[RPG] Camp the Fallen Gods - 1 - Speeltopics

Camp the Fallen Gods is een strafkamp voor halfgoden die zich, volgens hun ouders, niet kunnen gedragen. Ze worden hier naar toegestuurd om heropgevoed te worden, alleen hebben ze daar natuurlijk geen zin in. De kampleiders zullen zo goed mogelijk hun best moeten doen op de “losgeslagen” halfgoden in de hand te houden, anders komen ze zelf ook in de problemen.

Meisjes (Max. 5)
-Acacia Chará Nýchta Sirena. – Nyx - Aeras
-Aurora Maude Hayes – Zeus - Winchesterr
-Dahlia Blythe Canning – Aphrodite - Winchesterr
-Helena Dianthe Phoenix - Hephaestus - Annabeth

Jongens (Max. 5)
-Alec Dymas Niran Lyrikos – Poseidon - Aeras
-Andrew Desmond Cole - Hades - Ebola
-Ambrosios Aetos Sotir - Hebe - 5Helley
-Aristos Julius Periculum - Niké - Annabeth

Leiders (Max. 2)
-Jason Fenix Levins - Athena - Corallo

Algemene regels
-minimaal 6 regels, meer is natuurlijk altijd goed. Drie keer minder en je ligt eruit. Mobieltjes zijn geen excuus om minder te schrijven. Het is dus handig als je al een beetje ervaring hebt.
-16+ is toegestaan
-Hou het realistisch, ze worden dus niet gelijk de eerste dag al verliefd op elkaar.
-Geen mensen die al na één dag of een paar topics stoppen.
-Reserveringen blijven 24 uur staan
-Geen perfecte personages, en liefst ook een beetje originele personages, dus niet die je al bij vijf andere RPG's gebruikt. Überzielige personages zijn ook niet erg geliefd.
-Niet de personages van andere mensen besturen.
-Topics worden geopend door Reyna of Carmenta
-Maximaal 2 personages
-Ga niet met z'n tweeën meerdere pagina's vol spammen, dan kan niemand het nog volgen. Ook zijn we niet van plan elke dag een nieuw topic te openen, dus rustig aan doen.
-Als je tegenspeler/ster even offline is wees dan zo sociaal om even te wachten en je personage niet gelijk weg laten lopen naar iemand anders.
– De Halfgoden hebben natuurlijk dezelfde de gave als zijn/haar ouder maar dan minder sterk, hou daar rekening mee.

Het begin: Iedereen gaat weer terug naar het kamp, de nieuwelingen zijn er natuurlijk voor het eerst.

Rollentopic
Story


©Winchesterr en Aeras

[ bericht aangepast op 26 okt 2012 - 17:01 ]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Aristos Julius Periculum || Negentien || Nikè
Onder het wandelen merkte Jules dat Dahlia hem bekeek. Het is nogal duidelijk, vond hij zelf. Vreemd genoeg vond hij het niet erg. Dit was meestal zoiets waar hij meteen een afsnauwende opmerking voor klaar had. Ze kwam naast hem lopen en Jules kon het niet laten om even geamuseerd te lachen als ze snel weer wegkijkt.
"Je gaat de begeleiders toch niet over Toto vertellen?" vroeg Dahlia. Jules gezichtsuitdrukking verstrakt meteen weer en hij denkt aan Aramis en Interitum, zijn zwaard. Aan de ene kant vond hij het heel erg oneerlijk als zij er wel mee zou wegkomen een huisdier te hebben. In de drie jaar dat hij Aramis had, had hij een band opgebouwd met het paard. Jules bande de gedachten uit zijn hoofd en klemt dan een beetje wrang zijn kaken op elkaar. En dan was er nog Clarisse, het meisje dat veel te vroeg en te gruwelijk van hem af werd genomen.
"Natuurlijk niet," kreeg hij er nog net op tijd om niet te laat te zijn uit. "Ik weet hoe het voelt om iets of iemand afgenomen te worden." Hij wreef even over zijn pols.

[ bericht aangepast op 30 sep 2012 - 10:39 ]

---

help

Acacia Chará Nýchta Sirena.

