Quileute RPG || Twilight || O6 - Speeltopics

‘Another legend claims that we descended from wolves and that the wolves are our brothers still. It’s against tribal law to kill them.’
Jacob Black

In een eeuwenoud indianenreservaat in de Washington, vlakbij het kleine dorpje Forks, wonen de Quileutes. Zoals iedere andere indianenstam vechten zij voor hun bestaan en hun tradities. Houten huisjes, kampvuuravonden, alternatieve leefwijzen en een aparte school voor de jeugd vormen samen een hecht eenheidsgevoel de basis van deze bevolkingsgroep.
Maar zijn de Quileutes wel wat ze lijken – een vreedzame, kleine indianenstam – of verhullen ze verschillende, diepe en grote geheimen die aangeven dat ze legende waar zijn?

'The histories that we always thought were legends. The stories of how we came to be. The first in the story of the spirit warriors.’
Jacob Black

|| ROLLEN
Black Roedel
Jacob Black
Leah Clearwater – Eenhoornpoep
Embry Call – Shooter
Seth Clearwater
Quil Ateara – Shooter

Uley Roedel
Sam Uley – PercyWood
Jared Cameron
Paul Lahote
Brady Fuller – PercyWood
Collin Littlesea – PercyWood

Mensen
Emily Young – Overexposed
Rachel Black
Rebecca Black
Kim Connweller
Claire Young – Simia

Cullens
Carlisle Cullen – PercyWood
Edward Cullen – Shooter
Bella Cullen – Overexposed
Renesmee Cullen – Overexposed

Onbekende personen
Brynn Maddy Danec – Hybride – Eenhoornpoep
Charlie Mila Evergreen – Mens – Tsubaki
Jezebel Odys Fray – Hybride – Material
Eva Aiden Brooks – Mens – VolturiBoss
Raphaël Embriël Fray Call – Hybride/Wolf – Shooter


|| REGELS
Niemand doden zonder toestemming van die persoon.
Leden van de roedels luisteren naar de alfa’s (beta’s wanneer de alfa’s niet aanwezig/bezet zijn).
Rollen behorend tot Stephanie Meyer behouden hun karakter etc. zoals in de boeken/films.
Vier rollen per account.
Maximaal zeven verzonnen rollen.
Relaties binnen de groep: Jacob en Renesmee – ingeprent, Quil en Claire – ingeprent, Jared en Kim – ingeprent, Paul en Rachel – ingeprent, Embry en Jezebel, Collin en Brady – ingeprent.

De rollen staan uitgelegd in deze link: (http://www.quizlet.nl/stories/101582/rollen-quileute-rpg--twilight/).

[ bericht aangepast op 16 nov 2012 - 18:31 ]

---

•

(heel erg sorry, maar ik heb gewoon heel weinig tijd. ik stop)

---

Because I love him, do I need another reason?

[Ik en Carlie komen rond 11 uur weer, we gaan zo naar Twilight]

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

|| Ik zal vanavond of morgen weer even reageren, ben namelijk erg geshockeerd van de film. Wauw, echt heel erg gaaf hea.. Wie heeft hem al gezien hier? ||

---

But calm, white calm, was born into a swan.

Raphaël Embriël Fray Call

'Someday I will find you, I will hold you in my hands, forever,' zing ik zachtjes terwijl ik mijn tas volgooi met de benodigheden van vandaag: boeken, pennen, water en voldoende eten. Nooit had ik het toe willen geven aan mijn vader en moeder, maar ik was vrij nerveus voor mijn allereerste, middelbare schooldag. Voor de basisschool had ik een te snelle groei en ontwikkeling gehad, het zou gaan opvallen wanneer ik op een basisschool had gezeten en binnen een paar maanden van groep een naar groep acht was gegaan. Nu kon ik beginnen aan mijn derde studiejaar van de middelbare school, waarbij ik eruit zag alsof ik eigenlijk in het vierde studiejaar had kunnen zitten.
Met een grote glimlach kijk ik naar mijn eigen spiegelbeeld, de capuchon van mijn grijze vest is nonchalant over mijn hoofd geslagen, het witte t-shirt eronder staat mooi in contrast met mijn huid en de zwarte spijkerbroek heb ik speciaal voor dit moment bewaard. 'Ziet er goed uit knul,' hoor ik mijn vader plotseling zeggen, die met een grote grijns - die ik precies kan overnemen - in de deuropening is verschenen. Het blijft raar om te zien dat hij slechts een paar jaar ouder lijkt dan mijzelf, maar het is en blijft mijn vader en ik zal altijd van hem houden. Net zoals mijn moeder, die me bij het ontbijt zowat heeft plat geknuffeld en alle informatie heeft gegeven die ik maar nodig zou kunnen hebben op mijn allereerste schooldag.
'Bedankt pa,' zeg ik met de identieke grijns op mijn gezicht die ik van hem heb geërfd. Lachend over alle leuke meiden die op mijn school kunnen rondlopen stormen we samen de trap af. Na een korte klap op zijn schouder, een kus op de wang van mijn moeder en nog een harde 'tot vanmiddag' loop ik eindelijk het trapje van de veranda af en snuif de lucht op die in het bos hangt. Tot grote spijt van mijn vader ben ik nog steeds niet in een wolf veranderd, we weten niet eens of het mogelijk is dat ik het kan, maar hij blijft het geloven, wil graag dat ik bij hem in de roedel kom zodat we samen nog meer lol kunnen trappen.
Hoofdschuddend door mijn gedachten kijk ik op en laat mijn blik verdwaald rond glijden. In de korte tijd dat ik had gepiekerd over het 'wolf zijn' was ik aangekomen op het schoolplein, kijkend naar het vierkante, grijze gebouw dat het schoolgebouw moest voorstellen. Vol goede moed stap ik het schoolplein op, zie alle gezichten richting mij draaien; de nieuwe gast, de gast met de felgroene ogen, de licht schitterende huid en ga zo maar door.

---

•

[Ik ga toch zo naar de film van 00:00. Jeey :] NIKS VERKLAPPEN]

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Leah Clearwater

Ik liep naar huis en Seth deed open. Gelijk duwde ik hem aan de kant en liep binnen. 'Lee, wacht..' begon hij. 'Rot op' siste ik naar hem. 'Leah dit duurt al te lang..' smeekte hij. 'Wat dacht je dan?! Dat ik gelukkig verder leefde terwijl jij ingeprent bent? Heel eerlijk, hoor!' schreeuwde ik in zijn gezicht. 'Mag ik dan niet gelukkig zijn? Ik bedoel, ik vind het heel erg voor je, maar ik kan niet altijd met je meeleven..' meende hij. Shit, daar had hij wel een punt. 'Doei Seth' zei ik maar, en ik rende naar boven.

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Jezebel Odys Fray
Hoewel Raphaël in korte tijd enorm was verouderd, was ik nog steeds niet zeker over zijn setteling hier in het reservaat. Het zou zo'n teleurstelling zijn om alles verborgen te moeten houden.. Er blijft een zorgelijke frons boven mijn ogen staan als ik me tot Embry keer: de vader van mijn zoon en mijn eveneens grote liefde. We zijn beide wettelijk nog kinderen. Toch voel ik me al heel lang niet meer zo. ‘Weet je zeker dat het wel een goed idee is? Hij kan best nog een jaar of twee thuis blijven Em. Ik wil niet dat hij zich gaat hechten aan een dagelijkse sleur. Je weet wat Ithuriël heeft gezegd over de situatie.’ Er rolt een zucht over mijn lippen wanneer ik mijn armen om zijn middel sla en mijn hoofd tegen zijn borst leg.

