• Dr. Pratchett Asylum for Insane teenagers since 1851 staat midden in de onbewoonde wereld van Engeland. Er is maar één toegangsweg en het dichtstbijzijnde bewoonde huis ligt zo'n 24 kilometer verderop. Om het oude gebouw ligt een grasveld met enkele bomen en vlak erachter een metershoog hek. Hier worden de zware gevallen heen gebracht, tieners die absoluut bij de beschaving vandaan gehouden moeten worden en waarbij geen kans op terugkeer in de beschaving is.
    Er zijn maar weinig ouders die dit voor hun kinderen kunnen betalen en het ervoor over hebben. De persoonlijke begeleiding kost een hoop geld en bezoek is niet toegestaan. Op een vreemde, regenachtige nacht om 12 uur precies, klikken alle sloten van de binnendeuren open, geen gang of kamer is ontoegangbaar voor de tieners. Alleen het vreemdste is dat elke vorm van leiding ontbreekt. Deze insane teenagers moeten het alleen zien te redden in een oud gebouw, waar de buitendeuren op slot zitten en het glas onbreekbaar is voor hun eigen veiligheid.


    De regels:
    - Ik wens dat je actief bent en regelmatig post. Ben je afwezig, meld het in het topic. Als je langer dan een week niet reageert, niets laat weten en mijn berichten negeert, valt je karakter ten prooi aan de anderen.
    - 16+ is zeker toegestaan, in alle vormen. Seks, geweld, etc.
    - Posts langer dan 2 regels.
    - Naamsveranderingen doorgeven.
    - Ik, en alleen ik, mag een nieuw topic openen. Dit zodat ik ook het overzicht hou en alles snel kan aanpassen.


    Het gebouw:
    Het gebouw bestaat uit een kelder, de begane grond, een eerste en tweede verdieping en een zolder.
    De kelder en de zolder zijn een geval apart en nooit toegankelijk geweest voor de patiënten. In de kelder is de wasserette en de ruimte voor de medewerkers. Iedereen die er werkte had er een kamer en er is een keuken.
    De zolder is al sinds 1893 afgesloten, niemand heeft er sindsdien een stap meer gezet. In de lente van 1893 heeft er een gruwelijke gebeurtenis plaats gevonden, één van de patiënten sloeg door en heeft de gehele afdeling vermoord, niemand kon aan deze gestoorde ontsnappen. Het was een open afdeling met verschillende bedden en geen muren of deuren erin. Hoog in het plafond zitten grote ramen die de ruimte goed verlichten.
    De begane grond is verdeeld in twee ongelijke ruimtes. In de kleinste ruimte kom je binnen, daar vind je een receptie en de binnenkomst hal. Helemaal aan het uiteinde zie je een deur, van de bewaking. Het kleine kamertje bevat enkele telefoons en beeldschermen waarop camerabeelden weergeven worden. In de lange muur naast de balie van de receptie vind je klap deuren, die normaal goed afgesloten zijn. Daarachter bevind zich het trappenhuis en de lift in de verste linkerhoek. In de rest van de ruimte vind je verschillende banken met tafels, bedoeld voor de ouders van de kinderen en de kennismaking van het kind. De eerste en enige keer dat de ouders binnen mogen komen.
    De eerste verdieping is verdeelt in verschillende kamertjes. Sommige bedoeld voor recreatie en anderen onderzoek. Hier vind je de medicijnen en ander materiaal. De recreatieruimtes zijn beperkt. Een tv achter kogelvrij glas is waarschijnlijk het meest luxueuze eraan.
    Op de tweede verdieping vind je een lange gang. Aan de ene kant zijn de deuren roze geverfd en aan de andere kant blauw. De slaapkamers. Iedere tiener heeft zijn eigen kamer waar hij of zij normaal gesproken het grootste gedeelte van de dag door zou brengen. Er staan een bed en een kastje voor de weinige persoonlijke bezittingen die ze mogen hebben.
    In 1951 is het gebouw na zijn 100 jarige bestaan gerenoveerd met moderne en veiligere materialen en dergelijke.

