{RPG} Wolfblood ~01~ - Speeltopics

Een klein groepje tieners heeft een groot geheim, niemand mag hier achter komen want als dat gebeurd kunnen er erge dingen gebeuren.
Ze moeten zo onopvallend mogelijk blijven voor hun medestudenten.
Wat hun geheim is vraag je? Ze zijn wolven, die bij volle maan zichzelf niet kunnen beheersen. Ze veranderen in hun werkelijke vorm en moeten er voor zorgen dat ze niet gesnapt worden. Van de alfa krijgen ze allerlei opdrachten. Sommige zijn gevaarlijk, sommige beangstigend.

Voor deze groep tienerwolven is ook een groot gevaar. De Hunters. Zij zijn tieners die undercover zijn om de tienerwolven te vangen en te onderzoeken.
Ze voeren pijnlijke proeven uit om erachter te komen hoe het mogelijk is dat zij bij volle maan in wolven kunnen veranderen. En of ze er iets tegen kunnen doen. De Hunters zetten alles op alles om de tienerwolven tegen te houden, voordat ze uitzaaien en een groter gevaar voor de mens worden dan ze al zijn.

---

De tienerWolven [Max 7]
Jongens [VOL!]
- Cooper Henderson - DarrenCrissy
- Andrew Justin Cole - quin98
- Alfa Memphis Grimmaud - Gancanagh
Meiden [VOL!]
- Aurora Elizabeth Morningrose - Shooter
- Katherine Audrey Swann - Gipsy
- Scarlet Morningstar - LoveDrunkx
- Ayla Hope Savage - Dysis

De Hunters [Max 12]
Jongens
- Riley Andreas Cromwell - Gipsy
- Aiden Blaine Preston - Assassin
- Levi Isaac Dales - IsaacLahey
Meiden
- Marcy Jarvis - Morrowind
- Aowynn Rune Savan - Dysis
- Jill Angel Scars - AgentP

---

Rules;
~Minimaal 8 regels schrijven, dat is niet heel erg moeilijk. Voeg dingen toe zoals; Omgeving, gebruik tekst van andere, gevoelens, waarnemingen etc.
~OOC graag met haakjes; [] {} () - -
~Er mag best liefde tussen tienerwolven en Hunters ontstaan, maar niet alleen maar die koppels.
~Reserveringen blijven twee dagen staan.
~Graag personages die verschillend zijn, qua karakter etc.
~Lol hebben, dat is de grootste regel hier!
~De tienerwolven kunnen veranderen in wolven wanneer ze willen, maar als het volle maan is zijn ze blijvend wolf tot de eerste zonnestralen de aarde verlichten.
~Houd rekening met andere, wacht tot vrijwel meer dan de helft gereageerd heeft voordat jij reageert. Het is zo voor mensen die minder vaak online zijn makkelijk om er weer in te geraken.

[ bericht aangepast op 29 okt 2012 - 18:59 ]

---

Ich liebe dich 27.12.23

Ayla

De jongen was uit de boom geklommen, duidelijk niet in de gaten hebbend dat ik in zijn buurt was. Ik besloot hier mijn voordeel in te pakken en sloop waaks achter hem, wachtend op het moment dat ik de ruimte had hem aan te vallen. ‘Waar is iedereen?’ Flitste er door mijn gedachten heen terwijl ik achter de Hunter aan bleef lopen. Iedereen was ineens weggeschoten, hopelijk wist Memphis Cooper snel weg te brengen hier.
Het leek wel alsof er een soort van bom ontploft was tussen Hunters en Wolven. Op dat zelfde moment rook ik de geur van bloed, bloed van een van ons.
Even verloor ik mijn concentratie op de Hunter en zocht naar mijn gewonde roedellid. ‘Ro!’ Scarlett was bij haar en zonder enige twijfel rende ik hun richting in. De Hunter had zijn wapen getrokken en richtte deze op Ro, iets wat mijn nekharen direct overeind deed zetten en mijn tanden gevaarlijk deed ontbloten. ‘Kom maar op, vuillak!’ Dacht ik woedend en grauwde vals naar hem terwijl ik Ro uit zijn zicht probeerde te onttrekken.

