[RPG] Alcatraz - Nine. - Speeltopics

[ bericht aangepast op 12 okt 2012 - 19:22 ]

Ruby Maeve Valentina, Morbid.
Zijn blik word gelukkig alleen maar woedender wanneer ik het woord expres luid en duidelijk uitspreek. Dat was precies mijn bedoeling en het maakt me blij, dat ik hem zo kan krijgen. Ik vind het alleen wel jammer dat hij mij weer tegenhoud en ik trek me weer van hem weg, terwijl de aanvallende blik op mijn gezicht komt.
“Ik weet het, maar als jij de gene ben die alles bevestigd, ben ik straks geen cipier meer hier, maar een gevangene,” gromt hij naar mij en het veranderd abrupt in een sluwe grijns op mijn volle lippen. Precies waarop ik gehoopt had. Ik sla mijn armen dus ook over elkaar heen terwijl ik hem uitdagend aankijk. “Dat is het eerste slimme antwoord dat uit jouw mond komt, jochie, goedzo,” daag ik hem met een sarcastische toon uit.
Hij zucht even. “Als je je mond houdt, kan ik misschien zelfs wat dingetjes regelen…” Ik trek mijn wenkbrauw op. Denkt hij werkelijk dat omkoperij bij mij gaat werken? Mensen zouden me beter moeten kennen nu. “Ik dacht het niet,” meld ik hem doodsimpel en zelfs lichtelijk verveeld. “Het enige wat ik nu wil is eten, omdat jij mijn verdomde eten op de grond liet vallen,” Ik begon weer met sissen.

†

Luca Jones

Tye kijkt mij werkelijk dodelijk serieus aan. "Het was geen fucking grapje, sukkel." gromt hij "Ik zit hier verdomme echt omdat ik enkele meisjes en jongens verkracht heb." Ik kijk hem maar niet aan met mijn walgende blik die op het moment op mijn gezicht staat, dus leid ik mezelf af door naar iedereen te kijken, zoals de nieuwe en Ruby. Het werkt, tot hij weer begint te praten.
"Laat je dit zomaar gebeuren? Ik dacht dat ze jou stomme prooi was?" zegt hij waarop dreigend grom. "Wat wil je dat ik doe tegen hem? Jou hem laten verkrachten in dat gore hol?" vraag ik, mijn stem laat duidelijk doorschijnen dat ik dit alles behalve prettig vind, dat gebeuren met Ruby en de verklaring van Tye daarnet. Ik sta op, schuif daarbij ruw de stoel naar achteren en loop weg. Ik geef Rhett en de nieuwe vrouwelijke cipier een dodelijke blik als ik langs ze heen loop naar mijn cel.
Daar plof ik op mijn bed, die een stuk beter ligt dan die in de isoleercel. Niet dat ik nu van plan ben om te slapen of zo iets. Ik heb Tye helemaal verkeerd ingeschat en beoordeeld. Hij weet niets, maar het is nog erger dat hij zelf zo is. Ik pak mijn kussen en leg die op mijn hoofd neer, waar door alles donker word om mij heen. Beter, veel beter.

Your make-up is terrible

[Iemand een idee voor Ruya of Nathalie?]

Your make-up is terrible

Andrew Rayan Powell (Drew Foster).

Ruby slaat haar armen over elkaar heen en kijkt me uitdagend aan. "Dat is het eerste slimme antwoord dat uit jouw mond komt, jochie, goedzo," zeg ze sarcastisch.
Ik zucht geïrriteerd. Dit heeft geen zin, blijf koel, Drew. Als je uit je vel barst, maak je het alleen nog maar erger..
"Ik dacht het niet," meldt ze me. Ach, ik had het kunnen proberen, hé?
"Het enige wat ik nu wil is eten, omdat jij mijn verdomde eten op de grond liet vallen,"
Ik kijk haar aan en geef toe; "Oké, eet smakelijk," mompel ik. "Maar als ik iets opvang, ben jij de eerste die ik aankijk, Ruby." Expres noem ik haar Ruby. Ze mag dan wel liever Morbid genoemd worden, aan dat soort domme dingen doe ik niet mee. Want wanneer je ze één vinger geeft en grijpen ze daarna je hele hand..

Assassin schreef:
[Iemand een idee voor Ruya of Nathalie?]

[Omg, wat gaat dit ineens sneeeeel]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Rhett Zane Colt, cipier.
Dana knikt op de vraag die ik gesteld had, laat vervolgens haar blik door de ruimte glijden die ik even snel volg, voordat ik deze weer op haar richt. “Ik weet het, maar om in mijn eentje in het cipiers’ gebouw te gaan zitten, daar had ik niet bepaald zin in,” legt ze aan me uit en ik knik, als teken dat ik nog naar haar luister en niet in gedachten verzonken ben of zo.
“Dus, vind je het erg dat ik jou een tijdje kom pesten?” zegt ze met een lieflijke glimlach en ik haal even een wenkbrauw op voordat ik mijn hoofd schud en iets grom. “Nee, tuurlijk niet,” Mijn armen waren nog steeds streng over elkaar geslagen en ze had waarschijnlijk mijn blik naar Luca gevolgd, want ze vroeg opeens nieuwsgierig wat er met hem was. In plaats van dat ik er direct antwoord op geef, stel ik haar een vraag terug.
“Dana, deze dag ga je nog wel dienst draaien? Zo ja, houd Luca extra in de gaten bij de vrouwelijke gevangenen.” Het tweede gedeelte was geen vraag, meer een eis. Luca stormde vlak hierna de kantine uit na ons een dodelijke blik te hebben gegeven. Zou hij het gehoord hebben? Achter hem na gaan doe ik in elk geval niet.

†

Ruby Maeve Valentina, Morbid.
Drew zucht geïrriteerd, helaas barst hij niet uit zijn vel, zoals ik gehoopt had. Ik moest er nog wat bovenop gooien zodat hij uit zou barsten. Zijn verdiende loon, misschien dat als iemand dan precies op dat moment langs komt, hij dan wel echt hier als gevangene komt. Dat zou serieus waar mijn dag goed maken, dacht ik grijnzend.
“Oké, eet smakelijk,” mompelt hij dan, toegevend. “Maar als ik iets opvang, ben jij de eerste die ik aankijk, Ruby.”
“Ik zou niet anders willen,” grijns ik liefjes terug. Hij noemde mij echter Ruby, Ruby. Ik moest het even verwerken en hoewel ik wist dat hij dit expres had gedaan, kon ik er eerlijk waar niet tegen dat hij me zo noemde, dus haalde ik mijn hand omhoog en sloeg hem hard op zijn wang. Mijn lange nagels kraste over zijn wang en ik keek hem met een vervaarlijke fonkeling in mijn donkere ogen aan. “Noem me nog een keer Ruby en ik sla je nog een keer,” sis ik. “Je weet verdomd goed dat ik zo niet genoemd wil worden, en al zeker niet door jou,” Het laatste zei ik met een vies gezicht, alsof ik iets heel vies rook.

Tye Shade Steele.
“Wat wil je dat ik doe tegen hem? Jou hem laten verkrachten in dat gore hol?” vraagt hij, zijn stem laat duidelijk merken dat hij dit alles behalve leuk en aangenaam vind en ik grom agressief. Hij heeft me nog niet zo ver gekregen dat ik ook daadwerkelijk zo ging handelen, maar nu vroeg hij erom. Als hij zo doorging tegen mij, was hij de eerste op mijn lijst die ik te grazen zou nemen. Het was maar goed dat we dezelfde cel hadden.
Ik kon er niet echt iets op terug antwoorden, omdat hij de stoel ruw naar achter schuift en vervolgens weg loopt met boze stappen. Idioot dat het is, ik zal hem nog wel krijgen. Onbewust had ik mijn vuisten gebald en hem nagekeken tot hij weg was, waarna ik mijn woede probeerde te koelen door rond de kantine te kijken. Naar de vrouwelijke gevangene kijken was leuk, maar nu kende ik ze al bijna allemaal en omdat Maya dus verboden terrein was, liet ik mijn blik vallen op het schuwe aziatische meisje.
Mijn dodelijke, agressieve blik nam plaats voor een vermakelijk, sluw grijnsje terwijl ik opstond en naar haar toe liep. Toen ik bij haar aan kwam, draaide ik de stoel tegenover haar zo naar me toe dat ik met mijn gespierde borstkas tegen de leuning van de stoel kon zitten. “Je bent nieuw hier,” merkte ik met dezelfde grijns op. “Ik ben Tye.” Vervolgde ik toen, als een soort teken van begroeting. “En jij, dame?”

[ bericht aangepast op 27 sep 2012 - 20:49 ]

†

Ruya Aichi

Ik schrik me helemaal te pletter als de stoel voor mij ineens word omgedraait door een jongeman die ik het liefst zou willen mijden. Hij gaat er op zitten, met zijn overduidelijk gespierde borstkas tegen de leuning gedrukt. Hij heeft een vermakelijk, sluw grijnsje op zijn mond en ik hou daar door mijn blik op mijn eten gericht, wat ik nog altijd niet op heb. Ik prik er wat in met mijn plastic vork terwijl ik ondertussen een lijkkleur aangenomen heb, nog witter dan ik normaal al ben.
"Je bent nieuw hier." merkt hij op, door mijn wimpers heen zie ik dat het grijnsje niet van zijn gezicht af gaat. "Ik ben Tye. En jij, dame?" Ik bijt even op mijn lip en kijk dan op, naar zijn gezicht. "Ruya." komt er aarzelend en zacht over mijn dunne lippen gerolt. Ik buig mijn hoofd weer naar beneden, in onze cultuur een teken van onderdanigheid. Mijn lange, zwarte haar valt als een gordijn langs de zijkanten van mijn gezicht. Mijn hand met de vork er in trilt lichtjes, dus laat ik doe los en doe ik als of ik mijn hand afveeg aan de grijze legging die ik aan heb.

Your make-up is terrible

(Wauw Nikki, alsjeblieft lollol.)

Tye Shade Steele.
Het donkerharige meisje, waarvan ik denk dat ze Japans is, schrikt duidelijk en ik moet moeite doen om niet gelijk in lachen uit te barsten. Het lijkt me dat ze zich dan direct uit de voeten maakt en dat moet natuurlijk niet gebeuren wanneer ik juist meer over haar te weten wil komen.
Haar blik houd ze op het bord met kantine eten gericht, waardoor ik duidelijk kan merken dat ze aan dit alles nog helemaal niet gewend is. Ik vroeg me af wat voor misdaad ze had begaan, waarschijnlijk geen erge, want in tegen stelling tot bijvoorbeeld Ruby is zij heel anders. Hopelijk voor haar zou ze zulke types dan ook niet tegen komen, Nicole zou ze dan wel weer mogen, denk ik. Het meisje prikt met haar vork in het eten en het lijkt wel alsof haar blanke huidskleur nog witter is geworden. Als ik haar zo bekijk, lijkt het wel alsof ze een porseleinen pop is geworden die je kunt breken.
Ze bijt kort op haar lip en kijkt dan naar me op. Haar donkere wimpers leiden me even af van de ongezonde witte kleur die haar huid nu heeft en ik vraag me af of ze nu al bang voor me is. Ik had meerdere keren gehoord van andere gevangenen dat ze me een dodelijke, agressieve uitstraling vonden. “Ruya.” Komt er aarzelend en zacht over haar dunne lippen vandaan en kort kijk ik hierna voordat ik mijn lippen letterlijk er vanaf trek om naar haar donkere ogen te kijken met een speels grijnsje op mijn lippen.
Het Aziatische meisje, Ruya, buigt echter haar hoofd weer naar beneden. Het was duidelijk dat ze hier niet hoorde en geen ernstig misdrijf had gepleegd, waardoor ik enkel nieuwsgieriger naar haar werd. Haar lange, zwarte haar viel als een gordijn langs de zijkanten van haar gezicht, waardoor ik er geen kijk meer op had en mijn blik werd afgeleid door de vork die lichtjes in haar hand trilde. Deze legde ze snel los en veegt haar hand af aan de grijze legging die ze aanheeft. Voorzichtig, ten minste nu nog wel, steek ik mijn hand uit en veeg aan een kant van haar gezicht de donkere lokken van haar haar achter haar oor. Hierdoor heb ik weer kijk op haar blanke gezicht, welke nog steeds van porselein lijkt. “Wat heb je geflikt dat je hier nu bent? Je hoort hier duidelijk niet.” Sprak ik toen, terwijl mijn hand weer liet zakken op de tafel.

†

Corallo schreef:
Quinto Thomas Reynolds.

"Ik had gedroomd dat je me had verkracht," mompelt ze bíjna onverstaanbaar.
Ik had mijn blik op de grond gericht, maar deze schiet direct omhoog. Ik kijk Nicole aan. De emotie's in mijn ogen lopen door elkaar heen. Ik ben verbaasd, woedend en ook meelevend.
"Eh.." stamel ik. Wow. Dit is de eerste keer sinds een lange tijd dat iemand me in de gevangenis in ongemakkelijkheid brengt.
"Is mijn pols in orde?"
Ik knik gehaast. "Misschien heel lichtelijk gekneusd, maar meer niks," meldt ik haar. "Nicole? Je weet toch wel dat ik dát nooit bij jou zal doen?" vraag ik voorzichtig.

[Mehehe, wat is hij aardig zeg!]

Ruya Aichi

Als hij zijn hand uit steekt, wat ik nog kan zien door mijn haar en wimpers heen, stopt mijn hart een ogenblik van angst. Ik verstijf, maar in tegenstelling tot dat wat ik verwacht heb, zoals een flinke klap, veegt hij aan een kant van mijn gezicht mijn donkere lokken achter mijn oor, waar door hij mijn gezicht kan zien. Hij laat zijn hand weer zakken als hij spreekt.
"Wat heb je geflikt dat je hier nu bent? Je hoort hier duidelijk niet." spreekt hij. Ik kijk weer iets op, hij is verrassend vriendelijk voor hoe hij er uit ziet. "Gewoon, wat onbenullig spul." mompel ik. Is het zo duidelijk dan? Ach, natuurlijk. Ik loop me nu al onderdanig te gedragen terwijl er nog niets gebeurd is! Ik ben werkelijk een idioot, dus probeer ik het maar over een andere boeg heen te gooien, waar voor ik al mijn moed bij elkaar moet rapen, nog meer dan ik nodig had om hier heen te komen voor het eten.
"Jij ziet er wel uit alsof je hier hoort. Wat heb jij geflikt?" Ik probeer brutaal over te komen, maar mijn onderlip trilt lichtelijk in de paniek die het oplevert om zo tegen hem te praten. Had ik nu maar een toetsenbord voor mijn neus, dan had ik de meest sarcastische en gemene opmerkingen kunnen maken naar zijn hoofd toe, maar nu durf ik ze nog maar amper te denken.

Your make-up is terrible

Nicole Joy Eastwood
'Misschien heel lichtelijk gekneusd, maar meer niks,' zegt Quinto.
Ik knik en trek mijn pols terug.
'Nicole? Je weet toch wel dat ik dát nooit bij jou zal doen?' vraagt hij dan op een voorzichtige toon.
Ik bijt weer op mijn lip en kijk naar een paar seconden van stilte op naar hem. 'Ik dacht ook van niet, maar door die nachtmerrie ben ik gaan twijfelen,' zeg ik zacht. Er loopt een rilling over mijn rug als ik weer aan die nachtmerrie denk en voordat ik verder praat slik ik een brok weg. 'Maar ik denk dat ik je wel kan vertrouwen,' voeg ik er aarzelend aan toe.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

(Het spijt me voor het lange wachten, maar ik wou eerst die rol voor je af maken.)

Tye Shade Steele.
Mijn hand raakt haar zwarte haarlokken aan, welke tot mijn lichtelijke verbazing zacht aanvoelen. Ze lijkt echter te verstijven, alsof ze iets anders van me verwacht had. Ik kan het niet laten en grinnik, maar wanneer ik me bedacht dat ze misschien ook mishandeld kon zijn en daarom verstijfde, word mijn grijns een dunne streep.
Ruya kijkt iets op, waardoor ik haar weer aan kan kijken. Ik heb hierdoor een nieuwe prooi gevonden, Ruya. Hm, ik vroeg me af wat ik had met vier letterige namen, ‘Maya’ en ‘Ruya’. Beide donkerharige jonge vrouwen, al was deze schuwer dan Maya, duidelijk. “Gewoon, wat onbenullig spul.” Mompelt ze. Ik wil er net op vragen wat ze dan geflikt had, maar ze begon alweer te praten waardoor ik haar afwachtend aankeek. “Jij ziet er wel uit alsof je hier hoort. Wat heb jij geflikt?” Voor een kort moment kijk ik haar emotieloos aan, tegelijkertijd om haar te peilen of ze dit serieus meent, maar door de onderlip die lichtelijk trilt van haar kan ik het niet meer houden en laat ik weer een van de zeldzame, echte zware lachen. Hierbij sla ik enkele keren hard op de tafel waardoor deze gaat schudden en dit keer kijken er meerdere gevangenen naar ons om, welke ik een enkele blik geef en ze bijna allemaal weer wegkijken. Het is mijn prooi, dat moeten ze weten. Anders dan zal ik het er wel bij ze in rammen, misschien dat ze het dan snappen.
“Misschien kan je daar nog wel achter komen,” antwoord ik dan mysterieus naar haar, terwijl ik me op haar richt met een mysterieuze, ietwat sluwe grijns op mijn mond en donkere blik in mijn ogen. Mijn vingers wrijf ik even kort over mijn kin, waarna ik deze weer op de tafel leg.

†

Ruya Aichi

Zoals ik al had gedacht, grandioos mislukt. Maar zijn reactie alles behalve wat ik verwacht. Zijn emotieloze en peilende blik verdwijnt, waarna hij een harde, zware lach laat horen. Mijn hoofd word rood, ook omdat de rest nu om kijkt. Mijn plan om zo lang mogelijk ontzichtbaar te blijven is bij deze nog erger mislukt dan mijn brutale uitspraak. Bij elke keer dat hij op de tafel slaat, waardoor deze gaat schudden, schrik ik licht op en veranderd de rode kleur op mijn wangen naar een steeds doorschijnender wit. Tye geeft de kijkende gevangene een blik, maar ik kan niet zien hoe ze er op reageren omdat ze zich achter mij bevinden.
"Misschien kan je daar nog wel achter komen." antwoord hij er uiteindelijk mysterieus op, waarna hij zich op mij richt met een mysterieuze, sluwe grijns op zijn mond en een onkere blik in zijn grijsblauwe ogen. Zijn woorden beanstigen mij alleen nog maar meer, waar door de donkere poelen die voor mijn ogen moeten door gaan, angstig zijn richting in kijken. Mijn onderlip wilt niet stoppen met trillen, waar door ik mijn witte tanden er hard in zet, tot ik bloed proef. Met zijn vingers wrijft hij kort over zijn kin heen, waarna hij deze weer op de tafel neer legt. Ik schud lichtjes met mijn hoofd, mijn haar zwiert lichtjes mee.
"Nee, ik wil er niet achter komen." piep ik meer dan dat ik het zeg. Ik schuif mijn stoel een stukje naar achteren, waar door het lijkt als of ik wil opstaan, maar ik doe het niet. Ik wíl wel op staan, maar ik durf het niet. Mijn lichaam voelt zo half en half verlamd en ik ben bang dat het niet het juiste is om te doen in deze situatie. Ik weet helemaal niet hoe ik hier mee om moet gaan, dus vermijd ik de blik van Tye maar zoveel mogelijk.

Your make-up is terrible