[RPG] Art Academy 2 - Speeltopics

Do you want to live your dream?

Art Academy

[ bericht aangepast op 1 maart 2012 - 20:59 ]

Don't walk. Run, you sheep, run.

Maxime Milla Fowler
Wie weet hoelang ik dan kan wachten, aangezien Tyler voorlopig waarschijnlijk niet langskomt.
'Thanks, dude!' lach ik en stap zijn kamer binnen. 'Goh, dat is nog netjes voor een jongen.' De kamer van Tyler thuis lijkt echt op een zwijnenstal. Een heel contrast met hoe hij eruit ziet. Verzorgd, dat kun je dus van zijn kamer absoluut niet zeggen. Niet eens een beetje. En het stinkt, maar dat kan ook gewoon liggen aan 't feit dat hij altijd vergeet zijn raam open te zetten, waardoor het nooit goed door kan luchten.
'Dus..' zeg ik dan. 'Wat ging je eigenlijk doen op je kamer?'

everything, in time

Joan Alexis Moore.
Ik liep terug naar waar we net stonden, maar zag dat ze er niet meer stonden. Oké, fijn. Waar moet ik haar dan in hemelsnaam vinden? Deze school is zo groot als de Mount Everest. Oké, nee. Niet de Mount Everest, dat is een beetje overdreven.. maar het is wel enorm groot. "Maxime! Ik heb je hulp effe nodig," schreeuwde ik door de gangen, in de hoop dat ze ergens tevoorschijn kwam en me te hulp schoot. "Maxime!"
Vlak voor ik de muziekzaal kon langslopen, stopte een jongen mij. 'Hey, lekker ding.' Uch, nee he. Het is zó'n type. 'Ik wil je wel helpen,' Zijn grijns kwam van oor tot oor, en dat maakte hem nog enger. Ik vertrouwde hem niet. Hier moest ik zo snel mogelijk vandaan. 'Je moet die-' "Ik wil geen hulp van jou," kapte ik hem af, en mijn harde uiterlijk kwam naar boven. Ik wilde hem voorbij lopen, maar hij hield me vast aan mijn arm. "Laat me los." Zei ik tegen hem, proberend om mezelf kalm te houden en niet te freaken. Altijd als jongens dat bij mij deden, dan kende ik mijn eigen kracht niet. Een boze gloed kwam dan over me heen, en het zou misschien raar klinken, maar ik werpte ze altijd dan op de grond of tegen de muur, zodat ze me niet meer lastig zouden vallen. Dit had ik vanaf het moment dat ik zag dat ze mijn beste vriend, Dave, toetakelden en hij daar later aan dood was gegaan. Ik voelde mijn ogen weer branden, maar hield me nu nog erger in dan normaal. Ik moest dit niet laten zien, dit betekende dat ik kwetsbaar en breekbaar was, en die jongen zou hier alleen maar gebruik van maken.
'Waarom zo'n haast, schatje?' Ulgh, ik kon wel kotsen. "Laat. me. lós." Zei ik nogmaals, maar dit keer wat harder en een boze ondertoon. "Als je dat niet doet..-" 'Dan wat? Dan ga je me in elkaar slaan? Laat me toch niet lachen,' Zijn grijns werdt nog groter. Serieus, dit verbaasde me. Zijn grijns was al eng, maar nu hij zo'n onbetrouwbare grijns op zijn gezicht heeft; zou ik hem er het liefst af willen vegen! "Luister eens, vriénd, ik mag gozers niet zoals jou. Zoals ik al zeg, ik wil geen hulp van jou." Een kille ondertoon nam mijn nogal onzekere, en normale stem over en ik greep met mijn andere hand, hem bij zijn schouder. Als hij nu een weerwoord gaf, zou ik hem tegen de muur duwen.

Don't walk. Run, you sheep, run.

Liam Oliver Sanz

'Wat ging je eigenlijk doen op je kamer?' Ik draai me om. 'Ik ging me omkleden.' Glimlach ik en loop naar mijn slaapkamer en open mijn kast. 'Hmm' Mompel ik en besluit toch maar een ander shirt te kiezen.

Chiya Amorina Hoshi
'Om eerlijk te zijn, ik heb geen idee. Ik wil morgen gewoon de weg weten, denk ik. Weet jij al wie jou kamergenoot is?' Ach, ik moest toch ergens over beginnen.

Tyler Samuel Fowler
De muziekzaal is dé zaal voor eenzame mensen. Zo ook nu ik, maar dat vind ik niet erg. Ik zing wat, speel wat. Ja, ik kom mijn tijd daar prima door. Vaak ontstaat er ook een spontane jamsessie. Deze keer is dat ook het geval.
'Wacht, jongens, stil eens,' zegt opeens een van de meisjes. Wij zijn allemaal stil en er klinkt geschreeuw van de gang. Die stem komt me zo bekend vo-
'Maxime!' Godverdomme, dat is Joan! Ik sta snel op, zet mijn gitaar aan de kant en snel de gang op. Daar staat ze inderdaad, maar Joseph houdt haar vast. Of Joan hem, ik ben er niet helemaal uit, ze houden gewoon elkaar vast. Joseph kennende is hij echter begonnen.
'Zijn er problemen?' vraag ik met een strakke blik naar Joseph. Die gast denkt echt dat hij alles is. Ik leg mijn hand op zijn andere schouder en verzacht mijn stem een beetje.
'Luister, ik ga je iets bevelen en dat doe ik maar één keer. Laat Joan los.'

Maxime Milla Fowler
'Ik ging me omkleden.' 'Ik denk niet dat ik daar bij wil zijn,' grinnik ik en voel me nu een beetje opgelaten. 'Ik kan ook wel op de gang wachten, hoor.'

[ Oké, dat laatste, daar kwam echt niets meer uit .x] ]

everything, in time

Liam Oliver Sanz

'Ik kan ook wel op de gang wachten, hoor.' Ik haal mijn schoduers op. 'maakt mij niet uit het is alleen een shirt hoor.' Ik pak het shirt en trek mijn hemd uit. 'Dus draai je om of niet.' Ik trek het shirt weer over mijn hoofd en sta even voor de spiegel voor mijn haar en het fatsoeneren van mijn shirt.

Joan Alexis Moore.
Opeens komt Tyler de gang op gerend, en ziet mij staan. Huh, wat moet die gozer nou? 'Zijn er problemen?' Zegt hij met zijn blik strak op de jongen gericht. Ook hij legt zijn hand op zijn schouder. 'Luister,' verzacht hij zijn stem. 'Ik ga je iets bevelen en dat doe ik maar één keer. Laat Joan los.' Met grote ogen kijk ik hem aan. Dit kun je toch niet menen? De broer van Maxime beschermt mij?! Ik kuch even, en richt me dan op Tyler. 'Je hoeft me niet te helpen, ik kan het zelf wel.' Dan richt ik me op de jongen, die nog steeds mijn arm stevig vasthoudt. 'Maar ja, hij heeft gelijk. Laat me nu verdomme los!' Zei ik met hardere stem.
De jongen moest echter lachen. Het leek net of hij niet gehoord had wat Tyler zei, en draaide zich naar Tyler. 'Wat, is dit jouw vriendinnetje?' Met zijn ogen bekeek hij me. Zijn andere hand streelde mijn gezicht, die ik vervolgens wegsloeg. 'Hmm, goede smaak heb jij zeg.' Toen keek hij naar mij. 'Ik snap alleen niet wat jij in hem ziet?' "Zeg niets waar jij helemaal niets van afweet. Ik heb helemaal niets met hem," met een verbaasde blik keek ik naar Tyler. Dit zou misschien overkomen bij hem dat ik hem afwees, en dat hij totaal niet mijn type was. Alleen was dat niet de bedoeling. Ach ja, dat is nu van mindere zorg, want eerst moest die gozer mijn arm loslaten.
Ik probeerde mijn arm los te wrikken uit zijn hand, maar dit had echter geen zin. Hij verstevigde zijn grip op mijn arm, en langzaam werd mijn arm blauw vanwege de harde greep. 'Ik meen het serieus, ophouden!' Schreeuwde ik. Ik begon hem te duwen en mijn arm los te wrikken. Nu maakte het mij totaal niet uit of ik pijn kreeg.. ik wilde nu het liefst dat hij me losliet. Dit keer verliet het brandende gevoel achter mijn ogen mij niet.

Don't walk. Run, you sheep, run.

Tyler Samuel Fowler
'Je hoeft me niet te helpen, ik kan het zelf wel.' Ja, dat viel te zien.
'Wat, is dit jouw vriendinnetje?" vraagt Joseph dan. Hij is gek, ik mag toch wel gewoon iemand helpen. Doe toch even normaal.
'Zeg niets waar jij helemaal niets van afweet. Ik heb helemaal niets met hem,' zegt Joan dan. Ze mag misschien wel gelijk hebben, maar de manier waarop ze zegt is zo hard, dat ik me toch even wel persoonlijk aangesproken voel.
Joan probeert haar arm los te wrikken, maar in plaats daarvan verstevigt Joseph zijn grip alleen maar. Ik weet dat Joan heeft gezegd dat ze zichzelf wel kan redden, maar ik kan dit niet zomaar aanzien.
'Ze zei loslaten, lul,' zeg ik en sla hem met mijn vuist op zijn gezicht.

Maxime Milla Fowler
'Volgende keer moet je eerst zeggen dat ik het zelf mag bepalen en dan pas omkleden. Nu heb ik 't toch al gezien, stel dat ik dat niet had gewild.' O, dat kwam er verkeerd uit. Nu klinkt het net alsof ik het wilde zien. Niet eerlijk, ik had geen keuze, dat telt toch zeker niet?

everything, in time

Liam Oliver Sanz

Ik grinnik. 'Sorry Maxime.' Ik ga op mijn bed zitten en kijk naar haar.
'Wil je anders iets te drinken ofzo?' Ik sta alweer op en pak twee glazen. 'Wat moest je eigenlijk halen bij Tyler?' Ik was er zeker van
dat ze hier NIET was voor Tyler. Ik vond het niet erg hoor maar ik wilde
het gewoon graag weten.

[ bericht aangepast op 7 maart 2012 - 17:37 ]

Joan Alexis Moore.
De hele tijd had ik geprobeerd om ervoor te zorgen dat hij me zou loslaten, maar dat deed hij niet. Tyler had de hele tijd niets gezegd, tot ik opeens hoorde: 'Ze zei loslaten, lul,' en met een schrik keek ik toe hoe Tyler met zijn vuist de jongen op zijn gezicht sloeg. Met grote ogen had ik gekeken, en ik liep verstijfd naar achteren. De jongen had mij losgelaten, toen hij die dreun had gekregen. Ik liep tegen een paar leerlingen op die zich ook lieten afleiden door de twee vechtende jongens, want de jongen had nu Tyler geprobeerd terug te slaan. Dit pikte hij natuurlijk niet. Ik ging tegen de muur zitten, en hield mijn handen voor mijn ogen. Nee, alsjeblieft niet. Ik begon al rode ogen te krijgen, dit had ik niet gezien, maar ik voelde het gewoon. Mijn ogen branden nu erger dan normaal, en mijn hoofd bezorgde me alleen maar koppijn van het denken wat ik nu moest doen. Na een paar keer te malen, opende ik vastbesloten mijn ogen. Nee, ik ga niet toekijken hoe dit misschien nog een keer kan gebeuren. Al is dit maar één iemand, maar het kan alsnog gebeuren. Ik wil ook niet dat iemand om mij vecht, ik voelde me zo schuldig. Zeker omdat het de broer van Maxime is, een super aardig meisje, dat soms echt té veel energie had. En ookal had ik haar pas net leren kennen, net zoals haar broer, maar ik wilde dit niet op mijn geweten hebben. Vastberaden stond ik op, en ik nam een aanloop naar de jongen toe. Ik sprong op zijn rug, en schreeuwde dat hij moest ophouden met nog een boel andere scheldwoorden. Ik sloeg hem telkens op zijn hoofd en rug, en probeerde ervoor te zorgen dat hij niet nog meer klappen zou uitdelen aan Tyler. Al sloeg Tyler ook goed van zich af.

[ bericht aangepast op 6 maart 2012 - 21:46 ]

Don't walk. Run, you sheep, run.

[Wut? Nu al op sterven?]

[ Nooooo sorry is een beetje poep time voor mij ik ga nu wel een stukje posten,]

The duty of youth, is to challenge corruption.

Dustin Samuel Jones

Ik ga even zitten en kijk haar dan na. Dansen kon ze zeker, en dat ze het vol met liefde, plezier en passie doet is te zien.

Dylan Drew Dawson

Ik kijk haar na, 'Uhh, ene Tyler L.' grinnikte ik toen. 'Maar ik heb door dat er twee Tylers zijn dus dat wordt nog even lastig,' grinnikte ik. 'Wie is die van jou eigenlijkl?'

The duty of youth, is to challenge corruption.

[Oh, ik wil je niet dwingen om een stukje te posten hoor.]

Chiya Amorina Hoshi
'Tyler, ken ik nog niet. Maar jij bent naast Ana en Amy ook de enige die ik eigenlijk ken. Ik heb een kamer met Ana.' Ik had geen idee welke kant we op gingen, maar het was vast de goede, ik zag namelijk nog een paar mensen deze kant op lopen.

Eliza

Na een tijdje stop ik, de muziek was al over de helft maar mijn dans zat vast dus meer kon ik hem niet laten zien. 'En, wat vond je ervan?' vroeg ik hem terwijl ik naar de cd speler liep om hem uit te zetten en vervolgens mijn haren op een losse staart bond.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'