[RPG] The Four Elements. #1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 9 juli 2012 - 11:08 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Killan

Ik kijk dr even aan en zucht 'Mijn ouders waren vast gezet omdat ze voorvluchtige hielpen die niks hadden gedaan' zeg ik waarna ik weer weg kijk.
Ik zucht eventjes 'Ze waren betrapt en daarna gevangen gezet voor levens lang in een metaale gevangenis voor earthbenders, hoewel mijn moeder toen al zwanger was hadden ze geen medelij met haar. Toen ik geboren werd kwam ik erachter dat ik zelf ook een earthbender ben, maar na een paar jaar begon ik al het metaal te voelen. Mijn ouders waren na die tijd niet meer boos en wilde juist dat als ik ooit vrij kwam de avatar juist zou helpen, hoewel de woede die ik zelf heb richting de avatar te erg is...' ik glimlach even zwakjes waarna ik weer naar buiten kijk, het was eerst allemaal zo rustig maar nu.. Nu was alles op zijn kop gezet.

Ace Dawn ~ Avatar

'Oké ik geloof je want geen enkele firebender heeft ooit zo luchtig gereageerd. Meestal geen ze gelijk bewijzen dat ze iets wel kunnen. Zoals mijn eigen vader die zich uitslooft met zijn firebending tegen over mij, mijn moeder en mijn broer. Hij probeerde bliksem uit zijn vingertoppen te maken en dat mislukte heel erg en hij kreeg een klap in zijn gezicht van vuur. Het was grappig ook al kwam hij bijna op mijn fireferret te recht ,maar oké' Verteld hij lachend, 'Dat had ik waarschijnlijk graag gezien' Zei ik grijnzend. 'Zoek je nog een waterbender als leraar? Ik heb alles er voor over om weg te gaan bij mijn ouders en mijn arrogante broer.' Vroeg hij plotseling, daar dacht ik even overna ik had een aantal leeraren maar de meesten iriteerden me al snel en had niet het idee dat het bij haar het geval zou zijn. 'Tuurlijk, hulp kan geen kwaad' Andwoorde ik glimlachend.
Ik vond het verschrikkelijk iritant om bevelen om te moeten volgen, iets waardoor ik het tot nu toe met geen van mijn leraren goed had kunnen vinden.

Don't be like the rest of them, darling

Finn Zane Ryder – Equalist.
De greep die haar hand om de handtas had, verzwakte, want ik hoorde hoe deze met een zachte plof naast haar op de grond kwam. Ook zag ik haar snel herstellen en me wagend terug in de ogen kijken, al had ik niets anders van haar verwacht.
Geamuseerd trok ze een wenkbrauw op bij mijn woorden, waardoor ik niet zeker wist of ze wel in mijn act trapte of niet. Aan de manier waarop ze haar wenkbrauw optrok, waarschijnlijk niet.
Ik schold mezelf uit in mijn gedachtes omdat ik haar zo genoemd had, dat had ik niet mogen doen, aangezien ze nu wist waar ze me kon pakken, dat ik haar wel degelijk mooi vond – al had dat verder niets te betekenen, ik kon me vrij goed kalm houden om dat soort dingen.
“Alsjeblieft zeg,” zei ze hooghartig, zelfs een beetje spottend, alsof ze alles op de hele wereld wel tegen kon. Ondertussen had ze me met een goed gemikte trap tegen mijn buik aan getrapt, zodat ik een paar stappen naar achter moest doen voor afstand. Hierdoor werd mijn gezicht weer strak en ik keek haar met een dodelijke blik in mijn ogen aan. Ze waren koud geworden, echter was dit voor een kleine seconde, voordat ik mijn masker goed voor kon doen.

“Nou, vertel op,” Ze had haar handen in haar zij geplaatst en ik liet mijn ogen over haar heen gaan, echter op een manier dat ik van haar walgde, omdat ze dacht dat ze alles was – stiekem was dit niet zo, deel van het masker, maar was ik haar gewoon aan het bekijken. “Wat vreet jij ’s middags uit dat zogenaamd gevaarlijk is dat het mijn leven zou kunnen kosten?”
Een smalende grijns kwam er op mijn gezicht en ik keek haar voor een paar minuten doordringend aan, alsof ik haar wilde doorgronden, waarna ik me kalm omdraaide en wegliep met dezelfde grijns op mijn gezicht. Het moest eruit zien alsof ik haar te pakken had op iets wat gevaarlijk was en zij niet mocht weten, maar dit was niet zo, ten minste… Nee, niet op het moment en anders zou ik het haar in ieder geval niet vertellen.
Ze zou het er vast niet bij laten zitten, dat ik nu weer van haar wegloop, maar ik keek maar toe wat er precies zou gaan gebeuren. Het beeld kwam telkens terug schieten dat ze achter me stond, fluisterde, met haar rode lippen… Zonder het zelf door te hebben had ik mijn vuisten gebald en liep ik stevig door.

[ bericht aangepast op 9 juli 2012 - 16:05 ]

Quiet the mind, and the soul will speak.

Kyla

Hij kijkt me aan en begint te vertellen
'Mijn ouders waren vast gezet omdat ze voorvluchtige hielpen die niks hadden gedaan. Ze waren betrapt en daarna gevangen gezet voor levens lang in een metaale gevangenis voor earthbenders, hoewel mijn moeder toen al zwanger was hadden ze geen medelij met haar. Toen ik geboren werd kwam ik erachter dat ik zelf ook een earthbender ben, maar na een paar jaar begon ik al het metaal te voelen. Mijn ouders waren na die tijd niet meer boos en wilde juist dat als ik ooit vrij kwam de avatar juist zou helpen, hoewel de woede die ik zelf heb richting de avatar te erg is...'
Ik knikte even. Maar nog steeds vond ik hem raar.
"Dus daarom wil je je ouders kwetsen door het tegen overgestelde te doen van wat ze van je verlangen?" vroeg ik en ik keek hem weer aan. Maar nog steeds bleef ik af en toe naar buiten kijken. Waarom werd het nou niet gewoon nacht niet donker. Waarom? Ik wil iets kunnen doen, hem het even laten voelen en hem daarna weer loslaten. Hopeloos op de grond.

Good friends are like stars. You don't always see them, but you know they're always there.

Ironi Gai - Water
"Tuurlijk, hulp kan geen kwaad" Andwoorde hij glimlachend. Ik spring blij in de lucht.'Woehoe ik mag de Avatar waterbending leren.' Ik ga weer stil staan. 'Uhm sorry iets te hard en te enthousiast,hehe.' Ik krabbel even op mijn hoofd. Ik mag de Avatar leren waterbenden ,yay. Mijn vader gelooft dit vast nooit ,maar oké. 'Waar leef je dan hier in Republic city? Ik kan op maar een paar plekken komen waar er ooit een Avatar zou kunnen zitten en dat niemand dat weet. Heb je ook een huisdier?' Vraag ik best wel vragend. 'Sorry als ik te veel vraag ik ben we nieuwsgierig.'
(oké ik kom even op niets)

[ bericht aangepast op 9 juli 2012 - 16:19 ]

Shoganai i ne~

Killan

Ik kijk dr even aan en zucht 'Ik was vergeten wat ze werkelijk wilde door de haat die ik heb richting de avatar' ik zucht weer even 'Door jouw was ik er juist weer aan herrinerd, door jouw wist ik waarom ik zo veel getraind had, niet vanwege de avatar te moorden maar om hem dingen te leren die nodig zijn voor hem om de vrede te bewaren... Tot op zekkere hoogte waarna ik vergeten was wat ik nauw eigenlijk voor een pad gekozen had' zeg ik, ik wist dat ze boos was dat ik het had verkloot.
Ik sta op waarna ik een andere cape pak waar metaale plaatjes in zitten en loop dan naar buiten, ik spring op een van de daken waarna ik de weg weer opspring. Ik loop doeloos door de straten heen, zoekend naar een plek waar ik verder rustig kon nadenken.

