[RPG] Nightschool | 1 - Speeltopics

Cimmeria Academy is een bijzondere school.
Het is in de eerste plaats een internaat met uitmuntende leerkrachten.
Er is niets vreemd aan... alhoewel.
Er schuilen duistere krachten in de school. Demonen terroriseren de boel, in hun mensengedaante, en manipuleren de andere leerlingen en leerkrachten.
Het heeft dan ook niet lang geduurd tot er andere wezens kwamen... engelen om de Demonen te verjagen.

Mensen:
Jongens:
Xavier Jonathan Devinson - Poeh
Timothy Rhine - Poeh
Meisjes:
Alexi Jaylin Parker - LostMagic
Helena ariana Levingar - MyMisery
Sky Leslie Whitefield - jaimyhoi
Amare Catherine Eastwood - IHeartMusicc
Carmella Jae Bianchi - Chantrea

Engelen:
Jongens:
Daniël Emilio Scagotti - ShallNotPass
Nathan Alexander Scagotti - ShallNotPass
Meisjes:
Gereserveerd - xEques
Maddison Eva Ferdge - MyMisery
Daléna Mozette Mandore - Dashed

Demonen:
Jongens:
Axton Crawford - JokerBaby
Jake Alexander Sadler - LostMagic
Meisjes:
Arleigh Erwina Johnson - 4everdeen
Chryse Aldene Epione - Chantrea
Vanessa Elenore Woods - Poeh

Naam:
Roepnaam:
Leeftijd:
Demon/ Engel/ mens:
Uiterlijk / foto:
Karakter (geen perfectie):
Extra:


REGELS
Max. 3 rollen per persoon
OCC : tussen haakjes [] () || of {}
Naamsverandering doorgeven

Rollentopic

[ bericht aangepast op 22 sep 2012 - 11:53 ]

---

'Doubt kills more dreams then failure ever will'

Alexi Parker (mens)
Na eerst een paar keer de verkeerde gang ingeslagen te hebben, kom ik toch uit op de kantine. Ik stap naar binnen en staar wat in het rond op zoek naar Timo. Hij zit naast Daléna, ik pak een glas water en loop naar hen toe. 'Mag ik hier zitten?' vraag ik wijzend naar de stoel tegenover hem.

---

'Doubt kills more dreams then failure ever will'

{Wat is er gebeurt en waar kunnen Nathan en Daniël heen?}

---

Don't be like the rest of them, darling

Timothy 'Timo', Mens.
Alexi kwam aangelopen en ging naast de tafel waar Timo en Daléna staan. In haar hand had ze een glas water. "Mag ik hier zitten?" vroeg Alexi en wees naar de stoel tegenover Timo. "Ja, tuurlijk. Ga zitten." zei hij onmiddellijk en ging wat rechter zitten.

---

kindness is never a burden.

[Wil iemand nog bij Xav en Vans op de kamer? They're kinda bored... ^^ ]

---

kindness is never a burden.

ShallNotPass schreef:
{Wat is er gebeurt en waar kunnen Nathan en Daniël heen?}

[Sommige mensen zijn nog buiten aan het praten, de lessen beginnen morgen pas.
Ze kunnen anders bij Daléne, Timothy & Alexi komen zitten? Ze zijn in de kantine]

---

'Doubt kills more dreams then failure ever will'

Alexi Parker (mens)
Ik ga zitten en nip wat van mijn glas. 'Ehm- kan ik je nog met iets helpen of zo?' vraag ik 'Ik heb een jongen min of meer wijs gemaakt dat ik belooft had je te helpen en daarom weg moest.' mompel ik en kijk naar mijn hand die cirkeltjes maken over het glas.

---

'Doubt kills more dreams then failure ever will'

Timothy 'Timo', Mens.
Timo grinnikte,"Zo vervelend?" vroeg hij en nam een hap van de muffin.

---

kindness is never a burden.

Alexi Parker (mens)
Ik grinnik zachtjes. 'Niet echt vervelend, het is gewoon raar. Ik ben zulke aandacht van jongens niet echt gewoon.' antwoord ik eerlijk en drink nog wat. 'Dus heb je hulp met iets nodig?'

---

'Doubt kills more dreams then failure ever will'

Timothy 'Timo', Mens.
"Niet meteen maar als je toch iets wil doen kan je uitzoeken waar ik mijn lessenrooster terug vind?" vroeg Timo en haalde zachtjes zijn schouders op.

---

kindness is never a burden.

Alexi Parker
'Heb je al aan het secretariaat gedacht?' lach ik zachtjes en sta op. 'even mijn glas wegdoen.' Ik loop naar de keuken en wurm me tussen sommige groepjes die er staan door.
Oef denk ik als ik mijn glas kan wegzetten en Oh neeals ik me er weer tussendoor moet wurmen.

---

'Doubt kills more dreams then failure ever will'

Timothy 'Timo', Mens.
Timo knipte met zijn vingers. "Dat is het! Bedankt Alexi!" grijsde hij en propte de blueberry muffin in zijn mond.

---

kindness is never a burden.

Alexi Parker
'Zeg maar Lexi.' grinnik ik. 'Nou ehm- dan ga ik maar beter zeker. Ik heb je geholpen.' lach ik zachtjes en kijk even om me heen. Misschien is het nu tijd om de verboden gedeeltes te zoeken.

---

'Doubt kills more dreams then failure ever will'

[Haai (:]

Chryse Aldene Epione
Het leek wel alsof mijn reputatie me vooruit was gesneld, ook bij de nieuwe gezichten die ik zag. Onwillekeurig streek ik mijn donkere, dikke lokken uit mijn gezicht, wierp een aanlokkelijke glimlach op een jongen die tegen de kluisjes geleund stond.
Het leven als Demon hier was goed. Het talent van onze soort om te manipuleren en verleiden werd versterkt door mijn "natuurlijke" talent, van mijzelf als individu. Ondanks dat ik niet veel vrienden had, voelde ik me zelden alleen. Maar ik hoefde ook niet veel vrienden. Alleen de andere Demons leken het wel met me te kunnen vinden, mensen vond ik te simpele wezens om een "vriendschap" mee te sluiten en Angels waren te zoetsappig.
Sommigen weken voor me alsof ik ze kon doden met één blik, en figuurlijk was dat wel zo. Dit waren vooral de meisjes. Om de één of andere reden leken jongens niet te worden afgeschrokken door mijn donkere, groene blik.

---

"Do you believe monsters are born or made?"

Daniël || Angel

Verveeld leunde ik tegen de kluisjes, Nathan was net naar buiten gelopen, net zoals mij kon hij er niet lang tegen om binnen te zitten, te veel mensen, te veel stemmen en teveel gezeur. Toen ik opkeek zag ik een meisje naar me glimlachen, nog iets wat me totaal niets deed, ik had geen zin in meisjes, vooral om het fijt dat ik hier snel weg wilde en hier waarschijnlijk ook niet lang zou blijfen, ik glimlachte kort terug en zocht toen in mijn tas opzoek naar mijn rooster.

---

Don't be like the rest of them, darling

Chryse Aldene Epione
Met een zucht stopte ik bij mijn kluis en trok die meteen open. Die hele code was nutteloos, ik kon dat ding gemakkelijk openkrijgen zonder en als ik hem weer dicht duwde viel hij weer in het slot.
Stemmen zweefden door de gangen, ik ving meer op van de gesprekken dan de mensen die hier rondliepen. Hierdoor was ik op de hoogte van veel dingen, en ookal interesseerde het me in 90% van de gevallen helemaal niks, toch sloeg ik het ergens op.
Vanuit mijn ooghoeken keek ik weer naar de jongen. Hij had nogal koeltjes gereageerd op me. Niet dat ik mezelf een adembenemend fenomeen vond, maar ik was wel anders gewend.

---

"Do you believe monsters are born or made?"