[RPG] Art Academy 2 - Speeltopics

Do you want to live your dream?

Art Academy

[ bericht aangepast op 1 maart 2012 - 20:59 ]

Don't walk. Run, you sheep, run.

Dylan Drew Dawson

'Ik verveel me,' zei ik toen. 'Dus dan kunnen we beter dat doen dan niks,'

The duty of youth, is to challenge corruption.

Chiya Amorina Hoshi
'Dat is waar,' gaf ik toe. Ik vertelde Dylan maar niet dat we thuis ook Just Dance 3 hadden en inmiddels een expert was.

Dylan Drew Dawson

We kwamen de kamer in en ik deed het spel erin, 'Hmm, kies jij maar,' zei ik toen.

The duty of youth, is to challenge corruption.

Chiya Amorina Hoshi
Ik knikte en koos Pump It. Dat was een van mijn favorieten, naast Spectronizer, maar dat dansje was dan ook best raar en het lolligst met zijn vieren, en no way dat ik dat hier op school ging doen.

[ Pump it is ook één van mijn favo's spectronizer is echt apart ]

Dylan Drew Dawson

Ik grijnsde, Pump it was één van de makkelijkste hier, 'Besef dat dit wel vaker wordt gespeeld,' lach ik dan en druk op start,

The duty of youth, is to challenge corruption.

Chiya Amorina Hoshi
'Doe ik.' Pump It was dan wel makkelijk, moest ik toegeven. Toch had ik binnen no-time 4 sterren en, ja hoor, de vijfde kwam erbij. Ik keek naar Dylans score en grijnsde.

[Een vriendin van me heeft Just Dance 3 en met haar feestje deden we Spectronizer met 4 personen, ik was het meisje. Het zag er zo gaaf uit lol. Bij andere liedjes deed de rest van het feest mee achter ons, vette dance crew :"D]

[ bericht aangepast op 10 maart 2012 - 19:52 ]

[ Hahaha ik heb het thuis en het is echt lollig, ik deed het op mijn verjaardag met vriendinnen en we kwmaen niet meer bij van het lachen,']

Dylan Drew Dawson

Ik haalde net mijn vijfde ster en het liedje liep af. Ik danste zo correct mogelijk de danspassen na en glimlachte om de eindscore, 'Hmm, toch maar 4 punten verschil,' zei ik toen. 'Je hebt gewonnen, gefeliciteerd,'

The duty of youth, is to challenge corruption.

[ Sorry voor 't lange wachten, ik was te ziek voor laptop/iPod haha. (': ]

Maxime Milla Fowler
'Oké,' is het enige wat Liam antwoordt en daarna blijft het stil. Zo'n ongemakkelijke stilte. Snel drink ik mijn glas neer, sta op en zet het op het aanrecht.
'Ik moet er denk ik maar eens vandoor,' zeg ik terwijl ik met mijn vinger over mijn schouder naar de deur wijs. 'Ik kan Tylers kamer toch niet naar binnen en ik denk dat het nog wel even duurt voor hij naar boven komt. Ik heb nu toch al geen zin meer in tekenen.' Ik lach even. 'Bedankt voor het drinken trouwens, was, eh, gezellig.'

Tyler Samuel Fowler
Zodra Joan zegt dat ik niet zo moet duwen, trek ik mijn handen terug en kijk haar aan met een blik van "sorry hoor". Eigenwijs én aangebrand, kan het nog gezelliger worden?
'Ik haat zulke gozers.' 'Ik ben het helemaal met je eens. Als ik ooit zo wordt, moet je me vermoor-, sorry, niet grappig,' zeg ik een tikkeltje ongemakkelijk, maar omdat Joan meteen vraagt waar de schoolarts dan is, ben ik er niet zeker van of ze het gehoord heeft. Beter van niet, natuurlijk.
'Begane grond, tweede gang van links en dan de deur rechts aan het eind van de gang. Denk je dat mijn neus gebroken is?' ik voel eraan en trek mijn hand meteen terug. Als ik een meisje was, was ik nu in tranen uitgebarsten. Ik ben helemaal gefocust op mijn neus, maar kijk op als Joan mij bedankt. Goed, het was zachtjes, maar het is wel degelijk een bedankje en ik grijns.
'Geen probleem, echt niet. Je zou hetzelfde voor mij doen, denk ik.' Eigenlijk ben ik daar nog niet zo zeker van, maar ik heb geen idee wat ik moet antwoorden op een bedankje behalve "graag gedaan".

everything, in time

Liam Oliver Sanz

Ik glimlach en knik. 'Ik zie je vanavond'.' Als ze weg is is het eerste
wat ik doe mijn gitaar pakken. Ik moest gewoon spelen. Ik had geen andere
keuze. Mijn viongers gaan over de snaren en ik neurie de tekst die ik zou
moeten zingen.

[Ah, nee! Echt waar? Ah joh, dat maakt niet uit. Ik hoop dat het nu wel wat beter is!]

Joan Alexis Moore.
Tyler had er nog wat opgezegd, maar ik hoorde het niet vanwege dat ik erover heen praatte. Misschien was het ook wel beter dat ik het niet gehoord had. Anders dacht ik weer aan.. Ik schudde mijn hoofd om die gedachten weg te halen. Tyler legt uit waar het is, en ik volg het al niet meer bij de: 'Begane grond, tweede gang van links..-'
Dan hoor ik dat hij op het laatst vraagt of ik denk dat zijn neus gebroken is. Hij voelt eraan en trekt zijn hand meteen terug. Nou, slimme jongen. Dat ziet er niet zo goed uit. Ik denk het wel als je je hand zo snel terug trekt. 'Geen probleem, echt niet. Je zou hetzelfde voor mij doen, denk ik.' Zei hij met een grijns. Hmph, jongens ook met hun verdomde trots. Ik kijk verbaasd naar hem op als hij dat laatste zegt. Ik zou hetzelfde voor hem doen? Ik ben een meid en ik help een jongen? Is dat niet een beetje raar.. Wacht, waarom 'discrimineer' ik mijn eigen soort? Uch, oke. Het heeft geen zin om hier verder over na te denken. Ik heb hem ook geholpen. Ik sprong op de rug van die gozer om ervoor te zorgen dat hij niet nog meer in elkaar geslagen werdt. Dus já, ik heb hem geholpen. Ik grinnik geheimzinnig. 'Oóh, ja. Ik zou je zeker helpen.'
Ik liep alvast vooruit, en zei tegen hem: 'Nou, als jij voorop gaat. Ik heb namelijk de helft niet kunnen volgen van jouw beschrijving.' Ik draaide me om. 'En trouwens, ik denk dat 'ie gebroken is.' In een spontane reactie, zonder er echt over na te denken, gaf ik hem een kus op zijn neus. 'Beterschap,' glimlachte ik, en ik liep verder.

[ bericht aangepast op 11 maart 2012 - 20:52 ]

Don't walk. Run, you sheep, run.

[haha, in kleine stukjes. Dus als ik laat reageer, ben ik gewoon even gestopt.^^]

Maxime Milla Fowler
Nog voor ik de gang uit ben, hoor ik gitaarspel vanuit Liams kamer en ik glimlach. Het is maar goed dat ik dan inderdaad weg ben gegaan. Het punt is alleen dat ik nu niet weet wat ik moet doen. Ik denk dat ik maar op zoek ga naar mijn kamergenote, maar eerst eens via het prikbord lopen om te zien wie het ook alweer was. Carmen, Car, eh, zo iets in ieder geval. Het is sowieso niet iemand die ik ken, maar misschien is dat wel heel gezellig. En anders ruil ik haar gewoon in voor Joan. Haha, nee, dat zou ik nooit doen. Dat is zielig voor Car..Mijn kamergenote.

Tyler Samuel Fowler
'Ooh ja, ik zou je zeker helpen,' grinnikt ze geheimzinnig. Wat bedoelt ze daar nou weer mee? Dat klinkt echt heel sarcastisch. Gelukkig is ze maar een meisje en hoeft ze mijn leven toch niet te redden, ik nog eerder dat van haar want meisjes raken om de een of andere reden altijd in de problemen. Ze trekken ze aan.
Ik moet echt stoppen met zo neerbuigend te doen, dat is niet zo bedoeld. Als Joan mijn gedachten zou kunnen lezen had ze me vast te grazen genomen.
Dan zegt Joan dat ik voorop moet lopen en net als ik dat inderdaad wil doen, drukt ze een kusje op mijn neus en loopt verder. Overdonderd blijf ik staan en kijk haar na. Wat ruikt ze lekker, de geur doe ik kon ruiken toen haar gezicht dichterbij was, was echt heerlijk zoet en vrouwelijk.
'Zo,' grijns ik dan. 'Mijn neus voelt zich nu ineens echt stukke beter.' Toch loop ik nog naar de schoolarts, maar voor de deur blijf ik staan. 'Dit kan ik nog wel alleen, ik ben een grote jongen,' grijns ik.

everything, in time

Joan Alexis Moore.
'Zo. Mijn neus voelt zich nu ineens stukken beter.' Grijnst hij, en we lopen naar de schoolarts toe. Hier ga ik maar geen opmerking op maken, het is het beste als ik stil blijf nu. Uch, natuurlijk. Een meisje heeft je neus gekust. 'T zal toch niet hé. Ik schudt lachend mijn hoofd, en als we vlak voor de deur staan van de schoolarts stopt Tyler. 'Dit kan ik nog wel alleen, ik ben een grote jongen,' grijnst hij. 'Wat wil je daar nou mee zeggen?' Ik bekijk hem nu eens goed. 'Ik merk het ja,' zeg ik sarcastisch. 'Nou, kom. We gaan naar binnen.' Ik snapte zijn hint heus wel, maar ging hier niet op in. Ik klopte op de deur, en deed die toen vervolgens open. Zijn arm had ik weer vast gepakt, en duwde hem naar binnen. 'Of moet ik buiten wachten? Zodat jij kan janken?' Grapte ik. 'Zo ja, dan ga ik wel weg naar mijn kamer of naar buiten.' En ik haalde mijn schouders op.

Don't walk. Run, you sheep, run.

Liam Oliver Sanz

Ik sta op. Leg mijn gitaar weg en ga naar de muziek3lokalen. Ik zicht get lojaal dat het meest afgelegen was en ga naar binnen. Het licht laat ik niet helemaal uit maar zorg wel voor een donkere sfeer. Ik neem plaats voor de pianos en begin te spelen.

Tyler Samuel Fowler
Godsamme, ze houdt er volgens mij wel van om de baas te spelen. Maar ik laat haar maar doen, als zij zich daar fijn bij voelt.
'Of moet ik buiten wachten? Zodat jij kan janken?' Ho, nee, dat gaat te ver. Beledigd kijk ik haar aan.
'Ik ben een echte man hoor,' antwoord ik met een fronsend gezicht. Dan grinnik ik en trek haar ook naar binnen.
'Nu moet je meekomen ook, dan kun je zien dat ik geen watje ben en prima tegen pijn kan.'
Binnen leg ik aan de schoolarts uit wat er is gebeurd. Hij kan er wel om lachen, goh, wat een humor heeft die man toch. Hij voelt een beetje wat aan mijn neus en kijkt ernaar. Ik geef geen kik, hoewel zijn aanraking niet bepaald zachtaardig zijn.
'Ik denk dat 'ie gebroken is,' zeg ik voor de zoveelste keer. De man lacht opnieuw en ik kijk Joan met opgetrokken wenkbrauwen aan.
'Gebroken? Maar jongen toch, nee, dan had je er wel veel meer last van gehad.' Dat is niet bepaald een antwoord waar ik op had gehoopt. Volgens mij doet die arts zijn werk niet goed, ik héb er heel veel last van.
'Nee,' herhaalt hij echter. 'Hij is hooguit zwaar gekneusd.' Kun je je neus nu ook al kneuzen? Het zit wel dicht in de buurt van gebroken, dus ben ik toch niet zo'n aansteller.

everything, in time

Joan Alexis Moore.
Tyler kijkt me beledigd aan. 'Ik ben een echte man hoor,' zegt hij. Hij grinnikt en trekt me mee naar binnen. 'Nu moet je meekomen ook, dan kun je zien dat ik geen watje ben en prima tegen pijn kan.' Ik lach. Mooi, ik had hem waar ik wilde. Zoiets dacht ik al wel dat hij zou doen. 'Oké, superman. Ik vind het best hoor.'
De schoolarts moest er ook om lachen, en voelt wat aan de neus van Tyler. Goh, wat charmant. Tyler kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan, en ik moet mijn lach inhouden. 'Gebroken? Maar jongen toch, nee, dan had je er wel veel meer last van gehad.' Mijn hand hield ik voor mijn mond, zodat Tyler mijn lach niet kon zien. Wat een trots heeft die Tyler zeg. Ik zie heus wel de pijn die hij heeft, en hij houdt zich gewoon in. Echt een man hé. 'Nee,' herhaalt de schoolarts. 'Hij is hooguit zwaar gekneusd.' Ik draaide me even om van Tyler, en begon nu wat harder te lachen. 'Ach arme Tyler toch. Het leven is zo zwaar,' grapte ik, en ik aaide voor de grap over zijn hoofd. 'Oké, bedankt.' Knikte ik naar de schoolarts. 'Heeft u nog tips voor hem wat hij wel en niet moet doen?' De schoolarts knikt, en richt zich naar Tyler. 'Je hebt zeker een week last van, misschien wel langer, dus doe rustig aan. Probeer je neus af en toe wat te koelen, en gebruik een paracetamol. Die kun je gebruiken als pijnstiller.' De schoolarts stond op van zijn stoel, en liep naar een kast toe. 'Ik heb nog wel, denk ik, Arnicazalf staan.' Hij rommelde wat door de medicijnen, en haalde er toen uiteindelijk een doosje tevoorschijn. 'Dat is een hele goede geneesmiddel.' Vervolgt hij dan, en hij drukt het in de handen van Tyler.
We bedanken de dokter, en lopen dan de gang weer op. 'Nou, grote jongen, ik moet denk ik dan maar mijn worden terugnemen.' Ik keek Tyler aan. 'Je bent inderdaad een echte man,' Ik gaf hem een knipoog, draaide me toen vervolgens om, en liep naar buiten.

Don't walk. Run, you sheep, run.