[RPG] Alcatraz - Ten. - Speeltopics

[ bericht aangepast op 3 feb 2013 - 19:44 ]

Nathalie Leyla Alix

Als ik nog een sigaret op heb gestoken blijft hij kalm zitten en neemt hij zelfs een paar grote slokken van zijn koffie, die daardoor half leeg raakt. Als hij die terug zet, blijft hij gewoon relaxt zitten en kijkt me peilend aan, bijna emotieloos. Ik geef hem alleen mijn meest dodelijke blik, met een spoortje van vermaak er in. "Je werkt niet voor niets in een gevangenis, Nathalie." merkt hij enkel op, waardoor ik met mijn tanden over elkaar knars.
Hierna staat hij op, loopt hij uiterst kalm naar me toe en ik weet alweer wat er gaat gebeuren, opnieuw. Maar ik zal het gewoon blijven herhalen, tot mijn sigaretten op zijn en dan haal ik nieuwe. Hij haalt de sigaret ui mijn mond, gooit die op de grond en trapt hem opnieuw uit met zijn schoen. Ik klem mijn kaken akelig hard op elkaar nu, waardoor ik even mis dat hij met zijn hand gevaarlijk, voor hem, dicht langs mijn lichaam gaat en het pakje sigaretten uit mijn vestzak haalt.
"Deze krijg je dus voorlopig niet meer terug als je zo doet." vervolgt hij op een ijzige toon, terwijl hij me er net bij aankijk en het pakje in zijn binnenzak steekt. Ik heb echt de neiging om hem een flinke klap te geven, maar ik weet me nog in te houden als hij gaat zitten op de bank en verder gaat met koffie drinken. Ik bal mijn vuisten voor een moment waardoor er enkele vingers knakken van het harde duwen. De spieren in mijn kaken zijn helemaal verstrakt, maar ik weet ze van elkaar los te weken.
"Je weet dat je me niet zo moet uitdagen." zeg ik kil tegen hem. Met een luid geschraap door mijn stoel kom ik overeind met een woedende blik in mijn ogen. Op een langzame pas begeef ik me naar Rhett toe, mijn vuisten zijn nog altijd gebalt. Ik weet wel dat hij sterker is, maar nu ben ik gewoon ziedend. Mijn sigaretten pak je niet af en zeker niet als je mij de les probeert te lezen. Ik rits mijn vest open, waardoor de zwarte top eronder zichtbaar word. "Je laatste kans om het terug te geven, anders ga je eraan." dreig ik op een kille toon en mijn hele lichaamshouding straalt gewoon agressie uit.

[ bericht aangepast op 13 dec 2012 - 21:42 ]

Your make-up is terrible

Rhett Zane Colt.
Ze geeft me enkel haar meest dodelijke blik, met een spoortje van vermaak er in. Ik ben alleen haar blikken heus wel gewend, omdat ze deze wel het meest naar mij leek te sturen. Ik zou bijna geloven dat ze een pesthekel aan me had, ghehe. Ze knarst met haar tanden over elkaar wanneer ik wat opmerkte, waarna ik al naar haar toe was gelopen om het riedeltje opnieuw te doen. Ze zou heus niet zo snel opgeven, daar zag ik haar ook niet voor aan, maar ik zou dat ook zeker niet doen. In ieder geval had ze nu maar naar me te luisteren, ik was een man en hoger dan haar op de ladder. Vrouwen, altijd al moeilijke wezens geweest.
Nathalie klemt haar kaken akelig hard op elkaar. Hierna liep ik al terug met haar pakje in mijn binnenzak van het jacket van het werk. Dat pakje zou ze echt niet zomaar terug krijgen. Er klinkt een knak-geluid door de gebalde vuisten van haar, maar ik let er niet op en neem de koffiemok in mijn hand. Ze staat daar met haar kaken verstrakt en vuisten gebald alsof ze een klein kind is en geen koekje heeft gekregen voor haar “harde werk”, wat in dit geval haar sigaretten zijn. Je mocht in deze ruimte gewoon niet roken, pech gehad voor haar.
“Je weet dat je me niet zo moet uitdagen.” Zegt ze kil tegen mij. Achteloos haal ik mijn schouders op, pak een blad van motoren erbij en begin dit koeltjes te lezen. Dan klinkt er een luid geschraap door haar stoel door de ruimte, maar ik kijk zelfs niet op, aangezien ik wel kan raden welke blik ze heeft. Met een langzame pas begeeft ze zich naar mij, terwijl ik nog steeds rustig, alsof er niets gebeurd is, in het boekje lees. Abrupt hoor ik een rits open gaan en mijn wenkbrauw gaat ietwat lui, ongeïnteresseerd omhoog terwijl ik nu wel kijk wat ze aan het doen is. De zwarte top onder haar vest word zichtbaar. “Wat wil je doen? Seksuele activiteiten in deze ruimtes horen ook niet.” Vervolg ik op een zuchtende, net zo ongeïnteresseerde toon, omdat ik dacht dat ze aan het strippen was.
“Je laatste kans om het terug te geven, anders ga je eraan.” Dreigt ze op een kille toon en haar hele lichaamshouding straalt agressie uit. Kalmpjes kijk ik haar aan, misschien wel zo kalm dat het irritant word, waarna ik kort kuch en dan het blad weg leg op het tafeltje. De koffiemok ernaast. “Jamme, want je krijgt het namelijk niet terug.” Daag ik haar zelfs iets uit. Ik ga zelfs zo zitten dat ik haar al opwacht.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Nathalie Leyla Alix

