[RPG] Alcatraz - Ten. - Speeltopics

[ bericht aangepast op 3 feb 2013 - 19:44 ]

Oromis schreef:
(...)
Kijk naar de signature, dan weet je waarom.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Neiva schreef:
(...)

Eh, ik weet alsnog niet waarom xd

†

Hidan schreef:
(...)
Hij bedoelt waarschijnlijk die gamesites of whatever die erin staan.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Nathalie Leyla Alix

De tijd lijkt snel te verstrijken, heel erg snel, terwijl ik sigaret na sigaret rook. Als het pakje op is, besef ik plotseling hoelaat het is, dat de gevangenen naar buiten mogen. Ik negeer dit gewoon en loop terug naar binnen door het gebouw heen, waar Rhett de gevangenen naar buiten aan het laten is. Als in een soort trance loop ik gewoon door, naar de andere uitgang om daar naar ons eigen complex te lopen en een nieuw pakje uit mijn rommelige kamer te vissen. Het liefst zou ik hier gewoon blijven, onder de dekens gaan liggen en snotteren, maar dan erken ik mijn nederlaag en dat wil ik niet. Ik moet Rhett laten zien dat ik sterk ben en wel iets aan kan.
Dus loop ik de hele weg weer terug, naar de kant waar alle gevangenen buiten zijn. Iedereen is er ondertussen en ik zucht even, waarna ik dicht bij de deur blijf staan en tegen de muur aan leun. De harde trek om mijn mond is alleen nog maar harder geworden en mijn ogen staan doods en hol. Ik hou de gevangenen alsnog in de gaten, vanuit mijn ooghoeken en probeer ondertussen zorgvuldig mijn vest over mijn polsen te houden, zodat er niets zichtbaar word. Rhett negeer ik totaal, ik heb er niet eens een idee van waar hij zich op het moment bevind. Misschien laat ik daarom wel niet mijn ogen zoveel over de buitenplaats glijden.
Abrupt steek ik nog een sigaret aan, nadat ik de folie van het nieuwe pakje gewikkeld heb en dat in mijn vestzak gestopt heb. Waarom heb ik deze baan in godsnaam nog en laat ik Rhett mij niet gewoon ontslaan? Wat kan mij de schande schelen, wat doe ik hier? Ik kan het met geen van de cipiers echt vinden en aan de meeste gevangenen heb ik al helemaal een hekel. Het liefst slaap ik door mijn diensten heen en ik ben echt altijd chagrijnig. Ik vraag me alleen af of ik het hier buiten zoveel beter zou doen. Ik doe dit werk nu al een aantal jaar en vraag me af hoe ik me met dit gedrag buiten de tralies zou redden. Ik voel me net een gevangene die niet beter weet, die niet anders kan.
Dat is waarschijnlijk de enige reden waarom ik hier blijf en omdat ik die klootzakken hier gewoon kan aanpakken. Ik haat ze met heel mijn hart en Rhett is daar op het moment bij gekomen. Ik wist wel dat hij seksistisch was en ik heb al zoveel vaker ruzie gehad met hem maar dit was gewoon de druppel. Tye kon ik makkelijk afweren vandaag, maar dit keer was ik de aanvaller en dan voor zoiets stoms. Ik had het mezelf beloofd, nee gezworen, dat ik mannen niet meer de baas over me zou laten spelen, dat ze me niet meer zouden hebben, maar volgens mij kan ik me niet aan mijn eigen regels houden.

Your make-up is terrible

Ruby Maeve Valentina – Morbid.
Abrupt had ik gerommel gehoord vanachter onze celdeur, waardoor ik me langzaam losmaakte uit Ruya’s greep en ging overeind zitten. Rhett kwam tevoorschijn en ik wachtte totdat hij ons naar buiten zou brengen, wat hij ook deed. Ik had Ruya gedwongen om die kleding welke ik haar had gegeven aan te laten, waardoor ze nu buiten stond samen met mij in het shirtje en korte broekje met de riem. Ik had haar maar geen hakken of iets gegeven, ze had gewone platte schoenen, aangezien ze me leek te stuntelen als ze ook maar naar hoge hakken zou kijken. Nee, dat deed ik haar niet aan. “Ruya, weet je nog wat ik je had gezegd?” Ik pakte haar bij haar schouders vast en keek haar nogal doordringend aan.
“Let op de omgeving, maar laat je er niet door beïnvloeden. Ik ben bij je, meid.” Sprak ik haar toen toe en kneep vervolgens even in haar schouders, om haar te bemoedigen of wat ze dan ook op het moment nodig had. “O,” fluisterde ik er nog snel achteraan en kwam iets dichterbij haar. Dit keer keek ik niet enkel doordringend, maar ook lichtelijk wakend. “Geen oogcontact maken met types zoals Tye en Luca. Weet je… maak helemaal geen oogcontact met iemand, straks zien ze dat als een uitnodiging om naar je toe te komen, maar zorg er wel voor dat je niet naar de grond kijkt.” Om te kijken of ze geluisterd had en het binnen gekomen was, peilde ik even haar reactie, maar liet haar toen los en zuchtte even.

Tye Shade Steele.
Het moment dat de celdeur open ging, begaf ik me als eerste naar buiten. Rhett was niet in een erg blije bui, merkte ik, aangezien zijn voorhoofd vol fronzen stond. Dit zou het punt zijn waarop ik hem iets zou pesten, maar ik deed het toch maar niet en keek toe hoe hij Luca en mij naar buiten bracht. Wanneer wij beide tegen hem ingingen, zou hij ons niet tegen kunnen houden, of in elk geval eentje, maar zeker niet beide. Had Luca een paar jaar terug niet Quinto in elkaar geslagen? Het watje, aangezien Luca best gemakkelijk te handelen was. Ik zou het wel vaker kunnen doen, die dode cel waarin ik rotte hoefde dan niet zo dood meer te zijn. Luca die mij gezelschap houd, dat kan nog heel veel plezier opleveren.
Met een bedachtzame grijns liep ik naar buiten, waarna Rhett onze boeien losmaakte en ergens bij een hoekje ging roken, waar hij ons allemaal in de gaten houden. Aan de andere kant stond Nathalie en ergens anders nog een paar cipiers. Ik zag het niet direct, maar wanneer ik mijn blik even buiten liet ronddwalen, kwam deze uiteindelijk bij Ruya terecht. Ah! Zal ik haar misschien wat bang maken? Het wond me bijna op hoe zij zo als een bang lammetje deed eerder. Ik vroeg me dan ook af of ik haar nu iets op moest fokken, maar Ruby stond bij haar zag ik… dat zou misschien een probleem kunnen worden. Toch zocht ik Ruya’s blik op en knipoogde met een grote, vieze grijns op mijn gezicht geplakt. Nog voor een moment bleef ik naar haar kijken voordat ik me naar een ander hoekje begaf, bij een groep gevangenen waar ik vaak te vinden was.

Rhett Zane Colt.
Een aantal sigaretten later stond ik nog precies op dezelfde plek, een peuk te roken die halverwege was. Nathalie zal dat ook vast gedaan hebben op het moment dat zij naar buiten stormde, ik kan niet zeggen dat ik het haar kwalijk neem, maar de neiging om haar nog hardhandiger aan te pakken zat er wel. Dit kwam echter doordat ik haar net weer had gezien, voor een enkele minuut, maar toch genoeg voor mij om de laaiende woede op te stoken die zich in me huisde. Het was haar recht niet zich met mij op dat vlak te bemoeien, het werd veel te persoonlijk toen.
Mijn blik laat ik over alle gevangenen dwalen om zo te controleren of ze niets uitspoken, maar volgens mij gaat alles wel prima. Ten minste, dat denk ik, aangezien ik het niet helemaal kan weten met mijn tobbende gedachten nu. Als ze het niet naar boven had gebracht, zou ik waarschijnlijk nog perfect in staat zijn geweest te werken, maar alleen de gedachte aan haar laat me tanden knarsen. Boos neem ik een grote hijs van de sigaret, gooi deze vervolgens weg en steek mijn handen in mijn broekzakken van de donkere jeans die ik aan heb.
Nathalie zie ik aan de andere kant van de buitenplaats staan en gelukkig ook voor haar, anders was er zeker nog iets geknapt. Ik weet dan ook zeker dat zij hetzelfde bij mij zou doen. Hoewel we dan niet altijd zo goed met elkaar vinden en zo de nodige discussies hadden, was dit meer een gevecht. Al wist ik niet precies of ik verbaasd moet zijn dat dit nu gebeurd is, het zou er toch een keer van gekomen zijn? We hebben gewoon twee heel verschillende karakters en standpunten, die botsen nogal. Ik bijt een velletje van mijn lip eraf terwijl ik nadenk, waardoor het gaat bloeden en ik een ijzersmaak van het bloed in mijn mond proef. Een enkele keer lik ik er met mijn tong overheen en laat opnieuw mijn blik over iedereen glijden, dit keer niet bij Nathalie stoppende.

†

Ruya Aichi

Ik word wakker omdat Ruby zich losmaakt uit mijn greep en overeind komt zitten. Ik open slaperig mijn ogen en wrijf er even in, het duurt nog even voordat ik besef waar ik ben en wat er aan de hand is. Ik voel me wel iets meer uitgerust, maar alsnog doodmoe en angstig vanwege de situatie. Er komt een bekende cipier aan, Rhett als ik het goed heb en hij brengt ons naar buiten. Shit, dit is nou het ergste gedeelte van de dag, geloof ik, met z'n alle naar buiten. "Ruya, weet je nog wat ik je had gezegd?" Ruby pakt me bij mijn schouders vast en kijkt me nogal doordringend aan, waardoor ik opschrik uit mijn bange gedachten en haar met grote, onschuldige maar angstige ogen aan kijk.
"Let op de omgeving, maar laat je er niet door beïnvloeden. Ik ben bij je, meid." spreekt ze me dan toe en ik ben erg blij dat ik bij haar in de cel zit, al komt ze vaak nogal intimiderend over. Ze kijkt vervolgens in mijn schouders om me even te bemoedigen en het werkt. Ik haal even diep adem, maar de angst blijft, al vind ik het iets minder erg. "O," fluistert ize er nog snel achteraan en komt iets dichterbij me. Dit keer kijkt ze niet enkel doordringend, maar ook lichtelijk wakend. "Geen oogcontact maken met types zoals Tye en Luca. Weet je… maak helemaal geen oogcontact met iemand, straks zien ze dat als een uitnodiging om naar je toe te komen, maar zorg er wel voor dat je niet naar de grond kijkt."
Ik knik naar haar om te zeggen dat ik het heb begrepen en ik hoor haar zuchten en ze laat me dan los. "Dank je, Morbid." fluister ik ernstig. Nu ze me los heeft gelaten, voel ik me net een klein kind dat is losgelaten tussen een groeps pedo's, maar ik weet dat ze niet zomaar van mijn zijde zal wijken en ik ook niet van die van haar, waardoor ik dichtbij haar blijf en haar zonodig overal achtervolg. Dit gevoel word nog eens versterkt door de kleding die ik draag. Ik voel me net een zielige puppy die niet voor zichzelf kan zorgen en ergens zit daar een kern van waarheid in. Ik vraag me tegelijk af of Ruby het niet erg vind dat ik haar nu overal achtervolg en dat ze zo op me moet letten
Het ergste gebeurt nog wel als ik zo hard probeer om niet naar de grond te kijken, niemands blik op probeer te vangen en tegelijk niet vewonderd en angstig over probeer te komen. Natuurlijk vang ik wel Tye's blik op en kan ik me niet eens aan de goede raad van Ruby houden. Hij knipoot met een grote, vieze grijns op zijn gezicht geplakt en ik voel me als versteent. Ik krijg mijn blik niet eens los van hem. Hij blijft voor een moment naar me kijken, wat voor mij net als een eeuwigheid voelt, voor hij zich afwend en naar een groep anderen loopt. De angstige rillingen lopen plots over mijn rug heen en ik bijt hard op mijn lip. Misschien kan ik dan toch beter naar de grond kijken, dat lijkt me veiliger... Hierdoor gaat mijn blik daar automatisch heen.

Your make-up is terrible

Ruby Maeve Valentina ‘Morbid’.
Toen ik haar vastpakte bij haar schouders, schrok ze iets en keek me met grote, onschuldige maar angstige ogen aan. Hierdoor had ik door gekregen dat ze erbij was, dus ging ik verder met mijn verhaal. Kort probeer ik haar te bemoedigen, al heb ik geen idee ervan of het wel überhaupt werkt. Ruya haalt even diep adem, terwijl ik haar aan bleef kijken en vervolgens verder ga met mijn waarschuwing. Ze zegt niets, maar knikt wel even om zo duidelijk te maken dat ze het begrepen heeft. Dan laat ik haar los.
“Dank je, Morbid.” Fluistert ze ernstig, waardoor ik me al af ga vragen of ze dit gaat redden. Iedere gevangene is nu namelijk buiten verzameld en ik ben dan ook wel lichtelijk waakzaam voor haar geworden, aangezien ik weet dat mijn speech niet helemaal geholpen heeft. Door het waakzame gedeelte in mij, vang ik even Tye’s blik op of in elk geval zag ik hem naar Ruya kijken, waardoor ik direct een afstandelijk en koud gestalte krijg. Gelukkig loopt hij hierna weg, maar die vieze grijns vertrouwde ik niet. God, dit gaat nog een heel gedoe worden, dat weet ik wel.
Ruya keek de gehele tijd niet weg, het laat me afvragen tot in hoeverre ze nog erin opleeft: die vreselijke flashback dat Tye haar verkracht heeft. Ik zal hem nog een wat voor haar aan doen. Hard bijt ze op haar lip en toch glijd haar blik terug naar de grond, door die klootzak natuurlijk. Ik laat dit echter niet toe en dat maak ik duidelijk ook, door haar schouders vast te pakken en vervolgens haar kin stevig vast te pakken om deze omhoog te doen. Zo moet ze mij wel aankijken, een harde blik die ik nu in mijn licht gekleurde ogen heb.
“Wat zei ik je nou? Laat het me niet nog een keer herhalen Ruya! Laat je – je zomaar over je heen lopen?” Ik verwacht niet eens een antwoord en ga gewoon verder. “Wij gaan eens ff gezellig met hem praten, of wil je dat ik hem in elkaar ga slaan voor je?” Ik heb misschien nu wel grote praatjes, maar als ik Luca zie flip ik hem waarschijnlijk ook, aangezien hij me uiteindelijk toch had mee gekregen. Ik wist dan ook niet eens zeker of ik Tye aan kon, maar proberen zou ik het zeker voor Ruya.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Ik zal even iets proberen te verzinnen voor mijn personages.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Ruya Aichi

Ik blijf hangen met mijn gedachten als mijn blik naar de grond gaat. Die zie ik niet echt, maar wel de gebeurtenissen van eerder deze dag. Eerder had ik er nog niet zoveel last van, maar nu wel. Ik denk dat de schok nu weg is en het besef pas echt toeslaat. Het liefst wil ik mijn armen om mij heen slaan en ergens in een hoekje kruipen om alles te vergeten. Als ik iets overnieuw mocht doen, dan zou ik nooit een computer hebben gekocht. Hoewel ik dat pokkeding nu al mis, begonnen daar alle problemen mee. Ik vind het nog steeds oneerlijk dat ik als enige zit, terwijl degene met wie ik het deed allemaal een taakstraf kregen.
Ik schrik op uit al deze gedachten als Ruby mijn schouders vast pakt en vervolgens mijn kin stevig vast pakt om deze omhoog te doen. Hierdoor moet ik haar wel aankijken en zie ik de harde blik in haar lichte ogen. Ik krijg gelijk een enorm schuldgevoel over me heen omdat ik niet doe wat ze zegt terwijl ze wel het beste met mij voor heeft en me alleen probeert te helpen.
"Wat zei ik je nou? Laat het me niet nog een keer herhalen Ruya! Laat je – je zomaar over je heen lopen Wij gaan eens ff gezellig met hem praten, of wil je dat ik hem in elkaar ga slaan voor je?" Mijn ogen worden groot en ik schud gelijk met mijn hoofd. "Nee!" piep ik iets te hard. Ik kijk gelijk bedeesd om me heen om te kijken of ik geen aandacht trek, maar blijkbaar klinkt het harder in mijn ogen dan het in werkelijkheid is. "Nee, laat hem gewoon met rust." smeek ik Ruby. Ik wil niet geconfronteerd met hem worden of dat zij straks iets oploopt erdoor. "Ik zal beter opletten, echt waar." ga ik zacht smekend verder en bijt opnieuw op mijn lip, dit keer zachter

Your make-up is terrible

Ruby Maeve Valentina ‘Morbid’.
Wanneer ik haar kin stevig had vast gepakt en omhoog gedaan, zodat ze me wel aan moest kijken, dacht ik even iets van schuldgevoel in haar blik te zien. Ik zeg haar op een boze, oude Ruby toon dat ik anders even met hem ga praten of dat ik hem moest slaan voor haar, maar haar ogen worden vlak erna groot en ze schud direct met haar hoofd.
“Nee!” piept ze nog best hard, waarna ze gelijk bedeesd om zich heen kijkt of er geen andere mensen kijken, waardoor ik diep zucht en mijn ogen dicht doe. “Nee, laat hem gewoon met rust.” Smeekt ze mij. “Ik zal beter opletten, echt waar.” Gaat ze zacht smekend verder en ze bijt opnieuw op haar lip, al lijkt het deze keer wel zachter.
“Ruya, je bent bang voor hem.” Fluister ik, zachtjes zodat de anderen het niet horen, want er kijken toch enkele gevangenen naar ons, welke ik een dodelijke blik toestuur. “We gaan gewoon naar hem toe en laten hem zien dat hij niet met je moet dollen!” zeg ik haar ietwat dwingen en pak haar stevig bij haar pols beet, waarmee ik haar al hard aan meetrek, omdat ik anders zeker weet dat ze zich los gaat trekken. Mijn blik valt op Luca, maar die loop ik vlak voorbij en ik probeer de ijzige rillingen die over mijn ruggengraat gaat te negeren, wat maar een heel klein beetje lukt.
Eenmaal bij Tye aan gekomen, duw ik een paar mannelijke gevangenen opzij waarmee hij een soort gang bang heeft opgericht. Het zou me niets verbazen alsof hij zou doen dat hij de leider van dit zooitje ongeregeld is. “Doei,” grom ik tegen enkelen die ik voorbij duw. Ze willen wat terugzeggen, maar ik merk hoe Tye ons al ziet en een gebaar maakt dat ze niets terug moeten doen – nog niets tenminste. Er staat een vieze grijns op zijn lippen die Luca ook zovaak heeft en welke ik eraf wil slaan, ik houd me echter nog voor Ruya in. Haar hand heb ik stevig vast en ik heb haar voor de veiligheid iets tegen me aangedrukt. “Laat haar met rust, hoor je? Ruya moet je niet en anders krijg je met mij te maken.” Er kwam alleen een sadistisch, humorloos lachje over zijn lippen heen.
“Ah ja, Ruby toch? Ik heb dingen over je gehoord.” Ik rolde mijn ogen. “Vast.” Tye kreeg een vies grijnsje op zijn lippen terwijl hij zich naar Ruya wendde. “Kan zij het ook zelf zeggen dat ik haar met rust moet laten? Zeg het maar Ruya.” Expres tuitte hij zijn lippen nog iets als in een kusje dat hij haar gaf, volstrekt vanwege het vermaak dat hij erin zag.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Ruya Aichi

"Ruya, je bent bang voor hem." fluistert ze en ze stuurt enkele dodelijke blikken om zich heen, blijkbaar naar gevangenen die wél kijken. Ze heeft gelijk, ik ben doodsbang voor die gast. "We gaan gewoon naar hem toe en laten hem zien dat hij niet met je moet dollen!" zegt ze ietwat dwingend en pakt me stevig bij mijn pols beet, terwijl ik wanhopig met mijn hoofd begin te schudden dat ik dat helemaal niet wil, waarmee ze me al hard aan meetrek. Ik probeer me los te trekken, maar het helpt niets. Het tegenstribbelen geef ik op als mijn blik op die ander valt, Luca. Hij was er ook bij, maar ik ben allang blij dat hij niet mee deed.
Eenmaal bij Tye aan gekomen, duwt ze een paar mannelijke gevangenen opzij en ik vind het knap van haar dat ze zoiets durft. Als ik hier nog lang zit wil ik net als haar worden, dat weet ik wel. "Doei." gromt ze tegen enkelen die ze voorbij duwt. Tye zijn blik valt op ons en hij maakt een gebaar naar de rest, waardoor ik me afvraag of hij misschien de 'baas' is over hen. Het zal me niets verbazen. Er staat een vieze grijns op zijn lippen waarvan ik de rillingen krijgen weg kijk van zijn gezicht. Mijn hand heeft ze stevig vast, hoewel ik het tegensputteren al op gegeven heb, en ze heeft me iets tegen zich aan gedrukt. aangedrukt. "Laat haar met rust, hoor je? Ruya moet je niet en anders krijg je met mij te maken." zegt Ruby tegen hem. Er komt alleen een sadistisch, humorloos lachje over zijn lippen heen die me opnieuw laat rillen.
"Ah ja, Ruby toch? Ik heb dingen over je gehoord." begint hij. "Vast." antwoord Ruby en ik kijk tussen mijn wimpers door naar Tye, maar verstijf gelijk weer door dat vies grijnsje op zijn lippen terwijl hij zich naar mij wend. "Kan zij het ook zelf zeggen dat ik haar met rust moet laten? Zeg het maar Ruya." Expres tuit hij zijn lippen nog iets als in een kusje dat hij me geeft. Ik moet echt mijn best doen om niet te hard te trillen, al heb ik het gevoel dat mijn benen me niet meer kunnen dragen. Ik blijf hem in stilte aanstaren, tot ik mijn ogen hulpzoekend naar Ruby laat schieten. Waarom doet ze me dit ook alweer aan? Ik zie hier helemaal niets goeds in.
Ik voel me net een klein kind dat terecht gewezen word, of zoiets. Ik voel me in ieder geval klein en onderdanig. Mijn ogen schieten terug naar Tye, terwijl ik woorden bij elkaar probeer te raken. Het is nu of nooit, zet Ruby nou maar niet voor schut, Ruya. "E-echt." murmel ik, omdat ik niets beters weet te verzinnen met mijn verlamde hersenen en mijn stem is doordrenkt van angst en zenuwen. Ik kan wel door de grond zakken, iedereen die dit nu gehoord heeft, vast iedereen, zal weten wat er is gebeurd en hoe bang ik eigenlijk ben voor Tye. Iedereen weet wel dat ik een oppasser nodig heb.

