[RPG] Alcatraz - Nine. - Speeltopics

[ bericht aangepast op 12 okt 2012 - 19:22 ]

(Zal ik Dana of Drew naar Tye, Ruya en Luca sturen? ;d)

(Dat mag je zelf weten, I dunno eigenlijk. ;P)

†

Cocon schreef:
(Dat mag je zelf weten, I dunno eigenlijk. ;P)

Cocon schreef:
Ruby Maeve Valentina, Morbid.
Drew zucht geïrriteerd, helaas barst hij niet uit zijn vel, zoals ik gehoopt had. Ik moest er nog wat bovenop gooien zodat hij uit zou barsten. Zijn verdiende loon, misschien dat als iemand dan precies op dat moment langs komt, hij dan wel echt hier als gevangene komt. Dat zou serieus waar mijn dag goed maken, dacht ik grijnzend.
“Oké, eet smakelijk,” mompelt hij dan, toegevend. “Maar als ik iets opvang, ben jij de eerste die ik aankijk, Ruby.”
“Ik zou niet anders willen,” grijns ik liefjes terug. Hij noemde mij echter Ruby, Ruby. Ik moest het even verwerken en hoewel ik wist dat hij dit expres had gedaan, kon ik er eerlijk waar niet tegen dat hij me zo noemde, dus haalde ik mijn hand omhoog en sloeg hem hard op zijn wang. Mijn lange nagels kraste over zijn wang en ik keek hem met een vervaarlijke fonkeling in mijn donkere ogen aan. “Noem me nog een keer Ruby en ik sla je nog een keer,” sis ik. “Je weet verdomd goed dat ik zo niet genoemd wil worden, en al zeker niet door jou,” Het laatste zei ik met een vies gezicht, alsof ik iets heel vies rook.

Ruby Maeve Valentina, Morbid.
Drew heeft een gevaarlijke woedende blik in zijn ogen, maar ik word er niet door geïntimideerd, door de doodsimpele reden dat ik hem niet mag. De woede die er in mijn lichaam huist, overtreft de mogelijke factor dat ik uit zou moeten kijken met wat ik doe en zeg tegen hem.
Hij houd zijn handen naast zijn lichaam, zijn vuisten balt hij. “En dan weet jij dat ik niet aan dit soort domme dingen meedoe. Ik ga mensen niet anders noemen, dan dat ze eigenlijk heten. En jij bent geen uitzondering, Ruby,” Ik grom gevaarlijk, houd mijn adem voor enkele seconde in en kijk hem ondertussen met mijn lippen stevig op elkaar aan. Geen stomme dingen doen, maar tuurlijk zou dat nu niet werken.
“Godverdomme, Drew!” Dit keer sloeg ik hem niet, maar ik plaatste mijn handen op zijn borstkas – ik kon duidelijk voelen dat hij erg gespierd was en ik vreesde het iets – waarna ik hem hardhandig en lichtelijk ruw naar achter duwde. “Snap je er dan helemaal geen flikker van?” siste ik naar hem, mijn handen ondertussen gebald. Ik zou hem verder niet uitleggen waarom ik Morbid genoemd wilde worden, want daar had hij mij enkel mee, maar het ging allemaal om reputatie.
Ik had mijn reputatie hier opgebouwd en nu iedereen me weer normaal Ruby begon te noemen, begon dat af te takelen. Straks dacht iedereen nog dat ik niet gevaarlijk was, dat ze alles met me konden doen wat ze wilden! Over mijn dode lijk! “Je bent nog stommer dan ik dacht…” siste ik.

†

Khione schreef:
Nicole Joy Eastwood
'Misschien heel lichtelijk gekneusd, maar meer niks,' zegt Quinto.
Ik knik en trek mijn pols terug.
'Nicole? Je weet toch wel dat ik dát nooit bij jou zal doen?' vraagt hij dan op een voorzichtige toon.
Ik bijt weer op mijn lip en kijk naar een paar seconden van stilte op naar hem. 'Ik dacht ook van niet, maar door die nachtmerrie ben ik gaan twijfelen,' zeg ik zacht. Er loopt een rilling over mijn rug als ik weer aan die nachtmerrie denk en voordat ik verder praat slik ik een brok weg. 'Maar ik denk dat ik je wel kan vertrouwen,' voeg ik er aarzelend aan toe.

Cocon schreef:
Rhett Zane Colt, cipier.
Dana knikt op de vraag die ik gesteld had, laat vervolgens haar blik door de ruimte glijden die ik even snel volg, voordat ik deze weer op haar richt. “Ik weet het, maar om in mijn eentje in het cipiers’ gebouw te gaan zitten, daar had ik niet bepaald zin in,” legt ze aan me uit en ik knik, als teken dat ik nog naar haar luister en niet in gedachten verzonken ben of zo.
“Dus, vind je het erg dat ik jou een tijdje kom pesten?” zegt ze met een lieflijke glimlach en ik haal even een wenkbrauw op voordat ik mijn hoofd schud en iets grom. “Nee, tuurlijk niet,” Mijn armen waren nog steeds streng over elkaar geslagen en ze had waarschijnlijk mijn blik naar Luca gevolgd, want ze vroeg opeens nieuwsgierig wat er met hem was. In plaats van dat ik er direct antwoord op geef, stel ik haar een vraag terug.
“Dana, deze dag ga je nog wel dienst draaien? Zo ja, houd Luca extra in de gaten bij de vrouwelijke gevangenen.” Het tweede gedeelte was geen vraag, meer een eis. Luca stormde vlak hierna de kantine uit na ons een dodelijke blik te hebben gegeven. Zou hij het gehoord hebben? Achter hem na gaan doe ik in elk geval niet.

Andrew Rayan Powell (Drew Foster).

Nu is het Ruby's beurt. Ze gromt gevaarlijk, zoals een hond die zich bijna in een gevecht stort.
"Godverdomme, Drew!" schreeuwt ze luid.
Ik verwacht een nieuwe klap, maar die komt er niet. Het enigste wat ze doet is, dat ze haar handen op mijn borst zet en me vervolgens een behoorlijke duw geeft. Ik wankel even en zet een stap achteruit, maar meer heeft ze er niet mee breikt.
"Snap je er dan helemaal geen flikker van?" sist ze, terwijl ze haar vuisten balt. "Je bent nog dommer dan ik dacht..." vervolgt ze sissend.
Ik weiger op haar woorden in te gaan. Daarom waarschuw ik haar even.
"Als je je gang wilt gaan, sla me, schop me en ram me, maar weet dat ik je voor de rest van je cel tijd in een isoleercel kan plaatsen," zeg ik met een kleine grijns. Vervolgens blijf ik met m'n rug tegen de muur aanstaan en steek één hand in mijn zak. "Tenzij.." De rest van mijn zin maak ik niet af.

[ bericht aangepast op 28 sep 2012 - 19:52 ]

[Van welke cipier mag Blythe stiekem sigaretten jatten ?]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Khione schreef:
[Van welke cipier mag Blythe stiekem sigaretten jatten ?]

[ bericht aangepast op 28 sep 2012 - 20:06 ]

Corallo schreef:
(...)

(Drew en Quinto zijn beiden bezig.. Maar ze hebben wel beiden sigaretten..)

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Rhett Zane Colt, cipier.
Dana trekt één wenkbrauw op. “Oké, Rhett, ik zal m’n best doen,” Ik knik en grinnik, terwijl ik de eetzaal weer rondkijk. Drew en Ruby zijn verdwenen, maar Luca en Tye ook. Waar was Tye naar toe gegaan? Ik frons, maar laat echter niets aan Dana merken, die zal wel zeuren dat ik de volgende keer beter op moest letten.
Ondertussen vertel ik haar dus een klein verhaal over een gevangene die ik in de isoleercel een keer had gestopt, omdat hij de cel uit kon komen en door de gangen dwaalde. Hij schrok behoorlijk toen hij mij zag, leuke herinnering.
Een klein half uurtje later, begint Dana over wat anders. “Rhett, ik ga even een kijkje nemen bij het cellencomplex,” Ik knik kort en mompel dat ze op moet letten, waarna ze de eetzaal verlaten heeft en ik weer op de gevangenen let.

Tye Shade Steele.
Niet veel later nadat ik me weer helemaal aangekleed had, ging de deur iets verder open. Ik fronste en vroeg mezelf af wie-the-heck zich hierin durft te mengen, maar ik vervloekte mezelf wanneer ik zag dat een cipier binnen kwam. Nou, het was een vrouw, misschien dat zij hetzelfde lot als de schuwe, lieflijke Ruya kon ondergaan… Ik grijnsde al bij de gedachte.
“Wat zijn de heren aan het doen?” Vroeg ze, haar stem had een scherp en gemeend randje, maar mij sloeg je er niet van omver. Ik zat hier toch wel een tijdje en sowieso, mij leggen ze geen regels op.
Ik zette dus een stap naar voren, richting haar toe en grijnsde. “Zal ik het bij je voordoen zodat je weet wat we aan het doen zijn?”
Er stond een sluwe blik in mijn ogen en een pervers, sluw grijnsje op mijn lippen wanneer ik nog een stap naar haar toe zette.

Ruby Maeve Valentina, Morbid.
Drew wankelt even, zet een stap achteruit, maar meer ook niet. Hij antwoord helaas niet op mijn woorden en gaat er zelfs helemaal niet op in, wat me nog kwader maakt. Ik mag hem niet, ik kan er niet tegen hoe hij nu zo koel tegen me doet terwijl ik hem juist uit wil dagen, lokken.
“Als je – je gang wilt gaan, sla me, schop me en ram me, maar weet dat ik je voor de rest van je cel tijd in een isoleercel kan plaatsen,” zegt hij met een kleine grijns. Hierna blijft hij met zijn rug tegen de muur staan, steekt één hand in zijn zak. Ik vertrouw hem helemaal niet en mijn woedende blik veranderd in een wantrouwende – wat hij kan merken aan mijn ogen die ik vernauw.
“Tenzij…” Ik wacht af, maar hij maakt deze zin echter niet af en ik raak geïrriteerd waardoor ik mijn handen omhoog gooi en hem vurig aan kijk. “Maak die verdomde zin dan af, jezus zeg.” Grom ik vinnig naar hem en sla mijn armen over elkaar, terwijl ik hem afwachtend en nieuwsgierig aan blijf kijken.

†

Blythe Durance
Nadat ik een laatste trekje van de sigaret heb genomen laat ik de peuk op de grond vallen en druk ik die uit met mijn zwarte All Stars. Met mijn voet schuif ik het vervolgens onder het lege bed. Mijn celgenoot is een paar dagen geleden overgeplaatst naar een andere gevangenis en hoewel een cel voor jezelf ook wel fijn is hoop ik dat ik binnenkort toch een nieuwe celgenoot krijg. Het verveelt nogal snel als je in je eentje in een cel zit. Het pakje sigaretten dat ik een paar dagen geleden van Drew had gejat stop ik onder mijn matras. Meestal jat ik ze van hem, maar soms ook van een van de andere cipiers.
Voordat ik de cel uitloop fatsoeneer ik mijn donkere pijpenkrullen en doe ik nog snel wat oogpotlood op. Als ik daar klaar mee ben loop ik de cel uit, de gang door naar de eetzaal. Ik knik als een soort begroeting naar Rhett die bij de deuropening staat. Rhett is één van de weinige cipiers die ik enigszins mag. Echt mogen is het niet maar hij is tenminste niet zo'n smeerlap die vrouwen verkracht, iets waar een paar andere cipiers wel een handje van hebben. Ik loop verder naar het “buffet” en wacht tot er wat eten op een bord wordt geschept door een van de kantinevrouwen. Erg eetbaar is het niet maar het is beter als niks. Alles is beter dan verhongeren.
Zonder goed op te letten ga ik aan een willekeurig tafeltje zitten. Pas nadat ik een paar happen heb genomen merk ik dat er al iemand zitten, een jongen die ik volgens mij nog niet eerder heb gezien. Erg bedreigend ziet hij er niet uit waardoor er een zachte grinnik over mijn lippen rol. Ik ben benieuwd hoe lang hij het hier uit gaat houden. Misschien kan ik er met iemand een leuke weddenschap van maken. Als ik niet had geweten dat je voor deze gevangenis zeventien moest zijn had ik hem misschien zelfs wel jonger geschat. 'Ik heb jou nog niet eerder gezien,' meld ik hem.

[Ergens waar Cameron heen kan?]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Nicole Joy Eastwood

'Als je dat maar weet,' zegt Quinto. 'Nou, zal ik je dan maar eens naar de eetzaal brengen, zodat je kan ontbijten?' vervolgt hij, alleen klinkt het niet als een vraag maar meer als een mededeling.
'Is goed,' zeg ik toch. Waarschijnlijk krijg ik toch geen hap door mijn keel maar Quinto vindt het denk ik toch niet goed als ik terug wil naar mijn cel. 'En bedankt dat je naar mijn pols wilde kijken,' voeg ik er aan toe terwijl hij de sleutels van het bureau pakt een richting de deur loopt. Ik loop het kamertje uit en wacht in de gang op Quinto. Bij de gedachte dat Luca en Drew misschien ook wel in de eetzaal zullen zijn gaat er een rilling over mijn rug.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Andrew Rayan Powell (Drew Foster).

"Maak die verdomde zin dan af, Jezus zeg," gromt ze vinnig.
Ik lach zachtjes om haar opmerking. Eerlijk gezegd was die 'tenzij' alleen bedoelt om haar een beetje uit de tent te lokken, maar nu zal ik echt iets moeten verzinnen.. Wat zal ik eens bedenken? Ach, misschien heb ik wel een ideetje. Enkel zal ik dan voor de vieze cipier uitgemaakt worden en daar heb ik geen zin in, dus bedenk ik wat anders.
"Oké, ik noem jou Morbid." Ik spuug het woord 'Morbid' over mijn lippen en vervolg snel. "En dan hou jij je mond over mij." Al zeg ik het zelf, dit lijkt me een heel eerlijk voorstel. Ook al ga ik dan tegen mijn eigen principes in..

Dana Charlotta McGuire.

Beiden jongens zijn compleet aangekleed, maar aan het meisje te zien weet ik al wat ze aan het doen zijn. Eigenlijk is mijn vraag overbodig, maar toch sta ik er nog steeds achter.
De jongen die ik niet ken, zet een stap naar me toe. Vanbinnen bekruipt een lichte angst me, waar ik me overheen probeer te zetten. Tegelijkertijd voel ik me vanbuiten sterk en schiet de adrenaline door mijn lichaam.
"Zal ik het bij je voordoen zodat je weet wat we aan het doen zijn?"
Ik schud mijn hoofd. "Nee, dankje,"
Na mijn simpele antwoord, zet hij nog een aantal stappen naar me toe. De angst die ik net uit mijn lichaam had verdreven, komt opnieuw weer naar boven.
"Waag het om me met één vinger aan te raken en je zit de rest van je cel tijd in een isoleercel," dreig ik naar hem. "En dat geldt hetzelfde voor die vriend naast je,"

Davy Ruben Carter.

Ik heb net een paar happen van het 'eten' op, als er een meisje tegenover me kunt zitten. Ik frons mijn wenkbrauw en laat mijn ogen over haar heen glijden. Nog steeds begrijp ik niet waarom er ook vrouwen in deze gevangenis zetten. Wat kunnen vrouwen in godsnaam fout doen? Het enigste wat ze kunnen is praten, make-uppen en zich als een hoer gedragen.
Voordat ik haar gedag kan zeggen, zegt zij iets; "Ik heb jou nog niet eerder gezien,"
Ik haal mijn schouders op. Weer een bevestiging dat ik bíjna onzichtbaar ben hier. "Toch zit ik hier al ruim twee maanden," kaats ik terug, voordat ik een hap neem.
"En voor het geval je het wilt weten, ik ben Davy," zeg ik mompelend.

Quinto Thomas Reynolds.

Nicole knikt en mompelt vervolgens; "Is goed,"
"En bedankt dat je naar mijn pols wilde kijken," voegt ze er nog aan toe.
Ik glimlach. "Graag gedaan, daar zijn cipiers voor," zeg ik tegen haar. Ik begeleid haar richting de eetzaal en ga dan vervolgens in een andere hoek van de cel staan om op de gevangenen te letten.