[RPG] Camp the Fallen Gods - 1 - Speeltopics

Camp the Fallen Gods is een strafkamp voor halfgoden die zich, volgens hun ouders, niet kunnen gedragen. Ze worden hier naar toegestuurd om heropgevoed te worden, alleen hebben ze daar natuurlijk geen zin in. De kampleiders zullen zo goed mogelijk hun best moeten doen op de “losgeslagen” halfgoden in de hand te houden, anders komen ze zelf ook in de problemen.

Meisjes (Max. 5)
-Acacia Chará Nýchta Sirena. – Nyx - Aeras
-Aurora Maude Hayes – Zeus - Winchesterr
-Dahlia Blythe Canning – Aphrodite - Winchesterr
-Helena Dianthe Phoenix - Hephaestus - Annabeth

Jongens (Max. 5)
-Alec Dymas Niran Lyrikos – Poseidon - Aeras
-Andrew Desmond Cole - Hades - Ebola
-Ambrosios Aetos Sotir - Hebe - 5Helley
-Aristos Julius Periculum - Niké - Annabeth

Leiders (Max. 2)
-Jason Fenix Levins - Athena - Corallo

Algemene regels
-minimaal 6 regels, meer is natuurlijk altijd goed. Drie keer minder en je ligt eruit. Mobieltjes zijn geen excuus om minder te schrijven. Het is dus handig als je al een beetje ervaring hebt.
-16+ is toegestaan
-Hou het realistisch, ze worden dus niet gelijk de eerste dag al verliefd op elkaar.
-Geen mensen die al na één dag of een paar topics stoppen.
-Reserveringen blijven 24 uur staan
-Geen perfecte personages, en liefst ook een beetje originele personages, dus niet die je al bij vijf andere RPG's gebruikt. Überzielige personages zijn ook niet erg geliefd.
-Niet de personages van andere mensen besturen.
-Topics worden geopend door Reyna of Carmenta
-Maximaal 2 personages
-Ga niet met z'n tweeën meerdere pagina's vol spammen, dan kan niemand het nog volgen. Ook zijn we niet van plan elke dag een nieuw topic te openen, dus rustig aan doen.
-Als je tegenspeler/ster even offline is wees dan zo sociaal om even te wachten en je personage niet gelijk weg laten lopen naar iemand anders.
– De Halfgoden hebben natuurlijk dezelfde de gave als zijn/haar ouder maar dan minder sterk, hou daar rekening mee.

Het begin: Iedereen gaat weer terug naar het kamp, de nieuwelingen zijn er natuurlijk voor het eerst.

Rollentopic
Story


©Winchesterr en Aeras

[ bericht aangepast op 26 okt 2012 - 17:01 ]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Acacia?

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

Acacia Chará Nýchta Sirena.

Alec was weggerend en ik zuchtte. ´Het spijt me Dahlia, verder leuk kennis met je te maken.´ zei ik en ging opzoek naar Alec.
Ik zuchtte, het was moeilijk voor hem dan.
Ik liep door het bos heen weer terug naar het huis en zag hem met Aurora. Ik wierp Aurora een blik van let even op hem en liep naar binnen waarna ik naar boven liep. Ik keek op de verdieping en zag bij de jongensgedeelte een erg bekend persoon staan.
Ik grijnsde en liep zachtjes naar hem toe. Geluidloos net als mijn schaduwen. Toen ik Ambrosios zag staan stond ik even op mijn tenen en fluisterde een. ´Zo, heb je me gemist.´ in zijn oor.

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

Dahlia Blythe Canning

'Oh, juist,' zegt de jongen afstandelijk met een Brits accent. 'Nieuwkomersdag. Helemaal vergeten. Jules,' zegt hij uiteindelijk. 'Welkom in de Hades en veel plezier'. Ik zucht even. Volgens mij mag hij me nu al niet. Ik kijk op als ik Alec mijn naam hoor mompelen en zie dat hij wegloopt. Geweldig. Nog iemand die me niet mag. 'Het spijt me Dahlia, verder leuk kennis met je te maken,' zegt Acacia waarna ze Alec achterna loopt. Ik kijk hun even na en laat mijn blik weer naar Jules glijden. Er valt een ongemakkelijke stilte en ik druk Toto wat dichter tegen me aan.
'Ik eh, moet mijn koffers maar eens naar mijn kamer brengen,' zeg ik om de stilte te doorbreken. 'En een plek vinden om Toto te verstoppen,' voeg ik er aan toe. Ik kan hem lastig de hele dag op mijn kamer houden, dat is zielig. Maar als ik hem loslaat lopen is de kans groot dat de begeleiders er achter komen en dat hij wordt terug gestuurd, iets wat ik absoluut niet wil.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Aristos Julius Periculum || Negentien || Nikè
"Het spijt me, Dahlia. Verder leuk kennis met je te maken", zei Acacia, waarna ze Alec achternaliep. Dahlia.
Tuurlijk. Jules zuchtte even en er viel een ongemakkelijke stilte terwijl hij Dahlia in zich opnam.
Als Jules de hakken wegdacht, bleek ze niet zo groot te zijn. Ze had grote, smaragdgroene ogen en lichtbruin haar, dat een beetje warrig zat. Qua figuur was ze redelijk tenger.
"Ik... eh, moet mijn koffers maar eens naar mijn kamer brengen," zei Dahlia. "En een plek vinden om Toto te verstoppen," voegde ze eraan toe. Jules knikte even.
"Het huis is die kant op," zei Jules, met een hoofdknik in de richting van het huis. "Rechtsboven zijn de meisjeskamers," voegde hij er nog aan toe.

---

help

Ambrosios Aetos Sotir, Hebe
Ambro schrok zich een hoedje toen plots een stem in zijn oor fluisterde,"Zo, heb je me gemist?" Ambro draaide zich meteen om en grijnsde breed toen hij Acacia zag staan. Hij trok haar onmiddellijk in een knuffel. "Natuurlijk," antwoordde hij en liet haar weer los. "Jou toch altijd" Ambro grinnikte en leunde tegen de muur. "En jij? Heb je me gemist?" vroeg hij zoet. Ambro bekeek Acacia van top tot teen. Ze was niet veel verandert tijdens de zomer. Haar haar had nog steeds diezelfde gitzwarte kleur en haar lichaam vertoonde nog steeds de prachtige vrouwelijke vormen die Acacia al altijd had. "En, hoe was je zomer?" vroeg Ambro belangstellend en verloor alle interesse in de meisjeskamers aan de andere kant. "Veel uitgestoken? Of een bezoekje gekregen van je moeder?" Hij alleszins niet. Zijn moeder had al jaren niks meer van haar laten horen. Ze was te druk bezig maar haar 'lieverdjes', haar andere kinderen waarop ze wél trots was.

---

kindness is never a burden.

[Is er nu iemand voor Helena?

Ik kijk Percy Jackson. ^^]

---

help

Jason Fenix Levins.

Na een laatste rondje door het gebouw, besluit ik om naar buiten te lopen om daar de halfgoden te verwelkomen. Al een aantal goden zijn aangekomen en lopen richting het gebouw, maar één meisje (Aurora) blijft staan kijken naar het gebouw. Ik loop naar haar toe.
"Hey," groet ik haar vriendelijk. "Ik ben Jason, één van de begeleiders hier," stel ik me voor, met uitgestoken hand en met een vriendelijk glimlach. "En jij bent?"
Ook deze periode belooft een spannende periode te worden, voor zowel wij - de begeleiders - als de halfgoden. De halfgoden leren zich te gedragen, terwijl er ook vriendschappen en liefdes ontstaan. En de begeleiders moeten de halfgoden een beetje in bedwang houden, zodat ze zich hier wel gaan gedragen.
Direct moet ik aan vorig jaar denken. Een aantal halfgoden hebben dingen uitgevreten waar ik niet zo blij mee was, gelukkig is dat dit jaar anders.

[ bericht aangepast op 29 sep 2012 - 21:56 ]

Acacia Chará Nýchta Sirena

Hij schrok en ik grinnikte zachtjes, maar toen hij me zag trok hij me onmiddelijk in een knuffel. Ambros' geur drong meteen mijn neus in en het maakte deze dag gelijk iets dragelijker. "Natuurlijk, jou toch altijd." Zei hij en leunde vervolgens tegen de muur aan. "En jij, mij gemist?" Ik grijnsde kort. "Always. " Hij nam me in zich op en ik schudde zachtjes mijn hoofd. "Like what u see?" " En, hoe was je zomer?" Vroeg hij en ik zuchtte. "Veel uitgestoken? Of een bezoekje gekregen van je moeder?" 
Mijn nachtblauwe ogen vertelde precies wat er aan de hand was. De speelse en ondeugende twinkeling in mijn ogen had plaats gemaak voor andere negatieve gevoelens. "Ik ben weer hier, dus ik heb zeker een bezoekje gehad van mijn moeder. " Als dit niet was gebeurd zat ik hier nu niet. Ik liep naar zijn bed en liet me erop vallen. "En ik zal hier nog een lange tijd blijven. "

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

Dahlia Blythe Canning

'Het huis is die kant op,' zegt Jules met een knik richting het huis. 'Rechtsboven zijn de meisjeskamers,' voegt hij er aan toe. 'Ik weet waar het huis is,' zeg ik. 'Maar toch bedankt,' glimlach ik daarna. Ik zeg Jules gedag en begin richting het huis te lopen maar al vanaf een afstandje zie ik er een paar mensen voor staan, waarvan één ouder uit ziet. Waarschijnlijk een begeleider. Gelijk keer ik om en loop ik terug naar Jules.
'Er staat volgens mij een begeleider voor het huis,' zeg ik. 'Weet jij misschien of er nog een andere ingang is? ' vraag ik. 'Ik wil niet dat Toto gelijk wordt weggestuurd'. Ik bijt op mijn lip en zet Toto neer omdat hij een beetje zwaar begint te worden. Gelukkig sprint hij er niet weer gelijk vandoor en zet hij alleen een paar passen richting Jules. Nieuwsgierig begint hij aan zijn schoenen te snuffelen en speelt hij met de touwtjes van zijn veters.

[Aurora komt zo]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Aristos Julius Periculum || Negentien || Nikè
Dahlia keerde zich om en liep richting het huis. Jules ging achter haar aan. Misschien moest hij ook maar eens gaan uitpakken. Of zo. Plotseling stopte Dahlia en draaide zich om. Ze liep een stukje terug naar hem en keek hem aan.
"Er staat volgens mij een begeleider voor het huis," zegt ze. "Weet jij misschien of er nog een andere ingang is? Ik wil niet dat Toto gelijk wordt weggestuurd." Ze beet op haar lip en zette Toto neer. Het diertje leek niet weg te sprinten en kwam een paar pasjes richting Jules' voeten. Hij begon aan Jules' All Stars te snuffelen en stak een pootje uit naar de veters ervan. Jules glimlachte even lichtjes en keek dan op naar Dahlia.
"Ja, langs de achterdeur," zei hij simpel, waarna hij bukte bij Toto en het diertje over zijn kopje streelde. Hij pakt het wolfshondje op en loopt voor Dahlia uit in een boog naar de achterkant van het huis.

---

help

Ambrosios Aetos Sotir, Hebe
"Like what u see?" Ambro grinnikte en zei zoals altijd onomwonden zijn mening, -die weleens de waarheid kon zijn- "I really do." zei hij en knikte bedenkelijk. Toen Ambro vraag naar haar moeders bezoekjes veranderden van Acacia's nachtblauwe ogen. Ambro wist het antwoord al nog voor Acacia antwoord had gegeven. "Ik ben weer hier, dus ik heb zeker een bezoekje gehad van mijn moeder." zei ze en liep naar Ambrosios' bed waarop ze zich liet neervallen. Ambro volgde haar en ging op de stoel zitten waarop hij zijn jack had gehangen. "En ik zal hier nog een lange tijd blijven." Ambro zuchtte diep. "Het mag voor jou een troost zijn dat je je moeder nog gezien hebt deze zomer." Hij keek Acacia aan maar glimlachte niet. "De mijne weigert ook maar een woord tegen me te zeggen. Ze praat enkel nog via mijn pa of één of andere boodschapper."

---

kindness is never a burden.

Aurora Maude Hayes.

Ik ben er nog maar net en vind het nu alweer verschrikkelijk. Nog een jaar in dit helle oord. Met een geïrriteerd gezicht kijk ik naar het gebouw dat het huis is. Niks voor mij. Geef mij maar een appartement in een grote stad als New York of Los Angeles.
'Hey,' hoor ik iemand ineens op een vriendelijke manier zeggen. 'Ik ben Jason, één van de begeleiders hier'. Jason steekt zijn hand naar me uit en hij glimlacht vriendelijk naar me. 'En jij bent?' Ik kijk hem even spottend aan waarna er een spottende grinnik over mijn lippen komt. 'Ben je op je achterhoofd gevallen?' grinnik ik. Na wat ik vorig jaar allemaal heb uitgespookt zou je niet verwachtend dat Jason zou vergeten wie ik ben. 'Of ben je soms ziek?' Zogenaamd bezorgd leg ik mijn hand op zijn voorhoofd. 'Nope, je bent absoluut niet heet'. Voordat ik verder nog iets kan zeggen knalt, of beter gezegd tackelt, iemand me met een enorme vaart. Om te zorgen dat ik niet op de grond val grijp ik in een reflex Jason's arm beet die daardoor ook bijna zijn evenwicht verliest maar gelukkig die nog net weet te bewaren. 'Sorry,' mompelt de persoon die me tackelde. De stem herken ik gelijk. Alec. 'Ik weet dat onze vaders een soort van vijanden te zijn maar dat betekent nog niet dat je me tegen de grond hoeft te gooien,' bijt ik hem toe maar wel met een grijns op mijn gezicht.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Acacia Chara Nychta Sirena.

"I really do. " zegt hij waarna ik lach. "Hmmm." Zeg ik dan bedenkelijk.
Als we het over onze moeders hebben zucht ik en bijt ik op mijn lip. Ier wou ik het nirt over hebben.
"Hoe was jou vakantie?" Praat ik er dan overheen.
Mijn stem klinkt wat afwezig, maar ik draai me naar hem om om zijn gezicht even in me op te nemen. "Jij nog wat gedaan? Of gewoon het standaard rijtje?" Zeg ik dan met een grijns.
Mijn blik laat ik op zijn gezicht rusten en ik leg mijn ene hand onder mijn wang. "Ik ben de laatste weken gewoon onder toezicht gehouden. " zuchtte ik terwijl ik even hoestte. "Sorry. " mompelde ik maar ging uiteindelijk zitten. "Dus vertel me verder over je vakantie. "

[ bericht aangepast op 29 sep 2012 - 23:03 ]

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

Ambrosios Aetos Sotir, Hebe
Acacia 'hmm'-de bedenkelijk. Even later werd het Ambro duidelijk dat ze niet over moeders of goden wou praten dus vroeg ze naar Ambrosios' vakantie. Ze draaide haar gezicht naar hem toe,"Jij nog wat gedaan? Of gewoon het standaard rijtje?" vroeg ze met een grijns. Ambro beantwoordde de grijns. Acacia vertelde dat ze de laatste weken onder toezicht werd gehouden en dat vond Ambro verschrikkelijk. Zelf zou hij allang gek geworden zijn. "Mijn vakantie was standaard". zei hij en trok een mondhoek omhoog. "Feestjes, drank, meisjes." zei hij. "Maar niet meer bij mijn thuis. Nooit meer." Hij dacht terug aan de keer dat iemand zijn vaders biljarttafel had gebroken. Dat was dan ook meteen de reden waarom hij op dit strafkamp zat. "De laatste dagen heb ik bij anderen gebleven. Louisiana maakt me nog eens gek. Alsof ze me elke avond opwacht zodat ze me een donderpreek kan geven." En dat was niet gelogen. Telkens toen Ambro laat thuiskwam, laat ons zeggen 3 uur 's nachts stond ze boven aan de trap in haar lange nachtjapon met de krulspelden in haar haar. Ambro kende haar vaste zinnetje al vanbuiten. "Enig idee hoe laat het is?" vroeg ze dan. Maar dat was nog maar het begin. De komende 20 minuten bleef ze dan zagen of het slechte voorbeeld dat Ambro toonde. Maar het ergste was nog dat Ambro's vader en vaak bij was, maar niks deed.

---

kindness is never a burden.

Dahlia Blythe Canning
Jules glimlacht. Gelukkig, dat betekent hopelijk dat hij Toto niet irritant vindt.
'Ja, langs de achterdeur,' antwoordt hij simpel op mijn vraag. Ik krijg steeds meer het idee dat hij niet echt iemand van veel woorden is. Hij bukt, aait Toto over zijn kopje om hem vervolgens op te pakken. Ik volg hem als hij voor me uit, in een boog naar de achterkant van het huis loopt. Ik versnel mijn pas iets zodat ik naast hem kom te lopen. Zwijgend neem ik hem in me op. Zelfs met hakken aan is Jules nog een kop groter. Ik moet er aandenken dat ik niet naast hem ga staan als ik geen hakken draag. Mijn blik glijdt naar zijn lichtbruine haren die erg warrig zitten, nog een stuk warriger als de mijne. De kleur van zijn ogen kan ik van de zijkant niet goed zien maar volgens mij hebben ze een groenbruine kleur.
Als ik merk dat ik wel erg overduidelijk zijn kant aan het op kijken ben, kijk ik snel weer voor me.
'Je gaat de begeleiders toch niet over Toto vertellen?' vraag ik.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered