{RPG} Wolfblood ~01~ - Speeltopics

Een klein groepje tieners heeft een groot geheim, niemand mag hier achter komen want als dat gebeurd kunnen er erge dingen gebeuren.
Ze moeten zo onopvallend mogelijk blijven voor hun medestudenten.
Wat hun geheim is vraag je? Ze zijn wolven, die bij volle maan zichzelf niet kunnen beheersen. Ze veranderen in hun werkelijke vorm en moeten er voor zorgen dat ze niet gesnapt worden. Van de alfa krijgen ze allerlei opdrachten. Sommige zijn gevaarlijk, sommige beangstigend.

Voor deze groep tienerwolven is ook een groot gevaar. De Hunters. Zij zijn tieners die undercover zijn om de tienerwolven te vangen en te onderzoeken.
Ze voeren pijnlijke proeven uit om erachter te komen hoe het mogelijk is dat zij bij volle maan in wolven kunnen veranderen. En of ze er iets tegen kunnen doen. De Hunters zetten alles op alles om de tienerwolven tegen te houden, voordat ze uitzaaien en een groter gevaar voor de mens worden dan ze al zijn.

---

De tienerWolven [Max 7]
Jongens [VOL!]
- Cooper Henderson - DarrenCrissy
- Andrew Justin Cole - quin98
- Alfa Memphis Grimmaud - Gancanagh
Meiden [VOL!]
- Aurora Elizabeth Morningrose - Shooter
- Katherine Audrey Swann - Gipsy
- Scarlet Morningstar - LoveDrunkx
- Ayla Hope Savage - Dysis

De Hunters [Max 12]
Jongens
- Riley Andreas Cromwell - Gipsy
- Aiden Blaine Preston - Assassin
- Levi Isaac Dales - IsaacLahey
Meiden
- Marcy Jarvis - Morrowind
- Aowynn Rune Savan - Dysis
- Jill Angel Scars - AgentP

---

Rules;
~Minimaal 8 regels schrijven, dat is niet heel erg moeilijk. Voeg dingen toe zoals; Omgeving, gebruik tekst van andere, gevoelens, waarnemingen etc.
~OOC graag met haakjes; [] {} () - -
~Er mag best liefde tussen tienerwolven en Hunters ontstaan, maar niet alleen maar die koppels.
~Reserveringen blijven twee dagen staan.
~Graag personages die verschillend zijn, qua karakter etc.
~Lol hebben, dat is de grootste regel hier!
~De tienerwolven kunnen veranderen in wolven wanneer ze willen, maar als het volle maan is zijn ze blijvend wolf tot de eerste zonnestralen de aarde verlichten.
~Houd rekening met andere, wacht tot vrijwel meer dan de helft gereageerd heeft voordat jij reageert. Het is zo voor mensen die minder vaak online zijn makkelijk om er weer in te geraken.

[ bericht aangepast op 29 okt 2012 - 18:59 ]

---

Ich liebe dich 27.12.23

Andrew Justin Cole

Ik knik even als hij zegt wat er is. Wat moest ik eraan doen. Ik kijk even naar Coop. 'Wat is er gebeurt?' vraag ik hem in zijn hoofd vrijwel gelijk daarna gromt hij waardoor ik verschikt om me heen kijk,een zachte grom verlaat mijn mond dat was niet echt slim. Ik kijk Coop aan en vrijwel gelijk knik ik. 'Hoe kan ik je helpen?' vraag ik hem in zijn hoofd terwijl ik zelf naar een oplossing zocht. Ik wist het niet goed maar ik wist wel dat we hier weg moesten, en een beetje snel ook. De hunters waren gevaarlijk en als ze zagen dat coop gewond was was hij de klos. Een ding wist ik wel, ik liet ze hem niet pakken. Ik mocht hem misschien op dit moment niet echt maar toch, ze blijven gewoon van hem af. De enige die hem mag aanvallen ben ik! Ik kijk om me heen en ik duw even met mijn kop onder hem zodat ik hem een beetje help met opstaan. Ik wist gewoon niet goed hoe ik hem nu kon helpen, ik bedoel als wolf was dat eigenlijk best moeilijk. Beschermen lukte maar de rest. "Veel pijn" vroeg ik aan Coop. Eigenlijk was ik best wel bezorgt wat toch best vreemd was.

[oké doei, veel plezier]

Scarlet Morningstar
Ik ging beschermend voor Cooper staan. Niemand kwam aan een van mijn packgenoten. Niet meer. Ik wist dat mijn tanden gevaarlijk zichtbaar waren maar dat verdween wanneer ik Andrew en Aurora zag. Andrew kwam naar ons toe gelopen en Aurora bleef in de verte staan. Ik keek naar Aurora. Waarom bleef ze zo ver staan. Straks werd ze nog langs achter aangevallen! Maar ik keek terug naar haar vacht. Ze was wit. Oké, ik begreep het nu. Ze wou ons niet in gevaar brengen door haar vacht kleur. Opeens gromde Cooper luid en ik keek hem soort van vragend aan.
"We moeten weg, straks hebben de hunters ons gehoord." zei hij terwijl hij ieder van ons aan keek maar mij als eerste. Andrew hielp Coop recht.
Aurora, wil je Coop ondersteunen? vroeg ik. Ik wou het zelf wel doen maar ik was te opgefokt door de nieuw lading bloed dat ik rook.
Ik kon beter nu beschermend rond hen lopen samen met Andrew. Ik was nu gevaarlijker omdat er een packgenoot gewond was en omdat er ergens iemand heel hard bloeide. Maar ik ging hier blijven om iedereen te beschermen. Dat was mijn taak als medepacklid.

[ bericht aangepast op 24 okt 2012 - 19:48 ]

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Memphis

"Zo'n 4 kilometer naar het zuiden. Ze zijn met meer dan vorige keer."
Ik hou me in om te grommen. Vorige keer liep het al bijna fout af, deze keer moeten we dus extra voorzichtig zijn. Ik probeer te bedenken of ik wijzigingen aan mijn plan moet maken. Ik moet er hoe dan ook voor zorgen dat ze eerst omcirkeld zijn voor ik naar hen toe ga. Dus dan moet ik de anderen een voorsprong geven.
"Dank je, Katherine. Laat me even weten als we dichtbij zijn. Je doet het fantastisch," zeg ik tegen haar persoonlijk. De anderen hoeven niet te horen dat ik ik haar bedank én een complimentje geef. Ondertussen merk ik dat de sfeer steeds negatiever wordt. Ik weet alleen nog niet wie dat vervelend gevoel uitstraalt. Ik spits mijn oren op tekenen van Hunters terwijl ik gelijk mijn roedel in de gaten probeer te houden. Waarom ik ooit alfa geworden ben, ik heb geen flauw idee. Om anderen geven is namelijk niet één van mijn sterkste vlakken. Het duurt niet lang voor ik ook Cooper's stem hoor.
"Waarom leidt je ze naar Ayla? Waarom niet naar mij."
Ik moet me heel erg in houden hem in de staart te bijten en er een flinke ruk aan te geven als hij plots een eindje verderop loopt. Ik hoef het niet te pikken dat hij voor me uit loopt. Dat is mijn positie!
"Oh sorry. Heb ik je op de teentjes getrapt, lieve alfa? Oh nee, wacht wacht. Ik ben de alfa. Hm, misschien is het dan wel aan mij om de beslissingen te maken en niet aan jou om eraan te twijfelen, maar als je het toch persé wil weten; ik stuur onze meisjes niet alleen achter een bende Hunters aan. Jij blijft bij Foxie en ik zorg voor Ayla."
Ondertussen is Cooper weer achter me gaan lopen. Neef of niet, op dit moment heb ik de touwtjes in handen. Beseft hij dan niet dat ik ervoor wil zorgen dat iedereen er deze keer zonder kleerscheuren uit komt? Nou, kleerscheuren zullen er wel zijn, misschien is verwondingen een beter woord. Hé, ik maakte een woorspeling. Ik besluit er verder geen aandacht aan te besteden en richt me terug op mijn strategie.
Ik ga zo in mijn gedachten op dat ik niet merk dat Cooper steeds verder achterop raakt en de anderen ook verdacht stil zijn. Pas wanneer ik Ro's stem hoor slaat de bom in.
"Memphis, er is iets met Cooper!"
Ik hou abrupt halt en breng Katherine en Ayla op de hoogte van de boodschap die me net gegeven is. Vervolgens draai ik me om en ren terug de andere kant uit. De Hunters moeten maar even wachten op hun spelletje vanavond. Ik ben meteen vergeten hoe ik me net aan hem geërgerd had en doe mijn uiterste best de anderen te vinden met die rotneus van me. Het blijkt echter niet nodig te zijn gezien ik al snel de richting van een luide grom kan volgen.
"Coop! Wat is er aan de hand?"
Ik ren nog harder als ik een eindje verderop een hoopje vacht op de grond zie liggen. We moeten hem hier weg krijgen. In gedachten spreek de anderen allemaal gelijk toe.
Verandering van de plannen! We brengen eerst Cooper in veiligheid en dan zien we wel waar de Hunters zijn."
Ik probeer er niet te hard aan te denken, maar als we hem achter laten dan is hij een vogel voor de kat en ik sterf nog liever dan dat ik nog iemand moet afgeven.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

[Gee, thanks om even te wachten zodat ik ook kon reageren.]

