Quileute RPG || Twilight || O6 - Speeltopics

‘Another legend claims that we descended from wolves and that the wolves are our brothers still. It’s against tribal law to kill them.’
Jacob Black

In een eeuwenoud indianenreservaat in de Washington, vlakbij het kleine dorpje Forks, wonen de Quileutes. Zoals iedere andere indianenstam vechten zij voor hun bestaan en hun tradities. Houten huisjes, kampvuuravonden, alternatieve leefwijzen en een aparte school voor de jeugd vormen samen een hecht eenheidsgevoel de basis van deze bevolkingsgroep.
Maar zijn de Quileutes wel wat ze lijken – een vreedzame, kleine indianenstam – of verhullen ze verschillende, diepe en grote geheimen die aangeven dat ze legende waar zijn?

'The histories that we always thought were legends. The stories of how we came to be. The first in the story of the spirit warriors.’
Jacob Black

|| ROLLEN
Black Roedel
Jacob Black
Leah Clearwater – Eenhoornpoep
Embry Call – Shooter
Seth Clearwater
Quil Ateara – Shooter

Uley Roedel
Sam Uley – PercyWood
Jared Cameron
Paul Lahote
Brady Fuller – PercyWood
Collin Littlesea – PercyWood

Mensen
Emily Young – Overexposed
Rachel Black
Rebecca Black
Kim Connweller
Claire Young – Simia

Cullens
Carlisle Cullen – PercyWood
Edward Cullen – Shooter
Bella Cullen – Overexposed
Renesmee Cullen – Overexposed

Onbekende personen
Brynn Maddy Danec – Hybride – Eenhoornpoep
Charlie Mila Evergreen – Mens – Tsubaki
Jezebel Odys Fray – Hybride – Material
Eva Aiden Brooks – Mens – VolturiBoss
Raphaël Embriël Fray Call – Hybride/Wolf – Shooter


|| REGELS
Niemand doden zonder toestemming van die persoon.
Leden van de roedels luisteren naar de alfa’s (beta’s wanneer de alfa’s niet aanwezig/bezet zijn).
Rollen behorend tot Stephanie Meyer behouden hun karakter etc. zoals in de boeken/films.
Vier rollen per account.
Maximaal zeven verzonnen rollen.
Relaties binnen de groep: Jacob en Renesmee – ingeprent, Quil en Claire – ingeprent, Jared en Kim – ingeprent, Paul en Rachel – ingeprent, Embry en Jezebel, Collin en Brady – ingeprent.

De rollen staan uitgelegd in deze link: (http://www.quizlet.nl/stories/101582/rollen-quileute-rpg--twilight/).

[ bericht aangepast op 16 nov 2012 - 18:31 ]

---

•

Jezebel Odys Fray
‘Raphaël is onze zoon.’ Bevestigde ik haar met een glimlach, terwijl ik mijn ogen een kort moment nieuwsgierig over de menselijke jongen liet glippen. Ik was blij dat mijn toon enkel hoorbaar was voor Brynn en Embry.
‘Hij is nu op school, misschien vanmiddag?’ Ergens was ik er nog steeds niet mee eens dat ik hem nu niet kon zien, toch was dit alles nu een grote afleiding.
‘Aangenaam.’ Glimlachte ik gemeend richting de jongen, waarop ik me opnieuw tot Brynn richtte. ‘Heb is fijn te zien dat je - je beter voelt. Ik had je het nieuws eerder willen vertellen maar het was ook zo hectisch.’ Verontschuldig ik zachtjes. Ik weet dat Brynn ergens nog van Embry houdt, maar dat is voorbij. En ik hoop dat ze gelukkig kan worden met iemand anders. Dat verdiend ze wel, als ze echt is veranderd.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

[Ik ga m'n kamer volhangen met foto's van Parijs, Londen, L.A etc, daarna moet ik even naar de bakker voor morgen, even naar de winkel om drinken te halen voor morgen, boeken terugbrengen en lenen bij de bibliotheek, enzovoort. Ik kan vanavond wel komen]

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Brynn Maddy Danec

'Ik ben in mijn huis te vinden' zei ik, mijn ogen stonden fel en donker. Een twinkeling was er in te zien. Mijn ijsblauwe ogen schoten naar Jezebel, waarbij ik een klein glimlachje naar haar wierp. 'Kom Josh, je moet je spullen nog uit pakken' fluisterde ik, niet wegkijkend van Jezebel. Mijn hakjes onder mijn laarzen gaven kleine tikjes toen ik wegliep. Josh zwaaide nog even, en liep toen ook weg. 'Wie waren dat?' vroeg hij blij. 'Bekenden. Heel bekenden' fluisterde ik vooruit. Wraak bestuurde mijn hoofd. Maar dat kon niet. Ik mocht mezelf niet verraden. Herinneringen van mij en Embry kwamen in me op. Als ik nou geen ruzie met hem had gemaakt, leefde ik hier normaal en gelukkig met hem. Een beeld schoot door mijn hoofd. We liepen langs de plek waar ik en Embry heengingen toen ik net wist dat hij een weerwolf was. Mijn hoofd zakte omlaag en ik slofte naast Josh. 'Is er wat, Boo?' vroeg Josh bezorgd. Josh was heel lief, altijd als ik kwaad op hem was, als hij bezorgd was of als ik me ellendig voelde noemde hij me Boo. 'Hmm-mmh' antwoordde ik somber. Toen ik door mijn wimpers keek, trok Josh me tegen zich aan. 'He, ik blijf wel langer als er wat is. Als jij ongelukkig bent, dan ben ik dat ook' stelde hij me gerust. 'Het is... niks. Ik stel me aan' fluisterde ik toen ik hem een knuffel gaf.

[ bericht aangepast op 17 nov 2012 - 18:41 ]

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Jezebel Odys Fray
De felheid die voor luttele seconden in haar irissen was verschenen - was mij echter niet ontgaan. Bitter en donker, als in de drama die ze had veroorzaakt voor ze was vertrokken. Brynn terug in forks. Het daagde me dat ze me met alle liefde zou vermoorden, ter plekke. Maar ze zou niet alleen Embry verliezen: onze zoon zou haar daarmee ook verafschuwen. Raphaël kende een lichte versie van het verhaal waarin ik Embry had ontmoet, en ook hoe Brynn daarbij helaas verstoten was. Embry's herinneringen aan haar zouden nooit terugkomen en zo wel zou hijzelf een keuze moeten maken. Ik wist zeker dat als Brynn wraak koesterde, een strijd niet heel ver weg bleek. Ik vroeg me af wie zou winnen, en uiteraard tegen welke prijs. Ik had mijn vuur die met Raphaëls geboorte geëvalueerd leek. En de bijbehorende, kleine verbeteringen ermee. Brynns gave daarentegen was een stuk meer fysiek. Flauwvallen. Ithuriël had erkent dat iedere gave een uitweg heeft, en daarmee zou Brynn nog op haar neus kijken. Flauwvallen zou namelijk geen grote troef meer zijn. Ze zou nooit opnieuw neergaan zoals in die nacht in de discotheek: de tijd waarin ze beiden slechts puberende hybrides waren - klaar voor een catfight. Ze had nu immers een gezin te beschermen en daar zou de blondine niet tussen komen.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

[Ohmijngod nu lijkt Brynn op Leah o_o. Deze RPG is echt fantastisch, ik speel eigenlijk de zelfde personages, maar dan allebei in een ander lichaam xd]