Your make-up is terrible

Ruby Maeve Valentina ‘Morbid’.
Wanhopig had ze met haar hoofd geschud dat ze niet mee wilde, wat ik al verwacht had en waardoor ik dus ook hard aan haar pols trok om haar mee te krijgen. Wanneer ze echter abrupt stopt met tegenstribbelen, kijk ik even naar haar om, om vervolgens enkele mannen opzij te duwen. Ik merk op hoe ze wel wegkijkt van zijn gezicht, wat ik ook deels kan begrijpen – het is nu niet echt een aanblik welke je graag naar wil kijken.
Zacht voel ik haar in mijn armen trillen, aangezien ik ondertussen mijn andere arm ook om haar heen gegooid heb. Als iemand haar ook maar met één vinger aanraakt, fil ik diegene levend. Ondertussen zegt Ruya helemaal niets en praat ik gewoon door over hoe hij haar met rust moet laten. Hij lijkt me eigenlijk niet echt te geloven, aangezien die vieze grijns op zijn gezicht enkel groter word. Hulpzoekend schieten haar ogen abrupt naar mij, waardoor ik een bepaalde blik terugstuurt welke ik hoop dat ze kan ontcijferen, ondanks de weinige tijd dat we met elkaar hadden door gebracht. Het was een blik die zei dat ik er voor haar was, haar hier niet zomaar achter zou laten, dat ze geen zorgen hoeft te hebben zolang ik erbij was. Haar ogen schieten terug naar Tye, want hij had gezegd dat ze het zelf moest melden. “E-echt.” Murmelt ze, en ik merk duidelijk hoe de zenuwen haar opvreten – iets wat Tye waarschijnlijk ook al merkte, helaas.
Hij stond namelijk op om recht voor ons, voor haar te gaan staan. Tye was duidelijk een stuk groter dan ons beiden, maar dat weerhield me nog steeds niet van het feit dat ik hem wat aandeed als hij haar wat aan ging doen. Voor een enkele seconde keek ik naar de andere mannen, welke ons nu omsingelt hadden doordat Tye hun een soort knikje had gegeven. Zo konden Nathalie of Rhett, of enige andere cipier, opmerken dat wij hier stonden of wat er aan de hand was – hopelijk zouden ze zich dan wel iets afvragen. “Nu alsof je het meent.” Er klonk een enigszins donkere toon in zijn zware, mannelijke stem.
Eenmaal hij dichterbij was gekomen, stak hij zijn hand uit richting Ruya’s gezicht, waarschijnlijk om haar over haar wang te strelen, maar ik sloeg deze weg en keek hem kwaad aan. “Raak haar niet aan.” Ik ging een beetje voor haar staan en hield haar nog dichtbij me, want ik had zo het idee dat ze zo in kon storten. Misschien was het dan toch geen goed idee… Zijn gezicht werd iets kwader, terwijl de grijns plaats maakte voor een witte streep. “Jij hoort je er niet mee te bemoeien, Ruby.” Godver, hij wist heus wel dat ik het niet leuk vond als iemand me zo noemde, waardoor mijn blik ook uiterste koud en kwaad werd. “Noem me niet zo!” siste ik. Hij lette er echter niet op en rolde met zijn ogen. Did he just rolled his eyes? “Ik heb echt genoeg van jou. Dit is iets tussen Ruya en mij. Waarom ga je niet even weg?” vroeg hij opeens uiterts lief, waarop ik niet eens kon antwoorden want een stevig uitziende man pakte me al vast waardoor ik Ruya los moest laten.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Ruya Aichi

Blijkbaar is het heel duidelijk hoe ik me op het moment voel, alsof ik een open boek ben voor Tye. Hij staat op om recht voor mij te gaan staan en ik moet omhoog kijken omdat hij zo groot is, iets wat ik eerder ook al op had gemerkt, al voel ik me dit keer nog kleiner. Ik merk amper op dat we omsingelt zijn door allerlei ander gespuis, waardoor we voor een groot deel aan het zicht onttrokken zijn. Ik knipper enkele angstig keren naar de gestalte die boven me uit torent en klamp me zowat vast aan Ruby, alsof ik één met haar probeer te worden. Eigenlijk wil ik gewoon verdwijnen.
"Nu alsof je het meent." De enigszins donkere toon in zijn zware, mannelijke stem zorgt ervoor dat de rillingen over mijn rug lopen en ik niet meer weet hoe ik moet praten of ademen. Mijn adem houd ik dan ook in. Als hij dichterbij gekomen is, steekt hij zijn hand naar mijn gezicht uit waardoor ik nog bleker word dan ik van mezelf al ben. Ik schrik lichtelijk als ik een pets hoor en besef dat Ruby zijn hand kwaad weg geslagen heeft. "Raak haar niet aan." Ze gaat nog een beetje meer voor mij staan en houd me nog steed dichtbij, waar ik dankbaar voor ben want ik sta echt te trillen op mijn dunne beentjes. Volgens mij zorgt die korte broek er alleen maar voor dat je dat beter kan zien.
Het gezicht van Tye word hier op iets kwader en zijn vuile grijns op zijn lippen maakt plaats voor een witte streep. "Jij hoort je er niet mee te bemoeien, Ruby." rich hij zich tot ha. "Noem me niet zo!" sist ze. Weet hij dat dan niet? Ik kan me nu wel voorstellen dat zij er kwaad uit ziet, al durf ik mijn hoofd niet eens te bewegen en op te kijken. Tye rolt enkel met zijn ogen erop. "Ik heb echt genoeg van jou. Dit is iets tussen Ruya en mij. Waarom ga je niet even weg?" vraagt hij opeens uiterst lief. Ik voel dat Ruby me los laat en ik kijk verwilderd om me heen om te zien dat een stevig uitziende man haar vast heeft gepakt zodat ze mij wel los moest laten. Dat is beter dan dat ze me in de steek gelaten heeft.
Het duizelt me en plots besef ik me dat ik nog adem moet halen, waardor ik naar adem hap net voordat alles om mij heen begint te draaien. "Laat Morbid met rust." piep ik vervolgens met een hoge stem richting Tye, bang dat ze haar straks iets aan doen. Ik durf niet zo goed voor mezelf op te komen, maar wel voor anderen omdat ik er niet tegen kan. Ik kom zelf op een lagere plaats. "I-ik..." Ik heb het gevoel dat ik me zo voor Tye's voeten werp als hij me commandeert, maar dat mag ik Ruby niet aandoen en dat kan ik al helemaal niet zeggen. Zonder Ruby heb ik wel het gevoel dat de wereld om mij heen aan het draaien is. "Alsjeblieft?" murmel ik smekend, ik wil gewoon dat dit allemaal ophoud, wat gelukkig ook snel zo is. Volgens mij is het me gelukt en ben ik werkelijk verdwenen, want plots is alles zwart.

Your make-up is terrible

Ruby Maeve Valentina ‘Morbid’.
Beide kijken we omhoog naar Tye die voor ons stond. Enkele keren knippert Ruya angstig naar hem en klampt zich zowat aan me vast. Godver, had ik het maar niet gedaan… maar het heeft nu geen zin om spijt te hebben van mijn keuze, ik moet het in daden laten zien. Een blekere kleur neemt plaats als huidskleur wanneer hij zijn hand uitsteekt, maar toen ik deze kwaad had weg geslagen, schrikt zij lichtelijk. Ze trilt zo erg dat ik haar nog beter vasthoudt omdat ik anders denk dat echt in gaat storten.
Verwilderd kijkt ze om zich heen toen ik opeens van haar weg werd getrokken door een stevig uitziende man. Ruya hapt naar adem terwijl ik hevig tegenstribbel en een paar rake schoppen tegen de man zijn schenen geef. Hij trekt wel een pijnlijk gezicht, maar verslapt zijn greep niet en gooit me gewoon over zijn schouder. De klootzak, alsof het zo gemakkelijk zou zijn met mij. “Laat Morbid met rust." piept ze vervolgens met een hoge stem richting Tye. “Ja, inderdaad klootzak! Doe wat ze zegt en laat me met rust.” Bitch ik richting Tye, die echter niet luistert, natuurlijk, en gewoon met weer een vaag gebaar mij mijn mond laat houden. De man doet zijn hand over mijn mond waardoor ik alleen nog vaag kan hummen richting Tye, scheldwoorden, en richting Ruya, bemoediging.
“I-ik…” Tye kijkt haar afwachtend, maar voornamelijk vermakelijk aan wanneer hij zijn armen sterk over elkaar heen slaat – weer die spieren die mensen zouden moeten intimideren. Trap er niet in Ruya, ik weet dat je het kunt! “Alsjeblieft?” murmelt ze smekend, waardoor ik even verslagen mijn ogen neersla. Dat had je dus niet moeten zeggen. Geen zwakte tonen bij de vijand Ruya, heb je dat dan niet van me geleerd? Tye stoot weer een humorloos, sadistisch lachje uit en kijkt haar barbaars aan. “Smeek je me nou haar met rust te laten?” spotte hij. “Ga maar op je knieën en zorg ervoor dat ik het geloof dat je het wil.” Vervolgt hij verder, net zo barbaars, waardoor ik nog harder begin tegen te stribbelen en mijn hoofd richting Ruya kantel. Hard bijt ik in de man zijn hand waardoor hij vloekend loslaat en ik mijn kans zie. “Ruya, niet doen! Geen zwakte, remember? Vergeet die eikel en –” Verder kwam ik niet want de hand werd alweer over mijn mond gedaan.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Ruya Aichi

Ik kan niet zien hoe Ruby vecht tegen degene die haar vast heeft gepakt, pas als ik piep dat hij haar met rust moet laten en zij iets bitcht naar Tye, kijk ik achter. "Ja, inderdaad klootzak! Doe wat ze zegt en laat me met rust." Ik zie dat ze over de schouder geslagen is en dat hij een hand voor haar mond slaat, wat er voor zorgt dat ik helemaal niet meer geloof dat dit ooit goed gaat komen. Ze humt allerlei dingen verder, maar ik word er verder niet wijs uit, hoe hard ik dit ook probeer. Concentreren kan ik me nu toch niet. Het is veel makkelijker om ruzies te maken over internet, dan weet ik tenminste wat ik moet zeggen en is de dreiging niet zo echt.
"Smeek je me nou haar met rust te laten?" hoor ik Tye spotten. Waarom hoor ik zijn stem nog als ik verdwenen ben? Dan besef ik me dat ik alleen maar mijn ogen stijf dicht geknepen houd. Als ik die voorzichtig open, zijn barbaarse blik. "Ga maar op je knieën en zorg ervoor dat ik het geloof dat je het wil." vervolgt hij, net zo barbaars. Ik twijfel hard, moet ik dit doen? Het is wel voor Ruby. "Ruya, niet doen! Geen zwakte, remember? Vergeet die eikel en –" hoor ik Ruby, maar verder komt ze niet omdat de hand weer voor haar mond gaat. De stevige man ziet eruit alsof hij pijn heeft, heeft Ruby hem pijn gedaan? Ik kijk vertwijfeld weg van haar naar Tye. Waarom heeft hij de macht hier?
Ik weet niet waarom, maar uiteindelijk zink ik dan toch neer op mijn knieën voor Tye neer waarbij ik mijn blote knieën open haal. Misschien ook voor een groot deel omdat ik van de spanning, de zenuwen en de angst niet meer op die stokjes kon blijven staan, maar ook voor een deel bewust. Ik leg mijn handen in elkaar en kijk op naar Tye. "Ik meen het, alsjeblieft." prevel ik zacht. Ik voel me naïef en stom, ik weet nu al dat Ruby me hierom zal haten, maar ik doe het nog steeds voor haar. "Laat haar alsjeblieft neerzetten en doe haar niets aan." prevel ik met een zachte, breekbare stem verder alsof ik aan het bidden ben. "Laat haar met rust en... en..." Ik weet niet meer wat ik moet zeggen. Ik sla mijn ogen neer en probeer niet te huilen, dat is wel het minste dat ik kan doen.
"Dan... dan doe ik alles wat je wilt." besluit ik stotterend in een verkeerde, hele verkeerde opwelling.

Your make-up is terrible