{RPG} Wolfblood ~01~ - Speeltopics

Een klein groepje tieners heeft een groot geheim, niemand mag hier achter komen want als dat gebeurd kunnen er erge dingen gebeuren.
Ze moeten zo onopvallend mogelijk blijven voor hun medestudenten.
Wat hun geheim is vraag je? Ze zijn wolven, die bij volle maan zichzelf niet kunnen beheersen. Ze veranderen in hun werkelijke vorm en moeten er voor zorgen dat ze niet gesnapt worden. Van de alfa krijgen ze allerlei opdrachten. Sommige zijn gevaarlijk, sommige beangstigend.

Voor deze groep tienerwolven is ook een groot gevaar. De Hunters. Zij zijn tieners die undercover zijn om de tienerwolven te vangen en te onderzoeken.
Ze voeren pijnlijke proeven uit om erachter te komen hoe het mogelijk is dat zij bij volle maan in wolven kunnen veranderen. En of ze er iets tegen kunnen doen. De Hunters zetten alles op alles om de tienerwolven tegen te houden, voordat ze uitzaaien en een groter gevaar voor de mens worden dan ze al zijn.

---

De tienerWolven [Max 7]
Jongens [VOL!]
- Cooper Henderson - DarrenCrissy
- Andrew Justin Cole - quin98
- Alfa Memphis Grimmaud - Gancanagh
Meiden [VOL!]
- Aurora Elizabeth Morningrose - Shooter
- Katherine Audrey Swann - Gipsy
- Scarlet Morningstar - LoveDrunkx
- Ayla Hope Savage - Dysis

De Hunters [Max 12]
Jongens
- Riley Andreas Cromwell - Gipsy
- Aiden Blaine Preston - Assassin
- Levi Isaac Dales - IsaacLahey
Meiden
- Marcy Jarvis - Morrowind
- Aowynn Rune Savan - Dysis
- Jill Angel Scars - AgentP

---

Rules;
~Minimaal 8 regels schrijven, dat is niet heel erg moeilijk. Voeg dingen toe zoals; Omgeving, gebruik tekst van andere, gevoelens, waarnemingen etc.
~OOC graag met haakjes; [] {} () - -
~Er mag best liefde tussen tienerwolven en Hunters ontstaan, maar niet alleen maar die koppels.
~Reserveringen blijven twee dagen staan.
~Graag personages die verschillend zijn, qua karakter etc.
~Lol hebben, dat is de grootste regel hier!
~De tienerwolven kunnen veranderen in wolven wanneer ze willen, maar als het volle maan is zijn ze blijvend wolf tot de eerste zonnestralen de aarde verlichten.
~Houd rekening met andere, wacht tot vrijwel meer dan de helft gereageerd heeft voordat jij reageert. Het is zo voor mensen die minder vaak online zijn makkelijk om er weer in te geraken.

[ bericht aangepast op 29 okt 2012 - 18:59 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Aurora Elizabeth Morningrose

Verward probeerde ik mijn hoofd op te heffen om te kijken wie er naar me toe was gekomen. Ro? Denk je dat je kunt lopen? Anders blijven we hier. Het feit dat er op deze manier met me werd gecommuniceerd gaf aan dat het een roedellid zag en na een aantal bewegingen van mijn lichaam zag ik tot mijn opluchting dat Ayla naar me toe kwam lopen. Voorzichtig duwt ze haar neus even tegen me aan, om aan te geven dat het goed was. In mijn gedachten zucht ik opgelucht, laat alle spanning even wegstromen, maar klem dan weer mijn kaken op elkaar. De kloppende pijn in mijn hoofd was erger geworden, maar er was nu geen tijd om daarover na te gaan denken.
Ik kan het proberen, ja, ik probeer het, ik kan het wel, laat ik Ayla weten, waarna ik mezelf overeind probeer te krijgen. Mijn poten wiebelen gevaarlijk, maar uiteindelijk krijg ik het voor elkaar om recht te blijven staan, terwijl mijn hoofd een beetje naar beneden hangt om de wond te ontlasten. Zijn er anderen gewond? vraag ik aan Ayla, proberend niet te veel te hinken met mijn achterpoot door de wond in mijn flank. Er waren vast anderen die erger gewond waren, even doorbijten en dan overleef ik het wel, dacht ik bij mezelf.