Ameleigh Bluebell Winter
‘Wat is je naam, lieverd?’ Vraagt de mollige vrouw achter de receptie met een gelige glimlach. ‘Ameleigh Winter.’ Antwoord ik haar vriendelijk, terwijl ik in mijn tas naar een werkende pen graai. De eerste dag op een nieuwe school en ik voel me nu al verschrikkelijk misplaatst. ‘Kijk eens aan, mevrouw Winter.’ Glimlacht de vrouw verzoenend terwijl ze me een pen, rooster en kluisnummer overhandigd. ‘Bedankt,’ knik ik haar haastig toe terwijl ik me tot mijn rooster keer. Wiskunde in 7.3b? Waar mogen al die onnodige aanhangsels voor staan? Er verschijnt een perfecte frons tussen mijn donkere wenkbrauwen terwijl ik me naar de kluisjes verplaats. De blikken van alle leerlingen branden dwars door mijn kleding: ze zijn allemaal zo.. anders. In Wyoming had je lacrosse spelers en tutjes. Daar tussenin enkel nerds of freaks. Makkelijke voedselketen. Hier daarentegen? Ik leeg de overige last uit mijn tas in het rode kluisje waar ook mijn jas in verdwijnt. Mijn aandacht raakt geprikkeld wanneer er een roestbruine jongen door de gang stapt. Zijn hagelwitte gebit steekt ferm af tegen zijn huid, en om zijn schouders hangt een typisch surfers jasje. ‘New girl. right?’ Glimlacht de donkerharige jongen bars, terwijl hij zijn hand uitsteekt.
‘Levy Samuels, school aanvoerder. Er zijn hier niet veel nieuwskomers, en dit jaar al twee. Vertel. Wat brengt je naar deze uithoek?’ Zijn nieuwsgierige gezicht laat me onbewust huiveren. ‘Ameleigh - Ame Winter. Mijn vaders nieuwe baan en de enige school in La Push.’ Antwoord ik zijn vragen vriendelijk.
De jongen lijkt tevreden en slaat laconiek een arm over mijn schouders. Hij blikt over mijn schouder naar het rooster in mijn handen en knikt.
‘Wiskunde, Chambers. Daar moet ik ook zijn.’ Ik weiger niet als hij me door de menigte naar het lokaal dirigeert en spruttel zelfs niet tegen als hij mijn tas uit mijn handen grist. Zijn woorden lijken al genoeg om me automatisch in stilzwijgen te doen fascineren: hij doet me denken aan de kalme trekken die mijn echte vader had. ‘Een dame hoort geen zware tassen te sjouwen.’ Is zijn simpeleweerwoord, waarmee hij een zinloze discussie voorkomt.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Raphaël Embriël Fray Call

Het piepende geluid wordt veroorzaakt door het onzeker heen en weer schuifelen van mijn voet over de gladde vloer. De grote, blauwe ogen van de vrouw staren me vanachter haar dikke brillenglazen aan, terwijl ik mijn naam met voldoende nadruk herhaal: ‘Raphaël Embriël Fray Call, mevrouw.’ Mijn harde, felle stem dringt tot haar door, laat haar knipperen met haar ogen en laat haar uiteindelijk goedkeurend knikken, ‘een neefje van Embry Call, dat zal het moeten zijn.’ De lichte glimlach die rond mijn lippen speelt was automatisch opgekomen, ze zou eens moeten weten hoe het werkelijk allemaal in elkaar stak. ‘Kijk eens lieverd, je rooster samen met een plattegrond van de school, heb maar een fijne eerste dag,’ zegt ze met haar vriendelijke, mierzoete stem nadat ze een aantal vellen papier in mijn handen legt.
‘Wat een knap ventje, man eigenlijk,’ hoor ik haar tegen haar collega fluisteren als ik bij de deur sta en mijn glimlach als maar groter wordt. Hoofdschuddend laat ik de deur voorzichtig dicht vallen en begeef mezelf tussen de andere leerlingen die op weg zijn naar hun leslokalen. Na een korte blik op mijn rooster zie ik dat mijn allereerste les op school wiskunde zal worden. Helaas had ik al genoeg wiskunde problemen leren oplossen dankzij oom Ithuriël en zal het een uur vol uit het raam staren worden.
Voordat ik heb uitgevonden hoe ik bij het wiskundelokaal moet komen voel ik een warme hand rond mijn bovenarm gesloten worden, die vervolgens voorzichtig en onopvallend mijn armspieren aftast. ‘Hallo, nieuwe jongen! Mijn naam is Charley! Welkom op de saaiste school in een Amerika, ik zal je rondleiden, ik zie dat je wiskunde hebt, hetzelfde als mij! Ik zal regelen dat je naast mij mag zitten!’ De kwakelende stem van het meisje waarvan de hand rond mijn arm zit gesloten brengt me even van mijn stuk, waardoor ik me vrijwillig laat meevoeren naar het wiskundelokaal waar haast alle leerlingen zitten te wachten op hun vaste plaats en me met grote, argwanende ogen beginnen te bekijken.
‘Mevrouw Stone, u gaat gewoon op uw eigen plek zitten en laat de nieuwe leerlingen, meneer Call, met rust. Meneer Call,’ de kalme stem van de leerkracht brengt enige rust in mijn gedachten en dankbaar volg ik zijn knikje naar het uiteinde van de klas, waar twee lege tafels en stoelen zijn geplaatst. Met grote, zelfverzekerde passen loop ik door de klas, waardoor iedereen zijn hoofd omdraait en me aan blijft staren terwijl ik op de stoel die het dichtst bij het raam staat plof. Met een korte, kille blik draaien ze allemaal geschrokken en rood aangelopen om, waardoor ik een zachte zucht slaak. De middelbare school is moeilijker dan ik had verwacht.

