Innocent Waters - 2 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 13 maart 2012 - 21:48 ]

"Do you believe monsters are born or made?"

Laura, where the *** are you?

nevermind, alweer offline

[ bericht aangepast op 6 maart 2012 - 20:02 ]

"Do you believe monsters are born or made?"

Alex Devonn Lynch

Ik had nog nooit zo comfortabel op de golven gedreven als deze middag. Mijn buik zat weer vol en de zon verwarmde mijn lichaam van boven terwijl het koele water van onderen ervoor zorgde dat het niet te warm werd. De ideale temperatuur.
Mijn ogen waren gesloten, mijn armen gespreid en langzaam dobberde ik weg. Misschien was het van de kust af, misschien ernaartoe, ik wist het niet. Het enige waar ik me bewust van was waren de vogels in de lucht, de wind langs mijn gezicht. Ik had best in slaap kunnen vallen zo, ik was toch ontzettend moe na de afgelopen slapeloze nacht. Ik had de hele tijd moeten denken aan de jaagster en haar verhaal en-...
Verdomme, nu dacht ik weer aan haar. Dag rust, dag vrede, dag heerlijke comfortabele relaxmiddag. Ik was weer klaarwakker. Met een diepe zucht opende ik mijn ogen, deed nog een vergeefse poging om het meisje uit mijn gedachten te filteren maar faalde daar in.
Opeens waren de golven bijna storend, de zon te heet, de vogels te luid, de wind te krachtig en mijn buik te vol. Het ergerde me mateloos dat ik haar niet uit mijn hoofd kon zetten. En waarom kon ik dat niet? Ik had gedacht dat ik dat vannacht niet kon omdat ik zo'n ontzettende honger had gehad, maar die was nu gestild. Waarom waren mijn gedachten dat dan niet? Die mogen ook best hun klep houden. En stoppen met me steeds plaatjes te laten zien van haar, haar haren, haar ogen, haar lichaam. Kappen, Alex.

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Adelynn Jae Callida
De lichte druppels zorgden ervoor dat mijn donkere haar vochtig langs mijn gezicht viel, maar het ergste was al over voor ik mijn huis had verlaten. Ik had die ochtend een Speciem verjaagd, maar meer niet. Het leek wel alsof ze zich de laatste tijd extra stil hielden, alsof ze bang aan het worden waren voor de jagers.
Ik liet mijn donkergroene blik even over het parkje schieten, maar die was leeg. De teleurstelling die in me opkwam negeerde ik, ik schudde mijn haar uit mijn gezicht en volgde het pad verder, die me buiten het dorp leidde.
Die nacht had ik gedroomd, maar ik weet niet meer precies waarover. Ik wist alleen dat ik op een gegeven moment met een gil wakker was geworden, en dat mijn lippen zíjn naam hadden gevormd. Waarom had ik in hemelsnaam gedroomd over Alex? Waar sloeg dat op?
Geërgerd liep ik verder, keek vanonder mijn lange, donkere wimpers op naar de zee die niet ver meer van me vandaan was, om vervolgens mijn hoofd weer op te tillen.
Ik kende mijn eigen zwak voor gevaar. Ik hield van onbekende dingen waarvan ik eigenlijk wist dat het niet goed voor me was. Dat had ik altijd al gehad, en misschien was mijn relatie met Salvator daaruit voort gekomen. Hij was dan lief tegen me, iets vertelde me dat er iets niet klopte. En met Alex was het overduidelijk dat iets niet klopte.

"Do you believe monsters are born or made?"

Me est so bored. (no_chears)

"Do you believe monsters are born or made?"

Alex Devonn Lynch

Met stevige slagen van mijn gespierde staart snelde ik door de uitgestrekte blauwe wateren. Soms over de bodem, soms vlak onder het oppervlak. Ik stoorde complete scholen aan vissen, joeg haaien weg uit hun jachtgebied en kwam zelfs nog het lijk van de man tegen die ik deze ochtend vermoord had, nog helemaal intact. Er was dus geen andere Speciem hongerig genoeg om hem te komen halen. Maar dan hoefde hij ook mijn leefomgeving niet te bevuilen.
Met een harde duw duwde ik hem terug richting de kust, waar hij hopelijk niet op het strand maar tussen een paar rotsen terecht kwam om opgegeten te worden door de gieren en andere aaseters. Ze vlogen al een tijdje in cirkels in de lucht, krijsend van opwinding en honger.
Daarna zwom ik verder, hetzij op een iets rustiger tempo. Ik dacht aan Adelynn. Alweer. Dankzij haar had ik die drie moorden gepleegd. Nee, dat was niet eerlijk. Het was niet haar schuld dat ze bestond. Het was mijn domme fout dat ik niet gewoon een einde aan haar bestaan had gemaakt.
Heel even overwoog ik om weer terug te gaan naar het parkje, maar ik kon niet goed bedenken waarom ik daar ineens de drang toe had. Wilde ik haar toch als mijn prooi? Wilde ik meer weten over die Salvator? Of wilde ik háár gewoon weer een keer zien, met haar betoverende ogen?

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Adelynn Jae Callida
Mijn donkergroene ogen gingen naar de rotsen, dezelfde rotsen als waar ik had gestaan toen Alex me in het water had getrokken. Peinzend volgde ik de contouren ervan omhoog, klom op de eerste paar en ging verder. Uiteindelijk ging ik zitten, op een punt die zo hoog was dat ik betwijfelde of een Speciem hierheen zou kunnen springen vanuit het water.
Ik ging op mijn knieën zitten, liet de koker van mijn rug over mijn arm glijden tot hij met een zachte plof op het steen terecht kwam.
Vanuit mijn ooghoek zag ik opeens een beweging in het water, mijn blik schoot er naartoe. Het was niet ver van het wateroppervlakte vandaan, leek omhoog te drijven. De schim had armen, een hoofd. In een reflex greep ik mijn wapens, en schoot er een pijl op af. Net op het moment dat het lijk contact maakte met de lucht, boorde de pijl zich er een weg doorheen.
Het was maar een lichaam, geen Speciem. Twijfelend legde ik mijn benen naast elkaar neer. Was dit Alex' schuld? Had hij zijn frustratie uitgeleefd op een onschuldige man, en niet eens de moeite gedaan om hem op te eten?

"Do you believe monsters are born or made?"

[Ik heb 2 persoontjes die zitten te wachten op iets leuks om te gebeuren, iemand die zich kandidaat stelt ?]

Alex Devonn Lynch

Ja, nee, ja, nee, ja, nee, ja, nee. Wel naar het park, niet naar het park, wel, niet, wel, niet. Ugh. Ik was zo besluiteloos als de pest en van rondjes zwemmen werd het vast niet veel beter.
Opeens hoorde ik een soort gespetter. Het had vaag geklonken, omdat het ver weg was, maar met mijn gehoor had ik het nog net kunnen opvangen. Maar het was niet het gewone gespetter geweest van een zeedier. Eerder een soort plons, alsof iets het water in werd gegooid. Met andere woorden: er moest iets bij de kust zijn. Iets wat kon gooien. Een mens. Adelynn?
Behoedzaam zwom ik in de richting van het geluid, terwijl ik me bedacht wat ik zou zeggen of doen mocht ik haar tegenkomen. Aanvallen had geen zin; ik zat veel te vol om haar ooit op te kunnen en als ik ooit op haar ging jagen, dan ging ik er van genieten ook en liet ik niet haar lijk ronddrijven zoals ik bij de man gedaan had.
Echter was het wel het lijk wat ik tegenkwam. Mijn staart lag op de zanderige bodem van de oceaan, omdat ik niet gezien wilde worden en dus keek ik van onderaf naar het lichaam, maar het was niet te missen. Wat ook niet te missen was, was de pijl die er door stak. En van wie zou dat nou zijn?
Aarzelend en traag zwom ik naar het oppervlak, op geruime afstand van de kust, maar wel binnen gezichtsveld. Eenmaal boven water werden mijn vermoedens bevestigd: Adelynn zat op één van de hoge rotsen, pijl en boog in haar hand en een waakzame uitdrukking op haar knappe gezicht.
"Zo, zo. Heb ik je hier gisteren bijna vermoord en toch kom je terug?" riep ik met een lichte grijns.

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

[Ik heb alleen nog een Speciem?]

"Do you believe monsters are born or made?"

Adelynn Jae Callida
Met een zucht trok ik het elastiek uit mijn lange lokken, aangezien ik het na mijn douche die ochtend voor het gemak naar achteren had gebonden. Nadat ik een hand door mijn haar had gehaald, werd het alweer gevangen door de wind.
Mijn blik schoot over de zee, waarna ik zag hoe een tweede schim dichterbij kwam. Ik hield mijn pijlen naast me, aangezien het ook weer een lijk kon zijn.
Of Alex.
Een grijns sierde zijn gezicht, maar zelfs zijn brede, sterke verschijning leek klein in de enorme oceaan.
'Je zal me nooit bang kunnen maken voor de zee,' antwoordde ik. En daarbij wist ik niet precies waarom ik terug was gekomen. Het was waar dat ik van de zee hield, maar er was er nooit zo vaak geweest als de laatste twee dagen.

"Do you believe monsters are born or made?"

Alex Devonn Lynch

"Je zal me nooit bang kunnen maken voor de zee," antwoordde ze en aan haar toon hoorde ik meteen dat ik daar niet aan mocht twijfelen.
"Maar misschien wil ik je wel helemaal niet bang maken voor de zee," Ik zwom een stukje dichterbij, maar niet te. Ze had haar boog weer, ze kon me zo weer neerschieten. De pijl in het lijk was ook al akelig goed gemikt.
"Misschien wil ik je wel bang hebben voor de wezens die erin leven. Ik bedoel maar," zei ik met een knikje naar het lijk. "Niet iedereen komt er even goed vanaf als jij, hoor."
Het was zo raar, maar de afgelopen nacht en dag was ik ontzettend gefrustreerd en boos geweest, had ik van alles bedacht wat ik zou gaan doen als ik haar weer zou zien, maar deed nu het tegenovergestelde; ik dobberde rond met een grijns op mijn gezicht en knoopte zowaar een gesprek met haar aan.

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Adelynn Jae Callida
Onwillekeurig ging mijn blik ook naar het lijk toen hij ernaar wees. De metalen "veer" die aan het einde zat glom zwak, boven de zee cirkelden vogels krijsend rond. Hun instinct vertelde ze niet in de buurt te komen van Alex, dus wachtten ze rustig af.
'Als ik er goed vanaf kom, hoef ik ook niet bang te zijn.' Mijn ogen gingen weer naar de Speciem, bedenkelijk naar de grijns die zijn gezicht nog steeds sierde. Mijn blik werd zowaar minder achterdochtig, minder waakzaam. Een zweem van een plagend glimlachje speelde rond mijn lippen.
'Daarbij; je moet ook niet verwachten dat ik bang ben voor jou.'

"Do you believe monsters are born or made?"

Alex Devonn Lynch

Ik zwom naar haar toe, leunde op één van de lagere rotsen en keek omhoog.
"Dat komt nog wel," zei ik met een knipoog, hoewel ik de woorden zelf niet eens geloofde. Adelynn zou nooit echt bang voor me zijn, niet na mijn eerste echte aanval. En ik vroeg me af of ze toen écht bang voor me was.
Ik zette me even af van de rots, pakte het lijk bij zijn benen en sleurde hem een stuk verderop de zee in, waar de aasgieren er meteen op aanvielen zodra ik weer terug was bij de rots. Ik hees mezelf eraan hoog, met mijn staart nog in het water, om mijn bovenlichaam te laten opwarmen in de zon.
"Mag ik dan toch weten waarom je teruggekomen bent naar deze plek? Vind je het hier zo mooi, tussen alle koude, grijze, rotsen? Of hou je van de zee waar je niet in kunt zwemmen? Of is het toch een stukje interesse in het monster wat jou wilt opeten?" Waar dit allemaal ineens vandaan kwam wist ik ook niet, maar de woorden rolden gewoon uit mijn mond.

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Adelynn Jae Callida
Mijn ogen volgden onwillekeurig elke beweging die hij maakte. Ik was een jager, ik was erop getraind om de Speciem te volgen. Maar dat was niet de enige reden. Elke keer dat hij iets bewoog - ookal was het maar een vinger - zag ik de spieren in zijn armen en borst bewegen.
Geïrriteerd met mezelf keek ik weer op, vanonder mijn lange, donkere wimpers keek ik vragend naar de jonge man.
'Misschien beiden,' antwoordde ik, niet vertellend over welke twee van de drie ik het dan had.
Daarna schoof ik een stukje in zijn richting. 'Hoezo zou ik niet in de zee kunnen zwemmen?' vroeg ik daarna, waarbij ik mijn wenkbrauwen lichtelijk omhoog trok.

"Do you believe monsters are born or made?"

Alex Devonn Lynch

"Ik ben op het moment geheel ongevaarlijk, maar ik ben niet de enige Speciem in deze wateren. En geloof me dat de vrouwelijke Speciem nog veel enger en dodelijker zijn," voegde ik daar met een lach aan toe. En hoe. Die waren ronduit gemeen, sluw. Ze hadden een heel andere jaagtechniek dan de mannen, die echt gericht was op aanvallen. De dames pakten het vaak anders en uitgebreider aan. Dat waren de echte monsters van de zee. Betoverend, beeldschoon, maar monsters. Daarom ging ik vrij weinig me ze om; ik had er een paar gekend die niet te vertrouwen waren en zelfs hun eigen soort zouden afslachten moest dat nodig zijn.

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen