[RPG] Cjokradam - Hunger Games (1) - Speeltopics

Panem

Jongens
1. Julian Alex Bryori (Nesaea)
2. Samuel Alexander Grey (HurtedHeart)

Meisjes
1. Addison Phoebe Mason (Prisoner)
2. Melrose Joannah Xanthe (Aragog)

Dulcinnen

Jongens
1. Daniël Emilio Scagotti (WillNotLearn)
2. Ayden Jayson Bright (HurtedHeart)
3. Nathaniël Alexander Damis (Prisoner)
4. Caelum Niiréar (Nausicaa)
5.

Meisjes
1. Chryse Jinx Chantrea (Nesaea)
2. Ambrosia Artemis Artemyia (Prisoner)
3. Octavia Selena Midnight (LacunaCoil)
4. Delilah Persephone Villain (Leannan)
5. Lagune Amphitrite Elyssia (4Everdeen)

Cjokradam

Jongens
1. Jefferson 'Jef' Claude Fuentes (LacunaCoil)
2. Nathan Orlando Scagotti (WillNotLearn)
3.
4.
5.

Meisjes
1. Adelynn Chiara Lave (Nesaea)
2. Diara Colleen (Leannan)
3. Myrrha Valloittaa (Nausicaa)
4.
5.

[ bericht aangepast op 5 juli 2012 - 15:38 ]

"Do you believe monsters are born or made?"

Chantrea schreef:
(...)
[Eehm. In de schaduw van een boom bij het parkje? ]

[ bericht aangepast op 3 juli 2012 - 14:47 ]

Don't be like the rest of them, darling

Octavia Selena Midnight

'Bevalt het leven hier een beetje,' Ik knikte. 'Het is goed hier,' Ik was blij dat ik hier leefde. Sommige districten waren armer dan de andere. Sommige mensen hadden honger, maar gingen er niet dood aan . En het hele volk had geen honger. 'Vrijheid van mening, genoeg en lekker voedsel, eigenlijk alles wat je daar niet heb,'

“You want weapons? We’re in a library! Books! The best weapons in the world!” ~The Doctor

[Ik moet zo gaan, dus waarschijnlijk reageer ik vanavond pas weer. ]

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Julian Alex Bryori
"Klinkt jaloersmakend," mompelde ik.
Onwillekeurig vroeg ik me af hoe alles was geweest als ik hier was geboren. Dan had ik nu in het leger gezeten, onvrijwillig alleen maar omdat het moest. Klonk voor mij eerlijk gezegd niet echt jaloersmakend, eerder verschrikkelijk.
Ik tilde mijn tas weer op, streek even kort met mijn hand over Melrose's rug. "We moeten maar eens op onze huizen aan, als we die kunnen vinden."

Adelynn Chiara Lave
Diep in gedachten liep ik verder. Soms voelde ik de handen van mijn broer nog op mijn lichaam, meestal de dag nadat hij me weer een "nachtelijk bezoekje" had gebracht. Dat moest ik nog een jaar uithouden, dan was hij weg. Het leger in. Hopelijk doorboorde iemand hem met kogels.
hantrea[/b]De markt was druk, waardoor ik regelmatig moest uitwijken. Het waren voornamelijk drukke mannen die me over het hoofd zagen, aangezien ik niet bijzonder groot was. Ondanks mijn lengte, zagen velen me echter wel aan voor iemand van rond de achttien, in plaats van mijn zestien jaar.
Mijn lichtgekleurde, turquoise ogen gleden over de kraampjes heen, op zoek naar degene waar het brood werd verkocht. Toen ik die had gevonden, wurmde ik mezelf langs de mensen naar voren, maar moest eenmaal daar toch nog wachten. Een geërgerde zucht ontsnapte me.

"Do you believe monsters are born or made?"

{Kan ik ergens inspringen?}

Tijd voor koffie.

Myrrha Valloittaa
Het zat niet mee vandaag. Toen ze vanochtend naar het bos was gegaan was haar jurk achter een tak blijven haken. Het scheurende geluid deed rillingen over haar rug lopen, die zich uitten in een soort zucht toen ze zag dat haar jurk nog verder gescheurd was dan hij al was. Normaalgesproken zat er een soort halve scheur op de rug, wat haar op zich niet erg veel deed, maar nu was die schuin naar boven verder gescheurd waardoor je een heel stuk huid vlak onder haar borst zag, wat ze liever niet had. Er waren hier een hoop van die onuitstaanbare rijkeluiszoontjes en die keken natuurlijk hun ogen uit als dat vreemde, uitgestoten arme kind van rijke ouders halfnaakt voor hen langs liep. Het was niet echt de aandacht waar ze op zat te wachten. Eigenlijk zat ze sowieso nooit op aandacht te wachten.
De scheur proberend te bedekken door haar arm er op nogal onnatuurlijke wijze voor te houden, liep ze de straten af op weg naar huis. Ze zou de rest van de dag wel thuis doorbrengen. Een perfect leven, al zei ze het zelf. Vrij, in ieder geval.
Toen ze een hoek om sloeg, viel haar oog op een groepje mensen waarvan ze er maar één herkende. Dat witharige meisje, hoe heette ze ook alweer... Ze was Dulcin, dat wist ze wel. Aandachtstrekkers, in Myrrha's ogen. Dat kon toch ook niet anders, met zo'n haarkleur. En dan waren er nog twee anderen bij... Ze kneep haar ogen lichtelijk samen. Hé, twee nieuwen. Interessant, maar niet heus.

there is a certain beauty in setting the world on fire and watching from the center of the flames.

[@4Everdeen, Ik heb nog wel een personage vrij rondlopen ]

“You want weapons? We’re in a library! Books! The best weapons in the world!” ~The Doctor

Octavia Selena Midnight

'We moeten maar eens op onze huizen aan, als we die kunnen vinden,' Het zou voor hun inderdaad handig zijn als ze wisten waar huis was en je kan moeilijk in ene land wonen zonder huis. 'Als je wilt kan ik helpen met zoeken. Ik ken alles hier van boven tot onder,' Letterlijk van boven. Vliegen was namelijk 1 van de leukste dingen om te doen. 'Hebben jullie een adres?'

“You want weapons? We’re in a library! Books! The best weapons in the world!” ~The Doctor

Caelum Niiréar
Hij maakte nooit boodschappenlijstjes, hij kocht altijd hetzelfde. Brood, groenten en kruiden om het wat meer op smaak te brengen. Nooit vlees, hij werd misselijk als hij eraan dacht hoeveel de dieren geleden moesten hebben voor ze geslacht werden. Al die pijn van de dieren kwam dan ook in jou te zitten als je hun vlees at. Een misselijkmakende gedachte, vond hij.
Groenten had hij al, van een kraampje waar éen of andere tandeloze oude vrouw aan zijn arm was gaan hangen en hem had gevraagd "of hij soms ook nog wat liefde overhad", wat direct een hoop blikken van omstanders opleverde. Nu hoefde hij alleen nog maar brood. Helaas was dat nou juist de drukste kraam. Hij wist een zucht te onderdrukken toen hij zich in de lange rij aansloot, achter een meisje dat er al even geïrriteerd uitzag. Geen wonder. Die markt zou op iedereen's zenuwen werken.

there is a certain beauty in setting the world on fire and watching from the center of the flames.

vJulian Alex Bryori
Na een tijdje gerommeld te hebben in mijn broekzakken vond ik het papiertje weer. Hier stonden alle vier de adressen op, aangezien we in dezelfde straat woonden.
"Mercuriusroad?" vroeg ik, nadat ik het handschrift had ontcijferd. Ik weet niet wie dit had opgeschreven, maar die was vast nooit naar een fatsoenlijke school gegaan.

Adelynn Chiara Lave
Ik merkte het altijd op als er opeens iemand achter me ging staan, zoals elk normaal mens. Maar om de één of andere reden bekroop een gevoel me dat ik niet kon beschrijven. De drang om me om te draaien zwol aan, maar ik bleef stug naar de broden van de kraam kijken. Ik voelde me onrustig worden in mijn eigen lijf omdat ik niet naar mezelf luisterde.
Langzaam streek ik mijn blonde, glanzende krullen naar achteren en wierp een korte blik over mijn schouder. Mijn blik viel eerst op het symbool dat om zijn nek hing, maar ik kon niet bedenken waar die van was.
Vervolgens keek ik op naar zijn gezicht. Lang, donker haar, bijna perfecte gelaatstrekken, donkere ogen. Met een ruk draaide ik me weer om. Een Dulcin? Misschien wel, en wat dan nog?
De man achter de kraam had hem ook opgemerkt, en liep meteen onze kant op. Hij duwde me ruw aan de kant, waardoor ik hem een beledigde blik toewierp.
"Wat wilt u?" vroeg hij aan de Dulcin, de ogen van de bakker waren groot geworden van ongeloof. Alsof hij hier nooit brood kwam halen.

"Do you believe monsters are born or made?"

{Okay! die van mij loopt nu over straat}

Lagune Amphitrite Elyssia
Ik heb een kort broekje aan en een hempje dat tegen mijn huid plakt vanwege het zoute water dat grotendeels nog op mijn lichaam zit. Ik hoor het geruis van het water als ik langs een riool loop. Ik kijk naar mijn voeten, wat kan ik vandaag doen?

Tijd voor koffie.

Octavia Selena Midnight

'Mercuriusroad?' Vroeg hij. Ik keek even rond. 'Da's niet zo ver hiervandaan. Volg mij maar,' Zei ik en begon te lopen. Het enige nadeel van deze stad is de straatnamen. Ik onthield ze nooit, maar toevallig wist ik deze wel. Ik liep een paar rustige straten door. Ik nam expres de rustige weg, want ik hiel zelf niet van drukke wegen. Ik ging even naar recht. 'Hier is de straat. Jullie wonen in een wat kleinere huis dan de meeste hier. Waarschijnlijk , omdat jullie onderaan moeten beginnen. Niet helemaal onderaan dan,'

“You want weapons? We’re in a library! Books! The best weapons in the world!” ~The Doctor

Julian Alex Bryori
"Warm onthaal," grinnikte ik, en zette de tas neer. Ik zocht de sleutel en haalde de voordeur van het slot af.

[Inspiratieloos voor Julian ]

"Do you believe monsters are born or made?"

Caelum Niiréar
De rij kroop voort en hij voelde hoe zijn bloed begon te kriebelen. Het was een instinctieve reactie, iets wat de godin hem nog had nagelaten. Voorzichtig versterkte hij zijn uitstraling iets. Het was zo weinig dat het hem vrijwel geen kracht kostte, maar genoeg om het meisje voor hem over haar schouder te doen kijken en om de bakker, nadat hij haastig een klant afgeraffeld had, direct naar hem toe te snellen. Hij voelde een steek van spijt toen hij zag hoe de bakker het meisje als oud vuil aan de kant duwde. Ze had eigenlijk best wel mooi haar... Hij moest niet zo op zulke details gaan letten, straks hechtte hij zich aan volkomen onbekenden.
De spijt viel van zijn gezicht te lezen, zowel om het feit dat hij de mensen die voor hem in de rij stonden boos had gemaakt als het feit dat hij zojuist zijn krachten had gebruikt voor zijn eigen gewin. Hij was helemaal niet zo... Maar goed, deze markt vormde gewoon een uitzondering op de regel. Hij had een hekel aan drukke plaatsen met veel mensen. Hij zou het niet weer doen.
"Twee stokbroden," bestelde hij. Hij leefde op zichzelf dus daar kon hij meerdere dagen mee doen. Hoefde hij niet al direct morgen weer naar die verdomde markt.

there is a certain beauty in setting the world on fire and watching from the center of the flames.

(@4Everdeen: Myrrha komt wel even naar je toe)

Myrrha Valloittaa
Ze haalde haar schouders op toen het groepje mensen weg begon te lopen. Erg vaak verhuisden hier geen mensen heen, maar ach... Het waren haar zaken niet, en bovendien kon het haar ook niet echt schelen. Het waren toch allemaal weer dezelfde soort mensen. Ofwel rijken die haar niet mochten omdat ze nu zo armzalig leefde, ofwel armen die haar maar niet als één van hen wilden beschouwen. Een zucht verliet haar lippen.
Ze draaide zich om en zag aan de andere kant van de straat een meisje lopen met nat haar en natte kleding, alsof ze net uit het water was gekomen. Zwemmen, dat had ze al lang niet meer gedaan... Met een glimlach om haar lippen herinnerde ze zich een tijd dat ze 's nachts ging zwemmen, in het heetst van de zomer, wanneer het water nog warm was van de zon die er de hele dag op had geschenen. Mooie, mooie tijden waren dat...

there is a certain beauty in setting the world on fire and watching from the center of the flames.