[RPG] Alcatraz - Ten. - Speeltopics

[ bericht aangepast op 3 feb 2013 - 19:44 ]

Ruby Maeve Valentina ‘Morbid’.
Haar ogen zijn stijf dicht geknepen, alsof ze zich buiten wil sluiten voor alles, iets wat Tye ook al had opgemerkt. Dit zou hij waarschijnlijk tegen haar gebruiken. Het is nog erger dan ik verwacht had. Dan opent ze deze voorzichtig, en ontmoet zijn barbaarse blik. Ik had nog zo gehoopt dat ze het niet hoefde te zien. Maar dan nog: misschien was het beter dat ze het ziet, dan kan ze harder worden.
Vertwijfeld kijkt ze weg van mij naar Tye. Uiteindelijk zinkt ze toch neer op haar knieën hoewel ik nog zo hard “nee” had geschud. Haar blote knieën gaan open, maar dat is het minste waar ik me nu zorgen over maak. Ziet ze het dan niet? Tye zal Ruya gebruiken totdat ze nog erger gebroken is dan ik. Ze is hier te zwak voor en voor even had ik ook gedacht dat ze het niet kon, maar ik laat haar niet alleen, waardoor ik me nog erger tegen ga stribbelen. Ze legt haar handen in elkaar en kijkt op naar Tye.
“Ik meen het, alsjeblieft.” Prevelt ze zachtjes. Verslagen schud ik mijn hoofd. Nee, nee, nee! Dit kan gewoonweg niet gebeuren. Godverdomme… “Laat haar alsjeblieft neerzetten doe haar niets aan.” Prevelt ze met een zachte, breekbare stem verder alsof ze aan het bidden is. “Laat haar met rust en… en…” Ze sloeg haar ogen neer. “Dan… dan doe ik alles wat je wilt.” Besluit ze stotterend en ik hoop toch echt dat ze een grapje maakt om vervolgens in lachen uit te barsten en zijn ass te kicken. Hoewel ik ook wel weet dat dit helaas niet het geval is.
Dit keer maak ik een hoog gepiep terwijl ik haar aan probeer te kijken met een blik die zeg ‘dat meen je niet? Gek!’ Tye smakt iets, likt over zijn tanden en grijnst sadistisch waarna hij weer een gebaar maakt. “Als je dat zo graag wil, Ruya.” Zijn stem klinkt geduldig, wat me al beangstigd, waarna hij weer een gebaar maakt en de man met mij in zijn armen weg begint te lopen. Ik bijt weer in zijn hand. “Klootzak! Godver… Als ik hieruit kom hé, dan zal ik je!” Tye rolde zijn ogen alsof hij wilde zeggen dat het allemaal maar praatjes waren. “Hij brengt je naar Luca, het komt allemaal wel goed. Zeg maar dat het een soort van goedmaak cadeautje voor hem is.” Grijnst hij. “Wat? Wat wil je daar nu mee zeggen, verdomme?” grauwde ik luid terwijl ik mijn nagels in de rug van de man zet die een grauwend geluid maakt en zijn hand om mijn keel sluit. “Niet doen Ruya!” weet ik nog zacht uit te brengen, hopend dat ze het heeft gehoord.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Nicole Joy Eastwood
'Dat zeg ik niet. Ze was een fantastisch mens, maar ik kan er niets aan doen dat ze door een zelf veroorzaakt ongeluk is overleden,' mompelt Drew geërgerd. Ik grinnik spottend. 'Dat zou ik ook doen als ik jou als zoon zou hebben,' grinnik ik.
We zijn al vlakbij de kantine als Drew me ineens vast pakt en mij tegen de muur aan drukt. 'Hoe zou jij je voelen als je als man in een gevangenis zit met lekkere wijven? Dan zou je hetzelfde doen,' mompelt hij nadat hij zijn mond dichtbij de mijne heeft gebracht. 
Ik kan zijn warme adem op mijn gezicht voelen. 'Dat jij nou één en al testosteron bent en je lust niet kan bedwingen betekent niet dat ik als man hetzelfde zou doen. Quinto verkracht toch ook geen meisjes of wel soms?' zeg ik. 
'En geef toe, je vond het fijn, aangezien het voor jou ook wel al een langere tijd terug was, maar de manier waarop was minder, hé?' Ik trek mijn wenkbrauwen op en trek mezelf los. 'Nee, ik vond het niet fijn,' antwoord ik kortaf waarna ik wegloop. Iets later word ik bij mijn arm gepakt door een andere cipier. 'Iedereen hoort allang in zijn of haar cel te zijn,' bromt hij. Ik rol onzichtbaar voor hem met mijn ogen en laat hem mij meeslepen. Ben ik tenminste van Drew af.
Als in de cel zit ga ik verveeld op een van de bedden liggen. Mijn celgenote is er niet.
Het duurt niet lang voordat mijn ogen dicht beginnen te vallen, wat waarschijnlijk komt doordat ik vannacht slecht geslapen had.

Een paar uur later word ik wakker van de bel (?) die aangeeft dat het tijd is om naar buitengaan. Ik rol van het bed af en strijk mijn kleren glad als ik overeind sta. Een paar seconden later gaat de deur van de cel op. Het is dezelfde cipier als eerder vandaag. 'Je wordt naar een andere cel verplaatst, dus pak je spullen en kom mee,' deelt hij me mee. Ik frons iets en vraag waarom ik naar een andere cel moet, maar daar wordt geen antwoord op gegeven. Ik zucht zacht en begin dan mijn spullen bij elkaar te rapen. Als ik alles heb loopt de cipier gelijk weg en snel loop ik achter hem aan. Iets later zijn we bij een andere cel, waarvan de deur al open is en waarvan de bewoners er van al weg zijn. Ik loop de cel in en leg mijn spullen op het enige lege bed dat er nog staat. Vervolgens draai ik me om omdat de cipier zegt dat ik naar buiten moet gaan. Ik knik en loop de cel uit. Als we weer naar binnen moeten ruim ik het wel op.
De cipier lijkt nogal ongeduldig dus ik haast me naar buiten, voordat hij me straks nog in de isoleercel gooit, alleen omdat ik te langzaam liep. Als ik buiten kom zie ik dat de meeste gevangen in wat groepjes bij elkaar staan, en dat sommige ruzie zitten te maken. Ik zucht zachtjes en ga op een van de bankjes zitten.

[ bericht aangepast op 16 dec 2012 - 0:24 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Ruya Aichi

Ik hoor hoe Ruby een hoog gepiep maakt, maar ik vang haar blik expres niet. Ik kan wel raden hoe ze nu naar me kijkt, hoe ongelovig. Gelukkig kan ik tenminste iemands blik ontwijken... Tye smakt iets, likt over zijn tanden en grijnst sadistisch waarna hij weer een gebaar maakt. "Als je dat zo graag wil, Ruya." Zijn stem klinkt geduldig, wat me beangstigd en totaal geen rust over mij heen brengt, waarna hij weer een gebaar maakt en de man met Ruby in zijn armen weg begint te lopen. Ik kijk paniekerig naar hen. "Klootzak! Godver… Als ik hieruit kom hé, dan zal ik je!" roept ze Tye na. Hij rolde zijn ogen alsof hij wilde zeggen dat het allemaal maar praatjes waren.
"Hij brengt je naar Luca, het komt allemaal wel goed. Zeg maar dat het een soort van goedmaak cadeautje voor hem is." grijnst hij. "Wat? Wat wil je daar nu mee zeggen, verdomme?" grauwt Ruby luid terwijl ze haar nagels in de rug van de man zet die een grauwend geluid maakt en zijn hand om haar keel sluit. "Niet doen Ruya!" Ik kan het nog maar amper verstaan en mijn ogen schieten paniekerig terug. "Nee!" piep ik angstig. "Niet naar Luca, nee! Haar neerzetten, nu meteen!" Mijn stem klinkt zo hoog dat het pijn doet aan mijn eigen oren. "Nee, alleen als ze haar neerzetten." Ik kijk smekend naar Tye, waarom doet hij dit nu, dit is niet waarvoor ik toegaf!
Als ik overeind probeer te krabbelen, merk ik dat mij geschaafde knieën flink pijn doen en een moment overheersen. Het bloed een klein beetje wat me misselijk maakt, ik heb nooit echt goed tegen bloed gekunt. Uiteindelijk kom ik wankelend overeind en wil ik iets doen, al weet ik niet wat. "Dat is niet eerlijk!" ga ik dan gewoon verder. Waarom kan ik het wel voor haar maar niet voor mij. Voor ik het weet haal ik uit met mijn been en schop ik hem hard tegen zijn scheen, waarna ik weg ren in de richting van Ruby en me aan de vent vast klem in een zielige poging om hem te laten stoppen. Ik ben ook echt een klein kind volgens mij.

Luca Jones

Ik ben blij als Rhett ons dan eindelijk naar buiten laat. Beter Rhett dan een ander. Ik hoop maar dat dit mijn gedachten een beetje weet te verzetten want ik baal, als is dat een understatement, enorm van deze dag. Tye is natuurlijk als eerst buiten en ik volg traag, omdat er nu van alles pijn doet bij mij. Gelukkig is er niets meer te zien van de rode striemen die het touw eerder vandaag achter had gelaten. Ik sjok naar buiten. zie Ruby langs komen terwijl ze dat jonge meisje mee sleept die Tye eerder vandaag gehad heeft. God, lekker die twee bij elkaar.
Uiteindelijk zie ik Nicole ook naar buiten komen en ze gaat op een bankje zitten. Ik besluit zwijgzaam naast haar te gaan zitten, misschien is dat wel net de soort persoon die ik nodig heb nu. Mijn rug doet pijn als ik debeweging maak en mijn gezicht vertrekt maar iets. Ik zeg geen gedag of iets anders, maar leg mijn handen op mijn knieën en blijf op een kleine afstand van haar afzitten. Als ik wat geroezelmoes hoor, zie ik dat Ruby weer stampij maakt bij Tye, waarschijnlijk door dat meisje.
Als ik rond kijk, zie ik dat Nathalie en Rhett helemaal uit elkaar staan en een beetje in hun eigen wereldje verkeren. Ik frons iets en kijk dan naar Nicole. "Gaat lekker hier." merk ik met een schorre stem op tegen haar. Ik wend mijn ogen bijna gelijk weer van haar af en staar zwijgzaam voor me uit, ook omdat ik niet weet wat ik moet zeggen. Normaal doe ik heel andere dingen als ik buiten ben, ben ik aanwezig en dominant, net als Tye.

Your make-up is terrible

Nicole Joy Eastwood
Ik zit net een paar minuten op het bankje als ik vanuit mijn ogenhoeken zie dat Luca op een kleine afstand van mij is gaan zitten. Zijn gezicht betrekt iets, alsof hij pijn heeft, en hij legt zijn handen op zijn knieën. Ik zeg net zoals hem niks en schuif een eindje op, net zover totdat ik niet meer verder kan omdat ik anders van het bankje af val.
'Gaat lekker hier,' zegt hij met een schorre stem, nadat hij even heeft rond gekeken. Ik kijk zijn kant pas op als hij weer voor zich uit staart. 'Wat wil je van me?' vraag ik op een botte, maar ook iets wat onzekere toon aan hem. 'Ben je soms van plan mij weer gaan te verkrachten?' vervolg ik iets wat spottend, maar nog steeds met de onzekere toon er door heen verworven.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Ruby Maeve Valentina ‘Morbid’.
Wanneer de man met mij in zijn armen weg begint te lopen, kijkt Ruya paniekerig naar Tye. Ik merk vaagjes hoe ze eerst naar mij kijkt maar dan weer terug naar Tye. De man zijn hand ging iets strakker om mijn keel, maar ik probeer zo goed mogelijk nog adem te halen, waarbij ik mijn nagels dieper in de huid van zijn arm zet.
“Nee!” piept Ruya angstig. “Niet naar Luca, nee! Haar neerzetten, nu meteen!” Haar stem klinkt zo hoog dat het lichtelijk pijn doet aan Tye zijn oren. “Nee, alleen als ze haar neerzetten.” Smekend kijkt ze naar Tye, die nog steeds een triomfantelijk grijnsje op zijn lippen heeft staan. Zijn armen zijn over elkaar gevouwen, maar hij zet nog een stap dichter naar haar toe, nu dat kan en Ruby weg is. Zo kijkt hij intimiderend op haar neer, terwijl hij zich wat breder maakt. Ruya probeert overeind te krabbelen, maar haar benen knikken nog iets, waarschijnlijk door de schaafplekken en het kleine beetje bloed bij haar knieën. Wankelend komt ze dan toch overeind en Tye haalt zijn hand op, om met dit vervolgens haar gezicht ruw vast te pakken. “Je bent in de gevangenis: je hoort degenen die erin zitten niet te geloven. Zeker niet diegene die je een nachtmerrie heeft bezorgd en dat zo nog een keer kan doen…” siste hij vlakbij haar gezicht, wel zacht zodat zij zowat de enige was die het kon horen.
“Dat is niet eerlijk!” gaat ze dan gewoon verder. En voordat Tye verder wat kon doen, en wat hij zeker niet aan zag komen, was dat zij met haar been uithaalde en hard tegen zijn scheen aan schopte. Ik zag het vaagjes gebeuren terwijl de man nog steeds verder liep en ik grinnikte zachtjes, wat lichtelijk mislukte door de hand die nog altijd om mijn keel was. Tye vloekte luid wanneer ze wegrende richting mij en zich aan de vent vast klemt, om hem zo te laten stoppen. Ik kijk haar dankbaar aan en hap duidelijk naar adem als de man mij opeens op de grond gooit. Ik hap naar adem alsof ik opnieuw tot leven was gewekt en de harde klap op de grond was ook niet uiterst prettig. Verschillende lichaamsdelen deden pijn en mijn arm schaafde iets over de grond toen ik me had geprobeerd op te vangen.
“Goedmaakcadeau van Tye.” Hij had een zware stem terwijl hij zich al had bedacht dat ik het dus mooi niet ging zeggen. Luid vloekend keek ik op en het eerste wat ik toen deed, was de man voor me een harde schop in zijn noten te geven. “Eikel.” Gromde ik en ik rolde mijn ogen. Toen stond ik op met een sprong en klopte mezelf af, waarna ik naar Luca keek en opmerkte dat Nicole naast hem zat. Vaag keek ik ze even aan, een half glimlachje op mijn lippen. “Mis ik iets?” Toen knipperde ik even met mijn ogen en liep naar Ruya, die ik zachtjes bij haar armen pakte. “Gaat het?”

Quiet the mind, and the soul will speak.

Ruya Aichi

Tye heef nog steeds een triomfantelijk grijnsje op zijn lippen heeft staan als ik hem smeek. Zijn armen zijn over elkaar gevouwen, maar hij zet nog een stap dichter naar me toe, nu dat kan en Ruby weg is. Zo kijkt hij intimiderend op me neer waardoor ik al snel weer op mijn benen sta te trillen, terwijl hij zich wat breder maakt. Tye haalt zijn hand op, om met die vervolgens mijn gezicht ruw vast te pakken. "Je bent in de gevangenis: je hoort degenen die erin zitten niet te geloven. Zeker niet diegene die je een nachtmerrie heeft bezorgd en dat zo nog een keer kan doen…" sist hij vlakbij mijn gezicht, wel zacht zodat ik zowat de enige was die het kan horen.
Zijn woorden verlammen me voor een moment, de beelden schieten terug mijn hoofd in. Ik knipper verdwaads met mijn ogen voor ik besef dat het om Ruby gaat nu, niet om mij. Hierdoor kom ik uit die verlammende staat en weet ik hem te schippen en weg te rennen, terwijl Tye luid vloelt. Ik klem me vast aan de vent en Ruby kijkt me dankbaar aan en hapt duidelijk naar adem als de man haar opeens op de grond gooit. Ze hapt naar adem alsof ze opnieuw tot leven is gewekt en de harde klap op de grond lijkt me ook niet uiterst prettig. Haar arm schaaft iets over de grond en ik houd mijn adem angstig in.
"Goedmaakcadeau van Tye." Hij heeft een zware stem. "Dat zal best." bromt Luca en hij klinkt chagrijnig, waardoor ik plotseling merk dat we voor Luca staan, waardoor ik mijn ogen gelijk onderdanig afwend en nog net zie hoe Ruby luid vloekend de man een schop in zijn noten geeft. "Eikel." gromt ze en ze rolt met haar ogen. Dan staat ze op met een sprong en klopt zichzelf af, waarna ze ook naar Luca kijkt. "Mis ik iets?" vraagt ze, maar ik snap het niet goed. Dan knippert ze even met haar ogen en loopt ze naar mij toe, om me zachtjes bij mijn armen te pakken. "Gaat het?" vraagt ze.
Ik knipper opnieuw verdwaasd om wat er net allemaal gebeurt is en knik dan uiteindelijk. "Ja, ik denk het wel." zucht ik dan trillerig en ik werp een blik op Luca, maar zie al snel dat hij ergens anders naar kijkt. Als ik zijn blik volg, lijkt het net alsof hij in het niets staart en niet naar ons, wat mij wel enigszins oplucht omdat ik me niet veilig voel in zin bijzijn. Ik voel nog steeds zijn handen die zich om mijn polsen klemmen als hij Tye helpt. Ik ril eens en druk mezelf onverwachts tegen Ruby aan. Nu stroomt de adrenaline weg en voel ik hoe mijn knieën prikken. "Gaat het met je arm?" vraag ik dan aan haar, omdat dat vast ook pijn moet doen.

Luca Jones

Nicole zegt net zoals ik niets en schuift een eindje op het bankje, totdat ze niet meer verder kan omdat ze er dan af valt. Ach, ze loopt nog niet weg, toch? Ik voel dat ze naar me kijkt als ik mijn blik voor me uit heb gericht. "Wat wil je van me?" vraag ze op een botte, maar ook iets wat onzekere toon aan me. "Ben je soms van plan mij weer gaan te verkrachten?" vervolgt ze iets wat spottend, maar nog steeds met de onzekere toon er door heen verworven. Ik stoot een korte, humorloze lach uit hier op. "Ja, natuurlijk. Hier buiten bij de cipiers." merk ik sarcastisch op. "Ik heb je al gehad, als je het nog niet door had. Ik doe je liever niet twee keer." Misschien doe ik dit wel, op een botte manier dan, om haar gerust te stellen dat ik het niet meer doe, waarschijnlijk.
In mijn ooghoeken zie ik de gestalte dichterbij komen, als ik op kijk, is het een vent die ik vaag kent en waar Tye mee omgaat. Als ik beter kijk, zie ik dat hij Ruby op zijn schouder draagt en dat het andere meisje, waarvan ik haar naam niet kan onthouden, zich om hem heen klemt. Hij werpt Ruby vlak voor mij neer op de grond, die naar adem hapt. "Goedmaakcadeau van Tye." meld hij, voordat Ruby hem in zijn ballen schopt. Er kan geen eens een lachje bij mij af. "Dat zal best." brom ik. Het andere meisje kijkt naar me en wend haar onderdanige blik snel af. Mooi, misschien doe ik haar nog wel eens om Tye te stagen. Ruby niet, dat heb ik er niet meer voor over.
Ik wend mijn blik weer af en staar naar een punt in de verte om niet te hoeven zien hoe Ruby zich over het meisje met de bloedende knieën ontfermt. Het komt te dichtbij, ik weet nog hoevaak ik dat gedaan heb over mijn zussen, die urenlang op hun knieën zaten en naar de muur moesten kijken, de hele nacht zonder in slaap te vallen nadat mijn vader ze had betast en mij had geslagen. Als mijn vader dan snurkend in slaap viel op de bank ging ik naar ze toe en hielp ik ze.

Your make-up is terrible

Nicole Joy Eastwood
Luca lacht kort en humorloos. 'Ja, natuurlijk. Hier buiten bij de cipiers,' zegt hij sarcastisch. 'Ik heb je al gehad, als je het nog niet door had. Ik doe je liever niet twee keer'. Ik bijt op mijn volle onderlip en kijk weer voor me uit. 'Dat heb ik liever ook niet,' mompel ik zacht.
Ik kijk op als ik zie dat iemand deze kant op komt. De man heeft Ruby op zijn schouders en een wat fragiel uitziend meisje rent er heen en klemt zich om de man heen. De man gooit Ruby voor Luca's neus op de grond. 'Goedmaakcadeau van Tye,' zegt hij, waarna Ruby omkijkt en de man in zijn ballen trapt. 'Dat zal best,' bromt Luca. 'Eikel,' gromt Ruby. Dan kijkt ze Luca en mij aan met een halve glimlach. 'Mis ik iets?' vraagt ze. Ik heb echter geen tijd om antwoord te geven omdat ze naar het fragiele meisje loopt.
Ik werp een blik op Luca en zie dat hij in de verte staart. Aarzelend schraap ik mijn keel. 'Waarom geeft Tye je een goedmaakcadeau?'

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Ruby Maeve Valentina, ‘Morbid’.
Wanneer de man heeft gezegd dat ik een goedmaakcadeautje voor Luca moet zijn, bromt Luca. “Dat zal best.” Hierdoor wil ik weten wat er tussen hen voor gevallen is, dat zal nog eens goed chantage materiaal zijn, bedacht ik me grijnzend, maar ik loop dan al richting Ruya. Ik vraag haar of het goed met haar gaat, maar ze knippert nogal verdwaasd, waarna ze uiteindelijk knikt. Mijn arm doet nog pijn van het geschaaf over de grond toen ik neer kwam, maar ik let er niet zo erg op als eerder. “Ja, ik denk het wel.” Zucht ze dan trillerig en werpt een blik achter me, waardoor ik even omkijk en merk dat ze het naar Luca doet. Hij lijkt me echter niet al te veel bij de realiteit, want in zijn ogen staat er een lege, nadenkende blik. Ondanks het feit dat hij altijd wel een lege blik in zijn ogen heeft, is dit toch anders, het lijkt alsof hij aan diep in gedachten is verzonken. Zijn houding is echter ook zo.
      Abrupt merk ik hoe Ruya zich onverwachts tegen mij aandrukt. Ze rilde, vast doordat haar knieën zo pijn deden, dat idee had ik tenminste. Mijn armen drapeer ik rond haar tere, dunne lichaampje en druk haar zachtjes tegen mij aan. De arm die geschaafd is, glijdt langs die van haar, waardoor ik kort een pijnlijk gezicht trek, maar deze snel weer in een masker trek. Ik had niet eens op gemerkt dat Nicole nog wat had gezegd. “Gaat het met je arm?” Ik slik even, maar knik dan, hoewel ik allang blij ben dat ze mijn gezicht niet kan zien, doordat deze op haar smalle schouder ligt. Mijn armen nog om haar tengere gestalte. “Ja, prima, maar dat is nu niet belangrijk.” Maakte ik haar streng duidelijk, waarna ik snel vervolgde. “Ik had je niet naar Tye moeten trekken…”
      Het was als een soort excuses bedoeld en hopelijk wist zij dat, aangezien de desbetreffende woorden niet uit wilde spreken. Abrupt was er weer een stem achter me te horen, een mannelijke die wij allemaal maar al te goed kende. “Great, one big, happy fucking family bij elkaar.” Er klonk een aangename, maar erg sarcastische toon in, waardoor ik niet precies wist hoe hij het nou bedoelde of zag. Langzaam maar zeker liet ik Ruya los en draaide me om. Ja hoor, daar stond hij met zijn armen weer strak over elkaar: Tye. De andere man was weg, waarschijnlijk had hij Tye gehaald. Ik merkte op hoe zijn blik even over Luca ging, maar vervolgens naar Ruya en mij dwaalde.

[ bericht aangepast op 18 dec 2012 - 22:14 ]

Quiet the mind, and the soul will speak.

Luca Jones

"Dat heb ik liever ook niet." mompelt ze zacht, waar ik zacht op zucht en licht met mijn hoofd schud. Alsof ik dat nog niet door had en alsof zij iets te willen heeft. Ik doe lekker waar ik zin in heb en dat is niet Nicole verkrachten, heel toevallig. Ze heeft gewoon geluk.
Als ik alweer in de verte aan het staren ben en aan het nadenken, schraapt Nicole aarzelend haar keel, waardoor ik uit mijn gedachten word gehaalt en haar chagrijnig aan kijk. "Waarom geeft Tye je een goedmaakcadeau?" Ik trek mijn wenkbrauw op, volgens mij is het alleen maar om met mij te spotten en niets goed te maken, daar vond hij het te leuk voor en hij doet het zo nog een keer. "Dat gaat jou helemaal niets aan, Nicole." snauw ik haar kattig toe.
Als ik de stem van Tye vlakbij hoor, is het voor mij ook meer dan genoeg. Ik moet niets meer van hen hebben, van Nicole niet, van Ruby niet en van Tye niet. Ik wil niet horen wat hij nu weer komt lullen tegen de meiden. Daarom sta ik moeizaam op van het bankje, geef ik Nicole een waarschuwende blik dat ze hier beter niet bij kan blijven en loop ik pal de andere kant op, iets dichter in de buurt van de cipiers zodat ik in ieder geval veilig ben. Ik weet ook wel dat weglopen ook niet het slimste is om te doen en dat ik het alsnog over me heen kan krijgen in de cel, maar ik heb nu rust nodig van hen.

Ruya Aichi

Ruby heeft haar armen om mijn lichaam gedrapeerd en ik voel me klein als ze me tegen zich aandrukt. Haar hoofd ligt op mijn schouder. "Ja, prima, maar dat is nu niet belangrijk." maakt ze me streng duidelijk als ik naar haar arm gevraagt heb, waarna ze snel vervolg. "Ik had je niet naar Tye moeten trekken…" Het klinkt als een soort excuus en ik schud wat met mijn hoofd, dat het niet erg is. Zij wist ook nog niet dat ik niet voor mezelf op kan komen buiten het internet, dat dat de enige plek is waar ik echt durf te spreken.
Abrupt is er weer een stem achter ons te horen, een mannelijke die wij allemaal maar al te goed kennen. De rilling schieten gelijk over mijn lichaam, terwijl ik mijn ogen stijf dicht knijp en mezelf meer tegen Ruby aandruk, hopend dat het vanzelf weg gaat als ik maar niet erken dat het er is, als een soort nachtmerrie of monster onder je bed. "Great, one big, happy fucking family bij elkaar." Er klinkt een aangename, maar erg sarcastische toon in. Ik doe mijn ogen angstig open als Ruby me los laat en naar hem kijkt. Dan zie ik hem ook, met zijn armen strak over elkaar: Tye. De andere man is weg, waarschijnlijk heeft hij Tye gehaald. Ik ril nogmaals als zijn blik over mij dwaalt.
Mijn ogen worden voor een moment naar Luca getrokken, die plotseling opstaat en ergens anders heen loopt. Ik kan me niet eens afvragen waarom omdat ik me zo angstig voel. Waarom komt hij nou terug? "K-kan je ons nou niet gewoon met rust laten." stotter ik hem zacht toe, mijn armen slap langs mijn lichaam. Als iemand op internet zo deed, had ik hem allang uitgescholden, gehackt of als dat niet lukte had ik mijn muis of toetsenbord ergens kwaad op kapot gegooit. Dan ben ik wel agressief, maar hier lijk ik alleen maar angstig te kunnen zijn.