Als ik zeg dat hij weet dat hij me niet zo moet uitdagen, haalt hij achteloos zijn schouders op en pakt hij één of ander dom blad erbij wat hij begint te lezen. Dit irriteert me alleen nog maar meer en volgens mij is dat nou net wat hij wilt. Hij kijkt niet eens op van dat achterlijke blad als ik dichterbij kom, pas als ik mijn vest open rits. "Wat wil je doen? Seksuele activiteiten in deze ruimtes horen ook niet." vervolgt hij op een zuchtende, net zo ongeïnteresseerde toon. Het verbaasd me nog dat ik hem een kans geef om het normaal terug te geven, want ik loop echt over van kwaadheid en moet nodig iets slaan.
Hij kijkt me kalmpjes aan, zo kalm dat het nog irritanter word, waarna hij kort zucht en het blad weg let op het tafeltje, met zijn mok ernaast. Jammer, dat had ik graag over zijn kleding zien gaan. "Jammer, want je kijgt het namelijk niet terug." Dat klinkt als een uitdaging voor mij, wat hij bevestigt met zijn zithouding. Ik grauw kwaad, maar probeer mijn hoofd helder te houden om me niet zomaar op hem te storten en zo te verliezen.
"Dan zal ik je eens laten voelen wat voor 'seksuele activiteiten' ik in mijn hoofd heb." dreig ik en mijn stem klinkt laag en hees. Ik loop verder naar hem toe, besef dat hij in het voordeel is omdat hij zit en probeer ondertussen een plan samen te stellen. Natuurlijk niet rechtstreeks op die sigaretten afduiken en ook niet op zijn kruis, dat is te voorspelbaar. BIj gevangenen kan dat nog wel, maar bij de cipiers gewoon niet. Ik laat mijn vest van mijn schouders afglijden en hij komt met een zachte plof achter mij neer. Ik doe toch alsof ik mijn sigaretten met een snelle hand terug wil pakken, maar trek mijn hand even snel weer terug en mijn andere hand is al onderweg om zijn kaak flink hard te raken, aangezien ik er heel wat kracht achter heb gezet en zeker niet de slapste ben.

Your make-up is terrible

Rhett Zane Colt.
Ze grauwt kwaad op wat ik zeg en volgens mij kan ik elk moment verwachten dat ze zichzelf op me stort en me alle hoeken van de ruimte laat zien voordat ze eindelijk dat pakje terug heeft. Haar verslaving voor sigaretten gaat wel heel ver zeg, jesus. Het maakt ook niet uit, het lukt haar toch niet. Ze is een meid, die heeft niet meer kracht dan ik heb, ik laat haar eerder alle hoeken van de ruimte zien… op een niet seksistische manier.
“Dan zal ik je eens laten voelen wat voor ‘seksuele activiteiten’ ik in mijn hoofd heb.” Dreigt ze en haar stem klinkt laag en hees. Diep zuchtend kijk ik afwachtend toe hoe ze naar me toe loopt en bestudeer haar gezicht en houding. Zou ze iets aan het bedenken zijn? Hoe ze me het hardste kan slaan? Ghehe, ik zie het al helemaal voor me hoe ze dat probeert. Ach, ze kan proberen, maar met die kippenarmpjes lukt het haar echt niet. Hoewel ik wel eerlijk kan zeggen dat ze sterker is dan de gewoonlijke vrouw, dat wel. Ik zie haar er ook wel voor aan dat ze rechtstreeks op haar sigaretten afduikt of op mijn kruis, om me eens flink te laten creperen. “Doe jij dat maar, ja. Ik ben benieuwd.” Meld ik haar doelloos, maar vooral met een luie toon erin, omdat ik alleen antwoord op wat zij zegt, zodat ik wat te zeggen had.
Nathalie laat haar vest van haar schouders afglijden en deze komt met een zachte plof op de grond terecht, maar ik doe geen moeite om ernaar te kijken. Mijn ogen zijn namelijk nog steeds uitdagend en lichtelijk afwachtend naar die van haar gericht. Wanneer ze beweegt met een snelle reactie, haar hand die richting de sigaretten gaat, wil ik haar arm vastpakken. Deze gaat echter al snel terug en haar andere hand is al onderweg naar mijn kaak. Geen kruis of rechtstreeks sigaretten dus, natuurlijk, te voorspelbaar. Ik had haar onderschat. Haastig, nog voordat ze op een haartje na mijn kaak raakt, pak ik ruw haar arm vast en draai deze om op haar rug, waarbij ik dus snel opsta.
Haar andere arm pak ik ook stevig vast en druk ze allebei op haar rug om haar vervolgens helemaal op de bank op te drukken. Ik ga zwaar op haar onderrug zitten, terwijl ik haar armen nog iets pijnlijker bij elkaar op haar rug doe. Dan ga ik wat naar voren en knarsetand totdat ik bij haar oor kom. Verschillende blonde haarplukjes zijn uit haar spelden gegaan, waardoor deze nu over haar gezicht dwalen. Terwijl ik deze plukjes met mijn gezicht iets omhoog wrijf, fluister ik vervaarlijk zacht vlakbij haar oor. “Je bent een vrouw, kom terug wanneer je op magische wijze veranderd bent in een man. Tot die tijd, blijf bij het fornuis. Vrouwen horen in de keuken, niet hier te werken.” Dan zucht ik achteloos, alsof ze helemaal niets snapt en knijp kort in haar armen. “Als je zo doorgaat met de regels overtreden, dan zorg ik dat je ontslagen word.” Zeg ik op een uiterste kalme manier, waarna ik iets rechter ga zitten, maar haar nog wat ruwer tegen de bank duw.

[ bericht aangepast op 13 dec 2012 - 23:10 ]

Quiet the mind, and the soul will speak.

Nathalie Leyla Alix

"Doe jij dat maar, ja. Ik ben benieuwd." meld hij me doelloos, waardoor ik alleen nog maar liever zijn kop van zijn lichaam af wil slaan. Wie denkt hij wel niet dat hij is? Blijkbaar verras ik hem toch wel, want hij weet me pas af te weten als ik op een haar na bij zijn gezicht ben en de warmte van zijn huid al kan voelen. Hij pakt mijn arm ruw vast en draait deze arm om op mijn rug, waarbij hij snel omstaat. Er schiet een helse pijn door mijn schouder, maar ik bijt hard op mijn lip om dit niet te uiten. Mijn andere arm heeft hij ook sne; en stevig te pakken en hij drukt ze beide nog wat pijnlijker bij elkaar op mijn rug, waardoor de pijn heviger word, maar ik laat nog altijd niets horen.
Hierna drukt hij me helemaal op de bank en ik kan gewoon niets doen, want dan word de pijn alleen maar erger. Hij gaat zwaar op mijn onderrug zitten en komt wat naar voren, tot ik zijn tanden hoor knarsen naast mijn oor. Verdomme, ik had mezelf zo beloofd om me dit nóóit meer te laten overkomen. Er vallen wat blonde plukjes over mijn gezicht die uit mijn speldjes geraakt zin en hij wrijft deze met zich gezicht iets omhoog, waardoor ik een walgende uitdrukking op mijn gezicht krijg. Verdomme, Nathalie. Je bent echt dom bezig vandaag. Je hebt genoeg sigaretten in je kamer liggen, alsof dat pakje zoveel uitmaakt! Je had hem beter kunnen stangen door gewoon een nieuwe te kunnen halen.
"Je bent een vrouw, kom terug wanneer je op magische wijze veranderd ben in een man. Tot die tijd, blijf bij het fornuis. Vrouwen horen in de keuken, niet hier te werken." fluistert hij vervaarlijk zacht bij mijn oor en dan zucht hij achteloos alsof ik helemaal niets snap en knijpt hij kort in mijn armen. Oh, nu kan ik zijn nek helemaal wel omdraaien. Ik druk mijn lippen hard op elkaar om elk geluid te mijden wat van de pijn wilt ontsnappen. "Als je zo doorgaat met de regels overtreden, dan zorg ik dat je ontslagen word." zegt hij op een uiterste kalme manier, waarna hij iets rechter gaat ziten, maar mij nog wat ruwer tegen de bank duwt.
"Ik denk niet dat het gaat werken, lieve Rhett." pers ik door mijn lippen heen en ik probeer lieflijk te klinken in plaats van de pijn door te laten klinken in mijn stem. Ik hoop maar dat hij het niet merkt want ik wil niet zwak lijken voor zijn ogen, aangezien hij vrouwen al zo zwak vind. "Dit is seksuele intimidatie, wist je dat? Hiervoor word jij ontslagen en niet ik." sis ik vervolgens tussen mijn tanden door, zo pissig dat het de pijn bijna overstemt. "En laat me nu los, godverdomme. Ik heb al genoeg bewijs op mijn lichaam staan nu." hint ik, dat zijn ruwe greep zeker zijn sporen na zal laten en hem in de problemen zal brengen.

Your make-up is terrible

Rhett Zane Colt.
Nathalie is een harde, iemand die geen zwakke emoties laat zien, waardoor ik al wel verwacht had dat ze dit ook niet zou uiten. Ze zou eerder mijn nek omdraaien dan enig vorm van zwakte te laten zien, hoewel dat nu niet echt zal lukken. Ze drukt haar lippen hard op elkaar, maar ik vraag me af of ze het geluid tegen houd dat het pijn doet of om geen stomme scheldwoorden te zeggen.
“Ik denk niet dat het gaat werken, lieve Rhett.” Perst ze door haar lippen heen, waardoor ik mijn neus iets rimpel door het ‘lieve’ ervoor. Ik vond het nooit leuk als er iemand zo’n lieflijk woord voor mijn naam zette. Ze maakt het alleen maar erger voor zichzelf. Nathalie probeert lieflijk te klinken, hoewel er ook een andere toon in te horen is, waar ik niet echt op heb gelet, want ik ben nog gehumeurd hoe ze me genoemd heeft.
“Dit is seksuele intimidatie, wist je dat? Hiervoor word jij ontslagen en niet ik.” Siste ze vervolgens tussen haar tanden door, zo pissig dat het iets anders overstemt. O, de pijn! Dat was het! Ik wist het wel: vrouwen zijn zwak. “En laat me nu los, godverdomme. Ik heb al genoeg bewijs op mijn lichaam staan nu.” Hint ze, dat mijn ruwe greep zeker sporen zal na laten, alhoewel ik niet denk dat ik in de problemen kom, omdat ik er sowieso op elke mogelijke manier wel voor ga zorgen dat het Nathalie is die ontslagen word. De baas zal echt niet geloven dat ik het ben: iemand die zich ten alle tijden aan de regels houd, niemand zonder enige reden pijnigt.
“Dit is geen seksuele intimidatie. Dit,” Ik knijp weer ruw in haar armen en kom terug dichterbij haar gezicht. “is zelfverdediging toen jij me aan wilde vallen.” Eindig ik mijn zin met een grijns op mijn gezicht, waarna ik even over mijn tanden lik en vervolgens weer richting haar kijk. “Wat zal de baas ervan vinden als ik zeg hoe jij zowat alle taken van vandaag weer verrot hebt? Je weet dat hij me eerder zal geloven dan jij,” Ik snuif even minachtend, maar laat haar nog niet los.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Nathalie Leyla Alix

"Dit is geen seksuele intimidatie. Dit," zegt hij en hij knijpt weer in mijn armen,waardoor ik even zwaar uitadem van de pijn, en komt terug dichterbij mijn gezicht, waardoor ik de koffie die hij daarnet heeft gedronken kan ruiken. "is zelfverdediging toen jij me aan wilde vallen." eindigt hij zijn zin met een grijns op zijn gezicht, waarna hij even over zijn tanden likt en vervolgens weer richting mij kijkt. Op mijn gezicht staat enkel afschuw te lezen, wat denkt hij wel niet? "Wat zal de baas ervan vinden als ik zeg hoe jij zowat alle taken van vandaag weer verrot hebt? Je weet dat hij me eerder zal geloven dan jij." Hij snuift even minachtend, maar laat me nog niet los.
Verdomme, het zal ook ooit eens tegen me keren. Is het dan zo slecht om ontslagen te worden en terug te keren naar de werkelijkheid waar alle schoften vrij rond lopen, schoften zoals Rhett? Tegen de gevangenen is hij nog beter dan tegen mij. "Zelfverdediging ammehoela." sis ik hem toe. "Niemand gaat dat geloven, ik ben de enige die iets heeft hier. Daarbij heb ik in die korte tijd meer gedaan gekregen dan jij, vuile hufter." Mijn stem klinkt ondertussen dik van de tranen, niet alleen omdat het pijn doen maar omdat ik het weer eens zover heb laten komen. Hoevaak heeft een klootzak zoals hij wel me wel niet klem gehad? Veel te vaak.
"Ik hou het op mishandeling en seksuele intimidatie, helaas voor jou zijn die vrouwen die volgens jou achter het fornuis thuishoren ook eerder te geloven. Wij zwakke vrouwen kunnen toch helemaal niets uithalen tegen sterke kerels als jou die dan ook nog eens liegen om hun eigen hachje te redden?" Normaal haat ik het als vrouwen dit soort dingen doen maar ik moet me hier gewoon uit zien te redden, ik ben niet klaar om terug in de gewone wereld te komen. Als hij straks niets zegt, zal ik het ook niet doen, maar dat ga ik niet aan zijn neus hangen.

Your make-up is terrible

Rhett Zane Colt.
Wanneer ik in haar armen knijp, ademt zij zwaar uit vanwege de pijn. Op haar gezicht staat daarna enkel afschuw te lezen, maar het deert me allemaal niets. Had ze me maar niet aan moeten vallen, dacht ze nu werkelijk dat ze dat zomaar bij mij kon doen en dat ik niets terug deed? Nou, hierbij had ze het dus fout gedacht. Ik vond het nog altijd ongelooflijk stom dat ze dit gedacht had. Ach ja, vrouwen dachten altijd blijkbaar dat ze onoverwinnelijk waren, maar als ze erachter kwamen dat het niet zo was op de harde manier, begonnen ze te jammeren.
“Zelfverdediging ammehoela.” Siste ze me toe. “Niemand gaat dat geloven, ik ben de enige die iets heeft hier. Daarbij heb ik in die korte tijd meer gedaan gekregen dan jij, vuile hufter.” Haar stem klinkt ondertussen dik van de tranen, het moet vast erg pijn doen hoe ik haar vast heb, wat mijn theorie maar weer eens bewijst over het jammeren van de vrouw. “Ik hou het op mishandeling en seksuele intimidatie, helaas voor jou zijn die vrouwen die volgens jou achter het fornuis thuishoren ook eerder te geloven. Wij zwakke vrouwen kunnen toch helemaal niets uithalen tegen sterke kerels als jou die dan ook nog eens liegen om hun eigen hachje te redden?”
Een korte lach stootte ik uit, wat echter erg humorloos klonk. Ik lachte dan ook niet heel snel, dus dit was al heel wat. “Ik lieg niet hoor, dame.” Zeg ik dan. “En het lijkt me erg sterk dat jij jezelf een zwakke vrouw vind. Ik moet dan ook eerlijk zeggen dat jij sterker bent dan de gemiddelde vrouw. Mentaal en fysiek.” Ondanks dat ik haar nog wat steviger vast wilde houden, deed ik het tegenovergestelde en liet haar iets losser. Ondertussen hield ik haar wel in de gaten, want ik zag haar er wel voor aan dat ze opeens toe ging slaan of in elk geval snel los wilde komen en mij hierbij achteruit duwde of iets. “Ik stap alleen naar de baas toe als je nog meer regels overtreed, anders niet.” Waarschuw ik haar.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Nathalie Leyla Alix