---

•

Marcy Jarvis

Ik werd wakker van een kloppende pijn in bijna al mijn ledematen. Was ik buiten bewustzijn geweest?
Ik keek even om me heen en zag tot mijn opluchting dat ik nog altijd op dezelfde plaats lag. Ik probeerde mezelf recht te krijgen. De pijn leek toegenomen te zijn en ik sleepte mezelf verder door het bos. Er klonk gekraak niet zo ver van me. Ik liet mezelf op de grond vallen en sleepte mezelf voort door middel van mijn ellebogen.
Ik gluurde door de bladeren van de struiken en zag nog net hoe Aowynn een pijl wegschoot terwijl de tak onder haar brak en de zwaartekracht haar met een harde klap naar beneden trok.
Ik bleef stilletjes op mijn plaatsje zitten en hield mijn adem in. Ik overwoog het om haar te gaan helpen, maar nog een aanval zou ik niet overleven. Ik wist niet zeker of de kust wel veilig zou zijn. Ik wist niet of ik de kracht zou hebben om haar te helpen. Dus ik bleef liggen en wachten. Hopend dat ze zich niet te fel bezeerd had. Ik moest proberen haar duidelijk te maken dat ik hier was.
Ze zou er waarschijnlijk niet mee gesteld zijn als ik een mes in haar richting gooide, dus ik nam een takje tussen mijn vingers en gooide het. Het raakte de grond veel te ver van haar af. Ik gooide nog een, die naast haar heup landde. Nu maar hopen dat ze het gemerkt had. Als ik nog een keer moest gooien zou het vast gaan opvallen.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Katherine Audrey Swann

De wonde stopte maar niet met bloeden, wat alvast geen goed teken was.
Aangezien ik al redelijk veel bloed verloren had, voelde ik me suf worden, alsof mijn energie met het bloed naar buiten stroomde.
Ik zette mijn gedachten weer open voor de roedel en kroop zo ver mogelijk weg naar een plek waar ik veilig zou zijn.
"Ik leef nog," Dacht ik grimmig en liet mijn snuit op mijn voorpoten rusten. "Hoe staat het met de rest van jullie?"
Ergens hoopte ik dat mijn stem normaal zou klinken.
Ze mochten immers niet weten dat ik gewond was, het laatste wat ik nodig had was een bezorgde roedel die me probeerde te beschermen tegen de hunters.
Ik hoopte vurig dat de nacht snel voorbij zou zijn, zodat ik terug in mijn normale gedaante kon veranderen en de schade kon opmeten.
Het was momenteel moeilijk om te zien wat er geraakt was aangezien mijn vacht alles verhulde.
Een zacht, piepend geluid ontsnapte uit mijn mond toen ik een pijnscheut voelde waardoor ik lichtjes in elkaar kromp.
Verdomde hunters.
Mijn kop veerde recht wanneer ik besefte dat ik de moed niet kon opgeven.
Ik moest blijven vechten, wat er ook zou gebeuren.
Zonder aarzeling krabbelde ik recht, schudde mijn vacht uit en rende zo snel mogelijk door het bos opzoek naar mijn roedel.
Het lopen was erg pijnlijk, maar het lukte wel en alleen daarom zou ik niet klagen.

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Ayla

Ik kan het proberen, ja ik probeer het, ik kan het wel aan.
Ik doe enkele stappen opzij om Ro de ruimte te geven die ze nodig heeft bij het opstaan. Als ik zie dat ze wankelt steun ik haar lichtjes bij. Zijn er andere gewond? Klonk haar vraag en ik schudde twijfelachtig met mijn kop. Scarlett was volgens mij ook gewond, de rest heb ik niet gezien. Ik bleef dicht bij haar staan, probeer haar lijf met de mijne in evenwicht te houden.
Ik leef nog. Hoe staat het met de rest van jullie? Het was Katherine’s grimmige stem die plots door mijn gedachten heen klonk en terwijl ik Ro lichtjes aanspoorde om met me mee te lopen, zocht ik naar haar. Ik heb Ro hier bij me, ze is er slecht aan toe. Ikzelf heb niks. Misschien kun je deze kant op komen, we moeten Ro naar Memphis zijn tuin zien te brengen. Wie weet of er ook al andere zijn. Ik bracht mijn gedachten zorgvuldig over, gaf delen mee van de plek waar ik me samen met Ro bevond al was de kans aanwezig dat Katherine Ro’s bloed wel zou oppikken als ze in de buurt was.
Gaat het? Ik richtte me weer even tot Ro, hopende dat ze het zou halen tot aan Memphis zijn tuin.

[ bericht aangepast op 26 okt 2012 - 23:33 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

[Wie is eigenlijk de leider van de hunters?]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[Geen idee, volgens mij is die nog niet gekozen.. Aowynn biedt zich evt wel aan ]

[ bericht aangepast op 27 okt 2012 - 0:11 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Aurora Elizabeth Morningrose

Scarlet was gewond, flitst het door mijn gedachten. Op het moment dat ze bij mij was had ik niks gemerkt, wat zou er gebeurd zijn?
Mijn gedachten over Scarlet werden afgebroken door een nieuwe flinke pijnscheut in mijn hoofd. Die rothunter met dat rotzwaard ook, van alle delen die ze kon raken had ze mijn hoofd te pakken gekregen, het kon niet beter worden deze nacht. Daarnaast probeer ik tijdens het lopen mijn rechterachterpoot zo veel mogelijk te ontlasten voor de pijnen die langs mijn flank naar beneden gleden. Ik lijk net een oud vrouwtje, grinnikte ik zachtjes in mezelf, waarna er een pijnlijke grimas op mijn gezicht kwam te staan.
Gaat het? hoorde ik Ayla plotseling vragen, die me al de gehele tijd ondersteuning gaf en me bezorgd aankeek.
Dapper bijt ik mijn kaken op elkaar en knik minimaal mijn kop op en neer, ik ging nu niet onder lopen doen voor de rest, zeker niet als zij ook gevaarlijk liepen doordat ze met mij opgezadeld zaten. Jawel, antwoordde ik zachtjes. Als extra bevestiging liet ik mijn lichaam niet langer tegen dat van Ayla aanleunen, zodat het leek alsof ik zelfstandig kon lopen. Het resultaat daarvan was wel dat ik na vijf stappen zwarte vlekjes voor mijn ogen begon te zien en zo nu en dan even moest stilstaan om de zwarte vlekjes weg te krijgen.
Ga de rest maar helpen Ayla, ik vind Memphis zijn tuin wel, mompel ik zachtjes tegen haar.

|| Ik weet dat nog niet precies meer als de helft heeft gereageerd, maar moet vandaag tot 5 werken en anders kunnen de mensen die bij mij zijn niet verder (: Hope you don't mind. Tot vanavond ! X ||

[ bericht aangepast op 27 okt 2012 - 8:37 ]

---

•

Dysis schreef:
[Geen idee, volgens mij is die nog niet gekozen.. Aowynn biedt zich evt wel aan ]

[Ik vind Aowynn goed, maar dan moet de rest ook wel akkoord gaan.]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Memphis

"Memphis, nee! Kom terug! Memphis, alsjeblieft! Memphis, doe geen domme dingen. Ik weet dat jij de Alfa bent, maar doe niet zo dom! Wij moeten jou beschermen, jij ons niet!"
Ik negeer Cooper. Ten eerste omdat ik mijn aandacht nu op de Hunter moet richten, en ten tweede omdat hij absoluut geen punt heeft. Het is niet zo dat ik aan de kant hoor te zitten terwijl zij al het werk doen, ik hoor hen net zo hard te beschermen als andersom. Misschien zelfs nog iets meer. Met leiderschap komt verantwoordelijkheid en het wordt zo onderhand tijd dat ik die eens opneem.
"Wat dacht je nou zelf? Ik ben niet bang voor jou," bijt de Hunter me ondertussen toe.
Daar heb je dat vervelende gehijg-lach weer. Mij best dat ze niet bang is, dan kan dit best nog wel eens spannend worden. Ik weet nog net op tijd een pijl te ontwijken. Even kijk ik achter me om zodat ik kan zien of Cooper minder geluk gehad heeft. Gelukkig lijkt hij niet geraakt te zijn. Een luid gekraak doet me weer naar de Hunter kijken. Het gebeurt haast te snel om te volgen en als ik dan ook nog eens afgeleid wordt door Andrew die plots verschijnt en zich om Cooper gaat bekommeren, ligt zij plots op de grond en heb ik een pijl in mijn dij.
Met een grom van woede die tegen pijn aanleunt, gooi ik mezelf naar haar toe. Mijn tanden boren zich in haar bovenbeen. Een oog voor een oog. Vervolgens ruk ik bruut de boog uit haar handen die ik net als de pijl stuk bijt. Het gaat heel wat minder vlot, maar uiteindelijk is het ding onbruikbaar, of je moet al een hele grote fantasie hebben.
"Andrew, breng alsjeblieft Cooper weg. Ik hou haar wel bezig."
Ik zorg ervoor dat het alleen aan Andrew gericht is, anders gaat Coop zeker weten protesteren. Ondertussen weet ik alleen van Katherine hoe het met haar gesteld is, van de anderen kreeg ik nog geen antwoord en ik moet mijn best doen geen doemscenario's voor ogen te krijgen.
"Is iedereen in orde?" vraag ik nog een keer algemeen, met een iets dringendere toon.
Ik loop naar de Hunter toe en laat ter verwarring mijn gehele tong eens goed over haar wang gaan. Bad pup, good pup. Kijk, alweer een grapje.
Vervolgens loop ik parmantig weer bij haar weg en ga op mijn kont zitten om haar de kans te geven overeind te komen. Het moet een beetje eerlijk blijven.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Cooper

Ineens zit er iemand naast me, ik kijk op en zie dat het Andrew is. Ik kijk naar hem.
"Gaat het? Moet ik je naar de tuin van Memphis brengen?" vraagt hij dan en ik draai mijn kop weer naar Memphis en de Hunter toe.
"Wat denk je zelf? Ik wil niet dat mijn neef, en overigens onze Alfa iets overkomt."
Een luid krack is de horen en ik zie de Hunter naar beneden vallen. Een pijl boord zich in Memphis zijn zij. "Memphis!" roep ik naar hem als hij luid gromt.
Hij springt op de Hunter af en zet zijn tanden in haar bovenbeen. Dan trekt hij de boog hardhandig uit haar handen en bijt deze, net als de pijl, in stukjes.
Ik wil hem zo graag te hulp schieten, ik kan het niet aanzien dat er iets met hem gebeurd. Al lijkt Memphis nu in het voordeel te zijn aangezien de Hunter nu nog op de grond ligt, een gat in haar been heeft en een kapotte boog.
"Is iedereen in orde?" Hoor ik de stem van Memphis door mijn hoofd. Hij vraagt het aan iedereen, hij had het al eerder gevraagd. H-heeft hij nog geen antwoord van de andere?
Ineens loopt Memphis naar de Hunter toe en geeft een lik over haar wang, verbaasd kijk ik naar hem maar besef me dan dat dit weer een van zijn acties is.
Hij loopt van de Hunter weg en gaat op zijn kont zitten. Ik grom even, waarom vertrouw ik dit soort acties nooit. Kostte was het kost ga ik niet weg, je moet mij maar mee slepen. Ik wil er voor mijn neef zijn, no matter what!
Ik kijk naar Andrew. "Andrew, het spijt me voor daarstraks." zeg ik dan oprecht. Nooit biedt ik mijn excuses aan, maar als ik zijn vertrouwen moet hebben zal ik het wel moeten doen. Niet dat ik Andrew ooit ga gebruiken, maar het is altijd handig om zijn vertrouwen te hebben.
"Alsjeblieft Memphis, doe voorzichtig." Sein ik naar mijn neef en ik kom moeilijk overeind, wanneer ik in een zithouding ben krijg ik een grote lading verse lucht wat heerlijk is. Ik sluit mijn ogen even en geniet er van. Ik denk niet dat het van lange duur zal zijn, want als mijn borstbeen gekneusd is kan ik het snel weer benauwd krijgen. Rustig blijf ik in en uit ademen met de verse lucht die ik steeds doorkrijg.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Aowynn

Even dansen er een paar zwarte vlekjes voor mijn ogen. En het duurde enkele seconde voordat ik mijn longen weer goed vol kon zuigen met lucht. Tevergeefs probeerde ik een poging te doen om mezelf overeind te zetten, de pijnscheuten in mijn rug weerhielden me hiervan. Op dat zelfde moment hoor ik de wolf op me afkomen en een gruwelijke pijn gaat door mijn bovenbeen heen als ik zijn vlijmscherpe tanden mijn huid voel doorboren.
Een gesmoorde kreet welt even op en ik probeer een uithaal naar hem te doen, die hem volledig mist. Ik voel hoe mijn boog uit mijn hand wordt getrokken en hoor ook deze tot splinters vergaan. Met een blik gevuld van pure woedde richt ik me iets op en kijk naar de schade aan mijn been. Donkere plekken kleurde mijn broek, gevuld met de warmte van mijn bloed.
De wolf komt weer op me afgelopen en ik voel hoe zijn natte, vieze, walgelijk tong over mijn wang heen glijdt. Een stroom aan valse verwensingen rolt over mijn lippen als ik weer een uithaal naar hem probeer te doen. ‘Ik krijg jou nog wel,’ breng ik met opeen geklemde kaken uit en rol me vervolgens op mijn goede zij. Mijn rug had een flinke klap gehad, vooral gezien mijn pijlenkoker er ook aan hing, en in mijn been zat een flinke bijtwond.
‘Ik maak je af!’ beet ik hem toe en duwde mezelf moeizaam overeind. Wankelend en steunende, voornamelijk op een mijn goede been, wierp ik de wolf een valse blik toe. Op dit moment voelde ik me zwak en naakt. Mijn boog lag aan splinters en met een paar pijlen haalde ik niet veel uit. Ik viste het mes uit mijn laars, het enige wapen wat ik nog had en klemde deze stevig in mijn hand. Met mijn andere hand voelde ik aan mijn been en kromp licht ineen terwijl ik weer naar de wolf keek. Zijn houding, uitstraling en de bekende kleuren van zijn vacht vertelde me wie er tegenover me zat. Degene waar ik naar op zoek was, vast beraden een einde aan zijn leven te maken en hopelijk het begin van de roedel. ‘Kom maar op!’ schreeuwde ik naar hem, hief mijn mes naar hem op terwijl ik mijn best moest doen om op mijn benen te blijven staan.

[Ik wacht met Ayla even tot Katherine ook gereageerd heeft (: ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

[Ik reageer pas als Riley antwoord, aangezien ik hem misschien ga stalken als dat goed is ]

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Katherine Audrey Swann

"Ik heb Ro hier bij me, ze is er slecht aan toe. Ikzelf heb niks." Hoorde ik de stem van Ayla zeggen. "Misschien kun je deze kant op komen, we moeten Ro naar Memphis zijn tuin zien te brengen"
Mijn ogen vernauwden zich wat terwijl ik steeds sneller probeerde te rennen, wat echt ondraaglijk was door de wond die alsmaar meer bloed verloor.
"Ben onderweg," Seinde ik terug en klemde mijn tanden even op elkaar terwijl ik een scherpe bocht maakte om een boom te ontwijken. "Ben er binnen enkele minuutjes."
Mijn hart ging als een razende tekeer, wat volgens mij niet echt gezond was.
Met zo'n wonde moest je je waarschijnlijk kalm houden, maar dat kon ik me nu niet veroorloven, ze hadden me immers nodig.
Ik ving een sterke bloedgeur op, waarschijnlijk was het die van Ro aangezien de geur me bekend voorkwam.
"We gaan dit wel halen," Seinde ik naar Ro en Ayla in de hoop hen goede moed te geven. "Wat er ook gebeurt, samen staan we sterk."
Na een nog een scherpe steek in mijn buik, verminderde ik wat vaart en moest me inhouden om geen geluid te maken.
Smerige hunter, ik zou haar hier wel voor laten boeten.
Nog geen minuut later merkte ik Aurora en Ayla op, waardoor ik een gevoel van opluchting kreeg.



Riley Andreas Cromwel

De wolf hield haar kop schuin en keek me aan terwijl haar tong, net als die van een hond, uit haar bek hing.
Stom beest, schoot er door me heen waarna ik het dier vol afgrijzen aankeek.
"Wat moet je van me?" Zei ik humeurig en wierp een vuile blik op het dier. "Deze keer spaar ik jullie stomme haarballen, omdat jullie gewond zijn maar volgende maand grijp ik je."
Ik draaide me met mijn rug naar de wolf en begon op een langzaam tempo van haar weg te wandelen maar toch was ik nog steeds op mijn hoede aangezien ze me misschien aan kon vallen in mijn rug.
Als de wolf dat zou proberen, zou ik haar beslist doden en dan zou ik geen medelijden tonen, hoe erg het ook was.
Ik stak mijn handen diep in mijn zakken en voelde de kogels, die ik er eerder die avond in had gestoken, tussen mijn vingers glijden.
Veel nut hadden ze niet aangezien ik mijn pistool toch kwijt was geraakt door uit die boom te vallen.
Na enige twijfeling haalde ik de kogels uit mijn broekzak en smeet ze enkele meters verder op de grond.
Het was echt mijn nacht niet.

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

[Het is wel lol, als ze op school zijn loopt iedereen met verwondingen ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Marcy Jarvis

Ik zag hoe Aowynn de wolf aanviel. Ik kneep mijn ogen dicht en wilde dit niet zien. Aowynn zag er nogal gewond uit en ik was niet zeker of ze dit gevecht zou winnen. Argh, wat dacht ik nu? Natuurlijk zou ze winnen; ze was niet voor niets Aowynn. Maar toch. Ik wenste dat ik haar kon helpen. Ik voelde me slap en machteloos. Mijn kloppende knie eiste al mijn aandacht en ik hoopte dat deze nacht snel voorbij zou zijn. Het was een klote nacht, nog erger als die van vorige maand. Alleen had deze dubbel zoveel gewonden en wonden die drie keer zo erg waren.
Ik rolde me om en hoopte dat ik niet te veel geluid maakte. Ik haalde het stuk T-shirt van Levi van mijn hand af om de wonde te bekijken. Ik kon niet veel zien, maar wat ik kon zien, zag er niet goed uit. Het gat was niet zo groot, maar het bloeden was nog steeds niet gestopt en als het zo door zou blijven gaan, zou ik naar het ziekenhuis moeten. Waarschijnlijk zou ik er wel naartoe moeten met mijn knie, als het niet zou beteren.
Ik wond het stuk weer om mijn hand en rechtte mijn hoofd een beetje om de schade aan mijn knie in te schatten. Die zag er nog slechter uit dan mijn hand. Ik rolde mezelf weer om en kneep mijn ogen weer dicht. Ik probeerde de pijnscheuten in mijn knie te negeren, maar een kreun ontsnapte uit mijn mond. Ik sloeg snel mijn handen voor mijn mond en duwde mijn hoofd in aarde. Ik hoopte maar dat niemand me gehoord had.

[ bericht aangepast op 27 okt 2012 - 15:14 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov