[RPG] Alcatraz - Nine. - Speeltopics

[ bericht aangepast op 12 okt 2012 - 19:22 ]

(Rhett? Haha, hij is toch doelloos iedereen in de kantine in de gaten aan het houden. Je kunt haar natuurlijk ook naar het nieuwe personage van Nikki sturen.)

†

Andrew Rayan Powell (Drew Foster).

Met een luide klap knalt de vork - die Ruby zojuist in haar handen had - op het bord neer. Vervolgens trekt zijn haar wenkbrauw op en vormt er een arrogante blik in haar ogen.
Van binnen moet ik lachen. Ik had eigenlijk ook geen andere reactie dan deze verwacht.
"Rot op, Foster," sist ze. Mijn achternaam valt niet over haar lippen, nee, deze spuugt ze uit.
Ik leun een stukje achterover en kijk naar het bordje eten dat voor haar neus staat.
"Als je wilt weten of het gezellig was, moet je zelf maar een ker in de cel gedropt worden met Luca." met een moordende blik kijkt ze me aan.
"Nee, dankje. Ik weet hoe hij is, dus dat heb ik liever niet." Er vormt zich een klein lachje rond mijn lippen, maar deze laat ik snel alweer verdwijnen, omdat ik liever toch geen ruzie met Ruby krijg. Ik mag dan wel sterker zijn, ze is een pittige tante die behoorlijk goed kan knokken als het moet.
Plotseling flitst er een vraag door mijn hoofd. Deze stel ik aan Ruby; "Waarom doe je eigenlijk altijd zo kwaad tegen me? Ik ben toch niet de rede dat je hier zit?" Tijdens deze woorden laat ik geen enkele emotie zien, gewoonweg omdat ik niet weet wélke emotie ik moet tonen.

[ bericht aangepast op 27 sep 2012 - 18:07 ]

Cocon schreef:
(Rhett? Haha, hij is toch doelloos iedereen in de kantine in de gaten aan het houden. Je kunt haar natuurlijk ook naar het nieuwe personage van Nikki sturen.)

Ruby Maeve Valentina, Morbid.
Drew leunt een stukje achterover en kijkt naar het bord met eten dat voor mijn neus staat, maar mijn blik houd ik strak op hem gericht. Als hij ook maar iets probeert, maakt niet uit wat, dan zal ik hem met mijn blote handen wurgen. “Nee, dank je. Ik weet hoe hij is, dus dat heb ik liever niet.” Vlak nadat hij dit had gezegd, laat ik een zacht, spottend gesnuif horen terwijl ik mijn hoofd schud en vervolgens weer naar hem kijk. “Dan weet je dus ook dat het alles behalve gezellig was.” Antwoord ik met dezelfde spottende toon in mijn stem, een dodelijke blik in mijn ogen.
Een klein lachje kwam er rond zijn lippen, iets waardoor ik hem beter analyseerde, maar vlak hierna was deze al verdwenen dus meldde ik er maar niets op. “Waarom doe je eigenlijk altijd zo kwaad tegen me? Ik ben toch niet de reden dat je hier zit?” Hij laat dit keer geen enkele emotie zien, maar ik kan er niets aandoen dat ik hem nog steeds erg arrogant vindt. Drew kwam altijd op mij over alsof hij alles beter weet, vrouwen niets zijn en mannen wel. Well, I’ll prove him wrong.
“Nee, maar volgens mij weet jij dondersgoed waarom ik je niet mag,” bitchte ik, terwijl ik mijn stoel abrupt met veel gekras over de grond naar achter duwde en vervolgens op stond. Mijn handen had ik ondertussen met een klap op de tafel gezet en ik leunde wat naar voren, maar nog steeds een afstandje ertussen. “Ik mag je niet, ik weet wat je die meisjes hier aan doet,” siste ik zacht en vervaarlijk, waarna ik hem geen blik meer gunde en mijn plaat met eten pakte terwijl ik alweer aanstalten maakte om weg te lopen.

†

Andrew Rayan Powell (Drew Foster).

"Dan weet je dus ook dat het alles behalve gezellig was," antwoord ze spottend.
Ik zucht geruisloos, dat bedoelde ik niet, maar ach, ik ga er niet over door, want uit haar mond zal toch geen degelijk antwoord komen.
Na mijn vragen, zet ze meteen een soort 'tegenaanval' in. "Nee, maar volgens mij weet jij dondersgoed waarom ik je niet mag," bitcht ze. Doordat ze zo abrupt overeind schiet, krast haar stoel over de grond. Haar handen zet ze op de tafel en ze buigt zich naar me toe.
"Ik mag je niet, ik weet wat je die meisje hier aan doet," sist ze zacht. Vervolgens grist ze haar bord eten van tafel en maakt aanstalten om weg te lopen.
Ik weet dat ik dit niet ongestoord kan laten gebeuren. In een flitsende beweging, sta ik achter haar en trek ik haar handen op haar rug. Het dienblad eten dat ze in haar handen had, klettert op de grond en het bord valt ik gruzelementen. Het eten dat eerst nog op haar bord lag, ligt nu verspreid over de vloer.
Ik schenk er weinig aandacht aan en werk haar de eetzaal uit, richting het deel van Alactraz dat alleen toegankelijk is voor cipiers. Daar laat ik haar handen los.
Woedend grom ik tussen mijn tanden door. Mijn blik staat op onweer. "Waag het om dát tegen iemand te zeggen," brom ik gemeend. Natuurlijk weet ik dat zij niet de enige is en dat veel meer mensen het denken of weten, maar als het uitkomt - met enige bewijzen, zoals ooggetuigen, etc. - ben ik de lul.

(Waar was Rhett ook al weer?)

Corallo schreef:
(Waar was Rhett ook al weer?)

†

Dana Charlotta McGuire.

Deze regenachtige ochtend hoef ik gelukkig geen ontbijtdienst te draaien, zoals ik het altijd noem. Ik neem mijn werk in de gevangenis heel serieus, ook al weet ik dat anderen daar totáál anders over denken. Vandaar ook de diensten, in plaats van 'gevangenen uit hun cellen sleuren en ze richting de eetzaal duwen'.
Toch ben ik behoorlijk nieuwsgierig, dus trek ik snel mijn kleding aan. Het setje kleding bestaat uit een zwarte broek en een wijd t-shirt. Dit wijde t-shirt dient ervoor dat de mannelijke gevangenen geen enkele vrouwelijke vormen zien, zodat ze geen 'vreemde' dingen gaan doen. Volgens mij heeft het geen enkel nut, maar dat is mijn mening.
Ik loop naar de grote badkamer, poets daar mijn witte tanden, was mijn gezicht, maak me op en vlecht mijn haar in een lange vlecht.
Vervolgens loop ik het cipiers' huis uit, naar de cellen van Alcatraz. Ik slenter naar binnen via een achteringang. Ik ken nu bíjna ieder weggetje in het cellencomplex, hoewel ik hier pas drie weken ben.
Rustig loop ik de eetzaal binnen. De meesten zitten rustig te eten en ik de hoek van de eetzaal, staat Rhett. Een van mijn collega's of te wel, mede-cipiers.
"Goedemorgen!" groet ik opgewekt. Ook al is iedereen op en in Alcatraz chagrijnig, ik probeer alles zo positief mogelijk te benaderen.

Ruby Maeve Valentina, Morbid.
Ik heb me al omgedraaid om woedend van hem weg te lopen, maar wanneer hij opeens in een snelle beweging opstaat en achter me staat, mijn handen op mijn rug doet en me zo mee trekt, grom ik luid. De plaat met eten valt op de grond wat een luid gekletter veroorzaakt en sommige gevangenen beginnen al naar ons te kijken, echter gun ik hen enkel een vieze blik terug. Het bord eten valt kapot en het eten ligt verspreid over de vloer, iets dat ik echt heel zonde vind, aangezien ik dat nog op wou eten. Net zat ik de hele tijd te zeiken voor eten tegen Quinto, verpest een andere cipier het voor me. Stelletje klootzakken.
Hij trekt me de eetzaal zo uit, maar natuurlijk werk ik heel erg tegen en wanneer we bij een deel komen waar het alleen toegankelijk is voor de cipiers laat hij me los en trek ik me ruw terug. Drew gromt woedend tussen zijn tanden door, maar ik flits hem enkel een kille blik met een sluw grijnsje op mijn lippen. “Waag het om dát tegen iemand te zeggen,” bromt hij gemeend, waardoor ik al gelijk zin krijg om hem te pesten. “Hm, wat dan? Wat wil je me dan aan doen. Mij soms ook verkrachten?” Ik zeg het woord expres luid en duidelijk zodat ik hem er nog meer mee heb en kijk hem uitdagend aan. “Ik ben heus niet de enige die het vast weet hoor, je bent gewoon een klootzak.” Sis ik naar hem en draai me alweer van hem weg. Echt mooi niet dat ik hier nog een seconde langer met hem blijf!

†

Rhett Zane Colt, cipier.
Luca houd ik nog steeds in de gaten, die nu bij Tye aan tafel was gegaan, maar ik liet hem voor nu maar. Als hij iets zou flikken, zou ik het vanzelf wel merken en gelijk ingrijpen. Hierdoor had ik dus niet gemerkt dat Drew abrupt Ruby mee had getrokken, iets wat anders wel vraagtekens bij mij zou hebben opgewekt.
“Goedemorgen!” hoor ik opeens opgewekt. Ik kijk op en merk dat Dana naar me toe loopt, zoals bijna elke dag staat er een glimlach op haar gezicht. Het iets dat ik niet kan snappen, maar vrijwel altijd ben ik dan ook gehumeurd en sarcastisch, een totaal tegenovergestelde van haar. Al mocht ze wel wezen, ze had nu gekozen voor een zwarte broek en wijd t-shirt zag ik. Haar donkere haarlokken had ze in een vlecht gedaan en ik grijnsde zuinig, waarna ik mijn hand opstak, als teken van begroeting.
“Goedemorgen, Dana. Ik dacht dat jij geen dienst had nu?” stelde ik met een klein nieuwsgierig toontje erin verworven naar haar. “Of kom je me gezelschap houden?”

Tye Shade Steele.
Luca gromt zacht, maar veel waarde hecht ik er niet aan. Hij leek zijn tevreden, blije houding al helemaal weggegooid te hebben voor de grommende beer. Ergens wist ik dat een klein deel door mij kwam, maar waarom hecht hij er zoveel waarde aan? “Het is nog steeds geen goed idee, maar moet je toch helpen om je aan je trekken te laten komen.” Antwoord hij, zijn stem klink abrupt erg kil en hierdoor keek ik hem nieuwsgierig aan. Allebei onze uitstraling leek wel veranderd; hij van tevreden naar chagrijnig en ik het tegenovergestelde.
“Dan doen we dan wel op een ander moment en vooral met iemand anders,” Mijn stem klonk abrupt ook erg kil en vlak, terwijl ik mijn blik op hem richtte en wat rechtop ging zitten. Tegelijkertijd bewoog ik mijn lichaam naar de ene en vervolgens de andere kant, waardoor er meerdere kraakgeluiden kwamen. Hij werpt hierna een blik op mij, maar ik keek maar kort terug voordat ik mijn blik weer door de kantine liet gaan. Er mocht wel wat leven in de zaak komen, dat voedselgevecht van gister was leuk bijvoorbeeld.
“Beroepsgeheim. Ik vertel het wel als ik er klaar mee ben, dan kan je er nog eens iets van opsteken. Hoeveel heb jij er ondertussen gehad?” Luca gaat weer iets onderuit gezakt zitten en ik schud mijn hoofd, een beetje afkeurend. “We houden het buiten deze verdomde gevangenis, Jones.” En alhoewel mijn gezicht een dodelijke uitstraling had, lag er toch een vermakelijk grijnsje op mijn lippen. “En een paar,” Mijn ogen leken vervaarlijk te fonkelen toen ik verder sprak. “meisjes én jongens.”

†

Luca Jones

"Dan doen we dan wel op een ander moment en vooral met iemand anders." antwoord hij op een abrupte kille en valkke toon. Tye beweegt zijn lichaam heen en waar, waardoor er een paar, niet bepaald gezonde, kraakgeluiden onstaan vanuit zijn lichaam. "Wat jij wilt." grom ik terug. Na mijn vraag schud hij een beetje afkeurend met zijn hoofd. "We houden het buiten deze verdomde gevangenis, Jones." zegt hij, en hoewel hij een dodelijke uitstraling heeft, ligt er toch een vermakelijk grijnsje op zijn lippen. "En een paar." Zijn ogen lijken vervaarlijk te fonkelen, waardoor ik hem nieuwsgierig aan kijk. "meisjes én jongens."
Hier op moet ik wel zuchten en duw ik hem ruw tegen zijn schouder. "Nou is het wel weer genoeg geweest." snauw ik naar hem. Het lijkt bijna alsof hij iets weet en de hele tijd toespelingen maakt, maar ik weet wel zeker dat Quinto niets durft te zeggen over wat er is gebeurd. Voor de rest heb ik hem gisteren helemaal niet gezien, dus ik weet niet hóe hij in godsnaam iets kan weten. Blijven ontkennen daarom. Ik werp hem een chagrijnige blik toe en drink mijn water in één keer op, terwijl mijn ogen de nieuweling volgen die net is binnen gekomen. Heel schuw, niet mijn type.
Daarna gebeurt is er iets dat mijn aandacht wél volledig trekt. Ruby is opgestaan, de stoel naar achter krassend. Ze loopt weg van Drew, die dat natuurlijk niet toelaat. HIj staat zo achter haar en grijpt haar armen. Nu valt haar plaat met eten op de grond, met een hels kabaal. Alles is kapot en Ruby word meegesleurd. Verdomme! Hij kan niet alles van me afpakken.

Your make-up is terrible

[Niet alweeer. Stomme dubbelposts.]

[ bericht aangepast op 27 sep 2012 - 19:40 ]

Your make-up is terrible

Andrew Rayan Powell (Drew Foster).

"Hm, wat dan? Wat wil je me dan aan doen. Mij soms ook verkrachten?" Het woord 'verkrachten' spreek ze extra duidelijk en luid uit. Dat maakt me alleen nog maar woedender.
Haar blik keert van geërgerd naar uitdagend. "Ik ben heus niet de enige die het vast weet hoor, je bent gewoon een klootzak," sist ze. Vervolgens wilt ze opnieuw weglopen, maar ik hou haar tegen.
"Ik weet het, maar als jij de gene ben die alles bevestigd, ben ik straks geen cipier meer hier, maar een gevangene," grom ik naar haar.
Ik zucht even. "Als je je mond houdt, kan ik misschien zelfs wat dingetjes regelen.." Omdat op haar in praten waarschijnlijk niet gaan werken, probeer ik het via een beloning. Als zij haar mondje houdt, krijg ze iets leuks van ome Drew.

Dana Charlotta McGuire.

Voordat ik vlakbij Rhett ben, zie ik dat hij heel lichtjes glimlach. Kom op! Die grijns kan veel breder!
"Goedemorgen, Dana. Ik dacht dat jij geen dienst had nu?" vraagt hij met een vleugje nieuwsgierigheid. "Of kom je me gezelschap houden?"
Ik knik op zijn vraag, terwijl ik mijn blik door de ruimte laat glijden. "Ik weet het, maar om in mijn eentje in het cipiers' gebouw te gaan zitten, daar had ik niet bepaald zin in," leg ik aan hem uit. "Dus, vind je het erg dat ik jou een tijdje kom pesten?" zeg ik met een lieflijke glimlach.
Wanneer Rhett wel erg aandachtig ergens naar toe aan het staren is, besluit ik zijn blik te volgen. Als het goed is - dat weet ik niet zeker - kijkt hij naar twee jongens. De ene is Lorenzo, Luuk, Luca! Dat is zijn naam.
"Wat is er met Luca?" vraag ik nieuwsgierig. Aangezien ik nieuw ben, wil ik zoveel mogelijk weten over de gevangenen, zodat ik weet voor wie ik moet uitkijken en met wie ik misschien zelfs wel een praatje kan maken.

Tye Shade Steele.
Hij moet zuchten op wat ik zegt en duwt mij vervolgens ruw tegen mijn schouder, waarop ik hem nieuwsgierig aankijk. Waar sloeg dat op? Ik meende het verdomme serieus! “Nou is het wel weer genoeg geweest.” Snauwt hij naar mij. Ik kijk hem dodelijk serieus aan. “Het was geen fucking grapje, sukkel.” Grom ik, “Ik zit hier verdomme echt omdat ik enkele meisjes en jongens verkracht heb.” Ik zeg het maar zo duidelijk mogelijk, want je weet maar nooit met hem op dit moment.
Als er een jong, aziatisch meisje de kantine binnenloopt, volgen mijn ogen haar totdat ze met een plaat eten schuw aan een tafel alleen gaat zitten. Volgens mij is ze nieuw, want ik had haar nog niet eerder gezien. Ergens zou het leuk zijn haar ‘welkom te heten’ hier, maar ik laat me nog maar even op de achtergrond dit keer. Abrupt slaan mijn ogen naar een donkerharig meisje, Ruby, die is opgestaan en wegloopt van Drew. Hij laat het niet toe en grijpt haar bij de armen, waarna hij haar mee sleurt. Ik kijk naar Luca, afwachtend en zuchtend. “Laat je dit zomaar gebeuren? Ik dacht dat ze jou stomme prooi was?”

†