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Raphaël Embriël Fray Call

Vanuit mijn ooghoeken zag ik toe hoe een meisje met lange, zwarte, krullende haren voorzichtig plaats nam op haar stoel en zich uit volle macht probeerde te concentreren op de les die de wiskundeleraar aan het geven was. Exponenten en wortels; als er iets was wat ik snel had opgepikt tijdens mijn uren van studie bij oom Ithuriël was het dít wel geweest. De diepe, verveelde zucht die ongecontroleerd over mijn lippen rolde brachten de twee meisjes voor me aan het giechelen, waardoor ze blosjes op hun wangen kregen en me - met wat door moest gaan voor een sensuele blik - aankeken.
'Meneer Call, net zo gemotiveerd als uw neef zie ik, vertel mij alstublieft het antwoord op het volgende vraagstuk,' schelde de stem van de leerkracht door het lokaal. Zonder mijn boek open te slaan wierp ik een snelle blik op het bord, keek daarna weer naar buiten en begon rustig, maar op een vastberaden toon, het antwoord van het vraagstuk te vertellen. 'Hmm, uitmuntend,' bromde de leerkracht zacht, waarna hij verder ging met zijn les en me verder met rust liet zodat ik opnieuw kon wegdrijven in mijn gedachten.
Op het moment dat de bel gaat schiet iedereen druk pratend en lachend overeind, terwijl het meisje naast me en ikzelf doodsstil blijven zitten, afwachtend wat er zou gaan gebeuren. Het blonde meisje dat voor me zat draait zich overdreven om en leunt met haar beide handen op mijn tafel waarbij ze diep voorover buigt om te laten zien wat voor laag uitgesneden truitje ze wel niet aan heeft. 'Zeg, jij bent de nieuweling, zin om te luchen?' hoor ik haar met een zwoele stem vragen, waardoor ik mijn felgroene ogen naar haar opsla en haar onderzoekens aankijk. 'Het spijt me, ik moet nog langs het directiekantoor om mijn rooster op te halen,' antwoord ik rustig met een kalme, zuivere stem.
Leugens om bestwil mochten best verteld worden op de eerste schooldag, mijn rooster zat al lang en breed in mijn schooltas weggestopt, en daarnaast wist ik het na één blik uit mijn hoofd. Nadat de meisjes verdwenen waren stond ik rustig op, slinger mijn rugzak over mijn linkerschouder en wil zonder te kijken richting de deur beginnen te lopen. Mijn pad wordt echter versperd door het meisje dat naast me was komen zitten en ook haar spullen staat in te pakken waardoor ik haar haast omverwel. 'Ik - Het spijt me!' mompel ik snel, onzeker en met een lage stem, terwijl ik mijn ogen neersla en naar de grond kijk - iets wat ik had overgenomen van mijn vader.

Embry Call

Verward ga ik al mijn gedachten en herinneringen af terwijl ik op de klif sta, de woorden die zojuist heen en weer zijn gegaan lijken niet tot me door te dringen. Jezebel kent het meisje en ik zou het meisje ook moeten kennen, daarnaast fluisterde het meisje zojuist naar me dat ze niet meer op mensen joeg, maar op dieren en ten slotte had ze een felle blik in haar ogen gekregen op het moment dat Jezebel over Raphaël was begonnen. De vreemde jongen die erbij stond keek raar op toen het meisje besloot te vertrekken en zwaaide nog licht voordat ze in de bossen verdwenen.
Met gefronsde wenkbrauwen keek ik Jezebel verward aan. 'Jez - Wie, is dat die - Brynn?' fluister ik zacht terwijl ik mijn hoofd zachtjes heen en weer schud. Het verhaal dat ik al zo vaak van Jezebel en Ithuriël had gehoord was nooit helemaal tot me doorgedrongen, ik had nooit willen geloven dat ik was ingeprent op iemand anders en dat ik eigenlijk meer om iemand zou moeten geven dan ik deed om Jezebel en Raphaël.
'Ik snap er niks van,' fluister ik dan verward terwijl ik mijn ogen neer sla en mijn blik op mijn blote voeten richt. Mijn schouders gaan automatisch hangen en ik kijk droevig in Jezebels ogen, die peinsend staat na te denken over de situatie. 'Ik bedoel, waarom is ze terug? Ze weet toch ... dat ik het niet meer weet?' vraag ik dan verbaasd.

---

•

Ameleigh Bluebell Winter
De bel is een opluchting. Mijn boeken glijden in de simpele schooltas die ik ooit voor mijn verjaardag heb gekregen - en al snel wring ik me tussen de tafels naar de deur. Wanneer ik deze echter wil openen - word ik haast omvergeslagen door de jongen met de chocoladebruine krullen.
We staren beide naar onze voeten - mijn wangen branden terwijl ik ongelovig naar mijn versleten allstars staar.
De stilte is langdradig omdat we beide blijkbaar niets weten te zeggen.
‘H-het geeft niet, ik keek niet goed uit.’ Niet dat ik precies wist hoe het was gegaan: die jongen was zo snel als een valk op weg naar zijn prooi.
In tegenstelling tot de andere, vrouwelijke leerlingen had ik de jongen nog niet in mijn hoofd geprent: enkel zijn chocoladebruine krullen en fluwelen stem stonden in mijn geheugen gegrift. Ik moest hem nu echter wel aankijken. Straks dacht hij nog dat hij me echt iets had gedaan toen hij met grote haast op me was afgestormd.
Er vormde zich een onwennig glimlachje rond mijn lippen toen ik mijn hoofd zenuwachtig naar hem ophief: hij bleek zo'n anderhalve kop groter en moeilijk te zien tussen een weerwar van mijn zwarte krullen.
Mijn hart bonsde tegen mijn keel toen ik deze langzaam achter mijn oren streek en mijn grijze ogen vervolgens tot de zijne richtte.
In tegenstelling tot de overige Indianenjongens van La Push had deze jongen irissen van puur groen. Zo fel en helder dat het haast lenzen hadden geleken.
Mijn adem had zich automatisch in mijn longen genesteld en daarom bekeek ik de jongen in ademloze fascinatie tot ze schreeuwden om zuurstof en de lucht in haperige teugen over mijn lippen rolde.

Jezebel Odys Fray
‘Brynn is terug omdat ze je niet kon vergeten. Ze had er waarschijnlijk niet op gerekend dat je misschien verder was gegaan. Ze had Raphaël niet voor mogelijk gehouden en zindert vast geweldig op wraak.’ Er rolt een vermoeide zucht over mijn lippen wanneer ik een lok achter mijn oor strijk en mijn ogen over de wilde zee laat glijden. ‘Ze zal ongetwijfeld alles doen om je van gedachten te laten veranderen en weet je? Anders dan ik vroeger zou hebben gedaan - heb ik geen zin in een gevecht met haar. Ik heb Raphaël, en jou. Wij hebben een gezin. We wilden verder, en dat deden we. Brynn is nog steeds die opstandige tiener en ik weet zeker dat ze op je in zal willen praten.’ Ik sla mijn armen over elkaar waarna ik hem aankijk.
‘Zelfs als je - je haar zou herinneren zou je niet meer van haar houden. Misschien zou je - je schuldig voelen, maar er is niets gebeurt nadat je haar zag. Je lichaam zou moeten weten dat zij je inprent was geweest - maar dat is niet gebeurt. En het enige dat ik nu kan doen is wachten tot ze klaar is.’ Ik laat mezelf op de grond zakken en trek mijn benen vervolgens op. Zestien, en ik voel me nu al oud. Ik weet dat ik zo prima zou willen leven. Toezien hoe Raphaël zijn leven opbouwt, iedere keer opnieuw verlieft worden op Embry. Opnieuw jong en onbezonnen zijn met hem.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Raphaël Embriël Fray Call

'H - Het geeft niet, ik keek niet goed uit,' hoor ik het meisje verontschuldigend zeggen, waardoor ik mijn hoofd verantwaardigd omhoog trek en mijn wenkbrauwen samenpers in een ongelovige gezichtsuitdrukking. Het verwonderde me dat zij degene was die zichzelf verontschuldigde, terwijl ik degene was die tegen haar aan was gelopen als een of ander lomp persoon die zijn gedachten niet bij de werkelijke wereld kon houden. Hoofdschuddend liet ik mijn gedachten blijken waarna ik mezelf toestond wat te ontspannen en het meisje, dat een stuk kleiner was dan mijzelf, te bekijken.
Haar zwarte, lange, krullende haren golfden langs haar gezicht naar beneden en gaven haar een speels uiterlijk. Maar op het moment dat ze haar blik in de mijne boorde zakte mijn mond van verbazing een licht stukje open en hield ik mijn adem onbewust in, net op het moment dat haar adem er haperend naar buiten komt gerold. Haar ogen, schiet het door mijn gedachten heen. Altijd, mijn gehele - kort durende - leven lang had ik gedacht dat ik gedachten, gevoelens en meningen uit iemands ogen kon aflezen, bij al mijn familieleden was dat het geval geweest, net als bij de andere leden van het reservaat. Maar deze ogen waren diepe, grijze, ondoorgronde poelen waar ik niets uit kon aflezen, ze stonden haast emotieloos in haar gezicht, staken prachtig af bij haar gitzwarte haren en staarden me een lange tijd aan.
Opnieuw schudde ik zachtjes mijn hoofd, voelend dat mijn krullen langs mijn slapen streelden. 'De volgende keer zal ik beter uitkijken,' zeg ik tenslotte, met mijn gewoonlijke, vastberaden en heldere stem. 'Raphaël, trouwens,' pers ik er glimlachend achteraan, niet wetend wat ik moet zeggen of doen, weglopen leek me geen optie, hier blijven staan en alsmaar zwijgen leek me nog minder de juiste keuze...

Embry Call

Met grote ogen staar ik naar Jezebel terwijl ze uit de doeken doet hoe zij over de gehele 'Brynn is weer terug in het reservaat' - situatie denkt die zich op dit moment in ons leven lijkt af te spelen. Hoofdschuddend laat ik de informatie bij mezelf bezinken, Raphaël was nét naar school en we kregen de volgende zorgen rond ons hoofd om rekening mee te houden, dit was niets van wat ik had verwacht. Na een aantal minuten doodsstil voor me uit staren merk ik dat mijn gezichtsveld leeg is, waardoor ik geschrokken mijn blik rond laat schieten en opmerk dat Jezebel op de grond is gezakt en met haar beneden opgetrokken naar de zee zit te staren, alsof zij ook haar gedachten aan het ordenen is en nagaat wat er zojuist allemaal was gebeurd en gezegd.
Langzaam laat ik mezelf op mijn knieeën zakken, totdat ik op haar ooghoogte ben en sluit mijn handen om haar koele, verfrissende wangen. De zachte dwang die in mijn aanraking ligt zorgt ervoor dat Jezebel me in mijn ogen moet aankijken, zorgt ervoor dat ik de ongerustheid in haar felgroene ogen kan ontdekken en er een lichte huivering langs mijn ruggegraat naar beneden trekt. 'Jez - Lieve Jez,' fluister ik haperend, 'ik zal jou en Raphaël áltijd met mijn leven beschermen, ik laat jullie niets gebeuren, nooit,' fluister ik er achteraan, terwijl de wind om ons heen blaast en onze haren door de war gooit.
Voorzichtig laat ik mijn handen naar haar nek glijden, iederen beweging en verschuiving volgend met mijn ogen, waarna ik licht voorover buig en mijn lippen zachtjes op die van haar plant. Mijn vingers krullen samen in haar haren, trekken haar dichter naar me toe, terwijl mijn mond de hare stuurt; mijn lippen de hare openen en mijn tong de hare omvat. Half achterover vallend trek ik haar bij me op schoot, opgaand in onze zoen, de wereld en omgeving vergetend en genietend van het moment.

---

•

[But Brynn is terug omdat ze opnieuw zonder Embry etc wilt beginnen (: ]

Brynn Maddy Danec

Toen we in mijn huis waren, begonnen we alles uit te pakken. 'De meubels staan in een garage, we gaan ze morgen halen' lachte ik opgewekt. Josh maakte me blij. Hm, misschien zou Josh wel.. Oh, laat ook maar. Even geen liefde. 'Oke, we gaan het hier opvrolijken' grijnsde Josh. Een grijns kwam op mijn gezicht. 'Op naar Port Angeles!' riepen we tegelijk. We renden het huisje uit en liepen naar mijn auto. 'N'ahh - ahh' schudde Josh toen ik naar de bestuurderskant wilde lopen. 'Oke' grinnikte ik, toen ik toch maar op de bijrijdersstoel ging zitten. Toen we terugkwamen, droeg ik gemakkelijk alle tassen en Josh keek verbaasd toe. 'Wat kijk je nou? Hup, kom mee, jij!' grinnikte ik en ik liep een beetje door. 'Ik heb honger' zeurde Josh, waarbij hij smekende ogen kreeg. 'Kom, dan gaan we eten' glimlachte ik.

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

| Ja, maar gezien haar geschiedenis kun je niet verwachten dat iedereen dat direct gelooft. Vooral Jezebel niet. :] |

Ameleigh Bluebell Winter
Er rolt een hoge, kinderlijke lach over mijn lippen wanneer ik me de bizarre situatie besef: we zijn beiden minstens even misplaatst in deze situatie en dat brengt voor mij een bijzonder grappige humor voort. ‘Ameleigh Winter.’ Stel ik mezelf voor zoals ik de afgelopen tijd vaker heb moeten doen.
‘-maar Ame is ook goed.’ Ik weet hoezeer mijn moeder het haatte als ik mijn aparte naam verkortte tot een makkelijker uitspreekbare variant - toch leek het voor de meeste een stuk makkelijker om informeel 'Ame' te zeggen. Zelfs Will gebruikte dat graag als mijn moeder niet in de buurt was.
‘Dus.. Ik wed dat dit gebeurt op iedere plek. Alle meisjes die je met kwijlende monden aanstaren?’ Probeer ik luchtig. Ik zou niet weten waar ik mijn reeële gedachten heb gelaten, moet ik erkennen. De luidruchtige klok in het lokaal tikt verder, en ik ben me ervan bewust dat langslopende studenten nieuwsgierige blikken naar binnen werpen om een vleug van de knappe nieuweling op te vangen. - en mogen duidelijk zijn dat ik daarmee niet mezelf bedoel. - Raphaël lijkt op een engel.
Om een zinvoller gesprek aan te knopen, terwijl ik wacht op zijn eerdere antwoord, stel ik hem de standaard vragen maar formeel.
‘Raphaël Call, toch? Italiaanse familie soms?’ Vraag ik hem misschien iets te nieuwsgierig, waardoor er gretige lichtjes in het koude grijs verschijnt.
Ik hoop niet dat hij een hartverzakking krijgt van mijn directheid, ik ben waarschijnlijk van nature nogal nieuwsgierig.
Misschien kan hij me iets interessants vertellen over waar hij die prachtige ogen vandaan heeft: ik kan wel raden dat zijn familie perfect moet zijn.
Beaudine is een rusteloze blondine die altijd werkt. Iets te mager en veel te vermoeid voor een vrouw van haar leeftijd. Op Will lijk ik al helemaal niet.
Daaruit komt dan waarschijnlijk dat ik mijn lokken van mijn vader moet hebben. De rest is even kribbig en saai als de basis van wat ooit een kunstwerk zou moeten zijn.

Jezebel Odys Fray
Embry's overtuigende lippen brengen zowaar een witte mist over mijn gedachten. Een warme, aangename verdoving die gelijk opgaat met zijn tong die de mijne bespeeld en zijn vingers die mijn lichaam lustig beroeren. We zijn in ons gedrag waarschijnlijk nog geen dag verouderd.
Mijn vingers vinden hun bekende weg door het donkere bruin, langs zijn nek waar ze naar houvast zoeken om hem vervolgens nog dichter tegen me aan te trekken. De ruizende zee beneden ons werkt zo kalm en verstoord ieder, menselijk geluid zo dat de omgeving langzaam maar zeker afbrokkelt.
Ik weet zeker dat mijn wangen felrood gloeien: iets dat alleen voorkomt als Embry me zo vastheeft. Het is zo.. luchtig als je geen herinnering aan de tijd meekrijgt. Geen seintje dat je waarschuwt als je langzaam ouder wordt. Embry en ik zullen over tien jaar nog in dezelfde posities over de kliffen rollen, zonder iets veranderd te zijn. Die gedachte is zo geruststellend dat ik mijn best niet doe om me in te houden. Hij is van mij. Voor nu en altijd.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

[Ik heb al zo'n druk weekend, maar moest persé naar de film vanavond. We waren echt op het nippertje optijd xd. Serieus, we waren aan het huilen toen .. doodging, wat uiteindelijk nep bleek te zijn --" '..' Is iemand, maar misschien heeft nog niet iedereen hem gezien xd. Nouja, weltrusten guys. Morgen der weer vroeg uit. Zwarte piet ^^]

---

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

[Hij was mooi, he?]

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Raphaël Embriël Fray Call

'Ameleigh Winter, - maar Ame is ook goed,' stelt het meisje met de prachtige, ondoorgrondelijke ogen zichzelf voor. De gehele tijd dat ze praatte hield ik mijn ogen gericht op die ondoorgrondelijke ogen, probeerde me een voorstelling te maken van de emoties en gedachten die erachter rondspookten. 'Dus, ik wed dat dit gebeurd op iedere plek, alle meisjes die je met kwijlende monden aanstaren?' hoor ik haar luchtig vragen, waardoor mijn wenkbrauwen zich opnieuw samentrekken in een verward frons. De uitdrukking op mijn gezicht geeft haar genoeg redenen om vlug andere - meer standaard - vragen te stellen, 'Raphaël Call, toch? Italiaanse familie soms?'
Gedurende een aantal seconden blijf ik haar aanstaren zonder antwoord te geven, waarna mijn voorhoofd zich ontspant en ik op een zachte, maar heldere toon begin te antwoorden. 'Mijn moeder is Italiaans, mijn vader komt uit het Quileute reservaat,' na kort aarzelen - wat ik niet laat merken - vervolg ik mijn antwoord, 'daarnaast ben ik die kwijlende monden niet bepaald gewend, of het is me nog nooit eerder opgevallen.' Als extra bevestiging laat ik mijn blik vragend door de lokaaldeur naar de gang drijven, waar verschillende groepjes meisjes giechelend naar me staan te kijken, waardoor de gefrustreerde blondine van daarstraks. Met een korte zucht richt ik mijn blik en aandacht weer op Ameleigh, waarbij ik mijn linkermondhoek licht omhoog liet komen om hem vervolgens direct weer te laten zakken.
'Maar, Ameleigh, wat houdt jij hier bezig?' vraag ik dan rustig en beheerst, terwijl mijn gedachten nog steeds nagaan wat er zich kan bevinden in haar gedachten en haar ogen. Haar volledige naam had ik expres gebruikt, het sprak me aan, bijzondere namen, ik vond het zonde om ze af te korten en ze geen eer aan te doen door ze niet te gebruiken.

