• Introduction.
    Alcatraz is een eiland in de Baai van San Francisco, Verenigsde Staten. Het is geen groot eiland en daarom wordt het complete eiland gebruikt voor een gevangenis. Vandaar dat de naam van de gevangenis Alcatraz is.
    Het is een van de beruchtste gevangenissen van Amerika. Niet alleen volwassenen worden er vastgehouden, ook jongeren moeten eraan geloven.
    Er is geen gezondheidszorg, het eten is er slecht en er breken vaak ruzie's uit wegens discriminatie van rassen. De cipiers zijn eveneens vreselijk. De meeste zijn alles behalve vriendelijk en delen straffen uit voor het minste of geringste.
    De jongeren houden zich in leven met de brieven van familie en vrienden die ze eenmaal per week krijgen, als hun familie überhaupt nog contact wilt houden. Voor sommige wordt het allemaal te veel, ze proberen uit te breken, maar komen niet verder dan de bossen van het eiland. Anderen leggen zich er bij neer en overleven, maar is dat wel de goede keus?
    Alleen de sterkste overleven Alcatraz.

    Environment.
    Op het eiland staan twee gebouwen. Het cellencomplex en het gebouw voor de cipiers.
    Het cellencomplex bestaat uit honderden cellen. Iedere cel is precies hetzelfde. De ruimte is een paar vierkante meter en de deur is van tientallen lagen ijzer, daar komt niemand doorheen. Op ooghoogte is er een luikje, waardoor de bewakers de gevangenen in de gaten houden. De gevangenen zitten met twee personen per cel. Ze hebben twee losse kamers, zonder ramen. In de ene staat een bank, tafel met stoel en en twee simpele bedden. De andere kamer is voorzien van een douche, wc en wasbak. Af en toe - Er zijn geen vaste tijden - mogen de gevangenen naar buiten. Er is geen streng toezicht, dus er ontstaan vaak conflicten.
    De cipiers leven in uiterste luxe. Ieder heeft zijn eigen kamer met televisie en computer. Voor die mensen worden lekkere maaltijden gekookt door topkoks. Ondanks de luxe kunnen sommige het werk niet aan en verlaten het eiland per boot of helikopter. Dat is tevens ook de enige manier om het eiland te verlaten. Roeien heeft geen zin, het vaste land is te ver weg. Wanneer een gevangene ziek of ernstig gewond raakt, wordt deze aan zijn lot over gelaten of soms, in het uiterste geval naar een ziekenhuis op het vaste land gebracht.
    De verdere omgeving van is voor het grootste gedeelte bos of grasvlakte.

    Rules.
    • 16+ mag, maar hou de details voor je.
    • Speel realistisch. Wanneer dit niet gebeurt, wijs ik je erop.
    • Minimaal 7 tot 10 regels in het speeltopic (Zie tips: Klik hier).
    • Alleen ik open nieuwe topic's of ik geef toestemming om het te doen.
    • Naam veranderingen doorgeven.
    • Als je afwezig bent voor een langere tijd, moet je het melden anders wordt je personage verwijderd.

    Persons.
    Jailers: (Totaal 10)
    Andrew Rayan Powell (Drew Foster) - Blanche
    Quinto Thomas Reynolds - Blanche
    Nicholas Boq Mead - Escritura
    Nessarose Denise Scribe - Escritura
    Jaelle Mai Fletcher - Gaisford
    Alexandra Erin Violet Roselynn - LEADERLOUIS
    Samantha-May Rodriguez - IHeartMusicc
    Nog 1 mannelijke en 2 vrouwelijke cipiers.

    Prisoners: (Totaal 14)
    Maya Juliëtte Adams - Aragog
    Merylle Auréle 'Beau' Blanche - scribere
    Nicole Joy Eastwood - Amorphous
    Delphine Sarah Parker - Frodo
    Mallory Tracy - Assassin
    Victor Benjamin Söderberg - Mebarak
    Luca Jones - Assassin
    Nog 4 mannelijke en 3 vrouwelijke gevangenen.

    Iedereen die doorgestreept is, is natuurlijk nog steeds welkom, alleen heb je al een tijdje niet gereageerd.

    Topic's.
    Rollen [1].
    Rollen [2].
    Story.
    One.
    Two.
    Three.
    Four.

    Cell Division.
    Cell 1: Mallory Tracy en Merylle Auréle 'Beau' Blanche.
    Cell 2: Maya Juliëtte Adams en Delphine Sarah Parker en Nicole Joy Eastwood.
    Cell 3: Victor Benjamin Söderberg en Luca Jones.

    Daily Schedule.
    8.30 - 9.30 - Ontbijt.
    12.00 - 13.00 - Middageten.
    14.00 - 16.00 - Buiten.
    18.00 - 19.00 Avondeten.


    Have fun!

    [ bericht aangepast op 2 juni 2012 - 21:41 ]

    Maya
    Ik voelde haar arm rond mijn schouders. ''Het komt wel goed.'' mompelde ze, en ik keek op om vervolgens te glimlachen.
    Na een tijdje sprong ik weer op. ''Waar blijft hij?'' zuchtte ik, en ik liep even verveeld heen en weer. Ik stopte bij de deur, en leunde er tegen aan. Ik tikte er verveeld op met mijn nagels, en bedacht me ondertussen hoe ik dit moest oplossen. Delphine mocht niet op Drew vallen. Nee.


    "When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

    [Sorry voor de kortheid x_x.
    Ik ga zometeen trouwens naar het strand!]


    "When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

    [Ik ga even douchen.]

    [Ik moet straks nog de stad in. Kleren kopen voor een bruiloft.]

    Delphine Sarah Parker

    Maya keek naar me op en glimlachte. Zo bleven we eventjes zitten, als een klein eilandje midden in een oceaan. En ja, ik voelde me veilig bij haar, ondanks alles wat daarnet gezegd was. Mijn intuïtie zei me haar te vertrouwen, dus deed ik dat simpelweg. Na een tijdje sprong ze op en zuchtte diep.
    'Waar blijft hij?' ik negeerde de vraag en zag hoe ze naar de deur liep, alsof hij daar achter stond.
    En op dat moment begreep ik het eindelijk. Waarom Maya me zo nadrukkelijk waarschuwde voor Drew, waarom ze samen naar de eetzaal waren gegaan en waarom Maya met alle macht mee wou. Al die tijd wist ze het en had niets gezegd. Het leek zelfs zo absurd simpel, dat ik me afvroeg waarom ik het niet eerder had ontdekt.
    Maya was verliefd... op Drew.


    “Moonlight drowns out all but the brightest stars.” - Tolkien

    Nog één post, en dan ga ik :'D. Misschien dat ik af en toe nog reageer, het zullen dan wel redelijk korte posts zijn.

    Maya
    Ik verveelde me, en dat bleek door de zucht die ik slaakte. Delphine had een uitdrukking op haar gezicht dat verried dat ze ver in haar gedachten was verzonken, dus ik besloot haar niet te verstoren. Ik plofte simpelweg op de grond en drukte me op. Dat moet wel hier, verdediging was een grote behoefte als je in de gevangenis zat. Ik was inmiddels ergens bij de twintig of dertig, en ik liet me vallen. Ik ging rechtop zitten, en keek naar Delphine. Waar dacht ze aan?


    "When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

    [Ik ben nogal levenloos vandaag, dus je kan langere en veel posten van mij verwachten (; ]

    Delphine Sarah Parker

    Maya -May- de eerste persoon die ik mijn 'vriendin' kon noemen, had dit al die tijd al geweten en het me niet verteld? Zelfs niet toen ik haar vertelde waar mijn gevoelens vandaan kwamen. Maar nu leek haar reactie wel een stuk normaler, ze was kwaad geweest om de onmacht die ze gevoeld had. Ik leg mijn handen onder mijn benen en in mijn hoofd maak ik een plan. Maya weet niet wat ik wil van Drew -iets dat ik zelf ook niet goed weet- dus ze ziet me niet als een vijand. Nog niet.
    Terwijl ze verschillende oefeningen doet neem ik haar peinzend in me op. Ik zou de rol van 'onschuldige, verwarde Delphine die littekens heeft van haar verleden' op me nemen. Dus liep ik naar haar toe en zei:
    'Ik heb nagedacht en... ik ben blij dat ik je heb leren kennen. Nu ik weet dat Drew niet zo'n lieverdje is, wil ik hem vergeten.' ik zuchtte diep en probeerde mijn stem geloofwaardig te klinken.
    'Hij doet me denken aan Lucas. En daaraan wil ik niet herinnert worden.' ik legde precies genoeg intonatie in mijn stem en trok een gezicht alsof alleen al de gedachte eraan me pijn deed.


    “Moonlight drowns out all but the brightest stars.” - Tolkien

    [Dit gesprek kan Drew trouwens ook -misschien onbewust- horen. Dan denkt hij dat Delphine niets van hem wil; wat haar weer interessanter maakt
    -wbw-]


    “Moonlight drowns out all but the brightest stars.” - Tolkien

    Maya
    ''Ik heb nagedacht en... ik ben blij dat ik je heb leren kennen. Nu ik weet dat Drew niet zo'n lieverdje is, wil ik hem vergeten.'' zei Delphine toen ze naar me toe was gelopen. ''Hij doet me denken aan Lucas. En daaraan wil ik niet herinnert worden.'' voegde ze er aan toe, en ik stond op. ''Lucas?'' vroeg ik twijfelend, en voelde me ergens wel schulldig.
    Ik had niet gelogen; Drew was niet de braafste, maar heb ik er wel goed aan gedaan? Ik zag dat Delphine pijn had bij het denken aan de herinnering, en ik omhelsde haar even. ''Ik ben ook blij dat ik jou heb leren kennen, je bent één van de weinige die ik vertrouw.'' glimlachte ik oprecht.

    [ bericht aangepast op 26 mei 2012 - 12:52 ]


    "When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

    Delphine Sarah Parker

    'Lucas?' vroeg Maya, en de twijfel was op haar gezicht te lezen. Ik knikte bijna onmerkbaar. Ook al deed ik 'alsof' het me pijn deed als ik terug dacht, dat was ook echt zo. En zijn naam bracht zoveel momenten met zich mee dat ik het liefst wilde dat ik er nooit over begonnen was.
    Onverwachts sloeg Maya haar armen rond me heen en omhelsde me. Dit was zo spontaan en oprecht dat ik er tranen van in mijn ogen kreeg. Wat was ik aan het doen?
    'Ik ben ook blij dat ik jou heb leren kennen, je bent één van de weinige die ik vertrouw.' glimlachte ze, en ik voelde me schuldiger dan ooit. Een wrange grijns gleed over mijn gezicht. Ik kon Maya niet kwetsen, echt niet. Dat verdiende ze -na alles wat we hadden doorgemaakt- echt niet.
    'We komen hier samen doorheen.' fluisterde ik dus, iets wat ik wel met zekerheid wist. Want hoeveel ruzie we ook zouden krijgen, we bleven wel kamergenootjes en hopelijk ook vriendinnen. Ik zuchtte diep en een verward gevoel leek me te overmeesteren.
    Waren mijn gevoelens voor Drew groot genoeg om mijn liefde voor Maya -vriendschappelijk weliswaar -te overschaduwen?


    “Moonlight drowns out all but the brightest stars.” - Tolkien

    [Vet gesprek en Nicole zit er gewoon bij xd Doe maar gewoon dat ze in slaap gevallen is]


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    Maya
    ''We komen hier samen doorheen.'' zei ze, en ik liet haar los. Ik glimlachte, en knikte. ''Tuurlijk.'' bevestigde ik, en mijn blik viel even op Nicole, die in slaap was gevallen. ''Hij doet er nu wel heel lang over.'' zuchtte ik uiteindelijk, en tuitte nadenkelijk mijn lippen. Waar bleef hij? Deed hij dit expres? Mijn blik gleed weer naar Delphine, en automatisch glimlachte ik eventjes. Het was voor haar eigen bestwil, toch? Drew zou haar hart breken, ik heb al vele types zoals hem meegemaakt.
    'Ik deed het uit bescherming' is mijn uiteindelijke conclusie, want ik wou Delphine geen pijn zien lijden. Simpel zat.

    [ bericht aangepast op 26 mei 2012 - 21:01 ]


    "When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

    Delphine Sarah Parker

    'Tuurlijk' knikte Maya en er brak een glimlach door op haar gezicht. Het was op dat moment dat ik besliste om mijn plan niet uit te voeren. Dat mijn respect voor Maya groter was dan die voor Drew. Ik vroeg me alleen af hoe ik het ging uithouden straks, als we een hele tijd samen zouden zijn. En ergens vanbinnen wist ik dat -als Drew ook maar één poging deed, ik erop in zou gaan. Maar ik negeerde dat gevoel en hoopte dat het maar snel weg zou gaan. Want een vriendin als Maya.. die wou ik niet kwijt.


    “Moonlight drowns out all but the brightest stars.” - Tolkien

    [Even alles terug lezen. Drew springt zo weer in, kan dat? (:]

    Andrew Rayan Powell (Drew Foster).
    Ik blijf nog even zitten. Dit gesprek moeten Delphine en Maya maar even 'uitvechten'.
    Verveeld speel ik met het armbandje om mijn arm en wacht nog even.
    "Het komt wel goed,"
    "Waar blijft hij?"
    "Ik heb nagedacht en... ik ben blij dat ik je heb leren kennen. Nu ik weet dat Drew niet zo'n lieverdje is, wil ik hem vergeten," Zegt Delphine. "Hij doet me denken aan Lucas. En daaraan wil ik niet herinnert worden,"
    Wat?! Eerder heeft ze gezegd ik juist niet op Lucas lijk!
    "Tuurlijk," Mompelt Maya. "Hij doet er nu wel heel lang over,"
    Shit.. Nu moet ik wel een excuus hebben. Ehm.. ik verzin wel wat.
    Ik schud mijn hoofd. Maya en Delphine. Die zijn beide nog niet van me af.. Nog lang niet.
    Zachtjes klop ik op de deur. "Mag ik?" Mompel ik en steek de sleutel in het slot. Zonder nog op antwoord te wachten, draai ik de celdeur open en stap naar binnen.