• Dr. Pratchett Asylum for Insane teenagers since 1851 staat midden in de onbewoonde wereld van Engeland. Er is maar één toegangsweg en het dichtstbijzijnde bewoonde huis ligt zo'n 24 kilometer verderop. Om het oude gebouw ligt een grasveld met enkele bomen en vlak erachter een metershoog hek. Hier worden de zware gevallen heen gebracht, tieners die absoluut bij de beschaving vandaan gehouden moeten worden en waarbij geen kans op terugkeer in de beschaving is.
    Er zijn maar weinig ouders die dit voor hun kinderen kunnen betalen en het ervoor over hebben. De persoonlijke begeleiding kost een hoop geld en bezoek is niet toegestaan. Op een vreemde, regenachtige nacht om 12 uur precies, klikken alle sloten van de binnendeuren open, geen gang of kamer is ontoegangbaar voor de tieners. Alleen het vreemdste is dat elke vorm van leiding ontbreekt. Deze insane teenagers moeten het alleen zien te redden in een oud gebouw, waar de buitendeuren op slot zitten en het glas onbreekbaar is voor hun eigen veiligheid.


    De regels:
    - Ik wens dat je actief bent en regelmatig post. Ben je afwezig, meld het in het topic. Als je langer dan een week niet reageert, niets laat weten en mijn berichten negeert, valt je karakter ten prooi aan de anderen.
    - 16+ is zeker toegestaan, in alle vormen. Seks, geweld, etc.
    - Posts langer dan 2 regels.
    - Naamsveranderingen doorgeven.
    - Ik, en alleen ik, mag een nieuw topic openen. Dit zodat ik ook het overzicht hou en alles snel kan aanpassen.


    Het gebouw:
    Het gebouw bestaat uit een kelder, de begane grond, een eerste en tweede verdieping en een zolder.
    De kelder en de zolder zijn een geval apart en nooit toegankelijk geweest voor de patiënten. In de kelder is de wasserette en de ruimte voor de medewerkers. Iedereen die er werkte had er een kamer en er is een keuken.
    De zolder is al sinds 1893 afgesloten, niemand heeft er sindsdien een stap meer gezet. In de lente van 1893 heeft er een gruwelijke gebeurtenis plaats gevonden, één van de patiënten sloeg door en heeft de gehele afdeling vermoord, niemand kon aan deze gestoorde ontsnappen. Het was een open afdeling met verschillende bedden en geen muren of deuren erin. Hoog in het plafond zitten grote ramen die de ruimte goed verlichten.
    De begane grond is verdeeld in twee ongelijke ruimtes. In de kleinste ruimte kom je binnen, daar vind je een receptie en de binnenkomst hal. Helemaal aan het uiteinde zie je een deur, van de bewaking. Het kleine kamertje bevat enkele telefoons en beeldschermen waarop camerabeelden weergeven worden. In de lange muur naast de balie van de receptie vind je klap deuren, die normaal goed afgesloten zijn. Daarachter bevind zich het trappenhuis en de lift in de verste linkerhoek. In de rest van de ruimte vind je verschillende banken met tafels, bedoeld voor de ouders van de kinderen en de kennismaking van het kind. De eerste en enige keer dat de ouders binnen mogen komen.
    De eerste verdieping is verdeelt in verschillende kamertjes. Sommige bedoeld voor recreatie en anderen onderzoek. Hier vind je de medicijnen en ander materiaal. De recreatieruimtes zijn beperkt. Een tv achter kogelvrij glas is waarschijnlijk het meest luxueuze eraan.
    Op de tweede verdieping vind je een lange gang. Aan de ene kant zijn de deuren roze geverfd en aan de andere kant blauw. De slaapkamers. Iedere tiener heeft zijn eigen kamer waar hij of zij normaal gesproken het grootste gedeelte van de dag door zou brengen. Er staan een bed en een kastje voor de weinige persoonlijke bezittingen die ze mogen hebben.
    In 1951 is het gebouw na zijn 100 jarige bestaan gerenoveerd met moderne en veiligere materialen en dergelijke.

