Quileute RPG || Twilight || O6 - Speeltopics

‘Another legend claims that we descended from wolves and that the wolves are our brothers still. It’s against tribal law to kill them.’
Jacob Black

In een eeuwenoud indianenreservaat in de Washington, vlakbij het kleine dorpje Forks, wonen de Quileutes. Zoals iedere andere indianenstam vechten zij voor hun bestaan en hun tradities. Houten huisjes, kampvuuravonden, alternatieve leefwijzen en een aparte school voor de jeugd vormen samen een hecht eenheidsgevoel de basis van deze bevolkingsgroep.
Maar zijn de Quileutes wel wat ze lijken – een vreedzame, kleine indianenstam – of verhullen ze verschillende, diepe en grote geheimen die aangeven dat ze legende waar zijn?

'The histories that we always thought were legends. The stories of how we came to be. The first in the story of the spirit warriors.’
Jacob Black

|| ROLLEN
Black Roedel
Jacob Black
Leah Clearwater – Eenhoornpoep
Embry Call – Shooter
Seth Clearwater
Quil Ateara – Shooter

Uley Roedel
Sam Uley – PercyWood
Jared Cameron
Paul Lahote
Brady Fuller – PercyWood
Collin Littlesea – PercyWood

Mensen
Emily Young – Overexposed
Rachel Black
Rebecca Black
Kim Connweller
Claire Young – Simia

Cullens
Carlisle Cullen – PercyWood
Edward Cullen – Shooter
Bella Cullen – Overexposed
Renesmee Cullen – Overexposed

Onbekende personen
Brynn Maddy Danec – Hybride – Eenhoornpoep
Charlie Mila Evergreen – Mens – Tsubaki
Jezebel Odys Fray – Hybride – Material
Eva Aiden Brooks – Mens – VolturiBoss
Raphaël Embriël Fray Call – Hybride/Wolf – Shooter


|| REGELS
Niemand doden zonder toestemming van die persoon.
Leden van de roedels luisteren naar de alfa’s (beta’s wanneer de alfa’s niet aanwezig/bezet zijn).
Rollen behorend tot Stephanie Meyer behouden hun karakter etc. zoals in de boeken/films.
Vier rollen per account.
Maximaal zeven verzonnen rollen.
Relaties binnen de groep: Jacob en Renesmee – ingeprent, Quil en Claire – ingeprent, Jared en Kim – ingeprent, Paul en Rachel – ingeprent, Embry en Jezebel, Collin en Brady – ingeprent.

De rollen staan uitgelegd in deze link: (http://www.quizlet.nl/stories/101582/rollen-quileute-rpg--twilight/).

[ bericht aangepast op 16 nov 2012 - 18:31 ]

---

•

Jezebel Odys Fray
Als het jongetje lacht, kan ik de beginselen van zijn hoektanden zien. Twee volmaakte, halve puntjes. Hij is stil, maar kijkt met afwachtende ogen toe.
Hij speelt met mijn vingers en giechelt wanneer ik een chocoladebruine krul achter zijn oor strijk. Zijn groene ogen zijn net spiegels.
Zijn lippen vormen een perfecte 'o' wanneer hij zijn tandjes in mijn wijsvinger zet, en ik een grimas trek. ‘Typisch.’ Grinnik ik hoofdschuddend, terwijl ik zacht langs zijn lichtjes getinte wangetjes strijk. Mijn lichaam voelt al stukken beter nu de botten langzaam helen en mijn buik opnieuw hersteld.
‘Mijn eigen, kleine monstertje.’ Grinnik ik plagerig richting het kindje in mijn armen. Hij past perfect. Er verschijnen kuiltjes in zijn wangen als hij voluit lacht.
Zijn regelmatige ademhaling en rustige hartslag brengen een glimlach rond mijn lippen. Hij is zo.. vertederend.
‘We moeten hem aan Quil en Claire laten zien.’ Ik kijk op naar Embry's gezicht en druk een kus op zijn lippen wanneer ik Raphaël in zijn armen leg.
Hij krult zich op tegen zijn warme borst en sluit zijn ogen tevreden. Ik verdwijn in de badkamer en fris mezelf vervolgens voorzichtig op.
De meeste tekenen van de zwangerschap vervagen al wanneer ik een lichtblauwe jurk over mijn hoofd trek en mijn tanden poets.
Iets gezonder dan net, laat ik mezelf vervolgens naast Embry op het bed zakken. Het is nog zo.. onwerkelijk. Hij is van mij. Van ons.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Embry Call
Wanneer Jezebel zich kort heeft opgefrist in de badkamer en na een aantal minuten naast me glijdt tussen de dekens van het bed merk ik op dat Raphael geconcentreerd naar de lamp ligt te kijken. 'Ons mannetje vindt licht interessant,' grinnik ik zacht tegen Jezebel, waarna ik mijn vingers heen en weer wiebel voor zijn gezichtsveld.
Als reactie fronst Raphael zijn wenkbrauwen om vervolgens zijn hoofdje licht te draaien om zijn focus op de lamp te bewaren. Opnieuw laat ik mijn vingers grinnikend voor zijn gezichtsveld bewegen, zijn tegenstrijdige geluidjes negeerend. Tot het moment dat Raphael zijn wenkbrauwen in uiterste concentratie samenknijpt en er een ontevreden, hard geluidje uit zijn keel komt als reactie op mijn bewegende vingers.
Voor een kort moment baadde de slaapkamer plotseling in het licht, de lamp produceerde zeker driemaal zoveel energie als normaal, tot het punt dat hij met vonken uit elkaar spatte en het licht verdween. Met grote, geschrokken ogen keek ik zijwaarts naar Jezebel, terwijl Raphael een licht, giechelend geluid van plezier uitbracht en zijn kleine handjes tegen elkaar sloeg.

---

•

[-Dying-]

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Jezebel Odys Fray
‘Plaag hem niet zo.’ Grinnik ik hoofdschuddend wanneer Raphaël gefrustreerd raakt om Embry's gemene trucje. Wanneer de kamer echter fel licht uitstraalt, verschijnt er een geamuseerde glimlach rond mijn lippen. ‘Raph heeft een gave.’ Prevel ik met een trots knikje.
Het jongetje kirt vrolijk terwijl hij langs Embry, mij aankijkt. ‘Wees maar blij dat het geen element is. Vroeger was vuur niet zo heel ongevaarlijk.’ Glimlach ik op gedempte toon terwijl ik mijn armen naar hem uitstrek. ‘Jij blijft me maar verrassen.’ Glimlach ik op moederlijke toon terwijl ik hem tegen mijn borst druk en langzaam heen- en weer wieg. Wanneer hij zijn tandjes vragend ontbloot, knik ik langzaam. ‘Hij heeft dorst.’ Verklaar ik op zachte toon richting Embry.
Terwijl ik hem zachtjes heen en weer wieg met mijn ene arm, graai ik met mijn andere door een stapeltje kleding om hem dat aan te trekken.
Het lukt me nog verrassend goed ook. Wanneer hij ietwat ongeduldig naar mijn vinger grijpt en deze voor zijn mondje houdt - fronst hij.
Ik grinnik hoofdschuddend. ‘Dat is geen goed bloed, Raph.’ Verbeter ik hem grinnikend.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Isabella Marie Cullen

Edward's vingers gleden over mijn benen waarna hij een blik op mij wierp. In zijn ogen was een plagend iets te ontdekken, alsof hij wat achter hielt. En ik hield niet van geheimen. Mijn ogen knepen zich iets samen, een normaal kenmerk van als ik diep aan het nadenken was. Wat was Edward Cullen van plan? Als ik het vroeg zou hij nooit antwoord geven. Voor dat ik het wist kwam er een geërgerde zucht uit mijn mond, waarom was ik niet degene die hier gedachten kon lezen? Hij had zo'n neutraal gezicht dat ik echt geen idee was wat hij achterhield. Het had vast iets te maken met shoppen, hij zou toch niet zo gemeen zijn om me daar alleen te laten met twee shopverslaafden? Even sloot ik mezelf helemaal af voor zijn gaven, als hij me dat geheim niet wilde vertellen moet hij maar lijden. Ik giechelde zacht om mijn best wel sadistische opmerking in mijn gedachten, maar deze heeft hij toch niet gehoord. En nu was het afwachten voordat hij zich overgaf, ik wist dat hij het absoluut niet leuk vond om niet te kunnen horen wat ik dacht. Aangezien mijn andere manieren om Edward ergens toe te dwingen - zoals heel verleidelijk kijken of gewoon heel hard doorzeuren - niet meer werkten, het leek wel alsof hij er immuun voor was geworden moest ik het maar op deze manier doen. Ik luisterde naar de achtergrondgeluiden om me heen, Renesmee die zachtjes aan het meezingen was met de radio en het zachte gesprek van Esme en Carlisle.

---

But calm, white calm, was born into a swan.

Embry Call
'Gave hè,' mompel ik zachtjes, terwijl ik voor mezelf bedenk wat Raphaël's gave precies zou kunnen inhouden. Waarschijnlijk iets met licht of energie, hij had zo gefocused naar de lamp liggen kijken dat hij leek aan te voelen wat er precies in omging. Kort schud ik mijn hoofd en schiet daarna overeind, van het bed af. 'Dorst, natuurlijk,' zeg ik snel, waarna ik met grote passen de kamer uit storm om vervolgens naar beneden te rennen. Eenmaal in de keuken aangekomen kom ik slippend tot stilstand, het had geen seconde langer mogen duren of ik was tegen Ithuriël opgeknald, die met een uitgestoken hand een ondoorzichtige fles naar me uitstak. 'Mensenbloed, uit het ziekenhuis natuurlijk, om hem op krachten te laten komen,' verklaart hij zacht. Hij wist dat ik er moeite mee had om mensen te vermoorden voor bloed, maar bloed dat uit het ziekenhuis kwam was prima voor Raph, hij zou ermee opgroeien.
Na een korte knik en een halve glimlach storm ik opnieuw de trap op, waarna ik mezelf naast Jezebel en Raphaël op het bed laat glijden. 'Kijk eens jochie,' fluister ik zacht, wat ervoor zorgt dat Raphaël zijn gezicht direct mijn kant opdraait. Zijn kleine handjes steken gretig vooruit als ik de fles laat zien en met een enorme kracht trekt hij de fles - wanneer deze binnen zijn handbereik is gekomen - uit mijn handen en begint gulzig aan de speen te zuigen terwijl hij met grote ogen via Jezebel naar mij kijkt en weer terug.

Edward Cullen
Langzaam frons ik mijn wenkbrauwen als ik Bella's gedachten hoor wegvallen, ik besef dat ze haar schild heeft opgetrokken zodat ik niet te horen krijg hoe ze zit te piekeren over mijn verrassing. Met donkere ogen kijk ik haar aan, waarna ik mijn blik uit het raam laat glijden en mijn handen op haar benen stil leg in plaats van ze langzaam heen en weer te bewegen. Ze weet hoe erg ik het haat om haar gedachten niet te kunnen lezen, het laat me terugdenken aan de tijd dat ze nog mens was, de periode dat ik had gedacht dat ze dood was, de periode dat James haar had gevangen en ik haar gedachten niet kon opvangen om te concluderen waar ze zich ergens bevond.
Een diepe zucht rolt over mijn lippen als ik mezelf bedenk dat het alleen is omdat ze niet van verrassingen houdt, dat ze niet wil dat ik dingen voor haar achterhoudt. Met een lichte tegenzin begin ik opnieuw mijn vingers over haar benen te bewegen en pers ik een lichte glimlach over mijn lippen terwijl ik haar, ditmaal met een zachtere blik in mijn ogen, aankijk.

---

•

Jezebel Odys Fray
Raphaël drinkt gulzig uit de ondoorzichtige beker terwijl hij met grote oogjes om zich heen kijkt. Mijn vingers glijden zacht door zijn krulletjes, waarna ik hem met een halve glimlach in zijn buik prik. Het jongetje kirt tevreden terwijl hij de beker gretig omklemd.
Wanneer hij de beker vragend naar mij uitsteekt, schud ik mijn hoofd glimlachend. ‘Nee, ik zit goed.’ Verklaar ik hem zachtjes, terwijl ik een kus op zijn hoofd druk en zijn beker terug naar zijn lippen dirigeer. ‘Als je niet drinkt, wordt je geen grote jongen.’ Prevel ik zachtjes, terwijl ik kort over zijn wangetje strijk.
Raphaël giechelt terwijl hij de beker opnieuw aan zijn lippen zet. Ik kijk opzij naar Embry en glimlach vervolgens. Wij hebben dit kereltje immers gemaakt.
Mijn handen glijden om zijn kleine gestalte, terwijl ik hem tegen me aandruk en mijn neus vervolgens tegen zijn zachte krulletjes druk.
Hij ruikt zoet, naar iets fruitigs. Totaal niet naar een mensen baby'tje. ‘Claire zal dol op je zijn.’ Prevel ik verrukt, terwijl ik mijn lippen meermaals tegen zijn gezichtje druk. Hij lacht opgetogen terwijl zijn handjes tegen mijn gezicht drukken. Hij graait met zijn handjes naar mijn mond, waar hij van mijn hoektanden, naar die van hem wijst. ‘Ze groeien nog wel.’ Glimlach ik geruststellend, terwijl ik hem iets loslaat. Gezien zijn enthousiaste gezicht, krul ik mijn bovenlip op en laat ik mijn scherpe hoektanden zien. Om hem een beetje te plagen laat ik een dreigende sis over mijn lippen rollen. De jongen stuitert opgetogen heen- en weer terwijl hij hetzelfde probeert te doen. Ik laat mezelf lachend achterover vallen, en zie toe hoe hij over mijn buik naar mijn gezicht kruipt: vragend.
‘Nee, nee, ik lach je absoluut niet uit. Het is alleen.. zo maak je nog geen kat bang.’ Grinnik ik hoofdschuddend, terwijl hij onderzoekend mijn lokken vastpakt en deze onder zijn neus houdt. Zwijgend speelt hij met de halve krul tussen zijn vingers.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Embry Call
Gefascineerd en grinnikend kijk ik toe hoe Raphaël nu al probeert Jezebel's bewegingen en handelingen na te doen, al lijkt het nog helemaal nergens op. Als Jezebel zichzelf lachend achterover in de kussens laat vallen kijk ik met grote ogen toe hoe Raphaël zich soepel omhoog werkt en vragend naar haar gezicht kijkt, waarna hij gedachteloos met een halve haarkrul van Jezebel gaat zitten spelen. Ik heb van Jacob te horen gekregen hoe snel Renesmee was met groeien en zichzelf ontwikkelen, maar dit had ik nooit verwacht. Dat kleine ventje was net een paar uur ter wereld en gedroeg zich nu al als een jochie van een paar maanden! Ik vroeg me af hoe snel het zou duren voordat hij zou kunnen lopen, praten of misschien zelfs in een wolf zou kunnen veranderen.
Alsof hij wist waar ik aan dacht draait Raphaël zijn hoofdje langzaam mijn kant op, krult zijn bovenlip - precies op dezelfde manier zoals Jezebel het zojuist had gedaan - op en laat een half grommetje uit zijn keeltje rollen. Het doet me denken aan de grommen die ik maak, als ik boos ben en op het punt sta te veranderen, waardoor ik een grote glimlach op mijn gezicht krijg en mijn hand over Raphaël wangetje laat glijden. 'Klein monster,' lach ik zacht, terwijl ik mijn hoofd op Jezebels schouder leg om Raphaël aan te kunnen blijven kijken. Ik kijk toe hoe hij Jezebels haarlok loslaat en met zijn kleine lichaampje wurmpt todat hij uitzicht heeft over de rest van het bed. Met soepele, kleine bewegingen licht hij binnen een paar seconden aan de andere kant en kijkt verwonderd rond, alsof het de eerste keer is dat hij een bed ziet, wat natuurlijk ook zo is.
Glimlachend verstrengel ik mijn vingers met die van Jezebel, 'hij is van ons, schatje.'

---

•

Jezebel Odys Fray
Ik kruip tegen Embry aan terwijl ik toezie hoe Raphaël op onderzoek uitgaat. Ieder ander ouder zou alles inpakken met veiligheids-plastic. Ik daarentegen weet dat Raphaël - mocht hij zich bezeren - binnen enkele minuten genezen is. Ik moet onbewust terugdenken aan mijn tijd als klein hummeltje.
‘Ik probeerde alles en iedereen na te doen.’ Grinnik ik hoofdschuddend. ‘Maar ik was dan ook niet zo'n schootkindje.’ Geef ik met een schaapachtige glimlach toe, terwijl ik mijn armen rond zijn lichaam sla en mijn hoofd tegen zijn borst druk. De warmte is zo aangenaam bekend, dat ik mijn ogen een kort moment sluit.
Bij het horen van een hoog, verontwaardigd geluidje - kijk ik echter op. Raphaël heeft zijn armpjes voor zijn borst gekruist en wijst naar de grond.
‘Je overleefd het wel.’ Grinnik ik plagerig, waarna ik uiteindelijk toch opsta om hem op mijn schoot te draperen. ‘Jij wil naar buiten, hm? Ik weet niet zo heel zeker of Claire wel heel blijft als ik jou daar achter laat.’ Grinnik ik hoofdschuddend. Raphaël fronst zijn wenkbrauwen en kantelt zijn hoofd iets waarna hij grijnst. ‘Quil gaat je niet aardig vinden, hoor. Bovendien kom jij helemaal nooit meer buiten als je achter de meisjes aangaat.’ Ik tik streng tegen zijn neus, waarna ik opsta en omkijk naar Embry. ‘Ik heb het Claire beloofd.’ Geef ik zachtjes toe.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Embry Call
Voor een aantal seconden frons ik - precies hetzelfde zoals Raphaël - mijn wenkbrauwen en kantel mijn hoofd een klein stukje. Het idee dat Raphaël bij Claire in de buurt komt had Quil inderdaad niet heel erg gelukkig gemaakt, hij wist dat er een kans bestond dat hij haar zou kunnen bijten door het feit dat hij bloed nodig zou hebben. Maar aan de andere kant, Raphaël had zojuist een gehele bloedzak in een teug naar binnen gewerkt, hij zou de aankomende paar uur geen dorst meer krijgen en dat zou voor Claire betekenen dat ze veilig zou zijn voor zijn bijtaanvallen. Langzaam beweeg ik mijn hoofd van boven naar beneden, 'vooruit dan, als je het Claire hebt beloofd dan hebben we geen andere keus,' fluister ik zachtjes.
Stiekem hoopte ik niet dat Quil het erg zou vinden als ik met Raphaël en Jezebel voor de deur zou staan, hij zou geen andere kant op kunnen dan ons binnen te laten en misschien zat hij daar totaal niet op te wachten. Na het horen van het zachte gebrabbel van Raphaël verschijnt er echter een glimlach op mijn gezicht, ik zou mijn kleine jochie niets kunnen onthouden, hij zou me maar met zijn grasgroene ogen aan hoeven te staren en ik was verkocht, deed alles wat hij me opdroeg. 'We gaan op bezoek bij Quil en Claire, jochie,' fluister ik zacht als ik met mijn hand door Raphaël's bekende chocoladebruine krullen ga.

---

•

Jezebel Odys Fray
Er rolt een tevreden giechel over zijn lippen waarna ik hem optil en naar beneden loop. Raphaël kijkt met grote, geconcentreerde oogjes rond terwijl ik een jas om mijn lichaam wurm. ‘Je mag niemand bijten, Raph.’ Prevel ik hem beslist toe. Het jongetje lijkt het te begrijpen en steekt zijn handjes naar mijn gezicht uit.
‘Je mag Embry alleen plagen als hij trucjes met je uithaalt. Dat mag ik namelijk ook,’ grinnik ik plagerig terwijl ik mijn tong richting Embry uitsteek.
‘Claire zal vast dol op je zijn.’ Hoon ik tevreden terwijl ik hem tegen mijn borst druk en zachtjes heen- en weer wieg. Ik voel me nog een beetje gedesoriënteerd maar dat weegt niet op tegen het hummeltje in mijn armen. Hij is van mij. Helemaal van mij en Embry.
Ik open de voordeur en laat mijn ogen een moment over de boomtoppen glijden. Raphaël steekt zijn neus in de lucht en snuift alle, nieuwe geuren geconcentreerd op. Hij ziet er zo standvastig uit, dat ik een glimlach moet onderdrukken. Even energierijk als altijd.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Leah Clearwater

Jezebel en Embry kwamen naar buiten, en ik stond op om naar ze toe te lopen. Gapend rekte ik me uit, en de lach kwam weer op mijn gezicht. Wanneer was de laatste keer dat ik zo vrolijk was? Hmm, dat moest op mijn 15e ofzo zijn. 'Awhh' mompelde ik en ik keek naar Raphaël. 'Hij is mooi. En groeit sneller dan Renesmee. Het lijkt hier net een sprookje, een mythisch sprookje. Half weerwolf half vampier, halfvampieren, weerwolven, vampieren. Achja, op de vampieren na is het wel leuk' ratelde ik door. 'Oke, geen idee wat ik allemaal zeg, maar gefeliciteerd. Zal ik meegaan? Tuurlijk, ik ga toch wel mee' mompelde ik weer. Dat had ik meestal als ik moe was, wat dus zo'n elke dag was. Even verstijfde ik. 'Oh nee he, zo zit er ook weer een minder leuke kant aan. Hij kan zeker later in een wolf veranderen, of niet soms?' realiseerde ik me na twee minuten.

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Embry Call
Langzaam knik ik mijn hoofd naar Leah, wanneer ze aangeeft dat ze ook mee gaat naar Quil en Claire. Stiekem - ergens diep weggestopt in mijn gedachten - ben ik er blij om dat Leah meegaat, vooral om de redenen dat er altijd wel eens iets mis zou kunnen gaan. Ook al vertrouwde ik voor de volle honderd procent op Raphaël, ik wist hoe vampiers van gedachten konden veranderen en van het ene op het andere moment dorst zouden kunnen krijgen. Het zou niet erg zijn als Raphaël mij beet, waarschijnlijk zou hij er dan achterkomen dat mijn bloed een nare, wolf-achtige bijsmaak zou hebben. Maar Claire was daarentegen honderd procent menselijk, met het beste, verse bloed wat Raphaël maar kan krijgen.
De grote oogjes, het mondje dat in een perfecte o gevormd de verbazing over de omgeving in zich opneemt maakt me aan het glimlachen. Het is fantastisch om te zien hoe Raphaël voor het eerst de omgeving van het reservaat in zich opneemt, wetende dat dit voor hem atlijd zijn thuis zal blijven. Voorzichtig leg ik mijn arm rond Jezebels middel voor lichte ondersteuning. Het was namelijk nog niet lang geleden dat ze was bevallen en ze moest genoeg rust nemen zodat we van Raphaël konden genieten.

---

•

Jezebel Odys Fray
‘Het is goed, Em. Raphaël begrijpt meer dan jij denkt. Hij heeft ook mijn genen.’ Verwijs ik hem hoofdschuddend, terwijl ik het brabbelende jongetje dichter tegen me aantrek. Het is koud buiten en op de één of andere manier wil ik hem toch een beetje afschermen van alles en iedereen. Hij is van mij.
Hij speelt met mijn vingers, en sabbelt zo nu en dan tevreden terwijl hij de omgeving in zich opneemt. Quil woont niet ver weg, en ik moet eerlijk bekennen dat ik niet kan wachten om zijn gezicht te zien. Een brabbelende Leah is ook heel bijzonder. Ze ratelt namelijk enorm veel.
‘Kijk eens, Raph.’ Fluister ik zachtjes in zijn oor terwijl ik naar het huisje verderop wijs. ‘Niet verlegen zijn.’ Sus ik terwijl ik toezie hoe hij zich nieuwsgierig, verlegen achter mijn lokken verstopt, door zijn hoofdje tegen mijn schouder te drukken. Ik weet hoe prettig het is om een dierbare te hebben die je beschermt en dus laat ik hem maar. Hij trekt vast wel bij als hij eenmaal ziet hoe aardig Quil en Claire zijn. Ietwat opgewonden klop ik op de eikenhouten deur - voor ik deze open. ‘Quil.’ Glimlach ik iets vermoeid richting de uitnodigend, warme gang. Raphaël niest vanwege de wolvengeur, waardoor ik hem grinnikend over zijn rugje klop. ‘Je moet nog een beetje aan de geur wennen, Raphje.’ Geef ik zacht toe terwijl ik zijn krulletjes kus. Ik voel me als pudding, toch wil ik Raphaël zo snel mogelijk aan iedereen laten zien en hem vervolgens mee naar huis slepen en hem daar houden.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Embry Call
Op het moment dat de deur van Quil's kleine huisje openzwaait houdt ik mijn eigen adem in, benieuwd naar de reactie die van mijn beste vriend afkomt wanneer hij mijn zoon ziet. Zou hij de deur dichtgooien, gaan schreeuwen of ons juist binnenlaten om Raphaël direct naast Claire te zetten zodat ze elkaar kunnen leren kennen en elkaar kunnen leren ontdekken? Een glimlach speelt rond mijn lippen als Raphaël een klein, kort niesje blaast, waarschijnlijk door de wolvengeur die rondom het huisje van Quil hangt en steek verontschuldigend mijn hand op om aan te geven dat we toch zijn langs gekomen maar dat we zo weer weg zijn als het moet.
Voor een aantal tellen staart Quil met donkere, afwachtende ogen naar Raphaël, waarbij hij zijn hand niet van de deurklink loslaat en overduidelijk twijfelt over wat hij nu precies moet doen. Tot het moment dat er trappelende voetjes vanuit het huis te horen zijn en er een grote bos bruine krullen achter Quil's been vandaan komt. 'Ohwww, de baby!' kirt Claire opgewonden als ze uiteindelijk haar hele gezicht naar buiten weet te wurmen. Voordat Quil goed en wel beseft wat er aan de hand is staat Claire bij Jezebels voeten en grijpen haar handjes enthousiast omhoog om aan de voetjes van Raphaël te frunniken, die het hele tafereel met grote ogen bekijkt.

---

•