Embry Call

De wind suist in mijn oren, de zee klotst tientallen meter onder ons tegen de kliffen aan en Raphaël is weg, ver weg. Mijn gedachten gaan direct de vrije loop, schieten alle kanten op en vergeten alle elementen die zich rond Jezebel en mij bevinden. Het kan me niet meer schelen dat ik op een ijskoude klif lig, het kan me niet meer schelen dat heel het reservaat ons kan zien, het kan me niet meer schelen dat er een meisje is aangekomen waar ik schijnbaar ooit mee ben ingeprent. Het kan me allemaal niets meer schelen.
Met een zachte grom verplaats ik mijn handen naar Jezebels heupen, druk tegelijkertijd de mijne omhoog, zodat ze mijn overduidelijke opwinding kan voelen tegen haar bovenbeen. Ondertussen blijf ik mezelf verdieping in onze zoen, geef mezelf over aan haar, laat haar alles doen wat ze met me wil en stoot af en toe zachte grommen uit van genot en opwinding. 'Jez,' kreun ik zachtjes als onze monden voor een aantal seconden van elkaar afwijken, waarna ik me opnieuw stort in de meest geweldige kus die we in tijden gehad hebben.

---

•

[Moet perse mee met mn zusje in bad, moeder is niet thuis]

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Ameleigh Bluebell Winter
‘Ik wou dat ik een moeder had gehad uit het buitenland, misschien zou ze dan iets anders kunnen koken dan een magnetronmaaltijd.’ Gniffel ik hoofdschuddend wanneer ik mijn kin iets ophef zodat ik Raphaël kan aankijken.
‘Mijn moeder en ik zijn vanuit het reservaat in Wyoming naar La Push verhuisd vanwege mijn.. stiefvader.’ Mijn ogen flikkeren een kort moment droevig, waarna deze opnieuw een vrolijke, onbenullende reflectie aannemen. ‘Ik denk dat we beide laat gaan zijn als we nu niet gaan. Ik zou niet graag de reden zijn om je bij de educatie weg te houden.’ Ik schenk de jongen een halve glimlach waarna ik mijn tas van de grond gris.
Op dat moment komt Levy het lokaal binnen gewlast - de roezemoezende gesprekken negerend. Zijn blik schiet van Raphaël naar mij, waarna hij een tikje bezitterig zijn hand rond mijn arm krult. ‘Je komt te laat, Ame. Ik wed dat deze jongen je enorm graag zou begeleiden maar - helaas mate - die plek is mij al opgegeven.’ Hij richt zich kordaat tot Raphaël, waarmee ik hem een verontschuldende blik kan toewerpen voor Levy me meetrekt en ik ietwat verward over mijn schouder blik naar Raphaël. Ik zie hem vast nog wel eens terug om ons nietszeggende, stille gesprek voort te zetten. Misschien zelfs tijdens de lunch.

Jezebel Odys Fray
Er rolt een zachte lach over mijn lippen wanneer Embry hees mijn naam fluistert. ‘Dit is geen keukentafel.’ Ik kan het niet laten om te zeggen voor ik me opnieuw over zijn mond ontferm. Het is ergens zo ironisch dat we samen een opgroeiende zoon hebben en zo nu en dan zelf nog kinderen zullen zijn: ik zal in ieder geval nooit ouder dan zestien zijn. Qua gedrag hoogstens 18, dankzij Ithuriël en Raphaël. Zelfs hen vergeet ik nu Embry me dwingend vastpakt en aankijkt met de ogen waarop ik verliefd werd. Mijn vingers glippen langs zijn wangen, naar zijn strakke kaaklijn, over zijn borst om zijn dunne t-shirt vervolgens te omvatten. De hitte eronder ontgaat me niet zonder meer en al snel ligt het kledingstuk enkele meters verderop. Vampierkracht mag gebruikt worden om vals te spelen, en zelfs voor onbenullige doeleinden. Het lijkt zo lang geleden, dat het bijna voelt alsof we opnieuw stiekem naast Tiffany's slaapkamer in een krakend bed liggen. De geur van hout en bedwelmende warmte. In plaats daarvan zijn het rotsen en de ziltige zeewind. Geen ouders, geen kinderen. Enkel wij tweetjes.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.