Kyla

Ik kijk na hoe hij wegloopt, zonder iets te zeggen. Het geeft niet ik laat hem lekker met rust en hoop dat hij met de juiste beslissing terug komt. Ik ga weer recht op staan en pak mijn spullen. Ik heb nog wat eten bij me en kruiden. Ik loop naar de tafel en kijk in de kastjes of hij misschien nog spullen heeft om iets lekkers te maken. Ik doe een kastje open, hij is deels in elkaar gestort door dat rare gedrag van hem net. Maar hij staat nog overeind. Ik vind wat ik nodig heb en pak een houten schaal ik begin wat te prutsen en roer met mijn bending het water door elkaar. Daarna maak ik een vuurtje en breng het water aan de kook waardoor er een heerlijke geurende soep ontstaat. Ik zet het klaar op tafel en loop zelf ook naar buiten. Ik zie dat hij een tuin heeft en besluit wat te oefenen. Ik ren en maak salto's en schijnbewegingen om mijn conditie weer wat beter te krijgen en trek schilden van water op. Ik kan alles nog prima en mijn lenigheid helpt me er ook bij. Ik blijf nog even oefenen en wacht tot hij terug komt met de juiste beslissing.

Good friends are like stars. You don't always see them, but you know they're always there.

KangDaesung schreef:
Ironi Gai - Water
"Tuurlijk, hulp kan geen kwaad" Andwoorde hij glimlachend. Ik spring blij in de lucht.'Woehoe ik mag de Avatar waterbending leren.' Ik ga weer stil staan. 'Uhm sorry iets te hard en te enthousiast,hehe.' Ik krabbel even op mijn hoofd. Ik mag de Avatar leren waterbenden ,yay. Mijn vader gelooft dit vast nooit ,maar oké. 'Waar leef je dan hier in Republic city? Ik kan op maar een paar plekken komen waar er ooit een Avatar zou kunnen zitten en dat niemand dat weet. Heb je ook een huisdier?' Vraag ik best wel vragend. 'Sorry als ik te veel vraag ik ben we nieuwsgierig.'
(oké ik kom even op niets)

Don't be like the rest of them, darling

Hunter Nikolai Ryder - Equalist.
Ik liep tussen de drukke menigte van de markt en had mijn armen achter mijn hoofd geslagen, terwijl ik zo langzaamaan door liep, totdat ik op een gegeven moment de hoek om liep en Finn zag staan met een dame. Norah? Abrupt stopte ik dan ook met fluiten en verstopte me achter een muurtje, waar ze me niet konden zien en ik gemakkelijk toe kon kijken wat er gebeurde. Norah had net zoals haar rode haarlokken, rode lippen en ik grinnikte.

Ze leek op de een of andere manier Finn wel in te willen palmen, naar haar hand te zetten, maar ik kende Finn goed genoeg dat hij hier niet in zou trappen. Misschien wel eerder dan ik, maar ik zou dan ook heel anders reageren… Door deze gedachte lette ik al niet meer op en beeld me Norah voor met… iets riskanters… aan. Hierdoor had ik dus ook niet door dat Finn weg was gelopen en kalm kwam ik de hoek weer om en liep op Norah af, sloeg mijn arm om haar schouder en keek Finn na.
“What’s up, lady? Love troubles?” Een smalende grijns sierde mijn gezicht, terwijl ik mijn blik weer liet afdalen naar haar en haar gezicht onderzocht.

[ bericht aangepast op 10 juli 2012 - 17:14 ]

Quiet the mind, and the soul will speak.

Norah Allison Taylor – Equalist
Het was wel te merken dat hij de trap niet gewaardeerd had, al was het maar voor een fractie van een seconden, de dodelijke blik in zijn ogen had ik duidelijk gezien.
Finn keek me doordringend aan en ik keek even arrogant terug, waarom stond hij zo te grijnzen, wat was hij van plan? Plots draaide Finn zich om en begon hij kalm van me vandaan te lopen. Wat kregen we nou?! Niemand liet Norah zomaar staan, vooral niet zo'n vreemd onderkruipsel als Finn. Pissig raapte ik mijn tas op en binnen een paar passen stond ik voor hem. "Wie denk je wel niet dat je bent om-" Ik hield abrupt op met mijn tirade en bekeek hem kort waarna er een grijns op mijn gezicht verscheen. "Je vind me leuk hè?" kwam er geamuseerd over mijn lippen terwijl ik mijn armen over elkaar sloeg en hem aankeek. Toen hij net naar me keek was er iets anders aan zijn blik, ach, ik kon het hem niet kwalijk nemen. "Geef maar toe Finn, je vind me leuk hè?" vroeg ik geamuseerd. Helaas was mijn plezier gauw over toen hij alsnog wegliep en ik keek hem met een zuur gezicht na, die kon ook niet tegen een grapje. Net toen ik mijn eigen weg weer wilde vervolgen kwam Hunter de hoek om lopen. Hij was Finn's broer, al zou je dat niet denken als je ze kende. Hunter had een heel andere persoonlijkheid dan Finn. Daarnaast was Hunter ook een meidenmagneet en had ie al heel wat vrouwen voor zich gewonnen, maar mooi niet dat ik de zoveelste zou worden, ik keek wel uit.
"What’s up, lady? Love troubles?" vroeg hij terwijl hij een arm om mijn schouder sloeg. Ik rolde een keer met mijn ogen en duwde zin arm van me af. "Alsjeblieft zeg, met die broer van jou?" Ik haalde arrogant mijn neus op. "Ik kan wel wat beters dan dat krijgen, dus waarom zou ik er dan mijn tijd in steken?" Ik plaatste mijn handen in mijn zij en keek Hunter aan. "Hoe lang stond je daar trouwens al?" vroeg ik wantrouwig, ik hield er niet van bespioneerd te worden, ook al waren het geen bijzondere onderwerpen die besproken werden.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Finn Zane Ryder – Equalist.
Ik had kunnen weten dat ze me weer achterna ging, ze kon er natuurlijk niet tegen dat iemand haar zo liet staan, alsof ze machteloos was. Of ze was gewoon een manipulatieve control freak.
I guess the last one, aangezien ze binnen een paar passen al voor me stond. She looked pretty pissed.
“Wie denk je wel niet dat je bent om–” Abrupt hield ze op met haar tirade en er kwam een lichtelijke frons op mijn gezicht, aangezien ik niet wist wat ze nu weer in haar hoofd haalde. Op de manier waarop ze me kort bekeek en de grijns die op haar gezicht ontstaan was, voorspelde ik niet veel goeds. “Je vindt me leuk, hé?” kwam er toen geamuseerd over haar rode lippen, terwijl ze haar armen over elkaar sloeg en me direct aankeek. De frons verdween van mijn gezicht en ik moest moeite doen om haar niet uit te lachen, al vroeg ik me af of er een kern van waarheid in zat.
“Geef maar toe Finn, je vindt me leuk, hé?” kwam er weer geamuseerd uit haar mond, en nog steeds hield ik die van mij dicht. De reden dat ik nu even niets wist te zeggen, irriteerde me, omdat ik in dit soort situaties – niet dat ik het vaak had meegemaakt – altijd wel wat wist te zeggen. Al was het een bijdehandse opmerking of sarcastisch, het was een antwoord en nu wist ik er zo snel mogelijk even geen een te verzinnen. Dus ik deed wat ik op dat moment wel zeker wist: ik liep weg, van haar en haar stomme nieuwsgierigheid, maar bovenal van de arrogante schittering in haar groene ogen en de grijns op haar rode lippen – waar ik eerder mijn blik niet vanaf kon houden. En al had ik geen idee of ze dit gemerkt had, hopelijk niet, maar ik zou me erop moeten letten en de komende tijd uit haar buurt moeten blijven. Net zoals ik eerst deed.

Hunter Nikolai Ryder – Equalist.
De gebeurtenis tussen Norah en Finn volgde ik nieuwsgierig vanachter de zwarte, donkere zonnebril glazen die ik wel 24/7 op mijn neus leek te hebben, echter was dit niet altijd zo. Langzaam, bijna sluw liep ik naar Norah toe en keek eerst hoe Finn wegliep, met gebalde vuisten weliswaar, en liet mijn blik toen over Norah varen. Ze had met haar groene ogen gerold en mijn arm van haar schouder geslagen, waardoor ik een zacht gegrinnik liet horen terwijl ik even wegkeek en een hand door mijn zwarte haren haalde.
“Alsjeblieft zeg, met die broer van jou?” Ze haalde arrogant haar neus op, maar ik vroeg me af wat er werkelijk aan de hand was tussen die twee. “Ik kan wel wat beters dan dat krijgen, dus waarom zou ik er dan mijn tijd in steken?” Ze plaatste haar handen in haar zij en keek mij aan, waardoor er een smalende glimlach op mijn gezicht streek.
“Dat zeg je wel,” begon ik, met dezelfde smalende glimlach, terwijl ik wat naar voren liep en haar vanachter mijn zonnebril aankeek. “maar stiekem speelt er wat meer tussen jullie,” Mijn donkere ogen hadden een ondeugende blik en ik streek met mijn hand vermakelijk langs haar kaak, waarna ik mijn arm weer naast mijn lichaam liet rusten, echter vlak hierna deed ik mijn arm weer om haar schouders en trok haar tegen me aan.
“Maar je hoeft niet bang te zijn, de betere broer is er ook nog!” lachte ik vermakelijk, waarna er een mysterieus glimlachje op mijn lippen verscheen. “Hoe lang stond je daar trouwens al?” vroeg ze wantrouwig en ik haalde mijn wenkbrauw op, liet deze toen zakken en stopte mijn beide handen in mijn broekzakken. “Long enough,” Antwoordde ik haar vraag alleen, waarna ik wat achteruit liep en zo tegen een muur aan leunde met mijn rug, mijn voet ook tegen de muur geplaatst.

[ bericht aangepast op 11 juli 2012 - 15:42 ]

Quiet the mind, and the soul will speak.

Embriël Lequir - waterbender
Het gras onder mijn voeten voelde warm, alsof er zojuist nog een lauw zonnetje op had staan schijnen. De temperatuur deed mijn mondhoeken doen opveren tot een lichte glimlach. Ik had er vaak over gefantaseerd hoe alles er echt uit zou zien. Had het gras een warme, bruine kleur? Waren de vogels die altijd zo vrolijk zongen geel? Het meest van al vroeg ik af hoe de mensen er uit zagen. Hoe water eruitzag wanneer ik het langs mijn handpalmen liet spelen. Een lok glipte uit de staart die ik zojuist had gemaakt, en zweefde zacht langs mijn gezicht. Het was jammer dat ik niet kon zien of ik het goed had gedaan. Als het er belachelijk uitzag zou ik dat vast en zeker nog horen. Hymir bromde zachtjes. Zijn koude neus drukte voorzichtig tegen één van mijn handpalmen. Daniël had hem ooit geprobeerd te beschrijven. Hij was wit, met blauwe ogen. Dezelfde kleur als de mijne zouden hebben, alhoewel Hymir duidelijk wel kon zien. Zijn vacht voelde lauw en donzig. Ook hij had waarschijnlijk een tijdje in de zon gelegen. 'Waar is Daniël?' Een geamuseerde glimlach speelde met mijn lippen terwijl ik me gewillig liet duwen door het enorme, witte beest. Ik vertrouwde erop dat ik Daniël' stem zou horen wanneer ik dichtbij genoeg was. De waterfles aan de riem van mijn blauwwitte broek klotste bij elke stap die ik zette. Watersturen was het enigste waarbij ik mijn ogen niet nodig had. Het was een manier om veiligheid te creëren. Want blind of niet, ik was en bleef en echte watermeester.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Ironi Gai-water
"Vragen kan geen kwaad, ik leef hier op Air Temple Island en heb geen huisdier" Zegt hij grijnzend. 'O leuk Air Temple Island.Dat wil ik graag een keer zien.' Air Temple Island en ik maar denken dat daar alleen een Temple zat. Oké dat stukje was ik dus vergeten te leren. 'Maar dat betekend dat daar airbenders zijn. Bijna niemand ziet een aribender in zijn leven.' Zeg ik vrolijk. Ik kijk naar de lucht.'leuk het weer word weer leuk. Ik moet gaan ,want mijn ouders hebben vast eten klaar staan en mijn moeder maakt zowat alles lekker zelfs al is het iets simpels. Maar moet ik nog ergens zijn voor een bepaalde tijd ofzo en ook voor hoelang?' Vraag ik.

Shoganai i ne~

Norah Allison Taylor – Equalist
Hunter durfde de beweren dat er werkelijk meer speelde tussen mij en Finn waarop ik verbaasd mijn wenkbrauw op trok. Ha, met die zielepoot? Hij zei geen woord.. Oké, hij was niet lelijk, maar ik viel niet op blond. Toen hij met zijn hand langs mijn kaak streek gaf ik er een tik tegen aan, helaas leek de boodschap niet bij hem aan te komen, want vlak daarna sloeg hij opnieuw zijn arm rond mijn schouder en trok me tegen hem aan.
"Maar je hoeft niet bang te zijn, de betere broer is er ook nog!" Ik moest toegeven dat hij geen gebrek aan ego had zeg. Ik plaatste mijn handen tegen zijn borstkas en duwde hem van me weg. "Als je niet uitkijkt geeft ik nog eens een tik op die losse handjes van je," waarschuwde ik hem en keek hem strak aan.
Toen ik vroeg hoe lang hij al had staan gluren antwoordde hij dat hij er al lang genoeg had gestaan. "Aha, dus ook lang genoeg om te weten dat er niks tussen mij en die broer van jou afspeelt neem ik aan," bracht ik er tegenin terwijl ik toekeek hoe hij naar de muur liep en er op zijn gewone stoere manier tegenaan leunde. "Nou, ik weet niet wat jij gaat doen, maar ik ga naar de training. Er zijn nog wat groentjes die ik nog moet inwijden," vertelde ik met een grijns. Groentjes inwijden, simpelweg was dat een andere manier om te zeggen dat ik ze zou uitdagen voor een gevecht, om ze vervolgens te verslaan. Ik moest mijn reputatie hoog zien te houden en dat ging niet als ik stilletjes aan de kant bleef staan.
Ik draaide me alvast om om verder te lopen met het vermoeden dat Hunter me toch wel zou volgen, hij zou immers ook naar het gebouw van de Equalists moeten, nietwaar?

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Killan

Ik loop door de straten en kijk om mij heen, ik wist niet wat ik moest doen. Mijn ouders wilde dat ik de avatar leerde hoe hij met aarde om moest gaan terwijl ik zelf de haat heb aan hem, hebben mijn ouders dan wel volledig de waarheid vertelt...
Ik schud de gedachte uit mijn hoofd waarna ik weer verder loop, ik kon het niet hebben, alles wat er gebeurt op het moment. De equalisten, de avatar en dan nu dat meisje.
Ik zucht even, weg lopen voor alles heeft ook geen zin, ik was hier juist met de reden om sterker te worden en dingen te leren die ik nog niet wist. Maar alles wat ik kon wist ik al en ook hoe ik het kon doen.
Ik loop een steegje in waarna ik terug loop naar mijn huis, ik open de deur en loop naar binnen waarna ik in de achter tuin Kyla zie oefenen. Ik glimlach even, misschien was het wel beter dat zij in mijn leven kwam, daardoor zijn mijn gedachtes verrandert. Misschien is het wel beter om de avatar les te geven voor zolang het zou moeten.