Your make-up is terrible

Nicole Joy Eastwood
Als ik vraag waarom Tye hem een goedmaakcadeau geeft trekt hij zijn wenkbrauw op. 'Dat gaat jou helemaal niets aan, Nicole,' snauwt hij kattig waarop ik op mijn lip bijt en stilletjes voor me uitkijk.
'Great, one big, happy fucking family bij elkaar,' hoor ik Tye dan sarcastisch zeggen. Luca staat abrupt, maar moeizaam op, geeft mij een waarschuwende blik en loop dan de andere kant op, dichter in de buurt van de cipiers. Zijn waarschuwende blik zei genoeg, dat ik hier beter niet kan blijven zitten. Ik begin me af te vragen wat Luca tegen Tye heeft, vooral omdat ze hetzelfde soort type zijn, je zou eerder verwachten dat die juist wel met elkaar om kunnen gaan en elkaar waarschijnlijk zelfs zouden helpen. Er trekt een rilling over mijn rug bij de gedachte aan Luca, Tye en Drew samen.
Aarzelend kijk ik naar Luca, twijfelend of ik beter naar hem kan luisteren en hier weg gaan of dat ik hier blijf zitten. Omdat ik geen zin heb Luca weer over me heen te krijgen besluit ik op te staan en ook weg te lopen, alleen niet richting Luca, maar richting een muurtje dat een beetje aan het einde van het plein staat.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Ruby Maeve Valentina, ‘Morbid.’
Ik merk op hoe ze wat met haar hoofd schud, vast als teken dat het niet erg is. Ondanks dat ik het een lief gebaar vind, weet ik heus wel dat ik het niet had moeten doen. Ze wilde me vast alleen maar troosten, niet echt iets waar ik op zat te wachten, maar ik respecteerde het gebaar. Ruya is hier nog te zwak voor, de confrontatie met Tye, ik had moeten wachten op een ander moment – andere timing.
      Wanneer we allemaal Tye zijn stem horen, dacht ik echt even een rilling over haar lichaam te voelen. Ruya drukt zich wat dichter tegen mij aan, maar omdat ik wil kijken wat voor blik er op haar gezicht te vinden is, duw ik haar iets van me af. Haar ogen knijpt zij stijf dicht, alsof ze hoopte dat hij er niet was en één of andere nachtmerrie was die maar niet weg wilde gaan. Onbewust moest ik hierdoor iets gniffelen, gemeen maar vermakelijk en precies op dat moment doet Ruya haar ogen angstig open. Ik keek naar Tye en bleef hem mijn dodelijke blik geven, welke hem niet veel leek te deren.
      Luca volg ik niet eens met mijn blik als hij abrupt opstaat en wegloopt, aangezien ik allang blij ben dat hij me niets gedaan heeft. Hij leek me echter wel te diep in gedachten, hij dacht ergens aan en ik moest daar achter zien te komen – als chantage, troost, bemoediging, flirt of op de gemene manier. Ik moest te weten zien te komen waar hij aan denkt. Ik zal hem eens helemaal uitpluizen.
      “K-kan je ons nou niet gewoon met rust laten.” Stottert Ruya hem zacht toe, haar armen slap langs haar lichaam. Ik gaf haar een triomfantelijke glimlach en knikte erbij, om haar aan te moedigen, terwijl ik mijn armen weer als ondersteuning om haar tengere lijf deed. “Ja, rot op Tye. Ruya moet je niet. Ik moet je niet en zo te zien moet Nicole je ook niet.” Nicole was namelijk toen ik dit zei opgestaan en weg gelopen. Waren zij en Luca in gesprek? “Ziet het eruit alsof mij dat wat uitmaakt?” Achteloos en zelfs een beetje lui trok Tye een wenkbrauw op en rolde vervolgens geïrriteerd zijn ogen.
      “Ruya is van mij, zij heeft niets te willen. Evenmin als jij, maar op het moment vind ik die chick naast je belangrijker.” Ik keek hem aan alsof hij een grapje maakte, keek vervolgens even naar Ruya en begon toen zacht te lachen. Het was een lach die helemaal niet bij mij leek te passen, het klonk humorloos en zelfs iets bits. Ik hoorde Tye diep zuchten. “Waarom lach je verdomme nu weer?” gaf hij toen in. “Omdat het nergens op slaat,” zei ik hem, mijn armen nog om Ruya geslagen. “Hoe vaak moeten we nog zeggen dat je haar met rust moet laten?”
      “Jullie kunnen het zo vaak zeggen als jullie willen, maar het zal toch niet werken. Wanneer ik eenmaal iets gezien heb dat ik wil, stop ik niet en Ruya is nu van mij. Dat betekend dat ze nooit meer van mij af zal komen.” Vertelde Tye op een kille, barbaarse manier waarbij zijn stem een rauwe kant had gekregen. Hierbij keek hij de hele tijd naar Ruya, maar liep vervolgens weg met zijn kaak verstrakt.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Luca Jones

Ik kijk expres niet in de richting van de rest die nog op diezelfde plaats staan. Plots weet ik hoe het is om slachtoffer te zijn en hoewel ik de seks op zich niet eens erg is, is het gewoon een vreselijk gevoel dat alles tegen mijn zin in ging. Ik had niets te zeggen en dat neem ik Tye voor eeuwig kwalijk. Ik zin op wraak, flinke wraak. Dat terwijl ik stiekem hunker naar meer, nog een keer. Ik ken het gevoel niet en vind het vreselijk dat ik zo hunker naar een mannelijke aanraking. Ik heb mezelf nog nooit zo vies gevoeld, hoewel ik daarnet nog gedouched heb. Niet dat je dat zo geslaagd kan noemen...
Vanuit mijn ooghoeken zie ik Nicole dan lopen, gelukkig maar dat ze mijn advies opgevolgt heeft. Ik weet niet echt wat ik had verwacht, maar ze komt in ieder geval niet mijn kant uit. Voorzichtig draai ik mijn hoofd haar richting op en zie ik hoe ze naar een muurtje loopt aan het einde van het omheinde plein. Er zijn niet zoveel mensen, waardoor ik met een grote boog om iedereen heen nonchalant haar richting in begin te slenteren met mijn handen in mijn zakken gestoken. Mijn blik hou ik omhoog, maar niet op haar of Tye en Ruby gericht.
"Ik snap niet waarom Ruby zich ermee moet bemoeien, ze maak alles erger." mompel ik plots als ik in de buurt van Nicole gekomen ben. Ik ben onopvallend naast haar gaan staan, met een gepaste ruimte tussen ons in. "Dat kind heeft toch al geen leven meer hier." ga ik dan onverstoord verder, maar ik richt mijn blik nog steeds niet op iemand bijzonder, ik hou alles afwijkend.

Ruya Aichi

Als ik uiteindelijk de moed bij elkaar heb, veel te laat, geeft Ruby me een triomfantelijke glimlach en knikt erbij, waardoor ik me nog iets moediger begin te voelen. Ook omdat ze haar armen om mijn lichaam slaat voel ik me veiliger en dapperder tegenover Tye. "Ja, rot op Tye. Ruya moet je niet. Ik moet je niet en zo te zien moet Nicole je ook niet." Ik neem aan dat Nicole het meisje is dat net weg is gelopen, net zoals Luca was weggelopen, waardoor ik wat wild begin te knikken om Ruby bij te staan en mijn plotselinge moed te tonen aan hem. "Ziet het eruit alsof mij dat wat uitmaakt?" Achteloos en zelfs een beetje lui trekt Tye een wenkbrauw op en rolt vervolgens geïrriteerd zijn ogen.
"Ruya is van mij, zij heeft niets te willen. Evenmin als jij, maar op het moment vind ik die chick naast je belangrijker.” Oké, die woorden van Tye zijn echt een moed-killer. Het beangstigd me want ik had gedacht dat hij nu eindelijk zou luisteren en weg zou gaan, in plaats daarvan zegt hij doodleuk dat ik zijn eigendom ben. Plots begint Ruby te lachen, iets wat vreemd in mijn oren klinkt en niet bij haar lijkt te horen. Het klinkt humorloos en zelfs iets bits waarna Tye begint te zuchten. "Waarom lach je verdomme nu weer?" vraagt hij. "Omdat het nergens op slaat." antwoord Ruby. "Hoe vaak moeten we nog zeggen dat je haar met rust moet laten?" Ik knik opnieuw, al is het dit keer wat zwakker. Toch wil ik hem blijven laten zien dat ik er best tegenin kan.
"Jullie kunnen het zo vaak zeggen als jullie willen, maar het zal toch niet werken. Wanneer ik eenmaal iets gezien heb dat ik wil, stop ik niet en Ruya is nu van mij. Dat betekend dat ze nooit meer van mij af zal komen." vertelt Tye op een kille, barbaarse manier waarbij zijn stem een rauwe kant heeft gekregen. Hierbij kijkt hij de hele tijd naar mij waardoor ik het leven bijna uit me voel vloeien, maar loopt vervolgens weg met zijn kaak verstrakt. Ik blijf even naar zijn weglopende gestalte kijken voor ik mijn groot geworden ogen op Ruby richt.
"Is dat waar?" vraag ik op een zachte toon, met een brok in mijn keel. Ik wil niet dat mijn leven nu al voorbij is, ik wil helemaal niet van iemand zijn en zeker niet van zo'n engerd! "Ben ik nu van hem?" Doordat ik die woorden uitspreek, krijg ik zelfs al bijna de neiging om Tye achterna te trippelen en te doen wat hij wilt in de hoop dat hij er zo snel mogelijk mee stopt. Toch doe ik dit niet, want ik weet best dat het niet de juiste manier is om hier te kunnen overleven. Ik laat Ruby los en maak mezelf los van haar door haar armen van me af te schudden. "Dat kan toch helemaal niet, dat gaat tegen de wetten van de VN in." piep ik. "De mensenrechten!" Ergens heb ik het gevoel dat die op een plek zoals deze niet eens gelden en dat ik onzin aan het uitkramen ben.

Your make-up is terrible

-

[ bericht aangepast op 24 dec 2012 - 22:29 ]

Your make-up is terrible

Ghehe. Nikki en je dubbelposts. :].

Quiet the mind, and the soul will speak.

Dat komt gewoon door dit topic!

Your make-up is terrible