Innocent Waters - 2 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 13 maart 2012 - 21:48 ]

"Do you believe monsters are born or made?"

Volgens mij heb ik al wat (:

"Do you believe monsters are born or made?"

(no_chears)

"Do you believe monsters are born or made?"

Alex Devonn Lynch

Zodra Adelynn veilig op de rots zat en me losgelaten had, dook ik terug het water in. De haai zwom onrustig heen en weer, hapte in de afgekloven botten van het lijk, maar daar had hij niets aan. Maar hier kon hij niet blijven.
Het was zo gebeurd; in een paar seconden -minder zelfs-, was de haai dood en waren de gieren terug. Het leek hier zo langzamerhand wel een begraafplaats te worden. Alles wat ik vermoordde, kwam hier terecht? Wel een goede manier om mensen weg te houden.
Zodra ik er zeker van was dat de haai echt dood was, zwom ik terug naar de rots, klom erop, plofte naast Adelynn neer en keek haar onderzoekend.
"Ben je ergens gewond?" vroeg ik en ik moest veel moeite doen om mijn stem neutraal, nonchalant en bijna verveeld te laten klinken. Ik zag geen stromen van bloed, maar een goede beuk van een haai kon botten breken.

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Adelynn Jae Callida
Opeens voelde ik me erg kwetsbaar. Niet vanwege mijn gebrek aan kleding, vanwege mijn mogelijkheid op een verwonding, maar om hoe hij me had gezien. Bang, in paniek. Als ik iets wilde vermijden, als er een emotie was die ik niet wilde laten zien was het angst.
'Ja, het gaat,' mompelde ik, waarna mijn donkergroene ogen even naar Alex gingen. Bedenkelijk gleed mijn blik langs hem heen, achterdochtig hield ik de dode haai een paar tellen in de gaten. Alsof hij opeens weer tot leven zou kunnen komen.
Het was toch absurd, dat ik banger was voor een haai dan voor een Speciem? Hoewel, niet in mijn geval.

"Do you believe monsters are born or made?"

Alex Devonn Lynch

"Ja, het gaat," antwoordde ze. Maar het was een zacht gemompel, gevolgd door een korte blik op mij en daarna op het water. Ondertussen drong het tot me door wat ik gedaan had; een mens gered van een haai. Eerst wilde ik haar zelf opeten, dat heb ik niet gedaan, vervolgens heb ik op een manier die toch heel erg dichtbij iets van vriendschap of in elk geval elkaar 'mogen' in de buurt kwam met haar gezwommen en nu redde ik haar van een haai? Ik was verward. Maar dat moest zij ook zijn. Toch?
Ik deed mijn mond een paar keer open om iets te zeggen, maar ik vond geen woorden.
Maar één ding kon ik niet meer ontkennen: Adelynn was anders dan elk meisje wat ik ooit had ontmoet - mens of Speciem. En ik genoot van haar gezelschap.

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Adelynn Jae Callida
Ik liet mijn nog altijd blote benen over de rand van de rots hangen, en sloeg ze over elkaar. Mijn blik gleed even bedenkelijk over Alex' gezicht, waarna een zweem van een glimlachje op mijn gezicht verscheen.
'Dank je.' Mijn stem klonk minder zacht dan net, drong beter door tot de vreemde sfeer die er hing. Ik kon het geen naam geven, het as noch ongemakkelijk noch fijn.
Langzaam streek ik mijn lange, donkere lokken naar achteren, zodat die over mijn rug hingen.
Een Speciem die me had gered. Nooit gedacht dat ik dat ooit mee zou maken.

"Do you believe monsters are born or made?"

Alex Devonn Lynch

"Graag gedaan," had ik geantwoord voor ik het wist. Meteen klapten mijn kaken op elkaar. Dat had ik niet hardop willen zeggen. Ik zou hier spijt van moeten hebben; spijt dat ik haar had laten leven. Maar wat ik zei was de waarheid. Dat kon ik niet langer ontkennen.
De sfeer die tussen ons hing werd langzamerhand steeds vreemder en dus opende ik mijn mond om een poging doen die wat relaxter te maken.
"Helaas, blijkbaar kun je niet met al je vijanden rustig zwemmen. Misschien moet ik voortaan eerst even het gebied checken op haaien, wil je ooit nog een duik nemen," zei ik met een halve grijns.

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Adelynn Jae Callida
Een aanlokkelijk glimlach verscheen rond mijn lippen. Ik verplaatste mijn handen over de rots, zodat ik naar voren kon leunen, in Alex' richting.
'Zijn wij nog steeds vijanden dan?' vroeg ik half plagend, waarbij ik mijn wenkbrauwen lichtjes optrok.
Ergens sloeg het nergens op. Mensen en Speciem hoorden elkaar op te jagen, elkaar af te willen maken; de één voor eten en de ander voor woede of wraak. Ze hoorden geen gesprekken te voeren, gered te worden.
En ik hoorde hem al helemaal niet zo aan te kijken.

"Do you believe monsters are born or made?"

Alex Devonn Lynch

"Nee," zei ik, niet helemaal oplettend. Eigenlijk was ik de vraag alweer half vergeten zodra ze zo voorover leunde en me met dat zeer aantrekkelijke lachje aankeek. En ze had al zo weinig aan. Oké, Alex, omhoog kijken, haar ogen zitten een stuk hóger, ja, toe maar, omhoog die ogen, genoeg gestaard, ze heeft een mooi lijf, maar dit is onbeleefd. En ja hoor, daar waren haar ogen weer. Prachtogen. Met een ondeugende glans. Wegkijken was op dit moment heel erg lastig en onbewust vormde er zich een ondeugende grijns op mijn gezicht. Ik had nog iets willen zeggen, antwoord willen geven op wat zij had gezegd, maar eh, wat was dat ook alweer? Was het belangrijk?

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Adelynn Jae Callida
Mijn blik schoot onwillekeurig even weg van de zijne toen ik half die grijns zag verschijnen. Mijn ogen gleden omlaag, over zijn lippen, naar zijn bovenlichaam. En daarna sprongen ze weer naar zijn mond.
De gedachte eraan zorgde voor een vreemd gevoel in mijn borst, maar ik reageerde er niet op. Tenminste, ik probeerde het. Ik liet mijn ogen weer naar de zijne gaan, maar vergrootte de afstand niet.
Langzaam veranderde de glimp rond mijn lippen in een ware, uitdagende glimlach.

"Do you believe monsters are born or made?"

Alex Devonn Lynch

Uh oh. Het werd opnieuw gevaarlijk. Hetzij nu op een heel andere manier. Laten we gerust zeggen; de tegenovergestelde manier. Hoe ze zat, hoe ze keek; alles, álles riep bij mij maar één ding op: haar passioneel zoenen.
En die gedachte riepen weer heel andere dingen op en die waren niet allemaal even positief en leuk. Soms wel hilarisch. Zag je mij al zoenen met mijn eten? Heerlijk. Zou in ieder geval goed smaken.
Ik zoog wat lucht in mijn longen, wachtte tot ze uitgekeken was op mijn torso voor ik mijn hand hief en mijn vingertoppen heel licht van haar wang naar haar hals liet glijden. Hoe zou ik haar in een keer kunnen kussen? Ze zou zich rot schrikken. Of misschien wel ook niet; die blik van haar vroeg er gewoon om.

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Adelynn Jae Callida
Even volgden mijn blik de bewegingen van zijn vingers, maar niet zoals ik eerst had gedaan. Er was geen achterdocht, waakzaamheid meer. Mijn lichaam was ontspannen, behalve die ene plek in mijn borst die zijn lippen naar de mijne toe wilde trekken.
Toen zijn vingertoppen de gevoelige huid van mijn hals bereikten, keek ik weer naar hem op. Vanonder mijn lange, donkere wimpers schonk ik hem eenzelfde blik als net, de glimlach was veranderd in iets kleiners, maar iets dat veel meer uitdaagde om door te gaan.
Hoe erg een deel in mij er ook op tegen was. Dat deel dat zei dat ik hier al eerder in was getrapt. Dat hij me op zou eten zodra hij ook maar vijf centimeter dichterbij zou komen.
Maar ik kon gewoon niet stoppen.

"Do you believe monsters are born or made?"

Alex Devonn Lynch

Oké, waarom zat ik hier nog? Waarom zat er zo'n grote afstand tussen ons? Wat kon mij het eigenlijk schelen dat ze een mens was? Ze was echt ontzettend sexy; zittend op die rots, met die uitdagende blik in haar ogen, die ondeugende glimlach, met haar schaarse kleding en lijf nog nat van de zee. Hoe kon ik, als simpele man, dit nu weerstaan?
Ik dacht niet meer aan het feit dat zij een mens was en ik Speciem, maar aan het feit dat zij een zeer, zéér aantrekkelijk vrouw was en ik een inmiddels behoorlijk opgewonden man. En dat we alleen waren.
Mijn vingers rustten in haar hals en voor ik me kon bedenken boog ik naar voren en drukte passioneel mijn lippen op de hare.

[Ik bedenk me net even iets. Als een mannelijke Speciem opgewonden raakt, dan gebeurd er verder toch niks? I mean, er zit daar niks. Wel als ie mens is, maar niet in deze vorm. Right? AHA, ik denk aan rare dingen zo laat op de avond 8D]

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

[..Ik heb geen idee hoe dat bij een vis in elkaar zit eigenlijk :'D
Maar ik denk dat hij wel iets "voelt" maar niet echt een lichamelijke reactie krijgt. Of hij moet gaan hijgen of zo, maar dat is niet erg charming ]

Adelynn Jae Callida
Mijn hart was sneller gaan kloppen, ik voelde zijn ogen op mijn lichaam rusten terwijl hij na leek te denken. Maar het duurde niet lang voor hij zijn blik opsloeg en voorover boog.
Die kus beantwoordde ik zonder aarzeling. Ik duwde het zeikende, verrassend hoge stemmetje in mijn achterhoofd weg. Mijn handen legde ik op zijn nog natte bovenlichaam, gleden omhoog over zijn borst en krulden los om zijn nek.
Onwillekeurig schoof ik dichterbij, waardoor onze lichamen elkaar raakten. Mijn been raakte zijn staart, gleed onbewust even langs de blauwe schubben.

"Do you believe monsters are born or made?"

[Lololol, zie je in een keer zo'n dikke bult in die staart. Nee, dat dacht ik dus ook, wel het 'gevoel', maar niet de lichamelijk reactie. Dat pas als ie dan mens is 8D]

Alex Devonn Lynch

Het was een van de vreemdste, meest opwindende en ook verwarrende dingen die ik ooit had gedaan. Het raarste van dit alles waren haar benen langs mijn staart. Het voelde vreemd, onwennig, maar toch ook zeer aangenaam.
Ik legde mijn ene hand in haar hals en met de andere, die op haar zij rustte, trok ik haar dichter tegen me aan zonder de kus te verbreken.

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen