[RPG] Between life and death - O2 - Speeltopics

By xSpookje and Aragog.

Het is zomervakantie, de beste tijd van het jaar. Eindelijk gaan de veertien vrienden op die langverwachte vakantie waar ze al die tijd naar uitgekeken hebben. Gelijk nadat ze hun laatste les er op hebben zitten pakken ze hun spullen die ze van te voren al ingepakt hebben en gaan ze met de auto op weg.
Halverwege horen ze een raar geluid.
Ze stoppen om te kijken wat er aan de hand is en, op het moment dat ze uitstappen, zakt de oude gammele auto in elkaar.
Wat nu? Er is geen verbinding! Ze moeten nu zien te overleven en terug naar huis zien te komen zonder mobieltjes, zonder een kaart en met een beperkte voorraad aan voedsel.
Ze staan op een weg, midden in een groot bos, met aan de ene kant immens grote bergen en aan de andere kant een zee die reikt tot aan de horizon. Omringt door natuur met giftige bloemen en bessen, wilde en gevaarlijke dieren zoals slangen, beren, vossen en wolven en extreem wisselende temperaturen. Overdag is het bloedheet en loopt de temperatuur vaak op tot 35-40 graden Celsius en ’s nachts daalt de temperatuur ernstig tot zelfs vijf graden Celsius.
De irritaties in het groepje bloeien op naarmate ze langer met elkaar vast zitten, en het gevaar loert: zullen ze het overleven en een weg terug naar huis vinden?

[ bericht aangepast op 30 okt 2012 - 16:36 ]

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Eleanor Bethany Hunt.

Verward keek ik om me heen. Wacht wat ? Ik bedoelde gewoon- Wow. Nee, ik moest met hem praten. Hij mocht niet zomaar van me weglopen.
"DAVID JE SNAP HET NIET !" riep ik hem na. Ik zette een paar stappen zijn richting in. Hij snapte het niet. Ik snapte het niet. Wow, even goed nadenken. Maar dan moest David erbij zijn. Hij had net gezegd dat hij niet verliefd op me was, of het nog niet zeker wist. Ik bedoelde maar. Nee, ik wist het zelf niet, ik moest ophouden nu.
"David, alsjeblieft, wacht nou" zuchtte ik vermoeid. Ik begon te lopen en ging voor hem staan. Mijn ogen keken automatisch recht in de zijne, en ik was niet van plan zijn blik los te laten zolang ik vond dat dat niet nodig was.
"Riley-", ik haalde diep adem. Wacht ik mocht niet zeggen. Wacht, sinds wanneer luisterde ik naar anderen ? Fuck this.
"Riley zei dat je me irritant vindt en dat je alleen met me omgaat omdat ik niemand anders heb" zei ik toen. Ik keek in zijn ogen, want na al die jaren kon ik wel zien of hij de waarheid sprak of niet. Ja, zoiets leer je na een lange tijd.

[Grrr Eleanor!!!!!!! ]

[ bericht aangepast op 29 okt 2012 - 21:27 ]

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

{@ DarrenCrissy, wil jij eerst reageren? Of kan ik??}

Life is like a novel, you're the author and everyday is a new page

[Doe jij maar, haha. Ik reageer daarna wel. ]

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

DarrenCrissy schreef:
[Grrr Eleanor!!!!!!! ]

Lifeisajoke schreef:
(...)

[HAHAH Weg plannetje xp ik haat RIley nu zo hard eigenlijk xp]

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Rory Williams
Ik voel Riley's handen door mijn haar gaan en er word nog meer tegen me gesproken. Eigenlijk kan het me weinig schelen. Ik voel de veiligheid van mijn broers armen en de zachte hand van Hayden in de mijnen. Dat is alles wat nu telt voor mij. Ik draai me langzaam en trillerig naar haar toe. "Zal ik straks helpen met een vuurtje?" Mijn handen trillen nog helemaal. Hetgeen wat ik eigenlijk echt wil is en deken en wat warms te drinken, maar een vuurtje was ook goed. We konden toch nergens heen en bellen ging ook niet. Ik liet me toen weer terug zakken in mijn broers armen. Ik kon mijn ledematen niet meer bewegen en mijn ogen rolden terug in hun kassen. Ik was nu echt blackout. Mijn hoofd kon het gewoon niet meer aan, dus die doet het licht uit. Daar lag ik dan als een hulpeloos stukje elende in mijn broers armen. New nog een stoere bink die een beer weglokte en nu een klein kindje dat blackout is gegaan. Zo snel kon bij mij de omslag van wallflower naar held en weer terug gaan. Weinigen hadden het nog maar gezien, de enige hier was Riley... En nu dus ook Blaine en Hayden.

[ bericht aangepast op 29 okt 2012 - 21:34 ]

Bowties were never Cooler

David Daniel Casper Mason
Verward kijk ik Eleanor aan.
'Riley zei wat?' vraag ik haar mijn stem gekleurd door verbazing. Mijn gedachten werken op topsnelheid. Ik ben volledig van de baan. Riley? Dat moet een misverstand zijn, waarschijnlijk heeft ze het verkeerd verstaan of zo.
'Weet je zeker dat je het goed begrepen hebt?' vraag ik dan aan haar. Riley is zo niet, niet zo gemeen. Hij is af en toe een beetje vreemd, maar ik heb hem nooit op iets gemeens betrapt. Dan gaan mijn gedachten terug naar het gefluister, de steelse blikken, de vreemde reacties van Riley op mij en er begint een lampje bij me te branden. Het zou toch niet? Nee vast niet! Dat was een idiote gedachte, niet Riley. Hij weet toch dat ik... Of zou hij toch? Mijn gedachten buitelen zonder logische volgorde over elkaar. Volkomen in verwarring staar ik Eleanor aan.
'Ik snap er niets meer van,' zeg ik dan.

Life is like a novel, you're the author and everyday is a new page

Noah Ackles

'En geen beide,' vervolgde ze haar volgende zin. Die antwoord had ik dus al verwacht. 'Zoals ik net ook al zei: Je mag mooi in je eentje hout gaan zoeken, maar goed. Ik wil niet dat je me aanraakt dus ik doe het zelf wel,' zuchtte ze, waarna ze dan uiteindelijk opstond en ook hielp met zoeken, al gauw stopte ze alleen weer en zette ze haar handen in haar zij. 'Oké, aan mij heb je niks,' gaf ze toe. 'Ik heb geen idee wat voor een takken ik moet pakken en of het überhaupt wat uitmaakt wat je pakt.' Ik zag haar geïrriteerd fronsen en ik schudde mijn hoofd. Ik liep verder op zoek naar droge takken.
'Haal het alsjeblieft weg!' hoorde ik Aurore tegen mij aan piepen. Even rolde ik met mijn ogen, buiten haar zicht en draaide mij vervolgens naar haar toe. Ik trok een wenkbrauw op toen ik zag waar ze hulp mee nodig had, maar dat verscheen al gauw in een kalmerende glimlach. Dit kon aardig in mijn voordeel werken.
'Probeer rustig te blijven staan,' vertelde ik haar rustig, waarna ik haar arm vastpakte en vervolgens het spinnetje bij zijn pootje. Ik pakte hem op en gooide hem een flink eind weg, vervolgens sloeg ik mijn arm zacht om haar middel heen en nam haar mee de andere kant op. 'Zo, we lopen weg van het spinnetje en gaan vervolgens op zoek naar een droge tak. Zo moeilijk is het eigenlijk niet om die te zoeken.' Ik keek haar eventjes aan en schonk haar een vriendelijk glimlachje. 'Droge takken knappen veel sneller dan natte takken. Natte takken geven ook niet echt geweldig vlam.. Plus voelen natte takken ook weer anders aan dan droge takken, nog vragen?' vroeg ik na mijn rustige uitleg.

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

Eleanor Bethany Hunt.

Ik trok David aan zijn hand terug mee naar de boomstam waar ik op was gaan zitten. Zijn gezicht liet niets anders merken dan verwarring en wat ongeloof.
"Ik weet het zeker David, hij heeft zelfs gezegd, en je moet me geloven want ik kan niet liegen dat weet je ook, dat hij het je nog 2 keer had gevraagd of je daar zeker van was, dat je me echt wel irritant vond, en volgens hem heb je de hele tijd ja gezegd".
Voorzichtig legde ik mijn hoofd op zijn schouder en keek voor me uit. Voor hem zou dit alles ook wel raar zijn. Riley was normaalgezien zo niet. Ik bedoelde, ja hij was vreemd, en deed soms echt wel raar als het op David en ik aankw- Wow, terugspoelen. Jaloers, Riley was jaloers, dat kon je zien in zijn ogen, maar waarom ?

Riley Williams

Ik schrik me rot als Rory ineens wegzakt in mijn armen. Nee! Niet weer!
"Rory!" roep ik en zak door mijn benen om hem voorzichtig neer te leggen, ik ga op mijn knieën achter hem zitten en leg zijn hoofd op mijn bovenbenen.
"Blaine, water of iets vloeibaars." zeg ik en kijk naar hem.
"Hayden, een doekje nat maken. Alsjeblieft." ik kijk naar mijn broer en bijt op mijn lip.
Dit gebeurde niet zo vaak. Ik hoop dat het ook deze keer weer goed afloopt.
"Rory, alsjeblieft. Wordt wakker. Luister naar mijn stem." ik streel over zijn wangen heen en probeer nog allerlei dingetjes te zeggen om hem wakker te krijgen.
Ik weet dat het niet helpt, maar ik hoop het altijd wel.

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Hayden Noralie Everett
Rory zakt echt helemaal weg en Riley is gelijk bezorgd maar ik blijf kalm. Mama heeft weleens paniek aanvallen en ik ben dan degene die haar moet kalmeren.
'Ik ga het halen,' zeg ik dan en ren naar mijn tas.
Ik vind het niet noodzakelijk om anderen te waarschuwen aangezien dat alleen maar kijkers trekt en geen help.
Ik pak gewoon heel mijn tas mee en ren ermee terug. Ik rits de tas open en pak er een deken uit. Ik leun over Rory heen en leg die dan op hem en stop hem een soort van in.
Dan zoek ik verder in mijn tas en vind wegwerpwashandjes. Goed genoeg. Ik pak een flesje water uit mijn tas en maak die nat.
Ik leg die op zijn voorhoofd en pak dan weer Rory's hand vast. Kom gewoon bij Rory.

I'm Ellie's & Mitshy's little secret. Rawr.

David Daniel Casper Mason
Ik kijk naar Eleanor en zie er een nadenkende uitdrukking op verschijnen.
'Denk jij wat ik denk?' vraag ik dan aan haar. Ik kijk haar onderzoekend aan.
'En om al je twijfels weg te nemen,' Ik pak haar bij haar kin, 'Kijk me in de ogen en geloof dat ik niet lieg: Ik heb nog nooit zoiets over je gezegd, nog nooit.' Ik houd haar blik indringend vast tot ik iets van een bevestiging erin kan lezen dat ze me gelooft. Ik hoop dat ze me geloofd, want ondanks het feit dat ik niet weet of ik nu verliefd ben of niet wil ik haar niet kwijt als vriendin. Mijn hoofd begint weer te bonken, zoveel dingen in zo weinig tijd. Ik kan me amper concentreren. Ik houd van uitdagingen, maar dit vind ik te veel van het goede. Langzaam laat ik de blik van Eleanor los en laat ik me tegen haar aan zakken. Ik probeer zo min mogelijk van mijn gewicht op haar te leggen. Dan sluit ik mijn ogen en laat ik de geur van bos en zomer mijn neus binnen stromen. Ondanks alles kan ik nog steeds wel genieten van deze omgeving. Hoewel ik liever in een naar chloor ruikend zwembad zit met een hele rits leuke meiden om me heen heeft dit ook wel wat. Hier op een boomstam in de wilde natuur met Eleanor, mijn beste vriendin, naast me.

Life is like a novel, you're the author and everyday is a new page

Blaine Anderson

Ik schik als Rory ineens wegzakt. 'Blaine, water of iets vloeibaars' zegt Riley en ik knik. Gauw trek ik een sprint naar mijn gescheurde rugzak en zoek daar wat water. Ondertussen doe ik de andere flessen richting mijn tas duwen tot ik een fles water heb. Ik ren gauw terug en duw het in Riley zijn hand. 'Heb je nog wat nodig?' vraag ik hem en bijt op mijn lip. Rory had gewoon een black out! Ik haal mijn hand even door mijn haar en kijk om me heen. Wat konden we nog meer voor hem doen. Ik had eigenlijk zo gauw geen idee, misschien moest ik het ook maar even overlaten op Riley, hij wist wel wat te doen. Veel meer dan water geven kon ik niet doen dus meer zou ik ook niet doen, tenzij er om iets gevraagd werd. Ik kijk even gauw om me heen en richt dan mijn blik weer op Riley. Daarna kijk ik naar Rory en hoop echt dat die snel wakker wordt, dit was best eng eigenlijk, hij was gewoon even helemaal weg! Ik luister naar Riley die allemaal woordjes tegen hem zegt om hem wakker te laten worden en ik hoop echt dat het werkt

Rory Williams
Ik dreef tussen totale zwartheid en wakker zijn in. Ik voelde wat warms over mijn lijf heen en iets kouds op mijn voorhoofd, maar het was ver weg en ik kon mer niet bewegen. Ik wilde ze laten weten dat ik niet dood was, dat ik vocht om terug te komen, maar hoe? Ik dacht diep na, wat nog best moeilijk was aangezien mijn hoofd bevolkt werd door een dikke fuzzy deken waar ik amper doorheen kwam. Uiteindelijk besloot ik al mijn kracht samen te rapen om eht toch te proberen. Het koste me echt elke vezel uit mijn bestaan al zijn kracht, maar ik wist toch door ale zachte zwartheid een zacht kneepje in Hayden's hand te geven. Toen was ik ook echt zo uitgeput dat de zzachte zwartheid me dieper opslokte dan ooit tevoren. Mijn hartslag werd oppervlakkig, net als mijn ademhaling. Ik moest volhouden, maar ik had er geen kracht meer voor. Het donker slokte me helemaal op en alles werd helemaal zwart. Mijn hart ging heel langzaam en oppervlakkig door, net als mijn ademhaling, maar meer was het ook niet.

Bowties were never Cooler