[ bericht aangepast op 25 okt 2012 - 20:28 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

LoveDrunkx schreef:
(...)
[Ja, dat is waar ^^ maar omdat Dysis zei dat zij al naar je toe was gekomen dacht ik misschien dat je haar bedoelde (;]

[Oh, daar heb ik over gelezen Een boom heeft ook aan achterkant :')]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

[Ik heb al een post gemaakt ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Scarlet Morningstar
Aurora kon nog niet eens reageren op mij toen ik een hunter zag. Voor een hunter te zijn was hij best knap en kwam hij ook heel erg bekent voor. Ik dacht niet na en duwde Ro de bosjes in langs de andere kant. Ik hoopte dat ze begreep dat ze niet uit de struiken kon komen of ze is er misschien aan. Op dat moment komt Ayla ook aangelopen. Oké, ik ging hem op de grond duwen en dan hoop ik dat Ayla zijn wapen weg zou duwen voor hij me van hem me af zou smijten. Dom en roekeloos doen. Hij kan even goed nu een mes naar me gooien maar ik viel niet echt op. Mijn vachtkleur was zo zwart als de nacht. Alleen mijn fel blauwe ogen zou hij kunnen zien als hij niet afgeleid was door Ayla.
Ik stoot hem omver. Zorg ervoor dat het wapen ver genoeg van hem af ligt voordat hij me overmeesterd. Dan kan het echte gevecht pas beginnen. Seinde ik naar Ayla.
Zoals ik gezegd had viel de mooie hunter op de grond en kon ik mijn kop wel in slaan omdat ik dacht dat hij mooi was. Ik zat op zijn rug en het wapen lag ver voor hem. Ik hoopte maar dat ik zwaar genoeg was. Groot genoeg was ik wel maar ik had zo'n gevoel dat hij me met gemak zou kunnen overmeesteren en dan had je die kogel die nog steeds in mijn schouder stak.
Als ik dit overleef en jij dat wapen straks weg trekt als Ayla die heeft weggegooid, feesten we even avond op mijn kosten. seinde ik naar Ro terwijl ik even naar de struiken keek om te zien of ze daar nog zat.

[ bericht aangepast op 25 okt 2012 - 20:47 ]

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Dysis schreef:
[Ayla is naar de boom toegerend waar ze Riley heeft horen vallen.. (: En Aowynn staat ergens in een boom, die heeft een pijl geschoten naar Coop en Memphis ]

[Kun je die dan quoten? Want ik zie hem nergens ]

---

Ich liebe dich 27.12.23

Dysis schreef:

Aowynn

Mijn pijl had een reactie te weeg gebracht, overal klonk geritsel en gegrom. Enkele secondes twijfelde ik, het was slimmer te blijven zitten waar ik zat maar afwachten op wat er ging komen was ook niet mijn sterkste punt. Met een plof liet ik me op de grond vallen en zette het vervolgens op het rennen. Een eindje verderop trok ik mezelf weer een boom in en hield mijn adem gespannen in toen er een voorbij rende.
Mijn hart ging even te keer en ik spande direct mijn boog, tot ik zag dat de wolf me niet gezien, noch gehoord had. ‘Stom beest,’ mompelde ik en trok het stof om mijn gewonde hand strak aan terwijl ik weer verder keek. Waar waren de andere, ik had geen spoor meer van mijn mede Hunters gezien. Mijn ogen vernauwde zich toen ik het luide kraken van brekende takken hoorde, en probeerde te zien wie er zojuist een boom uit gedonderd was. Op dat zelfde moment zag ik vanuit mijn ooghoeken weer een paar wolven wegschieten. Waar hadden ze last van? Twee wolven, die een totaal andere kant op gingen trokken mijn aandacht. Vooral gezien de een amper op zijn poten kon staan. Ik richtte me iets op, spande opnieuw mijn boog aan en schoot de pijl recht op het tweetal af.

[Hier is ie ^^ Had hem nog gepost voor jou laatste reactie (: ]

[ bericht aangepast op 25 okt 2012 - 20:47 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Marcy Jarvis

De tanden van de wolf boorden zich recht in mijn slechte hand, degene waar het gat inzat. Ik was een van mijn messen kwijt, gelukkig had ik er nog twee en ook nog mijn zwaard, dat ik weigerde los te laten.
Ik beet op mijn lip en probeerde de pijn te negeren. Haar bek omklemde nog steeds mijn hand en voorzichtige probeerde ik het zwaard te draaien, zodat ik mijn arm makkelijker richting haar borstkas kon bewegen.
Door dat rot beest was ik mijn mes kwijt en ik weigerde op te geven. Ik moest winnen, ik moest mijn moeder trots maken. Het was hun schuld dat ze niet meer leefde, ik wist niet wie, maar een van deze rot beesten had haar vermoord. Dat was eigenlijk de enige reden waarom ik hunter was geworden,en voor de kick natuurlijk. Het was nog altijd beter dan aan de drugs zitten. Ik moest me wreken op een van deze beesten, het maakte me niet eens uit welke.
Ik draaide mijn hand een beetje naar voren, wat moeilijk was om de kaken van de wolf krachtig op elkaar bleven.
In een korte beweging duwde ik het zwaard naar voren, in de buik van het beest. Toen kon ik het niet meer houden en liet ik het los.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[ow merk nu pas dat ik Andrew nog nergens naartoe gestuurd heb, kan die ergens helpen?]

Aurora Elizabeth Morningrose

Alles ging in een waas voorbij, hinkend liep ik met Scarlet mee naar de plek waar het allemaal was begonnen toen ze me vanuit het niets de bosjes induwde en ervandoor sprintte. Uit wat flitsen van gedachten kon ik ophalen dat er een Hunter aanwezig was.
Versuft bleef ik liggen in de bosjes en bedacht wat er mis met me kon zijn. De pijl had een flinke wond in mijn flank gemaakt, die kon wat vitaals geraakt hebben. Dan was er nog de klap op mijn hoofd van het zwaard, wat een snee veroorzaakt had.
Op het moment dat ik overeind probeerde te krabbelen zak ik piepend weer op de grond. Het lukte niet. Een korte, kleine grom verliet mijn keel, uit frustratie en onmacht dat mijn lichaam niet deed wat ik wilde doen. Ik besloot te wachten tot Scarlet terug zou komen, nu alleen rond gaan lopen was net zoals als zelfmoord plegen en dat was wel het laatste wat ik wilde.
Op het moment dat ik mijn kop even ophef om te zien waar Scarlet heen is gegaan vang ik de blik op van een mannelijke hunter, hij ligt met een kruisboog op de grond. Ayla staat achter hem terwijl Scarlet naar hem toeflitst. Opnieuw piep is zachtjes, die ogen kwamen me bekend voor maar ik kon ze niet thuisbrengen. Door de snee in mijn hoofd ben ik geneigd mijn kop weer te laten zakken en bleef stil ademend liggen, hopend dat de overige hunters me zouden missen en voorbij zouden lopen.

---

•

[Kunnen jullie iets minder snel? Er zijn nog een aantal mensen niet aanwezig ]

---

Ich liebe dich 27.12.23

Riley Andreas Cromwel

Ik wist niet wat er gebeurde, alles ging zo snel dat ik van het ene moment op het andere op mijn buik lag met een wolf op mijn rug.
"Stom beest ga van me af!" Snauwde ik en probeerde me op te drukken zodat het dier van me af zou gaan. "Als ik wilde had ik al lang geschoten, idioot!"
Na een harde duw, wist ik onder de wolf uit te rollen en veerde recht terwijl ik mijn handen instinctief omhoog bracht om aan te tonen dat ik niet langer gewapend was.
"Wat is jullie probleem?!" Viel ik geïrriteerd uit maar zweeg abrupt wanneer ik besefte dat ik absoluut niet slim bezig was.
Ik stond tegen een wolf te roepen, alsof ze me zou begrijpen, ik kon misschien de andere wolven alarmeren waardoor ik dan serieus in de problemen zat.
Voorzichtig wandelde ik achteruit met mijn handen nog steeds omhoog gestoken, alsof iemand me onder schot hield en knielde bij mijn rugzak neer zonder oogcontact van de wolf te verliezen.
In een oogwenk sloeg ik mijn rugzak over mijn rug en stond langzaam weer op, mijn bewegingen waren gecontroleerd, alsof ik voelde dat ze anders zeker zouden aanvallen.
Ik had de neiging om weer een wapen te trekken en te vechten zodat ik zeker zou zijn voor mijn eigen veiligheid, maar toch negeerde ik het gevoel omdat ik niet laf wilde zijn.
Als ik vocht, vocht ik eerlijk en won ik omdat ik goed was, niet omdat ze gewond waren.
Hopelijk begrepen ze nu dat ik hen deze nacht niets wilde doen, niet nu ze er zo aan toe waren.


