• Dr. Pratchett Asylum for Insane teenagers since 1851 staat midden in de onbewoonde wereld van Engeland. Er is maar één toegangsweg en het dichtstbijzijnde bewoonde huis ligt zo'n 24 kilometer verderop. Om het oude gebouw ligt een grasveld met enkele bomen en vlak erachter een metershoog hek. Hier worden de zware gevallen heen gebracht, tieners die absoluut bij de beschaving vandaan gehouden moeten worden en waarbij geen kans op terugkeer in de beschaving is.
    Er zijn maar weinig ouders die dit voor hun kinderen kunnen betalen en het ervoor over hebben. De persoonlijke begeleiding kost een hoop geld en bezoek is niet toegestaan. Op een vreemde, regenachtige nacht om 12 uur precies, klikken alle sloten van de binnendeuren open, geen gang of kamer is ontoegangbaar voor de tieners. Alleen het vreemdste is dat elke vorm van leiding ontbreekt. Deze insane teenagers moeten het alleen zien te redden in een oud gebouw, waar de buitendeuren op slot zitten en het glas onbreekbaar is voor hun eigen veiligheid.


    De regels:
    - Ik wens dat je actief bent en regelmatig post. Ben je afwezig, meld het in het topic. Als je langer dan een week niet reageert, niets laat weten en mijn berichten negeert, valt je karakter ten prooi aan de anderen.
    - 16+ is zeker toegestaan, in alle vormen. Seks, geweld, etc.
    - Posts langer dan 2 regels.
    - Naamsveranderingen doorgeven.
    - Ik, en alleen ik, mag een nieuw topic openen. Dit zodat ik ook het overzicht hou en alles snel kan aanpassen.


    Het gebouw:
    Het gebouw bestaat uit een kelder, de begane grond, een eerste en tweede verdieping en een zolder.
    De kelder en de zolder zijn een geval apart en nooit toegankelijk geweest voor de patiënten. In de kelder is de wasserette en de ruimte voor de medewerkers. Iedereen die er werkte had er een kamer en er is een keuken.
    De zolder is al sinds 1893 afgesloten, niemand heeft er sindsdien een stap meer gezet. In de lente van 1893 heeft er een gruwelijke gebeurtenis plaats gevonden, één van de patiënten sloeg door en heeft de gehele afdeling vermoord, niemand kon aan deze gestoorde ontsnappen. Het was een open afdeling met verschillende bedden en geen muren of deuren erin. Hoog in het plafond zitten grote ramen die de ruimte goed verlichten.
    De begane grond is verdeeld in twee ongelijke ruimtes. In de kleinste ruimte kom je binnen, daar vind je een receptie en de binnenkomst hal. Helemaal aan het uiteinde zie je een deur, van de bewaking. Het kleine kamertje bevat enkele telefoons en beeldschermen waarop camerabeelden weergeven worden. In de lange muur naast de balie van de receptie vind je klap deuren, die normaal goed afgesloten zijn. Daarachter bevind zich het trappenhuis en de lift in de verste linkerhoek. In de rest van de ruimte vind je verschillende banken met tafels, bedoeld voor de ouders van de kinderen en de kennismaking van het kind. De eerste en enige keer dat de ouders binnen mogen komen.
    De eerste verdieping is verdeelt in verschillende kamertjes. Sommige bedoeld voor recreatie en anderen onderzoek. Hier vind je de medicijnen en ander materiaal. De recreatieruimtes zijn beperkt. Een tv achter kogelvrij glas is waarschijnlijk het meest luxueuze eraan.
    Op de tweede verdieping vind je een lange gang. Aan de ene kant zijn de deuren roze geverfd en aan de andere kant blauw. De slaapkamers. Iedere tiener heeft zijn eigen kamer waar hij of zij normaal gesproken het grootste gedeelte van de dag door zou brengen. Er staan een bed en een kastje voor de weinige persoonlijke bezittingen die ze mogen hebben.
    In 1951 is het gebouw na zijn 100 jarige bestaan gerenoveerd met moderne en veiligere materialen en dergelijke.