"Mijn vakantie was standaard". Zei hij terwijl hij een mondhoek optrok. "Feestjes, drank, meisjes." Mijn grijns bleef staan en ik lachte zachtjes. "Hmmm, dus niet heel veel bijzonders eh?"
"Maar niet meer bij mijn thuis. Nooit meer." zei hij en ik knikte begrijpelijk. "Ach, ik heb geleerd nooit meer een jongen te vertrouwen." zei ik en beet op mijn lip.
Als ik dat zou doen kwamen er alleen maar dode bij. Ik zuchtte en hij vervolgde zijn verhaal.
"De laatste dagen heb ik bij anderen gebleven. Louisiana maakt me nog eens gek. Alsof ze me elke avond opwacht zodat ze me een donderpreek kan geven." Ik lachte en zuchtte, "Hoe vervelend ze ook kan zijn, ze geeft om je. Ze doet het niet zo maar." Ambros was misschien de enige bij wie ik geen spottende opmerkingen maakte. Alhoewel..het kwam niet vaak voor, niet was een beetje te veel van het goede.
Ik stond op en ging voor hem staan. "Maar vertel me, waarmee gaan we ze dit jaar mee opzadelen? Ik ben namelijk nog lang niet klaar met wat ze me vorig jaar hebben laten doen." zei ik toen en grijnsde. Maaltijden overslaan en door trainen? In regen onweer en sneeuw? Zo, dacht het niet.

[ bericht aangepast op 30 sep 2012 - 12:47 ]

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

Dahlia Blythe Canning
Jules' gezicht verstrakt meteen na mijn vraag. Hij klemt zijn kaken op elkaar.
'Natuurlijk niet,' zegt hij uiteindelijk. Ook al heeft hij nu gezegd dat hij het niet zal zeggen, toch twijfel ik. Zijn reactie na mijn vraag was niet heel erg positief.
'Ik weet hoe het voelt om iets of iemand afgenomen te worden'. Mijn blik glijdt naar zijn pols als hij er overheen wrijft. De naam Clarisse staat er op getatoeëerd, waarschijnlijk is dat de naam van zijn vriendin, maar ex-vriendin is wat logischer als je je bedenkt wat hij net zei. Mijn blik glijdt weer naar zijn gezicht. 'Het spijt me voor je dat je ooit zoiets hebt moeten voelen,' zeg ik.
Inmiddels zijn we bij de achterkant van het huis aangekomen en neem ik Toto weer van Jules over. 'Bedankt, alweer'. Ik heb hem nu al drie keer in ongeveer twintig minuten bedankt, dat wordt nog wat.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Ambrosios Aetos Sotir, Hebe
Ambro knikte begrijpend. Hij kende het verhaal van de jongen en de steen maar al te goed. "Hoe vervelend ze ook kan zijn, ze geeft om je. Ze doet het niet zo maar." zei Acaica en Ambro lachte honend. "Natuurlijk, ze heeft om me. Acaas, niemand heeft tegenwoordig nog een shit om mij." zei hij boos. "Mijn moeder niet, mijn vader niet en Louisiana al zeker niet." Hij keek even kwaad naar een punt naast Acacia's hoofd maar ontspande toen ze opstond en voor hem ging staan. "Maar vertel me, waarmee gaan we ze dit jaar mee opzadelen? Ik ben namelijk nog lang niet klaar met wat ze me vorig jaar hebben laten doen." zei ze met een grijns. Ambro beantwoorde die met een scheve glimlach. "Geen idee," zei hij en tikte met zijn vingers op de rand van zijn stoel. "Ideeën? Of iets leuks bedacht tijdens de vakantie?"

---

kindness is never a burden.

Alec Dymas Niran Lyrikos.

'Ik weet dat onze vaders een soort van vijanden te zijn maar dat betekent nog niet dat je me tegen de grond hoeft te gooien,' Bijt Aurora me dan met een grijns toe.
Ik zucht en schud mijn hoofd. 'Ook blij om jou weer te zien Aurora.' zei ik met een gemaakt lachje. Ze had zich vastgehouden aan Jason want, blijkbaar stond die er ook bij.
Ik knikte als begroeting, want veel had ik niet te zeggen.
Vanavond zouden we een kampvuur hebben als het goed was. Ik zat er nogal tegenop. Dan moest ik 'Dahlia' weer zien en ik wou dat niet. Hoe moest ik dit volhouden de rest van het jaar? Hadden de Goden zo'n hekel aan me?