    De rollen:
    Aurélie Rye Beate ~ 19 ~ Anorexia Nervosa en Manie ~ Assassin
    Jacklynn Evita Connor ~ 14 ~ Dissociatieve identiteitsstoornis (DIS) ~ Valentino
    Marella Mea Fletcher ~ 14 ~ Dwangneurose ~ Space
    Samantha 'Sam' Jeanine Billington ~ 17 ~ Conduct Disorder ~ Aragog
    Jenna Sophie Davis ~ 18 ~ kraambedpsychose Meanish
    Hailey Robberts ~ 15 ~ ontwijkende persoonlijkheidsstoornis ~ Mockingjayy
    June Lauren Hastings ~ 16 ~ Afhankelijke persoonlijkheidsstoornis (APS) ~ xHeavenlyx
    Celeste Mariah Debra Hullington ~ 16 ~ Alcoholisme en ADHD ~ Brutus
    Alexis Brooklyn Westlane [ Lexi ] ~ 18 ~ Separatieangst ~ JustMeanXx
    Michelle -Mich- Anne-Marie Blakely ~ 19 ~ Parkinson, Projectie en Regressie ~ Burlington
    Myra Bailey ~ 15 ~ Dissociatieve identiteitsstoornis (DIS) ~ Meanerd

    Nathan Justin Hale ~ 19 ~ Narcistische persoonlijkheidsstoornis ~ xHeavenlyx
    Christian Austen Aiden Mahone (Chris) ~ 18 ~ Paranoide Schizofrenie ~ Brutus
    Gilbert Fuchs ~ 19 ~ Posttraumatische stressstoornis ~ Aurelia
    Gabriël Arch ~ 19 ~ bipolaire stoornis type 2, gepaard met meervoudige psychoses (wanen & hallucinaties) ~ Cosette
    Lucas Alexander Daniëls [Luc] ~ 19 ~ Schizoaffectieve stoornis ~ IHeartMusicc
    Xavier (Spike) Grey ~ 21 ~ Borderline ~ DarkSavior
    Quinn Mason Addams ~ 17 ~ Dissociatieve Fugue en Depersonalisatiestoornis ~ JustMeanXx
    Jascha Michajlovitsj Solovjov ~ 18 ~ Posttraumatische stressstoornis en Bigorexia Nervosa ~ Mombasa
    Oliver Andrew Bruce / Mason Kyler Stone ~ 20 ~ Twee persoonlijkheden, verlatingsangst en een trauma ~ Meanish
    Emilio Sanchez ~ 19 ~ Erotomanie ~ Helios
    Matthew 'Matt' Patrow ~ 19 ~ Waanstoornis ~ Trident
    Yvo Enright ~ 18 ~ Hypergrafie en Achluofobie ~ Gabumon

    Het rollentopic
    De rollenstory


    Your make-up is terrible

    Samantha
    "Ze wil je niet zien. Laat haar los." Zei Giblert, en mijn vader draaide zich verbaasd om, op zo'n manier om dat zijn arm nog rond mijn schouders lag. Als ik niet zo bang was geweest, had ik zeker een opmerking gemaakt over zijn leugens. "Ik ben geen familie van haar, maar ik kan makkelijk in haar ogen zien of ze oprecht gelukkig of niet. En ze is nu alles behalve gelukkig. Ze heeft mij door een moeilijke periode geholpen, nu zal ik wat terug doen. Laat haar los, ik wil geen geweld gebruiken." Voegde Gilbert er aan toe, en even was ik ontroerd door zijn woorden; zoiets heeft nog niemand voor me gedaan.
    De greep van mijn vader verstrakte zich rond mijn schouders, en zijn nagels boorden in mijn vel. Een jammerend geluid ontsnapte mijn mond, en op dat moment trok mijn vader me mee naar een hoekje waar niemand mee kon luisteren. Hij hield mijn schouders vast, en keek me met een angstaanjagende blik aan. "Je hebt het vertelt, niet waar?" Gromde hij, en hij schudde me lichtjes door elkaar. "Nou?!" Zei hij harder, en ik knikte kleintjes. Ik durfde niet te liegen, ik durfte het niet..
    "Vuile slet, niemand zal je missen als ik je mee zou nemen. Niemand. En geloof me, ik zal dingen doen die je nooit zal vergeten." Siste hij, en de tranen rolden over mijn wangen.
    Hij trok me weer mee naar Gilbert. "Jongeman, je hebt hier niks mee te maken. Dit zijn jouw zaken niet. Samantha gaat met mij mee, ik blijf haar ouder en beslis over haar." Zei hij op een kalme toon, en ik schudde zwakjes mijn hoofd. "Ik wil n-niet."


    "When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

    Gilbert Fuchs.

    Mijn blik staat ijskoud en vastberaden. Hij kijkt me aan met verbaasde ogen, maar het duurt niet lang voor zijn gezichtsuitdrukking weer naar kilte verandert. Ik schrik op als ik Samantha hoor piepen. Waarom doet niemand wat? Ik kijk om me heen, maar de andere mensen zijn alweer gaan eten. Godver, als ik nu om hulp schreeuw kom ik zelf ook op het politiebureau te zitten en dan is onze vrijheid voorbij. Ze zullen nooit het woord van een stel ontsnapte gekken geloven tegenover dat van een volwassen man. We zitten als ratten in de val. Ineens trekt hij haar langs mij heen, een hoek in. Ik moet wat doen! Mijn ogen flitsen naar Aurelie. Nee, zij is veel te licht om hem te kunnen overmeesteren. In haar stadium van anorexia moet haar spierweefsel ook al zijn aangetast. Ik sta er alleen voor.
    Ineens keert hij terug, met Samantha aan zijn arm. Ze doet haar uiterste best om haar tranen te verbergen. Het maakt me zowel bloedheet van woede als ijskoud van machteloosheid. Ik weet precies hoe ze zich voelt. Ook ik ben te machteloos geweest om me te verzetten. Misschien wil ze zich niet verzetten, juist omdat hij haar vader is. Dan zal ik het voor haar doen.
    "Jongeman, je hebt hier niks mee te maken. Dit zijn jouw zaken niet. Samantha gaat met mij mee, ik blijf haar ouder en beslis over haar." Mijn ogen kruisen die van haar. Ze wil niet. Ze wil echt niet. Maar hij heeft een punt. Hij is haar ouder. Ik ben maar een snotjoch dat in de weg loopt. Ik ben niks, ik heb niet eens een naam!
    Hij trekt haar aan haar arm mee naar buiten. Even blijf ik radeloos staan.
    'Aurelie.. dit kan niet. Hij is.. hij is hetzelfde als S.' Ik fluister het.
    'Vrienden komen voor elkaar op,' zeg ik vastberaden en hol naar buiten, de regen in.
    'Wacht,' schreeuw ik en ga vastberaden voor hen staan. Ik heb de vuisten gebald en sta voor hem.
    'Ik ga dit niet toestaan. Als ouder heb je de plicht om je kinderen te liefhebben in plaats van ze te vernietigen. En ik zou net zo schuldig zijn als ik dit toelaat. Je gaat niet verder dan hier. Niet met Samantha. Ik heb genoeg offers gemaakt, dit kan er ook nog wel bij. Voor de laatste keer: laat haar los. Mensen als jij.. hebben het recht niet om te leven.'


    No growth of the heart is ever a waste

    Aurélie Rye Beate

    Ik volg het, mezelf kleinmakend en niet wetend wat ik moet doen. Zelfs ik ben bang voor deze onbekende man en weet dat ik niets kan uitrichten, zeker niet als hij wegloopt met Samantha.
    "Aurelie.. dit kan niet. Hij is.. hij is hetzelfde als S. Vrienden komen voor elkaar op." zegt hij. Ik knik en volg hem naar buiten. Samen kunnen we het misschien wel.
    "Wacht!" schreeuw Gilbert en hij gaat voor hen staan met gebalde vuisten. Ik voeg me bij hem, even aarzelend maar daarna even vastberaden.
    "Ik ga dit niet toestaan. Als ouder heb je de plicht om je kinderen te liefhebben in plaats van ze te vernietigen. En ik zou net zo schuldig zijn als ik dit toelaat. Je gaat niet verder dan hier. Niet met Samantha. Ik heb genoeg offers gemaakt, dit kan er ook nog wel bij. Voor de laatste keer: laat haar los. Mensen als jij.. hebben het recht niet om te leven." Ik knik instemmend als Gilbert zijn woorden uitspreekt.


    Your make-up is terrible

    samantha
    Mijn vader trok me mee naar buiten, en angstig keek ik achterom. Was dit het dan? Kwam mijn grootste nachtmerrie uit? Had mijn vader me weer in handen? Ik werd langzaam doorweekt door de stromende regen, wat ook mijn tranen verdoezelde. 'Ik ga dit niet toestaan. Als ouder heb je de plicht om je kinderen te liefhebben in plaats van ze te vernietigen. En ik zou net zo schuldig zijn als ik dit toelaat. Je gaat niet verder dan hier. Niet met Samantha. Ik heb genoeg offers gemaakt, dit kan er ook nog wel bij. Voor de laatste keer: laat haar los. Mensen als jij.. hebben het recht niet om te leven.' zei gilbert, die naar buiten was gekomen zonder dat ik het doorhad. Aurelie was naast hem komen staan, en knikte instemmend. Mijn vader keek schichtig om zich heen, en toen er niemand te zien was, greep hij naar zijn zakken. Hij haalde een zakmes tevoorschijn, en mijn ogen schoten angstig naar Gilbert. Ik moest iets doen, ik was niet zo zwak als hij dacht, maar had ik er het lef voor? Hij bracht in een hoge snelheid zijn mes naar Gilbert, en doordat hij mij had losgelaten gaf ik hem een zet, zodat hij miste. Ik had liever dat ik het slachtoffer van mijn eigen vader was, dan Gilbert. Hij verdiende het niet, hij had al genoeg meegemaakt. Woedend keek hij mijn kant op, en ik slikte. "laat me met rust." wist ik uit te brengen, en een gestoorde grijns sierde zijn lippen. "nooit. Ik zal je altijd vinden, Samantha. Je bent nergens veilig." zei hij geamuseerd, en tegelijkertijd ontzettend kwaad. Ik ging naast Gilbert staan, en even zag ik een twinkel van onmacht in de ogen van mijn vader.


    "When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

    Gilbert Fuchs.

    Mijn blik flitst naast me, waar Aurelie staat. Ik trek een klein glimlachje. Dan kijk ik recht in zijn ogen. Ineens haalt hij een mes naar voren. Mijn ogen worden groot. Hij haalt uit naar me, ik heb de kans nog niet om achteruit te springen of Samantha geeft hem een harde zet
    'Nee!' schreeuw ik. Ik grijp haar bij haar arm beet en trek haar uit de vuurzone, voor hij de kans krijgt om haar te grijpen.
    'Laat me met rust,' zegt ze. Mijn adem stokt.
    'H-het spijt me, d-dat ik aan je zat,' zeg ik hees. Pas dan besef ik dat ze het niet tegen mij had, maar tegen de man die voor ons staat.
    'Nooit. Ik zal je altijd vinden, Samantha. Je bent nergens veilig.' Mijn ogen worden groot van verbijstering. Deze man is geen vader. Hij is een monster. Zulke mensen zijn walgelijk. Ik moet wat doen! Samantha neemt plaats naast me. Ik zet een stap naar voren. En nog een stap. En nog eentje. Ik stop als ik vlakbij de man sta. Hij is veel groter en breder dan ik. Het zou goed mogelijk kunnen zijn dat hij aan een of andere vechtsport doet. Hoe dan ook ben ik machteloos. Maar dat kan me geen ruk schelen. Ik zal alles op alles zetten om haar weer niet die hel te laten doorstaan! Ook al moet ik haar eigen vader pijn doen.
    'Is de angst in de ogen van je eigen kind soms waar je voor leeft? Is haar machteloosheid jouw drijfveer? Je bent ziek. Kom maar. Haal maar uit. Zoveel moeite moet het niet kosten, toch?' Ik neem een vechthouding aan.
    'Toch?!' Ik zie aarzeling in zijn gezicht en die aarzeling is genoeg voor mij. Ik stap naar voren en haal met mijn rechter vuist zo hard uit als ik kan. Ik zie de man trillen op zijn benen. Hij grijpt naar zijn gezicht en kreunt van woede.
    'Wegwezen! Rennen!' schreeuw ik.


    No growth of the heart is ever a waste

    Samantha
    Ik sloeg mijn handen voor mijn mond toen Gilbert hem sloeg. ''Wegwezen! Rennen!'' riep Gilbert. Zonder enige twijfel trok ik hem mee, en rende weg. Ik wou niet dat mijn vader Gilbert pijn deed..
    Ik hoorde hem woest grommen, en het gekletter in de plassen regen op de grond verried dat hij achter ons aan zat. Zijn pas versnelde, en onze auto kwam in zicht. Terwijl ik rende, viste ik de sleutels uit mijn zak. Daardoor vertraagde ik, en hoorde mijn vader vlak achter me. Ik slaakte een klein kreetje, sloeg af en stopte bij de auto. Ik zat te klungelen met de sleutelbos, keek vluchtig achterom en zag hem dichterbij komen. Uiteindelijk had ik de goede sleutel gevonden, stak die trillend in het sleutelgat en ging in de auto zitten. ''Stap in!'' gilde ik, en startte alvast de motor.

    [ bericht aangepast op 3 juni 2012 - 16:56 ]


    "When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

    [Yvo... Jenna/Oliver/Masonnnnnn ]


    "Wheeeeze" ~ Mizuki, Kamisama Hajimemashita.

    Gilbert Fuchs.

    Ik wil proberen de man nog even te vertragen zodat Aurelie en Samantha kunnen maken dat ze wegkomen, maar ineens word ik aan een hand meegetrokken. Tot mijn verbazing is het Samantha. Ik hoor voetstappen in de regen achter ons. Godver..
    Ik versnel mijn pas en ren zo hard als ik kan.
    Bij de auto haalt Samantha haastig haar sleutelbos tevoorschijn. Ik spring naar voren en blokkeer de weg. Mijn ogen kruisen die van Samantha's vader. Zijn gezicht is rood van woede, dat hem een nog beestachtiger uiterlijk geeft.
    'Over mijn.. dooie lijk,' sis ik rauw.
    'Dwing me niet om dingen te doen waar ik spijt van krijg,' reageert hij als hij zijn mes tevoorschijn haalt. Op dat moment hoor ik een motor starten. Mijn ogen sperren zich kort open.
    'Stap in!' roept Samantha. Ik draai me om en duik zo gauw als ik kan de auto in, land onverhoopt op Aurelie. Als mijn hart niet haast letterlijk in mijn keel zat en mijn lichaam onder enorme spanning staat, had ik tegen deze tijd al lang en breed mijn excuses aangeboden.
    'Gassen!' roep ik. De auto schiet weg, met ons erin. Gespannen draai ik me achterom en kijk door de achterruit. Daar staat de vader van Aurelie in de straat. Hij kan niet anders dan ons nakijken.
    We vliegen bocht na bocht door. Aurelie en ik knallen tegen elkaar op. Ik grijp me vast aan de stoel voor me en slaak een diepe zucht.
    'Dank je,' zeg ik dan tegen Samantha.
    'Als jij hem geen duw had gegeven, had hij me zeker geraakt.' Ik glimlach wat flauwtjes en wend dan mijn hoofd af. Ik hou er niet van om halfzachte emoties te tonen.
    'Wat zou hij doen? Zou hij alles op alles zetten om je te pakken?' vraag ik dan.


    No growth of the heart is ever a waste

    Samantha
    In de spiegel zie ik Gilbert en mijn vader. De laatstgenoemde haalde een mes tevoorschijn, en Gilbert sprong, bovenop Aurelie, de auto in. ''Gassen!'' riep hij, en met volle vaart schoten we weg. Ik zat hoog boven het aantal kilometer per uur wat je hier mocht rijden, maar dat maakte me niks uit. Ik maakte scherpe bochten langs de auto's, terwijl de tranen over mijn wangen rolden.
    ''Dankje.'' zei Gilbert, en via de spiegel keek ik hem aan. ''Als jij hem geen duw had gegeven, had hij me zeker geraakt.'' zei hij, en glimlachte flauwtjes. Ik grijnsde waterig, maar zei niks omdat ik zeker wist dat mijn stem schor zou zijn.
    ''Wat zou hij doen? Zou hij alles op alles zetten om je te pakken?'' vroeg hij, en ik knikte. ''Ik weet het wel zeker.'' zei ik zachtjes. Wat moest ik nu doen? Zonder ID kwamen we het land niet uit, mijn vader zou me gemakkelijk te pakken krijgen. Vroeg of laat, hij krijgt zijn prooi te pakken. Hoe dan ook.
    ''Het spijt me. Het spijt me dat ik jullie hierin moest betrekken. Dat is-'' ik schudde zwakjes mijn hoofd. Dankzij mij was Gilbert bijna dood..

    [ bericht aangepast op 3 juni 2012 - 21:14 ]


    "When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

    Meanerd schreef:
    [Yvo... Jenna/Oliver/Masonnnnnn ]


    [Ik wacht nu eventjes op die andere.. Ik weet niet of ze nu iets met die twee wilt doen.. + Ik moet weten of het wel echt haar pillen zijn aangezien ik niet eens weet of ze die pillen nou wel of niet gehaald hadden xd]


    Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

    Gilbert Fuchs.

    Ik heb me weer omgedraaid en ze knikt treurig.
    ''Ik weet het wel zeker.'' Ik zwijg. We zitten inderdaad als ratten in de val. En ik dacht dat S mijn grootste probleem was. Nu krijgen we er nog een bij. Vanaf nu is het oppassen geblazen.
    'Laten we maar teruggaan om tot rust te komen. In Pratchett bedenken we wel iets.' Op dat moment schiet me wat te binnen. Mijn ogen blijven kort op Samantha's haar rusten, waarna ik weer naar buiten kijk. Ik twijfel even om het te zeggen. Ik bijt op de binnenkant van mijn lip.
    'Ik denk dat het 't beste is we.. uh..' Ik voel bloed naar mijn wangen vloeien. Word ik nu serieus rood? Fijn, daar gaat mijn geloofwaardigheid al. Ik wend mijn blik af.
    'Goed, ik bedoel hier niks kwaadwillend mee, maar ik denk dat het 't meest praktisch is als we op een kamer slapen. Twee man zijn sterker dan een en zo hebben we tenminste nog een kans, mocht hij in de nacht aanvallen.' Goed, Gilbert, tot zover je verklaring. Ik wend me tot Aurelie.
    'Ik denk dat drie man nog beter is,' voeg ik toe.
    'Tenzij.. jullie gehecht zijn aan jullie privacy, daar kan ik inkomen. Het is slechts een voorstel dat me in het hoofd schoot.' En van dat voorstel heb ik nu al spijt. Straks zien ze mij als een of andere perverse idioot. Ik walg al bij de gedachte.


    No growth of the heart is ever a waste

    Aurélie Rye Beate

    Door de heftige autorit en Gilbert erbij, ben ik redelijk beschadigd geraakt. Ik wrijf pijnlijk over mijn linkerbovenarm als ik naar Gilbert en Samantha luister, maar echt doordringen doet het niet. Zo'n heftige dag... Het is lang geleden sinds dingen heftig zijn geworden in mijn leven. Gilbert trek pas mijn aandacht als hij de weg lijkt kwijt te raken in zijn zinnen. Als ik naar hem kijk zie ik dat hij rood is geworden.
    "... niks kwaadwillend mee, maa ik denk dat het 't meest praktisch is als we op een kamer slapen. Twee man zijn sterker dan een en zo hebben we tenminste nog een kans, mocht hij in de nacht aanvallen. Ik denk dat drie man nog beter is." voegt hij eraan toe door naar mij te kijken.
    "Tenzij... jullie gehecht zijn aan jullie privacy, dar kan ik inkomen. Het is slechts een voorstel dat me in het hoofd schoot." Ik kijk hem even aan en herhaal mijn woorden voorzichtig in mijn hoofd. Ik schud kort mijn hoofd.
    "Het is lief dat je mij niet wilt buitensluiten maar aan mij heb je echt niets als het daar om gaat." zeg ik en ik kijk even naar mijn handen, waarna ik terug kijk naar Gilbert en dan naar Samantha.
    "Op zich is het wel een goed idee." fluister ik, zeker wetend dat Gilbert gelijk heeft met zijn woorden dat hij niks kwaadwillend wilt.


    Your make-up is terrible

    Samantha
    Ik knikte. ''Ja, ik denk niet dat ik nu in mijn eentje in slaap kan komen.'' gaf ik mompelend toe, en richtte me weer op de weg. Het regen tikte hard tegen de atuoruiten aan, en ik zag aan de omgeving dat we er bijna waren.
    Na een tijdje kwam ik met piepende banden tot stiltstand. Zwijgend stapte ik uit, liep een eindje verderop en leunde om het hoekje tegen de muur aan. Even alleen zijn..
    Ik ademde trillerig in en uit, en wreef met mijn hand langs mijn gezicht. Ik realiseerde me nu dat ik mijn vader weer heb gezien sinds een half jaar.
    Hij is niks veranderd, van innerlijk én uiterlijk.

    Kort.. :'D


    "When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

    [Euh.. Ze hadden met z'n tweeën die pillen gehaald, alleen ik weet niet waar we ze toen hadden gelaten, dus dat zal wel goed zijn. Ik schrijf nu wel een post voor Oliver, Jenna kan op het moment nog niet zo veel. Ze heeft het punt bereikt waarop ze alleen nog uit haar trance kan komen met medicijnen.]

    Oliver Andrew Bruce
    Ik hoorde ze praten, maar verstond niet precies wat ze zeiden. Plotseling voelde ik handen op mijn lichaam, iets lager dan mijn heupen. Ze gleden in mijn zakken, zelfs in mijn borstzakje. Ze waren overal! Als ik niet vastgebonden was geweest (god mocht weten waarom) was ik nu waarschijnlijk een meter de lucht in gevlogen van schrik. In plaats daarvan schoten mijn ogen open, een klein bang geluidje kwam uit mijn mond. Ik weet niet of je ooit zoiets als dit hebt meegemaakt, maar ik denk dat ik me nog nooit zo machteloos heb gevoeld.

    [ bericht aangepast op 4 juni 2012 - 7:38 ]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Myra Bailey
    Ik hoor achter me een raar bang klein geluidje, en ik draai me bang om, en laat meteen het doosje vallen. 'Whaaah! Wat was dat!' Mijn ogen vallen op Mason/Oliver, die met ogen open en een doodsbange blik in de stoel vastgebonden zit. 'Oh goth, Yvo! Hij is wakker! Zal hij me nu pijn doen?' vraag ik bibberend. Ik zet een stap achteruit, en glij uit over het doosje wat ik heb laten vallen. 'Iek!' Ik land vlak voor de stoel van Mason/Oliver, en kijk nu doodsbang terug. 'Help,' piept er uit mijn mond.


    "Wheeeeze" ~ Mizuki, Kamisama Hajimemashita.