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Morrowind schreef:
Marcy Jarvis

Ik gaf het op. De steken in mijn hand waren te pijnlijk om te blijven klimmen. Ik liet me naar beneden vallen. Wat verder leek te zijn dan ik verwacht had. Met een harde plof kwam ik op mijn hurken terecht. Ik hield mijn adem in, in de hoop iets te horen. Maar het bleef muisstil. Ik keek nog een keer om me heen en besloot weg te gaan. Ik sprong door een struik - ik nam nooit het pad - en wandelde door.
Mijn voet kwam op iets zachts terecht. Ik keek even naar beneden.
"Shit," mompelde ik. Nog voor ik het gezegd had, werd ik naar beneden getrokken. Twee knieën werden tegen mijn heupen gedrukt. Ik haalde nogal zwaar adem en besloot dat het geen zin had om tegen te wringen. Ik moest onverwachts iets doen.
Een van mijn messen was uit mijn riem getrokken zweefde gevaarlijk boven mijn neus.

Levi Isaac Dales

"Zwijgen," siste ik naar haar. Ik nam al haar messen en stak ze in mijn gordel. Ik pakte haar hand vast en haalde de pijl eruit.
"Ik zou me niet in de weg staan," zeg ik tegen haar en scheur een stuk t-shirt af en omzwachtel haar hand. Ik ga weer op haar zitten.
" ik schiet scherp, dus doe dat nooit meer, want deze was gemikt," zei ik en wees op haar hand. Ik hoop dat ze het nu snapte.
"En jij bent een hunter?" zei ik vragend tegenn mezelf.
"Tsss, wat ze tegenwoordig op pad sturen, zo naïef," zei ik weer. Ik wilde haar kwaad. Eens zien wat ze in zich had.

---

Sidera nostra contrahent solem lunamque

Katherine Audrey Swann

Ik stopte met wandelen wanneer ik een geur opving vanuit het Westen.
"Nog geen kilometer ten westen van ons," Merkte ik op en bleef in de westelijke richting kijken, in de hoop dat ik iets zou kunnen opvangen.
Waarschijnlijk was het ook een hunter, wat betekende dat ze nu zowel in het zuiden als in het westen zaten.
Misschien probeerden ze ons in een hinderlaag te lokken.
Hoe dan ook, ik betwijfelde of het echt wel zou lukken aangezien ik de geuren verdacht genoeg snel had opgevangen.
De drang om westelijk te lopen was erg groot, maar ik kon het niet maken omdat ik anders mijn orders zou negeren en daar waarschijnlijk een zware straf op stond.
Mijn ogen vernauwden zich wanneer de geur steeds dichter en dichter kwam, op een snel tempo alsof de hunter begon te lopen.
Ik draaide nu mijn hele lijf in de westelijke richting en zette me schrap zodat ik me kon verweren tegen een eventuele aanval.
Het zou nu niet zo lang meer duren.


Riley Andreas Cromwell

Ik versnelde mijn tempo en voelde gewoon dat ik steeds dichter bij de wolven kwam.
Elke vezel van mijn lijf stond op scherp, wat een erg goed teken was voor mijn concentratie.
Er mocht nu absoluut niets mis gaan, anders liep het fataal af en daar was ik lang nog niet klaar voor.
Mijn hartslag was opvallend hard omhoog gegaan aangezien ik het tempo steeds meer opvoerde, het leek wel alsof ik door het bos vloog.
Het voelde aan alsof niets me nog kon maken, ik was er nu echt klaar voor.
Takken zwiepten in mijn gezicht, maar veel kon het me niet schelen aangezien ik er al lang niet meer op lette.
Na nog een laatste spurt, hield ik halt bij een grote boom en klauterde er in zodat ik beter zicht zou hebben over het bos.
Geruisloos gleed ik naar het uiteinde van de tak en liet mijn benen naar beneden bengelen.
Het was zeker zo'n 3 meter hoog, dus als ik viel zou ik waarschijnlijk iets breken.
Met ingehouden adem keek ik naar de plek waar allerlei schimmen stonden die niet afkomstig konden zijn van een mens.
Een grote grijns sierde mijn mond en voorzichtig richtte ik het pistool op één van de schimmen, klaar om de trekker over te halen.

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

[ bericht aangepast op 24 okt 2012 - 20:11 ]

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Marcy Jones

Ik snapte het niet. Waarom verzorgde hij me?
Ik bleef even stil liggen en zuchtte. Toen hij aanstalten maakte om van me af te gaan, gaf ik hem een klap tegen zijn achterhoofd. Zo snel ik kon sprong ik recht en stampte met mijn knie tegen zijn neus.
Volgens mij was 'ie niet gebroken, maar gezond kon die trap niet geweest zijn. Ik trok mijn zwaard achter zijn gordel vandaan. Hij trok me weer onderuit, maar deze keer aarzelde ik niet om recht te staan. Hij trok een van mijn messen die hij had afgepakt, klaar om het in me te steken. Ik drukte de punt van mijn zwaard tegen zijn keel. Zo bleven we allebei in stilte staan, wachtend tot de ander iets zou ondernemen.
In mijn binnenste woedde een tweestrijd. Zou ik hem doden of niet? Ik bedoel, ik was hier niet om mensen te doden, maar om op wolven te jagen. Maar natuurlijk zou hij een uitstekend lokaas zijn.
We bleven nog een tijdje in elkaars ogen staren. Toen trok ik mijn mes met het lemmet tussen zijn vingers vandaan en liet mijn zwaard zakken. Mooi, nu bloedde mijn beide handen. Ik veegde het bloed aan zijn shirt af en grijnsde. Als hij nu weg zou gaan, zou dat de wolven in verwarring brengen omdat hij mijn geur met zich meedroeg.

[ bericht aangepast op 24 okt 2012 - 20:17 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Aowynn Rune Savan

Stilletjes liep ik door het bos heen, ik was Marcy ergens achter me kwijt geraakt en met een tegenstrijdig gevoel was ik doorgelopen. Ergens hoopte ik nu dan maar Riley tegen te komen, en niet de hele roedel. Mijn hand bloedde flink dus uiteindelijk besloot ik even te stoppen om hem te verbinden.
Vlak voordat ik een stuk stof er omheen draaide besmeurde ik nog een paar pijlen met mijn bloed. Ik wilde ze niet direct naar me toe leiden, vooral niet nu ik alleen was, maar ze ook niet zomaar achter Marcy aan laten gaan. Door mezelf te verwonden hoopte ik dat de roedel gesplitst bleef en door mijn bebloede pijlen vooruit te schieten moest ik ze hopelijk enigszins voor de gek kunnen houden.
‘Waar ó waar..’ mompelde ik en luisterde geconcentreerd naar de geluiden in het bos, ergens meende ik wat te horen. Geristel, en misschien zelfs een grom? Ik pakte een van mijn besmeurde pijlen en schoot die in de richting waarvan ik dacht dat het vandaan kwam, vervolgens hees ik me op in een boom.


Ayla Hope Savage

Als Memphis plots stil houd en ik hem even vragend aankijk, krijg ik zijn bericht door over Cooper. Zonder enige aarzeling achtervolgde ik hem snel, op dit moment boeide mij de Hunters even niet. Het feit dat er iets mis is met een van onze leden was nu even veel belangrijker.
‘Verandering van plannen! We brengen eerst Cooper in veiligheid en dan zien we wel waar de Hunters zijn.’
Cooper had zich inmiddels moeizaam omhoog gehesen en ik vroeg me af wat er was gebeurd. ‘Is het wel slim om nu met z’n alle hem weg te brengen?’ vroeg ik Memphis in gedachten. Natuurlijk was het van belang dat hij veilig was, maar misschien was het een idee als er enkele bleven om de Huntes af te leiden van een gewonde?

[ bericht aangepast op 24 okt 2012 - 20:15 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Levi Isaac Dales

"Slim geprobeerd missy, maar ik wordt al getraind sinds mijn zevende," zei ik en trek mijn shirt uit ik trek mijn pistool en houd haar onder schot.
"Dus, jij brengt me naar je opdrachtgever of team, whatever, en ik wil een uitgebreid verslag van wat er hier gebeurd, en wie is hier de leider?" vroeg ik in één keer. Ik negeerde de pijn. Ik pakte met een hand een pijl uit mijn koker en zocht mijn boog. Ik vervloekte mezelf dat ik mijn kruisboog niet bij had. Ik legde aan en stak mijn pistool terug.
"En leg dat zwaard neer of ik schiet het eruit," zeg ik nors. Ik keek haar recht en dwingend aan.

---

Sidera nostra contrahent solem lunamque

Memphis

Ik heb even geen idee meer wat ik moet doen nu ik Cooper zo zie sukkelen.
"Is het wel slim om nu met z'n allen hem weg te brengen?"
Ayla heeft een punt, dat moet ik toegeven. Ik hoor een gekraak en draai mijn kop richting het geluid. Ik hoor enkel wat bladeren ritselen, maar veel zie ik niet, het gebladerte is te dik.
Veel meer tijd dan dat om er over te peinzen krijg ik niet als een pijl naast me zoeft en zich op enkele centimeters van Coop in de grond boort. Meteen sla ik in alarm. Veel kan ik niet doen zonder Cooper aan zijn lot over te laten en dat is sowieso geen optie.
"Hunters! Verspreid je in groepjes van twee. Ik zorg voor Cooper. Richt je aandacht op de bomen! Probeer allemaal mijn tuin te bereiken voor zonsopgang."
Ik richt me op mijn neef die het nog steeds lastig lijkt te hebben. Het is dat ik nu geen tijd heb, anders dwong ik hem me te vertellen hoe het er bij zijn pleegouders aan toe gaat. Ik ben er zo zeker van dat hij wat voor me verzwijgt wat hen betreft.
"Sorry, Coop," verontschuldig ik me op voorhand. Ik neem zijn staart in mijn mond en sleep hem zonder te veel mijn tanden er in te zetten hem razendsnel weg van de vrije plaats tussen de bomen. Ik sleur hem een paar dichte struiken in waar ik naar een uitweg zoek. Hoe laf zijn die Hunters niet dat ze het op die manier spelen?
Als er me eentje voor de voeten loopt, dan bijt ik om te doden.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Scarlet Morningstar

Ik zat in twee strijd toen Memphis riep dat er hunters waren. Langs de ene kant wou ik bij Coop blijven en zorgen dat alles in orde kwam maar langs de andere kant wist ik als ik hier langer blijf staan ik eraan ga. Misschien was het dat wel waard. Als ze een wolf te grazen hebben genomen zijn ze meestal een hele tijd tevreden. Oké, ik had mijn keuze gemaakt. Ik ging naar de bloed geur rennen en zorgen dat ze niet Coop of iemand van de roedel zijn kant komt. Ik wist dat het suicidal was maar dat interesseerde me nu niet. Het spijt me, Coop. seinde ik naar hem en begon de richting van het bloed te lopen. Ik wist bijna zeker dat niemand me achterna zou komen. Ze moesten zorgen dat ze veilig waren. Ik bleef rennen terwijl ik de sterke bloed geur volgde en stopte toen ik 2 personen zag. Het enigste wat me opviel was het bloed dat op hun hing. 1 had een gat in haar hand. Ik huilde zodat ik hun aandacht zou krijgen. Toen gromde ik naar hun en liet mijn tanden zien. Ze keken verbaast op toen ze mij zagen. Dit hadden ze nu precies niet verwacht. Ik ging in een soort aanval positie staan maar eigenlijk zou ik vluchten als ze maar een mes of pijl te voorschijn laten komen. Van vachtkleur had ik iets weg van Memphis en grootte was bijna hetzelfde. Als ik pech of geluk zou hebben verwisselen ze mij met Memphis. Dus als ik vandaag stierf was het het waard.

[ bericht aangepast op 24 okt 2012 - 21:05 ]

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Marcy Jarvis

Ik negeerde hem. Hij dacht toch niet dat ik me zomaar liet commanderen?
"Antwoordt als ik iets vraag," bromde hij.
Ik schraapte mijn keel. "Je hebt op me geschoten, mijn hand doorboord met een pijl en met me gevochten. Denk je niet dat je al genoeg gedaan hebt? Ik heb hier geen tijd voor."
Ik bekeek hem fatsoenlijk. Hij zag er niet verkeerd uit, hij was best wel... knap. Voor een verwilderde die onder het bloed zat dan.
"Alright, krullebol," zei ik. "Ik heb een plan. Ik doe verder waar ik mee bezig was en jij doet verder waar jij mee bezig was."
Hij drukte het pistool tegen mijn slaap. Deze aanpak werkte dus niet. "Verwacht je nu echt dat ik ga doen wat je zegt?" vroeg ik.
Ik rolde met mijn ogen. Hier had ik echt geen tijd voor. De adrenaline gierde door mijn lijf en ik wist dat ik of iets moest doen of luisteren of rennen voor mijn leven. Maar die laatste optie was niet erg evident en, ik was niet van de snelste. En die tweede was sowieso uitgesloten.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[Nog 1 post]

---

Sidera nostra contrahent solem lunamque