Embry Call

Grinnikend trek ik Jezebel dicht tegen me aan, laat mijn lippen over haar voorhoofd glijden en kijk dan glimlachend in haar ogen. 'Lieve schat, als we Raphaël nóg langer thuis houden dan is hij dadelijk al helemaal volgroeid en heeft hij geen andere mensen leren kennen dan de twee roedels en jou famile, we moeten hem wat vrijheid geven om te ontwikkelen anders gaat hij er zelf naar opzoek,' fluister ik zachtjes. Ik wist goed hoe belangrijk vrijheid voor een jonge, frisse jongen was en wat er zou gebeueren als hij dat niet zou krijgen. Ik had mezelf voorgenomen dat ik Raphaël alles zou geven wat hij nodig zou hebben en ik was niet van plan die belofte te breken door hem aan een kort touwtje te houden.
'Daarnaast, hebben we nu weer wat tijd voor onszelf,' fluister ik grinnikend en plagend tegelijk terwjil ik mijn lippen over de hare laat glijden en mijn handen naar haar heupen verplaats.

[ bericht aangepast op 17 nov 2012 - 0:20 ]

---

•

[Het was heel gemeen van Alice, ik doodgelukkig dat het niet gebeurd is o-o]

[ bericht aangepast op 17 nov 2012 - 7:58 ]

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Brynn Maddy Danec

'Flight 03' hoorde ik een stem door de microfoon roepen. 'Jeey!' zei ik blij en ik klapte in mijn handen. Op naar huis. La Push. Ik zou Embry en Jezebel wel tegenkomen, maar dat maakte niks uit. Ik gunde ze het echt. Onderhand had ik een goede vriend in Engeland gevonden, die met me meereisde. Josh zou een maand ofzo in La Push blijven, maar vertrok daarna gewoon weer. 'Brynn, is dit wel zo'n goed idee? Ik bedoel, ik sta er niet tegen, maar misschien herkent niemand je meer. Beloof je me dat je dan niet teleurgesteld bent?' slikte Josh. 'Ja-ha, ik beloof het. Kom op, we moeten het vliegtuig halen. OH SHIT, WE ZIJN BIJNA TE LAAT!' schreeuwde ik, waardoor Josh moest lachen. Ik pakte hem bij zijn pols en omdat ik sterker was, sleepte ik hem bijna over de grond. Hij wist niks over mij en over wie ik was. Hmm, eigenlijk was ik niet zoveel veranderd. Ik had dezelfde kleren aan als dat ik voor de eerste keer in La Push kwam. In het vliegtuig, ontspande ik me. 'Nogsteeds snap ik het niet. Hoe kan jij ouder worden, maar helemaal niet veranderen?! Je bent nu 16, ziet er uit als iemand van 15 en gedraagt zich als een 19-jarige' zuchtte Josh. 'Omdat ik gewoon perfect ben, dat moet je toch echt is accepteren' sprak ik hem leerzaam toe. 'Oke, oke!' grinnikte hij en hij maakte zijn riem vast om op te stijgen. Ik deed het ook, en keek uit het raam. Normaal vond iedereen opstijgen vervelend, maar ik vond het werkelijk prachtig. Toen we in de lucht waren, sloot ik mijn ogen. Langzaam voelde ik dat er een arm rond mijn schouders werd gelegd, maar daarna viel ik in slaap. Wat voor mij nog geen minuut duurde, maar zeker voor Josh 12 uur, maakte hij me wakker. 'Kom, we zijn er' fluisterde hij in mijn oor en hij hielp me met uitstappen. Toch moest ik oppassen dat ik mijn voetstappen niet steeds versnelde, omdat dat niet menselijk zou zijn. Ook moest ik elke nacht van af dat Josh er was, 's avonds jagen. Ik jaagde op dieren, en overdag at ik gewoon tegen de honger. 'Meekomen!' beveelde ik Josh blij, waarbij ik hem meetrok naar buiten. Daar stapte we in mijn auto, en reed ik naar La Push. 'Weer thuis' fluisterde ik met een glimlach. Mijn haar zat opgestoken in een knot, en mijn gezicht was precies hetzelfde gebleven. Ik viel niemand lastig, en had mijn woede onder beheersing. Toen we moesten lopen naar mijn huis, zag ik allemaal verbaasde gezichten. Maar ook nieuwe gezichten. 'Pak je spullen maar uit, we gaan het morgen in orde maken, oke?' stelde ik voor, waarbij Josh knikte. Toen hij nauwelijks al zijn spullen had neergezet, trok ik hem mee naar buiten. 'Dit moet je gewoon zien!' lachte ik. Ik rende met hem naar het strand, waar ik daar vlakbij een nieuw huisje zag. Toen mijn ogen door het raamkeken, doorboorden ze die bekende ogen. Doorrennen, Brynn. Je bent hier om een nieuwe start te maken. Bij de klif aangekomen, ging ik er op zitten en klopte naast me. 'Mooi, he?' lachte ik en Josh keek bewonderend naar het water, dat woeste golven maakte en tegen de rotsen knalden.