Rhett stoot een korte lach uit als gevolg van mijn woorden, wat ik wel kan begrijpen. Zo overtuigend klinkt zoiets nou ook weer niet uit mijn mond, maar ik heb al heel wat gasten weggejaagt met dit soort overtuigingen. Alleen het wegjagen is goed genoeg, maar schijnbaar werkt dat niet bij Rhett, wiens lach humorloos klinkt en vreemd in mijn oren omdat ik hem nooit hoor lachen.
"Ik lief niet hoor, dame." zegt hij dan. "Misschien niet, maar in mijn overtuiging wel." antwoord ik en het begint me moeite te kosten, omdat ik het bijna wil uitgillen van de pijn ondertussen. Het is een aanhoudende, scherpe pijn geworden. Zo meteen zullen mijn schouders wel erg stijf zijn, maar dat is volgens mij wel het minste waar ik me nu zorgen om hoef te maken. Ik moet eerst maar eens uit zijn greep zien te komen, maar hij is zo verdomd standvastig en niet van zijn plek te krijgen met woorden. Ik riskeer nog een schouder uit de kom als ik me straks ga bewegen.
"En het lijkt me erg sterk dat jij jezelf een zwakke vrouw vind. Ik moet dan ook eerlijk zeggen dat jij sterker bent dan de gemiddelde vrouw. Mentaal en fysiek." Zijn uitspraak verrast me, maar ik neem het maar aan als een compliment zonder iets te zeggen tegen hem. Het liefst ruk ik zijn tong eruit. Wat me nog meer verrast is dat hij mijn armen iets losser laat waardoor er minder druk op mijn schouders komt te staan, hoewel ik er hierdoor gelijk een scherpe pijn doorheen voel schieten en ik mijn ogen voor een moment dichtknijp ertegen.
"Ik stap alleen naar de baas toe als je nog meer regels overtreed, anders niet." waarschuwt hij me dan, iets waar ik al op had gerekend. Natuurlijk, mijn woorden doen zijn werking vast wel. Hij weet vast wel dat ik een punt heb, hoe sterk ik ook ben, ik kan me zo zwak gedragen als ik wil en gelijk krijgen. "Best, maar laat me gewoon verdomme los en geef die verdomde sigaretten terug." sis ik bot tussen mijn tanden door. Ik hoop maar dat als hij me loslaat ik niet gelijk op hem inram, wat ik waarschijnlijk wel doe als hij mijn sigaretten niet terug geeft. Als hij die gewoon geeft, zal ik zo snel mogelijk naar buiten gaan om af te kunnen koelen en te roken. Hij kan me maar beter wel de rest van de dag ontlopen.
Wat ik wel weet is dat ik nu een enorme zin heb om hem uit te lokken, hem zwak te maken, maar ik weet niet of ik daarvoor wel in de juiste positie ben, vastgeklemt en wel. Toch ben ik weer veel te eigenwijs en eigenzinnig. "Rhett, waarom denk jij in godsnaam zo over vrouwen? Ieder levend mens kan zeggen dat ik niet geschikt zal zijn voor een gezin of achter het fornuis, dat ik beter met kerels als jou op de vuist kan gaan. Waarom denk jij dat alle vrouwen zwak zijn? Was je moeder zwak of je vader verbitterd?" vraag ik en ik probeer om niet zo bot te klinken, dat klinkt veel te aanvallend, maar het zit nou eenmaal in mijn stem.

Your make-up is terrible

Rhett Zane Colt.
“Misschien niet, maar in mijn overtuiging wel.” Antwoord ze en ik merk op hoe haar gezicht een pijnlijke uitstraling krijgt. Het moet nu echt pijnlijk voor haar worden, zo de gehele tijd in deze ongemakkelijke positie liggen. Ergens wil ik het voor haar erger maken, als is het maar voor al die dingen die me aan haar hebben geïrriteerd, maar ik weet dat ik hiermee toch niet verder kom, dus doe het dan ook niet.
Ze zegt niets op mijn soort compliment, maar de verbazing die er op haar gezicht is, kan ik lezen als een open boek. Dit word erger wanneer ik haar armen iets losser had gelaten. Hierdoor knijpt ze haar ogen voor een moment dicht. “Best, maar laat me gewoon verdomme los en geef die verdomde sigaretten terug.” Sist ze bot tussen haar tanden door. Ergens vraag ik me dan ook af of ik dat pakje wel terug moet geven. Wie zegt dat ze nu niet door gaat om me uit te dagen en weer een sigaret opsteekt in deze ruimte?
Net wanneer ik haar helemaal heb gelaten en haar vergeven, voor zover dat lukt bij mij, heb, begint ze weer te praten. “Rhett, waarom denk jij in godsnaam zo over vrouwen? Ieder levend mens kan zeggen dat ik niet geschikt zal zijn voor een gezin of achter het fornuis, dat ik beter met kerels als jou op de vuist kan gaan. Waarom denk jij dat alle vrouwen zwak zijn? Was je moeder zwak of je vader verbitterd?” vraagt ze en er komt een botte, ietwat aanvallende toon in door. Ik weet niet zeker of ik erop moet reageren en of ze het meent, maar die vraag had ze nu niet moeten stellen, want voor een moment knijp ik haar armen dan ook bijna helemaal fijn en grauw hees, maar luid.
“Allé vrouwen zijn zwak: jij, mijn moeder, de gevangen. Allé vrouwen.” Zeg ik weer, elke keer de nadruk op ‘alle.’ Ik ga haar echt niet aan haar neus hangen wat voor mensen mijn ouders waren, dan had ze mij en dat gaf ik haar niet mee. Zij hoorde lager te zijn, zoals het hoort! “Hier, je sigaretten. Donder op.” Grom ik kwaad, waarbij ik ruw van haar op stond, los liet en het pakje sigaretten op haar gooide. Het maakt me niet eens meer uit of ze me nu zal aanvallen of niet, als ze maar over mijn ouders op houdt – iets wat zij nu graag als mijn ‘zwakke plek’ ziet vast. Daar zie ik haar wel voor aan. “Als ik door jou mijn baan verlies, ben je nog lang niet van me af.” Dreigde ik haar grommend, mijn ogen spuwden vuur wanneer ik afstand van haar nam.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Nathalie Leyla Alix

Oké, misschien had ik het toch beter níet kunnen doen. Ik moet het toch eens beter inschatten en niet zo verdomd eigenwijs zijn soms. De pijn die zich door mijn armen naar boven dringt als hij voor een moment mijn armen helemaal fijn knijpt en ondertussen hees maar luid gromt, is bijna onverdragelijk. Er komt een laag geluid uit mijn keel die moet de echte pijnklanken moeten verhullen, het hoge gepiep dat er normaal gesproken tussen mijn wit weggetrokken lippen vandaan zou komen. Maar dat gun ik hem zeker niet, dat hij kan horen dat ik pijn heb.
"Allé vrouwen zijn zwak: jij, mijn moeder, de gevangen. Allé vrouwen." zegt hij weer, elke keer de nadruk op ‘alle.’ Hierdoor weet ik dat ik het heb, zijn zwakke plek. Als het moet, zal ik die nog meer uitbuiten tot hij me los laat en laat gaan. En daarna nog eens en nog eens, als hij weer eens denkt dat hij beter is dan vrouwen. "Hier, je sigaretten. Donder op." gromt hij kwaad en totaal onverwachts, waarbij hij ruw van me op staat, me los laat en het pakje sigaretten op me neer voel komen. Het liefst wil ik nu zo snel mogelijk overeind krabbelen maar mijn hele armen prikkelen en steken van de pijn, waardoor mijn gezicht vertrekt en wit weg trekt, alsof al mijn bloed naar de pijnlijke delen gaat.
"Als ik door jou mijn baan verlies, ben je nog lang niet van me af." dreigt hij grommend, zijn ogen spuwen vuur wanneer hij afstand van mij neemt. Ik rol mezelf zo half om zodat ik normaal op de bank kom te zitten, maar even tolt alles om me heen, wat ik zo goed als ik kan probeer te negeren omdat ik niet wil dat hij het merkt. "En als ik door jou mijn baan verlies, ben jíj nog lang niet van me af." sis ik dreigend terug. Ik steek mijn hand uit naar het pakje, zelfs mijn vingertoppen tintelen pijnlijk, waarschijnlijk omdat de bloedtoevoer daarnet afgesloten was. Mijn vingers hebben dan ook een vreemde kleur en mijn polsen zijn felrood. Ik weet nu in ieder geval wel dat ik naar niemand toe ga hiermee, wat er ook gebeurt, Rhett heb ik toch liever niet achter me aan en dat gaat gebeuren als iemand zich ermee gaat bemoeien.
Ik pak snel het pakje vast, al voel ik mijn vingers amper, vis mijn vest van de grond die voor mij ligt en kom overeind. Ik voel dat ik sta te trillen op mijn benen en dat het pakje trilt in mijn hand. Rhett werp ik één van mijn meest dodelijke blikken allertijden toe en ik neem niet eens de moeite om mijn vest aan te trekken, die ik normaal gesproken zorgvuldig gesloten houd in bijzijn van de gevangenen, gewoon voor de zekerheid, en storm zowat langs hem heen de kamer uit. Dit voor de bestwil van ons beide, want anders had ik zijn kop eraf gerukt en had hij hetzelfde bij mij gedaan, waarschijnlijk. "Vieze, gore klootzak." murmel ik als ik de deur met een behoorlijke kracht achter me probeer dicht te gooien, maar wat niet eens lukt. Ik kan niet eens horen of hij wel in het slot valt of niet.
Mijn schouders doen echt ontiegelijk veel pijn. Ze voelen stijf aan, ik kan ze amper bewegen. Toch storm ik door de gangen riching de uitgang, waarbij de sleutelbos in mijn handen trilt als ik deuren open probeer te maken. Mijn mond voelt droog aan, ik moet echt roken nu, anders ontplof ik staks nog, of ik ga janken en in dat laatste heb ik pas weinig zin. Als ik uiteindelijk buiten sta, krijg ik mijn sigaret ook maar amper aan. Mijn vest houd ik in mijn vuist geklemt, waarvan mijn knokkels ondertussen wit zijn weggetrokken, ongeveer dezelfde kleur als mijn gezicht. Het is enorm koud en al snel sta ik te trillen als een rietje, waarop ik voorzichtig probeer mijn vest aan te trekken, wat gepaard gaat met heel veel gevloek richting Rhett en heel wat ongewenste pijn. Uiteindelijk heb ik hem dan toch aangekregen en voel ik me iets behagelijker.
Hij kan maar beter niet in de buurt komen vandaag, want dan is hij de pineut. De woede wilt ook niet wegebben met behulp van mijn sigaret en alles blijft pijn doen. Oh, hij gaat hier nog eens zo hard voor boeten hé! Ik ben normaal niet zo van de psychologie maar dit ga ik op hem toepassen, blijkbaar raakt het iets en dat is wat ik nodig heb, al kan ik er dan wel beter voor zorgen dat ik in een wat veiligere omgeving sta.

