• Dr. Pratchett Asylum for Insane teenagers since 1851 staat midden in de onbewoonde wereld van Engeland. Er is maar één toegangsweg en het dichtstbijzijnde bewoonde huis ligt zo'n 24 kilometer verderop. Om het oude gebouw ligt een grasveld met enkele bomen en vlak erachter een metershoog hek. Hier worden de zware gevallen heen gebracht, tieners die absoluut bij de beschaving vandaan gehouden moeten worden en waarbij geen kans op terugkeer in de beschaving is.
    Er zijn maar weinig ouders die dit voor hun kinderen kunnen betalen en het ervoor over hebben. De persoonlijke begeleiding kost een hoop geld en bezoek is niet toegestaan. Op een vreemde, regenachtige nacht om 12 uur precies, klikken alle sloten van de binnendeuren open, geen gang of kamer is ontoegangbaar voor de tieners. Alleen het vreemdste is dat elke vorm van leiding ontbreekt. Deze insane teenagers moeten het alleen zien te redden in een oud gebouw, waar de buitendeuren op slot zitten en het glas onbreekbaar is voor hun eigen veiligheid.


    De regels:
    - Ik wens dat je actief bent en regelmatig post. Ben je afwezig, meld het in het topic. Als je langer dan een week niet reageert, niets laat weten en mijn berichten negeert, valt je karakter ten prooi aan de anderen.
    - 16+ is zeker toegestaan, in alle vormen. Seks, geweld, etc.
    - Posts langer dan 2 regels.
    - Naamsveranderingen doorgeven.
    - Ik, en alleen ik, mag een nieuw topic openen. Dit zodat ik ook het overzicht hou en alles snel kan aanpassen.


    Het gebouw:
    Het gebouw bestaat uit een kelder, de begane grond, een eerste en tweede verdieping en een zolder.
    De kelder en de zolder zijn een geval apart en nooit toegankelijk geweest voor de patiënten. In de kelder is de wasserette en de ruimte voor de medewerkers. Iedereen die er werkte had er een kamer en er is een keuken.
    De zolder is al sinds 1893 afgesloten, niemand heeft er sindsdien een stap meer gezet. In de lente van 1893 heeft er een gruwelijke gebeurtenis plaats gevonden, één van de patiënten sloeg door en heeft de gehele afdeling vermoord, niemand kon aan deze gestoorde ontsnappen. Het was een open afdeling met verschillende bedden en geen muren of deuren erin. Hoog in het plafond zitten grote ramen die de ruimte goed verlichten.
    De begane grond is verdeeld in twee ongelijke ruimtes. In de kleinste ruimte kom je binnen, daar vind je een receptie en de binnenkomst hal. Helemaal aan het uiteinde zie je een deur, van de bewaking. Het kleine kamertje bevat enkele telefoons en beeldschermen waarop camerabeelden weergeven worden. In de lange muur naast de balie van de receptie vind je klap deuren, die normaal goed afgesloten zijn. Daarachter bevind zich het trappenhuis en de lift in de verste linkerhoek. In de rest van de ruimte vind je verschillende banken met tafels, bedoeld voor de ouders van de kinderen en de kennismaking van het kind. De eerste en enige keer dat de ouders binnen mogen komen.
    De eerste verdieping is verdeelt in verschillende kamertjes. Sommige bedoeld voor recreatie en anderen onderzoek. Hier vind je de medicijnen en ander materiaal. De recreatieruimtes zijn beperkt. Een tv achter kogelvrij glas is waarschijnlijk het meest luxueuze eraan.
    Op de tweede verdieping vind je een lange gang. Aan de ene kant zijn de deuren roze geverfd en aan de andere kant blauw. De slaapkamers. Iedere tiener heeft zijn eigen kamer waar hij of zij normaal gesproken het grootste gedeelte van de dag door zou brengen. Er staan een bed en een kastje voor de weinige persoonlijke bezittingen die ze mogen hebben.
    In 1951 is het gebouw na zijn 100 jarige bestaan gerenoveerd met moderne en veiligere materialen en dergelijke.

    De rollen:
    Aurélie Rye Beate ~ 19 ~ Anorexia Nervosa en Manie ~ Assassin
    Jacklynn Evita Connor ~ 14 ~ Dissociatieve identiteitsstoornis (DIS) ~ Valentino
    Marella Mea Fletcher ~ 14 ~ Dwangneurose ~ Space
    Samantha 'Sam' Jeanine Billington ~ 17 ~ Conduct Disorder ~ Aragog
    Jenna Sophie Davis ~ 18 ~ kraambedpsychose Niflheim
    Hailey Robberts ~ 15 ~ ontwijkende persoonlijkheidsstoornis ~ annemellark
    June Lauren Hastings ~ 16 ~ Afhankelijke persoonlijkheidsstoornis (APS) ~ xHeavenlyx
    Celeste Mariah Debra Hullington ~ 16 ~ Alcoholisme en ADHD ~ Brutus
    Alexis Brooklyn Westlane [ Lexi ] ~ 18 ~ Separatieangst ~ IHeartMusicc
    Michelle -Mich- Anne-Marie Blakely ~ 19 ~ Parkinson, Projectie en Regressie ~ Burlington

    Nathan Justin Hale ~ 19 ~ Narcistische persoonlijkheidsstoornis ~ xHeavenlyx
    Christian Austen Aiden Mahone (Chris) ~ 18 ~ Paranoide Schizofrenie ~ Brutus
    Gilbert Fuchs ~ 19 ~ Posttraumatische stressstoornis ~ Aurelia
    Gabriël Arch ~ 19 ~ bipolaire stoornis type 2, gepaard met meervoudige psychoses (wanen & hallucinaties) ~ Cosette
    Lucas Alexander Daniëls [Luc] ~ 19 ~ Schizoaffectieve stoornis ~ IHeartMusicc
    Xavier (Spike) Grey ~ 21 ~ Borderline ~ DarkSavior
    Quinn Mason Addams ~ 17 ~ Dissociatieve Fugue en Depersonalisatiestoornis ~ DelilahDawn
    Jascha Michajlovitsj Solovjov ~ 18 ~ Posttraumatische stressstoornis en Bigorexia Nervosa ~ Mombasa
    Oliver Andrew Bruce / Mason Kyler Stone ~ 20 ~ Twee persoonlijkheden, verlatingsangst en een trauma ~ HAPPP
    Emilio Sanchez ~ 19 ~ Erotomanie ~ Helios
    Matthew 'Matt' Patrow ~ 19 ~ Waanstoornis ~ Trident
    Yvo Enright ~ 18 ~ Hypergrafie en Achluofobie ~ Gabumon

    Het rollentopic
    De rollenstory

    [ bericht aangepast op 8 mei 2012 - 13:16 ]


    Your make-up is terrible

    Jenna Sophie Davis
    'Ja hoor,' antwoordde ik vriendelijk. 'Maar als je liever wilt dat ik wegga, is het ook goed. Ik vind het niet erg als je alleen wilt zijn.' Het was niet dat ik niet meewilde, maar hij leek me iemand die, net als ik, wilde begrijpen wat er gebeurde. Daarom wees ik hem erop dat hij niets hoefde te doen dat hij niet wilde, alleen om beleefd te zijn.

    [ bericht aangepast op 6 mei 2012 - 15:43 ]


    Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

    Gilbert Fuchs.

    "Ugh hoelang staat dit al hier?" hoor ik de gespierde jongeman zeggen. Tegen mijn bereide eten.
    'Dat heb ik net klaargemaakt,' antwoord ik toonloos. Ik werk nog een hap naar binnen. Ik vind het eigenlijk behoorlijk lekker. Maar ach, verschillende mensen verschillende mensen.
    Het blonde dunne meisje komt nu de keuken in gewandeld, met letterlijk de vingers op naar neus. Ik sluit even de ogen van ergernis. Wat is er in godsnaam mis met mijn eten?! Zijn behalve jullie hersenen, jullie smaakpapillen ook nog aangetast?!
    Maar tot mijn verbazing waagt ze zich er toch aan, zij het met de indruk alsof ze gedwongen is om een kakkerlak te eten.
    Ik sta op en voorzie mezelf van nog een portie. Op dat moment gaat de afzuigkap aan. Even kijk ik verbaasd op, waarna ik knik.
    'Goed idee, straks komt iedereen als een stel honden op de keuken af,' knik ik goedkeurend. Goh, toch nog iemand hier die z'n hersens gebruikt.
    'Iemand al buiten geweest trouwens?' vraag ik tegen niemand in het bijzonder. Dat ik bang ben om alleen in het donker naar buiten te gaan zeg ik er niet bij.


    No growth of the heart is ever a waste

    Yvo Enright

    Ik schudde lichtjes mijn hoofd. 'Niet alleen,' zei ik zachtjes en schuifelde weer wat meer naar het licht toe. Een klein glimlachte sierde mijn gezicht. 'Kom,' zei ik zachtjes en ging weer wat verder het licht in.


    Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

    Aurélie Rye Beate

    "Goed idee, straks komt iedereen als een stel honden op de keuken af." Ik kijk op, de jongen met het donkere, warrige haar heeft gesproken. "Iemand al buiten geweest trouwens?"
    Ik blijf even stokstijf staan en loop dan langzaam naar de tafel, waar ik plaatsneem, schuin tegenover de jongen. Ik wacht nog even met antwoord geven.
    "Eh, nee." zeg ik zacht. "Het is midden in de nacht en het regent, waarom zou je dan naar buiten gaan hier als je niet weet wat er aan de hand is?" Ik vind dat mijn verklaring dom klinkt, eerlijk gezegd heb ik er ook nog niet aan gedacht om naar buiten te gaan. Dit hier voelt veel veiliger.
    Ik vouw mijn handen op mijn schoot en kijk van de tafel af en toe op naar de jongen, ik probeer hem beetje bij beetje in me op te nemen zonder te staren.


    Your make-up is terrible

    Samantha
    ''Iemand al buiten geweest trouwens?'' vroeg een jongen, die zojuist het eten had klaargemaakt. Ik schudde mijn hoofd. ''We waren van plan om op zoek te gaan naar de uitgang,'' begon ik, doelend op Lucas en ik, ''Maar toen liepen we langs de keuken.'' ging ik verder, en grijnsde even. Ik pikte wat van zijn eten, en maakte een goedkeurend geluidje. ''Best lekker.'' mompelde ik. Als ik honger had, at ik vrijwel alles.

    [ bericht aangepast op 6 mei 2012 - 15:59 ]


    "When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

    Helios schreef:
    [Mijn topics]


    “My thoughts are stars I cannot fathom into constellations.”

    Jenna Sophie Davis
    'Oké,' glimlachte ik, en ik volgde hem. Hij leek me wel aardig, maar ik vroeg me af wat zijn gekte was. Het leek me geen psychose, zoals ik zelf had, maar ik zou niet weten wat wél. Ik zou hem er niet om veroordelen. Zelf had ik immers ook mijn eigen stoornis, en daar had ik het al druk genoeg mee.


    Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

    Emilio sanchez
    "Sorry man" zeg ik. Ik plof naast aurelie neer, leg mijn dossier en blackberry op tafel en sla het dossier open. Mijn gezicht betrekt meteen. "Wat een achterlijke mensen! Zo ben ik niet!" Roep ik kwaad en ik bal mijn vuisten.


    [i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

    [Ik ga even naar de Appie. :'D]


    Your make-up is terrible

    Yvo Enright

    Ze volgde me en daar was ik blijf om. Ze kon ook omdraaien en weglopen. Ik ging op bed zitten en legde mijn schrift en pen voor me. Ik keek naar het meisje en ik begon nieuwsgierig te worden. Ik vroeg niks en keek naar mijn schrift. Ik moest. Ik keek eventjes naar het meisje en sloeg toen mijn schriftje open. Ik schreef en dit keer kon ik wel zien wat ik schreef. Beter dan net.


    Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

    Jenna Sophie Davis
    Hij ging op zijn bed zitten, pakte een schriftje en een pen en begon te schrijven. Ik vroeg me af wat hij schreef, maar ik hield mijn mond en ging ik kleermakerszit op de grond zitten. 'Jij weet zeker ook niet wat er aan de hand is, hé?' vroeg ik na een tijdje. 'Met de deuren en zo, en dat de leiding weg is, bedoel ik.'


    Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

    Yvo Enright

    Verbaasd keek ik op om wat zij zei. Leidingen weg? Sinds wanneer? Ik schudde lichtjes mijn hoofd. 'Zijn de leidingen weg?' vroeg ik aan haar. Natuurlijk waren ze weg, dat zei ze toch? Ik schudde lichtjes mijn hoofd en schreef nog een paar dingetjes. Random dingen en dingen die er gebeuren. Het is niet echt te volgen wat ik schreef. Ik moest schrijven. Het moest. Ik keek weer even naar Jenna. Ze zat op de grond. Ik klopte voor me op het bed. 'Dat zit wat zachter,' zei ik met een glimlachje tegen haar.


    Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

    Jenna Sophie Davis
    'Ja, volgens mij wel,' knikte ik. 'Ik heb ze in ieder geval nergens te zien, en normaal zouden ze ons al hebben tegengehouden. Iedereen is uit hun kamer!' Hij bood me een zitplaats op het bed aan, iets waar ik dankbaar gebruik van maakte. 'Ze komen vast wel terug.'


    Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

    Yvo Enright

    Ik haalde mijn schouders op en keek haar een beetje aan. 'Misschien.. Misschien niet. Waarom zijn ze nu dan weg?' vroeg ik nieuwsgierig aan haar. Al wist ik nu al zeker dat ze het antwoord toch niet wist. Maar hoorde ik dat goed? Iedereen is uit zijn kamer? Alle mensen waar iemand voor vreest? Dit gaat niet goed en dan is het ook nog eens nacht. Ik rilde eventjes en keek naar mijn schrift. 'Iets zegt me dat ze helemaal niet terug komen,' mompelde ik zachtjes.


    Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

    Jenna Sophie Davis
    Ik haalde mijn schouders op als teken dat ik het ook niet wist. 'Iets zegt me dat ze helemaal niet terugkomen,' zei hij, en ik slikte. 'Misschien niet, misschien ook wel. Ik moet in ieder geval mijn medicijnen vinden,' prevelde ik afwezig, meer tegen mezelf dan tegen hem. 'Wat schrijf je eigenlijk?'


    Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.