[ bericht aangepast op 17 nov 2012 - 8:20 ]

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Embry Call

Terwijl ik lachend naar Jezebel kijk en voor mezelf bedenk hoe Raphaël het nu op school zou kunnen hebben kijk ik dromerig uit het raam, naar de zee en de kliffen die eruit omhoog komen. Vanuit het niets verschijnt er een meisje voor het raam die een jongen meesleurt en vervolgens haar blik naar binnen werpt waardoor haar glimlachende mond tot één grote streek vertrekt en haar blik zich in de mijne boort. Ik zag dat ze een haperende zucht uitsloeg en vervolgens was ze binnen twee seconden verdwenen, weg naar de kliffen waarschijnlijk.
'Volgens mij ken ik dat meisje...' peins ik zachtjes, meer tegen mezelf dan tegen Jezebel, terwijl mijn gedachten overal heen schieten om mijn herinneringen op te halen. 'Ogenblikje, lieverd,' fluister ik dan tegen Jezebel, waarna ik een tedere kus op haar wond druk en mijn handen even plagerig over haar heupen laat glijden. In mijn oude, grijze joggingbroek liep ik de veranda af, naar buiten, en bleef in de voortuin staan, waardoor ik perfect zicht had op de kliffen en wat er allemaal op gebeurde. De wind sloeg tegen mijn naakte borst maar deerde me niet, het bleef een van de vele voordelen van het 'wolf - zijn'.
Het meisje en de jongen stonden bovenop de klif, waar het meisje enthousiast dingen aanwees en uiteindelijk ging zitten, terwijl de jongen aarzelend bleef staan. Mijn ogen vernauwden zich toen ik opnieuw probeerde het meisje thuis te brengen in mijn herinneringen, waardoor mijn spieren zich aanspanden en ik hopeloos doodsstil bleef staan, mijn herinneringen vertelden me geen woord...

---

•

Brynn Maddy Danec

Mijn twinkelende lach hoorde je, toen Josh een opmerking maakte over dat het koud was. 'Kom op, het is lekker warm!' lachte ik. Toen ik zag waar Josh naar keek, kwam een sombere blik in mijn ogen. Knipperend stond ik op en draaide ik me om. 'Haii Embry' mompelde ik, terwijl ik naar de grond keek. Stiekem keek ik door mijn wimpers om hem te zien. 'Hoi! Ik ben Josh en dit is Brynn. Maar zo te zien kennen jullie elkaar al' glimlachte Josh. Ik ging wat dichter tegen hem aanstaan, en keek zelfverzekerd met een emotieloze blik naar Embry. 'Wat is er? Is het soms verboden om hier te komen?' siste ik. 'Nee, ik drink geen mensenbloed meer' fluisterde ik kil naar Embry, zodat Josh niks kon horen. Een eekhoorn rende voorbij en aangezien niemand erop lette, gebruikte ik mijn gave op hem en mijn mondhoek kwam een stukje omhoog. Toch was het leuk om mijn gave te gebruiken.