    De rollen:
    Aurélie Rye Beate ~ 19 ~ Anorexia Nervosa en Manie ~ Assassin
    Jacklynn Evita Connor ~ 14 ~ Dissociatieve identiteitsstoornis (DIS) ~ Valentino
    Marella Mea Fletcher ~ 14 ~ Dwangneurose ~ Space
    Samantha 'Sam' Jeanine Billington ~ 17 ~ Conduct Disorder ~ Aragog
    Jenna Sophie Davis ~ 18 ~ kraambedpsychose Meanish
    Hailey Robberts ~ 15 ~ ontwijkende persoonlijkheidsstoornis ~ Mockingjayy
    June Lauren Hastings ~ 16 ~ Afhankelijke persoonlijkheidsstoornis (APS) ~ xHeavenlyx
    Celeste Mariah Debra Hullington ~ 16 ~ Alcoholisme en ADHD ~ Brutus
    Alexis Brooklyn Westlane [ Lexi ] ~ 18 ~ Separatieangst ~ JustMeanXx
    Michelle -Mich- Anne-Marie Blakely ~ 19 ~ Parkinson, Projectie en Regressie ~ Burlington
    Myra Bailey ~ 15 ~ Dissociatieve identiteitsstoornis (DIS) ~ Meanerd

    Nathan Justin Hale ~ 19 ~ Narcistische persoonlijkheidsstoornis ~ xHeavenlyx
    Christian Austen Aiden Mahone (Chris) ~ 18 ~ Paranoide Schizofrenie ~ Brutus
    Gilbert Fuchs ~ 19 ~ Posttraumatische stressstoornis ~ Aurelia
    Gabriël Arch ~ 19 ~ bipolaire stoornis type 2, gepaard met meervoudige psychoses (wanen & hallucinaties) ~ Cosette
    Lucas Alexander Daniëls [Luc] ~ 19 ~ Schizoaffectieve stoornis ~ IHeartMusicc
    Xavier (Spike) Grey ~ 21 ~ Borderline ~ DarkSavior
    Quinn Mason Addams ~ 17 ~ Dissociatieve Fugue en Depersonalisatiestoornis ~ JustMeanXx
    Jascha Michajlovitsj Solovjov ~ 18 ~ Posttraumatische stressstoornis en Bigorexia Nervosa ~ Mombasa
    Oliver Andrew Bruce / Mason Kyler Stone ~ 20 ~ Twee persoonlijkheden, verlatingsangst en een trauma ~ Meanish
    Emilio Sanchez ~ 19 ~ Erotomanie ~ Helios
    Matthew 'Matt' Patrow ~ 19 ~ Waanstoornis ~ Trident
    Yvo Enright ~ 18 ~ Hypergrafie en Achluofobie ~ Gabumon

    Het rollentopic
    De rollenstory


    Your make-up is terrible

    [Liiieeeeve mensenn! Ik ga even slapen of lezen of idk.. Maar ik ben dus ziek, en ik wil echt even liggen. Ben er vanavond denk ik weer.]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Yvo Enright

    Ik zag Myra dichterbij komen vanuit mijn ooghoeken. Oliver die had mij verbaasd aan gekeken. 'Hoe heet je nou eigenlijk? Oliver of Mason? Ik vind het irritant om ze allebij te zeggen!' zei ze tegen hem. Ik bleef Oliver aankijken. 'Myra? Kan jij even bij Jenna blijven?' vroeg ik vriendelijk maar dwingend aan haar. 'Hij hier heet Oliver..' zei ik zachtjes. 'Hij weet niet wie Mason is.. Nog niet..' Ik keek eventjes naar Myra en gebaarde richting Jenna. 'Ik denk dat ze wel een vriendin kan gebruiken nu.'


    Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

    Myra Bailey
    'Myra? Kan jij even bij Jenna blijven?' vraagt Yvo,'Hij hier heet Oliver,' zecht Yvo nu zachtjes,'Hij weet niet wie Mason is.. Nog niet..' Ik knik, ik snap het. Hij kijkt me eventjes aan, en gebaart dan naar Jenna, 'Ik denk dat ze wel een vriendin kan gebruiken nu.' Weer knik ik, ik begrijp het. 'Okay!' Ik loop zenuwachtig naar Jenna, en kniel naast haar. 'Eh, hoi! Ik ben Myra! Hoe gaat het?' vraag ik haar.


    "Wheeeeze" ~ Mizuki, Kamisama Hajimemashita.

