel weet dat ik het verknald heb door die uitspraak te doen. Al bij al is het erg lief dat hij zich toch nog prima houd door mij een soort plezier te doen, zodat ik er niet rot om voel. Dat doe ik eigenlijk al, maar het ging om het idee en het idee dat hij daaraan denkt is erg lief. Hierom begin ik dus snel over wat anders, afwachtende over wat hij nu wilt. De keuze laat ik open door te vragen of hij misschien ook wat dingen voor mij heeft. Hij maakt echter een raar geluid uit zijn keel en kucht dan kort. ‘Nee, doe dat morgen maar. Ik verwacht een hele rapportage over New York dan, als je tijd voor me hebt.’ Zegt hij tegen mij en direct komt het schuldgevoel terug wanneer ik opmerk hoe zijn stem niet hetzelfde klinkt.
      Ik moet echt ophouden met dingen te zeggen of vragen die in mijn gedachten opkomen. Shit, shit, en nog eens shit. ‘Het spijt me echt heel erg,’ meld ik hem dan nog een keer, gewoon omdat het kan en ik zo wil laten merken dat ik heus wel weet dat het fout is. Oké, nu moet je echt stoppen met je gedachten uit te spreken, Stone. Gewoon mond dichthouden, spreek ik mezelf streng toe in gedachten. ‘Ik maak hoe dan ook tijd voor je vrij, ik ben blij dat je morgen komt.’ Zeg ik hem vervolgens, om hem te laten merken dat ik het meen en ik hem graag zie morgen op mijn verjaardag. Niet alleen dan, echter ook in het algemeen.
      ‘Maar Avery, ik heb nog genoeg eh, te doen. Moet zo nog weg en je kan beter nu even aardig zijn tegen je tante denk ik.’ Murmelt hij, waarop ik naar mijn Tante kijk die rustig van haar thee zit te nippen. ‘En mijn tegoed is ook bijna op ondertussen. Als je wilt, bel ik je vanavond wel…’ mompelt hij. Ik kuch even en neem dan het hete theekopje vast met mijn slanke vingers, waar ik een klein slokje uit nip. Zwijgzaam wacht hij op mijn antwoord, waardoor ik snel het kopje weer neerzet en een hand door mijn donkere haar haal. ‘Ja, je hebt gelijk. Natuurlijk heb je gelijk,’ knik ik toegeeflijk. ‘Vanavond zal ik je wel bellen…’ Ergens vroeg ik me af of hij wel met me wilde spreken, het niet erg vond, maar dan zou hij het toch überhaupt niet voorstellen? Tenzij hij snel van me af wilde… Nee, doe niet zo raar Avery, anders zou hij ook de moeite niet doen je zo vaak terug te bellen.
      Hierna hangt hij al op en ik klik ook op het rode knopje, waardoor ik merk dat Blaise me twee keer heeft gebeld. Alleen dit klik ik wel helemaal weg voordat ik me op mijn Tante richt met een klein glimlachje. ‘Tell me everything, dear.’ Glimlacht ze liefjes, een speciale Tante Léonie-lachje om haar lippen, terwijl ze nog een slokje van de thee neemt. Hierop glimlach ik ook, pak het verwarmde kopje vast en begin aan het ellenlange verhaal dat ik haar wilde vertellen, terwijl ik mijn rug laat rusten tegen de rugleuning van de bank. Alles, over twee jaar geleden, over Violet en Zane, Blaise en zijn woedebuien, maar hoe hij mij wel altijd in huis neemt tot op het moment van nu.

[Jij hebt wat met dubbelposts, huh? Ghehehehe.]

[ bericht aangepast op 22 nov 2012 - 17:26 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Helaas wel ja. :c

---

Your make-up is terrible

Zijn die andere mensen trouwens dood?
Niemand behalve wij reageren nog, konden ze net zo goed geen rol aan maken. :c

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Ja, volgens mij wel. Zelfs Syll is dood. Nou ja, ze heeft het te druk met haar anime's.

---

Your make-up is terrible

[Degene met wie ik samen speel, zegmaar, reageert niet. Dus dan kan ik op zich ook niet zoveel ]

---

26 - 02 - '16