[ bericht aangepast op 17 nov 2012 - 9:08 ]

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

[Morgen eindelijk rust. Het voelt zo goed om bijna jarig te zijn]

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Ameleigh Bluebell Winter
De bel schalde door het vierkante gebouw toen Levy de deur langzaam opende. Het beviel me ergens niet dat hij zo relaxed over school dacht: hoe wilde hij anders ooit z'n diploma halen?
‘Ah, meneer Samuels. Ben ik toch blij dat u tijd heeft gevonden om aan onze les mede te delen.’ Hoewel de man bitter sprak, wist ik ook dat de twee het beter met elkaar konden vinden.
‘Ik was op tijd, meneer. Ik nam enkel moeite om onze nieuwe leerlinge rond te leiden.’ De klas ging van Levy naar mij en ik kon niets anders dan hulpeloos naar de leraar staren.
‘Mevrouw.. Winter.’ Knikte de man bevestigend voor zichzelf, terwijl hij naar een tafel achterin wees. Mijn ogen kropen ongemakkelijk over de leerlingen naar de jongen bij het raam. Zijn chocoladebruine krullen waren perfect, evenals zijn hardkleurige, blauwe ogen. Zoveel vastberadenheid.
Met een luchtige tred verplaatste ik me naar het tafeltje om me vervolgens te laten zakken en de wiskundeboeken uit mijn tas te vissen.
‘Exponenten en wortels. Wat hebben die twee variabelen gemeen...?’ De man praatte zonder pauzes en de leerlingen leken zijn les amper mee te krijgen.
Alle blikken waren op onze tafel gericht. Ik deed mijn best om logica uit de man zijn verhaal te begrijpen maar met de starende blikken was het gewoonweg onmogelijk.

Jezebel Odys Fray
‘Embry..’ Maar hij is al weg voor ik tegen hem kan praten. Brynn. Ik schud mijn hoofd kort terwijl ik hem naar het strand volg. Brynn is geen klap veranderd, hoewel ze met mensen om lijkt te gaan. Toch zie ik nog steeds diezelfde blik in haar ogen, iets dat me - nu ik een gezin en zoon om te beschermen heb - nog minder aanstaat. Voorzichtig glijden mijn vingers over Embry's arm, waarna ik hem aankijk en me vervolgens tot Brynn richt.
‘Dat is lang geleden.’ Vertel ik haar met een vriendelijke glimlach. Mijn hand glipt een kort moment door mijn lokken terwijl ik mijn blik niet van haar afkeer.
‘Je hebt veel gemist. Ik hoop dat je reis leuk was.’ Vervolg ik met diezelfde glimlach. De jongen naast haar komt me niet bekend voor.
Misschien heeft ze Embry vervangen, losgelaten. Of misschien is ze hier om te doen waar ze goed in is: alles kapot maken.
‘Je bent altijd welkom bij Embry en mij. Raphaël zal je waarschijnlijk wel willen leren kennen. Ik heb het wel eens over je gehad.’ Knik ik haar opgetogen toe.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Brynn Maddy Danec

'Raphaël?' herhaalde ik vragend, met mijn hoofd een tikje schuin. Raphaël. Natuurlijk. Mijn pupillen werden wat groter, en mijn lijf stond stil. 'Raphaël? Wie is dat?' vroeg Josh aan me. Echt een naam voor Embry. Zijn veranderingen zag je, die van Jezebel ook. Moederlijke en vaderlijke gevoelens. 'Oh, gefeliciteerd' kwam er fluisterend, en kil uit mijn mond, Mijn lippen drukte ik zacht op elkaar en mijn gezicht stond nog killer. Ze hadden een kind. Tuurlijk. Geweldig. 'Fantastisch dat jullie zo'n goed leven hebben' meende ik. Ik was jaloers, maar blij voor ze. Mijn gezicht verzachtte, en een glimlachje kwam op mijn gezicht. 'Josh, dit zijn Embry en Jezebel. Embry, Jezebel, dit is Josh. Een vriend van me' vormden mijn lippen soepel. 'Ik kijk er naar uit om Raphaël te ontmoeten. Bedankt, en ja, het was wel aardig. Hopelijk hebben jullie het goed' mompelde ik. Ik hield nogsteeds van Embry, maar dat was verleden tijd,

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."