    Alexis Brooklyn Westlane

    ik zat in mijn kamer. alleen. waar ik dus echt niet tegen kon maar buiten mijn kamer was niemand. ik vriemelde aan de brief en draaide aan mijn ring die om mijn vinger zat. mijn gedachte stond op slot voor geen redenen.


    Je croix a toi

    Gilbert Fuchs.

    Met een bord vol gesneden fruit ga ik aan tafel zitten. Mijn haar is een nog grotere zooi dan normaal en mijn kleding is doorweekt. Ik zie eruit als een verzopen kat. Hoe groot de neiging ook is om het vest uit te trekken; ik doe het niet. Ik begin stukje na stukje fruit op te peuzelen. Samantha komt naast me zitten. Ik gebaar naar het bord.
    'Mocht je wat willen, voorzie jezelf,' zeg ik. Ik krijg een dejavu naar het eerste moment waarop ik hun twee leerde kennen. Ik had Aurelie onwetend een bord asperges in handen gedrukt. Over Aurelie gesproken.. die zou op z'n minst fruit moeten eten, al is het maar om niet flauw te vallen.
    'Tussen haakjes; ik denk dat we iedereen hier moeten inrichten over je vader. Het risico is namelijk reeel dat hij vroeg of laat hierheen zal komen. Pratchett was toch immers de plek waar hij je heen bracht? Het is daarom het meest voor de hand liggende startpunt om je te gaan zoeken. Als hij werkelijk alles zal doen om je terug te krijgen, dan zie ik gijzelen van de mensen hier niet als iets vreemds. Als de rest zich ook hiervan bewust is, komen ze in elk geval niet voor verrassingen te staan.'
    Ik werk een stuk fruit naar binnen en veeg een lok haar weg uit mijn gezicht. Die man kan nog grote ellende betekenen. Het liefst zou ik hem uit willen schakelen. Ironisch dat moord in dit geval niet is toegestaan, maar op het slachtveld als militair volledig wordt geaccepteerd, terwijl in beide gevallen levens in gevaar zijn. Mensen zijn hypocriete wezens.


    No growth of the heart is ever a waste

    Samantha
    ''Mocht je wat willen, voorzie jezelf,'' zei Gilbert, met enkele gebaren naar het bord met fruit. Ik glimlachte dankbaar, pakte een stukje fruit en werkte deze naar binnen. Ik zei overigens niks, wetend dat mijn stem hees was.
    ''Tussen haakjes; ik denk dat we iedereen hier moeten inrichten over je vader. Het risico is namelijk reeel dat hij vroeg of laat hierheen zal komen. Pratchett was toch immers de plek waar hij je heen bracht? Het is daarom het meest voor de hand liggende startpunt om je te gaan zoeken. Als hij werkelijk alles zal doen om je terug te krijgen, dan zie ik gijzelen van de mensen hier niet als iets vreemds. Als de rest zich ook hiervan bewust is, komen ze in elk geval niet voor verrassingen te staan.'' zei Gilbert, en nadat ik aandachtig had geluistert, viel er een akelige stilte.
    Ik besefte me nu dat ik er voor had gezorgt dat anderen moesten vrezen voor hun leven, mochten ze nog bij me in de buurt zijn. Ik trok mijn knieën op, vouwde mijn armen er omheen en steunde met mijn hoofd op mijn knieën. Ik sloeg mijn ogen neer, nadenkend over enkele oplossingen. Ik zou het dolgraag willen, maar ik kon het niet. Ik kon mijn bloedeigen vader niet om het leven helpen.
    Ik schudde zwakjes mijn hoofd. ''Jullie lopen gevaar dankzij mij. Misschien moet ik maar vertrekken, zelf naar hem op zoek gaan ofzo.'' mompelde ik, half tegen mezelf. Het was nog best een goed idee; Mijn vader had zijn zin en de mensen waar ik om gaf waren veilig. Maar zou ik het kunnen? Zou ik Gilbert en Aurelie achter kunnen laten? Ik beet op mijn lip om mijn tranen tegen te houden. Nee, ik kon het niet. ''Ik weet niet wat ik moet doen.'' mompelde ik, met een lichte trilling in mijn stem.
    ''Ik wil niet dat jullie gevaar lopen door mij.''


    "When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

    Gilbert Fuchs.

    Ik zit net op een stukje banaan te kauwen als Samantha het hoofd schudt.
    Ik kijk op.
    'Jullie lopen gevaar dankzij mij. Misschien moet ik maar vertrekken, zelf naar hem op zoek gaan ofzo.' Ik stik bijna in mijn banaan. Met felle ogen draai ik me naar haar om.
    'Over mijn dooie lijk,' zeg ik met een donkere stem. Ik begin nu te rillen van de kou. Ik wrijf in een oog en kom dan overeind.
    'Je gaat niet terug, niet zolang ik hier rondloop. Ik ken de angst. Als niemand er is om je te steunen, dan zal ik er zijn. We bedenken wel iets.'
    Ze trilt. Eh..
    'Ik weet niet wat ik moet doen,' zegt ze zacht. Ze staat op het randje van instorten. Ik kan niet tegen huilende mensen.
    'Ik wil niet dat jullie gevaar lopen door mij.' Ik zwijg en ga weer zitten.
    'Ik heb er zelf anders ook een goed aandeel in. Gevaren kun je nooit volledig afwenden, al helemaal niet als het gevaar jou opzoekt. We kunnen niet accepteren dat jij een leven vol angst leidt. Dat moet ophouden. Jij kent je vader het beste, niet? Wat is zijn grootste zwakte?' Mijn stem klinkt emotieloos, mijn ogen staan koud. Als er geen andere keus is dan meespelen in gore spelletjes, dan zij het zo.
    'Hoewel hij het niet wil laten merken, is hij ook geestelijk labiel. Dat betekent dat hij ergens een grote zwakte of onzekerheid moet hebben. Er zijn bijvoorbeeld typen verkrachters die hunkeren naar controle. Wat dan weer hun daad verklaart. Neem je die controle weg, of erger nog: zorg je ervoor dat jij degene bent die hem onder jouw controle heeft, dan is het misschien zelfs mogelijk om die man zo bang te maken dat hij zo mak wordt als een puppy. In theorie dan, ik heb het nog nooit geprobeerd.'


    No growth of the heart is ever a waste

    Samantha
    ''Ik heb er zelf anders ook een goed aandeel in. Gevaren kun je nooit volledig afwenden, al helemaal niet als het gevaar jou opzoekt. We kunnen niet accepteren dat jij een leven vol angst leidt. Dat moet ophouden. Jij kent je vader het beste, niet? Wat is zijn grootste zwakte?'' zei Gilbert, en ik keek hem aan.
    Zijn zwakte.. Daar heb ik eigenlijk nooit over nagedacht. Ik voelde een traan over mijn wang rollen, en ruw veegde ik die weg. Ik mag niet huilen. Niet om hem.
    ''Hoewel hij het niet wil laten merken, is hij ook geestelijk labiel. Dat betekent dat hij ergens een grote zwakte of onzekerheid moet hebben. Er zijn bijvoorbeeld typen verkrachters die hunkeren naar controle. Wat dan weer hun daad verklaart. Neem je die controle weg, of erger nog: zorg je ervoor dat jij degene bent die hem onder jouw controle heeft, dan is het misschien zelfs mogelijk om die man zo bang te maken dat hij zo mak wordt als een puppy. In theorie dan, ik heb het nog nooit geprobeerd.'' voegde Gilbert er nog aan toe, en ik tuitte nadenkelijk mijn lippen.
    Hij is zo geworden sinds mijn moeder kwam te overlijden. Ja, toen werd het het ergst.
    ''Liefde, denk ik.'' mompelde ik. ''Sinds mijn moeder is overleden, heeft hij geen liefde ontvangen. Het leek uit hem weggezogen te zijn.'' ging ik verder. ''Ik heb geen idee wat hij uitspookte in de bar, maar hij heeft geen serieuze relatie meer gehad na mijn moeder.'' bedacht ik me hardop, en zuchtte eventjes. ''Ik zou niet weten wat het anders kan zijn.''


    "When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

    [Reinaaaah! Where are youuu?!?!]


    "Wheeeeze" ~ Mizuki, Kamisama Hajimemashita.

    Gilbert Fuchs.

    Er volgt een klein moment van stilte. Misschien heb ik teveel gezegd. Of misschien heb ik wat verkeerds gezegd. Ik weet het niet. Ik ben me ervan bewust dat ik soms dingen zeg die nogal beledigend over kunnen komen op mensen. Maar ik bedoel het goed en bij gebrek aan een betere woordkeuze, gooi ik het dan maar op mijn ouwe recht door zee tactiek.
    'Liefde,' zegt ze. Ik schrik, totaal overrompeld door de woorden.
    'Uh..'
    'Sinds mijn moeder is overleden, heeft hij geen liefde ontvangen. Het leek uit hem weggezogen te zijn. Ik heb geen idee wat hij uitspookte in de bar, maar hij heeft geen serieuze relatie meer gehad na mijn moeder.'
    Ik hoest ineens en veeg met mijn hand langs mijn neus. Verdomme, als ik nog langer in deze natte kleding blijf rondwandelen, word ik nog ziek.
    'Als ik vragen mag: hoe was hij in de omgang toen je moeder nog leefde? Want als ik het goed begrijp, is zijn zieke manier van doen een vorm van rouwverwerking. En als dat klopt, dan weten we dat we op de een of andere manier je moeder moeten gebruiken om hem weer terug op aarde te helpen. Of althans.. het proberen. Want een confrontatie is zo goed als onvermijdelijk.' Ik sta op en loop de keuken in en pak een handdoek. Ik wandel weer terug naar de lounge en kauw op een stukje appel.
    'Die man is nog zieker dan wij. Ik denk.. dat het overlijden van je moeder net zo'n trauma is geweest als S voor mij. Of Tom voor Aurelie. Daardoor hou ik niet van kelders, of door iemand aangeraakt te worden. Ik heb regelmatig paniekaanvallen. S is mijn zwakte. Maar ik denk..' Ik steek een stuk banaan in mijn mond en begin met mijn mond vol verder te praten, zonder dat ik er erg in heb.
    'Ik denk dahij oowk odde een oawdere manie m'n kwacht is.' Ik slik de banaan door.
    'Uh.. wat ik bedoelde- hatsjoe!' Verdomme.
    'Mijn excuses, ik hoop dat je er geen bezwaar tegen hebt als ik me even van dit vest ontdoe.' Ik doe het vest uit en gooi het in een hoek. Ik probeer het feit dat ik hier nu in mijn blote bovenlijf in een lounge sta even te negeren. Gauw sla ik de handdoek om mijn lijf.
    'Juist. Wat ik bedoelde te zeggen is dat we, om ervoor te zeggen dat hij nooit meer in je buurt komt, we misschien zelfs dezelfde gore spelletjes moeten spelen die mensen a la S hebben gespeeld. Niet fysiek, maar mentaal. In zekere zin.. denk ik dat we..' Ik zwijg even om de woorden te vinden.
    'In zekere zin denk ik dat we je vader moeten verkrachten.'


    No growth of the heart is ever a waste

    Samantha
    ''Als ik vragen mag: hoe was hij in de omgang toen je moeder nog leefde? Want als ik het goed begrijp, is zijn zieke manier van doen een vorm van rouwverwerking. En als dat klopt, dan weten we dat we op de een of andere manier je moeder moeten gebruiken om hem weer terug op aarde te helpen. Of althans.. het proberen. Want een confrontatie is zo goed als onvermijdelijk.'' zei hij, en het feit dat hij even wegliep weerhield me niet om te antwoorden.
    ''Hij was.. als elke normale vader. Hij had soms zijn vreemde trekjes, zoals..'' ik schraapte even mijn keel. ''Eh- aanraken op plekken waar het niet hoorde, dat soort dingen. Maar verder was hij gewoon.. Een vader.'' bedacht ik me hardop.
    Gilbert praatte verder met eten in zijn mond, waardoor ik hem niet verstond en eventjes grinnikte. Vervolgens nieste hij, en vloekte. ''Mijn excuses, ik hoop dat je er geen bezwaar tegen hebt als ik me even van dit vest ontdoe.'' zei hij, en ik lachte eventjes. ''Ga je gang.'' mompelde ik, en automatisch liet ik mijn ogen over zijn bovenlichaam glijden. Ik kon het niet laten.
    ''Juist. Wat ik bedoelde te zeggen is dat we, om ervoor te zeggen dat hij nooit meer in je buurt komt, we misschien zelfs dezelfde gore spelletjes moeten spelen die mensen a la S hebben gespeeld. Niet fysiek, maar mentaal. In zekere zin.. denk ik dat we..'' mijn adem stokte eventjes. Bedoelde hij dat..
    ''In zekere zin denk ik dat we je vader moeten verkrachten.'' maakte hij zijn zin af, en ik keek hem verbaasd aan.
    ''Je bedoelt dat we- Maar- Hoe- Ik bedoel-'' ik veegde mijn hand langs mijn gezicht. ''Dat is.. Hoe wil je dat doen?'' zei ik gladjes, en wendde mijn blik af. Als het werkte.. Ik wist niet wat ik er van moest denken. Het was een naar idee, maar als het hielp, was het goed, toch? Dan voelde hij mijn pijn door de jaren heen. Eindelijk.


    "When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

    Gilbert Fuchs.

    Ik werk een stukje sinaasappel naar binnen. 40%... 40% kans volgens dat onderzoek. Hier ga je dan Gilbert. Ik sluit de ogen om Samantha's blik te ontwijken. Ik weet dat ze me aankijkt, dat ze brandt van vragen. Ik weet niet eens of ik zoiets wil. Zoiets afzichtelijks.
    'Je bedoelt dat we- maar- hoe- ik bedoel-' Ik zwijg nog steeds. Ja. Dat vraag ik me ook af.
    'Dat is.. Hoe wil je dat doen?' Ik begin zelfs onder de handdoek te rillen.
    'Ik weet het niet,' geef ik toe.
    'Maar ik weet wel dat ik zoek naar een vorm van geestelijke penetratie. Zijn zwakheden uitbuiten. Net zoals S dat bij mij deed. Alleen is er een wezenlijk verschil: namelijk het feit dat er bij ons geen sprake is van seksuele lust.' Een stukje peer.
    'Maar er is wel de drang naar controle; een geestelijke afdruk achterlaten. Dat moeten we zien te bereiken. We moeten van de gejaagden omslaan naar de jagers. Hij moet de vluchteling worden. Ik vraag me af of zoiets uberhaupt mogelijk is, of dat ik onzin aan het uitkramen ben. Hoe het ook zij... moeten we zijn zwakte uitbuiten. En als je dat goed doet, dan heb je enkel woorden nodig.' Maar de kans is klein dat hij naar iemand als mij zal luisteren. Samantha is tot nu toe de beste optie, maar zij zal zoiets waarschijnlijk nooit willen omdat hij haar vader is.
    Ben ik dan echt de enige keus? Ik slik en vouw de handdoek even om me heen.
    'Ik weet niet of ik dit wel.. wil. En kan,' fluister ik dan. Mijn stem is een en al kwetsbaarheid. Ik trek de knieën op. Ik wend mijn ogen af. Ik hoor zijn stem weer.
    "Wat is er, Gilbert? Ben ik te ruw geweest deze keer?"
    "H-het doet.. zeer."
    "Laat eens kijken. Ik smeer er wat verzorgende zalf op."

    De reden dat S zich in mijn hoofd heeft genesteld is niet dat hij zo monsterlijk gemeen en neerbuigend was, maar altijd de dingen deed die ik niet verwachtte. Hij kneedde me precies zoals hij wilde. Hij was ongrijpbaar. Ik kon zijn karakter niet peilen. Het ene moment was hij een ware sadist, het andere moment zorgzaam. En ik heb tot op heden niet begrepen hoe ik mezelf er tegen kan weren.


    No growth of the heart is ever a waste

    Samantha
    ''Maar er is wel de drang naar controle; een geestelijke afdruk achterlaten. Dat moeten we zien te bereiken. We moeten van de gejaagden omslaan naar de jagers. Hij moet de vluchteling worden. Ik vraag me af of zoiets uberhaupt mogelijk is, of dat ik onzin aan het uitkramen ben. Hoe het ook zij... moeten we zijn zwakte uitbuiten. En als je dat goed doet, dan heb je enkel woorden nodig.'' zei hij, en nadenkelijk knikte ik. Hij had gelijk. Hij had gelijk, en ik kreeg de neiging om er nu al een begin aan te maken. Gewoon om dit te laten stoppen, om hem te laten voelen wat ik al die tijd voelde.
    ''Ik weet niet of ik dit wel.. wil. En kan,'' fluisterde hij zachtjes, en de kwetsbaarheid was duidelijk te horen. Ik keek zijn richting op, en zag hoe hij zijn knieën optrok. Ik zag hoe zijn uitdrukking veranderde, alsof er een gruwlijk beeld in zijn hoofd afspeelde. En het zal me niks verbazen.
    Het was.. Fijn om iemand te hebben die je begreep. Die je geloofde.
    Ik voelde de drang om Gilbert te omhelzen, hem te bedanken en te vertellen dat hij er niet alleen voor staat. Hij had me vertelt dat hij aanrakingen niet fijn vond, al waren ze vriendschappelijk; dat was de reden wat me tegenhield.
    ''Het is een grote stap. We moeten er op ons gemakje over nadenken.'' mompelde ik, en zuchtte zachtjes.


    "When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

    Gilbert Fuchs.

    Ik zwijg even. Mijn hand glijdt weer naar de schaal, maar ik bedenk me dat ik helemaal geen trek heb. Er valt een moment stilte. Mijn ogen kruisen kort die van Samantha. Ze lijkt ergens over te aarzelen. Misschien had ik nu toch teveel gezegd. Die woorden waren nu niet bepaald normaal om uitgesproken te worden door een mens.
    'Het is een grote stap. We moeten er op ons gemakje over nadenken,' zegt ze dan.
    'Ik weet niet eens of het mogelijk is. Ik ben geen psychiater. Murray zou me hier vast voor gek voor verklaren.' Ik sla de handdoek beter om me heen, zodat ik nog iets qua warmte binnen krijg.
    'Ik heb het koud..' zeg ik zacht.
    'Hierover na te denken.. of te praten.. ik voel me walgelijk nu. Zulke gedachten zou een mens niet eens moeten hebben en toch zit ik hier en ik spreek ze uit alsof het doodnormaal is. Uiteindelijk.. hebben we het nog altijd over familie.' Ik veeg een teruggevallen lok haar uit mijn gezicht.
    'In deze korte periode hebben we al zo veel angsten moeten overwinnen. En dat allemaal zonder medicatie. Murray zou z'n ogen niet geloven.'
    Ik kijk wat onzeker voor me uit nu. De grijns op mijn gezicht vervaagt wat.
    'Uh.. ik heb een vreemd verzoek. Ik vertrouw je.. uh.' Ik krab aan mijn hoofd, gebaar wat vreemd met mijn handen.
    'Z-zou je me willen omhelzen? Ik wil uh.. weten hoe het voelt. Om omhelsd te worden door een vriend.' Er is een blos op mijn gezicht verschenen. In schaamte wend in mijn gezicht af. Godver, waarom bloos ik nu?


    No growth of the heart is ever a waste

    Samantha
    ''In deze korte periode hebben we al zo veel angsten moeten overwinnen. En dat allemaal zonder medicatie. Murray zou z'n ogen niet geloven.'' zei hij, en ik knikte zwakjes terwijl ik maar wat voor me uitstaarde.
    ''Ik snap je punt.. Maar als dat de enigste oplossing is die ook daadwerkelijk helpt..'' ik zuchtte, en wreef met mijn hand langs zijn gezicht. Nooit geweten dat denken zo vermoeiend was.
    ''Uh.. ik heb een vreemd verzoek. Ik vertrouw je.. uh,'' begon hij, en verrast keek ik hem aan. ''Ja?''
    ''Z-zou je me willen omhelzen? Ik wil uh.. weten hoe het voelt. Om omhelsd te worden door een vriend.'' zei hij, en ik wist zeker dat ik blosjes op zijn wangen zag verschijnen. Ik glimlachte.
    Ik schuifelde wat dichterbij, en sloeg mijn armen om hem heen terwijl ik een beetje tegen hem aanleunde.
    God, hij was echt koud.
    Na een tijdje grijnsde ik lichtjes. ''En? Hoe voelt het?'' zei ik, terwijl ik hem nog steeds niet uit mijn omhelzing had bevrijd.


    "When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''