[ bericht aangepast op 14 dec 2012 - 1:46 ]

Your make-up is terrible

Tye Shade Steele.
De greep op mijn keel wordt versterkt en hij gromt kort. Hij antwoord dan ook niet op mijn woorden, al zijn het merendeels plagerijen. Er ligt een furieuze blik in zijn ogen, welke met elk woord dat ik zeg welk erger lijkt te woorden. Ik zou bijna geïntimideerd raken ware het niet dat hij nu mijn prooi is. Het is beter dat ik hem even in zijn sop laat gaarkoken, zeker nu hij mijn keel en zo de zuurstof afsnoert. Toch laat ik hem niet merken dat ik lucht nodig heb.
Een licht getril komt tegen mijn handen aan, terwijl hij een dierlijk gegrom laat horen. Ik doe even vermakelijk mijn ogen dicht als ik dit hoor en voel, alsof het een soort muziek is. “Dat nooit. Ik zou nooit wat voor zo’n kolerewijf kunnen voelen.” Siste hij mij kwaad toe. Zijn ogen spuwen vuur als hij mij aankijkt en ik beantwoord zijn blik kil. “De volgende keer dat ik haar zei, vermoord ik haar. Maar jij bent eerst aan de beurt.” Zegt hij doodserieus. Hij laat mijn keel met één hand los en heft die daarna om bliksemsnel uit te halen naar mijn kaak met zijn gebalde vuist. Ik gromde dit keer dierlijk, dat was al de tweede fucking keer vandaag, verdomme!
Dit keer laaide er dan ook een withete woede in mijn ogen op en mijn grip werd gelijk hierbij een stuk sterker op zijn keel, waarna ik hem ruw en hardhandig op het bed omdraaide, zodat ik nu boven hem hing. Mijn mond was een dunne streep geworden, terwijl ik zijn lichaam in controle hield met mijn benen en onderlichaam. Hierna liet ik mijn mond ruw naar zijn kaak, waar deze overheen bewoog tot aan zijn oor. “Jij bent de eerste aan de beurt voor iets anders.” Meldde ik hem toen in een hese, ruwe fluisterstem. Het was ook duidelijk te horen dat ik nijdig was nu. Nog steeds zaten mijn handen om zijn keel.

Luca Jones

“Waarover? Over je pik die je nu al kwijt bent door de duivel haarzelf.” grijnst hij vermakelijk, een kort lachje vervolgt. Het lijkt net alsof dit hem allemaal niets doet, waardoor mijn grip op zijn keel iets versterkt en ik kort grom. Als ik nu toegeef dat het niet het geval is, weet hij toch wel dat er iets mis is. “Het doet je wel veel hé.” grinnikt hij dan schor. “Wat heb ze je allemaal verdomme wijsgemaakt? Wacht…” Er komt een spottende blik in zijn ogen, waarna zijn handen om mijn keel gaan. Verdomme, ik had zijn armen vast moeten klemmen met mijn benen. “Begin je wat te voelen voor het meisje wie jij de duivel noemt? Ik heb je zeker niet zo gezien na enig ander meissie.” vervolgt hij donker, koud hartig.
Hierdoor word ik enkel nog kwader, wat te horen is aan het dierlijke gegrom dat diep uit mijn keel komt, hoewel hij die met zijn handen omklemt. "Dat nooit. Ik zou nooit wat voor zo'n kolerewijf kunnen voelen." sis ik hem kwaad toe. Mijn ogen spuwen vuur als ik hem aankijk. Niet te geloven dat Ruby mij nu zover krijgt dat ik dit alles doe. "De volgende keer dat ik haar zei, vermoord ik haar. Maar jij bent eerst aan de beurt." zeg ik doodserieus. Ik laat zijn keel met één hand los en hef die waarna ik bliksemsnel uithaal naar zijn kaak met mijn gebalde vuist.