    De rollen:
    Aurélie Rye Beate ~ 19 ~ Anorexia Nervosa en Manie ~ Assassin
    Jacklynn Evita Connor ~ 14 ~ Dissociatieve identiteitsstoornis (DIS) ~ Valentino
    Marella Mea Fletcher ~ 14 ~ Dwangneurose ~ Space
    Samantha 'Sam' Jeanine Billington ~ 17 ~ Conduct Disorder ~ Aragog
    Jenna Sophie Davis ~ 18 ~ kraambedpsychose Meanish
    Hailey Robberts ~ 15 ~ ontwijkende persoonlijkheidsstoornis ~ Mockingjayy
    June Lauren Hastings ~ 16 ~ Afhankelijke persoonlijkheidsstoornis (APS) ~ xHeavenlyx
    Celeste Mariah Debra Hullington ~ 16 ~ Alcoholisme en ADHD ~ Brutus
    Alexis Brooklyn Westlane [ Lexi ] ~ 18 ~ Separatieangst ~ JustMeanXx
    Michelle -Mich- Anne-Marie Blakely ~ 19 ~ Parkinson, Projectie en Regressie ~ Burlington
    Myra Bailey ~ 15 ~ Dissociatieve identiteitsstoornis (DIS) ~ Meanerd

    Nathan Justin Hale ~ 19 ~ Narcistische persoonlijkheidsstoornis ~ xHeavenlyx
    Christian Austen Aiden Mahone (Chris) ~ 18 ~ Paranoide Schizofrenie ~ Brutus
    Gilbert Fuchs ~ 19 ~ Posttraumatische stressstoornis ~ Aurelia
    Gabriël Arch ~ 19 ~ bipolaire stoornis type 2, gepaard met meervoudige psychoses (wanen & hallucinaties) ~ Cosette
    Lucas Alexander Daniëls [Luc] ~ 19 ~ Schizoaffectieve stoornis ~ IHeartMusicc
    Xavier (Spike) Grey ~ 21 ~ Borderline ~ DarkSavior
    Quinn Mason Addams ~ 17 ~ Dissociatieve Fugue en Depersonalisatiestoornis ~ JustMeanXx
    Jascha Michajlovitsj Solovjov ~ 18 ~ Posttraumatische stressstoornis en Bigorexia Nervosa ~ Mombasa
    Oliver Andrew Bruce / Mason Kyler Stone ~ 20 ~ Twee persoonlijkheden, verlatingsangst en een trauma ~ Meanish
    Emilio Sanchez ~ 19 ~ Erotomanie ~ Helios
    Matthew 'Matt' Patrow ~ 19 ~ Waanstoornis ~ Trident
    Yvo Enright ~ 18 ~ Hypergrafie en Achluofobie ~ Gabumon

    Het rollentopic
    De rollenstory


    Your make-up is terrible

    [Janne is hier nu. Je krijgt later een stukje. (: ]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Gilbert Fuchs.

    Tot mijn verbazing accepteert ze mijn verzoek. Ze komt dichterbij en slaat de armen om me heen. Er vliegt een rilling door me heen. Geen rilling van afschuw of walging, maar iets anders. Het voelt aangenaam. Warm. Wat aarzelend sla ik ook de armen om haar heen. Wonder boven wonder reageert mijn lijf niet schrikkerig.
    'En? Hoe voelt het?' vraagt ze. Ik glimlach waterig.
    'Warm,' zeg ik naar waarheid. Ik glimlach en laat haar los.
    'Aangenaam.' In de tijd dat ik in het weeshuis zat kan ik me maar een persoon herinneren die ik ooit een knuffel gaf. Madeleine. Ze voelt net zo warm aan als Samantha nu. Het is een goede herinnering, een van de weinigen.
    'Dank je,' zeg ik en sta op.
    'Ik ben even douchen. Nog even en ik bevries hier. Ik kan moeilijk de hele dag omhelsd worden,' grinnik ik. Ik wrijf langs mijn neus geef een kort knikje bij wijze van groet en loop naar boven.
    Als ik in mijn kamer ben graaf ik in de kast naar iets van kleding. Gelukkig vind ik een schoon Pratchett uniform en daarmee is de kous af. Ik loop de badkamer binnen, draai de kraan open en hang mijn kleding en handdoek op. Normaal was de badkamer alleen toegankelijk door een sleutel van de begeleiding - om te voorkomen dat mensen nog zelfmoord pleegden - maar sinds het incident kan ik erin wanneer ik wil. Ik haal een diepe teug adem terwijl ik mijn lijf schoonmaak. God, ik kan hier nog wel een uur onder staan. Wat let me eigenlijk?
    Dan herinner ik me Samantha. We moeten oppassen. Straks valt hij nu aan. We kunnen het ons niet veroorloven dat hij haar nu ontvoert. Dat zou ik mezelf nooit vergeven.


    No growth of the heart is ever a waste

    Samantha
    ''Warm.'' gaf hij toe, en ik glimlachte automatisch. Hij liet me los, en ik ging wat rechter zitten.
    ''Aangenaam.'' ging hij verder, en ik knikte. Dat vond ik ook, wonderbaarlijk genoeg.
    ''Dank je.'' zei hij, en ik glimlachte nogmaals. ''Any time.'' grijnsde ik even.
    ''Ik ben even douchen. Nog even en ik bevries hier. Ik kan moeilijk de hele dag omhelst worden.'' grinnikte hij, en ik lachte even. ''Is goed, tot zo.'' gaf ik als antwoord, en volgde hem even met mijn ogen toen hij wegliep.
    Ik trok mijn knieën op, en zuchtte zachtjes. Ik vond de omhelzing fijn. Het was.. rustgevend. Het gaf me het gevoel dat ik er niet alleen voor stond, en ik was blij dat hij er ook zo over dacht. Gilbert gaf me een apart gevoel, ik kon het niet helemaal thuisbrengen.

    Bij elk geluidje wat de stilte verbrak, veerde ik overeind. Ik werd langzamerhand gek van mezelf. het getik van de regen op de ramen werkte me op de zenuwen, het gekraak van de kastjes liet mijn hart voor een seconde stilstaan en het gepiep van een openstaande deur liet me constant direct opkijken. Ik wreef met mijn hand langs mijn gezicht, en stond op om die deur dicht te doen.


    "When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

    Meanish schreef:
    [Janne is hier nu. Je krijgt later een stukje. (: ]


    [Zucht... Okay! Veel plezier met Janne, (flower)]


    "Wheeeeze" ~ Mizuki, Kamisama Hajimemashita.

    [Mufghl.. Ik heb echt geen zin in RPG de laatste tijd, maarja.. Komt omdat ik ziek ben, plus dat mijn ptss op het moment echt mijn hele hoofd overneemt.. =.=]

    Jenna[Sophie Davis
    Iemand kwam naast me zitten en praatte wat tegen me. Maar ik hoorde het niet over mijn snikken heen. 'Ga weg.. Ga alsjeblieft weg.. Je weet niet hoe het is.. Ik mis.. Ik.. Ik mis mijn Aiden.. Austin.. Allebei..' Op het moment kon het me niet zoveel schelen wie het nou eigenlijk was.

    Oliver Andrew Bruce
    'Wie is toch die Mason?' Fluisterde ik in pure doodsangst.


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    JustMeanXx zei op 19 mei 2012 - 17:17:

    Quinn Mason Addams
    'sorry' mompelde ze 'ik had je niet moeten halen' 'is niet erg echt niet' zei ik snel, ik wilde niet dat ze zich schuldig ging voelen. ze rilde 'ik was er pas net om te kijken wat er nou eng aan was' ik huiverde 'maar dat weet ik nu' ik haalde het boekje uit mijn zak en liet het zien 'kijk dees heb ik gevonden' ik bladerde naar de eerste bladzijde en liet zien van wie hij was 'hij is van mijn oma. Helena Sobria Addams'


    Je croix a toi

    Myra Bailey
    'Ga weg.. Ga alsjeblieft weg.. Je weet niet hoe het is.. Ik mis.. Ik.. Ik mis mijn Aiden.. Austin.. Allebei..' zegt Jenna tegen me. Ik probeer haar blik te vangen maar ze snikt nog steeds. Ik kijk dus maar verdrietig naar de zijkant van haar hoofd. 'Kan ik echt niets doen?' vraag ik bedroeft? 'Helemaal niets?' Ik slik, waarom wil ik haar toch zo graag een knuffel geven? Dat heb ik nog nooit gehad. Misschien komt het omdat zij niemand meer heeft, denk ik. Ik heb Synta, en zij... ze is vast die Aiden en die Austin kwijtgeraakt. 'Kan ik je niet helpen?' Ik steek mijn hand vertwijfelt naar haar schouder, maar ik hou op, misschien wil ze dat niet. Wat kan ik toch voor haar doen?


    "Wheeeeze" ~ Mizuki, Kamisama Hajimemashita.

    Pompompom.. Leef, mensen! Leef!


    "When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

    Gilbert Fuchs.

    Eindelijk kom ik onder de douche vandaan, droog me af en kleed me aan. Mijn haar is een grote bende, zoals gewoonlijk. Ik neem niet de moeite om er een kam doorheen te halen en gekleed in de witte kledij van Pratchett, kom ik bij de deur van de kelder aan. Ik doe de deur open, wrijf ik een oog en-
    'Uh..' Shit. Shit shit shit.
    'Eh...' Verdomme, Gilbert! Zeg wat! Mijn lichaam werkt niet mee. Uit mijn gedachten komt niks zinnigs. De noodrem is aangetrokken. Ik sta op nauwelijks tien centimeter van Samantha af, die eender de deur open of dicht wilde doen.
    'Sorry,' zeg ik met een roze blos op mijn gezicht en glip gauw langs haar heen.
    Ik neem plaats op de bank, weet op de een of andere manier mijn gezicht enigszins strak te houden en zet mijn maaltijd van fruitstukken weer voort.
    'Tussen haakjes, hoelang denk je dat het duurt tot je vader hier aan komt kakken? Tegen die tijd moeten we een plan hebben,' zeg ik als ik op een stuk appel kauw.
    Dat plan mag er overigens snel komen, want ik weet niet of ik - als de situatie er zelf dringend om vraagt - in staat ben op de juiste manier te handelen. Als het echt nodig mag zijn, kan ik een aardig vechtpartijtje leveren, maar dat zal op de langere termijn niks uit maken. Als Samantha's vader een beetje nadenkt, beseft hij ook dat hij in het voordeel zit en het woord van een gek tegenover een ouder niks kan uithalen.


    No growth of the heart is ever a waste

    Samantha
    Ik schrok toen Gilbert ineens aan kwam lopen, en nog geen tien centimeter van me verwijderd stond. Ik voelde mijn hart in mijn keel kloppen. Van schrik? Ik wist het niet.
    ''Uh..'' begon hij, en ik keek hem afwachtend aan. Ho, wacht, ik moet aan de kant. Juist.
    ''Eh..'' stamelde hij verder, en ikzelf was ook nog geen centimeter verschoven. ''Sorry.'' zei hij met blosjes, en glipte langs me heen. Ik glimlachte eventjes, -dat kon hij waarschijnlijk niet eens zien, aangezien ik nu met mijn rug naar hem toe stond,- en draaide me om.
    ''Eh- Geeft niks.'' zei ik, en bleef staan waar ik stond. Ik deed de krakende deur dicht, en leunde er tegen aan.
    ''Tussen haakjes, hoelang denk je dat het duurt tot je vader hier aan komt kakken? Tegen die tijd moeten we een plan hebben.'' vroeg Gilbert, en hij kauwde op een appel.
    Wat had die jongen met fruit? Ik grinnikte zachtjes om mijn gedachten, maar kwam al snel weer bij de realiteit en werd wat serieuzer.
    ''Eh- Het duurt denk ik hooguit een paar dagen, maximaal vier.'' gokte ik. Mijn vader was gewend zijn zin te krijgen, en wou die zo snel mogelijk. ''Misschien eerder.. Ik weet het niet.'' zei ik zachtjes, en wendde mijn blik af.


    "When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

    Yvo Enright

    Ik keek eventjes naar Jenna en Myra. Zou het goed gaan? 'Wie is toch die Mason?' fluisterde Oliver. Er klonk angst in zijn stem en ik keek hem met medeleven aan. 'Jij bent Mason,' zei ik zachtjes. 'Zal ik je dossier halen?' voegde ik er zachtjes aan toe. Dan kon ik gelijk mijn schrift halen.


    Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

    [ Ok, Reina, Yvo en Myra neeeeed you! :3 ]


    "Wheeeeze" ~ Mizuki, Kamisama Hajimemashita.

    Aragog schreef:
    Pompompom.. Leef, mensen! Leef!


    3: Ik leef! Ik leef!


    "Wheeeeze" ~ Mizuki, Kamisama Hajimemashita.

    Meanerd schreef:
    (...)

    3: Ik leef! Ik leef!

    Yay!

    Ugh, ik vind het altijd zo jammer dat er van een hele RPG met pakweg twintig mensen er op het einde maar een klein groepje overblijft, zo rond de acht ofzo. :c


    "When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

    True, dat vind ik ook jammer.
    Op het moment zoek ik naar inspiratie. Want deze RPG heeft niet een bepaald doel of een sterke verhaallijn ofzo.


    No growth of the heart is ever a waste