[ bericht aangepast op 30 sep 2012 - 16:22 ]

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

[Schat, ze is niet gevallen want ze hield zich vast aan Jason a.]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Khione schreef:
Dahlia Blythe Canning
Jules' gezicht verstrakt meteen na mijn vraag. Hij klemt zijn kaken op elkaar.
'Natuurlijk niet,' zegt hij uiteindelijk. Ook al heeft hij nu gezegd dat hij het niet zal zeggen, toch twijfel ik. Zijn reactie na mijn vraag was niet heel erg positief.
'Ik weet hoe het voelt om iets of iemand afgenomen te worden'. Mijn blik glijdt naar zijn pols als hij er overheen wrijft. De naam Clarisse staat er op getatoeëerd, waarschijnlijk is dat de naam van zijn vriendin, maar ex-vriendin is wat logischer als je je bedenkt wat hij net zei. Mijn blik glijdt weer naar zijn gezicht. 'Het spijt me voor je dat je ooit zoiets hebt moeten voelen,' zeg ik.
Inmiddels zijn we bij de achterkant van het huis aangekomen en neem ik Toto weer van Jules over. 'Bedankt, alweer'. Ik heb hem nu al drie keer in ongeveer twintig minuten bedankt, dat wordt nog wat.

Aristos Julius Periculum || Negentien || Nikè
Jules voedet Dahlia's blik haast branden op zijn pols en hij stak zijn handen in zijn zakken. Haar blik gleed weer naar zijn gezicht, maar Jules wendde zijn blik af. Medeleven was wel het laatste wat hij nodig had. En dat was iets waarvan hij al altijd overtuigd was geweest, alhoewel hij diep vanbinnen wel wist dat medeleven net hetgeen was wat hij het meest nodig had.
"Het spijt me voor je, dat je ooit zoiets hebt moeten voelen," zei Dahlia meelevend.
"Niet zeggen dat het je spijt. Je hebt geen idee wat er gebeurd is," snauwde Jules, proberend om de bloederige beelden van zijn netvlies te krijgen. Ze kwamen aan aan de achterkant van het huis en Dahlia nam Toto van Jules over. Er bleef wat haar aan zijn t-shirt plakken en hij deed half en half een poging om het er van te vegen.
"Bedankt," zegt ze. "Alweer." Jules knikt even kort en gaat met haar mee naar binnen. Er stond een meisje met blond haar en chocoladebruine ogen een beetje om zich heen te kijken.
"Meisjeskamers zijn langs daar," mompelde Jules tegen haar, wijzend naar rechts.
"Dat had ik ook wel al door, idioot," zei ze terwijl ze met haar ogen rolde. Jules zucht en rolde minstens zo overduidelijk als het meisje met zijn ogen. Ze grinnikte even en draaide zich daarna demonstratief snuivend om.

[Iemand voor Lena?]

[ bericht aangepast op 30 sep 2012 - 14:40 ]

---

help

Dahlia Blythe Canning
'Niet zeggen dat het je spijt. Je hebt geen idee wat er gebeurd is,' snauwt Jules. Ik bijt op mijn lip en sla mijn ogen neer.
Terwijl ik Toto weer voorzichtig in de tas stop volg ik het gesprek van Jules en het blonde meisje dat ik eerder buiten al had gezien. 'Meisjeskamers zijn langs daar,' mompelt hij tegen haar. 'Dat had ik ook wel al door, idioot,' zegt ze. Jules zucht waarop het meisje grinnikt. Aan het geluid van haar hakken hoor ik dat ze wegloopt. Ik kom overeind en pak één van mijn koffers moeizaam op. Alec had gezegd dat hij zou helpen ze naar boven te brengen maar ik denk niet dat hij dat nog gaat doen na zijn reactie van net. Ik zucht en kijk naar Jules. Even overweeg hem te vragen of hij wil helpen maar dan wordt hij vast weer boos. Ik kijk naar mijn hakken en bedenk me dat ik die beter uit kan trekken als ik zonder te vallen die koffers boven wil krijgen. Niet dat ik niet goed op mijn hakken kan lopen. Ik kan alleen die koffers nu al nauwelijks tillen en hakken maakt het alleen maar lastiger. De koffer die ik op had gepakt zet ik weer neer om die vervolgens open te doen. Mijn rode All Stars haal ik er uit en ik verwissel die voor mijn hakken. Als ik klaar ben doe ik de koffer dicht en til ik die weer op. 'Ik zie je later wel weer,' mompel ik tegen Jules waarna ik mijn koffer de trap op begin te slepen.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

(Ah ik pas het wel even aan )

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

Helena Dianthe Phoenix || Negentien || Hephaistos
Helena liep terug de trap op, naar haar slaapkamer die ze ondertussen al geïnstalleerd had.
Net voordat ze haar kamerdeur wilde openen, hoorde ze wat gestommel op de trap. Ze draaide zich terug om en hoorde het meisje nog zeggen: "Ik zie je later wel weer." Waarschijnlijk tegen die jongen met die arrogante blik in zijn ogen. Vast een zoon van Nikè of Zeus of zoiets. Die hadden altijd wel een hoge dunk van zichzelf, dacht ze.
Ze ziet het meisje met haar koffer zeulen op de trap. Ze is niet al te groot en heeft rode All Stars aan. Helena had dezelfde.
Haar hoge, dunne hakken maakten een klikkend geluid op de houten vloer van de overloop terwijl ze dichter naar de trap toe liep. Ze liep een stukje de trap af en keek het meisje glimlachend aan.
"Geen hulp nodig? Ik heb toch helemaal niets te doen.

[Okaay... kutpost. xd]"

[ bericht aangepast op 30 sep 2012 - 16:58 ]

---

help

Penumbra schreef:
Ambrosios Aetos Sotir, Hebe
Ambro knikte begrijpend. Hij kende het verhaal van de jongen en de steen maar al te goed. "Hoe vervelend ze ook kan zijn, ze geeft om je. Ze doet het niet zo maar." zei Acaica en Ambro lachte honend. "Natuurlijk, ze heeft om me. Acaas, niemand heeft tegenwoordig nog een shit om mij." zei hij boos. "Mijn moeder niet, mijn vader niet en Louisiana al zeker niet." Hij keek even kwaad naar een punt naast Acacia's hoofd maar ontspande toen ze opstond en voor hem ging staan. "Maar vertel me, waarmee gaan we ze dit jaar mee opzadelen? Ik ben namelijk nog lang niet klaar met wat ze me vorig jaar hebben laten doen." zei ze met een grijns. Ambro beantwoorde die met een scheve glimlach. "Geen idee," zei hij en tikte met zijn vingers op de rand van zijn stoel. "Ideeën? Of iets leuks bedacht tijdens de vakantie?"

---

kindness is never a burden.

Khione schreef:
Aurora Maude Hayes.

Ik ben er nog maar net en vind het nu alweer verschrikkelijk. Nog een jaar in dit helle oord. Met een geïrriteerd gezicht kijk ik naar het gebouw dat het huis is. Niks voor mij. Geef mij maar een appartement in een grote stad als New York of Los Angeles.
'Hey,' hoor ik iemand ineens op een vriendelijke manier zeggen. 'Ik ben Jason, één van de begeleiders hier'. Jason steekt zijn hand naar me uit en hij glimlacht vriendelijk naar me. 'En jij bent?' Ik kijk hem even spottend aan waarna er een spottende grinnik over mijn lippen komt. 'Ben je op je achterhoofd gevallen?' grinnik ik. Na wat ik vorig jaar allemaal heb uitgespookt zou je niet verwachtend dat Jason zou vergeten wie ik ben. 'Of ben je soms ziek?' Zogenaamd bezorgd leg ik mijn hand op zijn voorhoofd. 'Nope, je bent absoluut niet heet'. Voordat ik verder nog iets kan zeggen knalt, of beter gezegd tackelt, iemand me met een enorme vaart. Om te zorgen dat ik niet op de grond val grijp ik in een reflex Jason's arm beet die daardoor ook bijna zijn evenwicht verliest maar gelukkig die nog net weet te bewaren. 'Sorry,' mompelt de persoon die me tackelde. De stem herken ik gelijk. Alec. 'Ik weet dat onze vaders een soort van vijanden te zijn maar dat betekent nog niet dat je me tegen de grond hoeft te gooien,' bijt ik hem toe maar wel met een grijns op mijn gezicht.

Jason Fenix Levins.

En dan zie ik het! Het is Aurora. Ze grinnikt spottend. "Ben je op je achterhoofd gevallen?"
Ik frons mijn wenkbrauwen en kijk haar verbaasd aan, wanneer ze haar hand op mijn voorhoofd legt. "Nope, je bent absoluut niet heet," meldt ze.
Vervolgens wordt ze door iemand onderuitgehaald, waardoor ze mijn jas vast grijpt.
"Sorry," hoor ik iemand mompelen.
"Ik weet dat onze vaders een soort van vijanden te zijn maar dat betekent nog niet dat je me tegen de grond hoeft te gooien," bijt Aurora hem toe.
"Ook blij om jou weer te zien Aurora," zegt Alec.
Ik schud lachend mijn hoofd. "Oh, god, niet jullie twee weer.." zucht ik nep-geïrriteerd. "Dit wordt echt een vreselijk jaar," vervolg ik nog nepper-geïrriteerd. "Grapje," voeg ik er droogjes aan toe.
"Ik hoop dat jij je dit jaar een beetje gaat gedragen, Aurora," zeg ik met een grijns, aangezien ze vorig jaar behoorlijk wat kattenkwaad uit gehaald heeft.

Aurora Maude Hayes
Alec zucht en schudt zijn hoofd. 'Ook blij om jou weer te zien Aurora,' zegt hij met een gemaakte lach. Hij knikt naar Jason als een soort begroeting. Jason schudt lachend zijn hoofd. 'Oh, god, niet jullie twee weer,' zucht hij quasi-geïrriteerd. 'Dit wordt echt een vreselijk jaar,' vervolgt hij nog meer “geïrriteerd”. 'Grapje,' zegt hij dan droogjes. 'Nou, echt hilarisch Jason,' zeg ik op dezelfde droge toon waarbij ik hem met mijn elleboog aanstoot.
'Ik hoop dat jij je dit jaar een beetje gaat gedragen, Aurora,' grijnst Jason. Ik kijk hem zo onschuldig mogelijk aan met mijn kristalblauwe ogen, wat waarschijnlijk compleet mislukt door het donkere lijntje dat ik er met eyeliner om heen getrokken heb. 'Ik dacht dat je het wel leuk vond toen ik alle paarden liet ontsnappen'. In mijn ogen verschijnt nu een ondeugende fonkeling waardoor de onschuldigheid al helemaal weggaat. 'En toen ik de stroom jouw kamer steeds liet uitvallen,' voeg ik er aan toe.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Dahlia Blythe Canning
Terwijl ik één van mijn koffers de trap op sleep hoor ik een klikkend geluid van hakken die op de grond tikken.
'Geen hulp nodig?' hoor ik even later. Ik kijk achterom en zie het blonde meisje van net staan die mij glimlachend aankijkt. Ik schud mijn hoofd. 'Het lukt wel,' antwoord ik met een lichte glimlach. 'Maar toch bedankt,' voeg ik er aan toe waarna ik verder de trap op loop.
Als ik op de overloop sta slaak ik een zachte opgeluchte zucht en breng ik de koffer naar mijn kamer. Nu de andere twee koffers nog. Nadat ik die twee en Toto ook naar boven heb gebracht loop ik, met één van de oortjes van mijn iPod in, weer naar beneden. Mijn blik valt op Jules die er nog steeds staat. Na even aarzelen loop ik toch naar hem toe, misschien weet hij waar de paardenstallen zijn, tenminste op de brief van het kamp stond dat die hier zijn, alleen niet waar die zijn. 'Eh, weet jij misschien waar de paardenstallen zijn?' vraag ik aan Jules, me alvast voorbereidend op een snauwend antwoord.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Acacia Chará Nýchta Sirena.

"Natuurlijk, ze heeft om me. Acaas, niemand heeft tegenwoordig nog een shit om mij." zei hij boos. "Mijn moeder niet, mijn vader niet en Louisiana al zeker niet." Ik zuchtte en keek hem aan. "Zo lang je andermans gedachte niet kan lezen mag je niet oordelen. " zei ik toen terwijl ik hem aankeek.
Toen ik voor hem was gaan staan kalmeerde hij en ik glimlachte.
"Geen idee. " zei hij uiteindelijk en ik knikte. "We hebben het er wel over met Aurora, die zal vast ook nog niet klaar zijn. " zei ik toen met een grijns. Ik had vorig jaar alle touwen door gesneden toen we moesten touwklimmen en ook zo alle andere toestellen gesaboteerd.
Ook Jasons waterleiding was ook geen groot succes voor hem zelf. Met wat hulp van Alec had ik een geweldig streekje geleverd.

[ bericht aangepast op 1 okt 2012 - 18:05 ]

---

The duty of youth, is to challenge corruption.