___________________________________________
kaufen wow gold|diablo 3 gold

@candyzhu, waarom plaats je iemand anders z'n posts?

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Neiva schreef:
@candyzhu, waarom plaats je iemand anders z'n posts?

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

[Oké, drie uur. Dus iedereen kan gewoon weer met elkaar praten, dat lijkt me beter dan in een cel te rotten.]

Rhett Zane Colt.
Er komt een laag geluid uit haar keel, waardoor ik zeker weet dat ze pijn heeft vanwege het feit dat ik haar armen fijn knijp, maar ik let er helemaal niet op. Het komt doordat ze die dingen had gezegd, die dingen waar ze geen flikker over weet en die ze toch maar heeft uitgesproken alsof het niets is. Ze had beter moeten weten, slimmer moeten zijn dan dit. Vlak hierna stond ik al op om de sigaretten naar haar toe te gooien en te zeggen dat ze op moest donderen. Ik kijk voor een klein moment toe hoe ze overeind probeert te krabbelen, maar haar gezicht vertrekt en trekt wit weg. Het lijkt wel alsof ze daadwerkelijk pijn heeft van dit alles en het zo verkrampt is dat ze er even aan moet wennen. Had ze het maar niet moeten doen, mij uitdagen, ze kon het verwachten… en anders was dit haar verdiende loon.
Ze rolt zich zo half om zodat ze normaal op de bank komt te zitten en ondertussen kijk ik nog met sterk op elkaar geklemde kaken toe. Ik duw ze zo strak op elkaar dat het pijn begint te doen. “En als ik door jou mijn baan verlies, ben jíj nog lang niet van me af.” Sist ze dreigend terug, wat me allang niets meer doet. Haar opmerkingen hebben daarvoor gezorgd. Haar hand steekt ze uit naar het pakje, waardoor ik daar even naar kijk en opmerk dat haar vingers een vreemde kleur hebben. Haar polsen zijn felrood doordat ik het zo sterk en ruw heb vast gehouden. Kwaad sla ik mijn armen over elkaar en wacht totdat ze eindelijk opgedonderd is. Het gaat me allemaal niet snel genoeg, want ze pakt nu pas het pakje vast, vist het vest van de grond die voor haar ligt en komt overeind. Ik wil haar er bijna uitgooien, maar houd me nog even in. Hoewel ze staat te trillen op haar benen en het pakje dat trilt in haar hand, wil ik haar nu niet helpen, wat ik anders vast wel zou doen.
Nee, nu niet, ze heeft een slecht deel in mij wakker gemaakt. Een deel dat als de doos van Pandora is, met allerlei verboden en verborgen gevoelens/ emoties die daar hadden moeten zijn gebleven. Nathalie werpt mij één van haar meest dodelijke blikken allertijden toe en zonder de moeite te doen haar vest aan te trekken, stormt ze zowat langs mij de ruimte uit. Vaag hoor ik nog hoe ze “Vieze, gore klootzak.” Murmelt, maar het komt helemaal niet tot me door, want met nog veel meer kracht dan ik Nathalie had vastgepakt, gooi ik de tafel om die in het midden van de kamer staat. Alle spulletjes vallen eraf en een klein vaasje die in de hoek staat, knalt erdoor kapot. Ik ben nu gewoonweg zo ongelooflijk kwaad op haar en dat hele gedoe wat ze over mijn ouders zei. Ook al waren het een paar woorden. Pas nadat ik een tijdje doelloos naar de rotzooi in het midden van de kamer kijk, draai ik me om en merk dat de deur niet eens in het slot is gevallen.
Nog altijd boos op haar vloek ik scheldwoorden onder mijn hese adem en merk hoe mijn vuisten gebald zijn, mijn lippen tot een witte streep getrokken. Ik doe niet eens de moeite alles op te ruimen wat ik had aan gericht en mijn koffie zal ook wel koud zijn geworden. De deur sla ik met een onmenselijke kracht dicht, wat vast nog ergens verderop te horen zal zijn en begeef me daarna naar de cellen om iedereen eruit te laten. Iedereen mag naar buiten en op een gegeven moment bevind ik mezelf ook buiten, om op de gevangenen te letten. Ik steek een sigaret op en neem een aantal hijsjes achter elkaar. Het mag dan wel zeker ongeveer een anderhalf uur geleden zijn geweest, vandaag moet ik Nathalie echt niet bij mij in de buurt hebben of zelfs te zien.

†