Katherine Audrey Swann

Ik voelde hoe het zwaard zich in mijn buik boorde en ik alle grip verloor op haar hand.
Een luide grom ontsnapte uit mijn mond, maar klonk niet bepaald dierlijk of menselijk.
Heel even merkte ik de vlekjes op die voor mijn ogen dansten waardoor ik versuft even achteruit strompelde.
Ik mocht hier niet neergaan, dat weigerde ik te aanvaarden.
Het zou me nog lukken om een laatste aanval te forceren, daar had ik nog wel wat kracht voor over.
Ik haalde met mijn bek uit naar haar knie en voelde hoe het bot kraakte onder de druk, wat mijn ogen deed oplichten.
Een nieuwe pijnscheut ging door mijn buik waardoor ik vrijwel meteen weer los liet en achteruit deinsde, het gevecht zou hier eindigen.
We waren beide te hard verzwakt om nog degelijk te vechten, en om eerlijk te zijn had ik zelf amper nog kracht om op mijn poten te staan.
Ik keerde me met mijn rug naar de vrouw en zette een laatste spurt in, ik bleef lopen tot ik zeker wist dat ik veilig was en stortte uitgeput neer op de zachte bosgrond.
Het beeld voor mijn ogen werd wazig, maar toch bleef ik vechten tegen de sufheid die zich meester van me wilde maken.
Ik kon dit, ik was sterk genoeg om wakker te blijven.

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

quin98 schreef:
[ow merk nu pas dat ik Andrew nog nergens naartoe gestuurd heb, kan die ergens helpen?]

[Misschien bij Katherine? ;s of bij Aurora?;s]

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Scarlet Morningstar
Ik deed zelf de moeite niet meer om aan te vallen. Voor te zien wil de hunter ne hetzelfde doen. Hij was trouwens ook niet de jongen die Aurora en mij had aangevallen. Anders vonden zijn hunter vriendjes hem in de bossen stukken van elkaar geschuurd. Net zoals er eerder is gebeurt bij twee hunters die mijn broer hadden vermoord. Ik wist dat ze een kind hadden die ongeveer zo oud was als mij of misschien ouder maar dat maakte me op dat moment niet uit. Ze hadden mijn laatste familielid en de belangrijkste van allemaal afgenomen. De hunters waren verschoten geweest toen ik hen pijnlijk en langzaam had vermoord. Eerst was de vrouw aan de beurt die ik had opgejaagd en daarna vermoord heb, toen de man door had dat zijn vrouw vermoord was was het te makkelijk gegaan. Hun medhunters hadden hun gevonden in een bos van stukken van elkaar afgeschuurd. Daardoor had ik nu ook problemen met het weerstaan van mensenbloed ook al lukte het goed. Maar van dat ene meisje, waar ik Katherine bij had achter gelaten, kwam het zo bekent voor. Het deed me denken aan hun. Misschien vergiste ik me. Ik vergis me wel vaker als het over bloed ging. Er waren genoeg mensen die hetzelfde roken.
Dus ging ik zitten en hield mijn hoofd schuin terwijl ik hem bleef aankijken, mijn tong hing ook uit mijn bek. Ik bekeek hem nog is goed. Ja, ik kende hem. Maar van waar wist ik niet. Het was te lang geleden misschien of ik kon nu gewoon niet op zijn naam komen. Ik ging hem volgen als hij weg ging. Misschien kwam ik dan wel achter wie het was. Ik hoopte alleen dat ik niet voor hem zou veranderen. Dan zou mijn leven gedaan zijn en moest ik weer verhuizen. Of hij kon zweren dat hij het niemand vertelde en dan zou ik beloven hem me rust te laten. Hij was geen familie van de jagers die de rest van mijn familie hadden uitgeroeid. Die mensen hun geur vergeet ik nooit meer.
Of ik zou het me gewoon makkelijk maken en naar Aurora gaan en haar al naar de afgesproken plek brengen? Ik zou een keuze moeten maken nu. De jongen leek een beetje raar mijn richting op te kijken. Precies of hij iets herkende aan mij of mijn gedrag gewoon raar vond.
[Ik ga er direct toch vanaf dus dit is mijn laatste post voor vandaag zoiezo en ik weet ook niet of ik morgen of in het weekend on kan komen. Maar bye!]

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

[Bye, ik schrijf zo meteen ook mijn laatste voor vandaag!]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[Pfoe, dat ga ik echt niet allemaal lezen. Mag ik een samenvatting?]

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.